Ομορφος κόσμος κεφαλαιοκρατικά φτιαγμένος

Μπάμπης Μιχάλης

https://www.efsyn.gr/oikonomia/elliniki-oikonomia/220880_omorfos-kosmos-kefalaiokratika-ftiagmenos

Αριστεία-αξιολόγηση-ανταγωνισμός

Είναι το τρίπτυχο της εκπαιδευτική πολιτικής του νέου προέδρου του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) - πρώην Παιδαγωγικού Ινστιτούτου- Γιάννη Αντωνίου
Φανατικός της αριστείας και μόνο. Δεν έχει καταλάβει ότι στην εποχή των νέων τεχνολογιών και της κατάργησης των θέσεων ρουτίνας, αλλά και των κατώτερων πνευματικών εργασιών, από την ρομποτική, τον αυτοματισμό και την τεχνητή νοημοσύνη  στο παραγωγικό γίγνεσθαι, πρέπει όλα τα παιδιά να μάθουν γράμματα. Ειδάλλως οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα των κοινωνιών σήμερα και όχι η αριστεία. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα εξ άλλου από πάντα ενδιαφερόταν μόνο για τους λεγόμενους καλούς μαθητές. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τους μαθητές με χαμηλή επίδοση, έστω και αν ήταν γνωστό από χρόνια  ότι αυτοί οι μαθητές δεν έχουν καμιά ευθύνη για την αρνητική τους στάση απέναντι στη γνώση και το σχολείο. Αυτός ένας πρώην κνίτης θαυμαστής των αριστοκρατικών σχολείων!!!
Φανατικός του ανταγωνισμού. Δεν γνωρίζει ότι σήμερα οι κοινωνικές δεξιότητες που έχει ανάγκη ο χώρος της εργασίας είναι: συνεργασία, ενσυναίσθηση, επινοητικότητα, δημιουργικότητα κ.α. Σήμερα σχεδόν τίποτα δεν γίνεται από ένα και μόνο άνθρωπο. Ο σκληρός ανταγωνισμός πολλές φορές οδηγεί σε ψυχικές διαταραχές. Ποιός ο στόχος του άραγε να επιβάλει σκληρό ανταγωνισμό; Δεν τον ενδιαφέρει ο άνθρωπος και η ψυχική του ισορροπία; Είναι οπαδός του κοινωνικού δαρβινισμού;; Δηλαδή όποιος μπορεί ζει, όποιος δεν μπορεί δεν ζει;;
Φανατικός της αυταρχικής αξιολόγησης. Δεν γνωρίζει πως σε συνθήκες αυταρχισμού δεν μπορούν να καλλιεργηθούν η δημιουργικότητα, η συνεργασία, η επινοητικότητα, η έρευνα, κ.α. Δεν ζούμε στην εποχή του τεϋλορισμού-φορντισμού, αλλά στην εποχή που η εργασία έχει ανάγκη από πολυεπιδέξιους, πολυειδικευμένους, ευέλικτους και με πρωτοβουλία εργαζομένους. Έχει σκεφτεί με ποιό τρόπο καλλιεργούνται (δεν διδάσκονται) αυτές οι ικανότητες;;

Κάθε κοινωνία δημιουργεί τους θεσμούς που την υπηρετούν. Το κλασικό σχολείο , το οποίο οργανώθηκε κατά το πρότυπο του εργοστασίου, όπως εξ άλλου και όλοι οι θεσμοί της κοινωνίας,  υπηρέτησε ικανοποιητικά την βιομηχανική περίοδο την ανθρωπότητας. -- Τα λίγα ονομαζόμενα καλά σχολεία, που άλλου τύπου εκπαίδευση παρείχαν, προοριζόντουσαν για τις ελίτ της κοινωνίας.-    Το μαζικό εργοστάσιο, όπου κύτταρο της οργάνωσης της εργασίας του ήταν ο μοναχικά εργαζόμενος εργάτης, που χρησιμοποιούσε μόνο τις μηχανικές ικανότητες του σώματος του, δεν είχε την ευθύνη της εργασίας του, δεν χρειαζόταν να συνεργαστεί με τους συναδέλφους του, δεν χρειαζόταν να πάρει πρωτοβουλίες, να συνεργαστεί και να συναποφασίσει, δεν υπάρχει πλέον. Το σχολείο είχε επιφορτιστεί να παραγάγει πειθαρχικούς εργάτες που θα προσαρμοζόντουσαν εύκολα στη δομή του τότε εργασιακού γίγνεσθαι. Αυτό όμως καθόλου δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες του σήμερα.

Ο θεσμός του σχολείου λίγο έχει επηρεαστεί από τις συγκλονιστικές αλλαγές που συντελούνται με μεγάλη ταχύτητα σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Είναι ένας θεσμός του παρελθόντος. Εξ ου και η γενικευμένη κρίση που πλήττει σχεδόν όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο. Εξ ου και οι τολμηρές μεταρρυθμίσεις που επιχειρούνται ακόμα και στη Φινλανδία, χώρα με πολύ επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Η λύση δεν είναι η επιστροφή στο ξεπερασμένο παρελθόν αλλά η απάντηση στις προκλήσεις του σήμερα- δύσκολο, πολύ δύσκολο.

Αντιχουντικός και πρώην κνίτης, ο πρόεδρος, ψηφίστηκε στην επιτροπή της βουλής και από το ακροδεξιό κόμμα του Βελόπουλου!!!
Φανατικός αντι-ΣΥΡΙΖΑ!! Επιτρέπεται να είναι κανείς φανατικός στην τρίτη ηλικία;;; Καμιά γνώση, καμιά εμπειρία δεν έχει κατασταλάξει και να μετατραπεί σε μια ελάχιστη σοφία;;  Ο φανατισμός φορά παρωπίδες που δεν σου επιτρέπουν να δεις σφαιρικά την όποια πραγματικότητα παρατηρείς. Μπορεί σήμερα ο οποιοσδήποτε φανατικός να ανιχνεύσει ικανοποιητικά το ιδιαίτερα δύσκολο, πολύπλοκο, πολυσύνθετο, και ρευστό κοινωνικό πεδίο και ανάλογα να σχεδιάσει την εκπαιδευτική διαδικασία; Μάλλον όχι.
Με ποιά προσόντα κατέκτησε τη θέση του προέδρου του ΙΕΠ; Ποιό το αποτύπωμα που άφησε στην τριανταπεντάχρονη θητεία του στην εκπαίδευση; Ποιά είναι τα γραπτά του; Ουδείς τα γνωρίζει. Τα προσόντα του μάλλον τα διαθέτουν εκατοντάδες εκπαιδευτικοί. Δεν είναι λοιπόν προσόντα που συνδέονται με τη σχέση του με τα εκπαιδευτικά πράγματα οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την επιλογή.

Νοέμβρης 2019
Ολύμπιος Δαφέρμος

Οι τράπεζες ξεπλύνουν χρήματα!

https://www.efsyn.gr/kosmos/eyropi/220568_xeplyma-hrimatos-meso-axiosebaston-trapezon

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ-Noam Chomsky:

Το παρακάτω κείμενο είναι αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Noam Chomsky:

"Ας πάρουμε αυτό που συμβαίνει σήμερα στην εκπαίδευση. Τώρα, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια ισχυρή απαίτηση αξιολόγησης των παιδιών και των εκπαιδευτικών έτσι ώστε η διδασκαλία να κατευθύνεται προς το τεστ. Το τεστ καθορίζει τι θα συμβεί στο παιδί και τι θα συμβεί στον εκπαιδευτικό.
Αυτή είναι εγγύηση καταστροφής οποιασδήποτε διαδικασίας ουσιαστικής εκπαίδευσης. Σημαίνει ότι ο δάσκαλος/α δεν μπορεί να είναι δημιουργικός/ή, ευφάνταστος/η ή να δώσει προσοχή στις ατομικές ανάγκες των μαθητών. Ο μαθητής δεν μπορεί να ερευνήσει τα πράγματα, ίσως κάποιο παιδί να ενδιαφέρεται για κάτι, δεν μπορεί να το κάνει γιατί πρέπει να απομνημονεύσει κάτι για το αυριανό τεστ. Αλλά και το μέλλον του εκπαιδευτικού εξαρτιέται από αυτό το τεστ όπως και του μαθητή.

Οι άνθρωποι που κάθονται στα γραφεία, οι γραφειοκράτες που τα σχεδιάζουν όλα αυτά, δεν είναι σατανικοί, απλά εργάζονται μέσα σε ένα σύστημα ιδεολογιών και δογμάτων που μετατρέπουν αυτά που κάνουν σε κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Πρώτα απ’ όλα, δεν χρειάζεται να αξιολογείς τους ανθρώπους συνεχώς. Οι άνθρωποι δεν μπορεί να κατατάσσονται με όρους κάποιων τεχνητών προδιαγραφών. Η ίδια η αξιολόγηση είναι τεχνητή. Δεν είναι μια κατάταξη εκπαιδευτικών σε σχέση με την ικανότητά τους να βοηθήσουν την ανάπτυξη των παιδιών ώστε να φτάσουν τις δυνατότητές τους, να διερευνήσουν τα δημιουργικά τους ενδιαφέροντα. Δεν αξιολογούνται αυτά τα πράγματα στα τεστ.

Έτσι, δίνεις έναν βαθμό, αλλά αυτός ο βαθμός είναι τις περισσότερες φορές χωρίς νόημα. Και η ίδια η κατάταξη είναι επικίνδυνη. Μας μετατρέπει σε άτομα που αφιερώνουν τη ζωή τους στην επίτευξη βαθμών και όχι στο να κάνουμε πράγματα που είναι πολύτιμα και σημαντικά.

Είναι εξαιρετικά καταστροφικό στις χαμηλές βαθμίδες της εκπαίδευσης. Αυτή είναι η πρωτοβάθμια εκπαίδευση, εκπαιδεύεις τα παιδιά με αυτόν τον τρόπο. Το έβλεπα και στα δικά μου παιδιά.

Όταν τα παιδιά μου ήταν στο δημοτικό, σε ένα καλού επιπέδου σχολείο προαστείων, όταν έφτασαν στην Τρίτη τάξη χώριζαν τα παιδιά σε κουτά και σε έξυπνα. Είσαι κουτός όταν κατατάσσεσαι χαμηλά, έξυπνος όταν κατατάσσεσαι ψηλά.
Σκεφτείτε τι κάνει αυτό στα παιδιά. Ανεξάρτητα από το που κατατάσσονται, τα παιδιά το παίρνουν σοβαρά… Εάν εγκλωβιστείς σε αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Δεν έχει καμία σχέση με την εκπαίδευση.

Η εκπαίδευση αναπτύσσει τις δυνατότητές σου και την δημιουργικότητά σου. Ίσως να μην τα πας καλά στο σχολείο αλλά να τα πας καλά στις τέχνες. Αυτό είναι μια χαρά. Τι πρόβλημα υπάρχει με αυτό; Είναι ένας άλλος τρόπος για να ζήσεις μια ικανοποιητική ζωή, μια ζωή που είναι σημαντική και για σένα και για άλλους ανθρώπους.

Η όλη ιδέα (της κατάταξης) είναι πολύ επικίνδυνη. Είναι ένα σύστημα που δημιουργεί κάτι που ονομάζεται «οικονομικός άνθρωπος» (homo economicus). Υπάρχει αυτή η έννοια στην σχετική οικονομική θεωρία. Ο οικονομικός άνθρωπος είναι κάποιος που υπολογίζει ορθολογικά το πώς θα βελτιώσει το κύρος (status) του (κύρος σημαίνει στην ουσία πλούτος).
Έτσι υπολογίζεις ορθολογικά τι είδους επιλογές πρέπει να ακολουθήσεις για να αυξήσεις τον πλούτο σου και δεν δίνεις σημασία σε οτιδήποτε άλλο. Να μεγιστοποιήσεις τον αριθμό των αγαθών που έχεις γιατί μόνο αυτό μπορείς να μετρήσεις. Εάν το κάνεις αυτό επαρκώς, τότε είσαι ένας ορθολογικός άνθρωπος που κάνει ενημερωμένες κρίσεις. Μπορείς να βελτιώσεις το «ανθρώπινο κεφάλαιό σου» το οποίο μπορείς να πουλήσεις στην αγορά.

Το είδους ον είναι αυτό; Είναι αυτό το είδος του ανθρώπου που θέλεις να δημιουργήσεις; Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί – διαγωνίσματα, αξιολόγηση, εκτιμήσεις, μετρήσεις – εξαναγκάζουν τους ανθρώπους να αναπτύξουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτές οι ιδέες και έννοιες έχουν επιπτώσεις…"

 Η φυσιογνωμία   του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και η συμβολή του Πολυτεχνείου στην κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας

                                                                                                                

 του Ολύμπιου Δαφέρμου

Το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 δεν το προέβλεψε καμιά πολιτική δύναμη και πολύ περισσότερο  δεν αντιστάθηκε στην επιβολή του. Οι συνταγματάρχες επιβλήθηκαν δίχως καμιά αντίδραση. Επομένως, μετά την φθορά των αστικών πολιτικών δυνάμεων που προκάλεσε το βασιλικό πραξικόπημα του 1965, το στρατιωτικό πραξικόπημα, εκ των πραγμάτων, συνιστά την ολοκληρωτική ήττα όλων των πολιτικών δυνάμεων, μη εξαιρουμένης της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος κατ΄ επέκταση.

Η ήττα αυτή και ο ολικός αιφνιδιασμός των πολιτικών δυνάμεων θα καθορίσει, σε μεγάλο βαθμό, τις μετέπειτα προσπάθειες τους για τη συγκρότηση αντίστασης ή αντιπολίτευσης απέναντι στο καθεστώς.

Το πλήγμα ήταν μεγαλύτερο για την αριστερά, η οποία δεν αντιλήφθηκε ούτε την τελευταία στιγμή την πολιτική πραγματικότητα, με αποτέλεσμα πλήθος στελεχών και μελών της να βρεθούν στις φυλακές και στην εξορία. Η επακολουθήσασα διάσπασή της, ως λογική συνέπεια και της ήττας της, δυσχέρανε ακόμα περισσότερο την πολιτική της ανασυγκρότησης και την οργάνωση αριστερής αντίστασης.

Αμέσως μετά την επιβολή της δικτατορίας συγκροτήθηκαν αντιστασιακές οργανώσεις από όλο το πολιτικό φάσμα, με σύμβολα, προγράμματα, τακτικούς και στρατηγικούς στόχους. Καμιά όμως δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το επίπεδο της διαμαρτυρίας ξεσηκώνοντας μέρος των πολιτικοποιημένων πολιτών ή απειλώντας με δυναμικές ενέργειες το καθεστώς. Η μόνη δυναμική ενέργεια ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη.

Οι πολιτικοποιημένοι πολίτες και τα λαϊκά στρώματα υιοθετούν μια επιφυλακτική στάση απέναντι στις προτάσεις τόσο των παλαιών πολιτικών, όσο και των αντιστασιακών οργανώσεων ενώ, όπως διαπιστώνεται από τη συμμετοχή τους στις μεγάλες αντιστασιακές συγκεντρώσεις στις κηδείες των Παπανδρέου και Σεφέρη, ήταν δυνητικά κινητοποιήσιμοι.

Οι λόγοι αυτής της επιφυλακτικότητας οφείλονται κυρίως: στην έλλειψη διορατικότητας των πολιτικών, που δεν είχαν προβλέψει τη στρατιωτική επέμβαση, στον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης τους , στις πολιτικές τους προτάσεις και πρωτοβουλίες, οι οποίες είναι σε ευθεία προέκταση της προδικτατορικής τους δράσης, στην  ωμή τρομοκρατία που ασκεί το στρατιωτικό καθεστώς, στις συλλήψεις πλήθος ηγετικών στελεχών, στις λάθος εκτιμήσεις ότι η χούντα θα πέσει από εξωτερικές πιέσεις κ.α..

Τα προγράμματα, οι πολιτικές θέσεις και η δραστηριότητα καμιάς οργάνωσης δεν κατάφεραν να συγκινήσουν και να συνεγείρουν τμήματα πληθυσμού. Ούτε η οξεία αντιπολίτευση των Κανελλόπουλου και Μαύρου, οι οποίοι επιζητούν σε κάθε ευκαιρία την επιστροφή στο προδικτατορικό καθεστώς, είχε  μεγάλο ακροατήριο.    

Η αδυναμία των κυριότερων οργανώσεων να συμφωνήσουν σ΄ ένα ελάχιστο πρόγραμμα ή να συντονιστούν στη δράση ενσπείρει τη απογοήτευση και οδηγεί στην αδράνεια όσους πολίτες εν δυνάμει ήταν κινητοποιήσιμοι.

Η απομόνωση αυτή των αντιστασιακών οργανώσεων από το πολιτικοποιημένο τμήμα του πληθυσμού και τα λαϊκά στρώματα θα επιτρέψει την εξάρθρωσή τους, σχετικά εύκολα, από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του καθεστώτος.

Μετά την αποτυχία των αντιστασιακών οργανώσεων και τη σχετική χαλάρωση των μέτρων καταστολής, αρχίζουν μαζικές ορατές διεργασίες μέσα από τις εκδόσεις προοδευτικών βιβλίων, τις δραστηριότητες της Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης Νέων και της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων, τον προοδευτικό κινηματογράφο και θέατρο, τα απαγορευμένα τραγούδια στις ταβέρνες, τις πολιτικές παρέες κ.ά. Σημαντική ήταν και η συμβολή των απολογιών των αντιστασιακών και οι καταγγελίες των βασανιστηρίων ,κατά τη διάρκεια των δικών, στην διαδικασία πολιτικής και θα έλεγα συναισθηματικής ωρίμανση, κυρίως των φοιτητών.

Όλα τα παραπάνω συνιστούν μια μαζική θεωρητική και ιδεολογική προετοιμασία, δίχως κέντρο καθοδήγησης, για το τι πρέπει να γίνει. Εκ των πραγμάτων αυτές οι διεργασίες, με μια άλλη λογική  εκείνης των αντιστασιακών οργανώσεων, κυοφορούν το νέο που θα καλύψει το κενό αμφισβήτησης του καθεστώτος. Προετοιμάζουν την «ωρίμανση» του φοιτητικού χώρου και τη γέννηση του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος.

Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα κάνει την εμφάνισή του τον Ιανουάριο 1972. Οργανώνεται, λειτουργεί και δρα με ένα τρόπο ριζικά διαφορετικό εκείνου των αντιστασιακών οργανώσεων, έχοντας εξ αρχής αριστερό προσανατολισμό.

Το φοιτητικό κίνημα αυτοοργανώθηκε,  πριν την εμφάνιση των πολιτικών οργανώσεων στο εσωτερικό του,  λειτούργησε δημοκρατικά και ανέδειξε τη φυσική του ηγεσία. Η ιεραρχία, ο συγκεντρωτισμός και η εκ των άνω και εκ των προτέρων επεξεργασία ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων, λείπουν παντελώς από την αυτοοργάνωσή του, η οποία εκφράζει τη συνισταμένη θέληση των ενεργοποιημένων φοιτητών. Αυτοπροσδιορίζεται στη δράση του εναντίον του καθεστώτος και δεν ετεροκαθορίζεται από πολιτικά κέντρα εκτός του χώρου του.

Το φοιτητικό κίνημα δεν κάλεσε τους πολίτες σε αντίσταση, αλλά αντιστάθηκε με έργα το ίδιο. Το αντίθετο συνέβη με τις οργανώσεις, οι οποίες αν και μίλαγαν για την ανάγκη αντίστασης του λαού, οι ίδιες δεν κατάφεραν να δώσουν το παράδειγμα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτικοποιημένων πολιτών. Οι φοιτητές δεν χρησιμοποίησαν τίτλους, προγράμματα, πολιτικές θέσεις και σύμβολα, όπως οι οργανώσεις. Δεν έδρασαν συνωμοτικά, αλλά αντίθετα είχαν την τάση, εξαρχής, να επιβάλλουν τη νομιμοποίηση της δράσης και της οργάνωσής τους. Η λήψη αποφάσεων γρήγορα περνά από τις φοιτητικές επιτροπές αγώνα στις εκλεγμένες επιτροπές, στις συγκεντρώσεις και στις συνελεύσεις. Η δράση του φοιτητικού κινήματος δεν είχε να κάνει με τη συνωμοτική αναγραφή συνθημάτων, ρίψη προκηρύξεων ή τοποθέτηση βομβών. Αντίθετα, εξαντλεί τα νόμιμα περιθώρια και χρησιμοποιεί τις διαδηλώσεις, τις αποχές και τις καταλήψεις κάτω από την επιτήρηση των κατασταλτικών μηχανισμών, με τους οποίους συχνά συγκρούεται. Η δυναμική του είναι τέτοια, που γρήγορα καταλαμβάνει αποκλειστικά το χώρο της έμπρακτης αμφισβήτησης του καθεστώτος, ενώ ταυτόχρονα, σε αντίθεση με τις παράνομες αντιστασιακές οργανώσεις, είναι ορατό και ανιδιοτελές. Τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά του  το έκαναν γρήγορα δημοφιλές και του εξασφάλισαν μεγάλο ακροατήριο. Στη συνέχεια πέτυχε σημαντική ενεργητική συμπαράσταση από τους πολιτικοποιημένους πολίτες.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι το α.φ.κ ήταν ένα ειρηνικό κίνημα. Δεν  χρησιμοποίησε ποτέ βία , αν και απέναντι του είχε ένα παράνομο και βίαιο καθεστώς που έσπερνε τον τρόμο με απειλές, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια και δολοφονίες. Και όμως ήταν αποτελεσματικό στον αγώνα του εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος.

Ο τρόπος γέννησης και εξέλιξης του φοιτητικού κινήματος, που του επιτρέπει, πέρα από τα άλλα, να μην κληρονομήσει τα συμπλέγματα του τραυματικού παρελθόντος της αριστεράς, η έλλειψη κομματικής καθοδήγησης, οι συνθήκες δικτατορίας, η αποτυχία των αντιστασιακών οργανώσεων και η νεανική του σύνθεση, συγκροτούν ένα τέτοιο πλαίσιο προϋποθέσεων, που το οδηγεί σε μια πορεία ρήξης με το καθεστώς, σε αντίθεση με τα αριστερά κόμματα, τα οποία δεν έπαψαν να ζητούν συνεργασία με τις αστικές δυνάμεις.

Το κίνημα, η αυτοοργάνωση του, δεν έχει τη δυνατότητα να χαράξει τακτική και στρατηγική. Πορεύεται ανάλογα με την εξέλιξη των πραγμάτων, συνδημιουργός  των οποίων είναι και το ίδιο.

Η αριστερά  θέλει το φοιτητικό κίνημα ως ένα κίνημα αποκλειστικά συνδικαλιστικό, με φοιτητικά αιτήματα,  που να μην ξεφεύγει από τα πανεπιστημιακά πλαίσια.

Η εκδήλωση του φοιτητικού κινήματος σε μια κατεύθυνση εκ διαμέτρου αντίθετη εκείνης των αντιστασιακών οργανώσεων και της πολιτικής λογικής των δύο Κ.Κ. δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την ανάπτυξη μιας οργανικής σχέσης ανάμεσα στο κίνημα και τις πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς.

Η αριστερά ποτέ δεν αντιλήφθηκε τη δυναμική του φοιτητικού κινήματος και τα πολιτικά ζητήματα τα οποία απέρρεαν από το νέο πολιτικό σκηνικό, που διαμορφωνόταν απ΄ αυτή καθαυτή την πορεία ρήξης του με το καθεστώς. Πολύ περισσότερο δεν κατάφερε να επεξεργαστεί προτάσεις για την παραπέρα πορεία του κινήματος. Έτσι το φοιτητικό κίνημα χάραξε το δικό του δρόμο, χωρίς τη συμβολή της οργανωμένης αριστεράς.

Υποκαθιστώντας τις αντιστασιακές οργανώσεις στην αντιδικτατορική πάλη, εξέφρασε την αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Επιπλέον, εμπνεόμενο από τις παραδόσεις του αριστερού κινήματος και αποδεχόμενο την αναγκαιότητα ύπαρξης αριστερού κόμματος για την αποτελεσματικότητα του αγώνα, δε θα έρθει σε σύγκρουση με τα δύο Κ.Κ., έστω και αν δεν ακολούθησε τις πολιτικές προτροπές τους. Το κίνημα δεν ήταν ιδεολογικά αυτόνομο όπως ο γαλλικός Μάης. ήταν μόνο οργανωτικά και πολιτικά αυτόνομο.

Όμως η λειτουργία και η δράση του φοιτητικού κινήματος και των οργανώσεων ποτέ δεν έγιναν συμπληρωματικές. Ποτέ δεν αναπτύχθηκε μια οργανική σχέση μεταξύ τους, τέτοια που να αλληλοαναιρούνται οι εκατέρωθεν αδυναμίες και να επιτυγχάνεται μια νέα πολιτική σύνθεση, ικανή να απαντήσει στα ζητήματα που έθετε η πολιτική πραγματικότητα. Μόνο όταν το φοιτητικό κίνημα δοκιμάζεται από τα χτυπήματα του καθεστώτος, όπως έγινε με τις στρατεύσεις, οι πολιτικές οργανώσεις αναλαμβάνουν έναν σημαντικότερο ρόλο, ο οποίος όμως έμεινε συγκυριακός και δεν στάθηκε ικανός να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αλλαγής των σχέσεων κινήματος – οργανώσεων.

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου, που αποτελεί την κορύφωση του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, αιφνιδιάζει όλες τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις χωρίς εξαίρεση. Ακόμη και οι αριστερές ομάδες, οι οποίες στη συνέχεια θα είναι ανυποχώρητες στο ζήτημα της συνέχισης της κατάληψης, βρίσκονται απροετοίμαστες μπροστά στον ορυμαγδό των γεγονότων.

Αν η «συνάντηση» φοιτητικού κινήματος και πολιτικών οργανώσεων δεν πραγματοποιήθηκε κατά την πυκνή σε γεγονότα δίχρονη διάρκειά του, δε θα πραγματοποιηθεί ούτε και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Η αδυναμία όλων των πολιτικών οργανώσεων να συνδεθούν οργανικά με το φοιτητικό κίνημα, έτσι που να υπάρξει μια ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του τελευταίου, θα σταθεί μοιραία και για την εξέλιξη της εξέγερσης.

Η πορεία της εξέγερσης, καθοριζόμενη από το αυθόρμητο στοιχείο, δεν είχε τη δυνατότητα πολιτικών ελιγμών και τακτικών υποχωρήσεων. Επίσης, ποτέ δεν καθορίστηκαν οι στόχοι της, πέραν εκείνου της ανατροπής του δικτατορικού καθεστώτος, αν και κάθε πολιτική οργάνωση είχε τις δικές της προτάσεις, οι οποίες δεν υιοθετήθηκαν ούτε από τη συντονιστική επιτροπή, ούτε από την πλειονότητα των καταληψιών. Η αυθόρμητη και εκρηκτική εξέγερση άφησε πίσω της όλες τις οργανωμένες δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια της κατάληψης, κατά τη γνώμη μου, υπήρξε ουσιαστική διάλυση των οργανώσεων.

Η πανσπερμία των απόψεων, προτάσεων και στόχων των οργανώσεων (φοιτητικά αιτήματα, συντεταγμένη αποχώρηση, εθνική ενότητα, αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, σοσιαλιστική επανάσταση, κ.α.) δε στάθηκε ικανή να εκφράσει τις επιδιώξεις και τους πόθους των συγκεντρωθέντων, οι οποίοι κινούνται από «την ανάγκη για αντίθεση προς ένα αυταρχικό καθεστώς, που αντιστρατευόταν βασικές ποιότητες του ανθρώπου, που έμπαινε εμπόδιο στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάπτυξη του τόπου». (Ν. Γιανναδάκης)

Η εξέγερση θα οδηγηθεί στη σύγκρουση με το καθεστώς, ελάχιστα επηρεαζόμενη από τις πολιτικές γραμμές, θέσεις και συνθήματα των οργανώσεων.                

Η εξέγερση και η αιματηρή καταστολή του Πολυτεχνείου ακυρώνει τη στρατηγική της ελεγχόμενης ομαλοποίησης, που επιχειρούσε το καθεστώς στην προσπάθεια του να προσεταιριστεί μέρος των παλαιών πολιτικών και να αποκτήσει λαϊκή βάση, γεγονός που θα του επέτρεπε την νομιμοποίηση και κατ΄ επέκταση την μονιμοποίησή του. Τουρκοποίηση της πολιτικής, όπως λέγαμε τότε.

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το άνοιγμα αυτό της χούντας θα οδηγούσε και στην απομάκρυνση της από την εξουσία; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θα επιβαλλόταν ένα ανελεύθερο καθεστώς με κοινοβουλευτικό μανδύα πλήρως ελεγχόμενο από τον στρατό;  

Η επέμβαση του σκληρού χουντικού Ιωαννίδη, ως απάντηση στο αδιέξοδο της χούντας  ήταν άλμα στο κενό. Η νέα ηγεσία του στρατιωτικού καθεστώτος δεν διαθέτει στρατηγική εκτός εκείνης του ελέγχου της εξουσίας από τους στρατιωτικούς της ομάδας Ιωαννίδη και την επ΄ αόριστο συνέχιση του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης. Το Πολυτεχνείο όμως άνοιξε βαθύ και αγεφύρωτο ρήγμα μεταξύ πληθυσμού κα καθεστώτος. Οι στρατιωτικοί δεν διαθέτουν πλέον ούτε στο ελάχιστο την παθητική ανοχή τμήματος του πληθυσμού. Το καθεστώς πορεύεται μετέωρο δίχως ερείσματα και προοπτική νομιμοποίησης, βασιζόμενο αποκλειστικά στη βία των κατασταλτικών μηχανισμών. Καμιά όμως πολιτική εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει και να επιζήσει αν βασίζεται μόνο στον καταναγκασμό. Η βιωσιμότητα της προϋποθέτει ένα ελάχιστο συναίνεσης από τις κυριαρχούμενες τάξεις.  (Α. Μάνεσης). Η πτώση της χούντας ήταν επομένως ζήτημα χρόνου.

Το καθεστώς Ιωαννίδη διαθέτει μόνο τη στήριξη των Η.Π.Α. με την προοπτική της βίαιης επίλυσης του Κυπριακού.

Η έλλειψη προοπτικής του καθεστώτος και η μονόπλευρη στήριξή του από τις Η.Π.Α. του επιβάλλει τη βίαιη επέμβαση στην Κύπρο, ελπίζοντας ταυτόχρονα, σύμφωνα με όσα ελλιπή στοιχεία έχουν δημοσιευτεί, ότι μπορεί αυτή η επέμβαση, ως ύστατη ελπίδα, να το οδηγήσει σε μια εθνική επιτυχία, γεγονός που θα του επέτρεπε τη σταθεροποίηση και κατ΄ επέκταση τη νομιμοποίηση του. Η επέμβαση καταλήγει σε τραγωδία και το μετέωρο καθεστώς καταρρέει.

Είναι βέβαιο ότι δίχως την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την αιματηρή καταστολή της δεν θα είχαν εξελιχθεί με τον ίδιο τρόπο τα ιστορικά γεγονότα..

Ένας κόσμος σε αναβρασμό
https://www.tovima.gr/2019/11/13/world/enas-kosmos-se-anavrasmo/?fbclid=IwAR1l8UVtREiaxpTk3EZZqumwxOE2Fjf_LSTesXcRklbO3_RS_3sdk0tPr1k

Ολιγάρχες και ΜΜΕ στην Ελλάδα
https://www.efsyn.gr/tehnes/media/218257_diadromes-kai-diaplokes-stin-enimerosi

ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

Χώρες που βρίσκονται σε πόλεμο:

Αφγανιστάν
Συρία
Μεξικό
Υεμένη
Σομαλία
Νιγηρία
Ιράκ
Αντάρτικο της Μπόκο Χάραμ (εμπλέκονται Νιγηρία Καμερούν Νίγηρας και Τσαντ)
Νότιο Σουδάν
Βόρειο Μάλι
ΛΙβύη
Μυανμάρ
Βόρεια Ταυλάνδη
Κολομβία
Φιλλιπίνες
Παλαιστίνη
Κονγκό
Σουδάν
Βενεζουέλα
Μοζαμβίκη
Μπουρούντι

ΔΙΧΩΣ ΑΡΧΕΣ, ΔΙΧΩΣ ΑΞΙΕΣ

Ο Θεοδωρικάκος (υπουργός σήμερα) πέρασε από όλα τα κόμματα: ΚΚΕ, Συνασπισμός, ΠΑΣΟΚ και τώρα ΝΔ!!!

Είναι προφανές ότι την πορεία του αυτή δεν την καθόρισαν οι  αρχές ή οι αξίες του. Απλά ήθελε διακαώς να ανελιχθεί  πολιτικά. Ήθελε να κάνει πολιτική  καριέρα με όποιο κόμμα. Επομένως δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Κινήθηκε έξω από αρχές και αξίες -μεταμοντέρνα κατάσταση. Μόνη αξία η δικιά του ανέλιξη με όποιο τρόπο! Τα κατάφερε. Και τώρα ως υπουργός τί θα κάνει; Οι ενέργειες του σε ένα και μόνο θα αποσκοπούν: Πως να μην τεθεί εκτός πολιτικής. Εκτός παιδιάς! Και, αν είναι δυνατόν, η παραπέρα ανέλιξη του. Θα πράττει με βάση και μόνο το προσωπικό του συμφέρον. Δεν θα αποτολμήσει τομές σε κανένα ζήτημα, όσο αναγκαίες και αν είναι γιατί έχουν ρίσκο. Εκτός και αν άλλος πάρει την ευθύνη. Η όποια διαχείριση του θα αποσκοπεί να κολακεύει και να συμφέρει τους δυνατούς και μόνο και όχι, βέβαια, τους αδύνατους, από τους οποίους δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Εκτός της σκέψης του βρίσκεται η διάθεση να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο και ιδιαίτερα τους πολλούς και αδύναμους - το έχουμε ξαναδεί, πολλές φορές, αυτό το "έργο".

Το ερώτημα είναι: τί περιμένουν τα κόμματα από αυτού του είδους τα άτομα; Ο κυριότερος λόγος είναι ότι έχοντας αυτό το βεβαρημένο παρελθόν τα άτομα αυτά δεν σηκώνουν κεφάλι. Είναι απολύτως ελεγχόμενα. Οπότε ο εκάστοτε αρχηγός τους είναι ήσυχος, δεν έχει να φοβάται απολύτως τίποτα. Καμιά τους πρωτοβουλία δεν πρόκειται να βρεθεί εκτός της θέλησης του αρχηγού. Καμιά τους δήλωση δεν πρόκειται να προκαλέσει προβλήματα στην κυβέρνηση ή στο κόμμα. Εξαιρείται το λάθος.

Οι πολιτικοί αυτοί μοιάζουν με τα στελέχη επιχειρήσεων. Ψάχνουν για καλή δουλειά ανεξάρτητα από τη φύση, το είδος, την πολιτική της επιχείρησης. Και προσαρμόζονται αμέσως στις απαιτήσεις της. Αρκεί να πληρώνονται καλά. Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά μεταξύ μιας επιχείρησης και της εκάστοτε κυβέρνησης: Η επιχείρηση έχει ένα και μόνο σκοπό: το κέρδος. Και στην προσπάθεια της αυτή δεν ορρωδεί, πολλές φορές, μπροστά σε τίποτα. Με αποτέλεσμα ακόμη και εγκλήματα να διαπράττει, κάποιες φορές. Το έχουμε δει επανειλημμένως. Η κυβέρνηση όμως οφείλει να εργάζεται για την ευημερία όλης της κοινωνίας. Επομένως απαιτεί άλλου είδους ανθρώπους. Ή μήπως όχι;

Είναι γεγονός πως τώρα με το καθεστώς της παγκοσμιοποίησης οι περισσότερες κυβερνήσεις έχουν υποβιβαστεί σε εκτελεστικά όργανα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, των μέγα-επιχειρήσεων και των διεθνών οργανισμών. Η αυτονομία των κρατών και ιδιαιτέρα των μικρών κρατών έχει περιοριστεί πολύ. Όλες οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν την ίδια οικονομική, και όχι μόνο, πολιτική. Στις αποχρώσεις διαφέρουν. Μήπως είναι αυτός ο λόγος που η πολιτική δεν έλκει έντιμους και σοβαρούς ανθρώπους; Οι τελευταίοι γνωρίζουν πως είναι αδύνατον να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα που θα έχουν εκπονήσει σύμφωνα με το αξιακό τους σύστημα και τις ανάγκες της χώρας τους. Τις ανάγκες των πολλών. Γι' αυτό και δεν συμμετέχουν στα κοινά. Οι χώρες και οι λαοί δεν έπαψαν να γεννούν ηθικούς και άξιους ανθρώπους. Απλά το σύστημα τους απωθεί και τους περιορίζει στην ιδιωτική τους σφαίρα. Αν κάποιος τούς ξεφύγει γρήγορα τον επαναφέρουν στην τάξη-έχουμε παραδείγματα.  Έτσι το κενό συμπληρώνεται από τυχάρπαστα και κυνικά άτομα. Δυστυχώς...

27-10-19 (Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών 4-11-19)

Ολύμπιος Δαφέρμος

Μιντιάρχες
https://tvxs.gr/news/ellada/poker-mintiarxon-kybernisis

Περί θαλασσοδενείων

https://tvxs.gr/news/ellada/oi-kerdismenoi-tis-asylias-toy-neoy-poinikoy-kodika-gia-ta-thalassodaneia

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ"
( δημοσιεύτηκε στις 24-10-19 στην Εφημερίδα των Συντακτών) Ολύμπιος Δαφέρμος
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: "Πάρτε το κόμμα στα χέρια σας "
Που κατά τη γνώμη μου σημαίνει:
1.οργάνωση του κόμματος από τα κάτω και όχι από τα πάνω, όπως συμβαίνει σήμερα αλλά και από πάντα για όλα τα κόμματα. "Ομοσπονδιοποίηση", δηλαδή, του κόμματος
2. ανακλητότητα των εκλεγμένων μελών σε κάθε βαθμίδα της οργανωτικής πυραμίδας, οποιαδήποτε στιγμή
3.σχετική αυτονομία όλων των κομματικών οργανώσεων
4.συλλογική (τριμελής) αντιπροσωπευτική, των πολιτικών απόψεων, ηγεσία
5. συνέδριο με κάτω από 100 συνέδρους εκλεγμένους με βάση τις πολιτικές τους θέσεις και πολιτική σύνθεση μετά από σοβαρό και εκτεταμένο διάλογο. Δεν προτείνει ο εκάστοτε πρόεδρος θέσεις για ψήφιση
6.κομματικές και άλλες διαδικασίες που να επιτρέπουν την έκφραση της πολιτικής αίσθησης της κομματικής βάσης αλλά και των μεσαίων και λαϊκών τάξεων σε όλο τον κομματικό οργανισμό
7. απεμπόληση της λενινιστικής άποψης περί της "σοφίας" των επαγγελματικών στελεχών
8.ανοικτές συνεδριάσεις στην κοινωνία όλων των κομματικών οργανώσεων.
9. κατάργηση του συγκεντρωτισμού, της απόλυτης ιεραρχίας και του αυταρχισμού που χαρακτήριζε όλο τον 20ο αιώνα την Αριστερά
10. σοβαρή και μελετημένη προσπάθεια να οργανωθεί , να λειτουργήσει και να δράσει το κόμμα- καθημερινή πρακτική- σύμφωνα με το όραμα της Αριστεράς για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, άμεσης δημοκρατίας χειραφετημένων, αυτοπειθαρχημένων ( όχι πειθαρχημένων όπως έκανε η αυταρχική Αριστερά) και υπεύθυνων πολιτών
11. Σοβαρή προσπάθεια απεμπόλησης από όλα τα κομματικά μέλη, και κυρίως εκείνων της εκάστοτε ηγεσίας, του παρόντος αξιακού συστήματος του καταναλωτισμού, της συσσώρευσης πλούτου, του ατομισμού, του εγωισμού, της εξουσιολαγνίας, της εμφάνισης στην τηλοψία.
12.Ύψιστες αρετές να αναδειχθούν η υπηρέτηση των αδύναμων όλων των κατηγοριών, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια, ο σεβασμός του άλλου ανθρώπου, η προσπάθεια κατανόησης της διαφορετικής άποψης και όχι η εύκολη καταγγελία της, η σύνθεση των διαφορετικών απόψεων, ο ανθρωπισμός που στοχεύει στην καθολική απελευθέρωση όλων των ανθρώπων από τους λογής- λογής καταναγκασμούς που επιβάλλει ο καπιταλισμός.
(Είναι προφανές ότι δεν έχει κατά νου τα παραπάνω ο Α.Τσίπρας λέγοντας «πάρτε το κόμμα στα χέρια σας»).
Θα ισχυριστούν πολλοί ότι αυτά είναι αδύνατον να γίνουν. Και αν έστω αποτολμηθούν θα οδηγήσουν το κόμμα στην αναποτελεσματικότητα. Μπορεί να έχουν δίκιο ως προς την αναποτελεσματικότητα και μόνο. Πρέπει όμως να μην ξεχνούν ούτε στιγμή που μας οδήγησε η «αποτελεσματικότητα» του λενινισμού. Τί άφησε πίσω της. Εκτός των άλλων η απόλυτη αποτυχία του λενινισμού ακύρωσε την ελπίδα ότι μπορούμε να κατακτήσουμε μια κοινωνία ισότητας και πραγματικής ελευθερίας. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα που η ανθρωπότητα παράγει απίστευτο πλούτο και ταυτόχρονα ανισότητα, ανεργία, φτώχια και ψυχικές ασθένειες η αμφισβήτηση (ψεύτικη, βέβαια) εκφράζεται από τα επικίνδυνα ακροδεξιά μορφώματα. Η όποια Αριστερά είναι στη γωνιά και αμήχανη παρακολουθεί τα γεγονότα. Η αποτυχία του λενινισμού και η κατάρρευση του καταδίκασαν την Αριστερά στο περιθώριο. Είναι προφανές ότι η Αριστερά πρέπει να ψάξει βαθιά μέσα της και ριζικά να αναμορφωθεί αν έχει ακόμη την φιλοδοξία να υπηρετήσει τους αδύναμους και με αξιώσεις να αγωνιστεί για μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία.

Ακραία ανισότητα
https://www.efsyn.gr/oikonomia/diethnis-oikonomia/215793_mikri-meiopsifia-eleghei-ton-pagkosmio-ployto

Για την παγκόσμια οικονομία

https://www.efsyn.gr/oikonomia/diethnis-oikonomia/215634_olotahos-ston-gkremo-i-pagkosmia-oikonomia

Για το σκάνδαλο Novartis
https://tvxs.gr/news/ellada/apokalyptikes-eikones-apo-elbetiko-ntokimanter-bomba-gia-skandalo-novartis-binteo

Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
(Ολύμπιος Δαφέρμος: δημοσιεύτηκε στην ΕφΣυν στις 16-10-19)
Το σύστημα με το που ξέσπασε η κρίση άρχισε να κατηγορεί τη γενιά του Πολυτεχνείου ως υπεύθυνη για τη χρεωκοπία της χώρας, δίχως στοιχεία και δίχως καμιά αιτιολογία. Πέρα από το ότι έπρεπε να βρεθεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος, ο οποίος θα απάλλασσε από τις ευθύνες την πολιτική και την οικονομική ελίτ, τούς πραγματικούς ενόχους, υπήρχε και ο φόβος ότι το αντιστασιακό πνεύμα του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος θα μπορούσε να πυροδοτήσει αντιδράσεις απέναντι στην αυθαίρετη και εξωγενή επιβολή στη χώρα μας των αντικοινωνικών μνημονίων. Γεγονός που μάλλον τρόμαζε το συντηρητικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.
Απόλυτη, λοιπόν, καταδίκη της γενιάς στο σύνολο της και όχι όσων από τα μέλη της ασχολήθηκαν ενεργά με την πολιτική. Όχι καταδίκη εκείνων, των ελάχιστων, που πράγματι προκάλεσαν το κοινό αίσθημα με την πολιτική τους διαδρομή. Αυτοί εξ άλλου είχαν προσχωρήσει στο σύστημα, ήταν λίγοι και είχαν αποδεχθεί την ηθική του. Πώς λοιπόν να καταγγείλει το σύστημα τα δικά του παιδιά; Θα ήταν σαν να κατάγγειλε τον ίδιο του τον εαυτό.
Και ερχόμαστε στο σήμερα: Η Αριστερά ηττημένη και ζαλισμένη ακόμη από το αναπάντεχο εκλογικό αποτέλεσμα- που έφερε στην κυβέρνηση τη ΝΔ και που μαζί με το ΠΑΣΟΚ χρεοκόπησαν τη χώρα- είναι προς το παρόν στη γωνία. Η ΝΔ στη κυβέρνηση με μια πολλή μεγάλη ακροδεξιά πτέρυγα που αν δεν προσέξει μπορεί στη συνέχεια να την καταπιεί. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να πάρει αντικοινωνικά μέτρα - ήδη έχει αρχίσει. Δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς. Η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική της το επιβάλει, αλλά και το ίδιο της το πρόγραμμα- η φυσιογνωμία της. Η κοινωνική δυσαρέσκεια όσο περνά ο χρόνος θα εντείνεται και ο Σύριζα μάλλον θα συνέρχεται. Ρόδινα δεν θα είναι τα πράγματα. Και νάμας τώρα μπροστά στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας. Το πολιτικό παιγνίδι αφού δεν μπορεί να παιχθεί στην ουσία του θα παιχθεί επικοινωνιακά. Προνομιακός χώρος, εξ άλλου, της κυβέρνησης είναι, μιας και σχεδόν το σύνολο των μμε τη στηρίζουν δίχως επιφυλάξεις και αιδώ. Και διαρρέεται εντέχνως στη δημοσιότητα το όνομα της Μαρίας Δαμανάκη ως υποψήφιας για το προεδρικό αξίωμα, προτεινόμενη από τη ΝΔ για να ζυγιαστούν οι αντιδράσεις. Η ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ μάλλον δεν θα αντιδράσει λόγω της εξουσίας αλλά και γνωρίζουσα την πολιτική «ευελιξία» της υποψήφιας. Η υποψηφιότητα της ως γυναίκας θα θεωρηθεί ως μεγάλο προοδευτικό τόλμημα της συντηρητικής παράταξης!!! Άνοιγμα! Επί πλέον θα περάσει(;), από τα φιλικά της μμε, ότι η κυβέρνηση επεκτείνει την επιρροή της ακόμη και στον χώρο της Αριστεράς-μετατόπιση του πολιτικού της στίγματος. Στόχευση για πολιτική και, ίσως, ιδεολογική κυριαρχία τώρα που ακόμη δεν έχουν συνέλθει οι αντίπαλοι.
Και με τη συνέπεια λόγων και έργων τί θα γίνει; Η Δαμανάκη για πολλά χρόνια προβαλλόταν ως η γνήσια, ως η μοναδική φωνή του Πολυτεχνείου. Πάνω σε αυτό έχτισε την καριέρα της. Επομένως και σύμφωνα με τους εκφραστές του συστήματος ήταν από τους πλέον υπεύθυνους της καταστροφής της χώρας. Εξ άλλου αν θέλουμε να ονοματίσουμε μόνο ένα/μια από τη εν λόγω γενιά ως τον/την απολύτως πολιτικά εκτεθειμένο/η, τη Δαμανάκη θα ονοματίσουμε. Τα πολιτικά της άλματα σε ένα και μόνο στόχευαν: στην δικιά της και μόνο ανέλιξη! Και όχι στο να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο. Ποιό το συμπέρασμα; Η μη ηθική του συστήματος όλα τα αλέθει. Αρκεί να κάνει τη δουλειά του. Αρκεί να του κάνουν τη δουλειά του.

Μας φλόμωσαν στα δηλητήρια

Μπάμπης Μιχάλης

• A-
• A+

Ενώ οι ειρηνικοί ακτιβιστές της Extinction Rebellion συνεχίζουν να διαδηλώνουν στις μητροπόλεις του πλανήτη ενάντια στην αδράνεια των κυβερνήσεων απέναντι στην κλιματική αλλαγή, μελέτη που είδε χθες το φως της δημοσιότητας αποκαλύπτει ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για την καταστροφή έχουν μόλις 20 μεγάλες εταιρείες παραγωγής ορυκτών καυσίμων.

Η μελέτη εκπονήθηκε από τον Richard Heede του αμερικανικού Climate Institute Accountability και μετρά πόσο κάθε μία από αυτές τις εταιρείες παραγωγής πετρελαίου, φυσικού αερίου και άνθρακα έχει συμβάλει από το 1965 στην κλιματική κρίση.

Αποτιμά τις ποσότητες ορυκτών καυσίμων που αυτές οι εταιρείες έχουν εξαγάγει από το έδαφος και τις εκπομπές ρύπων για τις οποίες αυτά τα ορυκτά είναι υπεύθυνα από το 1965. Χρονιά κατά την οποία οι ειδικοί θεωρούν ότι το περιβαλλοντικό αποτύπωμα των ορυκτών καυσίμων ήταν ήδη γνωστό τόσο στους επικεφαλής των εταιρειών ενέργειας όσο και στους πολιτικούς.

Η μελέτη διαπιστώνει ότι από το 1965 έως το 2017 οι 20 εν λόγω εταιρείες έχουν συμβάλει στην εκπομπή 480 δισ. τόνων διοξειδίου του άνθρακα και μεθανίου, κυρίως (κατά 90%) από την καύση των προϊόντων τους (πετρέλαιο, κηροζίνη, φυσικό αέριο, άνθρακας κ.λπ.).

Ποσότητα που είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ίση με το 35% των συνολικών εκπομπών καύσης ορυκτών καυσίμων και της βιομηχανίας τσιμέντου σε αυτήν τη χρονική περίοδο.

Tις 20 εταιρείες που μολύνουν αποτελούν 8 πασίγνωστοι ιδιωτικοί κολοσσοί της παγκόσμιας βιομηχανίας ενέργειας (Chevron, Exxon Mobil, BP, Royal Dutch Shell, Peabody Energy, Conoco Phillips, Total, BHP Billiton) αλλά και 12 κρατικές εταιρείες (Saudi Aramco, Gazprom, National Iranian Oil, Coal India, Pemex, Petroleos de Venezuela, PetroChina, Abu Dhabi National Oil, Kuweit Petroleum, Iran National Oil, Sonatrach, Petrobras).

Η αμερικανική Chevron κορυφαία στη λίστα των 8 ιδιωτικών εταιρειών, η επίσης αμερικανική Exxon Mobil, η βρετανική ΒΡ και η ολλανδική Shell είναι υπεύθυνες για πάνω από το 10% των συνολικών εκπομπών άνθρακα στην υπό εξέταση περίοδο.

Συνολικά οι 8 ιδιωτικές εταιρείες είναι υπεύθυνες για το 80% του συνόλου των εκπεμπόμενων ρύπων μετά το 1965, ενώ οι 12 κρατικές για το 20%. Μεταξύ των κρατικών εταιρειών στην κορυφή βρίσκεται η σαουδαραβική Saudi Aramco που είναι υπεύθυνη για το 4,38% του συνόλου των εκπομπών.

Ο Heede, παγκόσμια αυθεντία στη διερεύνηση του ρόλου των πετρελαϊκών εταιρειών στην κλιματική αλλαγή για περισσότερο από τρεις δεκαετίες, δήλωσε μεταξύ άλλων χθες:

«Οι εταιρείες αυτές -και τα προϊόντα τους- είναι συλλογικά υπεύθυνες για την επείγουσα κλιματική κατάσταση. Εχουν συλλογικά καθυστερήσει την εθνική και παγκόσμια ανάληψη δράσης εδώ και δεκαετίες και δεν μπορούν πλέον να κρύβονται πίσω από το προπέτασμα καπνού ότι την ευθύνη έχουν οι καταναλωτές».

Τόνισε ακόμη ότι οι μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου και οι σύνδεσμοί τους γνώριζαν ή συνειδητά αγνόησαν από τα τέλη της δεκαετίας του ‘50 για την απειλή της κλιματικής αλλαγής από τη χρήση των προϊόντων τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μελέτη της Infuence Map πριν από 6 μήνες έδειξε ότι μόνο πέντε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα ενέργειας -Chevron, Exxon Mobil, BP, Shell, Total- δαπανούν περί τα 200 εκατ. δολάρια ετησίως για την άσκηση πιέσεων στο παρασκήνιο (λόμπι) προκειμένου να καθυστερήσουν να ελέγξουν ή να μπλοκάρουν πολιτικές αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.

Από την Εφημερίδα των Συντακτών

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΒΑΘΙΕΣ ΤΟΜΕΣ
"Τσίπρας στο ΣΠΟΥΤΝΙΚ: Να πάρουν οι νέοι τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια τους"
Γιατί, άραγε, έχει ανάγκη η Αριστερά αυτές τις κενολογίες;;; Δυστυχώς από την εποχή του Μαρξ η Αριστερά οργανώθηκε συγκεντρωτικά και ιεραρχικά. Όταν πήρε την εξουσία οργανώθηκε ολοκληρωτικά και δεσποτικά.
Μόνο στα ευρωκομμουνιστικά κόμματα μπήκε κάποιος προβληματισμός που έμεινε ανολοκλήρωτος και γιαυτό άγονος. Η οργανωμένη Αριστερά, σε Ανατολή και Δύση, ποτέ δεν έβαλε στο κέντρο τής προβληματική της το ζήτημα του άλλου τρόπου οργάνωσης με στόχο τη χειραφέτηση και την ολική απελευθέρωση των ανθρώπων. Με στόχο οι άνθρωποι να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους και όχι να την εναποθέσουν στα ¨πεφωτισμένα" στελέχη του θεόσταλτου κόμματος. Τα αποτελέσματα τα είδαμε...
Πώς λοιπόν θα πάρουν οι νέοι το ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια τους;;;
Όπως διαπιστώσαμε ο Τσίπρας εξέφρασε "την ενός ανδρός αρχή".
Καιρός για βαθιές τομές στην Αριστερά, στο πολιτικό της όραμα, στον τρόπο οργάνωση, στον τρόπο λειτουργίας της και στον τρόπο δράσης της.Ή εκφράζει μια άλλη ποιότητα, πράγμα που θα φαίνεται στην όλη της παρουσία ή δεν θα έχει καμιά τύχη. Ίσως η Ροζάβα και η Τσιάπας να δείχνουν το δρόμο..
Ο.Δ

Δέκα σημεία πρόωρης κυβερνητικής αποτυχίας: Εκατό πρώτες μέρες… έτσι χωρίς πρόγραμμα και τα χειρότερα έπονται

30 Σεπτεμβρίου 2019 Προεκτάσεις

Του Γ. Λακόπουλου

Τα φώτα της ράμπας χαμηλώνουν σταδιακά. Και αυτό που διακρίνεται στο ημίφως -που δημιουργεί το …άπλετο επικοινωνιακό φως των ΜΜΕ -είναι ότι η πολυδιαφημισμένη, μόλις εξελέγη, κυβέρνηση  Μητσοτάκη,  δίνει τη θέση της σε ένα βαβυλωνιακό  σχήμα παραγόντων που  προχωρούν  στα τυφλά. Χωρίς πρόγραμμα και  με μόνη επιδίωξη την επικυριαρχία τους στον κρατικό μηχανισμό.

Στο παρελθόν οι κυβερνήσεις συνήθιζαν να προβάλουν τι κάνουν τις «πρώτες εκατό μέρες» τους μετά τις εκλογές. Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη περισσότερο εντυπωσιακό είναι τι δεν κάνει.  Δεν υπάρχει, στη Μεταπολίτευση τουλάχιστον, κυβέρνηση που σε τόσο μικρό διάστημα να έχει δείξει τόσο έντονα σημασία αποτυχίας.  Και να έχει υποστείλει εξευτελιστικά τόσες από τις προεκλογικές της σημαίες.

Ύστερα από μερικές εβδομάδες έντονης προπαγάνδας για τον «καλύτερα προετοιμασμένο Πρωθυπουργό» η κυβέρνηση Μητσοτάκη  δείχνει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός».  Η κυβερνητική προπαγάνδα συνεχίζει τα μεγάλα λόγια και την κούφια αυτοεπιβεβαίωση, με τους ίδιους μιντιακούς παράγοντες στους ίδιους ρόλους. Αλλά η πρόωρη κυβερνητική αποτυχία αποτυπώνεται στα δέκα σημεία που ακολουθούν:

1.Το  επιτελικό κράτος είναι  ΙΧ  κράτος

Οι περίτεχνες νομοθετικές  πρωτοβουλίες του Γ. Γεραπετρίτη για το διαβόητο «επιτελικό κράτος» αποδείχθηκαν μέθοδος για να προστεθούν  δίπλα – ή καλύτερα πάνω- από τους υπουργούς και υφυπουργούς μερικές δεκάδες συμβούλων και εκατοντάδες μετακλητών στην υπηρεσία του Πρωθυπουργού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης,  πρώτα  διόρισε 51 υπουργούς και υφυπουργούς -από τους οποίους οι 21 εξωκοινοβουλευτικοί -και μετά τους ακύρωσε  τοποθετώντας γκαουλάιτερς πάνω από τον καθένα. Όσοι έχουν εγκατασταθεί δίπλα του στο Μέγαρο Μαξίμου είναι κυβέρνηση στη θέση της κυβέρνησης. 

2. Χώρα χωρίς εξωτερική πολιτική και υπουργό Εξωτερικών

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι το υπουργείο Εξωτερικών, στο οποίο τη βασική εξωτερική πολιτική ασκεί ο Πρωθυπουργός και τα υπόλοιπα η διπλωματική του σύμβουλος -στην οποία δίνει το προβάδισμα έναντι του Νίκου Δένδια ακόμη και δημοσίως , με αντίστοιχους συμβολισμούς.

Κατά την πρωθυπουργική παρουσία στον ΟΗΕ στους συμβολισμούς εντάχθηκε και η άσκηση… οικογενειακής εξωτερικής πολιτικής- με την επίσημη παρουσία της συζύγου του Πρωθυπουργού στα έδρανα της ελληνικής αποστολής.

Η συνάντηση που δεν έγινε με τον Τραμπ, η συνάντηση με τον Ερντογάν που καλύτερα να μην έχει γίνει, η δημοσιοσχεσίτικη παρουσία του Πρωθυπουργού σε τρεις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που προηγήθηκε και η αφωνία της ελληνικής διπλωματίας σε όσα συμβαίνουν στην περιοχή, δείχνουν εδώ και τρεις μήνες η χώρα δεν έχει εξωτερική πολιτική.

Η διεθνής δραστηριότητα της χρησιμοποιείται περισσότερο για το πολιτικό μάρκετινγκ του Πρωθυπουργού παρά για την προώθηση της πολιτικής της. Τα»νον πέηπερς» για την Αμερική το απέδειξαν.

3. Πρέσπες: Και κλάμα  οι «Μακεδονομάχοι»

Στο Μακεδονικό ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει αυτό που θα έκανε εξ αρχής αν δεν υπήρχε ο Σαμαράς να τον κατεβάζει στα συλλαλητήρια. Και αν δεν επιδίδονταν σε αχαλίνωτη ψηφοθηρία με σημαία τη μισαλλοδοξία των «Μακεδονομάχων» που θα έδιναν και το αίμα τους-εκτός από την ψήφο της στη ΝΔ -για τη «Μακεδονία τους», αλλά μετεκλογικά κάποιος τους ψέκασε  και χάθηκαν.

Έμεινε μόνο η «προδοσία» της Συμφωνίας, την οποία υπηρετεί κανονικά ο Πρωθυπουργός. Η συνάντηση με τον ομόλογό του της Βόρειας Μακεδονίας πήγε καλά-  πλην της γελοιότητας να μην αναφέρει ούτε ο ίδιος, ούτε το κρατικό ΑΠΕ -που εποπτεύει-. ποιας χώρας είναι πρωθυπουργός ο Ζόραν Ζάεφ.

4. Το Μάτι τώρα βγάζει μάτι

Με αντίστοιχο τρόπο ο Πρωθυπουργός άφησε πίσω και την ψηφοθηρία επί των πτωμάτων και της στάχτης στο Μάτι, στην οποία κερδοσκόπησε πολιτικά χωρίς δισταγμούς. Αφού είχε ήδη αποκαταστήσει τον αρχηγό της ΕΛΑΣ που ξήλωσε ο Τσίπρας, διακήρυξε από βήμα του ΟΗΕ ότι η πυρκαγιά  ήταν «αδύνατο» να αναχαιτιστεί και τη συνέδεσε με την κλιματική αλλαγή.

5.Προσφυγικό: Ο Μητσοτάκης «δεν φυλάει τα σύνορα», αλλά ο Άδωνις δεν  διώχνει τους «λαθρομετανάστες»

Αντίστοιχη είναι η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Προσφυγικό. Αφού κερδοσκόπησε για χρόνια με όργανα τους ακροδεξιούς και την ομάδα Σαμαρά τώρα ανακαλύπτει τις γεωπολιτικές μεταβολές, καθώς δεν τον παίρνει να λέει ότι τους μετανάστες τους φέρνει ο Τσίπρας που δεν φυλάει τα σύνορα. Τώρα δεν τα φυλάει ο ίδιος. Όπως δεν παίρνει και τον Άδωνι να διώξει, α λα Σαλβίνι, τους μετανάστες.

6.Οι δανεικές φοροαπαλλαγές

 Η δραστική μείωση των φόρων για όλους  και σε όλα που υποσχέθηκε προεκλογικά η ΝΔ χάθηκαν μετεκλογικά. Περιορίσθηκε στις φοροαπαλλαγές που προέβλεπε ο κρατικός προϋπολογισμός με τις υπογραφές του Τσίπρα και του Τσακαλώτου. Οι  υποσχέσεις  Μητσοτάκη μετακομίζουν στις καλένδες μαζί με τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων και τις μπουλντόζες στο Ελληνικό.

7. Οι επενδυτές που φεύγουν και η ανάπτυξη που δεν έρχεται

Η προεκλογική ΝΔ έλεγε ότι το μόνο εμπόδιο για επενδύσεις είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν τις θέλει. Όταν έλθει ο Μητσοτάκης, οι επενδυτές που συνωστίζονται στα σύνορα θα ορμήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ  έφυγε, αλλά φεύγουν και οι επενδυτές όπως είδαμε στο Ελληνικό. Όσοι μένουν είναι οι ίδιοι με τους οποίους συζητούσε και η κυβέρνηση Τσίπρα. Την ίδια στιγμή οι καλύτεροι φίλοι του Πρωθυπουργού -όπως το ΔΝΤ- προβλέπουν ανάπτυξη όση και επί  ΣΥΡΙΖΑ. Το 4% το πήρε το «Εύρηκα».

8.Οι καλές δουλειές για τα …καλά παιδιά

Προεκλογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαφήμιζε ότι ξέρει τον τρόπο να φέρει » καλοπληρωμένες δουλειές για όλους». Το υλοποιεί κατά το μισό: βρέθηκαν καλοπληρωμένος δουλειές, αλλά όχι για όλους. Τις πήραν οι ημέτεροι μετακλητοί και οι ημέτεροι δημοσιογράφοι.

9.Novartis: Η αναστροφή του σκανδάλου και οι φωνές του κλέφτη για να φοβηθεί ο νοικοκύρης

Με το σκάνδαλο Νοβάρτις η κυβέρνηση Μητσοτάκη γράφει ιστορία στα πολιτικά και δικαστικά χρονικά: αντί να συμβάλλει ώστε να τιμωρηθούν όσοι εμπλέκονται στο πανθομολογούμενο σκάνδαλο,  οργανώνει την τιμωρία όσων το αποκάλυψαν και το ερευνούν. Για πρώτη φορά στον πολιτισμένο κόσμο κυβέρνηση δεν θέλει να τιμωρηθούν οι ελεγχόμενοι, αλλά οι …εισαγγελείς που τους ελέγχουν.

10. Η ΔΕΗ: κατασκευάζοντας ένα σκάνδαλο από την αρχή- εις μνήμην Παντσαβόλτα

Προτού καλά αναλάβει η νέα κυβέρνηση έβαλε μπροστά την κατασκευή ενός σκανδάλου, παραπέμποντας στην παλαιότερη κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη με την ΑΓΕΤ και τον αλήστου μνήμης επενδυτή Παντσαβόλτα- που άνοιξε την πόρτα του Ειδικού Δικαστηρίου. Τώρα το σχέδιο είναι να μείνει η ΔΕΗ χωρίς καταναλωτές,  με αποφάσεις που στέλνουν τους πελάτες της στους ιδιώτες.

Από το Ανοικτό Παράθυρο