ΠΡΩΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΕΠΙΤΡΟΠΟΙ ΣΤΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ

Τις στενές σχέσεις Ευρωπαίων Επιτρόπων αλλά και μελών του ευρωκοινοβούλιου με εταιρείες και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, φέρνει στο φως της δημοσιότητας έρευνα της Διεθνούς Διαφάνειας (Transparency International TI). Σύμφωνα με τα στοιχεία, 27 πρώην Ευρωπαίοι Επίτροποι έχουν προσληφθεί από πανίσχυρα λόµπι, αλλά και εταιρείες του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού τομέα.

Η έρευνα αφορά σχεδόν στους μισούς Ευρωπαίους επιτρόπους και σχεδόν στο ένα τρίτο των μελών του ευρωκοινοβουλίου. Πολλοί εξ αυτών στο τέλος της θητείας τους καταλήγουν στα γραφεία μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών και λόμπι.  Τα λόμπι και οι εκπρόσωποι μεγάλων εταιρειών συζητούν με την Κομισιόν θέματα ζωτικής σημασίας για την κοινωνία, ενώ είναι αυτοί που προωθούν σημαντικά πακέτα συμφωνιών όπως οι ΤΤΙΡ, CETA και TISA από τις οποίες επωφελούνται κατά κύριο λόγο.

Φαινόμενο «περιστρεφόμενες πόρτες»

Πρόκειται για το φαινόμενο «περιστρεφόμενες πόρτες», όπως αποκαλείται. Το φαινόμενο αυτό υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στις ΗΠΑ. Οι εταιρείες δημιουργούν στενές επαφές με αξιωματούχους στο δημόσιο τομέα για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και στη συνέχεια για να ανταμείψουν τους εν λόγω αξιωματούχους για τη «συνεργασία», με τη λήξη της θητείας τους, τους προσλαμβάνουν σε υψηλόβαθμες θέσεις. Αυτός ο κύκλος συνεχίζεται

Η έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας, στοιχεία της οποίας δημοσιεύει η εφημερίδα Real, εξέτασε την καριέρα 134  εργαζομένων σε ιδιωτικές εταιρείες, που είναι διαπιστευμένοι στις Βρυξέλλες, και ανακάλυψε ότι το 20% εξ αυτών είχαν περάσει από τα ευρωπαϊκά γραφεία.

Ο οργανισμός ενδιαφέρθηκε και για την τύχη 485 μελών του Ευρωκοινοβουλίου, εκ των οποίων και πολλοί ευρωβουλευτές, καθώς και για την πορεία που ακολούθησαν 27 επίτροποι. Οι περισσότεροι από αυτούς, μέσα σε δυο χρόνια από τη λήξη της θητείας τους το 2014, προσελήφθησαν από πανίσχυρα λόμπι που δραστηριοποιούνται στις Βρυξέλλες, αλλά και στον ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό τομέα.

Μεταξύ άλλων αναφέρεται το παράδειγμα της Βρετανίδας Σάρον Μπόουλς, προέδρου της Οικονομικής και Νομισματικής Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου, η οποία επέβλεψε μια νέα κανονιστική ρύθμιση για τις χρηματαγορές. Η Μπόουλς, που συμμετείχε από το 2010 έως το 2014 σε δέκα σημαντικές συναντήσεις με τους επικεφαλής του χρηματιστηρίου του Λονδίνου, λίγους μήνες μετά τη λήξη της θητείας της απέκτησε υψηλόβαθμο πόστο στη χρηματαγορά της Μεγάλης Βρετανίας.

Παράλληλη πορεία είχε και ο Γερμανός ευρωβουλευτής Χόλγκερ Κράμερ. Επί μία δεκαετία είχε την επίβλεψη και την ευθύνη ρύθμισης για την αγορά, τον ανταγωνισμό και την προστασία του περιβάλλοντος στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας. Σήμερα εργάζεται στην Opel και ασχολείται με ευρωπαϊκά θέματα δημόσιας πολιτικής και τις σχέσεις της αυτοκινητοβιομηχανίας με τους εκπροσώπους των κυβερνήσεων των κρατών-μελών.

Η περίπτωση του Ζοζέ Μπαρόζο

Ισχυρό πλήγμα για τη διαφάνεια των ευρωπαϊκών θεσμών θεωρείται και το σκάνδαλο με τον Ζοζέ Εμανουέλ Μπαρόζο, ο οποίος μετά το τέλος της θητείας του από την προεδρία της Κομισιόν ανέλαβε τη θέση τού μη εκτελεστικού προέδρου και συμβούλου της Goldman Sachs. Επίσης η Κόνι Χέντεγκαρντ, αρμόδια επίτροπος για την αλλαγή του κλίματος, έγινε επικεφαλής τμήματος της Volkswagen, που έχει εμπλακεί στο Dieselgate.

«Οι διαστάσεις που λαμβάνει στις Βρυξέλλες η επιρροή των οικονομικών συμφερόντων και των λόμπι στους κόλπους της ευρωπαϊκής επιτροπής και του Ευρωκοινοβουλίου είναι ανησυχητικές. Η παρουσία και ο ρόλος τους στη χάραξη της ευρωπαϊκής πολιτικής αποτελούν σήμερα έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες στο έλλειμμα δημοκρατίας και διαφάνειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σε καιρούς κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε, γίνεται ιδιαίτερα αισθητή», δηλώνει στη Realnews o Nτανιέλ Φρέιντ, ένας από τους συγγραφείς της έρευνας.

Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα, την ώρα που οι ευρωπαϊκοί θεσμοί υπόσχονται τη διαφάνεια και δείχνουν αδιάλλακτη στάση με τις «απείθαρχες» ευρωπαϊκές χώρες για την καταπολέμηση της διαφθοράς, η ευρωπαϊκή νομοθεσία εξαρτάται από χιλιάδες λομπίστες. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 18.000 λομπίστες κινούνται σήμερα στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου και της Κομισιόν, επηρεάζοντας αποφάσεις χωρίς να υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο πέρα από αυτόν των χρηματοδοτών τους.

Κύριος στόχος τους είναι η ενίσχυση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, μέσω των στρατηγικών της Ε.Ε. Λομπίστες έχουν καταφέρει να επηρεάσουν ένα ευρύ φάσμα οργανισμών και εκπροσώπων όχι μόνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και διεθνών οργανισμών όπως είναι ο ΟΟΣΑ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ο ΟΗΕ.

Ο Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Τζορτζ Μονμπιότ, πολύ γνωστός και για
την ακτιβιστική του δράση, αναφέρει: «Η πιο σημαντική σύγκρουση του 21ου αιώνα θα εί-
ναι η μάχη μεταξύ των πολυεθνικών και της δημοκρατίας. Όσο περισσότερο οι εταιρείες σφίγγουν τον κλοιό στις εθνικές κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισµούς, οι απλοί άνθρωποι θα ανακαλύπτουν πως εάν δεν είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, τα υπολείμματα των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων
θα εξαφανιστούν».

Από το tvxs

ΟΤΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΟΥΡΕΥΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται συχνά - είτε ως φάρσα, είτε ως τραγωδία -, παραμένει όμως σταθερά παρούσα, ενίοτε και σε πείσμα των ίδιων των πρωταγωνιστών της.

Και η σημερινή ιστορία, της 27ης Φεβρουαρίου, πηγαίνει αναγκαστικά την Ανγκελα Μέρκελ και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε 64 χρόνια πίσω και στην πιο μεγάλη, ίσως, διαγραφή χρέους στα παγκόσμια χρονικά - στο «κούρεμα» του χρέους της μεταπολεμικής Γερμανίας.

Ήταν 27 Φεβρουαρίου του 1953, όταν ξεκίνησε η διάσκεψη του Λονδίνου που διαπραγματεύτηκε και, έξι μήνες αργότερα, αποφάσισε τη διαγραφή του 60% του χρέους της Γερμανίας.

Στο τραπέζι της διάσκεψης  κάθισαν για πρώτη φορά όλες μαζί οι πιστώτριες χώρες της τότε Δυτικής Γερμανίας πλην εκείνων που ανήκαν στο ανατολικό μπλοκ. Η διάσκεψη συνεκλήθη με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν το χρέος της Δυτικής Γερμανίας είχε φθάσει στα 32 δισεκατομμύρια μάρκα - ποσό στο οποίο δεν υπολογίζονταν οι πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις.

Στην πράξη, το χρέος αυτό αναλογούσε μόλις στο 23% του ΑΕΠ της Γερμανίας, όμως ο στόχος ήταν η άμεση ανοικοδόμηση της κατεστραμένης χώρας κι ένα οικονομικό new deal που θα απέτρεπε την επανάληψη του δόγματος της «τιμωρητικής ειρήνης» του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ανάμεσα στις χώρες – πιστωτές που μετείχαν στις διαβουλεύσεις του Λονδίνου ήταν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Βρετανία, το Ιράν, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γιουγκοσλαβία, η Νότιος Αφρική, η Ελβετία και η Ελλάδα.

Η διαπραγμάτευση κράτησε έως τις 8 Αυγούστου του 1953. Τότε υπεγράφη η  περίφημη συμφωνία του Λονδίνου για τα Εξωτερικά Χρέη της Γερμανίας  - γνωστή ως London Agreement on German External Debts.  Ηταν η συμφωνία που προέβλεπε «κούρεμα» του γερμανικού χρέους κατά 60% και αποπληρωμή του, με ρήτρα εμπορικού πλεονάσματος, σε 30 χρόνια.

Πρόκειται για την πιο ριζική και γενναιόδωρη διαγραφή χρέους που έχει γίνει ποτέ, καθώς πέραν του άμεσου κουρέματος στους όρους της αποπληρωμής μπήκε και ρήτρα εμπορικού πλεονάσματος: Η αποπληρωμή του εναπομείναντος χρέους θα γινόταν μόνον εάν η Γερμανία θα είχε εμπορικό πλεόνασμα και οι καταβολές δεν θα ξεπερνούσαν το 3% των εσόδων της από τις εξαγωγές. Εν ολίγοις, οι πιστωτές είχαν συμφέρον να αγοράζουν τα εξαγωγικά προϊόντα της χρεοκοπήμένης Γερμανίας για να πάρουν τα - μισά έστω - χρήματά τους πίσω.

Από την πλευρά της Ελλάδας την συμφωνία είχε υπογράψει ο τότε πρεσβευτής της χώρας στο Λονδίνο Λέων Μελάς και κυρώθηκε από την ελληνική Βουλή με νόμο.

Ηταν η κύρωση μιας συμφωνίας που απογείωσε την γερμανική εξαγωγική μηχανή και έδωσε στο Βερολίνο τη δυνατότητα, 64 χρόνια μετά, να κυριαρχεί στην Ευρώπη δια του δικαίου της - οικονομικής - πυγμής. Και να υπεραμύνεται μέχρις εσχάτων το προπολεμικού τιμωρητικού δόγματος έναντι των «απείθαρχων» του Νότου...
Από το tvxs

ΝΑ ΠΟΙΟΙ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΊΖΟΥΝ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΛΟΥΤΟ

Σύμφωνα με έρευνα του Transnational Institute (TNI), με έδρα το Αμστερνταμ, οι τέσσερις μεγάλες εταιρείες ορκωτών ελεγκτών PricewaterhouseCoopes, Ernst & Young, Deloitte  και KPMG είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι από τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών.

Χαμένες είναι οι ίδιες οι χώρες, οι οποίες τους ανέθεσαν την σωτηρία τους και δη με παρότρυνση της EE: η Ελλάδα είχε ζημιές 29,8 δισ. ευρώ, δηλαδή το 10% του συνολικού δημοσίου χρέους της,  η Ισπανία 45,5 και η Ιρλανδία 46,6 δισ. ευρώ.

Από την έρευνα, με τίτλο "The Bail Out Business" ("Η επιχείρηση διάσωσης"), προκύπτει ότι οι τέσσερις αυτές εταιρείες αποτελούν ένα ολιγοπώλιο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, των οποίων το μερίδιο ανέρχεται στο 60% της αγοράς. Σε χώρες μάλιστα οι οποίες βρίσκονται σε κρίση όπως λ.χ. η Ισπανία και η Ιταλία, το μερίδιό τους ανέρχεται σε 80%.

Οι ορκωτοί ελεγκτές, κάτω από τα μάτια των οποίων κατέρρεαν οι τράπεζες, κέρδισαν τα περασμένα χρόνια εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ από τα Stresstests και τις υπηρεσίες παροχής συμβουλών στις χώρες μέλη της ΕΕ, για το πως να σώσουν τις τράπεζές τους. Οι ευρωπαϊκές χώρες ξόδεψαν για τον σκοπό αυτό «με τη συγκατάθεση  και την παρότρυνση των ευρωπαϊκών θεσμών 747 δισ. Ευρώ» μεταξύ 2008 και 2015, σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα. Σε αυτό το ποσόν πρέπει να προστεθούν και σχεδόν 1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ για εγγυήσεις, όπως υπολόγισε η κριτικά ιστάμενη προς τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους δεξαμενή σκέψης του Άμστερνταμ. Διευκρινίζεται δε πως νέες σωτηρίες, όπως αυτή της  ιταλικής τράπεζας Monte dei Paschi δεν έχουν ακόμα συνυπολογισθεί...

Από το σύνολο των ανωτέρω ποσών τα 213 δισ. ευρώ έχουν οριστικά χαθεί, γράφουν οι συντάκτες της έρευνας, οι οποίο αξιολόγησαν τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας Eurostat. Το ποσόν αυτό αντιστοιχεί στο σύνολο του ΑΕΠ της Φινλανδίας  και του Λουξεμβούργου ή τις ετήσιες δαπάνες για την υγεία της Ισπανίας, της Αυστρίας, της Σουηδίας, της Ελλάδας και της Πολωνίας μαζί.  Το Ινστιτούτο "ΤΝΙ" επισημαίνει περαιτέρω  και το γεγονός ότι οι σωτηρίες των τραπεζών χρηματοδοτήθηκαν κυρίως μέσω νέων κρατικών χρεών, για τα οποία καταβάλλονται ετησίως και τόκοι.

Μεγαλύτερες είναι οι ζημιές για την Ιρλανδία, οι οποίες ανέρχονται σε 46,6 δισ. ευρώ  και αποτελούν σχεδόν το 1/4 του δημοσίου χρέους της. Στη χώρα αυτή το κόστος εκτοξεύτηκε κυριολεκτικά λόγω της εξαγοράς τραπεζών. Λίγο πιο πίσω βρίσκεται η Ισπανία με ζημιές 45,5 δισ. ευρώ, ενώ η  Ελλάδα είχε ζημιές ...μόλις 29,8 δισ. ευρώ , ποσόν το οποίο αντιστοιχεί στο 10% του συνολικού δημοσίου χρέους της...

Εκεί όμως όπου υπάρχουν χαμένοι υπάρχουν και οι κερδισμένοι. Ο Sol Trumbo Vila και ο Matthijs Peters, οι οποίοι διεξήγαγαν την έρευνα τονίζουν ότι οι τέσσερις μεγάλες εταιρείες ορκωτών ελεγκτών είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι των διασώσεων των τραπεζών. Επιπλέον, θα πρέπει να αναφερθεί ότι οι εταιρείες αυτές έκαναν και από πριν καλές δουλειές με τις τράπεζες, αλλά σπάνια διαπίστωναν τα προβλήματα κατά τους λογιστικούς ελέγχους. 

Η μια εξ αυτών, η  Deloitte, για παράδειγμα επιβεβαίωσε στην περίπτωση του -μετέπειτα κρατικοποιηθέντος- ισπανικού χρηματοπιστωτικού ομίλου Bankia,  κέρδη ύψους 300 εκατομμυρίων ευρώ για το έτος 2011. Αργότερα, διαπιστώθηκε μια τρύπα σχεδόν 24 δισ. ευρώ! Αντί της Deloitte τώρα τον έλεγχο στην τράπεζα τον διενεργεί η Ernst & Young, δηλαδή η εταιρεία η οποία ήλεγξε την "Anglo Irish Bank", της οποίας η κατάρρευση οδήγησε την Ιρλανδία στην ομπρέλα σωτηρίας / στον μηχανισμό διάσωσης.

Οι τέσσερις μεγάλες εταιρείες ορκωτών ελεγκτών μαζί με άλλες μικρότερες εταιρείες παροχής υπηρεσιών επεξεργάστηκαν επιπλέον και τα κρατικά πακέτα σωτηρίας των χωρών που βρίσκονται σε κρίση και παρά τα λάθη τους «διατήρησαν τον κυρίαρχο ρόλο τους την αγορά», υπογραμμίζει η έρευνα του Transnational Institute (TNI).

Πηγή:  Transnational Institute (TNI), Neues Deutschland, ΑΠΕ

Έγγραφο του ΔΝΤ αποκαλύπτει το ελληνικό «πείραμα» λιτότητας

Ενώ Ευρωζώνη και ΔΝΤ ζητούν περισσότερη λιτότητα και εστιάζουν στη «συνέχιση των μεταρρυθμίσεων», μία εμπιστευτική επιστολή του πρώην επικεφαλής ανάλυσης του Ταμείου, Ολιβιέ Μπλανσάρντ, στον Πολ Τόμσεν το 2010, ρίχνει περισσότερο φως στην αποτυχία του πρώτου μνημονίου και στις ευθύνες των δανειστών. Τέτοιο επίπεδο λιτότητας δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά στον κόσμο, παραδέχεται, μεταξύ άλλων, ο Μπλανσάρντ

Θάνος Καμήλαλης

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Επτά χρόνια μετά το ξεκίνημα της ελληνικής κρίσης και με την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει νέα, σκληρά μέτρα που δεν περιλαμβάνονται στο τρίτο μνημόνιο, μερικά από τα πιο συνηθισμένα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τις μνημονιακές αποτυχίες προσπαθούν να ρίξουν το φταίξιμο στην Ελλάδα. «Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν προχωρούν γρήγορα στις μεταρρυθμίσεις», λένε συχνά πολιτικοί και ευρωπαίοι αξιωματούχοι. «Οι υπόλοιπες χώρες έχουν βγει από τα μνημόνια, μόνο η Ελλάδα απέτυχε» είναι μία άλλη, δημοφιλής στο εσωτερικό και εξωτερικό, άποψη.

Η Ελλάδα ως οικονομικό πειραματόζωο

Αυτό που αποκρύπτεται πολύ συχνά όμως είναι ότι στην Ελλάδα εφαρμόστηκε ένα πρωτοφανές στα χρονικά πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο ήταν καταδικασμένο εξαρχής να αποτύχει. Τα υψηλόβαθμα στελέχη τους Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μάλιστα, γνώριζαν πριν εγκρίνουν το πρώτο «πακέτο διάσωσης» αυτούς τους κινδύνους. Στις 4 Μαϊου του 2010, μία μέρα πριν το ΔΝΤ συνεδριάσει και εγκρίνει τελικά το πρώτο μνημόνιο, ο τότε επικεφαλής ανάλυσης του Ταμείου, Ολιβιέ Μπλανσάρντ έστειλε εμπιστευτική επιστολή στον τότε επικεφαλής του ελληνικού προγράμματος, Πολ Τόμσεν, στην οποία αναφερόταν στο σοβαρό ενδεχόμενο αποτυχίας του προγράμματος «ακόμα κι αν εφαρμοστούν πλήρως οι μεταρρυθμίσεις»

Το εμπιστευτικό έγγραφο διέρρευσε χθες, μετά από μία παρουσίαση κατά τη διάρκεια διεθνούς οικονομικής ημερίδας του καναδικού think tank Centre for International Governance Innovation στα τέλη Ιανουαρίου.Το ThePressProject εξασφάλισε τα σημαντικά αποσπάσματα της επιστολής Μπλανσάρντ, που αναφέρουν τα εξής:

Η έκθεση θα πρέπει να αναγνωρίζει εξαρχής ότι το επίπεδο της προσαρμογής είναι ασυνήθιστο και περιέχει σημαντικά ρίσκα. Η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι πως μια αθροιστική δημοσιονομική προσαρμογή 16% σε μια τέτοια μικρή περίοδο και με τόσο εμπροσθοβαρή προσαρμογή δεν έχει ποτέ επιτευχτεί. H απουσία άλλων πολιτικών μοχλών (επιτόκια, ισοτιμία συναλλάγματος) και οι καθόλου ευνοϊκές εξωτερικές περιστάσεις (εξωτερική ζήτηση) περιπλέκουν περισσότερο την εικόνα.
Το πρόγραμμα θα μπορούσε να βγει γρήγορα εκτός τροχιάς (ακόμα και με πλήρη συμμόρφωση με τις μεταρρυθμίσεις). Λόγω της απουσίας δυνατής ανάκαμψης των εξαγωγών, δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να υποστηρίξει την ανάκαμψη ενάντια στην αρνητική συνεισφορά του δημοσίου τομέα (περίπου 8% και 4% το 2010 και το 2011 αντίστοιχα). Τότε, η ανάκαμψη θα είναι αρνητική, με βαθύτερη και μακροβιότερη ύφεση απ ό,τι προβλέπεται, ακολουθούμενη από μία περίοδο αναιμικής ανάπτυξης. Αυτό θα σήμαινε δημοσιονομικές αποτυχίες και περισσότερο σημαντικό βάρος στον οικονομικό τομέα (νέες δημοσιονομικές αποτυχίες)
Είμαστε ανήσυχοι για πιθανές διολισθήσεις και εσωτερικές ασυνέπειες του προγράμματος που μπορούν να το θέσουν εκτός τροχιάς ακόμα και με τέλεια εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Έχουμε πολύ καλή γνώση των περιορισμών που υπήρχαν στον σχεδιασμό του προγράμματος. Γι αυτόν τον λόγο πιστεύουμε ότι είναι βασικό να φτάσουμε σε ξεκάθαρη και εμπιστευτική συμφωνία με τις αρχές και την Ε.Ε για το πώς θα προχωρήσουμε σε περίπτωση που αυτά τα ενδεχόμενα γίνουν πραγματικότητα (αυτό μπορεί πιθανώς να συνεπάγεται μία συνοδευτική επιστολή).

Είναι λίγο – πολύ γνωστό πλέον ότι το ΔΝΤ έχει πέσει έξω σχεδόν σε όλες τις προβλέψεις του σχετικά με την Ελλάδα. Ωστόσο φαίνεται ότι στο εσωτερικό του Ταμείου οι αντιρρήσεις για το πρώτο μνημόνιο ήταν πολύ έντονες, μολονότι κάτι τέτοιο δεν φαινόταν στα επίσημα έγγραφα. Ο Μπλανσάρντ εδώ, κατεξοχήν αρμόδιος λόγω της θέσης του, είναι ξεκάθαρος. Επισημαίνει τη σοβαρή πιθανότητα να «εκτροχιαστεί το πρόγραμμα, ακόμα και με πλήρη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων». Τονίζει ότι τέτοια δημοσιονομική προσαρμογή (τέτοια επίπεδα λιτότητας) «δεν έχουν εφαρμοστεί πουθενά στον κόσμο», παραδεχόμενος δηλαδή ότι με την είσοδο της στα μνημόνια, η Ελλάδα έγινε οικονομικό «πειραματόζωο».
Προβλέπει τη βαθιά και παρατεταμένη ύφεση που ακολούθησε, ακόμα και την αναιμική ανάπτυξη που ήρθε μετά (το «success story» των Σαμαρά – Βενιζέλου). Αναφέρεται επίσης στους «περιορισμούς» που υπήρχαν στην εκπόνηση του πρώτου προγράμματος για την Ελλάδα (περισσότερα γι αυτό παρακάτω). Όλους αυτούς τους κινδύνους τους γνώριζε ο επικεφαλής του ελληνικού προγράμματος (νυν επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος) του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν. Αλλά ο Τόμσεν προτίμησε ουσιαστικά να πετάξει την επιστολή Μπλανσάρντ «στον κάλαθο των αχρήστων»…

Μετά τη διαρροή της επιστολής μάλιστα, ο Μπλανσάρντ έγραψε στο twitter ότι «δεν το διέρρευσα εγώ, αλλά δεν είναι λυπημένος με τη διαρροή. Επτά χρόνια έχουν ήδη περάσει και ακόμα δεν υπάρχει ξεκάθαρο/ρεαλιστικό σχέδιο»
Όσον αφορά τους «περιορισμούς» του «προγράμματος» (και αυτών που ακολούθησαν)μοιάζει ξεκάθαρο ποιοι ήταν. Η θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη απέκλειε το ενδεχόμενο υποτίμησης του νομίσματος, αλλά και το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Όπως ανέφερε ο καθηγητής Πολ Μπλούσταιν που παρουσίασε πρώτος το έγγραφο, ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος-Καν, ήθελε «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Ο τότε πρόεδρος όμως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ έλεγε ένα ξεκάθαρο «όχι», άρνηση που επαναλαμβάνεται έκτοτε από τους σημαντικότερους αξιωματούχους της Ευρωζώνης αλλά και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Ο Τρισέ φαίνεται ότι είχε τους δικούς του λόγους για να αρνηθεί κατηγορηματικά μία αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα του Κέντρου Διεθνούς Διακυβέρνησης και Καινοτομίας (CIGI) που συνέταξε ο Μπλουστάιν, ο Τρισέ φοβήθηκε τη ζημιά που θα είχαν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που ήταν τότε εκτεθειμένες σε ελληνικά κρατικά ομόλογα.

Στην έρευνα του το CIGI επικαλείται τη μαρτυρία στελέχους της κεντρικής τράπεζας, το οποίο δηλώνει πως την άνοιξη του 2010 όταν το θέμα τέθηκε σε συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ ο Τρισέ τορπίλισε το σχέδιο. Ο Τρίσε μάλιστα, σύμφωνα με τη μαρτυρία, ούρλιαζε «είμαστε μια οικονομική και νομισματική ένωση και δεν μπορεί να υπάρξει αναδιάρθρωση χρέους.

Η Ευρωζώνη ως «σωτήρας» (των τραπεζών)

Άρα, γιατί ευρωπαίοι και ΔΝΤ προχώρησαν με ένα πρόγραμμα που γνώριζαν πολύ καλά ότι το πιθανότερο ήταν να αποτύχει; Η απάντηση μοιάζει ξεκάθαρη: Για να δώσουν πολύτιμο χρόνο στις ευρωπαϊκές τράπεζες, κυρίως τις γερμανικές, γαλλικές και ολλανδικές. Τα πρώτα χρόνια της κρίσης η άποψη αυτή χαρακτηριζόταν σχεδόν… θεωρία συνωμοσίας. Ήταν η εποχή που τα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ευρώπης θεωρούνταν «σωτήρες» της Ελλάδας, διαθέτοντας «χρήματα ευρωπαίων πολιτών» για τη «διάσωση» της χώρας, άποψη που κυκλοφορεί ακόμα και σήμερα. Η ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη» όμως είχε ξεκάθαρα ιδιοτελή κίνητρα.

Ωστό έγγραφα που έχουν διαρρεύσει παλαιότερα δίνουν μια πολύ ολοκληρωμένη εικόνα. Η έκθεση του ΔΝΤ την οποία αναφέρει στην αρχή του εγγράφου ο Μπλανσάρντ κυκλοφόρησε μία μέρα αργότερα, στις 5 Μαϊου 2010 και αναφέρει τους σοβαρούς κινδύνους για το ελληνικό πρόγραμμα. Μεταξύ άλλων αναφέρονται η αργή οικονομική ανάκαμψη, αρνητική ώθηση στο χρέος, κίνδυνος απώλειας εμπιστοσύνης προς το τραπεζικό σύστημα, δυσκολία πρόσβασης στις αγορές. Οι αντιρρήσεις ήταν σοβαρές, οπότε ήταν η σειρά των ευρωπαίων στελεχών του ΔΝΤ να προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν τα.. αδικαιολόγητα.

Στις 10 Μαϊου του 2010 το ΔΝΤ συνεδρίασε για να εγκρίνει επίσημα το πρώτο πακέτο χρηματοδότησης προς την Ελλαδα: 30 δις ευρώ, το μεγαλύτερο δάνειο του Ταμείου στην ιστορία. Στα πρακτικά περιλαμβάνεται μια σειρά από ψέματα και μία «μισή αλήθεια». Το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι «οι ελληνικές αρχές δεν επιθυμούσαν την αναδιάρθρωση χρέους». Αυτό που δεν αναφέρει είναι ότι, όπως κατέθεσε ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Ταμείο, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, στην Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, ο Τρισέ είχε απειλήσει την Ελλαδα ότι αν ζητήσει «κούρεμα», τότε η ΕΚΤ θα σταματήσει την παροχή ρευστότητας προς τη χώρα (δηλαδή θα κλείσει τις ελληνικές τράπεζες). Για να κατευνάσουν τις ανησυχίες συγκεκριμένων στελεχών του ΔΝΤ, οι αρμόδιοι για το ελληνικό πρόγραμμα (π.χ. Τόμσεν) υποσχέθηκαν ότι θα λαμβάνονταν επιπλέον μέτρα για την υποστήριξη τν κατώτερων ελληνικών τάξεων που θα πλήγονταν περισσότερο από την προσαρμογή. Επίσης υποστήριξαν ότι το μόνο πρόβλημα των ελληνικών τραπεζών ήταν το υπερβολικό δημόσιο χρέος και η τεράστια ύφεση. Υποσχέθηκαν επίσης ότι το μνημόνιο θα εισαγόταν στο ελληνικό Κοινοβούλιο για συζήτηση. Στην πραγματικότητα το μνημόνιο επιβλήθηκε στην Ελλάδα, με διαδικασίες κατεπείγοντος και παρά τις ενστάσεις περί αντισυνταγματικότητας.

Από τα επίσημα έγγραφα του Ταμείου φαίνεται ότι η αντιπαράθεση ανάμεσα στους εκπροσώπους των διαφόρων χωρών που το απαρτίζουν ήταν πολύ σοβαρή. Οι εκπρόσωποι χωρών όπως της Αυστραλίας, του Καναδά, της Ρωσίας, της Κίνας, της Αργεντινής, της Ελβετίας και της Βραζιλίας ήταν πολύ σκεπτικοί για το πρόγραμμα. Οι εκπρόσωποι των κρατών μελών της Ευρωζώνης (όπως Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία) προσπαθούσαν να τους καθησυχάσουν. Ίσως η σημαντικότερη υπόσχεση που έδωσαν οι εκπρόσωποι Γερμανίας, Γαλλίας και Ολλανδίας ήταν ότι οι τράπεζες τους θα παρέμεναν στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα δήλωσαν:

• Γερμανός εκπρόσωπος: «Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι οι γερμανικές τράπεζες θέλουν να διατηρήσουν μία συγκεκριμένη έκθεση στις ελληνικές τράπεζες, που σημαίνει ότι δεν θα πουλήσουν ελληνικά ομόλογα και θα κρατήσουν πιστωτικές γραμμές με την Ελλάδα»
• Γάλλος εκπρόσωπος: «Είχαμε συνάντηση νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα μεταξύ των μεγαλύτερων γαλλικών τραπεζών και της υπουργού, κυρίας Λαγκάρντ. Θα ήθελα να παραθέσω την κοινή δήλωση στο τέλος της συνάντησης, που λέει ότι οι γαλλικές τράπεζες δεσμεύονται να κρατήσουν την έκθεση τους στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του προγράμματος. [..] Οπότε είναι ξεκάθαρο ότι οι γαλλικές τράπεζες, που είναι οι πιο εκτεθειμένες τράπεζες στην Ελλάδα, θα κάνουν τη δουλειά τους».
• Ολλανδός εκπρόσωπος: «Οι ολλανδικές τράπεζες, σε συνεργασία με τον υπουργό Οικονομικών, έχουν συζητήσει και έχουν δημόσια ανακοινώσει ότι θα έχουν ρόλο στην υποστήριξη των ελληνικών τραπεζών και της ελληνικής κυβέρνησης».

Σύμφωνα με τα στοιχεία που αποκάλυψε όμως από το 2015 το CIGI, η έκθεση των γαλλικών τραπεζών σε ελληνικό κρατικό χρέος έφθανε τότε στα 60 δισεκατομμύρια ευρώ και των γερμανικών στα 35 δισεκατομμύρια. Το παρακάτω γράφημα αποτυπώνει τo πώς μειώθηκε η έκθεση των ξένων τραπεζών στις «τοξικές» ελληνικές.

Το μνημόνιο, το υποτιθέμενο «πακέτο διάσωσης» τους έδωσε όσον χρόνο χρειάζονταν. Με γνωστό το τίμημα για την Ελλάδα που υποχρεώθηκε να βιώσει μια κοινωνική καταστροφή, χωρίς αντάλλαγμα και εν τέλει, χωρίς την πολυδιαφημισμένη «αλληλεγγύη».

Πίσω στο σήμερα

Όπως τόνισε ο Μπλανσάρντ, μετά τη διαρροή της επιστολής του στον Τόμσεν «7 χρόνια μετά δεν υπάρχει ξεκάθαρη και ρεαλιστική λύση» στην ελληνική κρίση. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το γιατί. Από τη μία η Ευρωζώνη παραμένει προσηλωμένη στις εμμονές της για λιτότητα και άρνηση αναδιάρθρωσης του χρέους. Από την άλλη το ΔΝΤ ζητάει περισσότερα σκληρά μέτρα σε αφορολόγητο και συντάξεις (όσο κι αν ο Τόμσεν το αρνείται) και με 7 χρόνια καθυστέρηση (που παραβίασε τους ίδιους του τους κανόνες) βάζει τώρα στο τραπέζι του ζήτημα του χρέους. Στη μέση η Ελλάδα, διαχρονικό «πειραματόζωο», περιμένει να μάθει τη μοίρα της: Τέταρτο μνημόνιο, «παράλληλο μνημόνιο», προληπτικά μέτρα η απλή παράταση του κλεισίματος της αξιολόγησης (που νομοτελειακά θα οδηγήσει τα ίδια σενάρια. Η Ελλάδα διαπραγματεύεται μεν, ωστόσο η ιστορία έχει δείξει πολλάκις το πώς τελειώνει μία «διαπραγμάτευση». Η «τράπουλα» άλλωστε, ήταν και είναι … στημένη.

Το «οικονομικό πείραμα» στο οποίο υποβλήθηκε η Ελλάδα, σύμφωνα και με το ίδιο το ΔΝΤ, αποδείχτηκε και αποδεικνύεται καταστροφικό. Το πρώτο μνημόνιο ήταν το εφαλτήριο για όλα όσα ακολούθησαν, το δεύτερο, το τρίτο και σύντομα το επόμενο. Το πείραμα δυστυχώς συνεχίζεται. Επόμενη «εξέταση» στις 20 Φεβρουαρίου, στο Eurogroup.

Άλλη μια θλιβερή πρωτιά στην ΕΕ

Reuters: Επτά χρόνια διάσωσης και οι Έλληνες βουλιάζουν πιο βαθιά στη φτώχεια

Άλλη μια θλιβερή πρωτιά στην ΕΕ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  21/02/2017 18:29

 

Κοινή χρήση2

emailεκτύπωση  

Αθήνα 

Μετά από επτά χρονια προγραμμάτων διάσωσης, με δισεκατομμύρια ευρώ να έχουν εισρεύσει στην χώρα, τα ποσοστά φτώχειας στην Ελλάδα όχι απλως δεν βελτιώνονται, αλλά επιδεινώνονται με ρυθμό που δεν παρατηρείται σε καμία αλλη χώρα της Ε.Ε, αναφέρει το Reuters, παραθέτοντας συγκεκριμένες ιστορίες ανθρώπων.

Η Δήμητρα, συνταξιούχος, λέει ότι δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα έφτανε στο σημείο να ζει από τις διανομές τροφίμων: λίγο ρύζι, δύο πακέτα μακαρόνια, ένα πακέτο ρεβίθια, λίγους χουρμάδες και ένα κουτί γάλα για ένα μήνα.

Όπως σχολιάζει το Reuters, στα 73 της χρόνια, η Δήμητρα, που κάποτε βοηθούσε η ίδια τους άπορους μέσω του Ερυθρού Σταυρού, είναι μία ακόμη περίπτωση ανάμεσα στον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό Ελλήνων πολιτών που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.

«Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου», λέει η Δήμητρα, που αρνήθηκε να δημοσιευθεί το επίθετό της λόγω του «στίγματος» που συνοδεύει τους ανθρώπους που ζουν από τα συσσίτια. «Ζούσα λιτά. Ποτέ δεν πήγα διακοπές. Τίποτα, τίποτα, τίποτα».

Τώρα πια περισσότερα από τα μισά χρήματα από τα 332 ευρώ που κερδίζει τον μήνα πηγαίνουν στο ενοίκιο για ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στην Αθήνα. Τα υπόλοιπα πάνε στους λογαριασμούς.

Όπως αναφέρεται στο άρθρο, η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 ανάγκασε τέσσερις χώρες της Ευρωζώνης να στραφούν προς διεθνείς δανειστές. Η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος ακολούθησαν προγράμματα διάσωσης και ανέκαμψαν, οι οικονομίες τους αναπτύσσονται ξανά. Όμως στην Ελλάδα, την πρώτη χώρα που μπήκε σε πρόγραμμα διάσωσης, χρειάστηκαν τρία μνημόνια.

Τα πακέτα διάσωσης των δανειστών (της ΕΕ και του ΔΝΤ) έσωσαν την Ελλάδα από την χρεοκοπία, ωστόσο, οι πολιτικές λιτότητας και οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές την υιοθέτηση των οποίων έθεσαν ως όρους οι δανειστές προκειμένου να βοηθήσουν τη χώρα συνέβαλαν στο βάθεμα της ύφεσης και την μετατροπή της σε κατάθλιψη, τονίζει το Reuters. Όπως προσθέτει, πολλά από τα τεράστια χρηματοδοτικά ποσά κατευθύνθηκαν με τη μορφή νέου χρέους για την αποπληρωμή παλαιών δανείων

O έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, του οποίου η αριστερή κυβέρνηση υστερεί πλέον στις δημοσκοπήσεις, έχει προσπαθήσει να αναδείξει τα δεινά των Ελλήνων ως ύσταστο όπλο στον τελευταίο γύρο των διαπραγματεύσεων απέναντι στο μπλόκο των δανειστών για την εκταμίευση νέας δόσης βοήθειας. «Πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί προς μια χώρα που έχει λεηλατηθεί και ανθρώπους που έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν, τόσες θυσίες στο όνομα της Ευρώπης», ανέφερε αυτόν τον μήνα.

Ανεξαρτήτως ποιος ευθύνεται, συνεχίζει το Reuters, για την κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου στη χώρα, τα στοιχεία της φτώχειας από την στατιστική υπηρεσία της ΕΕ είναι εντυπωσιακή.

Αν και η Ελλάδα δεν είναι το φτωχότερο μέλος της Ε.Ε, τα ποσοστά φτώχειας είναι υψηλότερα σε Βουλγαρία και Ρουμανία, με την Ελλάδα να ακολουθεί στην τρίτη θέση με 22,2% του πληθυσμού να αντιμετωπίζει σοβαρή στέρηση υλικών αγαθών το 2015, ο ρυθμός αύξηση είναι ανησυχητικός, σημειώνει το Reuters.

Ενώ τα ποσοστά φτώχειας των πρώην κομμουνιστικών βαλκανικών κρατών έχουν μειωθεί σημαντικά -κατά σχεδόν ένα τρίτο στην περίπτωση της Ρουμανίας- το ποσοστό φτώχειας στην Ελλάδα έχει σχεδόν διπλασιαστεί από το 2008. Συνολικά στην Ε.Ε. το αντίστοιχο ποσοστό έχει υποχωρήσει από το 8,5% στο 8,1% την ίδια περίοδο.



Τεράστιες οι ανάγκες
Απτή απόδειξη των παραπάνω στατιστικών στοιχείων η κατάσταση που επικρατεί στα κοινωνικά παντοπωλεία. Δεκάδες Έλληνες περιμένουν υπονομονετικά με το κουπόνι στο χέρι να πάρουν το μερίδιο τους, ανήκοντας στις λίστες όσων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ήτοι με περίπου 370 ευρώ το μήνα.

«Οι ανάγκες είναι τεράστιες» τονίζει η Ελένη Κατσούλη, υπεύθυνη του εν λόγω προγράμματος και συμπληρώνει:

«Περίπου 11.000 οικογένειες -26.000 άτομα- είναι εγγεγραμμένες, ενώ το 2012 ήταν 2.500 και το 2014 ήταν 6.000. Περίπου 5.000 εγγεγραμμένοι είναι παιδιά».

Πολλά ράφια και ψυγεία στις εγκαταστάσεις της υπηρεσίας παραμένουν άδεια. Οι διανομές εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις δωρεές πολιτών και επιχειρηματιών.

«Ανησυχούμε γιατί δεν γνωρίζουμε αν θα είμαστε σε θέση να καλύψουμε τις ανάγκες αυτών των ατόμων», λέει η κ. Κατσούλη και συμπληρώνει: «Υπάρχουν οικογένειες με μικρά παιδιά που δεν έχουν καν γάλα».

«Απλώς υπάρχουμε»
Διεθνείς Οργανισμοί, περιλαμβανομένου του ΟΟΣΑ, κρούουν κώδωνα κινδύνου στην κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της φτώχειας και της κοινωνικής ανισότητας.

Αν και η ανεργία έχει υποχωρήσει από το ρεκόρ του 28% σε 23%, ωστόσο, όπως τονίζει το Reuters, το ποσοστό αυτό παραμένει το υψηλότερο στην Ε.Ε. Από την αρχή της κρίσης το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί κατά 25% και χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο.

Υπάρχουν ελπίδες για την ανάκαμψη της οικονομίας φέτος, ωστόσο τα στοιχεία δειχνουν ότι συρρικνώθηκε και πάλι μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου, μετά από δύο συνεχόμενα τρίμηνα ανάκαμψης, σημειώνει το διεθνές πρακτορείο.

Η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης δείχνει πιο μακριά από ποτέ: Πάνω από 75% των νοικοκυριών είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται την περασμένη χρονιά, σύμφωνα με την μελέτη των ΓΣΕΒΕΕ και MARC. Το ένα τρίτο των νοικοκυριών έχει τουλάχιστον ένα μέλος άνεργο και το 40% δήλωσε ότι έχει περιορίσει τα έξοδα για φαγητό.

Σύμφωνα με τον Συνήγορο του Πολίτη διαρκώς αυξανόμενος είναι ο αριθμός των πολιτών που δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.

Σε φτωχή γειτονιά της Αθήνας, κοινωνική κουζίνα που λειτουργεί με την αρωγή της Εκκλησίας της Ελλάδος, σερβίρονται 400 γεύματα καθημερινά σε διάστημα 2 ωρών.

«Όλοι περνάμε δύσκολα, όλη η Ελλάδα περνά δύσκολα» λέει η Εύα Αγκισαλάκη, 61 ετών, πρώην εκπαιδευτικός που εργάζεται εκεί ως εθελόντρια.

Η κυρία Αγκισαλάκη δεν έχει καταφέρει να πάρει σύνταξη καθώς η σύμβασή της έληξε όταν το όριο συνταξιοδότησης ανέβηκε στα 67 έτη και δεν κατάφερε να βρει άλλη δουλειά. Από τη σύνταξη του συζύγου της που έχει μειωθεί στα 600 από 980 ευρώ βοηθά και τις οικογένειες των παιδιών της.

Ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που προσφέρει εθελοντικά, η κυρία Αγκισαλάκη λαμβάνει τρόφιμα για εκείνη και την οικογένειά της. «Φυτοζωούμε», λέει καθώς καθαρίζει ένα τραπέζι. «Απλώς υπάρχουμε. Οι περισσότεροι Έλληνες απλώς υπάρχουν», συμπληρώνει.

Η υπεύθυνη του εστιατορίου, Ευαγγελία Κώνστα, λέει ότι ο αριθμός των πολιτών που τρώνε εκεί έχει διπλασιαστεί τα τελευταία δύο χρόνια και η εκκλησία συχνά καλύπτει και τα έξοδα του ρεύματος και του νερού ορισμένων οικογενειών.

«Τα πράγματα χειροτερεύουν, δεν βελτιώνονται και αυτό αντικατοπτρίζεται στις ανάγκες των ανθρώπων», λέει η κυρία Κώνστα και σημειώνει ότι «υπάρχουν άτομα που δεν έχουν ούτε ένα ευρώ».

Τα λόγια της έρχονται να επιβεβαιώσουν οι εικόνες με τους αστέγους στους δρόμους της Αθήνας.

«Βλέπεις τα ίδια πρόσωπα, αλλά και νέα», λέει ο Φάνης Τσόνας συνιδρυτής της «Ιθάκης», υπηρεσίας κινητού πλυντηρίου για αστέγους.

Ελάχιστοι δε ελπίζουν σε καλύτερες μέρες, τονίζει το Reuters.

«Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να μην φοβάται το μέλλον» λέει η κύρια Δήμητρα, ενώ σφίγγει στα χέρια της τη σακούλα με τα τρόφιμα που μόλις παρέλαβε.

Από το Βήμα

Ο νέος Πύργος της Βαβέλ και η μετα-αλήθεια

news.jpg

«Καλωσορίσατε στην έρημο της μετα-αλήθειας» λοιπόν, αφού, σύμφωνα με το λεξικό Οξφορντ ο συγκεκριμένος όρος ήταν η πιο δημοφιλής διεθνής λέξη του 2016

11.02.2017, 18:10 | Ετικέτες:  επιστήμη, ΜΜΕ, άνθρωποι, Ντόναλντ Τραμπ, ΗΠΑ

Συντάκτης: 

Τάσος Τσακίρογλου

«Καλωσορίσατε στην έρημο της μετα-αλήθειας» λοιπόν, αφού, σύμφωνα με το λεξικό Οξφορντ ο συγκεκριμένος όρος ήταν η πιο δημοφιλής διεθνής λέξη του 2016, καταγράφοντας αύξηση 2.000% σε σχέση με το 2015.

Και τι σημαίνει ακριβώς; «Η λέξη “μετα-αλήθεια” σχετίζεται ή δηλώνει συνθήκες υπό τις οποίες τα αντικειμενικά γεγονότα ασκούν μικρότερη επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης απ’ ό,τι το συναίσθημα και η προσωπική πίστη».

Η ιστορία ξεκίνησε όταν ο διευθυντής επικοινωνίας του Ντόναλντ Τραμπ, Σον Σπάισερ, συνειδητά -και κόντρα σε όλα τα γεγονότα και στην τηλεοπτική εικόνα- υποστήριξε ότι το πλήθος που συγκεντρώθηκε στην ορκωμοσία του νέου Αμερικανού προέδρου ήταν το μεγαλύτερο στην ιστορία σε παρόμοια εκδήλωση.

Στη συνέχεια, η σύμβουλος του Τραμπ, Κέλιαν Κόνγουεϊ, όταν της επισημάνθηκε από δημοσιογράφο το εξόφθαλμο ψέμα του Σπάισερ, δήλωσε ανερυθρίαστα ότι ο συνεργάτης της απλώς «παρουσίασε τα δικά του εναλλακτικά γεγονότα».

Τα fake news (ψευδείς ειδήσεις) είναι λοιπόν παρελθόν· ας καλωσορίσουμε τα alternative facts (εναλλακτικά γεγονότα)! Η ίδια, πριν από μερικές μέρες, για να δικαιολογήσει το αντιμεταναστευτικό διάταγμα του προέδρου, επικαλέστηκε κάποια «σφαγή από δύο Ιρακινούς στο Μπόουλινγκ Γκριν του Κεντάκι».

Ομως τέτοια σφαγή δεν υπήρξε, αφού το 2011 οι δύο κατηγορήθηκαν μόνο ότι είχαν σχέση με την Αλ Κάιντα και τώρα εκτίνουν πολυετείς ποινές κάθειρξης.

Η υπόθεση με την ομάδα συνεργατών του Τραμπ έχει όμως και παρελθόν, αφού κάθε φορά που δημοσιογράφοι επισήμαιναν τα ψεύδη της προεκλογικής εκστρατείας, εκείνοι ισχυρίζονταν ότι «η αλήθεια δεν είναι μόνο άσπρο-μαύρο» ή ότι «δεν έγινε και τίποτα».

Μάλιστα η πρώην επικεφαλής της εκστρατείας του, η Κόρεϊ Λεβαντόφσκι, μετά την εκλογή του, τον παρομοίασε με έναν τύπο στο μπαρ, λέγοντας: «Εκεί λες διάφορα πράγματα, για τα οποία μερικές φορές δεν διαθέτεις τα πραγματικά γεγονότα για να τα στηρίξεις»!

Μεταμοντερνισμός και ατομικά αισθήματα

Οι σημερινές εξελίξεις στις ΗΠΑ, αλλά -έστω και σε μικρότερο βαθμό- και στην Ευρώπη επιχειρούν να ξαναφέρουν στη ζωή το πτώμα του ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΙΣΜΟΥ στην πολιτική, μέσω ενός ακραίου σχετικισμού στις αξίες και στην επιστημονική μέθοδο και την ταυτόχρονη απόρριψη της αντικειμενικής πραγματικότητας.

«Κάθε άποψη εμπεριέχει τη δική της αλήθεια. Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα και άρα όλες οι απόψεις αξίζουν την ίδια προβολή, έστω και εάν αντιφάσκουν κραυγαλέα με τα γεγονότα».

Το δόγμα αυτό οδήγησε σε έναν άκρατο υποκειμενισμό, δηλαδή στη θέση ότι όλα εξαρτώνται από το άτομό μου, αφού κάθε γνώση είναι κατά βάθος υποκειμενική και δεν φανερώνει παρά την αντίδραση του ατόμου στα ερεθίσματα του εξωτερικού κόσμου.

Κλασικό παράδειγμα αυτής της προσέγγισης είναι τα social media, τα οποία μας εκθέτουν συχνά στην όποια ανεπεξέργαστη, πρωτόλεια, αβάσιμη, αλλοιωμένη, παραποιημένη ή ψευδή είδηση, ενώ τονώνουν τον ναρκισσισμό μας σε σημείο που να δεχόμαστε ασυναίσθητα εκείνες τις απόψεις που συμφωνούν μαζί μας και να αποκλείουμε όλες τις διαφορετικές.

Αυτός ο άκρατος υποκειμενισμός λειτουργεί σαν πολλαπλασιαστής του σημερινού -ελέω κρίσης- κοινωνικού κατακερματισμού, αφού όταν ο καθένας ορίζει από μόνος του την αλήθεια, ανεξάρτητα από τα πραγματικά γεγονότα, καταλύονται οι δεσμοί που μας ενώνουν.

Η λογική, η ηθικότητα, οι αρχές της δικαιοσύνης, η αλήθεια, η φιλία και η ελευθερία του ατόμου παύουν να λειτουργούν ως το πεδίο της αντικειμενικής μας πραγματικότητας.

Εάν αποφασίσω ότι κάτι είναι αλήθεια για μένα, με βάση το πώς αισθάνομαι, τότε αυτή είναι η πραγματικότητά μου, δηλαδή γίνομαι δέσμιος της υποκειμενικής μου εμπειρίας, των αισθημάτων μου και των φυσικών μου παρορμήσεων.

Ετσι όμως αρνούμαι ότι υπάρχει μια αλήθεια έξω από μένα, η οποία είναι ίδια για όλους μας, και χάνεται κάθε κοινό έδαφος.

Πολύ περισσότερο, τίθεται εν αμφιβόλω η γνωσιμότητα του κόσμου και η δυνατότητα του ανθρώπου να κατανοήσει το κοινωνικό του περιβάλλον και, αν χρειαστεί, να αναλάβει δράση για να το αλλάξει.

Με αυτόν τον τρόπο φτάνουμε σε έναν χαοτικό και συγκρουσιακό κόσμο και στο χομπσιανό homo homini lupus, το οποίο σήμερα ανταποκρίνεται στη νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα μιας αγοραίας κοινωνίας με κυρίαρχο στοιχείο τον ατομικισμό. Εναν ατομικισμό που λειτουργεί υποστηρικτικά στην ιδιωτικοποίηση των πάντων και προάγει την αντίθεση σε κάθε κρατική πρωτοβουλία ή παρέμβαση, ακόμα και -ή κυρίως- όταν αυτή είναι προς το γενικό συμφέρον.

Η εγκατάλειψη όμως της αλήθειας και των πραγματικών γεγονότων στο όνομα των «εναλλακτικών γεγονότων» και της αυθαίρετης ερμηνείας οδηγεί μαθηματικά σ’ ένα χάος -γνωσιακό και κοινωνικό- από το οποίο επιχειρούμε να ξεφύγουμε αναζητώντας έναν σωτήρα που θα προσφέρει ειρήνευση, ενότητα και την ασφάλεια της μιας και μόνης αλήθειας.

Φτάνουμε δηλαδή στο διά ταύτα: στην υποταγή στους ισχυρούς αυτού του κόσμου.

«Οταν εγώ χρησιμοποιώ μια λέξη», είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, «σημαίνει ακριβώς ό,τι διαλέγω να σημαίνει – τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».

«Το ερώτημα είναι», είπε η Αλίκη, «αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».

«Το ερώτημα είναι», απάντησε ο Χάμπτι Ντάμπτι, «ΠΟΙΟΣ είναι ικανός να το κάνει. Αυτό είναι»!

Σ’ αυτό το θέμα αναφέρεται ο Λιούις Κάρολ στο έξοχο αλληγορικό μυθιστόρημά του «Μέσα στον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί».

Και για του λόγου το αληθές, ο ίδιος ο Τραμπ μόλις προχθές έγραψε στο τουίτερ: «Οποιαδήποτε αρνητική δημοσκόπηση για μένα είναι “ψευδής είδηση” (fake news)».

Είναι έτσι, γιατί έτσι λέω εγώ.

Οπως έγραψε ο οικονομολόγος Ρόμπερτ Ράιχ, ο Τραμπ ακολουθεί τη στρατηγική δύο σταδίων που χρησιμοποιούν οι απανταχού τύραννοι για τον έλεγχο της αλήθειας: Πρώτα δυσφημεί τα ΜΜΕ και ψεύδεται γι’ αυτά.

Ο νέος πρόεδρος διακήρυξε ότι βρίσκεται σε πόλεμο μαζί τους, και θεωρεί συλλήβδην τους δημοσιογράφους «τις πιο ανέντιμες υπάρξεις στον πλανήτη».

Δεύτερο, απειλεί να κατατροπώσει τα ΜΜΕ και να μεταφέρει απευθείας «την αλήθεια» στον λαό.

Δηλαδή, αφού βγάλει από τη μέση όσους τον επικρίνουν και ξεσκεπάζουν τα ψέματά του.

Αυτός όμως είναι ο δρόμος για τον ολοκληρωτισμό.

Γενική έφοδος στον Διαφωτισμό και την επιστήμη

Ο Τραμπ είναι η φυσική εξέλιξη μιας μακράς πορείας απομάκρυνσης της συντηρητικής Αμερικής από τον επιστημονικό λόγο και προσέγγισης διαφόρων μορφών ανορθολογισμού.

Τα προηγούμενα χρόνια το αντιδραστικό Κόμμα του Τσαγιού (Tea Party) αμφισβήτησε συνολικά τη θεωρία της εξέλιξης, διεκδίκησε την ίση διδασκαλία στα σχολεία της Θεωρίας της Δημιουργίας, αλλά και τη δυνατότητα όσοι γονείς θέλουν να μη στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο, αλλά να τα διδάσκουν οι ίδιοι με βάση κάποια ύλη που γνωστοποιούν στις αρμόδιες αρχές.

Ισχυρά οικονομικά λόμπι άσκησαν πιέσεις και εξαγόρασαν «έρευνες» που αμφισβητούν την κλιματική αλλαγή, την οποία ο νέος πρόεδρος χαρακτηρίζει «απάτη» και πρόσφατα απαγόρευσε να δημοσιεύονται στοιχεία ερευνών γι’ αυτό το θέμα, με την απειλή διακοπής της χρηματοδότησης.

Αλλες «έρευνες» αποδείκνυαν δήθεν ότι τα ορυκτά καύσιμα δεν βλάπτουν το περιβάλλον, ενώ στην εξωτερική πολιτική ανθούν οι συνωμοσιολογικές θεωρίες.

Παράλληλα, υπάρχουν επίσημα καταγεγραμμένες περί τις χίλιες θρησκευτικές αιρέσεις και σέχτες, πολλές από τις οποίες αναφέρονται στους εξωγήινους, ενώ έρευνα δείχνει ότι το 84% των Αμερικανών πιστεύουν στον Παράδεισο και το 70% στον Διάβολο.

Τέλος, χαρακτηρίζεται «αντι-ιστορική» η προσέγγιση που θεωρεί επιθετική ενέργεια κατά του Ισλάμ τις Σταυροφορίες και την κατάκτηση των Αγίων Τόπων.

Συμπέρασμα; Το να δεχτούμε ότι υπάρχουν αντικειμενικά γεγονότα, το να ακούμε κριτικά και την άλλη πλευρά, το να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τη σύνθεση όσο το δυνατόν περισσότερων οπτικών και το να εξακριβώνουμε πολλαπλά την αλήθεια των πληροφοριών μας είναι ζωτικά στοιχεία σήμερα για να κατανοήσουμε ότι ο πόλεμος εναντίον των γεγονότων είναι πόλεμος κατά της δημοκρατίας.

Πολιτική σε ένα παράλληλο σύμπαν;

Ενας αναγνώστης της εφημερίδας Daily Oregonian έγραψε σε επιστολή του:

«Τα εναλλακτικά γεγονότα δεν είναι κάτι νέο. Στην πραγματικότητα είναι απαραίτητα όταν δημιουργούμε ένα εναλλακτικό σύμπαν, ένα σύμπαν όπου οι φυσικοί νόμοι που ξέρουμε δεν λειτουργούν πια ή δεν εξυπηρετούν τον αφηγητή».

Πρόσθεσε δε ότι η νέα κυβέρνηση Τραμπ ταιριάζει με τη θρυλική συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Ούρσουλα Λε Γκεν.

Η ίδια θεώρησε ότι πρέπει να ξεκαθαρίσει την κατάσταση, απαντώντας μέσω της εφημερίδας (και πάλι οι εφημερίδες!):

«Συγκρίνατε τον ισχυρισμό ενός πολιτικού περί “εναλλακτικών γεγονότων” με τις επινοήσεις της επιστημονικής φαντασίας. Ομως εμείς, οι συγγραφείς αυτού του είδους, επινοούμε πράγματα. Κάποια είναι εντελώς απίθανα, κάποια δείχνουν ρεαλιστικά, αλλά κανένα δεν είναι πραγματικό -όλα είναι επινοημένα και φανταστικά- και τα αποκαλούμε μυθιστόρημα ακριβώς επειδή δεν είναι πραγματικά. Μπορεί να μιλάμε για “εναλλακτική ιστορία” ή “ένα παράλληλο σύμπαν”, αλλά δεν ισχυριζόμαστε ποτέ ότι αυτά είναι “εναλλακτικά γεγονότα”».

Από την ΕφΣυν

 Εκθεση των Βρυξελλών "καίει" τον Τόμσεν για τα λάθη του

To Συμβούλιο των κρατών - μελών της ΕΕ και το Eurogroup έχουν στα χέρια τους έκθεση που κατακεραυνώνει το ΔΝΤ και τον Πολ Τόμσεν για τα λάθη τους στο ελληνικό πρόγραμμα και κυρίως για τις λάθος εκτιμήσεις τους.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων, τις οποίες αναδημοσιεύει και το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, στη σχετικό έγγραφο διαπιστώνεται ότι ο Πολ Τόμσεν, η Ντέλια Βελκουλέσκου και άλλοι υπηρεσιακοί παράγοντες του ΔΝΤ, έχουν υποπέσει σε σωρεία λαθών, κακών υπολογισμών, ασαφειών και αντιφάσεων κατά τη συγγραφή της περίφημης έκθεσης του ΔΝΤ για την Ελλάδα.

Όπως προκύπτει από το έγγραφο του Συμβουλίου, η ομάδα Τόμσεν έχει κάνει χονδροειδή λάθη στον υπολογισμό του ελλείμματος, του πληθωρισμού, του ρυθμού ανάπτυξης, της είσπραξης εσόδων, της οροφής των δαπανών του δημοσίου, αλλά και σε θέματα όπως η εκτέλεση των μεταρρυθμίσεων, το είδος και η απόδοση των εισφορών των ασφαλισμένων, η εξοικονόμηση από τους ασφαλιστικούς νόμους και άλλα.

Αναλυτικά, όπως επισημαίνει το ρεπορτάζ του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΚΥΠΕ), σε σχέση με τη σημερινή οικονομική κατάσταση, το έγγραφο αναφέρει ότι το ΔΝΤ έχει κάνει τα εξής λάθη:

«Η διαφορά στην εκτίμηση οφείλεται σε υπερβολικά συντηρητικές παραδοχές που εφαρμόζονται συστηματικά από το Ταμείο τόσο επί των εσόδων, όσο και στο σκέλος των δαπανών».

Από την πλευρά των εσόδων: οι προβλέψεις της έκθεσης προϋποθέτουν ότι οι ελαστικότητες των εσόδων παραμένουν κάτω από τις ελαστικότητας του ΟΟΣΑ που χρησιμοποιούνται συνήθως για τις προβλέψεις των εσόδων. Επιπλέον, το ΔΝΤ υπολογίζει την ελαχιστοποίηση της μεταφοράς στα επόμενα των πρόσφατων εσόδων των υπερ-επιδόσεων για λογαριασμό των διαφόρων παραγόντων ως εφάπαξ, κάτι που στερείται τεχνικής βάσης. Οι προβλέψεις της έκθεσης, εν μέρει ή πλήρως υποτιμούν διάφορα έσοδα από την πλευρά των παραμετρικών μέτρων που νομοθετήθηκαν τόσο το 2015 όσο και το 2016, συμπεριλαμβανομένων των φόρων κατανάλωσης στα καύσιμα, των φόρων κατανάλωσης στα τσιγάρα και το αλκοόλ, τη φορολογία των ξενοδοχείων, φόρους οχημάτων και άλλα”.

Από την πλευρά των δαπανών, οι προβλέψεις της έκθεσης υποθέτουν ότι τα ανώτατα όρια δαπανών δεν θα γίνουν σεβαστά, συσσωρεύοντας διολίσθηση 1,3% του ΑΕΠ μέχρι το 2018. Αυτή η παραδοχή αντιβαίνει στα πρότυπα του ΔΝΤ που θεωρούν πως οι λειτουργικές δαπάνες θα αυξηθούν ανάλογα με τον πληθωρισμό και ότι τα ανώτατα όρια του προϋπολογισμού θα πρέπει να τηρούνται. Όπως υπογραμμίζεται, αυτό είναι ιστορικά ανακριβές για την Ελλάδα καθώς ο στόχος των πρωτογενών δαπανών δεν έχει υπερβεί το συνολικό ανώτατο όριο, ούτε και το 2016. Είναι λάθος να προεκτείνουν σχετικά μικρές υπερβάσεις σε ορισμένους τομείς (υγεία) στο βασικό σενάριο κατά τη διάρκεια του προγράμματος.

«Οι προβλέψεις έκθεσης άλλωστε δεν λαμβάνουν δεόντως υπόψη τα πρόσφατα στοιχεία για την εκτέλεση του προϋπολογισμού, τα οποία προσδιορίζουν μια σημαντική υπεραπόδοση το 2016, και η οποία είναι πιθανό να μεταφερθεί εν μέρει στο 2017 και το 2018. Ο κρατικός προϋπολογισμός θα φτάσει σε ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 1,3% του ΑΕΠ το 2016, υπερβαίνοντας σημαντικά το στόχο του 0,1% του ΑΕΠ, παρά το εφάπαξ επίδομα συνταξιοδότησης αξίας 0,3% του ΑΕΠ που τέθηκε σε εφαρμογή το Δεκέμβριο.

Με βάση τις διαθέσιμες μέχρι σήμερα ενδείξεις η ΕΕ θα προβάλει ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 2% του ΑΕΠ, δηλαδή 1½ ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το στόχο». Παρά τις εξελίξεις αυτές, επισημαίνει το Κυπριακό Πρακτορείο, και παρά τη σημαντική υποτίμηση του εντός-του-έτους δημοσιονομικού αποτελέσματος για το 2015 και μια σημαντική ανοδική αναθεώρηση του υπολοίπου του 2016 από το περασμένο φθινόπωρο, το ΔΝΤ δεν έχει αναθεωρηθεί την πρόβλεψή του για μετά το 2018 από το 1,5% του ΑΕΠ.

Σε σχέση με τα δημοσιονομικά μετά το 2018 αναφέρεται ότι συμφωνούμε με την αξιολόγηση του Ταμείου πως μια πιο φιλική προς την ανάπτυξη σύνθεση των ελληνικών δημόσιων εσόδων και των δημόσιων δαπανών θα ήταν επιθυμητή. Σύμφωνα με το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, ενώ η έκθεση είναι πολύ συγκεκριμένη για τα μέτρα του ισοζυγίου βελτίωσης, παραμένει αρκετά γενική ως προς τη χρήση του δημοσιονομικού χώρου που προκύπτει.

Ταυτόχρονα, στο έγγραφο αναφέρεται ότι «διαφωνούμε με την εκτίμηση του Ταμείου ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να φτάσει το 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2018 και να το διατηρήσει για μερικά χρόνια πέρα από αυτό». Πράγματι, - σημειώνει το ρεπορτάζ του ΚΥΠΕ - διάφοροι παράγοντες θα διευκολύνουν τη διατήρηση του πρωτογενούς ισοζυγίου στα επίπεδα του 2018, πέρα από τον ορίζοντα του προγράμματος.

Το ένα είναι η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που εγκρίθηκε στο πλαίσιο της 1ης αναθεώρησης και τώρα υλοποιείται, αναμένεται να αποφέρει πρόσθετη εξοικονόμηση 0,7% του ΑΕΠ κατά τη διάρκεια του 2019 ως 2021. Επιπλέον, το παραγωγικό κενό αναμένεται να είναι ελαφρά αρνητικό το 2018. Μετά όμως θα υπάρξει κλείσιμο του παραγωγικού κενού (περίπου το 2021) από την είσπραξη των εσόδων, και ως εκ τούτου το δημοσιονομικό ισοζύγιο αναμένεται να βελτιωθεί αυτόματα σημαντικά υπό αμετάβλητες πολιτικές. Ως εκ τούτου, απλά διατηρώντας το ίδιο ονομαστικό πρωτογενές ισοζύγιο του 3,5% του ΑΕΠ επιτρέπουμε στην πραγματικότητα μια διαρθρωτική δημοσιονομική επέκταση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.»

Για την ίδια την ποιότητα των δημοσίων οικονομικών της Ελλάδας σημειώνεται πως η έκθεση είναι παραπλανητική στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται η πρόκληση, τονίζει το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Αναφέρεται σε 11% των μεταφορών του ΑΕΠ προς τα ασφαλιστικά ταμεία: ωστόσο, η χρηματοδότηση των συνταξιοδοτικών ταμείων είναι διαφορετική από χώρα σε χώρα και, επομένως, οι συγκρίσεις μεταξύ των χωρών θα πρέπει να γίνονται με προσοχή. Μεγάλο μέρος αυτού του χρηματοδοτικού κενού οφείλεται στο πολύ υψηλό ποσοστό ανεργίας, που είναι αναμφισβήτητα κυκλικό: με την ανεργία σε επίπεδο σταθερής κατάστασης, αυτό το χάσμα αναμένεται να είναι 3,5% του ΑΕΠ. Για τις συντάξεις αναφέρεται ότι η έκθεση του ΔΝΤ υποβαθμίζει το μέγεθος των συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων που εγκρίθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος.

Λαμβάνοντας όλα τα στοιχεία υπόψη, η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος θα δημιουργήσει συνολική καθαρή εξοικονόμηση ύψους 1,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2018 και 2,6% του ΑΕΠ μέχρι το 2026 με περικοπές δαπανών που συμβάλλουν τα δύο τρίτα των αποταμιεύσεων μέχρι το 2018 και περισσότερο από 90% από το 2026. Σε αντίθεση με όλες τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις των συνταξιοδοτικών συστημάτων σε άλλες χώρες της ΕΕ που είχαν καταργηθεί με μεταβατικές περιόδους για τη διατήρηση των κεκτημένων δικαιωμάτων των σημερινών εργαζομένων, η ελληνική μεταρρύθμιση δεν έχει κατ` αναλογία εφαρμογή των κεκτημένων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων για τους σημερινούς εργαζόμενους.

Αυτό θα οδηγήσει σε αυξανόμενη εξοικονόμηση στην πάροδο του χρόνου καθώς τα κεκτημένα δικαιώματα των νέων συνταξιούχων θα έχουν μειωθεί κατά περίπου 10% αμέσως. Όπως προτείνεται από την έκθεση του ΔΝΤ, υπάρχει μια υπόθεση από τη σκοπιά της διαγενεακής δικαιοσύνης, για τη μείωση της μεταβατικής περιόδου για την κύρια σύνταξη και τον εκ νέου υπολογισμό της από το 2019. Στο σχεδιασμό αυτό, ωστόσο, οι διανεμητικές συνέπειες πρέπει να εξεταστούν, συμπληρώνει το ΚΥΠΕ στο σχετικό ρεπορτάζ του.

Το ξεπάγωμα των κύριων συντάξεων και ο άμεσος εκ υπολογισμός τους, από την 1η Ιανουαρίου 2019 θα παράγει περίπου εξοικονόμηση 1% ΑΕΠ εάν εφαρμοστεί πλήρως το 2019, αλλά επηρεάζει τουλάχιστον 1,2 εκατομμύρια συνταξιούχους, με μέση ονομαστική περικοπή 14% και σημαντική διακύμανση μεταξύ των διαφορετικών συνταξιούχων. Η έκθεση τάσσεται υπέρ των περικοπών στις συντάξεις και βασίζεται στην παρατήρηση ότι τα ποσοστά φτώχειας μεταξύ του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας έχουν αυξηθεί κατά τη διάρκεια της κρίσης, ενώ παρέμειναν σε γενικές γραμμές σταθερά μεταξύ των συνταξιούχων, αναφέρεται επίσης στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων. Θα πρέπει, ωστόσο, να επισημανθεί, ότι, ενώ όσοι είναι ηλικία εργασίας εξακολουθούν να έχουν τη δυνατότητα να βγουν από τη φτώχεια με την εύρεση θέσεων εργασίας όταν ξεκινήσει η ανάκαμψη, οι φτωχοί συνταξιούχοι δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, η οποία απαιτεί μια πιο διαφοροποιημένη μεταχείριση της φτώχειας μεταξύ των συνταξιούχων.

Σε ότι αφορά το αφορολόγητο, στο έγγραφο σημειώνεται ότι τα επιχειρήματα ότι η υψηλή προσωπική έκπτωση φόρου εισοδήματος στην Ελλάδα οδηγεί το 50% των φορολογουμένων να μην πληρώνουν κανένα φόρο είναι εσφαλμένη. Η τυπική προσέγγιση είναι να κοιτάξουμε τη συνολική φορολογική επιβάρυνση στο εισόδημα. Όλοι οι φορολογούμενοι στην Ελλάδα υποχρεούνται να καταβάλλουν εισφορές κοινωνικής ασφάλισης που είναι σημαντικά υψηλότερες από ό, τι σε ορισμένες άλλες χώρες της ΕΕ. Ένα άτομο με το 67% των μέσων αποδοχών και δύο παιδιά έχει μια φορολογική επιβάρυνση 15% στην Ελλάδα, το οποίο είναι διπλάσιο από αυτό της Πορτογαλίας και περισσότερες από τρεις φορές μεγαλύτερο από αυτό της Ισπανίας, του μέσου όρου της ΕΕ ή της Ιρλανδίας.

Αναδιανεμητικές συνέπειες, ιδίως στο κάτω άκρο των βραχιόνων του εισοδήματος, πρέπει επίσης να λαμβάνονται υπόψη. Ελλείψει αντισταθμιστικών μέτρων, μειώνοντας την προσωπική πίστωση φόρου εισοδήματος κατά μέσο όρο κατά € 600 θα αποτελέσει οπισθοδρόμηση. Το μεγαλύτερο ποσοστό μείωσης στα μετά-φόρου «take-home» έσοδα (-7,2%) θα επιβαρύνει τα άτομα με ετήσια εισοδήματα ακριβώς πάνω από τον κατώτατο μισθό, ενώ η αρνητική επίδραση μειώνεται όσο αυξάνεται το εισόδημα.

Για τη βιωσιμότητα του Χρέους, τονίζεται ότι η εξαιρετικά αρνητική έκθεση βιωσιμότητας του ΔΝΤ βασίζεται σε μια σειρά υποθέσεων που εμφανίζονται υπερβολικά συντηρητικές και δεν υποστηρίζονται σωστά από αναλυτικά στοιχεία.

Επιτόκια: Το ΔΝΤ έχει πλέον ενσωματωθεί μια πιο ρεαλιστική πορεία ρυθμό μεταβολής των επιτοκίων σε σταθερή κατάσταση επίπεδο των δανείων ΕΜΣ / ΕΤΧΣ. Αυτή η μείωση των επιτοκίων έχει βελτιωθεί DSA του Ταμείου. Ωστόσο, η μακροπρόθεσμη επίπεδο των ποσοστών ESM / EFSF εξακολουθεί να είναι υψηλότερη από εκείνη που χρησιμοποιείται από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Η μοντελοποίηση των επιτοκίων της αγοράς, επίσης, δεν έχει αλλάξει από το Μάιο. Το ΔΝΤ επίσης δεν φαίνεται να έχει λάβει πλήρως υπόψη την επίπτωση των μέτρων βραχυπρόθεσμου χρέους που συμφωνήθηκε από τον ΕΜΣ, τον Ιανουάριο.

Μακροοικονομικά δεδομένα: Το ΔΝΤ αναθεώρησε προς τα κάτω τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη και τις προοπτικές του πληθωρισμού από το Μάιο του 2016 από μισή εκατοστιαία μονάδα του ΑΕΠ ετησίως. Η αναθεώρηση του ετήσιου ρυθμού αύξησης επιδεινώνει το λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ κατά σχεδόν 40% το 2060. Δεν είναι σαφές ποιες εξελίξεις κατά τους τελευταίους έξι μήνες θα υποστηρίξουν μια τέτοια σημαντική αλλαγή στη μακροπρόθεσμη προοπτική.
Το ΔΝΤ επισημαίνει υποτιθέμενες αδυναμίες στην εφαρμογή του προγράμματος, αλλά είναι δύσκολο να δούμε πώς αυτό θα υποστηρίξει την αναθεώρηση της αυξητικής τάσης του ΑΕΠ μέχρι το 2060. Η υπόθεση για μακροχρόνια απόκλιση από στόχο της σταθερότητας των τιμών της ΕΚΤ, επίσης, έρχεται σε αντίθεση με τις καθιερωμένες οικονομικές μεθόδους.

Φορολογικά: Το ΔΝΤ έχει διατηρήσει την πρωτογενή υπόθεση του ισοζυγίου του στο 1,5% του ΑΕΠ από το 2018 σε όλο τον ορίζοντα προβολής. Αυτή είναι η κύρια διαφορά με το DSA των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, εξηγώντας περίπου τα δύο τρίτα της συνολικής διαφοράς. Ενώ κάποιος θα συμφωνούσε ότι η κύρια διαδρομή πλεόνασμα πρέπει να είναι ρεαλιστική και αξιόπιστη με τις αγορές, ένα υψηλότερο πρωτογενές ισοζύγιο για την Ελλάδα θα ήταν επιθυμητό και εφικτό.

Άλλες παραδοχές: Οι παραδοχές σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις έχουν παραμείνει αμετάβλητα σε πολύ συντηρητικά επίπεδα (και δεν λαμβάνουν υπόψη ορισμένα στοιχεία, όπως η επικείμενη αποπληρωμή των 2 δισ. ευρώ στον ESM ή τη σύναψη πολλών προσφορών). Το ΔΝΤ επίσης, εξακολουθεί να προϋποθέτει την ανάγκη των 10 δισ. ευρώ για την πρόσθετη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών το 2018. Η έκθεση δεν παρέχει μια δικαιολογία για αυτή την υπόθεση, η οποία δεν είναι σύμφωνη με την εκτίμηση των αρμόδιων εποπτικών Αρχών, καταλήγει το ρεπορτάζ του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων.

Από το tvxs