Αβγάτισαν την περιουσία τους οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη

krussoi-combo.jpg

Από το ράλι που ακολούθησε μετά τις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, οι μεγιστάνες των ΗΠΑ πρόσθεσαν στα χρηματοκιβώτια τους 77 δισ. δολάρια και συνολικά 237 δισ. δολάρια ολόκληρο το 2016

29.12.2016, 13:19 | Ετικέτες:  χρήματα, φτώχεια, Ντόναλντ Τραμπ, επενδύσεις, Brexit, οικονομία,χρηματιστήρια, ΗΠΑ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε

Συντάκτης: 

Μπάμπης Μιχάλης

Ενώ οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης και του κυρίαρχου την τελευταία τριακονταετία νεοφιλελεύθερου οικονομικού πρότυπου «αγκαλιάζουν» τους λαϊκιστές στις δυτικές κοινωνίες -βγάζοντας τη Βρετανία εκτός Ε.Ε. και τον Ντόναλντ Τραμπ πρόεδρο των ΗΠΑ-, ενώ το 9% του παγκόσμιου πληθυσμού πνίγεται στα χρέη, ενώ εκατομμύρια ανθρώπων μεταναστεύουν στον Βορρά αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και αλλάζοντας τις κοινωνίες και τις οικονομίες του αναπτυγμένου κόσμου, αυτοί συνεχίζουν μία από τα ίδια, συσσωρεύοντας περιττά για την προσωρινή υπόστασή τους πλούτη.

Ο λόγος για τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη, που κλείνουν το δύσκολο για την ανθρωπότητα, την οικονομία -και τη μουσική- 2016 με 237 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από αυτά που είχαν στην αρχή της χρονιάς.

Οι κροίσοι της Γης δεν «μάσησαν» ούτε στη χρηματιστηριακή αναταραχή του περασμένου Ιανουάριου -όταν εν μέσω φόβων για την οικονομική επιβράδυνση της Κίνας εξανεμίστηκαν στα διεθνή χρηματιστήρια περισσότερα από 4 τρισ. δολάρια-, ούτε στις διαρκείς προειδοποιήσεις των οικονομολόγων και των διεθνών οργανισμών για παρατεταμένη στασιμότητα στην παγκόσμια οικονομία, ούτε στα «καμπανάκια» των ειδικών για την εκτόξευση του δημόσιου χρέους σε πληθώρα χωρών της υφηλίου, αλλά ούτε και σε γεγονότα όπως το Brexit και η εκλογή Τραμπ, που αρκετοί θεωρούσαν αρνητικά για τις επενδυτικές τους θέσεις.

Ειδικά το «φαινόμενο Τραμπ» -που απορρίφθηκε διά ροπάλου προεκλογικά από τις αμερικανική ελίτ προς χάριν της Κλίντον- αποδείχθηκε χρυσοφόρο.

Από το ράλι που ακολούθησε μετά τις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, οι δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ πρόσθεσαν στις περιουσίες τους 77 δισ. δολάρια εν μέσω προσδοκιών για περαιτέρω απορρύθμιση της οικονομίας από τον Τραμπ, αύξηση εργασιών και κερδοφορίας του ιδιωτικού τομέα.

Ο νέος πρόεδρος έδειξε άμεσα τις προθέσεις του δημιουργώντας ένα υπουργικό συμβούλιο γεμάτο ανθρώπους των επιχειρήσεων -μεταξύ αυτών και τρία πρώην στελέχη της Goldman Sachs-, οι οποίοι όμως δεν έχουν εμπειρία σε κυβερνητικά πόστα.

Το μίγμα αυτό, σύμφωνα με τον δισεκατομμυριούχο Ρέι Ντάλιο, θα απελευθερώσει τα «ζωώδη ένστικτα» του καπιταλισμού και θα οδηγήσει τις αγορές ακόμη ψηλότερα, κάνοντας τους πιο πλούσιους ακόμη πλουσιότερους.

Εκείνος πάντως που, σύμφωνα με τα στοιχεία του Bloomberg, αύξησε περισσότερο τα πλούτη -τόσο μετά τη νίκη Τραμπ όσο και στο σύνολο του 2016- ήταν ο παλαίμαχος επενδυτής Γουόρεν Μπάφετ.

Ο 86χρονος «μάντης της Ομάχα» είδε τον πλούτο να αυξάνεται κατά 19% μετά τις αμερικανικές εκλογές στα 74,1 δισ. δολάρια.

Είναι ο δεύτερος πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο και συνολικά είδε το 2016 την περιουσίατου να αυξάνεται κατά 11,8 δισ. δολάρια.

Σε όρους ατομικής περιουσίας, οι Αμερικανοί κυριάρχησαν φέτος στις σχετικές λίστες καταλαμβάνοντας τις τέσσερις από τις πέντε πρώτες θέσεις των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη με τη μεγαλύτερη αύξηση πλούτου.

Μετά τον «πρωταθλητή» Μπάφετ ακολούθησαν ο συνιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, που αύξησε την περιουσία του το 2016 κατά περίπου 10 δισ. δολάρια, στα 91,5 δισ. δολάρια και είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ο Χάρολντ Χαμ που αύξησε την περιουσία του κατά 8,4 δισ. δολάρια χάρη στην άνοδο των πετρελαϊκών τιμών και των εξαγγελιών Τραμπ για απελευθέρωση της χρήσης των ορυκτών καυσίμων, ο Τζεφ Μπέζος της ιστοσελίδας ηλεκτρονικού εμπορίου Amazon που αύξησε την περιουσία του περισσότερο από 8 δισ. δολάρια και ο Γάλλος Μπερνάρ Αρνό του γνωστού οίκου πολυτελών ειδών LVMH.

O τελευταίος είναι ο μοναδικός μη Αμερικανός μεγιστάνας του «top 5» και αύξησε την περιουσία του φέτος κατά 7,1 δισ. δολάρια, στα 38,9 δισ. δολάρια.

Εκτός του Τραμπ, όμως, στο αβγάτισμα της περιουσίας των Αμερικανών κροίσων συνετέλεσε -και θα συντελέσει ακόμη περισσότερο στο μέλλον- η αύξηση των επιτοκίων από τη Fed, που ενισχύει δολάριο και αξίες που εκφράζονται σε αυτό.

Οπως τυχαίο δεν είναι και... το ανάποδο, το γεγονός δηλαδή ότι 9 στους 10 μεγιστάνες με τη μεγαλύτερη μείωση στην περιουσία τους ήταν φέτος εκτός των ΗΠΑ.

Πρώτος όλων σε απώλειες ήταν ο Κινέζος Γουάνγκ Ζιανλίν, που έχασε φέτος 5,8 δισ. δολάρια, αλλά με περιουσία 30,6 δισ. δολάρια είναι ο 21ος πλουσιότερος του κόσμου.

Ούτε, πάντως, ο Γουάνγκ, ούτε ο πλουσιότερος άνθρωπος της Αφρικής, ο Νιγηριανός Αλίκο Ντανγκότε, που έχασε 4,9 δισ. δολάρια ή το ένα τρίτο του πλούτου του το 2016, ούτε βέβαια ο Σαουδάραβας πρίγκιπας Αλουαλίντ Μπιν Ταλάλ Αλ Σαούντ, που είδε την περιουσία του να μειώνεται επίσης κατά 4,9 δισ. δολάρια, πρόκειται να... πεινάσουν.

Και οι τρεις κρατούν τη θέση τους στην κορυφή της πυραμίδας του παγκόσμιου πλούτου που συντάσσει κάθε χρόνο η Credit Suisse.

Η κορυφή αυτή συνίσταται από 33 εκατ. εκατομμυριούχους, μόλις το 0,7% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού και έχει συνολική περιουσία 116,6 τρισ. δολάρια, δηλαδή το 45,6% του παγκόσμιου πλούτου.

Στη βάση της πυραμίδας υπάρχουν περισσότεροι από 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι με ατομική περιουσία μικρότερη των 10.000 δολαρίων.

Αποτελούν το 73,2% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού, κατέχουν όμως όλοι μαζί μόλις το 2,4% του παγκόσμιου πλούτου.

Η ανισότητα αυτή γίνεται ακόμη πιο εμφανής όταν συγκριθούν το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού που κατέχει σήμερα λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πλούτου με το πλουσιότερο 10% που κατέχει το 89%.

Μέλη αυτού του φτωχότερου 50% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού είναι, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Credit Suisse World Wealth Report 2016, όσοι έχουν ατομική περιουσία μικρότερη των 2.222 δολαρίων.

Η αντίστοιχη ατομική περιουσία των μελών του φτωχότερου 20% είναι μικρότερη των 248 δολαρίων.

Ο μέσος ατομικός πλούτος σε αυτές τις δύο κατηγορίες είναι ανάλογα χαμηλός: μόλις 159 δολάρια για το φτωχότερο 50% του ενήλικου πληθυσμού της Γης και -1.079 δολάρια για το φτωχότερο 20%.

Στην Ευρώπη, ο αριθμός των πολιτών που ανήκει σε αυτό το φτωχότερο 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού αγγίζει σήμερα τα 101 εκατομμύρια.

Οι άνθρωποι αυτοί χρωστάνε πολύ περισσότερα από αυτά που κατέχουν και αποτελούν την υδρογονοβόμβα της σημερινής «πολιτισμένης» Γηραιάς Ηπείρου.

Σπινθηρίσματα αυτής της βόμβας αποτελούν τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα σε Βρυξέλλες, Παρίσι και Βερολίνο, …κύριε Σόιμπλε.

Από την ΕφΣυν

Ο καθηγητής Κώστας Μελάς στο tvxs.gr: Όσα «ξέχασε» ο Τόμσεν

19:24 | 22 Δεκ. 2016

Τελευταία ανανέωση 19:46 | 22 Δεκ. 2016

  

«Δεν μπορείς να συγκρίνεις την Ελλάδα με τη Γερμανία. Αυτή η σύγκριση οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα», σημειώνει στο tvxs.gr, ο καθηγητής οικονομίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Κώστας Μελάς, σχολιάζοντας τη νέα παρέμβαση του επικεφαλής Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν. «Αν εφαρμόζαμε αυτά που λέει τότε η μέση σύνταξη θα έπεφτε κάτω από τα 400 ευρώ», τονίζει και επισημαίνει όσα «ξέχασε» να αναφέρει στη νέα του παρέμβαση ο «αρχιτέκτονας» των δύο πρώτων προγραμμάτων στην Ελλάδα.

Στο άρθρο του ο Τόμσεν υποστηρίζει πως θα πρέπει να υπάρξουν περαιτέρω διεύρυνση της φορολογικής βάσης με μείωση του αφορολόγητου ορίου και μειώσεις σε συντάξεις. Μάλιστα στηρίζει τους ισχυρισμούς του παραθέτοντας στοιχεία της γερμανικής οικονομίας.

Ο κ. Κώστας Μελάς απαντάει στους ισχυρισμούς Τόμσεν:

Ισχυρισμός πρώτος: Το ποσοστό αναπλήρωσης στην Ελλάδα είναι 81% σχεδόν διπλάσιο από το επίπεδο της Γερμανίας 43%. Οι συντάξεις στην Ελλάδα είναι πολύ γενναιόδωρες.

Καταρχάς οι συντάξεις σήμερα είναι πολύ μικρότερες από αυτές που αναφέρει, καθώς επικαλείται το 2013. Σχετικά με τα ποσοστά αναπλήρωσης, και βάσει των σημερινών μισθών, με το 80% η μέση σύνταξη βγαίνει περίπου στα 720 - 730 ευρώ. Αν πάμε στο 40% τότε η σύνταξη βγαίνει κάτω από 400 ευρώ. Το να συγκρίνουμε την Ελλάδα με την ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης δεν μας οδηγεί σε σωστά συμπεράσματα. Στη Γερμανία οι μισθοί είναι πολύ υψηλοί και άρα με ποσοστό αναπλήρωσης 40% βγάζει υψηλή σύνταξη, πάνω από 1.000 ευρώ.

Επίσης αυτό που δεν λέει ο Τόμσεν είναι πως σε όλη την Ευρώπη ισχύει ότι αν βάλω στο ασφαλιστικό σύστημα «100», βάσει του αναλογικού συστήματος, θα πάρω πίσω περίπου «85», αφαιρώντας και τα κόστη του ασφαλιστικού συστήματος. Όμως με τις προτάσεις Τόμσεν θα βάζουμε «100» και θα παίρνουμε «55». Ήδη αυτό το έχει πετύχει στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό.

Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι είναι το εξής. Λέει: «Έχετε υψηλές συντάξεις, κόψτε τις και δώστε τα χρήματα σε κοινωνικές παροχές». Βγάζει δηλαδή τελείως έξω από τη συζήτηση το θέμα της ανάπτυξης, χωρίς παράλληλα να λαμβάνει υπόψη το θέμα της μη κανονικότητας, στην οποία βρίσκεται σήμερα η ελληνική οικονομία. Το ΔΝΤ αντιλαμβάνεται τις κρατικές δαπάνες για ασφάλιση ως καταναλωτικές ενώ στην ουσία οι δαπάνες είναι αναπαραγωγικές. Δηλαδή συμβάλουν στο σύστημα.

Ισχυρισμός δεύτερος: Πάνω από τους μισούς μισθωτούς απαλλάσσονται από την καταβολή  φόρου εισοδήματος. Χρειάζεται μείωση του αφορολόγητου ορίου.

Ο Τόμσεν λέει πως οι μισοί μισθωτοί εξαιρούνται από το φόρο εισοδήματος στην Ελλάδα λόγω του αφορολόγητου. Σε περίπτωση που το αφορολόγητο όριο μειωθεί περαιτέρω πολλοί άνθρωποι θα χάσουν επιπλέον εισόδημα. Και επειδή το εισόδημα είναι ήδη πολύ χαμηλό στην Ελλάδα περισσότεροι άνθρωποι θα εξωθηθούν στα όρια της φτώχειας ή κάτω από αυτά. Ο Τόμσεν, όπως κάθε τεχνοκράτης, δεν λαμβάνει υπόψη του την πραγματικότητα που υπάρχει στην Ελλάδα.

Η κατάργηση του αφορολόγητου θα επιβαρύνει περισσότερο τα φτωχότερα στρώματα. Αν για παράδειγμα το αφορολόγητο πάει στα 5.500 σημαίνει πως θα υπάρξει μείωση στα χαμηλά εισοδήματα κατά περίπου 200 ευρώ το μήνα. Στην παρούσα φάση η μείωση του αφορολόγητου με αντάλλαγμα τη μείωση κάποιων φόρων, θα επιβαρύνει περισσότερο τα χαμηλότερα εισοδήματα και θα ευνοήσει συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες, κυρίως αυτές με τα υψηλότερα εισοδήματα.  Μια τεχνοκρατική αλήθεια δεν σημαίνει πως ανταποκρίνεται και στην πραγματική αλήθεια της οικονομίας.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί πως το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ελλάδα είναι αυτοαπασχολούμενοι. Ίσως έχουμε και ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοαπασχολούμενων στην ΕΕ. Η φοροδιαφυγή στους αυτοαπασχολούμενους - όχι μόνο στην Ελλάδα, σε όλο τον κόσμο - είναι εγγενής και δεν πιάνεται εύκολα. Όχι πως αυτό αποτελεί δικαιολογία αλλά επί της ουσίας θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Φοροδιαφυγή υπάρχει και στη Γερμανία, περίπου στο 17%, και με μικρότερο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων. Στην Ελλάδα εκτιμάται περίπου στο 26%. Μη νομίζει κανείς ότι ο Γερμανός δεν φοροδιαφεύγει. Κάθε λύση θα πρέπει να στηρίζεται στην πραγματικότητα κάθε χώρας. Εξάλλου η διεύρυνση της φορολογικής βάσης μέχρι σήμερα έχει πενιχρά αποτελέσματα. Αυτό ίσως οφείλεται σε αδυναμία του μηχανισμού, αλλά ίσως και στην πραγματικά εγγενή αδυναμία. Πάντως η λύση δεν μπορεί να είναι η μείωση του αφορολόγητου. Δεν είναι εφικτή.

Ισχυρισμός τρίτος: Ο Πολ Τόμσεν παραδέχεται πως οι φορολογικοί συντελεστές (εισοδήματος, ΦΠΑ, εταιρικοί κλπ) και οι ασφαλιστικές εισφορές στην Ελλάδα είναι σε μη βιώσιμο επίπεδο. Ζητάει μείωση των συντελεστών και κατηγορεί τις κυβερνήσεις πως λανθασμένα τους έχουν αυξήσει.

Ορθά ο Τόμσεν επισημαίνει πως ο φόροι είναι υψηλοί. Το θέμα όμως είναι «γιατί;». Για ποιο στόχο; Η απάντηση είναι για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Ο στόχος είναι να υπάρχουν πρωτογενή πλεονάσματα συγκεκριμένης τάξεως κάτι που «ξεχνάει» να αναφέρει. (σημείωση: Υπενθυμίζεται πως τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα αποτελούσαν βασικό δομικό στοιχείο των προγραμμάτων «αρχιτεκτονικής» Τόμσεν αλλά και μια πάγια επιταγή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε). 

Ποιος φοβάται τη διαφάνεια;

eurokoinovoulio1.jpg

Πρόκειται για την τροπολογία 315 | EPA/PATRICK SEEGER

22.12.2016, 15:00 | Ετικέτες:  Ευρώπη, Ευρωκοινοβούλιο, διαφθορά

Συντάκτης: 

Δημήτρης Ψαρράς

 Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ψηφοφορίες διεξήχθη την περασμένη εβδομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τα αποτελέσματά της είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικά για τον τρόπο που πολιτεύονται οι ομάδες των ευρωπαϊκών κομμάτων, αλλά και για την ιδιαίτερη στάση των Ελλήνων ευρωβουλευτών και τον τρόπο που λειτουργούν μακριά από τα φώτα της επικαιρότητας.

Πρόκειται για την τροπολογία 315, η οποία περιλαμβανόταν στην έκθεση του ευρωβουλευτή Ρίτσαρντ Κόρμπετ του βρετανικού Εργατικού Κόμματος για τη γενική αναθεώρηση του κανονισμού του Κοινοβουλίου. Με την τροπολογία αυτή επιδιωκόταν απλώς να ενισχυθούν οι όροι διαφάνειας στις σχέσεις μεταξύ των ευρωβουλευτών και των εκπροσώπων των διάφορων λόμπι που λύνουν και δένουν στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο.

Σύμφωνα με την τροπολογία αυτή, «οι βουλευτές θα πρέπει να δημοσιοποιούν ηλεκτρονικά όλες τις προγραμματισμένες συναντήσεις με εκπροσώπους συμφερόντων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Mητρώου Διαφάνειας. Tο προεδρείο παρέχει την απαιτούμενη υποδομή στην ιστοσελίδα του Kοινοβουλίου».

Ακόμα και αυτή η στοιχειώδης πρόβλεψη θεωρήθηκε τελικά υπερβολική. Από την ομάδα των Πράσινων (Greens/EFA) ψήφισαν 48 υπέρ της τροπολογίας και ένας απείχε, από την Αριστερά (GUE/NGL) υπερψήφισαν την τροπολογία και οι 46, από τους Συντηρητικούς Ευρωσκεπτικιστές (ECR) ψήφισαν 64 «ναι» και 3 «όχι», από τους Λαϊκιστές Ευρωσκεπτικιστές (EFDD) 38 «ναι» και 3 «όχι», από την Ακρα Δεξιά (ENF) 26 «ναι», 5 αποχές και 6 «όχι», από τους Σοσιαλδημοκράτες (S&D) 77 «ναι», 98 αποχές και 1 «όχι», από τους Φιλελεύθερους (ALDE) 9 «ναι», 1 αποχή και 56 «όχι» και από τους Συντηρητικούς (EPP) 3 «ναι», 2 απείχαν και 200 καταψήφισαν την τροπολογία.

Τελικά η τροπολογία συγκέντρωσε την πλειοψηφία των παρευρισκομένων (319 έναντι 274), αλλά όχι την απόλυτη πλειοψηφία στο σύνολο των ευρωβουλευτών που απαιτείται για την αναθεώρηση του κανονισμού του Κοινοβουλίου. Ετσι, με την ευθύνη όσων την καταψήφισαν, ένα στοιχειώδες μέτρο διαφάνειας και καταπολέμησης της πολιτικής διαφθοράς απορρίφθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο.

Και ποιοι είναι αυτοί που ευθύνονται από τους Ελληνες ευρωβουλευτές;

Κατ’ αρχάς το σύνολο των ευρωβουλευτών της Αριστεράς υπερψήφισε την τροπολογία. Αλλωστε, είχαν συνυπογράψει εξαρχής το κείμενό της. Ψήφισαν οι Στέλιος Κούλογλου, Κωνσταντίνα Κούνεβα, Δημήτρης Παπαδημούλης, Κώστας Χρυσόγονος (ΣΥΡΙΖΑ), Νίκος Χουντής (Λαϊκή Ενότητα), Σοφία Σακοράφα (ανεξάρτητη).

Θετικά ψήφισαν και οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης και Σωτήρης Ζαριανόπουλος, οι οποίοι κατατάσσονται στους μη εγγεγραμμένους, καθώς και ο ανεξάρτητος Νότης Μαριάς, ο οποίος κατατάσσεται στους Συντηρητικούς Ευρωσκεπτικιστές.

ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία

Υπέρ της τροπολογίας τάχθηκαν και τα μέλη της ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών Εύα Καϊλή (ΠΑΣΟΚ), Γιώργος Γραμματικάκης και Μιλτιάδης Κύρκος (Ποτάμι). Διαφορετικό δρόμο ακολούθησε ο Νίκος Ανδρουλάκης (ΠΑΣΟΚ), ο οποίος επέλεξε την αποχή.

Εκείνοι που καταψήφισαν την τροπολογία ήταν οι εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι ακολούθησαν σύσσωμοι τη γραμμή της ευρωπαϊκής Δεξιάς: Μανώλης Κεφαλογιάννης, Γιώργος Κύρτσος, Μαρία Σπυράκη, Ελίζα Βόζεμπεργκ-Βρυωνίδη και Θόδωρος Ζαγοράκης. Αλλωστε χωρίς λόμπι δεν υπάρχει Δεξιά.

Πάντως, η μεγάλη έκπληξη ήρθε από τη Χρυσή Αυγή. Οι δήθεν «αντισυστημικοί» εκπρόσωποί της Γεώργιος Επιτήδειος, Ελευθέριος Συναδινός και Λάμπρος Φουντούλης καταψήφισαν την τροπολογία, μαζί με τον ομοϊδεάτη τους του γερμανικού NPD Ούντο Φόιγκτ.

Ετσι διαφοροποιήθηκαν από την πλειοψηφία των ευρωσκεπτικιστών της Ακρας Δεξιάς, οι οποίοι με επικεφαλής τη Μαρίν Λεπέν υποστήριξαν την τροπολογία. Αποδείχτηκε έτσι για ακόμα μια φορά ότι η Χρυσή Αυγή το πρώτο που φοβάται είναι η διαφάνεια στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το πρώτο που έχει να κρύψει είναι οι επαφές της με τους λομπίστες του μεγάλου κεφαλαίου.

Από την ΕφΣυν

ΕΛΣΤΑΤ: 820.000 μακροχρόνια άνεργοι βρίσκονται στο περιθώριο

Μόνο το 10% λαμβάνει επίδομα ανεργίας από τον ΟΑΕΔ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  21/12/2016 17:25

Κοινή χρήση

emailεκτύπωση  

Μακροχρόνια άνεργοι είναι οι επτά στους δέκα ανέργους, δηλαδή 820.000 άτομα!

Ο εφιάλτης της ανεργίας κυριαρχεί στην κοινωνία και οι περισσότερες οικογένειες θα περάσουν μαύρες γιορτές, αφού έχουν και έναν άνεργο ανάμεσά τους.

Τα νέα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και του ΙΝΕ - ΓΣΕΕ, για την ανεργία είναι συγκλονιστικά. Οι μακροχρόνια άνεργοι (όσοι αναζητούν από 12 μήνες και άνω εργασία, ανεξάρτητα από το αν έχουν εργαστεί στο παρελθόν) αποτελούν το 73,8% των ανέργων. Μάλιστα οι 9 στους 10 ανέργους βρίσκονται στο περιθώριο  και δεν λαμβάνουν καμία απολύτως στήριξη από τον ΟΑΕΔ, ούτε επίδομα ανεργίας ούτε επιδότηση απασχόλησης. Μόνο το 10% των ανέργων λαμβάνει επίδομα ανεργίας από τον ΟΑΕΔ ενώ το πρόσθετο επίδομα των 200 ευρώ τον μήνα το λαμβάνει μόλις το 1,5% του συνόλου των εγγεγραμμένων μακροχρόνια ανέργων.

Επίσης:

- Την τελευταία εξαετία η ανεργία έχει οδηγήσει στο εξωτερικό περίπου 300.000 νέους υψηλής εξειδίκευσης.
- Κάθε άνεργος είναι άνεργος περισσότερο από δυόμισι έτη.
- Σε 350.000 οικογένειες δεν υπάρχει εργαζόμενο μέλος.
-  Το ποσοστό ανεργίας των γυναικών (27,2%) είναι σημαντικά υψηλότερο των ανδρών.
- Το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας παρατηρείται στους νέους ηλικίας 15 - 24 ετών (46,9%).
- Την 4ετία των δύο Μνημονίων (2010-2014) καταγράφηκε αύξηση κατά 45% στον αριθμό των εγγεγραμμένων ανέργων και μείωση  κατά 47% στον αριθμό των δικαιούχων του επιδόματος ανεργίας.
- Η πραγματική ανεργία στερεί από το ασφαλιστικό σύστημα πάνω από 7 δισ. ευρώ.

Τονίζεται ότι σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας το εποχικά διορθωμένο ποσοστό ανεργίας τον Σεπτέμβριο 2016 ανήλθε στο 23,1% έναντι 24,7% τον Σεπτέμβριο του 2015 και του αναθεωρημένου προς τα κάτω 23,3% τον Αύγουστο του 2016. Το σύνολο των απασχολουμένων τον Σεπτέμβριο 2016 εκτιμάται ότι ανήλθε σε 3.690.168 άτομα. Οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.111.490 ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός σε 3.237.622 άτομα.


Το ΙΝΕ - ΓΣΕΕ τονίζει ότι το επίσημο ποσοστό ανεργίας όπως υπολογίζεται από την ΕΛΣΤΑΤ υποεκτιμά το πραγματικό μέγεθός της, επισημαίνοντας ότι για μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση στο πραγματικό μέγεθος της ανεργίας θα πρέπει να προστεθούν στους ανέργους και όσοι αναζητούν εργασία αλλά δεν είναι διαθέσιμοι την περίοδο της έρευνας και όσοι είναι διαθέσιμοι αλλά δεν αναζητούν εργασία καθώς και οι εργαζόμενοι που υποαπασχολούνται. Υπό αυτό το πλαίσιο το ΙΝΕ

 - ΓΣΕΕ υποστηρίζει ότι το β' τρίμηνο του 2016 το ποσοστό της πραγματικής ανεργίας ανήλθε σε 30,8%, οριακά χαμηλότερα από το αντίστοιχο τρίμηνο του 2015 που ήταν 31,7%.

Από το Βήμα

Πώς φτιάχτηκε η γερμανική Ευρώπη

merkel_soible-630.jpg

Ανγκελα Μέρκελ, Β. Σόιμπλε, οι παραχαράκτες της ευρωπαϊκής ιδέας

19.12.2016, 15:37 | Ετικέτες:  Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Άνγκελα Μέρκελ, ευρωζώνη, ΕΚΤ

Συντάκτης: 

Νίκος Σβέρκος

Η νέα κρίση στις σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές της προκλήθηκε όταν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ένα εφάπαξ πακέτο παροχών προς χαμηλοσυνταξιούχους και την αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ σε νησιά του βόρειου και ανατολικού Αιγαίου.

Το επεισόδιο είχε δύο πτυχές, μία τεχνοκρατική και μία πολιτική. Αφενός οι αξιωματούχοι του βασικού δανειοδοτικού θεσμού, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, εκδήλωσαν την ανησυχία τους για τη δημοσιονομική επίπτωση που θα είχαν αυτά τα μέτρα στην Ελλάδα.

Αφετέρου οι ίδιοι παράγοντες, μαζί με την ηγεσία του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για το γεγονός ότι δεν υπήρξε πρότερη ενημέρωση και «πράσινο φως» για τις παροχές αυτές.

Αυτά τα δύο στοιχεία εκφράστηκαν τελικά με το «βέτο» που έβαλε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Το παραπάνω σχήμα δεν είναι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα. Ωστόσο, επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά τον ισχυρισμό ότι η Γερμανία διαφεντεύει τις τύχες της ευρωζώνης και των κρατών-μελών της.

Πώς και πότε συντελέστηκε όμως η μετάβαση στη «γερμανική Ευρώπη», σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που ελέγχεται απολύτως από τις διαθέσεις και τους σχεδιασμούς του Βερολίνου; Γιατί οι διαφωνούντες με τη «γραμμή» της Γερμανίας στέκονται θεσμικά ανίσχυροι και δεν μπορούν να υπερσκελίσουν τα αναχώματα που θέτει η Γερμανία;

Η «Ατζέντα 2000»

Τα θεμέλια της οικοδόμησης της γερμανικής Ευρώπης βρίσκονται στη διετία 1999-2000. Ηταν η εποχή που τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης προετοίμαζαν το έδαφος να «υποδεχτούν» τις ανατολικές χώρες.

Σύμφωνα με όσα είπε στις 15 Δεκεμβρίου («Στο Κόκκινο») ο Γεράσιμος Ποταμιάνος, πρώην κορυφαίο στέλεχος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τότε συντελέστηκε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στην Κομισιόν και στα όργανα της Ε.Ε. ώστε να περιοριστεί η δυνατότητα επιρροής των χωρών του πρώην «Ανατολικού Μπλοκ» στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Πρόκειται για την περίφημη «Ατζέντα 2000» που έθετε σαφείς οικονομικούς στόχους για την επταετία 2000-2006. Πιο συγκεκριμένα, η «Ατζέντα», που υιοθετήθηκε τελικά στη σύνοδο κορυφής του Βερολίνου τον Μάρτιο του 1999, είχε στόχο την ανανέωση του ευρωπαϊκού αγροτικού μοντέλου, τη μείωση του οικονομικού χάσματος ανάμεσα στις περιφέρειες και την υιοθέτηση μέτρων για μεσαίες αυξήσεις στα έσοδα των προϋπολογισμών.

Οι αλλαγές αυτές αποτέλεσαν αντικείμενο επεξεργασίας στις Βρυξέλλες από το 1997, ενώ στην τελική τους μορφή συνέκλιναν δύο χρόνια αργότερα η Γερμανία και η Γαλλία, των οποίων ηγούνταν ο Σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ και ο δεξιός Ζακ Σιράκ. Σύμφωνα με τον Γεράσιμο Ποταμιάνο, η Γερμανία τα επόμενα χρόνια αξιοποίησε πλήρως και προς όφελός της τις αλλαγές.

Προσχεδιασμένη... υπερέκταση

Αυτό βέβαια συντελέστηκε τόσο οικονομικά όσο και θεσμικά: Στη διεύρυνση του 2004 η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Πολωνία, η Σλοβακία και η Σλοβενία (πέραν της Κύπρου και της Μάλτας) εισήλθαν στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά.

Οι μεν βαλτικές χώρες μέσα από σκληρά προγράμματα λιτότητας άλλαξαν βίαια την οικονομική τους σύνθεση, παραχωρώντας τους βασικούς τους πόρους σε γερμανικούς κολοσσούς (κυρίως πρώην επιχειρήσεις μεταλλευμάτων που ανήκαν στο Δημόσιο), ενώ άλλες ανατολικές χώρες πρόσφεραν άφθονα αγροτικά προϊόντα (αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι εν έτει 1995 τα 64 εκατ. πολίτες των χωρών του Βίζεγκραντ ήταν δυόμισι φορές πιο «αγροτικοί» και μόνο κατά 30% πλούσιοι σε σχέση με την Ε.Ε. των 12, όπως έγραφε ο Ρίτσαρντ Μπάλντουιν, καθηγητής Διεθνών Οικονομικών στη Γενεύη).

Σήμερα όσες εκ των ανατολικών χωρών έχουν εισέλθει στην ευρωζώνη, αποτελούν τους πιο «σκληροπυρηνικούς συμμάχους» της Γερμανίας και φανατικούς υπέρμαχους του νεοφιλελευθερισμού.

«Η νέα γερμανική ισχύς στην Ευρώπη δεν βασίζεται στη δύναμη όπως στο παρελθόν. Δεν χρειάζεται όπλα για να επιβάλει τη θέλησή της στις άλλες χώρες. Δεν χρειάζεται να εισβάλει, όμως είναι πανταχού παρούσα» έγραφε στη «Γερμανική Ευρώπη» ο Ούλριχ Μπεκ, ο Γερμανός κοινωνιολόγος που υποστήριζε με θέρμη την περαιτέρω ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης.

Η θέση αυτή, όμως, φαίνεται ότι έχει απόλυτη ρεαλιστική εφαρμογή και στη σημερινή ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, αποκαλύπτοντας τη θεσμική επιβολή της Γερμανίας διά της «Ατζέντας 2000». Αρκεί να δει κανείς τα απτά αποτελέσματα σήμερα.

Η Συνθήκη της Λισαβόνας

Τον Δεκέμβριο του 2007 υιοθετήθηκε επισήμως η Συνθήκη της Λισαβόνας. Σ’ αυτήν αναβαθμίστηκαν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και τα Συμβούλια των Υπουργών, που αποτελούνται από εκπροσώπους των κυβερνήσεων. Το σύστημα λήψης αποφάσεων μετασχηματίστηκε ως εξής: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει νομοθεσίες, οι οποίες πρέπει να έχουν ταυτόχρονα την έγκριση τόσο του Ευρωκοινοβουλίου όσο και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Οι παρατηρητές στις Βρυξέλλες υποστηρίζουν ότι αυτές οι αλλαγές ενίσχυσαν υπερβολικά τον ρόλο του Συμβουλίου, δίνοντάς του το προνόμιο να αποφασίζει τι και με ποια μορφή θα υιοθετηθεί. Παράλληλα όμως υιοθετήθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και η έννοια της «ψηφοφορίας με ειδική πλειοψηφία» σε μια σειρά πολιτικούς τομείς, που αντικατέστησε την καθολική υποχρεωτική ομοφωνία.

Το νέο σύστημα εισήγαγε ειδικές πλειοψηφίες που βασίζονταν είτε στον πληθυσμό είτε στον αριθμό των χωρών. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η Γερμανία έχει το 16% του ευρωπαϊκού πληθυσμού, τότε γίνεται κατανοητή η ισχυρή θέση της.

Η Ανγκελα Μέρκελ βέβαια φρόντισε σταδιακά να αποδυναμώσει και το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων, στο οποίο συμμετέχουν κυρίως οι υπουργοί Ευρωπαϊκών Υποθέσεων όλων των κρατών-μελών της Ε.Ε.

Το Συμβούλιο προετοιμάζει τις συνόδους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ωστόσο τα τελευταία χρόνια τα κείμενα που προετοιμάζει έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων ουκ ολίγες φορές. Σύμφωνα με παρατηρητές στις Βρυξέλλες, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Γερμανίδα καγκελάριος «δεν εμπιστεύεται» τους Σοσιαλδημοκράτες του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών.

Αποτέλεσμα είναι, με την ανοχή της Γαλλίας, οι κρίσιμες αποφάσεις στις συνόδους κορυφής να προετοιμάζονται από τους διπλωματικούς συμβούλους αρκετών αρχηγών κρατών.

Το Βερολίνο όμως δεν έμεινε άπραγο και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία θεωρείται περισσότερο «αυτονομημένη», μια και οι επίτροποί της επιλέγονται από τα εθνικά κράτη. Οσοι γνωρίζουν καλά τα εσωτερικά τεκταινόμενα στην Κομισιόν επισημαίνουν ότι ο έντονος «τεχνοκρατισμός» και οι ουκ ολίγες περιπτώσεις επιτρόπων που αποδείχτηκαν παλαιότερα είτε ανίκανοι είτε θύματα λόμπι έχουν αποτέλεσμα να υλοποιούνται οι αποφασισμένες πολιτικές κυρίως από τα στελέχη που συνεργάζονται με τους επιτρόπους. Στη συντριπτική τους πλειονότητα προέρχονται δε από τη Γερμανία και τις «σύμμαχες» χώρες της.

Με αυτόν τον τρόπο η Επιτροπή σε όλα τα επίπεδα ελέγχεται πολιτικά από το Βερολίνο. Προκειμένου όμως να κατανοήσουμε τις θεσμικές «αλυσίδες» που έχει φορέσει στην ευρωζώνη η Γερμανία, αξίζει να δούμε πώς είναι δομημένα τα όργανά της. Αν και άτυπο, το Γιούρογκρουπ είναι εκείνο που πολιτικά αποφασίζει για τις υποχρεώσεις κάθε χώρας του κοινού νομίσματος και τον τρόπο οικονομικής συνδρομής.

Οι αποφάσεις εκεί λαμβάνονται με ομοφωνία, ενώ η υλοποίησή τους εναπόκειται τεχνικά στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, τον περίφημο ESM.

Αυτός διοικείται από τον Κλάους Ρέγκλινγκ, τον Γερμανό οικονομολόγο με θητεία στο ΔΝΤ και σε συμβούλια κοντά στην Ανγκελα Μέρκελ, και από δύο όργανα: ένα αμιγώς πολιτικό που είναι το Συμβούλιο των Διοικητών, τα μέλη του οποίου είναι ουσιαστικά το Γιούρογκρουπ, και το Συμβούλιο των Διευθυντών, το οποίο έχει τεχνικές αρμοδιότητες και στο οποίο συμμετέχουν άλλα στελέχη των υπουργείων Οικονομικών κάθε χώρας.

Σύμφωνα με το καταστατικό του ESM, το Συμβούλιο των Διευθυντών μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις με πλειοψηφία 80-85%. Τα μέλη του Συμβουλίου δεν έχουν όμως ισότιμες ψήφους, αλλά ανάλογες του μετοχικού κεφαλαίου που έχουν συνεισφέρει οι διάφορες χώρες. Θέση μεγαλομετόχου έχει η Γερμανία, καθώς έχει σχεδόν το 27% των μετοχών και ανάλογο ποσοστό δικαιωμάτων ψήφου (η Γαλλία έχει το 20,2% και η Ιταλία το 17,8%).

Με αυτόν τον τρόπο το Βερολίνο μπορεί ανά πάσα στιγμή να θέσει ουσιαστικά βέτο και να μπλοκάρει μια ήδη ειλημμένη απόφαση. Αντίστοιχη δυνατότητα έχει θεσμικά και ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ ως επικεφαλής του Συμβουλίου των Διοικητών.

Λαϊκή δυσπιστία

Τα παραπάνω αποτελούν μερικούς από τους εμφανείς τρόπους με τους οποίους οικοδομήθηκε η ευρωζώνη. Αντίστοιχες πρακτικές μπορεί να βρει κανείς στο πώς δομήθηκε η ΕΚΤ και στο πώς μοιράζονται οι αρμοδιότητες ανάμεσα στα διάφορα όργανα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Ενα πάντως είναι βέβαιο: η Γερμανία εξυπηρετεί τα συμφέροντά της με συνέπεια και κυνισμό. Οι άλλες χώρες, όμως, και ιδιαίτερα οι μικρότερες, όπως η Ελλάδα, δεν έπραξαν τα προηγούμενα χρόνια τίποτε για να μην εδραιωθεί σε απόλυτο βαθμό η γερμανική Ευρώπη. Με αποτέλεσμα πλέον να επικρατεί έντονη λαϊκή δυσπιστία έναντι της Ευρώπης, αλλά και να συζητείται δικαίως ολοένα και περισσότερο το πώς θα ανατραπεί η πολιτική της κυριαρχία.

Από την ΕφΣυν

Περίπου 125.000 Έλληνες εργάζονται για λιγότερα από 100 ευρώ το μήνα Στοιχεία - σοκ

12:34 | 16 Δεκ. 2016

Τελευταία ανανέωση 14:31 | 16 Δεκ. 2016

  

Με στοιχεία που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις που πιέζουν οι δανειστές της Ελλάδας προκειμένου να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, απάντησε η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου.

Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε από το Βερολίνο όπου και βρίσκεται, η υπουργός παρουσίασε τον εργασιακό μεσαίωνα στον οποίο ζουν οι πολίτες στην Ελλάδα των 6 χρόνων μνημονίων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε η υπουργός:

- 125.000 εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερα από 100 ευρώ το μήνα, και ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερα από 1.000 ευρώ το μήνα.

- Ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 22%, και κατά 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών. Επομένως, η Ελλάδα είναι πλέον μία χώρα με χαμηλό κατώτατο μισθό σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, με μία ιδιαίτερα απορρυθμισμένη αγορά εργασίας.

- Οι μειώσεις στους κατώτατους μισθούς δεν βοήθησαν στην επανένταξη των ανέργων στην αγορά εργασίας, αντιθέτως αύξησαν τα ποσοστά της ανεργίας, από 7% το 2009 στο 27,9% το 2013, και η ανεργία των νέων διαμορφώνεται περίπου στο 50% στο 2016.

- Οι συνέπειες ήταν η σημαντική αύξηση της μετανάστευσης υψηλά καταρτισμένου νεανικού εργατικού δυναμικού, οι δραματικές επιπτώσεις στην καταναλωτική ζήτηση και η μεγάλη αύξηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.

- Περισσότερο από το 50% των προσλήψεων το 2015 αφορούν ευέλικτες μορφές απασχόλησης, με αποτέλεσμα να αυξηθεί δραματικά ο αριθμός αυτών που ονομάζουμε «φτωχοποιημένοι εργαζόμενοι», ενώ επίσης αυξήθηκε κατά πολύ και η αδήλωτη εργασία.

- Από το 2010 έχουν γίνει αρκετές «μεταρρυθμίσεις» στον τομέα των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν η κατάρρευση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Αυτή την στιγμή υπάρχουν εν ισχύ μόνο οκτώ κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Γεγονός που σημαίνει ότι οι ατομικές συμβάσεις εργασίας ορίζουν τους κανόνες για την πλειοψηφία των εργαζομένων.

«Σας έδωσα όλες αυτές τις πληροφορίες για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η ελληνική κυβέρνηση, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, στα θέματα της αγοράς εργασίας δεν ζητά τίποτε παραπάνω από αυτό που συμφωνήθηκε στο Μνημόνιο:  Ότι δηλαδή η αγορά εργασίας στην Ελλάδα θα επιστρέψει σε αυτό που περιγράφεται ως το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, στις αρχές του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου», τόνισε η Έφη Αχτσιόγλου στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε σε γερμανικά και διεθνή ΜΜΕ.

«Άλλωστε και η πλειοψηφία των συστάσεων του πορίσματος της επιτροπής εμπειρογνωμόνων, σχεδόν το 90%, υποστηρίζει τις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης ότι ένα ισχυρό σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων θα έπρεπε να επιστρέψει στη χώρα», σημείωσε.

Όσον αφορά τη στάση του ΔΝΤ, η Ελληνίδα υπουργός είπε ότι το Ταμείο αρνείται να συζητήσει το θέμα της αποκατάστασης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα διακινδύνευε την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, υπογραμμίζοντας «ότι δεν παρουσιάζει στοιχεία για να υποστηρίξει αυτή την άποψη».

«Αναφορικά με τη στάση των Ευρωπαίων εταίρων, οφείλω να πω ότι τις τελευταίες εβδομάδες είχα αρκετές συναντήσεις με ευρωπαίους αξιωματούχους, μέλη του ευρωκοινοβουλίου, με συνδικάτα κλπ. Διαπίστωσα ένα ευρύ κύμα αλληλεγγύης στο ελληνικό αίτημα. Μέλη των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών έστειλαν επιστολή στους Γιούνκερ, Ντράγκι και Ντάισελμπλουμ, ζητώντας την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων στην Ελλάδα, ο πρόεδρος Πιτέλα δημόσια υποστήριξε τη θέση μου, όπως και οι Πράσινοι και μέλη του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Και χθες η ολομέλεια του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου συζήτησε το θέμα των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας στην Ελλάδα, έπειτα από αίτημα διαφόρων πολιτικών ομάδων, και συμφώνησαν ότι η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα πρέπει να λάβει ένα τέλος, και ότι οι αρχές του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου πρέπει να ισχύσουν και πάλι» κατέληξε.

Από το tvxs

Κατρακυλά η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων

xrimata_oikonomia.jpg

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΥΡΩ - ΕΙΚΟΝΟΦΡΑΦΗΣΗ

14.12.2016, 06:04 | Ετικέτες:  Ελλάδα, λιτότητα, κρίση, Γερμανία, Ευρώπη, οικονομία, καταναλωτές

Συντάκτης: 

Κώστας Μοσχονάς

Το κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν υπολογιζόμενο σε μονάδες αγοραστικής δύναμης (ΜΑΔ) μειώθηκε το 2015 στην Ελλάδα κατά... 20 μονάδες σε σχέση με το 2010, από 88 σε 68 (Ευρώπη 28=100), σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat).

Η κατά κεφαλήν πραγματική κατανάλωση στη χώρα που αντικατοπτρίζει την κατάσταση των νοικοκυριών μειώθηκε κατά... 21 μονάδες και από 98 το 2010 βρέθηκε στο επίπεδο των 77 μονάδων το 2015...

Με 68 μονάδες ανά κάτοικο, οι Ελληνες έχουν τη χαμηλότερη αγοραστική δύναμη στην ευρωζώνη, με εξαίρεση τη Λετονία (64). Οι Σλοβένοι, οι Σλοβάκοι και οι Εσθονοί έχουν σήμερα μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη.

Ως προς την κατά κεφαλήν πραγματική κατανάλωση, η Ελλάδα καταλαμβάνει την 20ή θέση στην Ευρώπη των 28 και βρίσκεται 23 μονάδες κάτω από τον μέσο κοινοτικό όρο (100)... Πέρασαν 35 χρόνια από την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. και η κατάσταση αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει...

Ενδεικτικό είναι ότι σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος, τα επίπεδα της κατά κεφαλήν κατανάλωσης είναι κατά 10% χαμηλότερα του μέσου κοινοτικού όρου (100), ενώ η η Ισπανία και η Πορτογαλία βρίσκονται μεταξύ 10% και 20% κάτω από τον εν λόγω μέσο όρο.

Πρόκειται για αποτέλεσμα των μνημονίων και της εξοντωτικής λιτότητας που έχει επιβάλει η Γερμανία στους «τεμπέληδες» του ευρωπαϊκού νότου.

Τη μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη στην Ε.Ε. έχουν οι Λουξεμβούργιοι με 264 μονάδες. Να είναι καλά οι τράπεζες και οι φορολογικές διευκολύνσεις στις πολυεθνικές.

Ακολουθούν οι Αυστριακοί παρέα με τους Ολλανδούς (128), οι Δανοί (127) και οι Γερμανοί (124). Στον τομέα της κατά κεφαλήν πραγματικής κατανάλωσης την καλύτερη επίδοση έχει πάλι το Λουξεμβούργο (143) και ακολουθούν η Γερμανία (123), η Αυστρία (119) και η Δανία (115)...

Από την ΕφΣυν

Η Ευρώπη των ανισοτήτων

ergazomenoi-grafeia.jpg

Οι διαφορές μεταξύ των χωρών είναι ακόμη μεγαλύτερες, σχεδόν εκρηκτικές, όταν οι μέσες ακαθάριστες ωριαίες αποδοχές των εργαζόμενων εκφράζονται σε ευρώ

14.12.2016, 19:00 | Ετικέτες:  Ευρώπη, μισθός, μισθωτοί, ευρώ, Ευρωπαϊκή Ένωση,χρηματοπιστωτικός τομέας, τουρισμός

Συντάκτης: 

Μπάμπης Μιχάλης

Σύγκλιση… στον γάμο του Καραγκιόζη δείχνει η νέα έκθεση της Eurostat για τις εισοδηματικές διαφορές στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τα στοιχεία της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, που δόθηκαν προχθές στη δημοσιότητα -στο πλαίσιο σχετικής έκθεσης (SES) η οποία συντάσσεται κάθε 4 χρόνια-, αποκάλυψαν ότι ούτε λίγο ούτε πολύ οι μέσες ακαθάριστες ωριαίες αποδοχές που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι στον ευρωπαϊκό Βορρά είναι -σε όρους αγοραστικής δύναμης- πέντε φορές μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες του Νότου, ενώ σε ονομαστικούς όρους (δηλαδή σε ευρώ - χωρίς να συνυπολογιστούν οι διαφορές τιμών μεταξύ των χωρών) είναι… δεκαπενταπλάσιες.

Η έκθεση -που αποκαλύπτει σε όλο του το μεγαλείο το… θαύμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και του κυρίαρχου τα τελευταία 25 χρόνια οικονομικού δόγματος του νεοφιλελευθερισμού- δείχνει ότι το υψηλότερο μέσο ακαθάριστο ωρομίσθιο σε όρους αγοραστικής δύναμης είχαν (σύμφωνα με τα στοιχεία Οκτωβρίου 2014) η Δανία (18,5) και η Ιρλανδία (18,4), ενώ ακολουθούσαν το Βέλγιο (15,4), η Γερμανία (15) και το Λουξεμβούργο (15). Στον πάτο οι συνήθεις ύποπτοι, δηλαδή οι αντίστοιχε ωριαίες αποδοχές των Βουλγάρων (3,6), των Ρουμάνων (4), των Λετονών (5) και των Λιθουανών(5,1).

Οι διαφορές μεταξύ των χωρών είναι ακόμη μεγαλύτερες, σχεδόν εκρηκτικές, όταν οι μέσες ακαθάριστες ωριαίες αποδοχές των εργαζόμενων εκφράζονται σε ευρώ.

Υψηλότερες μέσες ακαθάριστες ωριαίες αποδοχές της Ε.Ε. εμφανίζουν έτσι η Δανία (25,5 ευρώ), η Ιρλανδία (20,2 ευρώ), η Σουηδία (18,5 ευρώ), το Λουξεμβούργο (18,4 ευρώ), το Βέλγιο και η Φινλανδία (17,2 ευρώ). Στον αντίποδα, τις χαμηλότερες, η Βουλγαρία (1,7 ευρώ), η Ρουμανία (2 ευρώ), η Λιθουανία (3,1 ευρώ), η Λετονία (3,4 ευρώ) και η Ουγγαρία (3,6 ευρώ).

Η έκθεση -από την οποία απουσιάζουν στοιχεία για την Ελλάδα και την Κροατία- αποκαλύπτει ακόμη ότι ο ένας στους έξι εργαζόμενους στην Ε.Ε. ήταν τον Οκτώβριο του 2014 χαμηλόμισθος, δηλαδή αμειβόταν χαμηλότερα από τα 2/3 των μέσων εθνικών ακαθάριστων ωριαίων αποδοχών.

Τα υψηλότερα ποσοστά χαμηλόμισθων -στο σύνολο του εργατικού τους δυναμικού- είχαν οι Λετονία (25,5%), η Ρουμανία (24,4%), η Λιθουανία (24%) και η Πολωνία (23,6%), ενώ πολύ υψηλά ποσοστά είχαν η Γερμανία (22,5%) και η Βρετανία (21,3%). Αντίθετα, τους λιγότερους χαμηλόμισθους είχαν οι Σουηδία (2,6%), Βέλγιο (3,8%), Φινλανδία (5,3%), Δανία (8,6%).

Τα στοιχεία έδειξαν ακόμη ότι η ανισότητα μεταξύ πλούσιων και φτωχών μέσα σε μία χώρα είναι μικρότερη στη Σκανδιναβία και στο Βέλγιο και μεγαλύτερη στην Πολωνία, τη Ρουμανία και την Κύπρο.

Επίσης, ότι οι καλύτερα αμειβόμενοι εργαζόμενοι είναι αυτοί που εργάζονται στον χρηματοπιστωτικό και τον ασφαλιστικό κλάδο, ενώ πιο κακοπληρωμένοι είναι όσοι εργάζονται στις υπηρεσίες εστίασης και διαμονής.

Από την ΕφΣυν