Για την ημέρα της ποίησης

Θα σε ξαναφτιάξω κόσμε, θα σε ξαναφτιάξω

Όχι από χώμα, όχι

Από ποίηση θα σε φτιάξω, από ποίηση

Να δω τι δικαιολογία θα βρεις μετά!

ΟΔ

Πολιτικοί άνευ σοβαρότητας

                         

Οι πολιτικοί της εξουσίας, τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια, μοιάζουν να μην έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Οι πράξεις τους κάθε άλλο παρά δείχνουν ότι κατανοούν και εκπροσωπούν επάξια την κοινωνία. Η καταστροφική ελαφρότητα της πολιτικής τους, εκτός των άλλων, δημιούργησε ρήγμα μεταξύ αυτών και της κοινωνίας. Η τελευταία βυθισμένη στην κρίση – ιδεολογική, ηθική, αξιών, οραμάτων κ.α. – αδυνατεί να παραγάγει νέες πολιτικές δυνάμεις. Αδυνατεί να τους στείλει στο σπίτι τους. Μετέωροι λοιπόν αρπάχτηκαν από την τρόικα και μετατράπηκαν σε εκτελεστικά της όργανα. Η ισχύς τους αντλείται από ξένα κέντρα. Το αποτέλεσμα είναι να χαρακτηρίζονται από καιροσκοπικές κινήσεις, να αλλάζουν θέσεις με απίστευτη ευκολία και να αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές αντιδράσεις με κυνικότητα.- Η χυδαιότητα του καριερίστα πολιτικού στο απόγειο της.

Προς επιβεβαίωση των παραπάνω ας δούμε μερικά παραδείγματα:

Παπακωνσταντίνου: Ο υπουργός του πρώτου μνημονίου. Κάθε φορά που βρισκόταν στην Ευρώπη καλούσε τους δημοσιογράφους για να τους βεβαιώσει για το πόσο κοντά βρίσκεται η Ελλάδα στη χρεοκοπία ( Τιτανικός κα )! Ουσιαστικά υπονόμευε τη χώρα, την οποία υποτίθεται  εκπροσωπούσε. Ήταν αυτός που βεβαίωνε ότι δε θα ληφθούν άλλα μέτρα. Ήταν αυτός που είπε ότι το 2011 η Ελλάδα θα βγει στις αγορές. Ήταν ο αρχιτέκτονας της καταστροφής. Και όμως εξακολουθεί να παραμένει υπουργός και να παρουσιάζεται με περίσσια αναίδεια στα ΜΜΕ. Τελευταίο του κατόρθωμα η νομιμοποίηση των αυθαίρετων κατοικιών. Το αποτέλεσμα είναι να καταστρέφονται τα νησιά μας και όχι μόνο. Όλες οι όμορφες περιοχές της χώρας χτίζονται παράνομα και όπως λάχει. Αυτός ο κύριος παραμένει ατιμώρητος.

Βενιζέλος: Η άμετρη φιλοδοξία του προηγείται κάθε ενέργειας του. Από σφόδρα αντιμνημονιακός (¨διατελούμε σε δημοσιονομική κατοχή¨) μετατρέπεται σε σφόδρα μνημονιακός μόλις του δόθηκε το υπουργείο οικονομικών. Διαπράττει το ένα οικονομικό λάθος μετά το άλλο και μας βυθίζει ακόμα σε μεγαλύτερη οικονομική κρίση με το δεύτερο μνημόνιο. Δεν διστάζει να τρομοκρατεί τον κόσμο προκειμένου να κερδίσει πολιτικά. Η καθολική κρίση του ΠΑΣΟΚ τον αναδεικνύει ως το νέο του αρχηγό χωρίς να έχει επιδείξει τίποτα το σημαντικό κατά την πολιτική του διαδρομή.

Αντίθετα διαχειρίστηκε την εξουσία με παλαιοκομματικό τρόπο υπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο την πολιτική του καριέρα. Σύμφωνα με το δημοσιογράφο Βαξεβάνη έχει προχωρήσει, ως υπουργός Δικαιοσύνης, σε αποτρόπαιες νομοθετικές ρυθμίσεις.

Παπουτσής: Από όποιο πολιτικό πόστο και να πέρασε απέτυχε οικτρά. Και όμως είχε το θράσος να θέλει να ηγηθεί του κόμματος του, ως αντίπαλη πολιτική πρόταση ενώ είχε ψηφίσει όλα τα μνημόνια και τα απεχθή μέτρα. Απέτυχε. Όχι γιατί κρίθηκε ως ακατάλληλος, αλλά γιατί το κόμμα του  δεν άντεχε, όπως είναι σήμερα, την αντιπαράθεση δύο υποψηφίων προέδρων. Το ΠΑΣΟΚ συσπειρώθηκε γύρω από το Βενιζέλο για λόγους αυτοσυντήρησης.

Καστανίδης: Αφού στήριξε το πρώτο μνημόνιο  τώρα παρουσιάζεται ως αντιμνημονιακός! Τόσα χρόνια βουλευτής νομίζει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει. Η επαφή με την πραγματικότητα έχει χαθεί.

Χρυσοχοϊδης: Επαρχιώτης πολιτικός. Πλήρως αποτυχημένος στο Ανάπτυξης. Ψήφιζε χωρίς να διαβάζει. Και το χειρότερο; Το ανακοινώνει δημοσίως. Θέλησε να ηγηθεί του κόμματος του αφού στράφηκε ακατανοήτως και ανοήτως εναντίον του αρχηγού του. Έμεινε μόνος του και ξαναγύρισε στους χωροφύλακες!

Λοβέρδος:  Ο μετανοημένος κνίτης που είναι έτοιμος για όλα! Κοιτάζει τον ανεμοδείκτη και πορεύεται. Λαμπρά. 

Σαμαράς: Μετά την αποτυχία της πολιτικής άνοιξης –τυχοδιωκτικός εθνικισμός- αναδείχτηκε αρχηγός της ΝΔ. Αυτό το κόμμα εξουσίας παλιμπαίδισε. Η στροφή στη μήτρα έφερε ανεπαρκή αρχηγό και οπισθοδρομική ιδεολογία. Ο Σαμαράς αφού έπαιξε τυχοδιωκτικά και δίχως διορατικότητα το χαρτί του αντιμνημονιακού, με φανατισμό και επιθετικότητα, άλλαξε. Τώρα είναι σκληρός μνημονιακός. Καμιά υπευθυνότητα. Αιωρείται και πάει όπου τον σπρώχνουν οι καιροί. Θέλει, λέει, την εξουσία, έτσι δίχως πρόγραμμα. Να την κάνει τι; Επικίνδυνο. Πολύ επικίνδυνο.

Αβραμόπουλος: Δίχως νόημα και ουσία. Λουστραρισμένο περίβλημα δίχως περιεχόμενο. Αρκεί νάναι στον αφρό. Στρογγυλεύει τα πάντα. Από όπου πέρασε άφησε ερείπια. Αντιπρόεδρος κιαυτός! Τρομάρα του.

Παπανδρέου: Τι να πεις; Αυτός μετά από χρόνια θα καταλάβει τι έγινε κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του.

Όσο οι παραπάνω πολιτικοί βρίσκονται στις ηγεσίες των κομμάτων τους δεν υπάρχει ελπίδα…          

         

        

Ψευδής

       

Πλέκουν έξω πλέκει κι’ αυτός

Ο μύθος στητός

Κουκούλι δίχως ρωγμή

Αν πιάσει την άκρη φοβάται

Καθρέφτες δεν θέλει

Πορεύετ’ αργά

Τα κουκούλια των άλλων πολλά

Τα δίχτυα πυκνά

Της ψυχής τα κλωνιά

Σκάβει την πέτρα κι’ αφήνει το χώμα

Στραβές οι ρίζες στραβά τα κλαδιά

Αφιερώνεται στον νέο μας αρχηγό!!!

Καπιταλισμός

Πέντε χρόνια μετά την πτώση του πρώτου ντόμινο, της αμερικανικής αγοράς ακινήτων, είναι πλέον φανερό ότι ο διεθνής καπιταλισμός βυθίζεται σε μια πρωτοφανή, δομική κρίση χωρίς ορατή διέξοδο. Για πρώτη φορά στην ιστορία του, δεν μπορεί να προσφέρει καμία θετική ιδέα στις λαϊκές τάξεις – ούτε το κράτος πρόνοιας του Νιου Ντιλ, ούτε το εθνικό μεγαλείο του φασισμού, ούτε την κοινωνία της κατανάλωσης των «τριάντα ένδοξων» μεταπολεμικών χρόνων, ούτε καν το «λαϊκό καπιταλισμό» της εύκολης πίστωσης και των μετοχών, την περίοδο ακμής του νεοφιλελευθερισμού. Το μόνο που υπόσχεται είναι αίμα και δάκρυα σε μια εφιαλτική καθοδική σπείρα «εσωτερικής υποτίμησης», όπου οι Γάλλοι θα γίνονται Έλληνες, οι Έλληνες Βούλγαροι και οι Βούλγαροι Κινέζοι                                                                           
                                                                                                                                       Π. Παπακωνσταντίνου

Ήθος και πολιτικοί

                                                 

Η γενική αντίθεση του πληθυσμού εναντίον των πολιτικών των δύο κομμάτων εξουσίας όλο και μεγαλώνει. Προπηλακισμοί και  ύβρεις τους συνοδεύουν όπου και να εμφανιστούν. Σύμφωνα με την κοινωνία, οι πολιτικοί αυτοί στερούνται ήθους, ηθικής και γενικώς διακρίνονται για  την ανικανότητα τους και την προσπάθεια τους να ωφεληθούν από τα αξιώματα που καταλαμβάνουν. Πώς γίνεται όμως  να  στελεχώνονται τα δύο κόμματα εξουσίας με  τέτοιας ποιότητας άτομα; Ποιός είναι εκείνος ο μηχανισμός που κάνει αυτή την επιλογή; Ή ποιές είναι εκείνες οι διαδικασίες που διαμορφώνουν αυτές τις απεχθείς προσωπικότητες; Για τα παραπάνω δεν γίνεται καμιά συζήτηση.

Πέρα από το ιστορικά διαμορφωμένο πελατειακό σύστημα, το οποίο διαβρώνει θεσμούς, δημοκρατικές διαδικασίες και συνειδήσεις, υπάρχει και ένα νέο στοιχείο που διαμορφώθηκε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Μετά τις τρεις μεταπολεμικές δεκαετίες –όπου ο κρατικός παρεμβατισμός εξασφάλισε στις καπιταλιστικές χώρες την πλήρη απασχόληση, τα εργασιακά δικαιώματα, την εργασιακή ασφάλεια, το κράτος πρόνοιας και τη σχετική αναδιανομή του πλούτου προς τα κάτω- γίνεται επέλαση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Τα πολιτικά πράγματα ανατρέπονται. Πέρα από τα άλλα η εξουσία των κρατών στα ζητήματα της οικονομίας, των εργασιακών σχέσεων, του ανταγωνισμού, του εμπορίου, της διακίνησης των κεφαλαίων κ.α. περνούν στους διεθνείς οργανισμούς και στις υπερεθνικές ενότητες. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα γίνεται πανίσχυρο και υπαγορεύει την πολιτική που το συμφέρει διεθνώς. Επομένως οι πολιτικοί που ασκούν την εξουσία καλούνται να εφαρμόσουν αυτή την πολιτική. Ουσιαστικά μετατρέπονται σε διαχειριστές-εκτελεστικά όργανα. Δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να ενεργήσουν με βάση ένα σχεδιασμό που να βασίζεται στην πραγματικότητα της εκάστοτε χώρας, να πολιτευτούν δημιουργικά, να αναγνωριστούν από το Λαό και να τους καταγράψει θετικά η ιστορία. Επομένως η  στόφα του πολιτικού που τάσσεται στην υπηρεσία της χώρας και των ανθρώπων της δεν χρειάζεται. Σήμερα το σύστημα χρειάζεται πειθήνιους διαχειριστές. Όποιος, επομένως, αποφασίσει να εμπλακεί στην πολιτική εξουσία δεν έχει άλλο λόγο  παρά να υπηρετήσει τον εαυτό του, σε γενικές γραμμές.

Ακόμη όμως και αν κάποιος πολιτικός έχει καλές προθέσεις, όταν βρεθεί μπροστά στη παγιωμένη και σκληρή πραγματικότητα δύο δρόμους έχει: ή να αποχωρήσει διατηρώντας τη αξιοπρέπεια του ή να προσαρμοστεί στο σύστημα και να εξασφαλίσει μια αμαρτωλή πορεία  προς όφελος του.

Όσοι θέλουν ειλικρινά να υπηρετήσουν τον τόπο και τους ανθρώπους του βρίσκουν άλλα μετερίζια, όπως έκανε ο έως πρόσφατα δήμαρχος της Τήλου αλλά και μια σειρά άλλοι δήμαρχοι. Ο Δήμος είναι ίσως ο μόνος θεσμό που διαθέτει σχετική αυτονομία και επιτρέπει σε άξιους και ανιδιοτελείς ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή και να καταγραφούν θετικά από την ιστορία.   

Εξουσία-παιδεία

                                                                Όντας στην εξουσία, είμαι μόνιμα
                                        ύποπτος στον εαυτό μου
                                                                         Β. Χάβελ

 «Και πρώτα απ’ όλα τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ’ άστρα;»

Μάνος Χατζιδάκις

                                                                 

Ερώτηση

                          

Μπορεί μια κυβέρνηση , μια πολιτική εξουσία να διοικήσει αποτελεσματικά τη χώρα και προς όφελος των πολλών όταν:

• αυξάνονται οι άνεργοι
• αυξάνονται οι άστεγοι
• αυξάνονται φτωχοί
• αυξάνονται οι φόροι
• μειώνεται το ΑΕΠ
• μειώνονται οι μισθοί (μείωση φόρων, μείωση εισφορών)
• μειώνονται οι συντάξεις
• μειώνονται οι δημόσιες επενδύσεις
• καταστρέφεται το όποιο κράτος πρόνοιας
• αυξάνεται η φοροδιαφυγή
• αυξάνεται η εισφοροδιαφυγή
• δεν φορολογούνται τα υψηλά εισοδήματα (ΔΝΤ, FT, Σόϊμπλε κα)
• η κρατικοδίαιτη οικονομική ελίτ ληστεύει τον τόπο δίχως έλεγχο
• δεν λειτουργούν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί
• δεν ελέγχονται οι ροές κεφαλαίων προς την Ελβετία, Αγγλία και αλλού
• μειώνεται η κατανάλωση
• μειώνεται η παραγωγή (μείωση παραγομένου πλούτου)
• αποδιοργανώνεται η δημόσια διοίκηση
• αυξάνεται η εγκληματικότητα
• αυξάνεται η γενική αντίθεση του πληθυσμού  προς τους κρατούντες
• καθορίζεται η οικονομική πολιτική από ξένα κέντρα τα οποία ουδόλως λαμβάνουν υπόψη τους τις ιδιαιτερότητες της χώρας;

Κανένα, μα κανένα κράτος δεν πήγε μπροστά με αυτή την πολιτική.