ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι  οι πολιτικοί είναι απλή αντανάκλαση της κοινωνίας που τους εκλέγει, με τους όποιους επηρεασμούς από τα μμε.  Αν όμως αποδεχθούμε αυτή τη λογική τότε ό,τι και να κάνουν, ό,τι και να πουν, είναι απολύτως δικαιωμένοι. Είναι προφανές ότι δεν είναι αυτός ο ρόλος των πολιτικών, ακόμη και σε μια ‘κουτσουρεμένη’ δημοκρατία. Πιο συγκεκριμένα, οι υποθέσεις Λιγνάδη, Φουρθιώτη κ.α. και ο χειρισμός τους, εκ μέρους της κυβέρνησης, δίνουν αρνητικά μηνύματα στην κοινωνία. Αν η υπεύθυνη κυβέρνηση της χώρας συναλλάσσεται με πρόσωπα αυτής της ποιότητας προς ίδιον όφελος, τότε ο κάθε άνθρωπος στον καθημερινό του αγώνα για επιβίωση, και ιδιαίτερα σε μέρες πανδημίας, ανέχειας και ανεργίας τι πρέπει να κάνει; Το μήνυμα είναι σαφές: κάνε ό,τι μπορείς για να σώσεις το τομάρι σου έξω από νόμους, δεσμεύσεις, ηθική και αρχές.  Αν αυτό το μήνυμα διαποτίσει την κοινωνία, τα πράγματα δεν θα συμμαζευτούν ποτέ. Η κυβέρνηση στρέφεται και εναντίον του εαυτού  της.  Είναι απορίας άξιο πως δεν το καταλαβαίνει – μένω στην επιφάνεια γιατί η ερμηνεία των φαινομένων αυτών είναι πολύ σκληρή. 

Ας έρθουμε τώρα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι ηλίου φαεινότερο  ότι ο κόσμος περνά, με την πανδημία, μια πολύ δύσκολη περίοδο. Εγκλεισμός, ανεργία, αύξηση κρουσμάτων και φόβου και έλλειψη ελπίδας. Όλα τα παραπάνω τον οδηγούν σε μια συντηρητική στάση και γύρω, κατά κανόνα, από την καλή ή κακή ηγεσία του. Από την άλλη η κυβέρνηση δείχνει να έχει χάσει τον έλεγχο. Ταυτόχρονα διαχειρίζεται το κράτος και τις υποθέσεις του στην καλύτερη περίπτωση σαν ιδιοκτησία της και στη χειρότερη σαν κατακτητής. Μέσα στη γενικευμένη ανασφάλεια που δημιουργείται περιμένει κανείς  από την αξ. αντιπολίτευση να διατυπώνει με αυτοπεποίθηση ένα πολιτικό λόγο τεκμηριωμένο με επιχειρήματα και στοιχεία, δίχως ακρότητες, χαρακτηρισμούς, ατάκες και ύβρεις  και να συγκροτεί ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα που να δίνει, όσο είναι δυνατόν, ελπίδα ότι μπορούν τα πράγματα να πάνε καλύτερα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο φράσεις όπως «είστε κυβέρνηση άχρηστων» ή «είστε παράταξη δωσιλόγων» δεν έχουν καμιά θέση. Οι ύβρεις και οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί δεν ικανοποιούν παρά μόνο τους πεισμένους και φανατικούς οπαδούς. Εκεί περιορίζεται η εμβέλεια τους. Θα έλεγα ότι δεν έλκουν καθόλου, αν δεν απωθούν,  τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της ΝΔ. Επί πλέον το μήνυμα που δίνουν στην κοινωνία είναι εκείνο του ηττημένου. Ο νικητής, έστω και ο εν αναμονή, δεν βρίζει. Ο ηττημένος, ως γνωστόν, δεν έλκει. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι τα μέσα οδηγούν πάντα στον δικό τους σκοπό. Η ποιότητα των μέσων συνάδει πάντα με την ποιότητα του σκοπού. Είμαστε δέσμιοι των μέσων που χρησιμοποιούμε.

 Είναι μεγάλη η πρόκληση της αξ. αντιπολίτευσης, να ξεπεράσει τις αδυναμίες της για να μπορέσει, τουλάχιστον, να σταματήσει τον κατήφορο της κυβέρνησης.

Ολύμπιος Δαφέρμος

5-4-21

Αυγή 24-4-21

 

 

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ

Ανατριχιαστικά, φρικώδη και εγκληματικά τα όσα διαβάσαμε και ακούσαμε τελευταία για πράξεις ατόμων, που διέθεταν κάποια μορφή εξουσίας- στην τέχνη και στον αθλητισμό- απέναντι σε ευάλωτους ανθρώπους. Το πλήθος αυτών των πράξεων και η «μόρφωση» των θυτών είναι που σοκάρει. Που, άραγε, οφείλεται αυτό το φαινόμενο;  Είναι προφανές ότι κάποιοι από τους θύτες, αν όχι όλοι,   είναι βαριά άρρωστοι. Το γεγονός αυτό δεν τους απαλλάσσει βέβαια από τις βαριές τους ευθύνες, διότι πλήγωσαν σοβαρά ανθρώπους και δη νέους για όλη τους τη ζωή.

 Αν παρακάμψουμε το ζήτημα  της ασθένειας τους- μόνο ειδικοί μπορούν να μιλήσουν- ποιοι άλλοι παράγοντες ενθαρρύνουν αυτά τα άτομα στις αποτρόπαιες πράξεις τους; Πρώτο και κύριο τίθεται το ζήτημα του σεβασμού του άλλου ανθρώπου, όποιος και αν είναι αυτός, και της αξιοπρέπειας του. Ποιος μαθαίνει στα παιδιά ότι όλοι οι άνθρωποι είναι άξιοι σεβασμού και δεν επιτρέπεται σε κανένα να τους προσβάλει, λόγω και έργω, και πολύ περισσότερο όταν δεν έχουν ενοχλήσει κανέναν;  Η διδασκαλία αυτή γίνεται με την πράξη. Ελάχιστα βοηθούν τα λόγια. Διδάσκει το σχολείο και ο δάσκαλος σεβασμό; Σέβεται ο δάσκαλος τον κάθε μαθητή με τις όποιες δυνατότητες, αδυναμίες ή ιδιομορφίες του; Αξιοποιούνται διδακτικές προσεγγίσεις που ενθαρρύνουν την καλή συνεργασία και βέβαια το σεβασμό και τον αυτοσεβασμό; Μέσα από τα μαθήματα περνά η αξία του σεβασμού προς τον άλλο άνθρωπο και προς τον εαυτό μας; Κατά τον ίδιο τρόπο διδάσκεται η αξιοπρέπεια ως απόλυτη αξία τόσο για τον κάθε ένα ξεχωριστά όσο και για τον συνάνθρωπό του; Τονώνει το σχολείο την αυτοεκτίμηση των μαθητών του ώστε να μπορούν να αντισταθούν με σθένος σε όποιον απειλεί την αξιοπρέπεια τους;   Ο αξιοπρεπής άνθρωπος, κατά κανόνα, σέβεται και την αξιοπρέπεια του άλλου ανθρώπου. Φοβάμαι πως σε όλα τα παραπάνω το σχολείο παίρνει μη προβιβάσιμο βαθμό.

Γενικότερα: διαπερνά ο σεβασμός την κοινωνία, την πολιτική, το κράτος (αστυνομία, γραφειοκρατία κ.α.), την εργασία, τη δημοσιογραφία, την οικονομία, την εκκλησία, τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις; Μάλλον όλα τα παραπάνω διδάσκουν πως το ζήτημα του σεβασμού δεν βρίσκεται σε πρώτη προτεραιότητα. Μια μειονότητα μόνο φαίνεται να διαθέτει κοινωνικό ήθος.

Το κυρίαρχο αξιακό σύστημα του οικονομικού φιλελευθερισμού βλέπει τον άνθρωπο να έχει μόνο οικονομική διάσταση. Ταυτόχρονα  διδάσκει την αντιπαλότητα, τον ατομισμό, τον ωφελιμισμό, τον ανταγωνισμό, παραμερίζοντας την αλληλεγγύη, την κοινωνική ευαισθησία, τον αλτρουισμό, τη συνεργασία, την ανθρωπιά κ.α. που εξασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό είναι προφανές πως κάθε άρρωστος, κάθε αντικοινωνική προσωπικότητα, κάθε εαυτούλης βρίσκει χώρο για τις όποιες αντιανθρώπινες πράξεις του.

Ολύμπιος Δαφέρμος

22-2-21