Οι «γύπες» που γονάτισαν την Ελλάδα, τρώνε τώρα την Αργεντινή

Αμετανόητοι

Από το tvxs

19:37 | 31 Ιουλ. 2014

Τελευταία ανανέωση 22:20 | 31 Ιουλ. 2014

  

Ο Πολ Σίνγκερ είναι ένας δισεκατομμυριούχος που χρηματοδοτεί τους Ρεπουμπλικανούς, είχε στηρίξει χωρίς όρια τον Μιτ Ρόμνεϊ και όπως γράφει ο δημοσιογράφος Γκρεγκ Πάλαστ, είναι ένας από τους «γύπες» που αφού κερδοσκόπησαν πάνω στο πτώμα της Ελλάδας τώρα πετούν για άλλη μια φορά προς αυτό της Αργεντινής.

Ο Σίνγκερ σύμφωνα με τον δημοσιογράφο είχε «διασώσει» από την χρεοκοπία την εταιρία Owens Corning στο Κονγκό η οποία παρήγαγε ασβέστη. Ο «γύπας» έβγαλε εκατομμύρια από την «διάσωση» ενώ δεκάδες εργαζόμενοι πάσχουν από ασβέστωση – μια ασθένεια που πλήττει τον πνεύμονα. Η εταιρία αναγκάστηκε να πληρώσει χιλιάδες δολάρια σε αποζημιώσεις όμως ο Σίνγκερ ασκώντας πιέσεις στην πολιτική ηγεσία μείωσε τις αποζημιώσεις σε ψίχουλα.

Μετά ο Πολ Σίνγκερ πήγε στο Περού. Με μια αμφιλεγόμενη δημοσιονομική κίνηση πήρε τον έλεγχο ολόκληρου του οικονομικού συστήματος της χώρας. Όταν ο Πρόεδρος του Περού, Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, αποφάσισε να φύγει από την χώρα πριν τον συλλάβουν για σειρά δολοφονιών, ο Σίνγκερ του έδωσε διέξοδο ενώ εκείνος διέταξε το Υπουργείο Οικονομικών να δώσει στον Αμερικανό 58 εκατομμύρια δολάρια.

Το τελευταίο χτύπημα του Σίνγκερ ήταν προς την Ελλάδα. Κατά το κούρεμα των ομολόγων το 2012 δυο «τραπεζίτες» δεν δέχθηκαν την συμφωνία: ο Κεν Ντάρτ και ο Πολ Σινγκερ. Οι δυο απαίτησαν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την ελληνική κυβέρνηση να αποπληρωθούν στο σύνολο των ομολόγων τους αλλιώς θα τίναζαν την συμφωνία στον αέρα και μαζί της την ελληνική και κατ’ επέκταση την ευρωπαϊκή οικονομία. Και πληρώθηκαν μέχρι το τελευταίο δολάριο.

Όμως επίσης το 2012 η αμερικανική κυβέρνηση απαγόρευσε δικαστικά στον «γύπα» να χτυπήσει την Αργεντινή. Ο Σίνγκερ διεκδικούσε χρήματα δανείου που είχε δοθεί στην Αργεντινή επί προεδρίας Ρήγκαν και αργότερα διακανονίστηκε. Όμως εκείνος ήθελε να αποπληρωθεί στο δεκαπλάσιο από ότι πληρώθηκε ύστερα από τον διακανονισμό. Η αμερικανική κυβέρνηση θεώρησε ότι οι κινήσεις του Σίνγκερ βάζουν σε κίνδυνο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Οι Ρεπουμπλικάνοι προσπάθησαν να ξεκινήσουν διαδικασίες στο Κογκρέσο για αυτή την κίνηση του Ομπάμα, όμως δεν είχαν την Wall Street και τις ελβετικές τράπεζες (που είχαν συμμετάσχει στον διακανονισμό του Ρήγκαν) με το μέρος τους.

Τον ίδιο χρόνο, ο Σίνγκερ παρακολούθησε το αργεντίνικο πλοίο Libertad. Μόλις αυτό έφτασε στην Γκάνα, έπεισε έναν δικαστή να δεσμεύσει το πλοίο και να μην του επιτρέψει να αποπλεύσει μέχρι να πληρωθεί τα χρήματά του. Η Αργεντινή κέρδισε την διαμάχη στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας και το πλοίο επεστράφη.

Τα funds που οδήγησαν τώρα την Αργεντινή ξανά σε χρεοκοπία ζητώντας 1,5 δις δολάρια έχουν επικεφαλής την NML Capital – θυγατρική της Elliot Managment Corp. του Πολ Σίνγκερ. Τα κερδοσκοπικά ταμεία αποτελούν το 7% των πιστωτών της Αργεντινής που δεν δέχθηκαν να κουρευτούν τα ομόλογά τους.

«Η Elliott Management Corp. το hedge fund του Πολ Σινγκερ με 25 δις δολάρια υπό διαχείριση και περίπου 300 υπαλλήλους, κατάφερε να στριμώξει την Αργεντινή σε μια θέση όπου θα πρέπει τώρα να εξετάσει το ενδεχόμενο μιας ταπεινωτικής παράδοσης», σχολίαζαν σήμερα οι New York Times.

Προσφυγή στη Χάγη εξετάζει το Μπουένος Άιρες

H Αργεντινή κατηγόρησε τις ΗΠΑ για την νέα κατάσταση, αποκαλώντας τον Αμερικανό διαμεσολαβητή «ανίκανο». Ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της Αργεντινής, Χόρχε Καπιτάνις, δήλωσε ότι το Μπουένος Άιρες εξετάζει το ενδεχόμενο να προσφύγει σε διεθνή δικαστήρια στη Χάγη για την υπόθεση.

Αντιδράσεις για την εκβιαστική χρεοκοπία

Η χρεοκοπία της Αργεντινής και ο τρόπος με τον οποίο έγινε έχει προκαλέσει αντιδράσεις σε προοδευτικά κόμματα και οικονομικούς και άλλους φορείς καθώς χαρακτηρίζεται εκβιαστική. Εκατό οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ΜΚΟ, όπως το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για το Χρέος και την Ανάπτυξη, προειδοποιούν, με ανοιχτή επιστολή, που δημοσιεύει η Wall Street Journal, ότι η υπόθεση της Αργεντινής «δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή ως μία μεμονωμένη περίπτωση, αλλά μάλλον ως η έκφραση ενός παγκόσμιου προβλήματος, που επηρεάζει την αποτελεσματική εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

«Η σύγκρουση μεταξύ της Αργεντινής, των ληστρικών funds και του δικαστικού κλάδου των Ηνωμένων Πολιτειών, εκθέτει ένα παγκόσμιο πρόβλημα που επηρεάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα» σημειώνουν οι οργανώσεις τονίζοντας ότι απαιτείται μεταρρύθμιση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Μεταξύ άλλων ζητούν: «Να διασφαλιστεί ότι όλα τα Κράτη - ιδιαιτέρως οι ΗΠΑ - όπου έχουν κατατεθεί παρόμοιες απαιτήσεις, να θεσπίσουν νόμους που να περιορίζουν τις ληστρικές δραστηριότητες των πιστωτών. Να διασφαλιστεί, επίσης, ότι τα Κράτη – οφειλέτες εφαρμόζουν δικονομικές εγγυήσεις που περιορίζουν την ικανότητα των ξένων δικαιοδοσιών να επηρεάζουν την πλήρη εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να δημιουργηθεί ένας διεθνής μηχανισμός, που θα είναι ουδέτερος και ανεξάρτητος, με στόχο να επιλύει διαφορές που αφορούν την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους και ο οποίος θα βασίζεται στην υποχρέωση των Κρατών να σέβονται, να υπερασπίζονται και να ενισχύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τόσο στην επικράτειά τους, όσο και εκτός της επικρατείας τους. Ένας τέτοιος μηχανισμός θα πρέπει να είναι ολοκληρωμένος και να δεσμεύει όλους τους πιστωτές».

Οι πρώτες αντιδράσεις στην Αργεντινή ήρθαν ήδη από την ώρα που μαθεύτηκε ότι η συμφωνία της κυβέρνησης της χώρας με τα Hedge Funds οδηγείται σε ναυάγιο. Διαδηλωτές από πλήθος εργαζόμενων βρέθηκαν στους δρόμους για να εκδηλώσουν την υποστήριξή τους στην πρόεδρο Κίρχνερ και τις επιλογές της. 

                                        Αφέλειες

              Με αφορμή τα 40 χρόνια από την πτώση της χούντας

                                                                                     Στο φίλο που τον ενόχλησαν

                                                                                                                                             οι καθαρίστριες

«Οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες» και οι παλιοί φίλοι, θα έλεγα, «για πάντα φύγαν». Τούτοι οι τελευταίοι ούτε θέλουν , ούτε χρόνο έχουν να επιστρέψουν.  Όλοι απόφοιτοι του πολυτεχνείου, και όχι μόνο, στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Τότε που όλοι οι δρόμοι ήταν ανοικτοί μετά την πτώση της χούντας.

Το αξιακό σύστημα του καθενός, έστω και αν δεν το είχε συνειδητοποιήσει πλήρως, τον έστελνε  στο ένα ή στον άλλο δρόμο. Άλλοι εραστές της επιστήμης ή της δημιουργίας, άλλοι των χρημάτων, άλλοι της εξουσίας και κάποιοι στο περιθώριο με τις κοινωνικές τους ευαισθησίες.

Ήταν τότε που αυτοπειθαρχημένοι ή/και έξυπνοι μαθητές μπορούσαν να περάσουν και στις πιο απαιτητικές  σχολές, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη καταγωγής τους. Και περνούσαν και διακρίθηκαν στον αντιδικτατορικό αγώνα. Ρίσκαραν συγκρατημένα ή όχι.

Πέρασαν τα χρόνια. Έξυπνοι, κατά κανόνα, εργαλειακά  ή διαλεκτικά, πέτυχαν προσωπικά. Κάποιοι διακρίθηκαν στην επιστημονική τους περιοχή, κάποιοι αναρριχήθηκαν με όχημα την «επιστήμη», κάποιοι συμβιβάστηκαν ολικά με την ηθική της μεταπολίτευσης επαγγελματικά ή πολιτικά, άλλοι κράτησαν την ηθική τους μπαίνοντας στο σύστημα, χωρίς όμως να συγκρουστούν με την αθλιότητα του περιβάλλοντος, άλλοι παρέμειναν στο περιθώριο.

Και ήρθαν τα άγρια! Με ποιά πολιτική είσαι; Με εκείνη  των δανειστών ή με εκείνη που υπηρετεί την κοινωνία και τις ανάγκες της; Του λαϊκισμού , όπως την αποκαλούν αριστοκρατικά, απαξιωτικά και ανόητα.  Και βέβαια με τους δανειστές – με κάποιες λίγες αλλά αξιοσημείωτες εξαιρέσεις. Θα μας φτιάξουν κράτος, ισχυρίζονται. Λες και είδαν ποτέ στην ιστορία να φτιάχνεται κράτος από τους ξένους! Οι τελευταίοι ενδιαφέρονται, αποκλειστικά και μόνο, για τα συμφέροντα τους.

Ήπιοι στην αρχή. Ήταν όλα, εξάλλου, δικά τους. Το σύστημα τους πορεύεται, όπως και όπου πορεύεται, δίχως σοβαρή αμφισβήτηση. Οι ίδιοι ωφελημένοι. Από τις λαϊκές τάξεις καταγωγής τους αναρριχήθηκαν στη μεσαία τάξη. Το σύστημα λειτούργησε προς όφελος τους. Ποιός ο λόγος αμφισβήτησης του; Ποιά ισότητα; Ποιά ισοπολιτεία; Ποιά ισονομία; Ποια ανθρώπινα δικαιώματα; Όλα στο βωμό της όμορφης (;) ζωής που κατέκτησαν. Έχουν περάσει εξάλλου τα χρόνια. Όλοι διαβιούν την 7^η δεκαετία της ζωής τους. Χρόνος δεν υπάρχει. Τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα κουρασμένα και η υλική ευημερία παρούσα. Ποιός ρομαντισμός; Ποιός ιδεαλισμός; Ποιά ουτοπία; Ποιά κοινωνική ευαισθησία;  Τώρα η κυβέρνηση, η αστυνομία και βέβαια οι ξένοι πρέπει να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους! Στηρίζουν ενεργά και επιθετικά από τη Δράση έως το κακέκτυπο της Ελιάς με ενδιάμεσο χώρο τη φτωχή ΔΗΜΑΡ.

 Μόλις εμφανίστηκε η Αριστερά (χώρος της πολιτικής τους καταγωγής), με αξιώσεις κατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, αγρίεψαν! Εδώ η λογική των ευφυών σπουδαστών και των επιτυχημένων επαγγελματιών πάει περίπατο. Απλοϊκά έως ανόητα επιχειρήματα και παράλογες ατάκες επιστρατεύονται εναντίον της Αριστεράς. Στηρίζουν το θύτη (τα κόμματα εξουσίας) για να σώσει το θύμα του (τη χώρα)! Αν είναι ποτέ δυνατόν!!!

Η κοινωνική ευαισθησία είναι απολύτως ανύπαρκτη. Είναι  πλήρως αδιάφοροι για τη μη τήρηση του Συντάγματος, για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, για τα βασανιστήρια, για τη βία της αστυνομίας, για τους ακροδεξιούς της κυβέρνησης και βέβαια  για τη δυστυχία της κοινωνίας.

Ισχυρίζονται ότι το κράτος φταίει για όλα (ακραία νεοφιλελεύθερη θέση) και πρέπει να σμικρυνθεί στο ελάχιστο. Στηρίζουν τον ιδιωτικό τομέα έστω και αν βοά η αθλιότητα του, είτε τις τράπεζες κοιτάξεις, είτε τις εταιρείες ενέργειας, είτε τους «εθνικούς εργολάβους». Δεν βλέπουν ούτε τους ποινικά διωκόμενους ή/και προφυλακισμένους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Στην αρχή νομίζεις ότι κάνουν λάθος. Τι αφέλεια!!! Απαράδεκτη αφέλεια. Συζητάς, παραθέτεις στοιχεία,  επιχειρήματα και παραδείγματα με βάση την εμπειρία άλλων χωρών που τους επιβλήθηκε η ίδια οικονομική πολιτική. Το αποτέλεσμα μηδενικό. Απόλυτη, δογματική προσήλωση στο Μνημόνιο. Αρχίζεις να απορείς. Σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι. Συζητάς και μαθαίνεις! Και πονηρεύεσαι. Και λογίζεσαι πια σε άλλο επίπεδο. Και προσπαθείς να ερμηνεύσεις. Άνθρωποι, κάποτε κοινωνικά ευαίσθητοι και με δράση. Τί έπαθαν;  Και καταλήγεις ότι η κοινωνική τους άνοδος, δεχόμενοι την ηθική του συστήματος (ενεργητικά ή παθητικά) , τους αποστέρησε όλες τις κοινωνικές ευαισθησίες. Πέρασαν και περνούν καλά, τί άλλο θέλουν ;

Δεν βλέπουν καν ότι σε όλο τον κόσμο αυξάνονται οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι άστεγοι και οι ανισότητες, δίχως να λαμβάνεται κανένα μέτρο για την αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων. Δεν θέλουν να το δουν;  Έχουν γίνει κυνικά ατομιστές; -άλλη μια αξία της νεοφιλελεύθερη ιδεολογίας. Έχουμε μια ανθρωπολογική μεταμόρφωση; Καθολικά απούσα η ενσυναίσθηση. Καθολικά, όμως, απούσα και η διορατικότητα. Με αυτή την οικονομική πολιτική που πάει ο κόσμος; ( 40000 άνθρωποι πεθαίνουν την ημέρα από έλλειψη τροφής και από αντιμετωπίσιμες ασθένειες).

Διερωτάσαι: δεν υπάρχουν άλλες ανθρώπινες διαστάσεις εκτός εκείνων του ευδαιμονισμού και του οικονομισμού; Συναισθηματική αναπηρία προβάλλει απειλητικά; Αντικοινωνικοί ζώντας μέσα στην οργανωμένη κοινωνία; Που δίχως αυτή δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν; Και παρατηρείς τους νέους. Μόνη παρηγοριά στη μελαγχολία σου. Από αυτούς θα έρθει το νέο. Αυτό που θα αντισταθεί και θα αντιπαλέψει με επιτυχία τη νεοβαρβαρότητα. Πότε;
Δημοσιεύτηκε στις 4-8-14 στην Εφημερίδα των Συντακτών

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ 29.07.2014 : 13:24

Το ελληνικό παράδοξο της ενιαίας αγοράς

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗΣ

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Η ελληνική κρίση που ξέσπασε στα τέλη του 2009 εξάλειψε όλα τα κέρδη που είχε πετύχει η χώρα μας στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δηλαδή της διαδικασίας ενσωμάτωσης στις πολιτικές, οικονομικές, νομικές και πολιτιστικές δομές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σύμφωνα με μελέτη του Ιδρύματος Bertelsmann. Το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να είναι η μοναδική χώρα που η συμμετοχή της στην ενιαία αγορά και στην Ε.Ε. γενικότερα είχε ως αποτέλεσμα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της να είναι μικρότερο το 2012 απ’ ό,τι θα ήταν αν δεν ήμασταν μέλη της Ενωσης.

Η καθιέρωση της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς το 1993 με βασικούς πυλώνες την ελεύθερη διακίνηση αγαθών, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων, αποτέλεσε σημείο καμπής στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ενιαία αγορά περιλαμβάνει σήμερα 500 εκατομμύρια κατοίκους και αποτελεί το οικονομικό θεμέλιο για τη σύγκλιση των κρατών-μελών, αρχικά οικονομική σύγκλιση και στη συνέχεια πολιτική. Αυτή τουλάχιστον ήταν η θεωρία. Στην πράξη τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο-πολύ όπως προέβλεπε το σχέδιο μέχρι, στα τέλη του 2009, να ξεσπάσει η ελληνική κρίση που στη συνέχεια πήρε τη μορφή κρίσης δημοσίου χρέους της Ευρωζώνης και βύθισε στην ύφεση πολλά κράτη-μέλη της Ε.Ε. Σύμφωνα με μελέτη του γερμανικού Ινστιτούτου Bertelsmann, η Ελλάδα είναι η μοναδική από τις 14 χώρες που μελετήθηκαν, στην οποία η συμμετοχή στην Ε.Ε. και στις πολιτικές και οικονομικές δομές της είχε ως αποτέλεσμα το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ να είναι το 2012 χαμηλότερο απ’ ό,τι θα ήταν αν δεν συμμετείχαμε στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (!). Οι οικονομολόγοι του Bertelsmann υπολογίζουν ότι το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα ήταν κατά 190 ευρώ υψηλότερο το 2012 αν δεν ήμασταν μέλη της Ε.Ε., σε αντίθεση με τους Γερμανούς, των οποίων το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν κατά 680 ευρώ υψηλότερο και των Δανών κατά 720 ευρώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι η συμμετοχή στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα ήταν επιζήμια για τους Ελληνες. Κατά μέσο όρο το ελληνικό πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 70 ευρώ τον χρόνο από το 1992 μέχρι και το 2012 χάρη στη συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. Απλώς, αν δεν ήμασταν μέλη της Ενωσης θα είχαμε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση του ΑΕΠ, σύμφωνα τουλάχιστον με τη μελέτη του Ιδρύματος Bertelsmann. Μικρά σχετικά κέρδη στο πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ αποκόμισαν επίσης οι Ισπανοί, (70 ευρώ), οι Ιταλοί (80), οι Πορτογάλοι (20) και οι Βρετανοί (10) και πολύ μεγαλύτερα οι Δανοί (500) και οι Γερμανοί (450). Με λίγα λόγια όλοι οι πολίτες των κρατών-μελών της Ε.Ε. είδαν το πραγματικό τους εισόδημα τους να αυξάνεται χάρη στη συμμετοχή τους στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ωστόσο είναι αξιοσημείωτο πως η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα από τις 14 τις οποίες συγκρίνει η μελέτη που «κατάφερε» να έχει το 2012 μικρότερο ΑΕΠ από αυτό που θα είχε αν δεν ήταν μέλος της Ε.Ε. Αν η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν γενικότερα επιβλαβής, θα έπρεπε να δει κανείς σημάδια και σε άλλες χώρες. Το γεγονός ότι η Ελλάδα φαίνεται να είναι η μόνη χώρα που αποκόμισε μικρότερα κέρδη απ’ αυτά που θα αποκόμιζε εκτός Ε.Ε. εγείρει το ερώτημα αν ήταν έτοιμη να ενταχθεί στην ενιαία αγορά και τον αυξημένο ανταγωνισμό που υπάρχει εντός των κόλπων της. Επίσης αν η Ελλάδα κατάφερε να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που προσέφερε η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (π.χ. απελευθέρωση εμπορίου, κατάργηση δασμών, ενίσχυση εξαγωγών, οικονομίες κλίμακας για εταιρείες που ξαφνικά έχουν πρόσβαση σε πολύ μεγαλύτερη αγορά, ενίσχυση ανταγωνισμού, πρόσβαση σε φθηνότερο δανεισμό). Η απάντηση είναι ότι για πολλούς λόγους (γεωγραφική απομόνωση, διάρθρωση οικονομίας, διαφθορά, πολιτική κουλτούρα, προβληματική λειτουργία κράτους δικαίου, αυξημένες αμυντικές δαπάνες κ.ά.) δεν κατάφερε να γίνει μέρος της εφοδιαστικής αλυσίδας της Ε.Ε. παρά μόνο ως εισαγωγέας αγαθών από άλλες χώρες

Από την Καθημερινή

Έντυπη

29/07/14

Τα χειρότερα… έρχονται

Την αποτυχία της σκληρής μνημονιακής πολιτικής επιβεβαιώνει το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής με τη νέα τριμηνιαία έκθεση, διαπιστώνοντας πολιτικές παρεμβάσεις και θεσμικά «κενά» στην ελληνική οικονομία, αλλά και επερχόμενους οικονομικούς κινδύνους.

       

Του Μάριου Χριστοδούλου

EUROKINISSI/ ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

«Φαρμάκι» για την κυβέρνηση η νέα έκθεση από το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής. Στην ίδια «σκληρή» γλώσσα με τις προηγούμενες συνεχίζει να λέει αλήθειες για την οικονομία και να καυτηριάζει την πολιτική λιτότητας του μνημονίου. Μια πολιτική η οποία, σύμφωνα με την έκθεση, θα συνεχίσει να κυνηγά ως «Ερινύα» τα ελληνικά νοικοκυριά, από τη στιγμή που η πόρτα για τρίτο δάνειο παραμένει πέρα για πέρα ορθάνοιχτη. «Στην περίπτωση αυτή θα υπάρξουν νέες συμβατικές δεσμεύσεις» τονίζουν οι συντάκτες της έκθεσης.

Από την άλλη, τα «αγκάθια» στην οικονομία παραμένουν. Αν και μεγάλα, η κυβέρνηση κάνει πως δεν τα βλέπει. Οχι όμως και οι οικονομολόγοι του Γραφείου της Βουλής, που διαπιστώνουν από πολιτικές παρεμβάσεις και θεσμικά «κενά» μέχρι και οικονομικούς κινδύνους. Μεταξύ άλλων αυτοί είναι: η αποκατάσταση των ειδικών μισθολογίων, η μεγάλη «δεξαμενή» με τα ληξιπρόθεσμα χρέη, το χρηματοδοτικό «κενό» των 14,9 δισ. ευρώ για τη διετία 2014-2015 και η δυσκολία άντλησης χρημάτων από τις διεθνείς αγορές.

Οι συντάκτες της έκθεσης επιμένουν στην ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, αλλά ειδικά στο θέμα της φορολογίας είναι ιδιαίτερα επικριτικοί για τους χειρισμούς της κυβέρνησης.

Κλίμα δυσπιστίας

«Οι συνεχείς φορολογικοί ανασχεδιασμοί (δεν υπάρχει μέρα που να μην εξαγγέλλεται κάποια αλλαγή στη φορολογική νομοθεσία ή στις ερμηνευτικές της εγκυκλίους) αποτελούν μια πρακτική που απλά χειροτερεύει το ήδη υπάρχον κλίμα δυσπιστίας» τονίζει το Γραφείο, για να προσθέσει ότι «το μέγεθος των προβλημάτων της χώρας απαιτεί πιο θαρραλέα και αποφασιστική πολιτική»…

Αναλυτικότερα, τα «αγκάθια», σύμφωνα με την έκθεση, είναι τα εξής:

1. «Κόκκινα δάνεια»: Το ζήτημα των τραπεζών, παρά τις ανακεφαλαιοποιήσεις που επιτεύχθηκαν, δεν έχει λυθεί, καθώς εκκρεμεί λύση για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, τα οποία συνεχίζουν να αυξάνονται και να περιορίζουν τις δανειοδοτικές ικανότητες των τραπεζών. Στο τέλος Απριλίου του 2014 τα δάνεια με καθυστέρηση άνω των 90 ημερών διαμορφώνονταν στα 77 δισ. ευρώ ή στο 36% του συνολικού χαρτοφυλακίου χορηγήσεων.

2. Τρίτο μνημόνιο: «Ακόμα και χωρίς μνημόνιο η χώρα θα εξακολουθεί να βρίσκεται υπό εποπτεία» λέει το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, «τη φορά τούτη των αγορών που θα αντικαταστήσουν την τρόικα – αν δεχθούμε ότι δεν θα προσφύγει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Βοήθειας. Αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα προσφεύγει για δάνεια σε αυτόν ή σε κάποιο ad hoc διακρατικό “όχημα”. Στην περίπτωση αυτή θα υπάρξουν νέες συμβατικές δεσμεύσεις»…

3. Θεσμοί: Το θεσμικό μας πρόβλημα είναι μείζον…

4. Πολιτική συναίνεση: Ακόμα μια πηγή αβεβαιότητας είναι ότι δεν έχει επιτευχθεί κάποια ελάχιστη συναίνεση ανάμεσα στις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις του τόπου.

5. Χρηματοδοτικό «κενό»: Η Ε.Ε. υπολογίζει ότι τη διετία 2014-2015 οι επιπρόσθετες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας θα ανέλθουν σε 14,9 δισ. ευρώ (2,6 δισ. για το 2014 και 12,3 δισ. για το 2015).

6. Μεταρρυθμίσεις: Οι μεταρρυθμίσεις έχουν «κολλήσει» και μπορεί να προκαλέσουν εκ νέου άνοδο των επιτοκίων δανεισμού της χώρας.

7. Επενδύσεις: Η επενδυτική άπνοια καλά κρατεί και ως και τούτου ο τομέας αυτός εξακολουθεί να υποχωρεί.

8. Εξαγωγές: Σε λήθαργο οι εξαγωγές παρά τη μείωση του εργασιακού κόστους.

9. Δημόσιο χρέος: Επικρεμάται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από την ελληνική οικονομία και κάνει επιφυλακτικούς τους σοβαρούς εγχώριους και ξένους επενδυτές. «Οι προβλέψεις του ΔΝΤ για την εξέλιξη του λόγου χρέους προς ΑΕΠ για την Ελλάδα στηρίζονται σε παραδοχές που μπορεί να διαψευστούν» τονίζει η έκθεση.

10. Ειδικά μισθολόγια: «Βόμβα» για το ελληνικό πρόγραμμα οι αποφάσεις των δικαστηρίων που δικαιώνουν πολλούς από τους προσφεύγοντες σε αυτά και είναι ικανές να ανοίξουν νέες τρύπες στον προϋπολογισμό.

11. Ληξιπρόθεσμες οφειλές: Μεγάλη εστία κινδύνου οι αυξανόμενες ληξιπρόθεσμες φορολογικές οφειλές των πολιτών, που φτάνουν τα 67 δισ. ευρώ.

12. Φοροδιαφυγή: «Η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να ανθεί παρά τα κάποια μέτρα για την περιστολή της που έχουν ληφθεί. Εκ του αποτελέσματος, κρίνουμε ότι στην πολιτική προσαρμογής η φοροδιαφυγή δεν είχε την προτεραιότητα που έπρεπε»…

Από την Εφημερίδα των Συντακτών

Τι δείχνει το ραντεβού με την Τρόικα στο Παρίσι

Tvxs Ανάλυση

08:19 | 29 Ιουλ. 2014

Τελευταία ανανέωση 08:20 | 29 Ιουλ. 2014

  

Η Χαριλάου Τρικούπη υπενθύμισε όλες τις δηλώσεις που έχει κάνει κατά καιρούς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλος υπογραμμίζοντας την ανάγκη να σταματήσουν οι έλεγχοι της Τρόικας με τη μορφή που τους ξέρουμε. Η πρόθεση είναι προφανής: Να καταδειχθεί ότι ο νέος γύρος διαβουλεύσεων των επικεφαλής του κλιμακίου της Τρόικας με την κυβέρνηση θα γίνει αρχές Σεπτεμβρίου στο Παρίσι επειδή ο Ευ. Βενιζέλος συνέλαβε αυτή την ιδέα και πέτυχε να την υλοποιήσει.

Μάλιστα, επισημαίνεται από πολιτικούς φίλους του ακόμη και το εξής, ότι δεν είναι τυχαίο ότι το ραντεβού στο Παρίσι ορίστηκε την 3η Σεπτεμβρίου, αλλά έστω και αν είναι τυχαίο, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα μπορεί να ισχυριστεί ότι στην επέτειο της ίδρυσης του κόμματός του ο ίδιος ταυτίζεται με μια μεγάλη στιγμή, σώζοντάς μας από τον Τόμσεν. Το άγχος του ΠΑΣΟΚ να μοιραστεί τα όποια πολιτικά κέρδη με τη Νέα Δημοκρατία από αυτή την εξέλιξη δείχνει μεγάλη νευρικότητα που δεν εξηγείται στη βάση της διαπίστωσης ότι όλα πάνε καλά και διαρκώς καλύτερα για την κυβέρνηση και τη χώρα.

Γεγονός, πάντως, είναι ότι το Βερολίνο αποφάσισε να κάνει μια μεγάλη χάρη στην κυβέρνηση, προσφέροντάς της την επικοινωνιακή δυνατότητα να ισχυριστεί ότι έρχεται το τέλος της Τρόικας και, όπου να ναι, των μνημονίων. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο αν αυτή εξέλιξη αποτελεί προμήνυμα και άλλων θετικών ειδήσεων το φθινόπωρο ή αν απλώς επελέγη να κατασκευαστεί ένα καλό νέο επί της διαδικασίας και του φαίνεσθαι ακριβώς επειδή δεν πρόκειται να γίνουν αλλαγές ουσίας.

Είναι, όμως, πραγματικότητα ότι οι πιστωτές δείχνουν την έντονη διάθεσή τους να στηρίξουν την κυβέρνηση προκειμένου να εξαντλήσει τη θητεία της. Γνωρίζοντας πώς έχει η πολιτική κατάσταση εδώ, κάνουν μια ακόμη προσπάθεια να σώσουν τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προκειμένου να μη γίνουν πρόωρες εκλογές και να μην βρεθούν με μια κυβέρνηση της Αριστεράς απέναντί τους. Ετσι κι αλλιώς, το κλίμα που θα υπάρχει το φθινόπωρο θα επιδράσει σημαντικά στη στάση των βουλευτών ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ και ανεξάρτητων κατά την ψηφοφορία για την εκλογή του νέου ΠτΔ. Και από χθες βράδυ αυτό που κυκλοφορεί στα δημοσιογραφικά γραφεία και τα βουλευτικά πηγαδάκια είναι ότι ο πρωθυπουργός θα πάει το πράγμα μέχρι το τέλος, δηλαδή μέχρι και την τρίτη ψηφοφορία που προβλέπει το Σύνταγμα για την εκλογή ΠτΔ και δεν θα προκαλέσει πρόωρες εκλογές με δική του πρωτοβουλία, παρά τις σχετικές εισηγήσεις που έχει δεχθεί.

Βέβαια, ακόμη είναι νωρίς για οριστικές αποφάσεις. Η κυβέρνηση θα πάει βλέποντας και κάνοντας προσβλέποντας στην ανοχή των δανειστών. Στο διάστημα από τη ΔΕΘ, αρχές Σεπτεμβρίου, μέχρι την κατάθεση προϋπολογισμού 2015, τέλος Νοεμβρίου, θα έχει κριθεί η ημερομηνία των εκλογών, αν δηλαδή θα γίνουν το αργότερο τον Μάρτιο του 2015 ή ή αν θα παραπεμφθούν για το 2016. Πολλά θα εξαρτηθούν από τους εταίρους/δανειστές: Αν και πότε θα γίνει συμφωνία απομείωσης του χρέους, με ποιο ακριβώς περιεχόμενο, αν θα κάνουν τα στραβά μάτια στις μνημονιακές εκκρεμότητες, αν θα διευκολύνουν για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού των επόμενων ετών χωρίς να δημιουργηθούν εντυπώσεις συνέχισης των μνημονίων.

Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι η Τρόικα αντιμετωπίζει πολύ χαλαρά καθυστερήσεις και ολιγωρίες σε σχέση με την εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής. Στο πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της υποδόσης του 1 δισ ευρώ, που προβλέπεται να έχει ψηφιστεί μέχρι 8 Αυγούστου, όπως ακούγεται, δεν θα περιλαμβάνεται ρύθμιση για την κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων, που θα φέρει βαρύ πλήγμα στα ασφαλιστικά ταμεία. Και άλλα ευαίσθητα ζητήματα θα παραπεμφθούν για το φθινόπωρο, με κορυφαίο ανάμεσά τους τη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων.

Με τα σημερινά δεδομένα, φαίνεται πως Βερολίνο και Βρυξέλλες έχουν τη διάθεση να κάνουν βήματα πίσω για να διευκολύνουν την κυβέρνηση. Αλλά ακόμη και αν τα δώσουν όλα, δεν θα φτάνουν, και αυτό προκύπτει από την έκθεση του γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής που προαναγγέλλει νέο δάνειο με νέο μνημόνιο, όπως και αν αυτό ονομαστεί.  

Η Γερμανία, η Κίνα και ο… Σαμαράς

H ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζει τα ανοίγματα προς το Πεκίνο σαν πολυδιάστατη και αναπτυξιακή εξωτερική πολιτική, αλλά η αλήθεια είναι ότι το Βερολίνο με τις πλάτες της Ε.Ε. και ο «δράκος» έχουν χτίσει μια στρατηγική συνεργασία.

        

Του Μιχάλη Ψύλου

Πολύ συγκίνησε την ελληνική κυβέρνηση το κομπλιμέντο του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ. «Η Ελλάδα είναι η πιο φιλική και η πιο αξιόπιστη χώρα μέσα στην Ευρώπη για την Κίνα», είπε ο Σι κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Ρόδο. «Πιστεύω βαθιά ότι η στρατηγική εταιρική μας σχέση θα διευρύνεται συνεχώς, όσο και η παρουσία της χώρας σας θα διευρύνεται στο διεθνές προσκήνιο», ανταπάντησε ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, που εμφανίστηκε αποφασισμένος να προσφέρει στους Κινέζους ό,τι επιθυμούν. Ακόμη και ολόκληρο το λιμάνι του Πειραιά στην κινεζική COSCO, γεγονός που φυσικά εξόργισε τους ντόπιους εφοπλιστές, προκαλώντας μίνι κρίση μέσω ΤΑΙΠΕΔ.

Το ενδιαφέρον είναι επίσης ότι ο κ. Σαμαράς πρότεινε στον Κινέζο πρόεδρο να εκμεταλλευτεί η Κίνα τις δυνατότητες που δίνει η γεωγραφική θέση της Ελλάδας για την ενίσχυση της παρουσίας κινεζικών πολεμικών σκαφών στην περιοχή.

«Στην Κρήτη υπάρχουν όλες οι κατάλληλες υποδομές ανεφοδιασμού, συντηρήσεων και επισκευών για τις μονάδες Ναυτικού της δικής σας χώρας», είπε χαρακτηριστικά ο Ελληνας πρωθυπουργός.

Με ξένες πλάτες

Πρόκειται για μια θαρραλέα κίνηση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που δεν αποκλείεται να έχει ενοχλήσει ήδη τους Αμερικανούς, ή για μια εκ του ασφαλούς πρωτοβουλία, στηριζόμενη σε άλλες ισχυρές πλάτες; Στη Γερμανία, για παράδειγμα, η οποία το τελευταίο διάστημα είναι αυτή που επενδύει τρομακτικά στον Κινεζικό γίγαντα, προκειμένου να κερδίσει πόντους στον ανταγωνισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το «κινέζικο παιγνίδι» της Γερμανίας περιγράφει εύστοχα το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel»: «Η Κίνα είναι ένας μαγνήτης για τις ευρωπαϊκές εταιρείες. Η Ε.Ε. είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Κίνας», γράφει το γερμανικό περιοδικό, τονίζοντας με έμφαση ότι ο όγκος των σινο-ευρωπαϊκών εμπορικών συναλλαγών φτάνει τα 600 δισ. δολάρια. «Ως το τέλος της δεκαετίας, η Ε.Ε. και η Κίνα επιδιώκουν να ανεβάσουν τις εμπορικές συναλλαγές στο ένα τρισεκατομμύριο δολάρια», προσθέτει. Ο στόχος φανερός: με την Ευρωπαική Ενωση ελεγχόμενη πλέον από το Βερολίνο, η Γερμανία διαθέτει μια πολύ ισχυρή βάση για την ευρύτερη επέκτασή της προς τις αναδυόμενες αγορές της Απω Ανατολής.

Για μια γερμανική Ευρώπη

Η Γερμανία μπορεί, άλλωστε, να είναι πανίσχυρη στο πλαίσιο της Ε.Ε., όχι όμως και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Η Γερμανία διαθέτει μόνη της μόλις το 5,2% του παγκόσμιου ΑΕΠ και η οικονομία της είναι 4,5 φορές μικρότερη της αμερικανικής και 2,5 φορές μικρότερη της κινεζικής. Χωρίς την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, η Γερμανία είναι ένας μεσαίος παίκτης στο πλαίσιο της παγκόσμιας πολιτικής. Για το Βερολίνο είναι στρατηγικός στόχος η γερμανική Ευρώπη. Σήμερα, οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. χρηματοδοτούν ουσιαστικά τις γερμανικές εξαγωγές και στην Κίνα, καθώς οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τις γερμανικές, που επωφελούνται από το πολύ πιο φτηνό «χρήμα». Το γερμανικό περιοδικό δεν διστάζει να το παραδεχτεί: «Τα οφέλη της εμπορικής αυτής σχέσης είναι ανισότιμα κατανεμημένα στην Ευρώπη, με τα περισσότερα πλεονεκτήματα να τα έχουν οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά».

Φυσικά και η Κίνα εκμεταλλεύεται την πολιτική αυτή της Γερμανίας. Η κινεζική ηγεσία θεωρεί την Ευρώπη αντιστάθμισμα έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, γράφει το «Der Spiegel». Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η Κίνα έχει ήδη μπει για τα καλά στις αγορές κρατικών ομολόγων της ευρωζώνης.

Μπορεί η Κίνα να έχει εξελιχθεί στον «τραπεζίτη» των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς διαθέτει αμερικανικά κρατικά ομόλογα αξίας άνω του ενός… τρισ. δολαρίων, γνωρίζει ωστόσο καλά ότι η Ουάσινγκτον έχει την πολιτική και στρατιωτική πρωτοκαθεδρία. Το Πεκίνο, διαθέτοντας, όμως, συναλλαγματικά αποθέματα ύψους τριών τρισ. δολαρίων, μπορεί πλέον να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Ηδη αποτελεί τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Και δεν περιορίζεται στην οικονομία!

Οπως γράφει ο Μάικλ Κλερ στο βιβλίο του «Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος στον Ειρηνικό», ο Κινέζος πρόεδρος Σι έχει ιδιαίτερες σχέσεις με την εθνικιστική πτέρυγα του κινεζικού στρατού.

Πραγματοποιεί συχνά επισκέψεις σε κινεζικές στρατιωτικές μονάδες για να δείξει ότι υπό την ηγεσία του το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα θα ενισχύσει ιδιαίτερα τις δυνατότητες και το πρεστίζ του στρατού, του ναυτικού και της αεροπορίας, ώστε η χώρα να παίξει πιο αποφασιστικό ρόλο στην περιοχή και σε όλον τον κόσμο».

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που κάθε χρόνο το Πεκίνο αυξάνει τις στρατιωτικές του δαπάνες τουλάχιστον κατά 10%.

Το Πεκίνο επενδύει ταυτόχρονα σε μια ολόκληρη σειρά στρατηγικών βιομηχανιών στην Ευρώπη και ρίχνει πολλά κεφάλαια σε αγορές ακινήτων. Προσφέρθηκε, επίσης, να ικανοποιήσει τις επείγουσες ανάγκες για υποδομές στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, όπως στις υψηλής ταχύτητας σιδηροδρομικές εμπορευματικές μεταφορές. Το Πεκίνο έχει συμφωνήσει στην κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής υψηλών ταχυτήτων, που συνδέει την Ουγγαρία με τη Σερβία και δεσμεύτηκε να βοηθήσει τη Ρουμανία να συνδεθεί με την Ουγγαρία. Ενας άλλος σημαντικός πυλώνας της επεκτατικής πολιτικής της Κίνας είναι η πραγματοποίηση επενδύσεων σε ευρωπαϊκές χώρες πλούσιες σε φυσικούς πόρους.

Ιδιαίτερα ελκυστικός για το Πεκίνο είναι ο τομέας της ενέργειας στα Βαλκάνια. Μεγάλες δυτικές εταιρείες κοινής ωφέλειας είναι απρόθυμες να κάνουν ριψοκίνδυνες επενδύσεις και έτσι τον λόγο έχει η Κίνα. Χώρες όπως η Αλβανία, το Μαυροβούνιο και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη είναι ελκυστικές στον τομέα της υδροηλεκτρικής ενέργειας. Τα Σκόπια, η Σερβία και η Κροατία προσελκύουν ήδη κινεζικές εταιρείες στον τομέα της αιολικής ενέργειας.

Μεγάλες επενδύσεις

Τα εξαγγελθέντα κινεζικά έργα υποδομής στη Μολδαβία θα ξεπεράσουν το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, όταν το ΑΕΠ της χώρας δεν ξεπερνά τα τέσσερα δισ. ευρώ! Η Κίνα βλέπει τις χώρες αυτές όχι μόνο ως μια αγορά για τις δικές της στρατηγικές βιομηχανίες.

Οπως γράφει το «Spiegel», «για το Πεκίνο, οι εμπορικές σχέσεις με τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί οι μεταβατικές οικονομίες τους επιτρέπουν στην Κίνα να παρακάμπτει κάποιους από τους κανόνες αντιντάμπινγκ της Ε.Ε. και να εξάγει έτσι προϊόντα απευθείας σε μια αγορά 800 εκατομμυρίων ανθρώπων».

Στόχος του Πεκίνου είναι να επιταχύνει τη δημιουργία ενός δικτύου λιμένων, κέντρων logistics και σιδηροδρόμων για τη μεταφορά των κινεζικών προϊόντων σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσεται και η «ελληνική» πολιτική του Πεκίνου, και ας πάψει να πανηγυρίζει η κυβέρνηση για τις αναπτυξιακές της επιτυχίες. Στα κινεζικά σχέδια επέκτασης στην Ευρώπη, στρατηγική σημασία έχει το λιμάνι του Πειραιά, οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι, τα περιφερειακά αεροδρόμια και όλη η Ελλάδα ως χώρα υποδοχής των κινεζικών προϊόντων που προορίζονται για ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο, ενδεχομένως και με πηγή προέλευσης Ε.Ε

Από την Εφ.Συν.

Πόλεμος εκδοτών με θεατή την αδύναμη κυβέρνηση

Δάνεια εξουσίας

23:13 | 26 Ιουλ. 2014

Τελευταία ανανέωση 09:36 | 27 Ιουλ. 2014

  

Μηνύματα με πολλούς αποδέκτες στέλνει ο εκδοτικός όμιλος Αλαφούζου μέσω του κυρίου άρθρου της Καθημερινής της Κυριακής,  φωτογραφίζοντας εμμέσως πλην σαφώς ΔΟΛ και Πήγασο για τα σχέδια συγχώνευσής τους με στόχο το «κούρεμα» των μη εξυπηρετούμενων δανείων τους.

Στο πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της εφημερίδας, κατακρίνονται « συμπτώματα που θα πρέπει να αντιμετωπισθούν», όπως «επιχειρήσεις οι οποίες πτωχεύουν, αφήνουν απλήρωτα τα χρέη τους στο κράτος και στους προμηθευτές και κατόπιν ανοίγουν “δίπλα” μια παρόμοια εταιρεία που λειτουργεί σαν να μην τρέχει τίποτα». «Τι πρέπει να νιώθει σε αυτή την περίπτωση όποιος έκανε το λάθος να πληρώνει τα δάνεια και τους φόρους του; Δεν θα έπρεπε το κράτος και η Δικαιοσύνη να χειρίζονται με αυστηρότητα αυτά τα φαινόμενα;», προστίθεται.

Υπενθυμίζεται ότι καθώς ο δανεισμός των δύο συγκροτημάτων ΜΜΕ υπερβαίνει τα 400 εκατ. ευρώ, Σταύρος Ψυχάρης (ΔΟΛ) και Γιώργος και Φώτης Μπόμπολας (Πήγασος Εκδοτική) φέρονται να βρίσκονται σε επαφές για την εφαρμογή ενός σχεδίου το οποίο προβλέπει δραστική μείωση του προσωπικού και συγχώνευση όλων των ομοειδών δραστηριοτήτων. Απώτερος σκοπός είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, ο συνολικός δανεισμός των ΔΟΛ, Πήγασος και Mega να μειωθεί με «κούρεμα» στα 130 έως 160 εκατ. ευρώ. Άλλωστε, δεδομένου ότι οι βασικοί μέτοχοι του Mega (Τηλέτυπος ΑΕ) είναι οι Πήγασος (32,73%) και ΔΟΛ (22,11%), μετά την συγχώνευση το νέο σχήμα θα έχει την πλειοψηφία του Mega (περίπου 55%).

Αυτή η προοπτική φαίνεται πως δεν αφήνει καθόλου αδιάφορο τον όμιλο Αλαφούζου (Καθημερινή, ΣΚΑΪ) που εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για την ευνοϊκή μεταχείριση που τυγχάνει ο «αντίπαλός» του από την κυβέρνηση. Ο υπουργός Οικονομικών, Γκίκας Χαρδούβελης, στην ομιλία του στο Γενικό Συμβούλιο του ΣΕΒ, είχε χαρακτηρίσει μεγάλη πρόκληση τα «κόκκινα» δάνεια σημειώνοντας ότι είναι «ευκαιρία αναδιάρθρωσης και του ιδιωτικού τομέα». 

Για τα «κόκκινα» δάνεια «είναι σαφές ότι θα χρειασθούν καθαροί κανόνες και όροι που θα ισχύσουν για όλους», διαμηνύει σήμερα ο όμιλος Αλαφούζου, επισημαίνοντας ότι «αλλιώς αντιμετωπίζεται όποιος έχει στηρίξει έμπρακτα την προσωπική του περιουσία και κάνοντας αιματηρές περικοπές και αλλιώς όποιος δεν έχει αντιδράσει και δεν ρισκάρει καθόλου, γιατί θεωρεί ότι δικαιούται κάποιας ειδικής μεταχείρισης».

Άγνωστο παραμένει πώς θα αντιδράσει η κυβέρνηση σε αυτό τον «πόλεμο» μεταξύ των ΜΜΕ , σε μια περίοδο που η υποστήριξη τους είναι απαραίτητη για την επιβίωση της. 

Από το tvxs

Απογοητευτικά αλλά ενδεικτικά της κατάστασης σε Ελλάδα και Ευρώπη τα αποτέλεσμα του ευρωβαρόμετρου

SHARE

• ftoxia-koinonikos-apokleismos.jpg

  

25 Ιουλίου

19:272014

Εκτύπωση του άρθρουΜοιράσου αυτό το άρθρο

4 Σχόλια

Κακή έως πολύ κακή χαρακτηρίζει το 67% των Ελλήνων και το 31% των Ευρωπαίων την κατάσταση του νοικοκυριού τους, σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε το ευρωβαρόμετρο, από τις  31 Μαΐου έως τις 14 Ιουνίου, και η οποία δόθηκε την Παρασκευή στη δημοσιότητα, στις Βρυξέλλες.

Σχετικά με την απασχόληση, 98% των Ελλήνων χαρακτηρίζουν την κατάσταση κακή, ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ ήταν 74%. Την επαγγελματική τους κατάσταση, οι Έλληνες σε ποσοστό 48% την χαρακτηρίζουν κακή, ενώ σε ποσοστό 30% εμφανίζονται ικανοποιημένοι. Αντίθετα, στην ΕΕ υπερτερούν σαφώς με 56% οι θετικές απαντήσεις, έναντι 26% των αρνητικών.

Στην ερώτηση σε ποια κατεύθυνση κινείται η χώρα, 70% απάντησαν ότι η Ελλάδα ακολουθεί λάθος δρόμο, ενώ μόνο 15% από τους ερωτηθέντες πιστεύουν ότι κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Στην ΕΕ, 28% θεωρούν ότι τα πράγματα πάνε στη σωστή κατεύθυνση και 47% σε λάθος.

Ιεραρχώντας τα δύο σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, οι Έλληνες σε ποσοστό 63% κατατάσσουν πρώτη την ανεργία και στη συνέχεια με 48% την οικονομία. Παράλληλα, εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση δηλώνουν 16% των ερωτηθέντων, ενώ 84% απάντησαν αρνητικά.

Σε ό,τι αφορά στα πολιτικά κόμματα, 91% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα δηλώνουν ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη και 9% απαντούν θετικά. Στη Βουλή, εμπιστοσύνη δηλώνουν ότι έχουν 16% των Ελλήνων και στις δημόσιες περιφερειακές και τοπικές αρχές 31%, ενώ σε ό,τι αφορά τη Δημοκρατία και τον τρόπο λειτουργίας της, μόνο το 20% των Ελλήνων δηλώνει ικανοποιημένο και το 80% δυσαρεστημένο. Στην ΕΕ τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 50% και 48%. «Καλή» ποιότητα ζωής θεωρούν ότι έχουν 26% των Ελλήνων και «κακή» 74%.

Τέλος 95% των Ελλήνων και 88% των πολιτών στην ΕΕ υποστηρίζουν την ανάγκη να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις, ενώ 64% των Ελλήνων και 78% των Ευρωπαίων ότι πρέπει να υπάρξουν μέτρα για περιορισμό ελλειμμάτων και χρέους.

Από το κουτί της Πανδώρας