Αλληλέγγυα οικονομία: όχημα προς μετακαπιταλιστικές και αυτόνομες κοινωνίες

Μαρτίου 19, 2013 • Στην κατηγορία: Αρθρα

Ετικέτες:Αλληλέγγυα οικονομία, Αυτονομία, κολλεκτίβες εργασίας

Ζιώγας Ηλίας
Μέλος του Συνεταιρισμού Αλληλέγγυας Οικονομίας Συν-Αλλοις

Τόσο στην οικονομική θεωρία όσο και στη γενικότερη δημόσια αντίληψη, υπάρχει χώρος μόνο για δύο παίκτες: την Αγορά και το Κράτος. Καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, το δίπολο αυτό αποτέλεσε το κύριο πεδίο αντιπαράθεσης αλλά και συνθέσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Η αναμέτρηση των “καπιταλιστικών” με τις “σοσιαλιστικές” κοινωνίες, αλλά και η διαρκής αμφιταλάντευση στη Δύση μεταξύ φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών οικονομικών μοντέλων, όχι μόνο κυρίευσαν το άμεσο παρελθόν μας, αλλά και έχουν οριοθετήσει το φαντασιακό μας όσον αφορά τις επιλογές που διακυβεύονται στο κρίσιμο παρόν μας.

Στην πραγματικότητα, όμως, η οικονομική ζωή των κοινωνιών ποτέ δεν απορροφήθηκε πλήρως από τους δύο αυτούς μηχανισμούς. Ακόμα και στις “ανεπτυγμένες” κοινωνίες, επιβίωσαν ή μεταλλάχθηκαν προνεωτερικές, κοινοτίστικες πρακτικές. Από την άλλη, ήδη από τον 19ο αιώνα αναπτύχθηκε ένας τρίτος, αυτόνομος δρόμος, με πρωτεργάτες το εργατικό και το αγροτικό κίνημα. Οι θεσμοί αλληλοβοήθειας των συνδικάτων και στη συνέχεια το συνεταιριστικό κίνημα έγραψαν σπουδαία ιστορία, παρόλο που δεν κατόρθωσαν να συγκροτηθούν ως ένα ισχυρό εναλλακτικό πρόταγμα.

Τις τελευταίες δεκαετίες, και ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μια δυναμικής επανεμφάνισης των οργανωμένων οικονομικών πρακτικών που αναπτύσσονται πέρα από την Αγορά και το Κράτος. Ο κοινωφελής εθελοντισμός, το αλληλέγγυο εμπόριο, η αναβίωση του συνεταιριστικού κινήματος, οι ηθικές τράπεζες, τα εναλλακτικά τοπικά νομίσματα, η ομότιμη παραγωγή στον ψηφιακό χώρο (όπως το ελεύθερο λογισμικό), η κοινοτικά υποστηριζόμενη γεωργία είναι μερικές μόνο από τις πλευρές αυτού του φαινομένου, που εμπεριέχει το σύνολο της κοινωνικής ζωής.

Πρόκειται, ασφαλώς, για μία κοινωνική κίνηση πολυδιάστατη και συνεχώς μεταλλασσόμενη, με πολλαπλές εγγενείς αντιφάσεις, που δεν έχει συγκροτηθεί ακόμη σε μια ενιαία οικονομική κοσμοθεωρία. Τα χαρακτηριστικά αυτά προκαλούν σύγχυση γύρω από τον ορισμό της, η οποία αντανακλάται και στην ονοματοδοσία της. Έχουν δοκιμαστεί, χωρίς να επικρατήσει ποτέ κάποιος, οι όροι κοινωνική οικονομία, αλληλέγγυα οικονομία, ηθική οικονομία, τρίτος τομέας, λαϊκή οικονομία, κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, κ.α. Είναι όμως αυτή η σύγχυση προϊόν μόνο του αδιαμφισβήτητου δυναμισμού του φαινομένου, μια «καθυστέρηση» της θεωρίας να περιγράψει μια κατά τα άλλα ενιαία και σχετικά συνεκτική κοινωνική πράξη; Ή μήπως αντανακλά και μια έντονη διαμάχη για την ίδια την ψυχή του;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πεδίο της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας συμμετέχει και δρα ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών και πολιτικών υποκείμενων, από μικρές ομάδες γειτονιάς και κοινωνικά κινήματα μέχρι πολυεθνικές επιχειρήσεις και υπερ-κρατικούς σχηματισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, που προφανώς διακατέχονται από πολύ διαφορετικές επιδιώξεις και αναφορές. Ο πλουραλισμός των λόγων που αρθρώνουν οι επιμέρους δρώντες, πολύ πέρα από το να αντανακλά μια μετανεωτερική “χαλαρότητα”, αποτελεί το ίδιο το πεδίο μάχης για την κοινωνική νοηματοδότηση και τα μονοπάτια εξέλιξης ενός κοινωνικού ρεύματος ιστορικής σημασίας.

Πολύ συνοπτικά, υποστηρίζω πως οι δρώντες της οικονομικής και κρατικής εξουσίας επιχειρούν να οριοθετήσουν το ρεύμα αυτό σε μια συμπληρωματική εκδοχή, που δεν θα απειλεί την πρωτοκαθεδρία της δικής τους ισχύος. Διαβάζοντας κανείς το σκεπτικό με το οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί την «κοινωνική οικονομία», αντιλαμβάνεται ότι ο ρόλος που της επιφυλάσσει είναι αυτός του τομέα που θα “μπαλώνει” τις τρύπες που αφήνει στον κοινωνικό ιστό η Αγορά και η σταδιακή απόσυρση του Κράτους από την κοινωνική πρόνοια. Από την άλλη, ο επιχειρηματικός τομέας όχι μόνο προσπαθεί να ανακόψει την αυτόνομη πορεία της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, αλλά και να την διεμβολίσει. Ένα παράδειγμα αποτελεί η λεγόμενη «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη», όπου οι ισχυρότεροι παίχτες της ίδιας της Αγοράς αυτοανακηρύσσονται ως υποκείμενο της κοινωνικής οικονομίας, επαναφέροντας τη λογική της παλιάς καλής(;) φιλανθρωπίας, μόνο που αυτή τη φορά το κάνουν με το αζημίωτο καθώς τη χρησιμοποιούν ως στρατηγική marketing. Ακόμη πιο προωθημένη είναι η παρέμβαση της Αγοράς στον τομέα του αλληλέγγυου εμπορίου, όπου στη Βόρεια Ευρώπη και τις ΗΠΑ έχει κατορθώσει να εισχωρήσει πλήρως και να μετατρέψει την πρακτική αυτή σε ένα κερδοφόρο niche market (ας πούμε εξειδικευμένη αγορά).

Από την άλλη πλευρά, το πλήθος των ενεργών δρώντων της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, οι άνθρωποι και τα κινήματα που γέννησαν, συμμετέχουν άμεσα και εξελίσσουν καθημερινά αυτές τις πρακτικές, δεν διαθέτει στο σύνολό του μια αυτόνομη συνείδηση ταυτότητας, ούτε μια καθαρή εικόνα των προοπτικών που θα μπορούσε να ανοίξει η πράξη του. Υπάρχει όμως μια μαχητική μερίδα που διαθέτει τα χαρακτηριστικά αυτά, και οραματίζεται έναν πρωταγωνιστικό ρόλο για την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, ως ένα κοινωνικό εργαστήριο δηλαδή που θα οδηγήσει στην εκβαράθρωση της Αγοράς και του Κράτους από τον κεντρικό ρόλο που σήμερα διαδραματίζουν. Ως ένα όχημα, με λίγα λόγια, προς μετακαπιταλιστικές και αυτόνομες κοινωνίες. Αν στην Ευρώπη και σε μικρότερο βαθμό στη Β. Αμερική αυτή η αντίληψη παραμένει μειοψηφική στους κόλπους των ενεργών δρώντων του κινήματος, αυτό αρχίζει να αλλάζει μπροστά στη ριζοσπαστικοποίηση που επιφέρει η Κρίση. Το κίνημα της “αλληλέγγυας οικονομίας” στη Λατινική Αμερική εμφορείται ακόμη περισσότερο από τα πρωταγωνιστικά χαρακτηριστικά, όντας αντιληπτό ως ένα εναλλακτικό στρατηγικό πρόταγμα, ακόμη και σε θεσμικό επίπεδο.

Γιατί να είναι, όμως, επιθυμητός ή/και αναγκαίος ο πρωταγωνιστικός ρόλος της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας; Το ερώτημα προφανώς δεν μπορεί να απαντηθεί σε ένα άρθρο, ούτε από έναν μόνο άνθρωπο. Η μεγαλύτερη αξία του όμως είναι η ίδια του η διατύπωση, η επανέναρξη δηλαδή του διαλόγου για το τι είδους κοινωνίες επιθυμούμε και οραματιζόμαστε. Η παρούσα Κρίση επιβάλλει με σκληρό τρόπο την ανάγκη ενός τέτοιου διαλόγου, αλλά και επανεξέτασης των επιλογών που έχουν υιοθετηθεί ως σήμερα.

Ο οικονομικός φιλελευθερισμός, με τη φανατική του υπεράσπιση της αυτορρυθμιζόμενης Αγοράς, αποδεικνύεται για δεύτερη φορά ως αυτό που ορθότατα ο Karl Polanyi αποκάλεσε μια ουτοπία, καθώς η πλήρης εφαρμογή του θα οδηγούσε στην καταστροφή της κοινωνίας και της φύσης. Η αυτοάμυνα των κοινωνιών έχει ήδη αρχίσει να τον απαξιώνει και πάλι, όπως και ήδη έχει οδηγήσει σε αναζήτηση άλλων σχημάτων. Όσο και αν επιμένει το ΚΚΕ, ο κρατισμός του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, ή αλλιώς το μοντέλο του “υπαρκτού σοσιαλισμού” είναι ένα αποτυχημένο ιστορικό πείραμα, που σήμερα δεν εμπνέει παρά μόνο τον Περισσό. Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι να επαναλάβουμε τον ιστορικό συμβιβασμό του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου και να εφαρμόσουμε μια νεοκεϋνσιανή οικονομική θεωρία;

Μια τέτοια εξέλιξη πιθανόν να άμβλυνε ή θεωρητικά ακόμη και να έλυνε το εγγενές πρόβλημα αστάθειας της καπιταλιστικής παραγωγικής μηχανής. Δεν θα μπορούσε όμως να αντιμετωπίσει το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα της σημερινής οικονομίας, αυτό της μη-διατηρησιμότητάς της. Ο συμβιβασμός των κεϋνσιανών οικονομικών βασίζεται αλλά και διασφαλίζει την οικονομική μεγέθυνση. Αναδιανέμει σε έναν βαθμό τον εκθετικά αυξανόμενο πλούτο που παράγει η καπιταλιστική μηχανή, εξασφαλίζοντας αφενός την κοινωνική συνοχή και αφετέρου ρυθμίζοντας τη μηχανή που από μόνη της θα έσκαγε.

Σήμερα όμως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για ανάπτυξη, αυτή τη μαγική λέξη που όλοι, δυστυχώς, οι πολιτικοί χώροι προπαγανδίζουν ως τη μόνη σωτηρία μας. Μας τέλειωσαν οι ανεκμετάλλευτες αγορές, και ακόμη και αν υπήρχαν, μας λείπουν οι πλεονάζοντες περιβαλλοντικοί πόροι προς “αξιοποίηση”, το αντίθετο μάλιστα, υποβαθμίζουμε ταχύτατα και τους εναπομείναντες. Η μόνη λύση είναι να αλλάξουμε παραγωγική μηχανή, και να βάλουμε στη θέση της άλλες οικονομικές σχέσεις που δεν θα συσσωρεύουν πλούτο προς “επανεπένδυση” ή “αναδιανομή”, αλλά θα ικανοποιούν και θα ρυθμίζουν τις ανθρώπινες και περιβαλλοντικές ανάγκες στη βάση τους. Που θα παράγουν απευθείας εισοδηματική ισότητα, κοινωνική συνοχή και μακροχρόνια σταθερότητα, χωρίς την ανάγκη “ρύθμισης” από το Κράτος.

Αυτός είναι ο ρόλος που μπορεί να διαδραματίσει η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία σήμερα. Και η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνει ότι μπορεί να τα καταφέρει, ακόμη και υπό συνθήκες ανταγωνιστικής πίεσης του καπιταλιστικού μοντέλου. Πέρα όμως από τη στενή οικονομική λογική, μπορεί να προσφέρει και μια διαφορετική αντίληψη για τον ρόλο της οικονομίας στην κοινωνική ζωή, να την επανεντάξει δηλαδή εκεί που παραδοσιακά ανήκει, ως ένα αδιαχώριστο κομμάτι της και όχι ως τον αυτονομημένο δυνάστη της. Μπροστά στην Κρίση που γκρεμίζει ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο ως τώρα, ας αφήσουμε τα ερωτήματα του 20ου αιώνα εκεί που ανήκουν, στο παρελθόν. Ας τολμήσουμε να οραματιστούμε μια αυτόνομη και χειραφετημένη κοινωνία για τα χρόνια που έρχονται.

Περιοδικό Βαβυλωνία #Τεύχος 10

Η Ευρώπη κλέβει τον εαυτό της!

FOROI

Ο ανταγωνισμός των λόμπι και η φοροαποφυγή που τροφοδοτεί έχουν τεράστιο κόστος για τα δημόσια ταμεία

27.11.2015, 15:24 | Ετικέτες:  χρήματα, Ευρώπη, φόροι, φοροδιαφυγή

Συντάκτης: 

Μπάμπης Μιχάλης

Η ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενέκρινε την έκθεση της ειδικής επιτροπής ΤΑΧΕ για τις φορολογικές πρακτικές των μεγάλων πολυεθνικών στην Ευρώπη, όμως η μάχη κατά της φοροδιαφυγής στη Γηραιά Ηπειρο μάλλον δεν έχει ξεκινήσει ακόμη.

H TAXE συστήθηκε στον απόηχο της αποκάλυψης του σκανδάλου Luxleaks με στόχο να διερευνήσει τις μυστικές φορολογικές συμφωνίες (tax rulings) που είχαν συνάψει εκατοντάδες πολυεθνικές με την κυβέρνηση του Λουξεμβούργου (και άλλων χωρών της Ε.Ε.), που τους επέτρεπαν να φοροαποφεύγουν να πληρώνουν απειροελάχιστο φόρο ή και καθόλου για τα κέρδη τους στην Ευρώπη.

Η επιτροπή κλήθηκε να διερευνήσει τη συμβατότητα των tax rulings με τους κανονισμούς της Ε.Ε. που αφορούν την κρατική βοήθεια και τη φορολόγηση.

Τόσο η σύσταση όσο και η λειτουργία της ΤΑΧΕ πέρασαν από σαράντα κύματα, αφού τις μποϊκοτάρισαν τόσο οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. όσο και τα λόμπι των επιχειρήσεων. Επτά από τις 27 ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνήθηκαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις της επιτροπής, ενώ από τις 18 πολυεθνικές εταιρείες που τους ζητήθηκε να καταθέσουν μόλις 4 ανταποκρίθηκαν αρχικά.

Οι υπόλοιπες 12 επικοινώνησαν ύστερα από απειλή προς τους λομπίστες ανάκλησης της διαπίστευσής τους στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ 2 δεν συμμετείχαν καν στις ακροάσεις της ΤΑΧΕ.

Τελικά έπειτα από έξι μήνες επίπονων ερευνών τα 45 μέλη της επιτροπής κατάφεραν τελικά να εκδώσουν το πόρισμά τους. Σε αυτό διαπιστώνουν μεταξύ άλλων επιθετικό φορολογικό σχεδιασμό και φορολογικό ανταγωνισμό μεταξύ των χωρών-μελών.

Ο ανταγωνισμός αυτός και η φοροαποφυγή που τροφοδοτεί έχουν τεράστιο κόστος για τα δημόσια ταμεία. Η χαμηλή φορολόγηση των πολυεθνικών δημιουργεί ακόμη άνισο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και αφήνει μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις όπως και τους Ευρωπαίους πολίτες να επωμίζονται ένα μεγάλο μερίδιο του δημοσιονομικού βάρους.

Η υιοθέτηση των συμπερασμάτων της ΤΑΧΕ από την ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εκτιμήθηκε από αρκετούς παρατηρητές ως πολιτική νίκη.

Οπως νίκη κατά της φοροδιαφυγής στην Ευρώπη θεωρήθηκαν και οι έρευνες των αντιμονοπωλιακών αρχών στις μυστικές φορολογικές συμφωνίες που απολάμβαναν κολοσσοί σαν τις Fiat, Starbucks, Google, Amazon, η υιοθέτηση της πρότασης της Κομισιόν για ένα σύστημα αυτόματης ανταλλαγής πληροφοριών για τις tax rulings μεταξύ των χωρών-μελών της Ε.Ε. και η συζήτηση για την υιοθέτηση ενός κοινού συστήματος υπολογισμού της φορολογικής βάσης των επιχειρήσεων που λειτουργούν στην Ε.Ε.

Από την άλλη πλευρά όμως δεν έχει περάσει μήνας από τη φοροανταγωνιστική απόφαση της Ιρλανδίας (που φορολογεί μόλις με 12,5% τα κέρδη των επιχειρήσεων) να μειώσει τον φορολογικό συντελεστή για έσοδα από πατέντες και πνευματικά δικαιώματα στο ευτελιστικό 6,25%.

Στη Βρετανία αποκαλύφθηκε ότι οι πολυεθνικές… αναθεωρούν μαζί με την κυβέρνηση Κάμερον τη φορολογική νομοθεσία. Αποτέλεσμα, η AstraZeneca να μην πληρώσει καθόλου φόρο το 2013 και το 2014 εκεί όταν τα κέρδη της παγκοσμίως άγγιξαν τα 2,9 δισ. στερλίνες. Ομοίως η Facebook πλήρωσε φόρο 4.237 λίρες, χίλιες λιγότερες απ’ ό,τι ένα μέσος εργαζόμενος στη Βρετανία.

Η... άμεμπτη Γερμανία

Ερευνες ΜΚΟ που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας έδειξαν, τέλος, ότι ακόμη και αυτή η πλούσια και άμεμπτη Γερμανία φιλοξενεί στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα φοροαπαλλασσόμενες έντοκες αποταμιεύσεις ξένων πολιτών συνολικού ύψους 2,5-3 τρισ. ευρώ και είναι από τις πιο «εύφορες» περιοχές της Ευρώπης για την καλλιέργεια της φοροαποφυγής και το ξέπλυμα χρήματος.

Διόλου τυχαία ο Γκάμπριελ Ζούκμαν, καθηγητής του London School of Economics, τονίζει ότι «…η Ευρώπη (...) αν και πλουσιότερη περιοχή του κόσμου έχει βυθιστεί σε μια ατέρμονη κρίση (...) κλέβει τον ίδιο της τον εαυτό».

Στο τελευταίο του βιβλίο «Ο κρυμμένος πλούτος των εθνών» που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ελλάδα, ο Ζούκμαν υπολογίζει ότι οι κρυμμένες περιουσίες σε όλο τον κόσμο αγγίζουν σήμερα τα 6 τρισεκατομμύρια ευρώ και προκαλούν ετήσιες απώλειες φορολογικών εσόδων 130 δισ. ευρώ.

Ο δρόμος ενός εκατομμυριούχου προς τη φοροδιαφυγή είναι εξαιρετικά εύκολος, λέει ο καθηγητής: Πρώτα ιδρύει μια εταιρεία-βιτρίνα στα νησιά Κεϊμάν για να εξασφαλίσει την ανωνυμία. Μέσω αυτής ανοίγει έναν τραπεζικό λογαριασμό στην Ελβετία. Με βάση αυτόν τον λογαριασμό αγοράζει μετοχές σε κάποιο επενδυτικό ταμείο του Λουξεμβούργου και εισπράττει τα μερίσματα στον ίδιο λογαριασμό.

Το εισόδημα αυτό δεν φορολογείται ούτε στο Λουξεμβούργο ούτε στην Ελβετία ούτε στα νησιά Κεϊμάν. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν φορολογείται ούτε στη χώρα του κατόχου του, εφόσον δεν δηλώνεται.

Αποτέλεσμα, τα δημόσια ταμεία να στερούνται φορολογικά έσοδα και να αναγκάζονται οι κυβερνήσεις είτε να περικόψουν κάποιες κοινωνικές δαπάνες είτε να φορολογήσουν τα μικρά και μεσαία εισοδήματα.

Εστιάζοντας σε έναν από τους μεγαλύτερους φορολογικούς παραδείσους του κόσμου, την Ελβετία, ο Ζούκμαν εκτιμά ότι μέχρι το 2013 στις τράπεζές της βρίσκονταν πάνω από 1.800 δισεκατομμύρια ευρώ που ανήκαν σε μη μόνιμους κατοίκους.

Συγκεκριμένα, 200 δισ. σε Γερμανούς, 180 δισ. σε Γάλλους, 120 δισ. σε Ιταλούς, 110 δισ. σε Βρετανούς, 80 δισ. σε Ισπανούς, 60 δισ. σε Ελληνες, 60 δισ. σε Βέλγους, 30 δισ. σε Πορτογάλους, 180 δισ. σε κατοίκους σε χώρες του Κόλπου, 180 δισ. σε Ασιάτες, 170 δισ. σε Αμερικανούς, 120 δισ. σε Αφρικανούς, 90 δισ. σε Βορειοαμερικανούς, 50 δισ. σε Ρώσους και άλλους.

Το πρόβλημα, όπως τονίζει, δεν αντιμετωπίζεται ούτε με ευχολόγια ούτε με γενικόλογες καταγγελίες. Απαιτούνται ο εξαναγκασμός και ο έλεγχος.

Δηλαδή, απειλές κυρώσεων ώστε οι τράπεζες να υποχρεωθούν να αποκαλύψουν τα πλήρη στοιχεία των πελατών τους, παγκόσμιο περιουσιολόγιο ώστε να επαληθεύεται η ακρίβεια των στοιχείων που παρέχουν οι τράπεζες από τις κυβερνήσεις. «Είναι καιρός να θέσουμε τις κυβερνήσεις προ των ευθυνών τους», λέει.

«Παρκαρισμένα» στην Ελβετία

60 δισ. ευρώ οι ελληνικές καταθέσεις

Οι ελληνικές καταθέσεις στην Ελβετία φτάνουν τα 60 δισ. ευρώ, δηλαδή περισσότερο από 30% του σημερινού Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ).

Το ποσοστό αυτό είναι τεράστιο σε σύγκριση με χώρες όπως η Γερμανία ή η Γαλλία, των οποίων οι καταθέσεις στην Ελβετία δεν ξεπερνούν το 6% και το 9% του ΑΕΠ, αντίστοιχα. Με άλλα λόγια, η χώρα μας ίσως τελικά να είναι πρωταθλήτρια της offshore φοροδιαφυγής στην Ευρώπη.

 Από την Εφ.Συν.

Πολυεθνικές: Όταν συμφέρει, το μικρό ψάρι τρώει το μεγάλο

Κόλπα Φοροδιαφυγής

09:15 | 27 Νοε. 2015

Τελευταία ανανέωση 09:22 | 27 Νοε. 2015

  

Οι πολυεθνικές εταιρείες έχουν προ πολλού ανακαλύψει ως μέθοδο φοροαποφυγής την εξαγορά εταιρειών από άλλες που έχουν την έδρα τους σε διαφορετική χώρα με χαμηλότερη φορολογία και συνήθως πιο επιεικείς κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης. Η σχετική διαδικασία είναι γνωστή ως inversion (αναστροφή). Διάφορες αμερικανικές πολυεθνικές χρησιμοποίησαν αυτήν την μέθοδο, όπως η Burger King και η Chiquita που εκμεταλλεύτηκαν τα φορολογικά καθεστώτα στον Καναδά και στην Ιρλανδία, αντίστοιχα. Όμως πρόσφατα αναπτύχθηκε μία πιο πρωτοποριακή μέθοδος φοροαποφυγής, με την οποία μία κολοσσιαία εταιρεία «εξαγοράζεται» από μία μικρότερη,  αντιστρέφοντας το γνωστό κανόνα ότι «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».

Οι αλυσιδωτές εξαγορές που περιγράφονται παρακάτω ξεκίνησαν το Μάρτιο 2015 με την εξαγορά της αμερικανικής φαρμακοβιομηχανίας Allergan (τζίρος: 7 δις. δολάρια) από την ιρλανδική Actavis (τζίρος: 13 δις. δολάρια). Παραδόξως, η νέα εταιρεία ονομάστηκε Allergan. Ο σκοπός της εξαγοράς ήταν η μετακόμιση του κέντρου επιχειρήσεων της Allergan στην Ιρλανδία, όπου το φορολογικό καθεστώς είναι πιο χαλαρό. Όμως μόλις τέσσερις μήνες αργότερα η Allergan ανακοίνωσε ότι θα πουλήσει την Actavis στην ισραηλινή φαρμακοβιομηχανία Teva (τζίρος: 20 δις. δολάρια). Και στις δύο περιπτώσεις η μικρότερη εταιρεία εξαγοράστηκε από τη μεγαλύτερη, αλλά το μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ τους και η διατήρηση του ονόματος της Allergan δείχνουν ότι οι δύο εξαγορές μάλλον συσχετίζονται.

Μεγάλη έκπληξη προκάλεσε στις 23 Νοεμβρίου η ανακοίνωση ότι η ίδια η Allergan θα «εξαγοράσει» τη γιγαντιαία φαρμακοβιομηχανία Pfizer, την κατασκευάστρια του Viagra. Η Pfizer είναι η δεύτερη φαρμακοβιομηχανία στον κόσμο, με τζίρο 50 δις. δολάρια. Βέβαια η εξαγορά είναι εικονική, γιατί η Allergan δεν έχει τους πόρους να εξαγοράσει ένα κολοσσό σαν την Pfizer. Η συμφωνία μεταξύ των δύο εταιρειών πρέπει να εγκριθεί από το αμερικανικό Κογκρέσο.

Η νέα εταιρεία θα έχει την Ιρλανδία ως βάση της, θα ονομάζεται Pfizer, και θα διοικείται από το νυν διευθύνοντα σύμβουλο της Pfizer. Η Pfizer θα επωφεληθεί από το χαμηλότερο φόρο επιχειρήσεων, που είναι 12.5% στην Ιρλανδία, ενώ στις ΗΠΑ φτάνει το 35%: οι φόροι που πληρώνει σήμερα θα μειωθούν κατά 33%. Ταυτόχρονα, η «ιρλανδική» Pfizer, χρησιμοποιώντας την πρακτική Earnings Stripping, θα μπορεί να δίνει δάνεια στη «θυγατρική» της εταιρεία στις ΗΠΑ, οι τόκοι των οποίων θα αφαιρούνται από τη φορολόγηση της θυγατρικής.

Με αυτόν τον τρόπο, οι εν λόγω φαρμακοβιομηχανίες συνδυάζουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου: εκμεταλλεύονται όχι μόνο τις τιμές πώλησης των φαρμάκων που είναι πολύ υψηλότερες στις ΗΠΑ από ότι στην Ευρώπη, αλλά και τη χαμηλότερη φορολογία στην Ιρλανδία. Και βέβαια αυτές οι περιπτώσεις φοροαποφυγής από πολυεθνικές έρχονται να προστεθούν στις συνηθισμένες μεταφορές εταιρικών εδρών σε φορολογικούς παραδείσους (ή στο Λουξεμβούργο από εταιρείες σαν την Amazon και τη Starbucks, που αποκάλυψαν το 2014 τα Luxleaks).

Όσο «στημένη» και αν φαίνεται η μαμούθ «εξαγορά» της Pfizer από την Allergan, το αμερικανικό Κογκρέσο που ελέγχεται από τους Ρεπουμπλικάνους μάλλον θα την εγκρίνει. Γιατί η νεοφιλελεύθερη λογική επιτάσσει ότι ακόμα και αν το κράτος χάνει φορολογικά έσοδα, εφόσον ενισχύεται το εταιρικό κέρδος, δεν αποτελεί οξύμωρο το ότι το μικρό ψάρι τρώει το μεγάλο.

Από το tvxs

Η Ελλάδα παράγει τους περισσότερους άνεργους πτυχιούχους

19:10 | 26 Νοε. 2015

  

Άλλη μια θλιβερή πρωτιά για την Ελλάδα που αναδεικνύεται πρωταθλήτρια στην ανεργία των πτυχιούχων ανάμεσα σε όλα τα μέλη του ΟΟΣΑ, όπως προκύπτει από την ετήσια έκθεση «Μια ματιά στην εκπαίδευση» του διεθνούς Οργανισμού.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει συγκεντρώσει ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, η Ελλάδα έχει από τα υψηλότερα ποσοστά σπουδών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. 

Τα ποσοστά αυτά μάλιστα παρουσιάζουν αύξηση σε σχέση με το 2000 όταν πανεπιστημιακούς τίτλους διέθετε το 18% του εργατικού δυναμικού (25-64 ετών). Το 2014 πτυχίο είχε το 28%, ενώ στις ηλικίες 25 - 34 η διαφορά είναι ακόμη μεγαλύτερη: από το 24% το 2000 πέρασε στο 26% το 2005 για να ανεβεί στο 31% το 2010 και στο 39% σήμερα. 

Αντίστοιχα είναι τα ποσοστά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία (44%), η Φινλανδία (40%) και η Ισπανία (40%), αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες (42%).

Ωστόσο, η είσοδος στην αγορά εργασίας γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Η Ελλάδα μετράει τους περισσότερους άνεργους πτυχιούχους όχι μόνο σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και με άλλες χώρες του κόσμου, ενώ μετράει και τους περισσότερους ανέργους ανάμεσα σε εκείνους που έχουν ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή έχουν διπλώματα από μεταλυκειακά προγράμματα. 

Κοντά στα ποσοστά ανεργίας της Ελλάδας βρίσκεται μόνο η Ισπανία, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι υποτετραπλάσιος.

Εξίσου υψηλά είναι τα ποσοστά ανεργίας στους νέους (25-34 ετών) που αγγίζουν περίπου το 35%. Ακολουθούν οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία).

Ο κύριος παράγοντας αυτής της εξέλιξης είναι η οικονομική κρίση. Το 2000 η ανεργία στην Ελλάδα ήταν 11,2%, το 2005 ήταν 9,6%, το 2010 12,5%, ενώ το 2014 είχε εκτοξευθεί στο 27,6% (36% στις ηλικίες 25-34).

Απογοητευτικά είναι και τα ποσοστά των ΝΕΕΤ, όπως χαρακτηρίζονται διεθνώς οι νέοι από 20 έως 24 ετών που ούτε σπουδάζουν ούτε εργάζονται (από τα αρχικά των λέξεων Not in Education, Employment, or Training). Οι «ούτε ούτε» στην Ελλάδα φτάνουν το 30%, ποσοστό που ξεπερνούν μόνο η Ισπανία και η Τουρκία.

Ως προς την κατανομή των φύλων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η Ελλάδα ακολουθεί τον γενικό κανόνα: οι γυναίκες που σπουδάζουν είναι περισσότερες από τους άνδρες. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η Ιαπωνία όπου υπερτερούν οι άνδρες και (πολύ οριακά) η Τουρκία. Οι γυναίκες, πάντως, δεν παύουν να πλήττονται περισσότερο από τους άνδρες στην Ελλάδα από την ανεργία παρά το γεγονός ότι διαθέτουν περισσότερα τυπικά προσόντα.

Από το tvxs

Ξεπούλημα για να σωθούν οι καταθέσεις

dealing_room_trapezes.jpg

Με 8,5 δισ. που θα είναι είτε ομόλογα είτε κεφάλαια οι ξένοι θα αποκτήσουν τον έλεγχο στις 4 τράπεζες, σε πλήρη λειτουργία, με πλήθος θυγατρικών και ενεργητικό ύψους 340 δισ. ευρώ | EUROKINISSI

23.11.2015, 13:00 | Ετικέτες:  Εθνική Τράπεζα, οικονομία, τράπεζες, Τράπεζα Πειραιώς,χρηματοπιστωτικός τομέας, δημόσιος τομέας, Eurogroup, Alpha Bank

Συντάκτης: 

Βασίλης Γεώργας

Σε αξίες ίδρυσης εκ του μηδενός αποτιμήθηκαν και ιδιωτικοποιούνται οι τέσσερις ελληνικές τράπεζες, με μεγάλους ζημιωμένους τους Ελληνες φορολογούμενους, αφού φορτώνεται οριστικά και αμετάκλητα στο δημόσιο χρέος όλο το κόστος των προηγούμενων ανακεφαλαιοποιήσεων και «διασώσεων» από το 2013 μέχρι σήμερα, ήτοι πάνω από 45 δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι ξένοι επενδυτές, που στην πλειονότητά τους είναι κερδοσκοπικά χαρτοφυλάκια και ευκαιριακοί μέτοχοι, θα καταβάλουν περί τα 8,5 δισ. ευρώ σε μετρητά και ομόλογα που θα μετατραπούν «εθελοντικά» σε μετοχές, για να αποκτήσουν πλέον τον έλεγχο του εγχώριου τραπεζικού συστήματος.

Με τα λεφτά αυτά θα αγοράσουν τις τέσσερις συστημικές τράπεζες σε πλήρη λειτουργία, με πλήθος θυγατρικών στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια, ενεργητικό που φτάνει τα 340 δισ. ευρώ και σύνολο ιδίων κεφαλαίων άνω των 34 δισ. ευρώ.

Αυτό ήταν το τίμημα της πολιτικής επιλογής να αποφευχθεί πάση θυσία η κρατικοποίηση των τραπεζών ώστε μην ανοίξει η πληγή ενός καταστροφικού «κουρέματος» στις ανασφάλιστες καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ.

Με λίγα λόγια, οι ελληνικές τράπεζες ξεπουλιούνται σε ιδιώτες επενδυτές αγνώστου ταυτότητος, με τεράστιο κόστος για το ελληνικό Δημόσιο και τους σημερινούς μετόχους, καθώς η μεγάλη διακύβευση αυτή τη φορά ήταν ότι έπρεπε με κάθε τρόπο να σωθούν από το «κούρεμα» οι εναπομείνασες καταθέσεις.

Η τρίτη κατά σειρά ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού κλάδου κατά 14,4 δισ. ευρώ κατά κοινή ομολογία θωρακίζει κεφαλαιακά τις ελληνικές τράπεζες για μεγάλο χρονικό διάστημα και θέτει τις βάσεις για την «εξυγίανση» του κλάδου, όμως ελάχιστα θα συνδράμει στην ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας, καθώς τα νέα κεφάλαια δεν προορίζονται για δάνεια αλλά για να καλύψουν τις κεφαλαιακές τρύπες των τραπεζών.

Νέες απώλειες

Υλοποιήθηκε δε με τους χειρότερους δυνατούς όρους όχι μόνο για τους υφιστάμενους μετόχους (ασφαλιστικά ταμεία, μικροεπενδυτές, μικρά και μεγαλύτερα funds κ.ά.) αλλά κυρίως για το Ελληνικό Δημόσιο που υφίσταται νέες απώλειες και αντίθετα δημιουργεί τεράστιες ευκαιρίες γρήγορου πλουτισμού με χαμηλό ρίσκο για τους νέους επενδυτές που αγόρασαν μετοχές σε εξευτελιστικά χαμηλές χρηματιστηριακές τιμές.

Αν και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα βάλει περίπου 5,5 μέχρι 6 δισ. ευρώ (σήμερα εγκρίνεται η εκταμίευση των 10 δισ. ευρώ της δυνητικής κρατικής συμμετοχής από το Eurogroup) για να καλύψει τις επιπρόσθετες ανάγκες στην Εθνική Τράπεζα και την Πειραιώς, οι συνολικοί όροι συμμετοχής είναι τέτοιοι που το Δημόσιο θα καταστεί μέτοχος μειοψηφίας σε όλες τις τράπεζες με ποσοστά από… 2,5% μέχρι περίπου 30%, και είναι πρακτικά αδύνατον να ανακτήσει στο μέλλον τα χρήματα που έχει επενδύσει, όσο κι αν στο μέλλον αυξηθεί η αξία των τραπεζικών μετοχών.

Αλλά ακόμη και αυτές οι μετοχές που μένουν στον έλεγχο του ΤΧΣ δεν θα ανήκουν στο κράτος, αλλά στον ευρωπαϊκό μηχανισμό ESM καθώς, με βάση τη συμφωνία του Ιουλίου, θα εισφερθούν ως ενέχυρο στο υπερ-ταμείο αποκρατικοποιήσεων για το δάνειο που έλαβε η Ελλάδα.

Το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων είχαν ήδη εξαϋλωθεί για το κράτος ήδη από το 2014 με ευθύνη των τότε κυβερνήσεων.

Τότε που η δεύτερη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είχε γίνει με χείριστους όρους για το ΤΧΣ το οποίο είχε πάρει warrants αντί για μετοχές ενώ είχε απεμπολήσει ακόμη και τα δικαιώματα ψήφου.

Αυτή τη φορά, παράλληλα με τις χαμηλές τιμές στις οποίες αποκτούν την πλειονότητα των τραπεζών, θα πάρουν σε «συσκευασία δώρου» και τη διευκόλυνση των πλειστηριασμών κατοικιών από τις τράπεζες καθώς και την απελευθέρωση της πώλησης των «κόκκινων» δανείων σε distress funds και εξειδικευμένες διεθνείς εταιρείες.

Τα δύο αυτά νομοθετήματα είναι τα τελευταία που έρχονται να «κουμπώσουν» με την πλήρη ιδιωτικοποίηση του τραπεζικού κλάδου στη χώρα μας και αποσκοπούν πλέον είτε στην εκποίηση ενός μεγάλου μέρους από το στοκ των κατοικιών και των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων είτε στην αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων δανείων με τα χρήματα που έχουν τοποθετήσει οι Ελληνες σε θυρίδες, «στρώματα» και ξένους λογαριασμούς.

Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την κατάντια των τραπεζών το έχουν διαχρονικά οι διοικήσεις και οι κυβερνήσεις που πέρασαν.

Η ουσιαστική χρεοκοπία του κλάδου οφείλεται στις μεγάλες ποσότητες ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου που αγόραζαν, στα τεράστια δάνεια που έδιναν σε επιχειρηματίες και νοικοκυριά χωρίς εγγυήσεις και στις πιστωτικές κάρτες που μοίραζαν αφειδώς αγνοώντας κάθε κανόνα αποτίμησης ρίσκου και προστασίας των καταθετών τους.

Αυτές οι ελληνικές τράπεζες, με τις ίδιες λίγο-πολύ διοικήσεις περνούν πλέον στον έλεγχο ξένων συμφερόντων μαζί με τις υποθήκες της περιουσίας των υπερχρεωμένων Ελλήνων.

Σε... μηδενικές τιμές

Αυτό που ήδη στη χρηματιστηριακή αγορά χαρακτηρίζεται «σκάνδαλο» είναι ότι οι νέοι ιδιώτες μέτοχοι θα αγοράσουν τις καινούργιες μετοχές των τραπεζών κυριολεκτικά σε μηδενικές τιμές, με έκπτωση που φτάνει ώς το 99% σε σχέση με τις τρέχουσες χρηματιστηριακές τιμές στο ταμπλό.

Η «αραίωση» που υφίστανται τα ποσοστά των παλαιών μετόχων είναι καθολική αν σκεφτεί κανείς ότι οι νέες μετοχές των τραπεζών αγοράστηκαν για μερικά λεπτά του ευρώ στο πλαίσιο της διαδικασίας ιδιωτικών τοποθετήσεων που διενήργησαν στη διεθνή αγορά οι τράπεζες, αποκλείοντας παράλληλα από τη δυνατότητα συμμετοχής τους Ελληνες επενδυτές (πλην Εθνικής).

Με βάση τις τιμές έκδοσης των νέων μετοχών, όλες μαζί οι τράπεζες αποτιμήθηκαν έναντι 746 εκατ. ευρώ, όταν ακόμη και μετά την κατάρρευση της χρηματιστηριακής αξίας του τραπεζικού κλάδου τις τελευταίες εβδομάδες, η χρηματιστηριακή αξία τους την περασμένη Παρασκευή έφτανε τα 1,9 δισ. ευρώ.

Πέρυσι, αμέσως μετά την ανακεφαλαιοποίηση του 2014 η χρηματιστηριακή αξία των ελληνικών τραπεζών ξεπερνούσε τα 34 δισ. ευρώ, ενώ το 2007-2008, πριν ξεσπάσει η κρίση στην Ελλάδα, η αξία τους έφτανε τα 70-75 δισ. ευρώ!

Ενδεικτικό της απαξίωσης που έχουν υποστεί οι μέτοχοι είναι ότι όσοι έχουν μετοχές της Εθνικής και της Πειραιώς στα χέρια τους τις ξεπουλούσαν όσο όσο την Παρασκευή, με τις δύο μετοχές να «κλειδώνουν» στο limit down του -30%.

Οι τόσο χαμηλές τιμές που προσφέρθηκαν για την αγορά των νέων μετοχών των τραπεζών είναι αποτέλεσμα του περιορισμένου ενδιαφέροντος των διεθνών επενδυτών, της επί της ουσίας αναγκαστικής μετατροπής ομολόγων σε μετοχές, αλλά και της πολύ κακής συγκυρίας στην οποία υλοποιήθηκε το εγχείρημα της νέας ανακεφαλαιοποίησης.

Τα capital controls στον τραπεζικό κλάδο, οι μεγάλες εκροές καταθέσεων που μεσολάβησαν πριν από τη συμφωνία του Ιουλίου και η έκρηξη των επισφαλών δανείων στα 110 δισ. ευρώ, δημιούργησαν ασφυκτικές συνθήκες που έδωσαν τη δυνατότητα στα ξένα funds να εκμεταλλευτούν τη δυσκολία των τραπεζών να συγκεντρώσουν νέα κεφάλαια και να ζητήσουν «τζάμπα» τις μετοχές.

Στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να συγκεντρώσουν συνολικά 14,4 δισ. ευρώ με βάση το δυσμενές σενάριο των stress tests, και κατ’ ελάχιστον 4,3 δισ. ευρώ σύμφωνα με το βασικό σενάριο για να μην τεθούν σε εκκαθάριση.

Η Alpha Bank και η Eurobank κατάφεραν να καλύψουν τις ανάγκες και του δυσμενούς σεναρίου με αποτέλεσμα να μη χρειαστούν κεφαλαιακή βοήθεια από το κράτος, ενώ η Εθνική και η Πειραιώς που είχαν τις μεγαλύτερες ανάγκες, κάλυψαν το βασικό σενάριο αλλά θα δεχτούν αυξημένη κεφαλαιακή ένεση από το ΤΧΣ.

Αυξήσεις κεφαλαίου δισεκατομμυρίων για μερικά λεπτα του ευρώ

■ Η Εθνική θα εκδώσει μετοχές προς 2 λεπτά τη μία. Η τράπεζα δηλαδή αποτιμήθηκε μόλις 70 εκατ. ευρώ όταν την Παρασκευή στο Χρηματιστήριο είχε κεφαλαιοποίηση 791 εκατ. ευρώ.

Από όσα έχουν γίνει γνωστά, μέσω ιδιωτικής τοποθέτησης διασφαλίστηκαν 457 εκατ. ευρώ, ενώ περίπου 1 δισ. ευρώ θα είναι τα ομόλογα και οι προνομιούχες μετοχές που θα μετατραπούν σε κοινές και άλλα 300 εκατ. ευρώ οι μετοχές που θα εισφερθούν σε μικρομετόχους στην Ελλάδα.

Παρ’ ότι στην ανακεφαλαιοποίησή της θα μετάσχει το ΤΧΣ με κοινές μετοχές και μετατρέψιμες ομολογίες (CoCos) σε αναλογία 25% - 75% ώστε να καλυφθεί το σύνολο των αναγκών ύψους 4,48 δισ. ευρώ, η κρατική συμμετοχή στην τράπεζα θα μειωθεί σημαντικά σε σχέση με το 57% που ελέγχει σήμερα και οι ιδιώτες θα αποκτήσουν την πλειοψηφία (περίπου 70%).

■ Η Πειραιώς κατάφερε μόλις την τελευταία στιγμή, την Παρασκευή, να συγκεντρώσει τα ελάχιστα απαιτούμενα 2 δισ. ευρώ από ιδιώτες, σε σύνολο κεφαλαιακών αναγκών 4,66 δισ. ευρώ.

Από την ιδιωτική τοποθέτηση άντλησε 1,34 δισ. ευρώ και άλλα 600 εκατ. ευρώ από μετατροπή ομολόγων σε μετοχές, ενώ η τιμή διάθεσης ορίστηκε σε μόλις 0,003 ευρώ.

Ητοι η τράπεζα αποτιμήθηκε μόλις 18,3 εκατ. ευρώ. Το ΤΧΣ θα καλύψει τα υπόλοιπα 2,6 δισ. ευρώ με έκδοση μετατρέψιμων ομολόγων (CoCos ύψους 2,04 δισ. ευρώ) και κοινών μετοχών αξίας περίπου 680 εκατ. ευρώ, αλλά πλέον θα ελέγχει ποσοστό μόλις 26-27% από 66,9% που ελέγχει σήμερα.

■ H Εurobank περνά εξ ολοκλήρου σε ιδιώτες μετόχους, καθώς το μερίδιο του ΤΧΣ θα περιοριστεί μόλις σε 2,4 από 35,4% που είναι σήμερα.

Η Eurobank κάλυψε μέσω ιδιωτών και ομολογιούχων τις κεφαλαιακές της ανάγκες άνω των 2 δισ. ευρώ (τα 1,6 δισ. ευρώ μέσω ιδιωτικής τοποθέτησης και τα υπόλοιπα 420 εκατ. ευρώ από μετατροπή ομολόγων), χωρίς να απαιτείται δημόσια συμμετοχή και θα εκδώσει μετοχές προς 1 λεπτό υπέρ των νέων μετόχων της. Η αξία της αποτιμήθηκε χρηματιστηριακά σε μόλις 147 εκατ. ευρώ.

■ Η Alpha Bank συγκέντρωσε με σημαντική υπερκάλυψη τα κεφάλαια που αναζητούσε (περί τα 2,6 δισ. ευρώ συνολικά) σε συνδυασμό και με τη μετατροπή ομολόγων σε μετοχές και ούτε αυτή θα χρειαστεί κρατική βοήθεια.

Εκτιμάται ότι θα κάνει αποδεκτές προσφορές ύψους 1,5 δισ. ευρώ από την ιδιωτική τοποθέτηση και θα μετατρέψει σε μετοχές ομόλογα ύψους 1 δισ. ευρώ. Θα εκδώσει νέες μετοχές προς 4 λεπτά τη μία, ήτοι αποτιμήθηκε 510,7 εκατ. ευρώ. Το μερίδιο του ΤΧΣ θα μειωθεί από 66,4% σήμερα σε 11%

■ Στο μεταξύ χθες ανακοινώθηκε ότι η Αttica Bank προχωρά σε αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου κατά 748 εκατ. ευρώ προκειμένου να καλύψει το σύνολο του δυσμενούς σεναρίου των stress tests που ανέδειξαν ισόποσο κεφαλαιακό έλλειμμα.

Στόχος της τράπεζας είναι να αποφύγει τη συμμετοχή του ΤΧΣ και, όπως έγινε γνωστό, ο βασικός της μέτοχος ΕΤΑΑ-ΤΣΜΕΔΕ προτίθεται να εισφέρει νέα κεφάλαια στη διαδικασία προκειμένου να διατηρήσει το ποσοστό του στα επίπεδα του 51%.

Από την Εφ.Συν

Οι ξένοι επενδυτές αποτίμησαν 345 δισεκ. ενεργητικό 

ή 215 δισεκ. σταθμισμένο ενεργητικό με… 750 εκατ ευρώ,

 και απέκτησαν τον έλεγχο των τραπεζών, και μέσω 

των επιχειρηματικών δανείων τον έλεγχο των 

ελληνικών επιχειρήσεων.

- Τα μάτια όλων ήταν στα στεγαστικά "κόκκινα δάνεια" αλλά το μεγάλο παιχνίδι παίχτηκε αλλού!!

Γράφει ο Γιάννης Νάκος

Ολοκληρώθηκε σε μεγάλο βαθμό η Ανακεφαλαιοποίηση δυστυχώς με ξεπούλημα των ελληνικών τραπεζών στα διεθνή funds.Πρόκειται για το μεγαλύτερο δωρεάν deal στην ιστορία, καθώς χαρίστηκαν 58 δισεκατομμύρια.
Όλοι γνωρίζουμε πως η ανακεφαλαιοποίηση αποτελεί παραδοσιακό εργαλείο εξυγίανσης των ελληνικών τραπεζών κατά το διάστημα της οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας, και ως διαδικασία δεν μας είναι άγνωστη καθώς είχε συμβεί και κατά το παρελθόν. 

 Η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών Τραπεζών όμως που έλαβε χώρα τις προηγούμενες ημέρες με βρίσκει κάθετα αντίθετο καθώς ο τρόπος με τον οποίο έγινε είναι απαράδεκτος και συνάμα ντροπιαστικός για την χώρα μας.

Για να μην τα πολυλογούμε οι ξένοι επενδυτές που απέκτησαν τον πλήρη έλεγχο των ελληνικών τραπεζών και έκαναν ίσως το ευνοϊκότερο deal στην ιστορία της ελεύθερης οικονομίας.

Με απλά λόγια επένδυσαν δηλαδή 9 δισεκ. χωρίς το ΤΧΣ και για την επένδυση αυτή χαρίστηκαν τα 18 δισεκ. κεφάλαια που διαθέτουν οι τράπεζες προ της ανακεφαλαιοποίησης.

Ταυτόχρονα χαρίστηκαν και τα 40 δισεκ. που επένδυσε το 2013 στις ελληνικές τράπεζες το ΤΧΣ 25 δισεκ. σε κεφάλαιο και 15 δισεκ. σε funding gap δηλαδή συνολικά ΤΧΣ και κεφάλαια τραπεζών 58 δισεκ

Και επειδή ίσως τα προαναφερόμενα μοιάζουν κάπως ακαταλαβίστικα σε μερικούς, έψαξα και βρήκα μια σύνοψη με πληροφορίες και γνώσεις από φίλους μου στο τραπεζικό σύστημα και στοιχειολογησα τα εξής ενδιαφέροντα πράγματα.

1)Μηδενίστηκαν οι αξίες των ελληνικών τραπεζών.

Να αναλογιστείτε ότι στο χρηματιστήριο οι τράπεζες αξίζουν 2,8 δισεκ. ευρώ και η προσφορές που υπέβαλλαν οι ξένοι στα βιβλία προσφορών αποτίμησαν τις ελληνικές τράπεζες στα 750-800 εκατ.

Δηλαδή αποτίμησαν οι ξένοι επενδυτές 345 δισεκ. ενεργητικό ή 215 δισεκ. σταθμισμένο ενεργητικό με… 750 εκατ ευρώ.

2)Οι τράπεζες διαθέτουν ήδη 18 δισεκ. κεφάλαια και θα αποκτήσουν με το πέρας της ανακεφαλαιοποίησης άλλα 14 δισεκ. συνολικά 32-33 δισεκ. ευρώ κεφάλαια.

Οι ξένοι με τις προσφορές που υπέβαλλαν στα βιβλία προσφορών ουσιαστικά τους χαρίστηκαν τα 18 δισεκ. κεφάλαια των τραπεζών.

3) Ως παράδειγμα αναφέρεται ότι η Πειραιώς

 με 86 δισεκ. ενεργητικό αποτιμήθηκε με όρους προσφορών στο book building στην τιμή των 18 εκατ !!!!!!   απίστευτο αλλά αληθινό ή η Eurobank 183 εκατ.

4)Οι έλληνες επενδυτές καταστράφηκαν στην κυριολεξία τα έχασαν όλα, οι έλληνες μέτοχοι μηδενίστηκαν, οι παλαιοί παραδοσιακοί μέτοχοι μηδενίστηκαν.

Οι ελληνικές τράπεζες άλλαξαν στην κυριολεξία χέρια και ξεπουλήθηκαν σε διεθνείς επενδυτές.

5)Οι ξένοι επενδυτές δεν πήραν μόνο 18 δισεκ. δωρεάν κεφάλαια απαίτησαν μέσω των εξευτελιστικών τιμών στα βιβλία προσφορών να κερδίσουν όλο το discount μεταξύ της τιμής στο βιβλίο προσφορών και στην τιμή στο χρηματιστήριο.

6)Μόνο η Εθνική θα ανοίξει το βιβλίο προσφορών και για μικρομετόχους.

7)Συνολικά 40 δισεκ. του 2013 χάθηκαν.

 περισσότερα  rizopoulospost.com

ΚΡΙΣΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: ΟΙ ‘ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ’ ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΝΟΤΟΥ.

Συμβολή της Αλίκης Μουρίκη στον τόμο με τα πρακτικά του διεθνούς συνεδρίου του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών και του Ιδρύματος Friedrich Ebert, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 29-4-2014.

Περίληψη Στόχος της παρούσας εισήγησης είναι να αναδείξει τις πολλαπλές πληγές που προκάλεσαν οι πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 4 χρόνια στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, εκθέτοντας μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τους στον κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, διευρύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, επιδεινώνοντας τις συνθήκες στην αγορά εργασίας και υποσκάπτοντας το κράτος πρόνοιας. Βασικό συμπέρασμα της εισήγησης είναι ότι, παρά τις σημαντικές επιμέρους διαφοροποιήσεις στο βίωμα της κρίσης από την κάθε χώρα ξεχωριστά, τα προγράμματα λιτότητας που εφαρμόστηκαν έπληξαν δυσανάλογα και εντονότερα αυτούς που κατά τεκμήριο είχαν και τη μικρότερη ευθύνη για την καταστροφική πορεία των χωρών τους, θέτοντας έτσι υπό αμφισβήτηση, όχι μόνο το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αλλά και την ίδια τη δημοκρατική νομιμοποίηση πολλών από τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν. Προκειμένου ν’ αντιμετωπιστεί η σοβούσα κοινωνική κρίση στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, χρειάζονται επειγόντως –παράλληλα με την αναπροσαρμογή των μακροοικονομικών προτεραιοτήτων- μέτρα κοινωνικής ανάκαμψης, όπως η θέσπιση ενός Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, η προστασία των ανέργων, και η πρόσβαση του πληθυσμού σε βασικές υπηρεσίες και αγαθά. Διαφορετικά, ο συνεχιζόμενος αποκλεισμός σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού από ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες, όχι μόνο για την κοινωνική συνοχή, που έχει ήδη τρωθεί σημαντικά, αλλά και για την (εξαιρετικά εύθραυστη) πολιτική σταθερότητα και τις προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου. Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο: Οι παράπλευρες απώλειες της λιτότητας

Πήραν του κόσμου τα... ισοδύναμα με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία

vouli.jpg

EUROKINISSI/ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

20.11.2015, 13:58 | Ετικέτες:  πολιτική, κόμματα, χρήματα

Συντάκτης: 

Ιωάννα Σωτήρχου

«Τα λάθη των πολιτών αντιμετωπίζονταν ως εγκλήματα και τα εγκλήματα των πολιτικών ως λάθη».

Ιωάννα Καρυστιάνη

Οχι μόνο δεν φορολογούνται, κάνοντας την Εκκλησία να φαντάζει φτωχός συγγενής, αλλά τα χρηματοδοτούμε και αδρά, αφού τα τελευταία 17 χρόνια έχουν ούτε λίγο ούτε πολύ λάβει σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ.

Για τα πολιτικά κόμματα ο λόγος, η συνολική δημόσια χρηματοδότηση των οποίων από τον κρατικό προϋπολογισμό ανέρχεται σε 982,07 εκατ. ευρώ την περίοδο 1997-2014.

Μιλάμε για πολλά ισοδύναμα. Σαν να μην έφτανε όμως η οικονομική τους στήριξη, όλο τον καιρό που χαίρονται τα διάφορα «κρατικά τους λάφυρα», φροντίζουν να παράσχουν στους εαυτούς τους απόλυτη ασυλία από κάθε είδους «παραστράτημα», αφού όχι μόνο δεν λογοδοτούν ποτέ για τα ποσά που παίρνουν, αλλά ακόμη κι όταν διαπιστωθούν αδικήματα στρίβουν διά της… ψηφοφορίας σχετικών απαλλαγών.

Πολύ απλά επειδή ο ελεγχόμενος είναι και ο ελεγκτής, δηλαδή η Βουλή: «Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει» και η ατιμωρησία… κυβερνάει. Τακτική, που μόνο με τον βαρύ μαφιόζικο ορισμό «ομερτά» μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει.

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα όσα αποκαλύπτει το άρθρο «Χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων και μεταβολές στον πολιτικό ανταγωνισμό» της μεταδιδακτορικής συνεργάτιδας στο Πανεπιστήμιο του Bournemouth Λαμπρινής Ρόρη στον συλλογικό τόμο «Το Πολιτικό Πορτραίτο της Ελλάδας», που εξέδωσε πρόσφατα το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών από τις εκδόσεις Gutenberg.

Επειτα από μια αναδρομή στους νόμους που διέπουν τη χρηματοδότηση των κομμάτων, που τα ίδια έχουν αποφασίσει, η πολιτική επιστήμων αναφέρεται σε άλλα λάφυρα από την κρατική μηχανή: καθορισμός βουλευτικής και υπουργικής μισθοδοσίας, ότι χρησιμοποιούν για ίδιον έργο προσωπικό της δημόσιας διοίκησης και αξιοποιούν κρατικές υποδομές κ.ά.

Και σχολιάζει:

Μέσω της νομής κρατικών πόρων τα κόμματα ενισχύουν τα πελατειακά τους δίκτυα και τις σχέσεις εγγύτητας με συγκεκριμένους κοινωνικούς δρώντες.

Ατιμωρησίας εγκώμιον

⚫ Οσο για το πώς εξασφαλίζουν το… ακαταδίωκτο για τις ατασθαλίες τους παρά τις εκάστοτε νομοθετικές προβλέψεις;

Οι σχετικές αναφορές της θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και «ατιμωρησίας το εγκώμιον».

Αλλοτε δεν διασφαλίστηκε κανένας έλεγχος στα οικονομικά τους, αφού ορίστηκε να τα ελέγχει διακομματική επιτροπή οπότε ο ελεγχόμενος ταυτιζόταν με τον ελεγκτή.

Σε άλλες περιπτώσεις, ακόμη κι όταν διαπιστώνονταν οι παραβάσεις δεν υπήρξαν κυρώσεις, αφού με ειδικά νομοθετικά μέτρα αμνηστεύθηκαν οι παραβάτες των εκλογών, ενώ δεν έλειψαν και φορές όπου η συναίνεση με την οποία περίπου καταργήθηκαν τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν στους παραβάτες ήταν… διακομματική.

Μάλιστα υπό την πίεση της δημοσιονομικής προσαρμογής και απουσίας κάθε ελέγχου, το 2014 ψηφίστηκε νέος νόμος με δραστικές μειώσεις της τάξης του 46% στην κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων και προβλέψεις για περισσότερη διαφάνεια και περιορισμό του τραπεζικού δανεισμού, καθώς απαγορεύτηκαν τα τραπεζικά δάνεια που χρησιμοποιούν ως εγγύηση την κρατική επιχορήγηση πέρα από το τρέχον έτος, πρακτική που χρησιμοποίησαν κυρίως Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, καταλήγοντας σε υπερδανεισμό, που το 2013 ανήλθε στο ποσό των 270 εκατομμυρίων ευρώ.

Τα θαλασσοδάνεια

Ωστόσο, «παρά τη σαφή προσπάθεια εξορθολογισμού δαπανών, ελέγχου εσόδων και περιορισμού του τραπεζικού δανεισμού, είναι αμφίβολη η δυνατότητα του κράτους να ελέγξει τις πηγές χρηματοδότησης, πολλώ δε μάλλον που ο τελευταίος νόμος αυξάνει τη σημασία της ιδιωτικής επιχορήγησης», παρατηρεί η Λαμπρινή Ρόρη, αναφερόμενη στα μεγάλα περιθώρια των κομμάτων να διαμορφώσουν το θεσμικό πλαίσιο υπέρ αυτών.

Αλλά ακόμη και να προσπεράσουν ή να τροποποιήσουν το θεσμικό πλαίσιο, όταν αντίκειται στα συμφέροντά τους, όπως είναι η έκτακτη νομοθέτηση υπέρ της αναδρομικής αμνήστευσης προστίμων, υπέρ της ρύθμισης παλαιών τραπεζικών δανείων, καθώς και της απαγόρευσης δίωξης στελεχών τραπεζών που χορήγησαν υπέρογκα δάνεια από κρατικές τράπεζες, αλλά και πολιτικών που ζήτησαν δάνεια, τα οποία έπαψαν να αποπληρώνουν: «δηλωτική της κατάχρησης της νομοθετικής εξουσίας από τα κόμματα προς όφελός τους», όπως εύστοχα επισημαίνει.

Να θυμίσουμε εδώ την πρόσφατη αμνήστευση των απλήρωτων θαλασσοδανείων του 2013 από την Αγροτική προς Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ που ανέδειξε επανειλημμένως με πρωτοσέλιδα η «Εφ.Συν.», όταν η σχετική υπόθεση μπήκε στο αρχείο.

Αυτό ας το εξηγήσουν οι μέχρι σήμερα κυβερνώντες σε όσων τα σπίτια απειλούνται με πλειστηριασμό.

Και κάτι ανατριχιαστικό: όπως αποκαλύπτει η αρθρογράφος, το 2009 αποτελεί την πλέον δαπανηρή χρονιά καθώς τα κόμματα έλαβαν 92,91 εκατομμύρια, τη ίδια στιγμή που η χώρα προσήλθε εκτάκτως σε εκλογές εξαιτίας του δημοσιονομικού εκτροχιασμού και της αδυναμίας διαχείρισης του οικονομικού προβλήματος.

Το συμπέρασμά της; «Η αρχική θεσμοθέτηση διάθεσης κρατικών πόρων προκειμένου να χειραφετηθούν τα κόμματα από ιδιωτικές εξαρτήσεις εν τέλει πολλαπλασιάζει τη διαφθορά του πολιτικού προσωπικού και τη διαπλοκή μεταξύ ιδιωτικού και τραπεζικού κεφαλαίου, μιντιακών και πολιτικών δρώντων» λέει η κ. Ρόρη.

Οπως επισημαίνει:

Η καρτελοποίηση του κομματικού συστήματος δεν περιορίζεται στη θεσμική δυνατότητα των κομμάτων να ορίζουν τους όρους εκχώρησης της κρατικής χρηματοδότησης, αλλά σε ένα σύνολο κανόνων που εν τέλει πλαισιώνουν τον πολιτικό ανταγωνισμό, και επιφέρει περαιτέρω συνέπειες στη λειτουργία του, καθώς μάλιστα τις περισσότερες φορές βρίσκουν διακομματική εφαρμογή μεταξύ των κοινοβουλευτικών δρώντων.

Τα κόμματα δεν φορολογούνται, αποφασίζουν για τον εκλογικό νόμο και τους αποδέκτες της κρατικής χρηματοδότησης, τους κανόνες προβολής κομμάτων και βουλευτών, τη βουλευτική και υπουργική μισθοδοσία. Ακόμα κι όταν δεν έχουν συμφέρον να συνεργαστούν ή να συναινέσουν επισήμως και παρά την ανισοκατανομή στα λάφυρα μεταξύ κυβερνητικών και κοινοβουλευτικών κομμάτων, τα πολιτικά κόμματα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που επωφελούνται όλων αυτών των προνομίων σιωπηρά τα αποδέχονται.

Πολιτικός ανταγωνισμός

⚫ Ποιες είναι οι συνέπειες στον πολιτικό ανταγωνισμό;

«Οι συνέπειες είναι εντονότερες σε τρία πεδία: τη φυσιογνωμία των κομμάτων, την εσωκομματική κατανομή ισχύος και τη διαπλοκή συμφερόντων μεταξύ ιδιωτών και κομμάτων που επηρεάζουν εκ νέου τον εκλογικό ανταγωνισμό».

⚫ Και μας εξηγεί:

«Ο πολλαπλασιασμός των κρατικών πόρων υπέρ των κομμάτων δίνει κίνητρα για τη μετατροπή τους σε εκλογικές μηχανές, με επαγγελματίες συμβούλους πολιτικής και επικοινωνίας. Η επαγγελματοποίηση της κομματικής γραφειοκρατίας αλλάζει ταχύτατα τη φυσιογνωμία του στελεχικού δυναμικού υπέρ έμμισθων με ειδίκευση στην επικοινωνία – σε βάρος τεχνοκρατών, επηρεάζοντας τις προσλαμβάνουσες αντιλήψεις.

»Δαπανώνται χρήματα σε εμφανείς και αφανείς πηγές δημοσιότητας και έρευνες κοινής γνώμης, με αποτέλεσμα τη ραγδαία και ιδιότυπη ανάπτυξη του κλάδου της πολιτικής επικοινωνίας στην Ελλάδα από το 1990 μέχρι σήμερα».

⚫ Πώς ακόμα επηρεάζονται τα κόμματα;

«Η υπερσυγκέντρωση πόρων σε μια ηγετική ομάδα πέριξ του αρχηγού ισχυροποιεί αυτόν και ενισχύει την υπάρχουσα τάση προειδοποίησης, αφού ο νόμος δεν ορίζει τη διανομή των κρατικών ενισχύσεων στο εσωτερικό των κομμάτων.

»Η ισχυροποίηση της ηγετικής ομάδας μειώνει τη δυνατότητα διαφωνίας και εσωκομματικής αμφισβήτησής της. Επιπλέον μέσω τη νομής κρατικών πόρων τα κόμματα ενισχύουν τα πελατειακά τους δίκτυα. Αλλη μια συνέπεια από την υπέρμετρη αύξηση της προσφοράς κρατικού χρήματος είναι ότι αύξησε κατακόρυφα το κόστος λειτουργίας των κομμάτων και διεξαγωγής των εκλογών αναγκάζοντας τα κόμματα να αναζητήσουν επιπλέον πόρους από ιδιωτικά κεφάλαια και τραπεζικό δανεισμό.

»Η ιδιωτική χρηματοδότηση είναι κατά βάση αδήλωτη ή κρυφή. Καταλήγει τόσο στα κόμματα όσο και στα στελέχη τους, επηρεάζοντας τα κόμματα στην άσκηση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας και καθιστώντας τα ευάλωτα σε πιέσεις.

»Αντίστοιχα ο τραπεζικός δανεισμός που έγινε κυρίως μέσω κρατικών ιδρυμάτων υποθηκεύοντας μελλοντικές τακτικές χρηματοδοτήσεις στο όνομα της κρατικής ενίσχυσης νοθεύει τον ελεύθερο ανταγωνισμό, παράγει εξαρτήσεις και λειτουργεί σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού καθώς τα κόμματα εν τέλει αδυνατούν να επιστρέψουν τα χρήματα που δανείστηκαν».

Επεξήγηση των πινάκων

ΕΦ.ΣΥΝ.

Τρεις είναι οι μορφές που παίρνει η κρατική χρηματοδότηση προς τα κόμματα: η ετήσια τακτική επιχορήγηση στην οποία προστίθεται και κονδύλι για την επιμόρφωση και έρευνα των κομμάτων και τέλος η εκλογική ενίσχυση για τις εκλογές.

Στη μελέτη της, η πολιτική επιστήμων παραθέτει τα ποσά που έχουν αναχθεί σε ευρώ σε τρέχουσες τιμές.

◆ Κρατική χρηματοδότηση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, 1997-2014 (σε εκατομμύρια ευρώ, τρέχουσες τιμές). Tην περίοδο 1997-2014 η τακτική επιχορήγηση των κομμάτων ανέρχεται συνολικά σε 824,59 εκατομμύρια ευρώ.

◆ Μόνο τα έτη 2009 και 2008, που αποτελούν τις πιο δαπανηρές χρονιές, η επιχορήγηση των πολιτικών κομμάτων επιβάρυνε τον κρατικό προϋπολογισμό κατά 67,99 και 64,58 εκατ. ευρώ αντιστοίχως.

◆ Οι συνολικοί πόροι για την επιμόρφωση και έρευνα των κομμάτων την υπό εξέταση περίοδο ανέρχονται σε 76,81 εκατομμύρια.

◆ Αθροίζοντας τα ποσά της εκλογικής ενίσχυσης για τα έτη που διαθέτει στοιχεία (2000, 2004, 2007, 2009, 2012, 2014) αυτή ανήλθε στα 80,67 εκατομμύρια ευρώ. Tο ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. έχουν λάβει συνολικά 65,04 εκατ. που αντιστοιχούν στο 68,22% της συνολικής εκλογικής χρηματοδότησης των κομμάτων για τα υπό εξέταση έτη.

◆ Συνολικά η δημόσια χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό ανέρχεται σε 982,07 εκατομμύρια ευρώ την περίοδο 1997-2014: αρχικά βαίνει αυξανόμενη, το 2009 διακόπτεται απότομα με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και από το 2010 η τάση αντιστρέφεται και οι μειώσεις προοδευτικά αυξάνονται.

Και φυσικά η κρατική χρηματοδότηση αποτελεί και τη βασική πηγή εισροών για τα κόμματα όπως διαπιστώνει, με βάση την επεξεργασία των ισολογισμών των κομμάτων η κ. Ρόρη επισημαίνοντας τη «σαφή έλλειψη κουλτούρας συλλογής εισφορών από τα μέλη τους».

Ετσι από το 1997 έως το 2007 το μέσο ποσοστό της συμμετοχής της κρατικής χρηματοδότησης στα συνολικά έσοδά τους είναι 81,6% για το ΠΑΣΟΚ, 74,7% για τη Ν.Δ., 55% για το ΚΚΕ και 81,3% για τον ΣΥΝ.

Αντίθετα το μέσο ποσοστό συμμετοχής της κομματικής βάσης (συνδρομές μελών - κομματικών οργανώσεων) στα εισπραχθέντα έσοδα των κομμάτων είναι μηδαμινό για τη Ν.Δ. και τον ΣΥΝ, 5,3% για το ΠΑΣΟΚ και 4,1% ΚΚΕ.

Οσο για το πώς κατανέμονται οι ετήσιοι πόροι –τακτική χρηματοδότηση και ενίσχυση για ερευνητικούς επιμορφωτικούς σκοπούς μεταξύ των πολιτικών κομμάτων;

Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα –ή πυλώνες του δικομματισμού- έχουν λάβει τη μερίδα του λέοντος της τακτικής χρηματοδότησης.

Από το 1997 έως το 2014 το ΠΑΣΟΚ έχει λάβει συνολικά 361,02 εκατ. ευρώ και η Ν.Δ. 353,71 εκατ. ευρώ, δηλαδή περισσότερο από τα 2/3 της συνολικής ετήσιας κρατικής χρηματοδότησης.

Μεταξύ των μικρών κοινοβουλευτικών κομμάτων το ΚΚΕ έχει λάβει την υψηλότερη ενίσχυση ήτοι 81,52 εκατ. ευρώ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ 67,07 και ο ΛΑΟΣ 29,38.

Συνολικά τα πολιτικά κόμματα έλαβαν 901,4 εκατ. ευρώ.

Από την Εφ.Συν.