Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ αιφνιδίασε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική και οικονομική ελίτ ολόκληρης της Δύσης. Δεν την είχαν προβλέψει.
Επέβαλαν για δύο χρόνια σκληρά μέτρα στη χώρα μας. Μέτρα εξανδραποδισμού του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού και δεν περίμεναν καμιά αντίδραση.
Έσπειραν ανεργία ,φτώχια, αβεβαιότητα, ανασφάλεια, φόβο.
Δεν μπόρεσε βέβαια η κοινωνία να αντιδράσει με διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και κινήματα. Όταν όμως βρέθηκε μπροστά στην κάλπη προφανώς και δεν μπορούσε να επιδοκιμάσει την καταστροφή της. Αντέδρασε. Τι ακολούθησε; Δηλώσεις επί δηλώσεων πλήθους εκπροσώπων του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού προκειμένου να τρομοκρατηθεί ο έλληνας ψηφοφόρος και να καταψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο συνέβη και στο εσωτερικό της χώρας. Ήταν τέτοιος ο πανικός που οδήγησε ακόμη και σε ανόητες δηλώσεις ( βλέπε Λαγκάρντ).
Είναι όμως δυνατόν η διεθνής εξουσία να μην μπορεί να προβλέψει μια αυτονόητη αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας; Πώς μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός;
Πρώτον: η εξουσία που δεν έχει αντίπαλο – και σήμερα, δυστυχώς, ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει αντίπαλο – τυφλώνεται (βλέπε προηγούμενο σημείωμα). Λίγο - πολύ θεωρεί πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Δεύτερο: Οι πολιτικοί σήμερα έχουν το δεύτερο ρόλο. Ουσιαστικά διεκπεραιώνουν τις αποφάσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Επομένως η πολιτική προσελκύει ανθρώπους που θέλουν μόνο να ικανοποιήσουν τις δικές τους αποκλειστικά φιλοδοξίες. Οι άξιοι άνθρωποι που θέλουν να υπηρετήσουν τη χώρα τους και τους πολίτες της δεν προσελκύονται από την πολιτική γιατί γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να το επιτύχουν. Η πολιτική τους αυτονομία είναι περιορισμένη.
Η πολιτική στη Δύση αφήνεται σε μη άξιους ανθρώπους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δικοί μας πολιτικοί των δύο, ως σήμερα, κομμάτων εξουσίας.
