«Πνίγουν» όσους κελαηδούν για σκάνδαλα

deltour.jpg

Ο Antoine Deltour, αν και τιμήθηκε το 2015 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την αποκάλυψη του σκανδάλου Luxleaks, αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης έως και 10 ετών και πρόστιμο 1,25 εκ. ευρώ για κλοπή, παραβίαση εμπορικών μυστικών και επαγγελματικού απορρήτου | EPA/JULIEN WARNAND

30.04.2016, 12:35 | Ετικέτες:  οικονομία, σκάνδαλα, τράπεζες, επιχειρήσεις, φοροδιαφυγή

Συντάκτης: 

Μπάμπης Μιχάλης

Πριν από πέντε χρόνια ο Antoine Deltour παραιτήθηκε από τη δουλειά του στην PricewaterhouseCoopers. Λίγο πριν αφήσει το γραφείο του στη θυγατρική εταιρεία του γνωστού οίκου ορκωτών λογιστών στο Λουξεμβούργο, ο Γάλλος είχε αντιγράψει σε έναν εξωτερικό δίσκο 28.000 έγγραφα.

Σε αυτά τα έγγραφα ήταν καταγεγραμμένες οι μυστικές ευνοϊκές φορολογικές συμφωνίες (tax rulings) που είχαν συνάψει 343 κορυφαίες εταιρείες του πλανήτη με τις αρχές του Λουξεμβούργου.

Μέσω αυτών των συμφωνιών, διεθνικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί όπως η Apple, η Amazon, η Ebay, η Heinz, η Pepsi, η IKEA και η Deutsche Bank κατάφερναν να αποφεύγουν κάθε χρόνο δισεκατομμύρια φόρων, μειώνοντας τον συντελεστή φορολόγησης των κερδών τους μέχρι και στο… 1%.

Ο Deltour διοχέτευσε αυτά τα έγγραφα στον διεθνή Τύπο το 2012 και η βόμβα που έσκασε ονομάστηκε σκάνδαλο Luxleaks.

Χάρη σε αυτή τη διαρροή ήρθε ξανά στην επιφάνεια η σύγχρονη μάστιγα της επιχειρηματικής φοροαποφυγής, οι στρατηγικές που χρησιμοποιούν δηλαδή οι επιχειρήσεις προκειμένου να μεταφέρουν τα κέρδη τους από εκεί που τα παράγουν σε φορολογικούς παραδείσους.

Οι αποκαλύψεις προκάλεσαν τη δημόσια κατακραυγή, τροφοδότησαν έρευνες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο Λουξεμβούργο και τους άλλους φορολογικούς παραδείσους της Ευρώπης και υποχρέωσαν τις κυβερνήσεις, τον ΟΟΣΑ και το G20 σε έναν άνευ προηγουμένου διάλογο για την υιοθέτηση αυστηρότερων κανόνων διεθνώς.

Δικαίως, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βράβευσε το 2015 τον Deltour με το Βραβείο Ευρωπαίων Πολιτών.

Οχι όμως και η εταιρεία του, η PricewaterhouseCoopers, η οποία άσκησε αγωγή τόσο εναντίον του Deltour όσο και εναντίον ενός άλλου συναδέλφου του (Raphael Halet) αλλά και ενός δημοσιογράφου (Eduard Perrin).

Η PwC κατηγορεί τον Deltour και τον Halet για κλοπή, παραβίαση εμπορικών μυστικών και νόμων επαγγελματικού απορρήτου, καθώς και για παράνομη πρόσβαση στη βάση δεδομένων της, ενώ τον Perrin για υποκίνηση σε διαρροή.

Η δίκη των τριών Γάλλων ξεκίνησε την περασμένη Τρίτη και προβλέπεται να ολοκληρωθεί στις 4 Μαΐου.

Ο Deltour βρίσκεται αντιμέτωπος με ποινή φυλάκισης έως και 10 ετών όπως και πρόστιμο 1,25 εκατομμυρίων ευρώ.

Πέρα από την περίπτωση του Deltour, η δίκη αυτή εγείρει όπως είναι φυσικό σημαντικά ερωτήματα για τη θέση και την προστασία των ανθρώπων που καταγγέλλουν φαινόμενα διαφθοράς, των επονομαζόμενων και whistleblowers.

Η ειρωνεία είναι ότι το Λουξεμβούργο είναι μία από τις 4 ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ειδική νομοθεσία για την προστασία των whistleblowers.

Ωστόσο, η προστασία που προσφέρει η νομοθεσία αυτή είναι περιορισμένη. Ο Deltour δεν θεωρείται whistleblower, αφού ο νόμος του Λουξεμβούργου περιορίζεται μόνο σε παραπτώματα διαφθοράς και οι πληροφορίες που αποκάλυψε ο Γάλλος δεν δείχνουν κάποια κραυγαλέα διαφθορά.

Επίσης, η προστασία που προσφέρει στους wistleblowers o νόμος του Μεγάλου Δουκάτου αφορά πιθανή απόλυσή τους από τον εργοδότη τους και όχι τη δίωξή τους.

Ωστόσο, ο Deltour δεν είναι μόνος του σε αυτόν τον αγώνα. Τουλάχιστον 125.000 άνθρωποι έχουν υπογράψει υπόμνημα με το οποίο απαιτούν την άρση της δίωξης εναντίον του, τονίζοντας ότι οι πληροφορίες που ο Γάλλος αποκάλυψε αφορούσαν το δημόσιο συμφέρον.

Ακόμη, μια σειρά από διεθνείς οργανώσεις που μάχονται για τη διαφάνεια και την υπεράσπιση των whistleblowers παρέχουν νομική υποστήριξη στον Deltour, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι οι άνθρωποι που προβαίνουν σε αποκαλύψεις είναι γενναίοι και πρέπει να προστατεύονται και όχι να ενάγονται.

Η Oxfam -η γνωστή ΜΚΟ που μάχεται κατά της φτώχειας- τονίζει από την πλευρά της:

«Οι whistleblowers που αναδεικνύουν τη φοροαποφυγή θα πρέπει να δοξάζονται και να προστατεύονται και όχι να διώκονται. Μόνο μέσα από τις θαρραλέες πράξεις ατόμων όπως ο Antoine Deltour ο κόσμος αφυπνίζεται για φορολογικές καταχρήσεις που κοστίζουν στις χώρες δισεκατομμύρια δολαρίων κάθε χρόνο.

Αυτό το χρήμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την πληρωμή γιατρών, φαρμάκων, βιβλίων, δασκάλων. Κατευθύνεται όμως σε ήδη φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς φοροφυγάδων.

Απουσία μεγαλύτερης φορολογικής διαφάνειας, oι αποκαλύψεις των wistleblowers είναι συχνά ο μόνος τρόπος έκθεσης των φοροφυγάδων. Οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να αφήνουν στους wistleblowers την αστυνόμευση του φορολογικού συστήματος. 

Πρέπει να επιβάλλουν στις επιχειρήσεις τη δημοσιοποίηση των οικονομικών τους δραστηριοτήτων σε κάθε χώρα στην οποία λειτουργούν, έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρο αν πληρώνουν δίκαιο μερίδιο φόρου εκεί.

Τα Luxleaks έδειξαν ότι οι κυβερνήσεις είναι κάποιες φορές συνένοχες στη φοροδιαφυγή. Είναι καιρός οι πολιτικοί ηγέτες να σταματήσουν να ικανοποιούν τις απαιτήσεις των μεγάλων επιχειρήσεων και να αρχίσουν να εργάζονται για το καλό των πολιτών τους».

H υποκρισία της Ευρώπης

Dreamstime

Μετά τις αποκαλύψεις των Luxleaks, μετά τα Swissleaks, μετά τα πρόσφατα Panama Papers, θα περίμενε κανείς από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να υιοθετήσουν ακόμη περισσότερα μέτρα διαφάνειας και προστασίας για τους ανθρώπους που αποκαλύπτουν τις απάτες και τις ανομίες των μεγάλων επιχειρήσεων σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος.

Η ντιρεκτίβα για τα «Εμπορικά Μυστικά» που ψήφισε πριν από δυόμισι εβδομάδες το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όμως κάθε άλλο παρά αυτό δείχνει.

Σύμφωνα με τη νέα οδηγία, όλες οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα απολαμβάνουν το ίδιο επίπεδο προστασίας απέναντι στη βιομηχανική κατασκοπία και στις 28 χώρες της Ε.Ε.

Οι πιθανές συνέπειες όμως αυτού του νόμου στην ελευθερία της πληροφόρησης εγείρουν ερωτήματα, ειδικά για τους whistleblowers, τους ανθρώπους που αποκαλύπτουν τις κρυφές «ματσαράγκες» των επιχειρήσεων χάριν του δημόσιου συμφέροντος.

Αρκετοί ευρωβουλευτές υποστήριξαν ότι η οδηγία δεν τους παρέχει επαρκή προστασία και η Ομάδα των Πρασίνων ζήτησε μάλιστα την αναστολή της ψήφισής της.

«Το πιο επείγον μετά τις αποκαλύψεις των Panama Papers θα έπρεπε να είναι όχι η προστασία των εμπορικών μυστικών αλλά των whistleblowers», τόνισε ο Γάλλος ευρωβουλευτής των Πρασίνων, Pascal Durand.

Για τον τελευταίο, το κορυφαίο ζήτημα είναι «η αντιστροφή του βάρους της απόδειξης».

Σύμφωνα με τη νέα οδηγία, είναι ευθύνη των ίδιων των whistleblowers να αποδείξουν ότι οι αποκαλύψεις στις οποίες προβαίνουν είναι για το δημόσιο συμφέρον και ότι δεν έχουν εμπορικό κίνητρο.

Αυτό όμως θα μπορούσε να θέσει τον οιονδήποτε προβαίνει σε αποκαλύψεις σε υψηλό κίνδυνο, τόσο νομικά όσο και οικονομικά, λόγω των υπερβολικών γενικεύσεων που υπάρχουν στο σύνολο της οδηγίας.

Σύμφωνα με τη νέα οδηγία, οτιδήποτε μπορεί να εκληφθεί ως εμπορικό μυστικό. Το μόνο κριτήριο γι' αυτό είναι να έχει εμπορική αξία.

Ετσι, για παράδειγμα, οι εταιρείες δεν χρειάζεται να προσδιορίζουν προληπτικά τις πληροφορίες που θεωρούν αυτές ως εμπορικό μυστικό. Η ασάφεια αυτή είναι επικίνδυνη.

Η δεύτερη ανησυχία είναι το είδος των ενεργειών και συμπεριφορών που η ντιρεκτίβα καθιστά παράνομες: όλες δηλαδή τις μορφές «απόκτησης, χρήσης και αποκάλυψης των εμπορικών μυστικών», χωρίς τη συγκατάθεση του «κατόχου των εμπορικών μυστικών».

Αν η οδηγία είχε σκοπό μόνο την προστασία των επιχειρήσεων από τον αθέμιτο ανταγωνισμό, θα ήταν καλύτερα να στοχεύει στην οικονομική ή εμπορική εκμετάλλευση αυτών των παρανόμως αποκτηθέντων μυστικών.

Η οδηγία πηγαίνει όμως πολύ πιο πέρα από τη νόμιμη προστασία των επιχειρήσεων έναντι του αθέμιτου ανταγωνισμού γεννώντας εύλογα ερωτήματα.

Και αυτό γίνεται ακόμη πιο σαφές όταν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι ο αυτουργός της «παράνομης απόκτησης, χρήσης και αποκάλυψης των εμπορικών μυστικών» δεν χρειάζεται να είναι ο αρχικός «κλέφτης».

Τρίτοι άνθρωποι, οι οποίοι «κατά τη στιγμή της χρήσης ή της αποκάλυψης γνώριζαν ή έπρεπε να γνωρίζουν σύμφωνα με τις περιστάσεις ότι το εμπορικό μυστικό αποκτήθηκε από άλλο πρόσωπο που το χρησιμοποιεί ή το αποκαλύπτει παράνομα», μπαίνουν επίσης στο στόχαστρο.

Ετσι, whistleblowers, δημοσιογράφοι, ΜΚΟ, συνδικαλιστικές οργανώσεις ή οποιοσδήποτε από τις ενδιαφερόμενες ομάδες πολιτών που αποκαλύπτουν ένα εμπορικό μυστικό (χωρίς τη συγκατάθεση του «κατόχου του»), υπό μορφήν καταγγελίας ενός παραπτώματος της εν λόγω επιχείρησης, μπορούν να κατηγορηθούν για παράβαση της νέας νομοθεσίας.

Από την ΕφΣυν

Εκρηκτικές διαδηλώσεις στο Παρίσι για το νέο εργατικό νόμο

Στους δρόμους

19:07 | 28 Απρ. 2016

Τελευταία ανανέωση 00:20 | 29 Απρ. 2016

  

Μαζικές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις στη Γαλλία ενάντια στο σχέδιο μεταρρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που προωθεί η κυβέρνηση και αναμένεται να ψηφιστεί την ερχόμενη Τρίτη, 3 Μαΐου. Κατά τη διάρκεια των συλλαλητηρίων σημειώθηκαν και επεισόδια με τις αστυνομικές δυνάμεις να κάνουν χρήση χημικών.

Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές κατέβηκαν και πάλι σήμερα στους δρόμους των γαλλικών πόλεων μετά από κάλεσμα επτά συνδικάτων. Πρόκειται την τέταρτη κινητοποίηση κατά του νομοσχεδίου μέσα σε δύο μήνες, ωστόσο αυτή τη φορά τα βλέμματα είναι στραμμένα στα συλλαλητήρια και για έναν επιπλέον λόγο: Πολλοί συζητούν για τη συμπόρευση του κινήματος των νέων «Nuit Debout» με τα συνδικάτα.

Κατά τη διάρκεια των μαζικών διαδηλώσεων σημειώθηκαν εκτεταμένα επεισόδια με την αστυνομία να κάνει χρήση χημικών και να προχωρά σε περισσότερες από 120 συλλήψεις. Σύμφωνα με τις αρχές κατά τα επεισόδια τραυματίστηκαν και 24 αστυνομικοί, τρεις εξ αυτών «πολύ σοβαρά». Πολλοί είναι και οι τραυματίες μεταξύ των διαδηλωτών. Η ένταση ξεκίνησε από το πρωί στη Ναντ, λίγο μετά την έναρξη της πορείας, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 15.000 άνθρωποι. Ακολούθησαν συγκρούσεις στο Παρίσι, αλλά σε άλλες πόλεις.

Η υπουργός Εργασίας Μιριάμ Ελ Χομρί έχει αφαιρέσει κάποιες από τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις προκειμένου το κείμενο να γίνει αποδεκτό, ωστόσο οι διαδηλωτές ζητούν την απόσυρση του νομοσχέδιου καταγγέλλοντας πως πρόκειται για ένα σχέδιο που ευνοεί του εργοδότες. Για τα συνδικάτα «κόκκινη γραμμή» αποτελεί το γεγονός πως με το νέο νομοσχέδιο η επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερισχύουν των κλαδικών, ακόμη κι αν είναι λιγότερο ευνοϊκές για τους εργαζόμενους. Το νομοσχέδιο δίνει μεγαλύτερη ευελιξία στις επιχειρήσεις, κυρίως στο θέμα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και τις απολύσεις για οικονομικούς λόγους.

Από το tvxs

Ένα ακόμη σκάνδαλο στο Ευρωκοινοβούλιο. Του Στέλιου Κούλογλου

Tvxs Άρθρο

23:05 | 20 Απρ. 2016

Τελευταία ανανέωση 23:08 | 20 Απρ. 2016

Στέλιος Κούλογλου

  

"Δεν ντρέπονται καθόλου",όπως γράφει και το πλακάτ των διαδηλωτών. Μόλις μια εβδομάδα μετά τα Panama Papers, που αποκάλυπταν τις χιλιάδες offshore που είχαν στήσει προσωπικότητες και εταιρείες για να φοροδιαφεύγουν, τι νομίζετε ότι ψήφισε η πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου; Την νομική προστασία των μυστικών των εταιρειών, απέναντι σε πιθανές απόπειρες να δοθούν στη δημοσιότητα!

Μέσα στα επόμενα 2 χρόνια, τα 28 κράτη μέλη είναι υποχρεωμένα να προσαρμόσουν την νομοθεσία τους, έτσι ώστε τα μυστικά των επιχειρήσεων να προστατεύονται καλύτερα και όσοι τολμήσουν να τα αποκαλύπτουν να διώκονται περισσότερο από ότι σήμερα. Την πρωτοβουλία για την νέα νομοθεσία είχε το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα της κυρίας Μέρκελ, του κυρίου Σόιμπλε (και της ΝΔ), με το επιχείρημα ότι όλο και περισσότερες επιχειρήσεις πέφτουν θύματα διαρροών και βιομηχανικής κατασκοπείας.

Στην πραγματικότητα ήταν το ενωμένο λόμπι μιας σειράς μεγάλων πολυεθνικών  εταιριών, όπως οι Intel, Alstom, Michelin, Solvay, Safran, Nestlé, General Electric κλπ που επέβαλλαν την πολιτική τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξασφαλίζοντας την σύμφωνη γνώμη των (νεο)Φιλελεύθερων του Φέρχοφστατ και δυστυχώς των λεγόμενων Σοσιαλιστών. Μόνο οι Πράσινοι και η Ομάδα της Αριστεράς αντιτάχθηκαν. Και όλα αυτά ενώ πάνω από 500.000 πολίτες είχαν υπογράψει ένα κείμενο, στο οποίο χαρακτήριζαν την νέα νομοθεσία ως σοβαρή απειλή στο δικαίωμα των πολιτών στην πληροφόρηση και ζητούσαν να αποσυρθεί.

Με βάση το νέο καθεστώς, αν οι επιχειρήσεις θεωρήσουν ότι οποιαδήποτε διαρροή στα ΜΜΕ μυστικών ή απλώς δεδομένων τους, προκαλεί οικονομική ζημιά έχουν την δυνατότητα να προσφύγουν στα δικαστήρια ζητώντας αποζημίωση. Απορρίφθηκε επίσης η τροπολογία των Πρασίνων και της Αριστεράς που ζητούσε στην οδηγία να ορίζεται σαφώς ότι οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να καταδικαστούν επειδή κάνουν την δουλειά τους.

Σύμφωνα με τους εισηγητές της πλειοψηφίας,εναπόκειται στα δικαστήρια να αποφασίσουν αν οι δημοσιογράφοι παραβιάζουν τον νόμο. Καλύτερα, οι τελευταίοι θα αποφασίζουν αν θα πρέπει να ριψοκινδυνεύσουν χρήματα και προσωπική ελευθερία, βάζοντας τα με την τεράστια δύναμη των πολυεθνικών εταιρειών. Η όλη υπόθεση γίνεται ακόμη πιο σαφής αν εφαρμοστεί στη πρόσφατη υπόθεση των Panama Papers. Η ίδρυση και κατοχή μιας offshore εταιρείας δεν είναι παράνομη,ώστε να μπορούσε να υποστηριχθεί στα δικαστήρια από τους κατηγορούμενους ότι προχώρησαν στη δημοσίευση για την αποκάλυψη μιας παρανομίας.

Είναι απλώς ηθικά καταδικαστέα γιατί χρησιμοποιείται για φοροαποφυγή στη χώρα της εταιρείας. Χιλιάδες από αυτές που έγιναν γνωστό μέσω των Panama Papers ότι διατηρούσαν offshore, θα μπορούσαν να στηριχθούν στην νέα ευρωπαϊκή οδηγία ζητώντας την καταδίκη των δημοσιογράφων και των μέσων ενημέρωσης που δημοσίευσαν το όνομα τους. Eίναι προφανές ότι τα Panama Papers, δεν θα είχαν δημοσιευθεί ποτέ.

Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα για άλλες υποθέσεις, όπως των LuxLeaks, που αποκαλύψαν ότι το Λουξεμβούργο ήταν- και παραμένει- φορολογικός παράδεισος σε βάρος των άλλων ευρωπαίων "εταίρων". Γιατί στη περίπτωση αυτή όχι μόνο δεν υπάρχει παρανομία, αλλά ο μηχανισμός της φοροαπαλλαγής ήταν ενορχηστρωμένος και νομοθετημένος από την κυβέρνηση και το κράτος του Λουξεμβούργου. Για αυτό άλλωστε ο whistle blower Aντουάν Ντετούρ όπως και ο Εντουαρντ Περίν, ο δημοσιογράφος που δημοσίευσε το σκάνδαλο  Luxleaks, δικάζονται την επόμενη εβδομάδα στο Μεγάλο Δουκάτο του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ.

Οι πειρατές της... Αμερικής

epixeirhmatikoi_kolossoi_ton_hpa_em_xthmata_krymmena.jpg

Οι 50 μεγαλύτερες επιχειρήσεις των ΗΠΑ πριμοδοτήθηκαν με 11,2 τρισ. δολάρια, απόλαυσαν φοροαπαλλαγές 337 δισ. δολαρίων και πλήρωσαν φόρους μόλις 412 δισ. δολάρια

15.04.2016, 16:10 | Ετικέτες:  οικονομία, χρήματα, επιχειρήσεις, ΜΚΟ, ΗΠΑ, Apple, Google,βιομηχανία

Συντάκτης: 

Μπάμπης Μιχάλης

Επιχειρηματικοί κολοσσοί των ΗΠΑ, όπως οι Apple, Google, General Electric, κρύβουν σήμερα σε φορολογικούς παραδείσους 1,4 τρισεκατομμύριο δολάρια, ενώ την ίδια στιγμή λαμβάνουν κρατική οικονομική στήριξη τρισεκατομμυρίων δολαρίων, αποκαλύπτει η γνωστή ΜΚΟ Oxfam που μάχεται ενάντια στη φτώχεια.

Για το «παρκάρισμα» αυτών των κεφαλαίων –που συνολικά ισοδυναμούν με το ΑΕΠ της Ρωσίας, της Ν. Κορέας και της Ισπανίας– οι κολοσσοί χρησιμοποιούν ένα αδιαφανές, μυστικό δίκτυο τουλάχιστον 1.608 υπεράκτιων θυγατρικών εταιρειών σε προορισμούς όπως οι Βερμούδες και τα νησιά Κεϊμάν.

Η μελέτη «Broken at the Top» που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Oxfam σπάει κυριολεκτικά κόκαλα, καθώς αποκαλύπτει τα πραγματικά «μεγάλα ψάρια» της παγκόσμιας φοροαποφυγής. Η έκθεση αναλύει τις φορολογικές «συνήθειες» των 50 μεγαλύτερων επιχειρήσεων των ΗΠΑ, οι οποίες κουρελιάζουν συστηματικά εδώ και χρόνια τόσο το αμερικανικό όσο και το παγκόσμιο φορολογικό σύστημα.

Η Oxfam αποκαλύπτει ότι μεταξύ 2008 και 2014 οι 50 κολοσσοί πλήρωσαν όλοι μαζί παγκοσμίως σε φόρους 1 τρισ. δολάρια. Εξ αυτών μόλις τα 412 δισ. δολάρια καταβλήθηκαν στο αμερικανικό κράτος.

Ποσό δυσανάλογο των κερδών 4 τρισ. δολαρίων που είχαν παγκοσμίως σε αυτήν την επταετία και –κυρίως– ελάχιστο σε σχέση με την άπλετη κρατική υποστήριξη που τους πρόσφερε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και μαζί της οι φορολογούμενοι πολίτες των ΗΠΑ.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, στο διάστημα αυτό οι «50 μεγάλες» απόλαυσαν κρατικές ενισχύσεις –υπό τη μορφή δανείων, εγγυήσεων και πακέτων διάσωσης– συνολικού ύψους... 11,2 τρισ. δολαρίων!

Δηλαδή για κάθε δολάριο φόρου που κατέβαλλαν στη διάρκεια αυτής της περιόδου οι «50» πριμοδοτούνταν από την κυβέρνηση –υπό τη μορφή πακέτων διάσωσης, δανείων και εγγυήσεων– με 27 δολάρια.

Η αξιοποίηση των φορολογικών παραδείσων, η μεταφορά κερδών σε εταιρείες-κέλυφος και τα παραθυράκια του αμερικανικού νομικού συστήματος επέτρεψαν στους κολοσσούς, σύμφωνα με την Οxfam, να μειώσουν τον πραγματικό συντελεστή φορολόγησής τους στο 26,5%, 8,5% χαμηλότερα από το 35% με τον οποίο φορολογούνται οι υπόλοιπες επιχειρήσεις σήμερα στις ΗΠΑ και κάτω απ’ το 27,7% που καταβάλλουν κατά μέσο όρο οι επιχειρήσεις των υπόλοιπων αναπτυγμένων χωρών.

Σύμφωνα μάλιστα με ανάλυση του 2014 (Citizens of Tax Justice) που εξέτασε στοιχεία πέντε ετών, ο συντελεστής φορολόγησης των 500 μεγαλύτερων επιχειρήσεων των ΗΠΑ είναι κόμη χαμηλότερος, μόλις στο 19,5%. Οι «50» γλίτωσαν έτσι σε αυτήν την επταετία φόρους ακόμη 337 δισ. δολαρίων.

Το τεράστιο μέγεθος της φοροδιαφυγής, των φοροαπαλλαγών και της μάσας κρατικού χρήματος από τους «50» σε βάρος των απλών φορολογούμενων πολιτών είναι απόρροια των «περιστρεφόμενων πορτών», της διαπλοκής του επιχειρηματικού κόσμου με την πολιτική εξουσία.

Για τη σύνδεση των δύο πλευρών χρησιμοποιούνται στρατιές από λομπίστες. Κάθε μέλος του αμερικανικού κοινοβουλίου «ρυμουλκείται» κατά μέσο όρο από 21 λομπίστες και είναι αντικείμενο δαπανών 6 εκατ. δολαρίων ετησίως για τον επηρεασμό της ψήφου του. Μεταξύ 2008 και 2014, οι 50 κολοσσοί ξόδεψαν για λόμπι προς κυβέρνηση και κοινοβούλιο περί τα 2,6 δισ. δολάρια.

Για κάθε δολάριο που ξόδεψαν για λόμπι, οι «50» αμείφθηκαν από τους πολιτικούς με φοροαπαλλαγές 130 δολαρίων και περισσότερα από 4.000 δολάρια σε ομοσπονδιακά δάνεια, εγγυήσεις δανείων και πακέτα διάσωσης.

Μελέτη των Πανεπιστημίων του Τέξας, του Σαν Ντιέγκο και της Νέας Υόρκης δείχνει ότι η αύξηση των καταγεγραμμένων δαπανών για λόμπι κατά 1% μειώνει τον πραγματικό φορολογικό συντελεστή κατά 1,6% την επόμενη χρονιά. Με άλλα λόγια, όσο περισσότερα ξοδεύεις για λόμπι, τόσο λιγότερα πληρώνεις για φόρους.

Oxfam vs Panama Papers;

Οι αποκαλύψεις της μελέτης της Oxfam επιβεβαιώνουν όσους εξέφρασαν αμφιβολίες για τη σκοπιμότητα των διαρροών των Panama Papers.

Αρκετοί αναλυτές είχαν εκφράσει ερωτήματα για το γεγονός ότι στις αποκαλύψεις του Διεθνούς Κονσόρτσιουμ των Ερευνητών Δημοσιογράφων, της «Suddeutse Zeitung», του «Guardian», της «Le Monde» και των άλλων ΜΜΕ της Δύσης για τους φοροφυγάδες που διατηρούσαν υπεράκτιες εταιρείες μέσω του παναμέζικου δικηγορικού γραφείου Mossack Fonseca υπήρχαν ο Πούτιν, ο Κάμερον, ο πρωθυπουργός της Ισλανδίας, Κινέζοι αξιωματούχοι και άλλοι πολιτικοί απ’ όλον τον κόσμο, αλλά κανείς Αμερικανός πολιτικός, καμία γνωστή επιχείρηση των ΗΠΑ.

Η χθεσινή ανάλυση της Oxfam ανέδειξε –πολύ εύκολα– ότι τα μεγάλα ψάρια της παγκόσμιας φοροδιαφυγής έρχονται από τις ΗΠΑ και ότι αν θέλει κάποιος να τη χτυπήσει, θα πρέπει να στραφεί εκεί.

Το μεγαλύτερο μέρος από τα τρισεκατομμύρια δολάρια που έχουν «παρκάρει» οι αμερικανικοί κολοσσοί σε φορολογικούς παραδείσους επί της ουσίας ποτέ δεν φεύγει από τις ΗΠΑ. Απλά επιστρέφει μέσω των υπεράκτιων εταιρειών φοροαπαλλαγμένο προκειμένου να χρηματοδοτήσει τράπεζες, Wall Street και κρατικά ομόλογα.

Για κάθε δολάριο που δαπάνησαν για λόμπι, κέρδισαν φοροαπαλλαγές 130 δολαρίων και πάνω από 4.000 δολάρια σε ομοσπονδιακά δάνεια, εγγυήσεις και πακέτα διάσωσης

 

Φτωχό 1 στα 4 παιδιά στην Ελλάδα

ftoxeia-paidia.jpg

EUROKINISSI

14.04.2016, 18:03 | Ετικέτες:  παιδιά, ανθρώπινα δικαιώματα, οικογένεια

Συντάκτης: 

efsyn.gr

Σε μία θλιβερή διαπίστωση για την κατάσταση των παιδιών στη χώρα κατέληξε η UNICEF, που παρουσίασε την ετήσια έκθεση «Η Κατάσταση των Παιδιών στην Ελλάδα 2016 – Παιδιά σε Κίνδυνο». 

Σύμφωνα με την έκθεση -που συντάχθηκε για λογαριασμό της από επιστημονική ομάδα με επικεφαλής διδάσκοντα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης η οποία παραθέτει τα πιο πρόσφατα στοιχεία για την παιδική ευημερία στη χώρα μας σήμερα-, η παιδική φτώχεια ανήλθε σε ποσοστό 25,3% (δηλαδή, αφορά 424.000 παιδιά) το 2014, αυξημένη κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2010 (22,3%).

Ανάλογο αποτέλεσμα έχει προκύψει και από την ανάλυση των δεδομένων της περιόδου 1995-2015 από την EUROSTAT και την ΕΛΣΤΑΤ, που επιβεβαιώνει την δραματική επιδείνωση του επιπέδου διαβίωσης των παιδιών στην Ελλάδα (π.χ. η παιδική φτώχεια αυξήθηκε κατά 6,3% ή, σε απόλυτους αριθμούς, 122.340 περισσότερα παιδιά βρέθηκαν αντιμέτωπα με τον κίνδυνο της φτώχειας).

Πιο αναλυτικά, σύμφωνα με την έκθεση της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της UNICEF:

Η μέση μηνιαία ισοδύναμη καταναλωτική δαπάνη σε σταθερές τιμές για μια οικογένεια με δύο παιδιά ήταν το 2014, 1.551€ ενώ αυτή του 2010, 2.359€.

Το 2015 η σοβαρή υλική αποστέρηση στις οικογένειες με παιδιά ήταν στο 26,8% [Το επίπεδο υλικής αποστέρησης εκφράζει την οικονομική αδυναμία απόκτησης αγαθών που θεωρούνται επιθυμητά ή και απαραίτητα για μια ικανοποιητική ζωή. Ο δείκτης αυτός κάνει τη διάκριση μεταξύ των ατόμων που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά στην απόκτηση ενός ορισμένου αγαθού ή υπηρεσίας και αυτών που δεν το θέλουν ή δεν το χρειάζονται. Η σοβαρή υλική αποστέρηση ορίζεται ως η αντικειμενική αδυναμία των οικογενειών να πληρώσουν για τουλάχιστον τέσσερα από εννιά αγαθά και υπηρεσίες (δηλαδή ενοίκιο, ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, θέρμανση, κρέας, διακοπές, τηλεόραση, αυτοκίνητο, τηλέφωνο). Το επίπεδο σοβαρής υλικής αποστέρησης έχει επιδεινωθεί δραματικά για όλους τους τύπους νοικοκυριών μετά τα κρίσιμα έτη 2010 και 2011, αγγίζοντας το 36,6% για το 2015 μεταξύ των μονογονεϊκών οικογενειών και το 31,3% στις πολύτεκνες οικογένειες (για τις οποίες το ειδικό επίδομα αντικαταστάθηκε με μια πενιχρή προνοιακή παροχή που χορηγείται μετά από αυστηρό έλεγχο των πόρων)].

Η κατάσταση των παιδιών διαμορφώνεται σε ταραχώδεις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες ως συνέπεια της ύφεσης και της αυστηρής λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα κατά τα τελευταία χρόνια. Βάσει της ανάλυσης των δεδομένων της EUROSTAT, το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά ¼ από το 2008 μέχρι σήμερα, η ανεργία έχει αυξηθεί δραματικά στο 27% (και 50% μεταξύ των νέων) και ένας στους πέντε κατοίκους ζουν σε συνθήκες σοβαρής υλικής αποστέρησης.

Οι αδρές αυτές εκτιμήσεις συνιστούν λόγο ανησυχίας για τις προοπτικές ευημερίας και κινητικότητας παιδιών και εφήβων ιδιαίτερα μεταξύ οικογενειών από χαμηλά καιμικρομεσαία κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Το κόστος από μια πιθανή επιδείνωση της κατάστασης των παιδιών μπορεί να είναι διττό, τόσο από την σκοπιά της παραγωγικότητας και του εισοδήματος για το άτομο, όσο και από την σκοπιά της οικονομικής ανάπτυξης για  την κοινωνία ως σύνολο (π.χ. λόγω της μη-αξιοποίησης των δυνατοτήτων και των ταλέντων παιδιών από λιγότερο πλούσιες οικογένειες).

Η παιδική φτώχεια στην Ελλάδα (οριζόμενη ως ποσοστό των παιδιών που ζουν σε οικογένειες με ισοδύναμο διαθέσιμο εισόδημα χαμηλότερο του 60% του αντίστοιχου εθνικού διάμεσου εισοδήματος) ξεκινά από σχετικά χαμηλό αφετηριακό σημείο πριν την επίδραση των συνολικών δαπανών για κοινωνική προστασία (26,5%) για το χρονικό διάστημα 1995-2014 και σε σύγκριση με τις υπό εξέταση χώρες της Ε.Ε. Ωστόσο, η πολύ μικρή μείωση της παιδικής φτώχειας επιτυγχάνεται κυρίως μέσω των συντάξεων (2,7%), ενώ η επίδραση των λοιπών κοινωνικών μεταβιβάσεων είναι οριακή (2,6%) αν συγκριθεί με την επίδραση αυτή σε χώρες όπως π.χ. οι Σκανδιναβικές. Ωστόσο, η τεράστια σημασία των λοιπών κοινωνικών μεταβιβάσεων, δηλαδή παροχών σε χρήμα και σε είδος προς την οικογένεια, την υγεία, την πρόνοια, την στέγαση, κ.λπ. (όπου η Ελλάδα υστερεί σημαντικά) για τον μετριασμό της παιδικής φτώχειας επιβεβαιώνεται από τα εμπειρικά ευρήματα της έκθεσης.

Πιο συγκεκριμένα, από την ανάλυση των δεδομένων των ερευνών ECHP και EU-SILC προκύπτει ότι οι λοιπές κοινωνικές μεταβιβάσεις σε χρήμα και σε είδος (δηλαδή, εκτός των συντάξεων γήρατος και χηρείας) μπορούν από μόνες τους να εξηγήσουν ένα συντριπτικό ποσοστό (της τάξης του 83%) της μεταβλητότητας της παιδικής φτώχειας στις υπό εξέταση χώρες της Ε.Ε.

Από την σκοπιά της διαγενεακής μεταβίβασης της φτώχειας, οι ανισότητες στην παιδική φτώχεια είναι τεράστιες μεταξύ των οικογενειών χαμηλής και υψηλήςεκπαίδευσης. Ειδικότερα, η φτώχεια των παιδιών που κατάγονται από οικογένειες χαμηλής εκπαίδευσης (δημοτικό και γυμνάσιο) κυμαίνεται σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα διαχρονικά, προσεγγίζοντας ακόμη και το 60% τα τελευταία χρόνια.

Στο πλαίσιο της παρούσας προσφυγικής και μεταναστευτικής κίνησης προς την Ευρώπη αναγκαία είναι η αναφορά σε βασικά νομοθετήματα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο που σχετίζονται με τη διεθνή προστασία και τα δικαιώματα των παιδιών που μετακινούνται, με ιδιαίτερη αναφορά, μεταξύ άλλων, στη Σύμβαση της Γενεύης και στον Κανονισμό ΕΚ 604/2013 (Δουβλίνο ΙΙΙ).

Η αποτίμηση της κατάστασης, όπως έχει διαμορφωθεί στην Ευρώπη με βάση της ακολουθούμενες πολιτικές, οι οποίες προσανατολίζονται στην ασφάλεια των συνόρων έναντι της ασφάλειας των ανθρώπων, έχει ως αποτέλεσμα την -παρά τις προβλέψεις της εθνικής, ευρωπαϊκής και διεθνούς νομοθεσίας- αμφισβήτηση στην πράξη της θεμελιώδους αρχής του προσφυγικού δικαίου περί μη επαναπροώθησης σε μη ασφαλή χώρα και εν τέλει την παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών που μετακινούνται.

Η Έκθεση συμπεριλαμβάνει προτάσεις πολιτικής για τη βελτίωση της κατάστασης των παιδιών:

Τα παιδιά δεν έχουν τον έλεγχο των συνθηκών της ζωής και εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τους γονείς για την παρούσα και μελλοντική ευημερία. Η οικογένεια προέλευσης αποτελεί τον βασικότερο προσδιοριστικό παράγοντα για την ευημερία και ανάπτυξη στα πρώιμα χρόνια της ζωής των παιδιών, καθώς επίσης και στη διαμόρφωση των μελλοντικών τους αποτελεσμάτων (π.χ. εκπαίδευση, απασχόληση, εισόδημα, κ.λπ.). Για τον λόγο αυτό, η έκθεση αυτή προτείνει την υλοποίηση μιας δημόσιας κοινωνικής επένδυσης (με καθολικές κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες) προκειμένου να περιοριστεί η σημασία της οικογενειακής και ευρύτερα κοινωνικής  προέλευσης για την αναπαραγωγή της φτώχειας και της ανισότητας στην ελληνική κοινωνία.

Η Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ένα συνταξιοκεντρικό σύστημα κοινωνικής προστασίας που δεν επιτυγχάνει ουσιαστική μείωση της παιδικής φτώχειας και αποστέρησης. Αντίθετα, οι χώρες της ΕΕ που δίνουν έμφαση σε λοιπές κοινωνικές μεταβιβάσεις χωρίς έλεγχο πόρων των δικαιούχων μειώνουν αισθητά την παιδική φτώχεια και αποστέρηση. Το στοιχείο αυτό δείχνει την αναγκαιότητα υιοθέτησης πολιτικών που εστιάζουν σε παροχές σε χρήμα και σε είδος με βάση την αρχή της καθολικότητας ή, με άλλα λόγια, την ιδιότητα του πολίτη.

Η κατεύθυνση της κοινωνικής μεταρρύθμισης χρειάζεται να στραφεί στις ευάλωτες οικογένειες με παιδιά και, ιδιαίτερα, στις αυξανόμενες μονογονεϊκές οικογένειες και τις πολύτεκνες οικογένειες. Ακόμη και σε συνθήκες δημοσιονομικής πειθαρχίας χρειάζεται να δοθεί μεγαλύτερη κοινωνικοοικονομική στήριξη στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς μέσα από κοινωνικές παροχές σε είδος και χρήμα, γονικές άδειες από την εργασία (όχι μόνο για τις μητέρες αλλά και τους πατέρες ανεξαρτήτως τομέα εργασίας), φοροελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές σε οικονομικά ασθενείς οικογένειες με παιδιά, κ.λπ.

Η προώθηση της ισότητας των ευκαιριών ανάμεσα στα φύλα και η ένταξη των γυναικών στην αγορά εργασίας μπορεί να αποβεί επωφελής τόσο για την οικογένεια όσο και για την ελληνική κοινωνία ως σύνολο. Τα νοικοκυριά διπλής καριέρας αντιμετωπίζουν σημαντικά χαμηλότερο κίνδυνο φτώχειας και αποστέρησης, ενώ γενικότερα η απασχόληση των γυναικών συμβάλλει στην κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη μέσω της αξιοποίησης του δυναμικού ενός σημαντικού εργασιακά δυνάμενου πληθυσμού. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η επιστροφή στην εργασία των γυναικών-μητέρων μετά από μια ορισμένη κατάλληλη ηλικία των παιδιών και η επανένταξη στην αγορά εργασίας με ευνοϊκούς όρους.

Η συμφιλίωση της οικογενειακής και εργασιακής ζωής μπορεί να ενισχυθεί με την ανάπτυξη των δημόσιων δομών προσχολικής φροντίδας που εστιάζουν στην γνωστική ανάπτυξη των παιδιών (δίχως να διαταράσσεται ο συναισθηματικός δεσμός μέσα στην οικογένεια).

Το ζήτημα της συναισθηματικής πρόσδεσης στο πλαίσιο της οικογένειας είναι σημαντικό και χρειάζεται να λαμβάνεται υπόψη κατά τη χάραξη και υλοποίηση πολιτικών για την στήριξη της οικογένειας (π.χ. η χορήγηση γενναιόδωρων γονεϊκών αδειών από την εργασία μπορεί να συμβάλλει στην ενίσχυση του συναισθηματικού δεσμού μεταξύ γονέων και παιδιών).

Οι ανάγκες που διαπιστώνονται στο πεδίο της παιδικής προστασίας αφορούν την ίδρυση ενός σαφώς δομημένου φορέα, ο οποίος θα συντονίζει την εφαρμογή των πολιτικών και των προγραμμάτων με αντικείμενο τα δικαιώματα των παιδιών μεταξύ όλων των εμπλεκομένων Υπουργείων και φορέων, καθώς και μεταξύ των διαφόρων επιπέδων διοίκησης, του κεντρικού, του περιφερειακού και του τοπικού και να του παρασχεθούν οι απαραίτητοι πόροι σε τεχνικό και οικονομικό επίπεδο, καθώς και σε ανθρώπινο δυναμικό.

Ακόμη χρειάζεται να υιοθετηθεί ένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού που θα περιλαμβάνει συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και μετρήσιμους σκοπούς και στόχους, ώστε να παρακολουθεί κατά τρόπο αποτελεσματικό την πρόοδο όσον αφορά την απόλαυση των δικαιωμάτων για όλα τα παιδιά στην Ελλάδα.

Αναγκαία είναι η ανάπτυξη παιδοκεντρικής δημοσιονομικής πολιτικής, η οποία θα αποτυπώνεται σε φιλικούς για τα παιδιά προϋπολογισμούς και στη διαμόρφωση ιδιαίτερου κωδικού στον προϋπολογισμό για τη χρηματοδότη του συνόλου των κρατικών πολιτικών που αφορούν το παιδί.

Τέλος, προτείνεται η βελτίωση του συστήματος επιτροπείας των ασυνόδευτων ανηλίκων και των ανηλίκων που έχουν χωριστεί από την οικογένειά τους, έτσι ώστε να καταστεί λειτουργικό, ουσιαστικό και αποτελεσματικό και η αύξηση της χωρητικότητας για τους ασυνόδευτους ανηλίκους στα κέντρα υποδοχής.

Eurostat: Σε καθεστώς ένδειας το 22% του πληθυσμού στην Ελλάδα

17:57 | 14 Απρ. 2016

  

Το 22, 2% του πληθυσμού στην Ελλάδα ζούσε σε καθεστώς ένδειας το 2015, έναντι 8,2% του πληθυσμού της Ε.Ε., σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat.

Η Eurostat έδωσε στη δημοσιότητα το ποσοστό του πληθυσμού της Ε.Ε. που στερείται βασικών καταναλωτικών αγαθών ή αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε στοιχειώδεις οικονομικές υποχρεώσεις. Βάσει αυτών των στοιχείων, το 2015 στην Ελλάδα ζούσαν σε κατάσταση ένδειας περίπου 2,37 εκατομμύρια άνθρωποι και συνολικά στην Ε.Ε., 41 εκατομμύρια άνθρωποι.

Παρότι στην Ε.Ε. το ποσοστό του πληθυσμού που ζει σε κατάσταση ένδειας άρχισε να μειώνεται από το 2012 και μετά (από 9,9% το 2012 σε 8,2% το 2015), στην Ελλάδα κατέγραψε αύξηση από 19,5% το 2012, σε 20,3% το 2013, 21,5% το 2014 και 22,2% το 2015.

Σε κατάσταση ένδειας βρίσκεται στην ΕΕ το 8,3% των νοικοκυριών με δύο ή περισσότερους ενηλίκους με παιδιά, το 6% των νοικοκυριών χωρίς παιδιά και το 17,3% των μονογονεϊκών οικογενειών.

Μόλις 50 αμερικανικές εταιρείες κρύβουν σε offshore πάνω από 1,3 τρισ. δολάρια

Κολοσσοί φοροδιαφυγής

16:46 | 14 Απρ. 2016

Τελευταία ανανέωση 17:53 | 14 Απρ. 2016

  

Οι 50 μεγαλύτερες εταιρείες των ΗΠΑ έχουν περισσότερα λεφτά κρυμμένα σε offshore από το σύνολο του ΑΕΠ της Ισπανίας, του Μεξικού ή της Αυστραλίας. 

Πρόκειται για περίπου 1,3 τρισεκατομμύρια αφορολόγητα δολάρια. Ανάμεσα στις εταιρείες ηCoca Cola, ηWalt Disney, ηAlphabet (Google), ηApple, ηWalmart, η General Electric και η Goldman Sachs. 

Τα στοιχεία παρουσίασε η Oxfam, με τον Robbie Silverman, φοροτεχνικό σύμβουλο της οργάνωσης να δηλώσει ότι η φοροαποφυγή στις ΗΠΑ θα μπορούσε να επηρεάσει πολλές χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο. 

«Οι φτωχότερες χώρες πλήττονται ιδιαίτερα καθώς χάνουν περίπου 100 δισ. το χρόνο από την εταιρική φοροαποφυγή. Αυτά τα χρήματα θα ήταν αρκετά για την παροχή καθαρού νερού και αποχέτευσης σε περισσότερα από 2,2 δισ. ανθρώπους» προσθέτει. 

Ο Independent αναφέρει ότι επικοινώνησε με τις προαναφερθείσες εταιρείες. Η Goldman Sachs αρνήθηκε να σχολιάσει ενώ οι υπόλοιπες δεν απάντησαν. 

Οι 50 αυτές εταιρείες εκτιμάται ότι είχαν κέρδη 4 τρισ. δολάρια σε παγκόσμιο επίπεδο από το 2008-2014 αλλά πλήρωσαν μόλις 26.5% από αυτά σε φόρους την ίδια ώρα που ο φορολογικός συντελεστής είναι 35%.  Επίσης οι 50 αυτές εταιρείες έλαβαν συνολικά 27 δολάρια ομοσπονδιακής βοήθειας - δάνεια, εγγυήσεις δανείων και πακέτα διάσωσης - για κάθε ένα δολάριο που πλήρωσαν σε φόρους.