Πόσες φορές δεν έχει ακουστεί αυτή η
φράση στα απανταχού καφενεία;! Η
επίκληση κάποιου σωτήρα για τη χώρα
είναι βέβαια σύμφυτη με την πολιτική μας παιδεία, η οποία συνεπάγεται την
αδυναμία κατανόησης του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού
γίγνεσθαι και των εξ αυτού ανοιγόμενων προοπτικών.
Έχει παρατηρηθεί στην ιστορία ότι όταν οι
πολυδιάστατες διεργασίες εγκυμονούσαν το καινούριο, το ελπιδοφόρο, τότε
εμφανιζόταν και η αντίστοιχη ηγεσία που εξέφραζε τη νέα πραγματικότητα και έμενε θετικά στην
ιστορία . Σε περιόδους παρακμής, παρακμιακή ηγεσία βρίσκεται στα πράγματα.
Τί γίνεται σήμερα στη χώρα μας; Η κρίση
που τη μαστίζει, πέρα από τις άλλες διαστάσεις που έχει, είναι και πολιτική και
οικονομική. Γεννήματα αυτής της κρίσης είναι: και α) η
συνεχιζόμενη διακυβέρνηση της χώρας από το σύστημα των δύο κομμάτων εξουσίας
που ευθύνεται, κατά κύριο λόγο ,για την ηθική, πολιτική και οικονομική κρίση .
Είναι σαν να περιμένουμε ο θύτης να ενδιαφερθεί ειλικρινά για το θύμα του, β) η
εκλογική εκτόξευση των νεοναζί και γ) η ανάδειξη της ριζοσπαστικής αριστεράς
στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η αντιφατικότητα αυτών των φαινομένων
είναι προφανής. Η προσδοκία μέρους της κοινωνίας ότι θα λύσουν τα προβλήματα
της χώρας τα, ως σήμερα, κόμματα
εξουσίας κι ακόμη περισσότερο οι νεοναζί συνιστά παραλογισμό και οδηγεί σε αδιέξοδη
και εν μέρει αυτοκτονική συμπεριφορά.
Πολιτική σύγχυση; Εκδίκηση; Πρόσδεση στο κομματικό σύστημα; Συντηρητισμός;
Αποπολιτικοποίηση; Ίσως όλα μαζί. Η μόνη λογική αντίδραση της κοινωνίας
φαίνεται πως είναι η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, ως αντίπαλου δέους έναντι των ένοχων
συστημικών δυνάμεων. Ενός κόμματος που με τις αντιφάσεις του θέλει να
υπηρετήσει τους οικονομικά αδύνατους και το σύνολο της κοινωνίας, μέσα σε ένα
εχθρικό ευρωπαϊκό και εθνικό περιβάλλον. Η σε κρίση λοιπόν κοινωνία μπόρεσε να
αντιδράσει θετικά μόνο εν μέρει. Δεν μπόρεσε να αναδείξει νέες αστικές
πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες θα αντικαθιστούσαν τα φθαρμένα κόμματα εξουσίας.
Η εν μέρει αντισυστημικότητα του ΣΥΡΙΖΑ έχει κρούσει τον
κώδωνα του κινδύνου για τη συστημική ελίτ. Το βλέπουμε στη προσπάθεια της να
ανασυστήσει μια κεντροαριστερά που
«βλέπει» μόνο προς τα δεξιά. Πρώτα ήταν οι 58. Η προσπάθεια αυτή έδειχνε εξ
αρχής μετέωρη. Εμφανίστηκαν για να λύσουν τα πολιτικά προβλήματα της χώρας δίχως
πολιτικές θέσεις. Νέα ήθη ή ήθελαν να κρύψουν το νεοσυντηρητισμό τους;
Ουσιαστικά αυτοπροτάθηκαν να αναλάβουν εξουσία. Έτσι, δίχως δεσμεύσεις ηθικές
και πολιτικές. Έφταναν τα ονόματά τους! Τι ναρκισσισμός! Σύμπτωμα της κρίσης; Ίσως.
Όλοι όμως είχαν, έμμεσα ή άμεσα, σχέση με την εξουσία και το εγχείρημα γρήγορα
κατέρρευσε. Έχουν όμως γνώση οι φύλακες . Εν προκειμένω οι ελίτ. Την επομένη
της αποτυχίας των 58 εμφανίστηκε από το πουθενά, έτσι σκηνοθετήθηκε, ο πολιτικά
«αθώος» Στ. Θεοδωράκης (άκουσε την κραυγή των καφενείων;). Ο συστημικός δημοσιογράφος
με το δικό του στυλάκι , ο «συμπαθής», ο ήπιος, ο «αντιπολιτικός», ο με το
σακίδιο, παρουσιάζεται ως αντισυστημικός με
τεράστια προβολή από τα συστημικά μέσα, τα οποία υπηρέτησε με συνέπεια- το
ρεπορτάζ του για τον πνιγμό των μεταναστών στο Φαρμακονήσι έβγαλε λάδι την
κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό. Άνθρωπος της εξουσίας και με θολές θέσεις
που τις δανείζεται, όπως λέει, από δεξιά και αριστερά (νεοφιλελεύθερη
αντίληψη). Δεν μας τα λέει καλά. Μέσα στη πολιτική θολούρα που τα συστημικά
μέσα καλλιεργούν ψαρεύει και ο νεόκοπος πολιτικός. Ως δημοσιογράφος όμως έχει
τις δικές του ευθύνες. Δεν υποστήριξε τους πληττόμενους, τους πένητες, τους
απολυμένους και τους δοκιμαζόμενους. Δεν ήρθε σε σύγκρουση με το σύστημα που
παράγει δυστυχία. Και δεν θα έρθει γιατί αμέσως θα σβήσει από τον πολιτικό
χάρτη. Ω του θαύματος όμως απογειώθηκαν οι δημοσκοπήσεις. Είναι, φαίνεται,
τέτοια η απόγνωση και η αντίθεση
απέναντι στο πολιτικό σύστημα μέρους του
κοινωνικού σώματος, που ότι εμφανίζεται να μη μοιάζει με τα υπάρχοντα κόμματα
το έλκει, έστω και αν δεν λέει τίποτα. Φαίνεται πως ο αστικός χώρος βρίσκεται
σε βαθύτερη κρίση από εκείνο της αντιδογματικής αριστεράς, ακόμη και στο
επίπεδο των ψηφοφόρων.
Ολύμπιος
Δαφέρμος
odafe73@yahoo.gr
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπάρχουν 11 εκατ. ακατοίκητα σπίτια, αρκετά για να προσφέρουν στέγη σε αριθμό διπλάσιο από εκείνο των αστέγων της ηπείρου. Για πραγματικό σκάνδαλο κάνει λόγο η έρευνα της βρετανικής «Γκάρντιαν», τη στιγμή που περισσότεροι από 4,1 εκατομμύρια πολίτες, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Ε.Ε., στερούνται το στοιχειώδες δικαίωμα στη στέγη.
