Γάλλοι διανοούμενοι συγκεντρώνουν χρήματα για την Ελλάδα

Καμπάνια

  

Με σύνθημα «από το λαό για το λαό», μία επταμελής ομάδα Γάλλων διανοούμενων ανέλαβε την πρωτοβουλία να συγκεντρώσει χρήματα για τα θύματα της κρίσης στην Ελλάδα. Πρόκειται για μία συμβολική κίνηση με σκοπό την ευαισθητοποίηση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης απέναντι στις αυταρχικές οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζονται, μη λαμβάνοντας υπόψη το ανθρώπινο κόστος.

Όπως αναφέρουν είναι μια κρίσιμη και ιστορική στιγμή για την Ελλάδα και στόχος της πρωτοβουλίας είναι η χρηματοδότηση δράσεων κοινωνικής αλληλεγγύης, με τρόπο που θα διασφαλίζεται πως αυτή η χρηματοδότηση δεν θα παρεμποδιστεί από τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας από τους πιστωτές της. Αυτή η κίνηση, σημειώνουν, θα έχει θετικό πολιτικό αντίκτυπο και στις διαπραγματεύσεις για την ελάφρυνση του χρέους, αποδεικνύοντας πως οι λαοί είναι πιο γενναιόδωροι από τις κυβερνήσεις. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα καταβληθούν στην συλλογικότητα Solidarity4all (Αλληλεγγύη για Όλους), η οποία θα τα διανείμει σε δομές κοινωνικής αλληλεγγύης.

Παρουσιάζοντας την κατάσταση στην Ελλάδα αναφέρονται σε ορισμένα οικονομικά μεγέθη που αποδεικνύουν πως οι πολιτικές που έχουν επιβληθεί, όχι μόνο δεν βοήθησαν στο να περιοριστεί το χρέος, αντίθετα επιδείνωσαν το πρόβλημα. Ενδεικτικά επισημαίνεται:

Η ανεργία αυξήθηκε κατά 274% από το 2009, το μέσο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 30% και οι συντάξεις κατά 45%. Και ενώ η φτώχεια έχει εκτοξευτεί, 505 Έλληνες έχουν στην κατοχή τους 60 δις ευρώ (στοιχεία 2013), με την περιουσία τους να αυξάνεται κατά 10% από το 2012. Το σύστημα Υγείας καταστράφηκε, ενώ η Παιδεία και ο Πολιτισμός στερούνται ζωτικών πόρων.

Ο αριθμός των αυτοκτονιών έχει αυξηθεί κατά 43% σε 4 χρόνια. Ο αριθμός των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα έχει τετραπλασιαστεί. Επίσης 600.000 έως 1 εκ. μετανάστες που έχουν αναζητήσει καταφύγιο στην Ελλάδα προσπαθούν να επιβιώσουν σε όλο και δυσκολότερες συνθήκες. Ακόμη και αν δεν γίνονται στόχος χρυσαυγιτών, καθώς η δράση της Χρυσής Αυγής έχει περιοριστεί μετά τη σύλληψη της ηγεσίας της οργάνωσης, τα όσα έρχονται στο φως από το κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας αποδεικνύουν την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στην Ελλάδα.

Από tvxs

Tα βρώμικα παιχνίδια των οίκων αξιολόγησης

08:25 | 31 Μαρ. 2015

Τελευταία ανανέωση 10:19 | 31 Μαρ. 2015

Χρήστος Γιαννίμπας

 

«Την Παρασκευή το βράδυ, Παναΐτσα μου, κεραυνό να είχες ρίξει στην φωλίτσα μου». Τραγούδαγε ο Σ. Καζαντζίδης και προφανώς δεν εννοούσε τα CCC του οίκου Fitch που επίσης την Παρασκευή το βράδυ μας έριξε υποβαθμίζοντας την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας. Δεν ξέρω πως περάσατε το Σαββατοκύριακο κι αν κοιμηθήκατε καλά μετά τα CCC. Προσωπικά τα έξυσα (όχι τα CCC) και δεν ξέρω αν ήταν μονομερής ενέργεια. Είπα όμως να θυμίσω στην Μέρκελ και σε όλους/ες μερικά πραγματάκια. Για την αξία των αξιολογήσεων.

Το Νοέμβριο του 2001 η Enron κατέρρευσε. Τέσσερεις (4) ημέρες προτού η Enron καταρρεύσει το γνωστό trio inferno (τριάδα κόλαση) των Moody΄s, S&P και Fitch, έδιναν αξιολόγηση για την Enron άριστα, δηλαδή ΑΑΑ (!!!), και συνιστούσαν αγορά των μετοχών της.

Δύο μόλις μήνες πριν η Ισλανδία καταρρεύσει το trio inferno των οίκων είχε αναβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας !!! Όπως ακριβώς το διαβάσατε. Είχαν αναβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Ισλανδίας.

Το δομημένο ομόλογο «Balta 2006-8 1A2» εμπεριείχε ενυπόθηκα δάνεια μειωμένης εξασφάλισης (subprimes). Το Μάρτιο του 2008 αυτό το «διαμάντι» το αξιολόγησαν με άριστα, ΑΑΑ. Όσο κι ένα ομόλογο των ΗΠΑ ή ένα βιβλιάριο καταθέσεων. Τον Αύγουστο, πέντε (5) μόλις μήνες μετά, και αφού βέβαια το δομημένο ομόλογο είχε πουληθεί, το υποβάθμισαν 14 (δεκατέσσερις !!) σκάλες χαμηλότερα σε Β3 που σημαίνει προϊόν πολύ υψηλού ρίσκου. Ένα χρόνο μετά, το 2009, η αξιολόγησή του ήταν Ca δηλαδή χαβούζα σκουπιδιών.

[«Άσχετο». Με κείνα τα δομημένα ομόλογα που αγόρασαν 26 δικά μας ασφαλιστικά ταμεία, όταν ξύπνησαν ένα πρωί οι διοικήσεις τους και είχαν δει το ίδιο όνειρο (να αγοράσουν δηλαδή αυτά τα «διαμάντια»), τι έγινε; Ο Κ. Καραμανλής μετά το έφταιγαν οι «αδαείς διοικήσεις» και οι «άπληστοι χρηματιστές», έχασε τη φωνή του και δεν μάθαμε. Την ξανά βρήκε βέβαια, αλλά μόνο μερικώς. Είπε 400 «Ναι» στους ισάριθμους εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων. Θα μου πείτε, πως κάνεις έτσι για 350 εκατ. ευρώ των ταμείων και άλλα 1,4 δις ευρώ των αντίστοιχων δομημένων της ΑΤΕ και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου; «Δίκιο» έχετε πάμε παρακάτω.]

Λίγο πριν η Lehman Brothers βαρέσει κανόνι (το 2008) οι Moody΄s, S&P και Fitch αξιολογούσαν την τράπεζα με ΑΑ, Α2 και ΑΑ+ (αντίστοιχα), και από τα στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης (τα subprimes), άριστα (ΑΑΑ) έδιναν στο 93% των δανείων. Ω ναι, το 93% των subprimes δανείων ήταν ΑΑΑ.

Θα σας έλεγα και για την αξιολόγηση που έδιναν στην «Ασπίς Πρόνοια», αλλά πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας πονάνε ακόμα με δαύτην και το αφήνω. Άλλωστε δεν χρειάζεται να γεμίσω 100 σελίδες για τις αξιολογήσεις τους. Πάμε στα πιο ουσιαστικά.

Τόμας Φρίντμαν (Αμερικανός συγγραφέας και αρθρογράφος. Γράφει στους New York Times και έχει κερδίσει τρία(!) βραβεία Pulitzer): «Οι ΗΠΑ μπορούν να καταστρέψουν χώρες με βόμβες, οι οίκοι αξιολόγησης μπορούν να κάνουν το ίδιο με μια υποβάθμιση των κρατικών ομολόγων».

Τ. Στράουμπχαρ (Διευθυντής του Ινστιτούτου Παγκόσμιας Οικονομίας του Αμβούργου, HWWI) : «Αφαιρέστε την εξουσία από τους οίκους αξιολόγησης! Πυροδότησαν την κρίση με χυδαίες γνωμοδοτήσεις καιχρονικά αυθαίρετες υποβαθμίσεις».

Γκέορκ Φάρενσον ( Υπουργός Οικονομικών του γερμανικού κρατιδίου της Βαυαρίας, του δεύτερου μεγαλύτερου της Γερμανίας): «Η Ευρώπη πρέπει νααπελευθερωθεί από την υπαγόρευση όρων εκ μέρους των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης. … Δεν μπορεί οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης να μας υποδεικνύουν στην πράξη πότε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να δέχεται ως εγγύηση ένα κρατικό ομόλογο και πότε όχι».

Paul Krugman  (ο γνωστός Νομπελίστας στους New York Times): «Κάτι, όμως, πρέπει να γίνει για να δώσει τέλος στο δομικά διεφθαρμένο σύστημα των επί πληρωμή οίκων αξιολόγησης. … το να μην κάνεις τίποτα είναι τεράστιο λάθος. Είναι σαν να προσποιείσαι ότι η πιστωτική κρίση προκλήθηκε από ανθρώπινα, τίμια λάθη. Δεν προήλθε από αυτό. Προήλθε από ένα ευρύτατα διεφθαρμένο σύστημα. Και οι οίκοι αξιολόγησης ήταν βασικό τμήμα αυτής της διαφθοράς».

Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε (Γερμανική συντηρητική εφημερίδα): Τίτλος «Η δικτατορία των βαθμολογητών». «Οι οίκοι αξιολόγησης έχουν τόσο μεγάλη δύναμη όσο ποτέ. Η μισή Ευρώπη τρέμει. Η πολιτική τούς έκανε τόσο ισχυρούς. … Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση, πολλοί ήθελαν ακόμη και να τους καταργήσουν. Εβδομάδες ολόκληρες ασχολούνταν μέχρι και ευρωπαϊκές σύνοδοι κορυφής πώς θα μπορούσαν να περιορίσουν την επιρροή αυτών των οίκων που είχαν αξιοσημείωτη συμβολή ακόμη και στη γένεση της κρίσης, γιατί βοήθησαν να κατασκευαστούν χρεόγραφα, τα οποία κατόπιν οι ίδιοι οίκοι αξιολογούσαν θετικά».

Βίνερ Τσάιτουνγκ. (Αυστριακή εφημερίδα εκδότης της οποίας είναι η Αυστριακή Δημοκρατία). Σας δίνω μια «γεύση» από τα πολλά που γράφει ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ράινχαρντ Γκεβάιλ (16/6/11). Αφού αναφέρεται στο ποιόν των οίκων, γράφει ειδικά για τηνStandard & Poor’s : «Χωρίς να έχει την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση, έχει αναλάβει το ρόλο "παγκόσμιας οικονομικής αστυνομίας", πράγμα που γινόταν δεκτό επί χρόνια και που η ζημιά που προκαλούσε βρισκόταν εντός ορίων. [ …] Το ότι η Ελλάδα περνά δύσκολες ώρες είναι πασίγνωστο όπως επίσης και το ότι οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης καταβάλουν σημαντικές προσπάθειες για να το αντιμετωπίσουν, όμως στον ιδιωτικό οίκο Standard & Poor’s, αυτό είναι αδιάφορο. … Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση σέβεται κάπως τον εαυτό της τότε θα πρέπει να απαντήσει πως ό, τι και να λέει η Standard & Poor’s αφήνει αδιάφορη την Ευρώπη….  Ένας αμερικάνικος εκδοτικός οίκος δεν μπορεί να καθορίζει το τί είναι καλό και σωστό για την Ευρώπη και ως εκ τούτου όλες οι χώρες της ΕΕ θα πρέπει αυτή τη στιγμή να απορρίψουν τις αξιολογήσεις τέτοιων εταιρειών και να το διαλαλήσουν δυνατά, διότι οι οίκοι αξιολόγησης κατάντησαν οίκοι αρουραίωνκαι ο λόγος τους δεν έχει την παραμικρή αξία.»

Αναφερόμενος ειδικότερα στην Ελλάδα και την υποβάθμισή της σημειώνει πως πρόκειται για «θράσος, και μάλιστα πριν από μια Σύνοδο των κοινοτικών υπουργών Οικονομικών με θέμα την Ελλάδα. … (η S&P)υποβαθμίζει τη δανειοληπτική ικανότητα της Ελλάδαςχαμηλότερα από εκείνη της Γρενάδας, (χωρίς να θέλω να θίξω) το νησιωτικό κράτος ανάμεσα σε Ατλαντικό και Καραϊβική, που το 32% των 108.000 κατοίκων της, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.» Άραγε τι θα έγραφε σήμερα η εφημερίδα της Αυστριακής Δημοκρατίας για το ποσοστό που «ζει κάτω από το όριο της φτώχειας» στην Ελλάδα;

Υποθέτοντας ότι φτάνουν οι παραπάνω διαπιστώσεις, αρκούμε σε τρεις παρατηρήσεις.

Πρώτη. Από όσα έγραφε η Βίνερ Τσάιτουνγκ ας ξανά διαβάσουμε. «Πρόκειται για θράσος, και μάλιστα πριν από μια Σύνοδο των κοινοτικών υπουργών Οικονομικών με θέμα την Ελλάδα». Πω, πω!! Κοιτάτε να δείτε «σύμπτωση» με την υποβάθμιση της Fitch την Παρασκευή.

Δεύτερη. Τι ωραία τα λένε και τα γράφουν όλοι τους. Μήπως όμως μπορούν να απαντήσουν και σε μια απλή ερώτηση. Ποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι πολιτικές ηγεσίες; Των λαών της Ευρώπης ή του παρασιτικού χρηματικού κεφαλαίου;

Τρίτη και σπουδαιότερη. «Η μόνη λειτουργία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιοπρεπής». Ο Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ το έχει γράψει αλλά τι ξέρει αυτός ο άμπαλος.

Για το τέλος άφησα την αρχηγό της γερμανικής Ευρώπης. Ενώ η ΕΕ αναζητά λύσεις, οι «χρησμοί» των οίκων αναγκάζουν τη Μέρκελ να δηλώσει σε συνέντευξή της (Τρίτη 5/7/11): «Όσον αφορά τους οίκους αξιολόγησης, πιστεύω ότι είναι σημαντικό εμείς, και λέγοντας εμείς εννοώ την τρόικα που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να μην επιτρέψουμε να στερηθούμε την ελευθερία μας να αποφασίζουμε.»

Δεν είμαι Βαρουφάκης αλλά μπορώ να αναφωνήσω. Ουααάου !! Ώστε λοιπόν: «είναι σημαντικό … να μην επιτρέψουμε (στους οίκους) να στερηθούμε την ελευθερία μας να αποφασίζουμε ». Πέρασαν 14,5 χρόνια από την κατάρρευση της Enron, 7 χρόνια από την κατάρρευση της Lehman Brothers, κοντεύουν 4 χρόνια από τις δηλώσεις της Μέρκελ. Τι έκανε κι αυτή και όλοι τους στην κατεύθυνση «να μην επιτρέψουμε να στερηθούμε την ελευθερία μας να αποφασίζουμε»;

Απάντηση. Έκαναν εκατοντάδες συσκέψεις και συναντήσεις και στις δύο όχθες του ατλαντικού. Μέτρησαν τη χρονική απόσταση μεταξύ Φράσης και Δράσης και τη βρήκαν αντιστρόφως ανάλογη από τη δική μας απόσταση μεταξύ Φράσης και Δράσης. Τι δεν καταλαβαίνετε; Όχι, πείτε μου τι δεν καταλαβαίνετε;

* Ο Χρήστος Γιαννίμπας είναι αρθρογράφος και συγγραφέας

Από το tvxs

FT-Μουνχάου: Το πραγματικό πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα

12:32 | 31 Μαρ. 2015

Τελευταία ανανέωση 13:09 | 31 Μαρ. 2015

  

Η Ελλάδα είναι σύμπτωμα και όχι η αιτία της μεγαλύτερης ασθένειας της ευρωζώνης, επισημαίνει ο Βόλφγκανγκ Μουνχάου σε άρθρο του στους Financial Times. Σημειώνει δε ότι το θεμελιώδες πρόβλημα που όλοι αρνούνται να δουν είναι οι μεγάλες ανισορροπίες στην ευρωζώνη, που οδήγησαν στην ελληνική κρίση.

Το άρθρο του Βόλφγκανγκ Μουνχάου
 

Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο στη διαχείριση της κρίσης στην ευρωζώνη που συχνά αναλωνόμαστε στις λεπτομέρειες. Βεβαίως οι λεπτομέρειες έχουν σημασία. Έχει σημασία εάν η ελληνική κυβέρνηση θα βρει τα χρήματα για να μετακυλήσει το χρέος της. Έχει σημασία η λίστα μεταρρυθμίσεων που θα προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας στους πιστωτές, αλλά και στο δικό του κόμμα. Και έχει επίσης σημασία ότι ο ίδιος και η Άγκελα Μέρκελ έχουν βελτιώσει τις σχέσεις τους. Η συνάντηση την προηγούμενη εβδομάδα με τη Γερμανίδα καγκελάριο έφερε κάποια ηρεμία που ήταν απαραίτητη μετά την πρόσφατητοξική ρητορική.

Σε ό,τι αφορά τη μεγαλύτερη εικόνα όμως, αυτά είναι λεπτομέρειες. Δεν προσθέτουν κάτι στις ουσιώδεις ανισορροπίες που έχουν κάνει τη ζωή αβάσταχτη για πολλούς Ευρωπαίους. Μπορεί να περιγράψει κανείς με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αυτές τις ανισορροπίες. Ο πιο απλός τρόπος είναι να κοιτάξει κανείς τις τιμές στα super market της Γερμανίας ή άλλων χωρών της νότιας Ευρώπης και να δει ότι το ίδιο το ευρώ έχει πολύ διαφορετική αγοραστική αξία σε κάθε χώρα.

Αυτό δεν είναι συγκρίσιμο με τη διαφορά τιμών που θα συναντήσει κανείς στη Γουτσίτα και στη Νέα Υόρκη. Στην ευρωζώνη, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Οι τιμές είναι χαμηλότερες στις χώρες υψηλότερου εισοδήματος του ευρωπαϊκού βoρρά και όχι στις χώρες χαμηλότερων εισοδημάτων του Νότου.

Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Μία πιο τεχνική αποτύπωση των εσωτερικών ανισορροπιών είναι το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Η Γερμανία είχε πλεόνασμα 7,5% του ΑΕΠ τον προηγούμενο χρόνο. Η Ελλάδα έχει έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών παρότι καταγράφει μία από τις πιο άγριες οικονομικές προσαρμογές στη σύγχρονη ιστορία.

Υπάρχουν και άλλα στοιχεία που περιγράφουν την ίδια κατάσταση. Ένα από αυτά είναι η καθαρή θέση διεθνών επενδύσεων – η διαφορά μεταξύ όσων κατέχει η χώρα στο εξωτερικό και των τοποθετήσεων που έχει ο υπόλοιπος κόσμος σε αυτή τη χώρα. Ή το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, ή ακόμη και οι ανισορροπίες στο σύστημα πληρωμών της ευρωζώνης, γνωστό και ως Target 2.

Όλα λένε την ίδια ιστορία: η ευρωζώνη έχει εκτροχιαστεί.

Είναι σύνηθες να υπάρχουν ανισορροπίες στην οικονομία. Θεωρητικά δεν υπάρχει κάτι κακό εφόσον τελικά αυτές εξαφανίζονται. Δεν υπάρχει όμως, καμία ένδειξη ότι αυτό ισχύει με τις εσωτερικές ανισορροπίες της ευρωζώνης. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο λάθος στις εκτιμήσεις του συντηρητικού οικονομικού κατεστημένου της ευρωζώνης. Πίστεψαν ότι η ευρωζώνη θα έβγαινε από την κρίση με την προσαρμογή.

Η πιο σημαντική προσαρμογή χρειάζεται να γίνει στη σύγκλιση των τιμών και του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος. Στην Ελλάδα και στις περισσότερες χώρες της περιφέρειας, οι τιμές και οι μισθοί χρειάζεται να μειωθούν- συγκριτικά με τα επίπεδα της Γερμανίας – κατά περίπου 10% με 30%, ανάλογα με τη χώρα και το μέγεθος στο οποίο θα επιλέξει κάποιος να επικεντρωθεί.

Ιδανικά, η προσαρμογή θα είναι συμμετρική κι αυτό σημαίνει ότι οι πλεονασματικές και οι ελλειμματικές χώρες θα συναντηθούν κάπου στη μέση. Δεν γίνεται όμως, αυτό, εν μέρει λόγω του χαμηλού πληθωρισμού. Ο βασικός λόγος για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χρειάζεται τόσο απεγνωσμένα να αυξήσει τον πληθωρισμό από τα περίπου μηδενικά επίπεδα στο 2% είναι για να επιτρέψει στην Ελλάδα να έχει χαμηλότερο, αλλά πάντα θετικό, πληθωρισμό συγκριτικά με τη Γερμανία.

Η εμπειρία δείχνει ότι οι μισθοί δεν αλλάζουν πολύ, ακόμη και σε μία οικονομία με μεγάλη ύφεση. Υποθετικά λοιπόν, θα ήταν καλύτερα εάν η Ελλάδα είχε μηδενικό πληθωρισμό, ενώ ο πληθωρισμός της Γερμανίας βρισκόταν στο 4%. Μετά από πέντε χρόνια, τιμές και μισθοί θα ευθυγραμμιζόντουσαν ξανά.

Τι χρειάζεται όμως, για να αυξηθεί ο πληθωρισμός στη Γερμανία;

Το μόνο που θεωρώ ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει βραχυπρόθεσμα είναι μία τεράστια δημοσιονομική ώθηση που θα χρηματοδοτήσει διαρκή αύξηση στους μισθούς του δημόσιου τομέα και φορολογικές περικοπές για να αυξηθεί η ζήτηση στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό όμως, δεν συμβαίνει επειδή η Γερμανία περιορίζεται από ένα συνταγματικό κανόνα που επέβαλε στον εαυτό της, ο οποίος επιβάλει στην κυβέρνηση να καταγράφει εξισορροπημένο προϋπολογισμό στη διάρκεια του οικονομικού κύκλου, τώρα και για πάντα.
Ετσι, η μακροχρόνια λιτότητα στον ευρωπαϊκό Νότο είναι η μόνη εφικτή πορεία προσαρμογής.

Εάν υπήρχε πραγματική προσαρμογή, τότε η στρατηγική της Άγκελα Μέρκελ για μεσοβέζικες λύσεις στην κρίση και για συνεχή μετακύληση του χρέους χωρίς διαγραφή του, μπορεί και να λειτουργούσε. Ακόμη και σε μία ατελή νομισματική ένωση, οι χώρες που έχουν αρκετά ευθυγραμμισμένα επίπεδα τιμών και μισθών μπορούν να συνυπάρξουν για καιρό.

Αυτό όμως, σαφέστατα δεν ισχύει για μία νομισματική ένωση όπου η προσαρμογή έχει μπλοκαριστεί. Χωρίς προσαρμογή, δεν υπάρχει εναλλακτική στην κοινή οικονομική διακυβέρνηση και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να επιτρέπει μεταφορές από τούς φορολογούμενους στις ισχυρές χώρες προς τους πολίτες των πιο αδύναμων χωρών.

Σε μία νομισματική ένωση χωρίς προσαρμογή – και χωρίς αυτού του είδους τις μεταφορές κεφαλαίων – οι εντάσεις χτίζονται σταδιακά μέχρι να γίνουν αβάστακτες. Η Ελλάδα πλησιάζει σε αυτό το σημείο.

Εάν η ευρωζώνη διαλυόταν, με το Grexit ή με κάποιο άλλο σοκ, η προσοχή θα εστιαζόταν στο ποιος πάτησε τη σκανδάλη, είτε πρόκειται για ένα λαϊκιστή πολιτικό, είτε για ένα κοινοβούλιο αποστατών ή ακόμη και για ένα ξένο επενδυτή.

Προτού παίξουμε το παιχνίδι ευθυνών όμως, μπορεί να θέλουμε να θυμηθούμε όσα δεν φαίνονται στην επιφάνεια. Να θυμηθούμε ότι η πραγματική δύναμη πίσω από όλα αυτά είναι οι ανισορροπίες της ευρωζώνης.

Μετάφραση από το euro2day.gr

Από το tvxs

Ερευνα: Αύξηση κατά 35% των αυτοκτονιών στην Ελλάδα

Λιτότητα και ανεργία τα αίτια σύμφωνα με διεθνείς μελέτες

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  30/03/2015 15:00

3

emailεκτύπωση  

Αύξηση κατά 35% των αυτοκτονιών στην Ελλάδα καταγράφει επιστημονική ομάδα, αποδίδοντας το φαινόμενο στην οικονομική λιτότητα και την αύξηση των ποσοστών ανεργίας.

Μάλιστα, οι επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής φάνηκε να επηρέασαν εντονότερα τους άνδρες που έχασαν την δουλειά τους, ενώ αύξηση αυτοκτονιών καταγράφηκε και μεταξύ των ηλικιωμένων συνταξιούχων.

Όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του επιστημονικού εντύπου BMJ Open, επιστημονική ομάδα του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, με επικεφαλής τον Γεώργιο Ραχιώτη, επίκουρο καθηγητή Επιδημιολογίας, ανέλυσαν στοιχεία αυτοκτονιών για την περίοδο 2003 - 2012 και διαπίστωσαν ένα σημαντικό «άλμα» στη θνησιμότητα από αυτοκτονίες μετά το 2010, έτος «ορόσημο» για την εφαρμογή του Μνημονίου και των πολιτικών λιτότητας στην χώρα μας.

Ο δείκτης αυτοκτονιών στην Ελλάδα από 3,37 ανά 100.000 κατοίκους το 2010 αυξήθηκε σε 4,56 ανά 100.000 το 2012. Ενώ την περίοδο 2003 - 2010 ο μέσος δείκτης αυτοκτονιών ήταν 3,35 ανά 100.000, αυξήθηκε σε 4,42 ανά 100.000 κατά τη διετία 2011 - 2012.

Ανάμεσα στα δύο φύλα, χειρότερη αποδείχτηκε η κρίση για τους άνδρες, στους οποίους ο δείκτης αυτοκτονιών από 5,75/100.000 έως το 2010 ανέβηκε στο 7,43/100.000 στη συνέχεια. Στις γυναίκες υπήρξε επίσης αύξηση αυτοκτονιών, αλλά μικρότερη αναλογικά, από 1,17 πριν την κρίση, σε 1,55 μετά.

Οι θάνατοι από αυτοκτονίες αυξήθηκαν σε όλες ουσιαστικά τις ηλικιακές ομάδες (και των δύο φύλων), ιδίως όμως στους άνδρες παραγωγικής ηλικίας 20 - 59 ετών, όπου η αύξηση ήταν 34% (από 6,58 σε 8,81 ανά 100.000 άτομα). Μικρότερη, περίπου 20%, ήταν η αύξηση στους άνδρες άνω των 60 ετών (από 8,58 σε 10,3). Σταθερές παρέμειναν οι αυτοκτονίες πριν και μετά την κρίση στους νέους έως 19 ετών. Αύξηση καταγράφηκε και στις γυναίκες 20 - 59 ετών, από 1,37/100.000 προ κρίσης σε 1,84 κατά την περίοδο 2011 - 2012.

Σύμφωνα με τη μελέτη, κάθε πρόσθετη ποσοστιαία μονάδα αύξησης της ανεργίας στην Ελλάδα (η οποία σχεδόν διπλασιάστηκε μεταξύ 2010 - 2012) συσχετίζεται, κατά προσέγγιση, με μια αύξηση του δείκτη αυτοκτονιών κατά 0,19 ανά 100.000 κατοίκους ή με 20 περισσότερους θανάτους από αυτοκτονία. Δεν υπήρξε αντίστοιχη συσχέτιση μεταξύ γυναικείας ανεργίας και αύξησης των αυτοκτονιών γυναικών.

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι, ιστορικά τα ποσοστά αυτοκτονιών στην Ελλάδα, προ κρίσης, ήταν πάντα χαμηλά σε σχέση με τα διεθνή δεδομένα.

Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι, κατά καιρούς έχουν εκφραστεί ορισμένες αντιρρήσεις, ιδίως στην ίδια την Ελλάδα, αναφορικά με τον βαθμό στον οποίο η κρίση όντως ευθύνεται για την αύξηση των αυτοκτονιών τα τελευταία χρόνια.

Όμως, οι ερευνητές χαρακτηρίζουν «απροσδόκητες» και χωρίς επαρκή τεκμηρίωση αυτές τις αμφιβολίες, τονίζοντας, μάλιστα, ότι έχει υποτιμηθεί η γενικότερη επίπτωση της κρίσης και της λιτότητας στην ψυχική και σωματική υγεία των Ελλήνων.

Υπογραμμίζουν ακόμη ότι στοιχεία και από άλλες χώρες δείχνουν την ίδια συσχέτιση ανάμεσα στην κρίση και στις αυτοκτονίες. Έτσι, μεταξύ 1989 - 1994, στην Ρωσία αυξήθηκαν κατά 39% οι αυτοκτονίες ανδρών, περίοδο κατά την οποία η χώρα εφάρμοσε μια σειρά μεταρρυθμίσεων για την μετάβαση από την κατευθυνόμενη οικονομία στην ελεύθερη αγορά.

Οι ερευνητές σημειώνουν επίσης, ότι υπάρχουν και παραδείγματα χωρών, όπως η Φινλανδία και η Σουηδία, όπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η λήψη μέτρων τόνωσης της απασχόλησης περιόρισε αποτελεσματικά τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και έτσι απέτρεψε την αύξηση των αυτοκτονιών.

Πάντως και μια άλλη πρόσφατη έρευνα επιστημόνων από την Ελλάδα, τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία, που δημοσιεύθηκε επίσης στο BMJ Οpen, με επικεφαλής τον καθηγητή Επιδημιολογίας Τσαρλς Μπράνας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, που μελέτησε την εξέλιξη των αυτοκτονιών σε βάθος 30ετίας, από το 1983 έως το 2012 διαπίστωσε ότι στο διάστημα αυτό στην Ελλάδα συνέβησαν συνολικά 11.505 αυτοκτονίες, 9.079 από άνδρες και 2.426 από γυναίκες.

Η μελέτη διαπίστωσε ότι η υιοθέτηση των νέων μέτρων λιτότητας τον Ιούνιο του 2011 σηματοδότησε μια απότομη αύξηση, κατά 36%, στις αυτοκτονίες, οι οποίες έφθασαν στο αποκορύφωμά τους το 2012.

Άλλες περίοδοι αύξησης των αυτοκτονιών, ιδίως μεταξύ των ανδρών, ήταν μετά τον Οκτώβριο του 2008, όταν άρχισε η ύφεση στην Ελλάδα. Αντίθετα, μετά την εισαγωγή του ευρώ τον Ιανουάριο του 2002 είχε καταγραφεί μια απότομη, αλλά παροδική μείωση των αυτοκτονιών στη χώρα μας.

Εξάλλου, δεν είναι λίγες οι έρευνες που προειδοποιούν ότι οι αυτοκτονίες δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου στον τομέα της επιδείνωσης της ψυχικής υγείας λόγω της κρίσης και της λιτότητας, αφού τα περιστατικά κατάθλιψης και άγχους εμφανίζουν σημαντική αύξηση στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Νότια Ευρώπη.

Επιμέλεια: Μαίρη Μπιμπή

Από το Βήμα

Πνίγουν τα «καρφιά» όταν... κελαηδήσουν

maikl_ouinston.jpg

Ο Μάικλ Ουίνστον, ένα λαμπρό ανώτερο στέλεχος επιχειρήσεων, τόλμησε να μη συμβιβαστεί όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί του, αλλά «να κάνει το σωστό», βάζοντάς τα με αφεντικά του στην άλλοτε κορυφαία εταιρεία στεγαστικής πίστης των ΗΠΑ Countrywide Financial

30.03.2015, 18:10 | Ετικέτες:  επιχειρήσεις, δικαστήρια, δάνεια, περιβάλλον, απολύσεις, ΗΠΑ,δικαιοσύνη, δίκη, δικηγόροι

Συντάκτης: 

Μπάμπης Μιχάλης

Μήπως ζούμε στην εποχή των «βαθιών λαρυγγιών»; Από τον/την Μπράντλεϊ Τσέλσι Μάνινγκ έως τον Εντουαρντ Σνόουντεν και τον Ερβέ Φαλσιανί, τα «βαθιά λαρύγγια», οι πληροφοριοδότες ή αλλιώς οι μικροί Δαβίδ που τόλμησαν να τα βάλουν με τους Γολιάθ, θυμίζουν όλο και πιο πολύ τους σταρ της ροκ στη δεκαετία του 1960, τα είδωλα μιας ποπ κουλτούρας ή ίσως τους «ήρωες μιας παγκόσμιας αντικουλτούρας».

Οι ήρωες όμως ακτινοβολούν μέχρις ότου σβήσουν τα φώτα, μέχρις ότου κλείσουν οι κάμερες, μέχρις ότου ξεθωριάσουν τα οκτάστηλα πρωτοσέλιδα. Το «σύστημα» ποτέ δεν ξεχνά, εκδικείται, «παραδειγματίζει» και η συνέχεια για τους περισσότερους βαίνει τραγική. Οσοι δεν καταλήξουν στη

Ενδεικτική η ιστορία του Μάικλ Ουίνστον, ενός λαμπρού ανώτερου στελέχους επιχειρήσεων που τόλμησε να μη συμβιβαστεί όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί του, αλλά «να κάνει το σωστό», βάζοντάς τα με αφεντικά του στην άλλοτε κορυφαία εταιρεία στεγαστικής πίστης των ΗΠΑ Countrywide Financial. Η εν λόγω εταιρεία και οι ριψοκίνδυνες πρακτικές που εφάρμοσε στις χορηγήσεις στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου (subprime) τίναξαν στον αέρα την παγκόσμια οικονομία στην προηγούμενη δεκαετία.

Ο Ουίνστον προσλήφθηκε στην καλιφορνέζικη εταιρεία το 2005, επιφορτιζόμενος με το καθήκον να την αναμορφώσει διοικητικά, έτσι ώστε αυτή να καταστεί σταδιακά σε... «Goldman Sachs του Ειρηνικού». Κάτοχος PhD, ο Ουίνστον είχε διατελέσει για χρόνια ανώτερο στέλεχος σεβαστών εταιρειών όπως η Lockheed Martin, η Motorola, McDonnell Douglas και η Merryll Lynch. Aυτό που βρήκε στην Countrywide, όμως, κυριολεκτικά τον έκανε να... φλιπάρει. Είχε μπλέξει με πωλητές... H Countrywide Financial χορηγούσε στεγαστικό δάνειο σε οποιονδήποτε... ανέπνεε.

Ενδεικτική η ιστορία που εξιστόρησε σε αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή μερικά χρόνια αργότερα: Νέος ακόμη στην Countrywide, παρκάροντας μια μέρα το αυτοκίνητό του στο πάρκινγκ της εταιρείας, έστρεψε την προσοχή του σε μια (προσωποποιημένη) πινακίδα αυτοκινήτου που αντί για τους συνηθισμένους ακανόνιστους αριθμούς και γράμματα έγραφε «FUND ’EM» («Fund them», δηλαδή «χρηματοδότησέ τους» ή πιο ελεύθερα... «δάνεισέ τους»).

Γεμάτος απορία ο Ουίνστον ρώτησε συνάδελφό του ποιανού είναι το αυτοκίνητο και τι θέλει να πει η πινακίδα του. Ο συνάδελφος του απάντησε ότι το αυτοκίνητο ανήκει στο μεγάλο αφεντικό, τον διευθύνοντα σύμβουλο και συνιδρυτή της CountrywideΑντζελο Μοτζίλο και ότι το FUND ’EM αποτυπώνει τη στρατηγική ανάπτυξης της εταιρείας για το 2006: δάνειο για κάθε πελάτη.

Ο συντηρητικός Ουίνστον ζήτησε περαιτέρω εξηγήσεις:

«Και τι γίνεται όταν ο δανειολήπτης δεν έχει δουλειά;»

Η απάντηση που πήρε ήταν:

- «FUND ’EM» (δάνεισέ τους)!

Ξαναρώτησε:

«Κι αν ο δανειολήπτης δεν έχει κανένα εισόδημα;»

- «FUND ’EM»!

«Κι αν δεν έχει κανένα περιουσιακό στοιχείο;»

- «FUND ’EM»!

Η στρατηγική αυτή εξέφραζε απόλυτα την τρέλα στην οποία είχε εμπλακεί όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα του πλανήτη εκείνη την εποχή: Με εφαλτήριο τα χαμηλά επιτόκια της Fed και των άλλων κεντρικών τραπεζών της υφηλίου, η Countrywide και οι υπόλοιπες εταιρείες στεγαστικής πίστης –αλλά και στο σύνολό του ο χρηματοπιστωτικός κλάδος– χορηγούσαν αβέρτα κουβέρτα δάνεια στον οποιονδήποτε, χωρίς να ελέγχουν αν ο δανειολήπτης έχει την οικονομική δυνατότητα να τα αποπληρώσει κάποτε.

Αυτό που ενδιέφερε κυρίως δεν ήταν η αποπληρωμή, αλλά το πακετάρισμα αυτών των δανείων και η δημιουργία παραγώγων χρηματοπιστωτικών προϊόντων διασφαλισμένων σε αυτά. Από εκεί έβγαιναν τα μεγάλα κέρδη.

Μέσα σε λίγα χρόνια, η Countrywide και οι άλλες εταιρείες του χρηματοπιστωτικού συστήματος πλημμύρισαν τον πλανήτη με αυτά τα «τοξικά» προϊόντα υψηλού ρίσκου, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Μέσω αυτής της μηχανής παραγωγής αέρα εξαπάτησαν μυριάδες δανειολήπτες και επενδυτές σε όλον τον κόσμο. Ωσπου μια μέρα η φούσκα έσκασε.

Ο Oυίνστον είχε εκφράσει από νωρίς τους φόβους του γι’ αυτή τη στρατηγική. Κατέθεσε μάλιστα και προτάσεις στους επικεφαλής της Countrywide για τη χορήγηση καλύτερης ποιότητας δανείων. Οι προτάσεις του όμως απορρίφθηκαν. Το γεγονός, ωστόσο, που τον έβαλε στο στόχαστρο των αφεντικών δεν ήταν οι συστάσεις του αλλά μια καταγγελία του προς τις αρμόδιες υγειονομικές υπηρεσίες της Καλιφόρνιας για το τοξικό περιβάλλον και την ποιότητα του αέρα στα γραφεία της εταιρείας του μετά από προβλήματα υγείας που εμφάνισαν τόσο ο ίδιος όσο και οι συνάδελφοί του.

Η υπόθεση αυτή όμως κουκουλώθηκε και ξεκίνησαν τα αντίποινα. Η ομάδα του διαλύθηκε, ο προϋπολογισμός του τμήματός του ψαλιδίστηκε, οι αρμοδιότητές του συρρικννώθηκαν. Ο Ουίνστον, που στους πρώτους του 14 μήνες στην Countrywide είχε επιβραβευτεί με δύο προαγωγές και ήταν υπεύθυνος τμήματος με 200 υπαλλήλους, κατέληξε έπειτα από λίγους μήνες να προΐσταται δύο μόλις εργαζομένων.

Εξαναγκάστηκε να αλλάξει επτά φορές γραφείο, ενώ μετά από λίγους μήνες παγιδεύτηκε σε ένα ακόμη μεγαλύτερο δίλημμα. Του ζητήθηκε από τους επικεφαλής να παρουσιάσει μια κατασκευασμένη ιστορία για την ελλιπή διοίκηση της εταιρείας στον οίκο αξιολόγησης Moody’s. O Ουίνστον αρνήθηκε να πει ψέματα.

Τρεις εβδομάδες αργότερα ο διευθύνων σύμβουλος της Countywide Αντζελο Μοτζίλο απαίτησε την απόλυσή του –επειδή δεν παραβίασε τον νόμο. Η απόλυσή του δεν επετεύχθη πριν από τα μέσα του 2008 όταν η Countrywide εξαγοράστηκε από τηνBank of America.

Εκτοτε ο Ουίνστον έχει εμπλακεί σε έναν επίπονο δικαστικό αγώνα του οποίου τις συνέπειες βιώνει με τραγικό τρόπο. Στις αρχές του 2011, τρία χρόνια από την έναρξη της δικαστικής διαμάχης με τα αφεντικά του, οι ένορκοι δικαστηρίου της Καλιφόρνιας τον δικαίωσαν, επιδικάζοντάς του αποζημίωση 3,8 εκατ. δολαρίων για συμπεριφορά αντεκδίκησης και παράνομη απόλυση από την Bank of America.

Στη μαύρη λίστα

Δύο χρόνια αργότερα όμως και ενώ ο Ουίνστον δεν είχε προλάβει να εισπράξει σεντ από την αποζημίωση, δευτεροβάθμιο δικαστήριο της Καλιφόρνιας ήρθε να αναιρέσει αυτήν την απόφαση, παραβιάζοντας σύμφωνα με αρκετούς νομικούς δεδικασμένα και συνταγματικές διατάξεις.

Οι πανάκριβες νομικές εταιρείες που εκπροσωπούσαν την Bank of America και την Countrywide Financial κατάφεραν με τη χρήση ψευδομαρτύρων, την αξιοποίηση νομικών παράθυρων και ερήμην του Ουίνστον να ανατρέψουν την αρχική ετυμηγορία των ενόρκων και να βγάλουν τράπεζες και αφεντικά λάδι.

Το εν λόγω δικαστήριο, παρότι είναι υπεύθυνο μόνο για την εκδίκαση των δικονομικών λαθών, αποφάνθηκε για την ουσία της υπόθεσης και την ισχύ των αποδείξεων. Επιπλέον, οι συνήγοροι της Bank of America πέτυχαν μέσω του εφετείου απόφαση κατάσχεσης ύψους 95.000 δολαρίων στο σπίτι του Ουίνστον για τα νομικά έξοδα. Η ειρωνεία είναι ότι το σπίτι αυτό ο Ουίνστον το είχε αποκτήσει με δάνειο της Countrywide.

Σήμερα, επτά χρόνια από την έναρξη της δικαστικής διαμάχης, ο Ουίνστον δηλώνει ότι έχει ξοδέψει σε δικαστικά έξοδα περί το ένα εκατομμύριο δολάρια. Το όνομά του βρίσκεται στη μαύρη λίστα όλων των επιχειρήσεων και κανένα αφεντικό δεν του προσφέρει πια δουλειά. Χειρότερο όμως από το οικονομικό είναι το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, ένας καρκίνος που διόλου τυχαία αναπτύχθηκε στον... λάρυγγα.

Παρότι –όπως λέει– η άλλη πλευρά προσπάθησε να εξαγοράσει τη σιωπή του με αμύθητα ποσά, δηλώνει ότι δεν μετανιώνει για τη στάση του. Αναρωτιέται όμως ποιος θα τολμήσει ξανά να καταγγείλει τις παρανομίες των αφεντικών του μετά την Οδύσσεια που βίωσε αυτός.

Tα «βαθιά λαρύγγια» της τελευταίας πενταετίας

Τσέλσι ή Μπράντλεϊ Εντουαρντ Μάνινγκ

Απλός στρατιώτης που υπηρετούσε στις υπηρεσίες πληροφοριών του αμερικανικού στρατού στη Βαγδάτη, ήταν ο βασικός υπεύθυνος για τη μεγαλύτερη διαρροή επίσημων εγγράφων στην αμερικανική Ιστορία. Αφησε να διαρρεύσουν εκατοντάδες χιλιάδες ντοκουμέντα στα WikiLeaks, αποκαλύπτοντας μεταξύ άλλων και τα εγκλήματα του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Καταδικάστηκε σε 35 χρόνια φυλάκισης. Εδώ και καιρό επιζητεί την αλλαγή φύλου και ονόματος (Τσέλσι), καθως θεωρεί εαυτόν γυναίκα.

Εντουαρντ Σνόουντεν

Διαχειριστής συστημάτων της NSA (Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας του αμερικανικού υπουργείου Αμυνας, αρμόδια για την ασφάλεια των επικοινωνιών) και της CIA,διοχέτευσε στον Τύπο απόρρητες πληροφορίες για το πρόγραμμα μαζικής παρακολούθησης που εφαρμόζουν οι αμερικανικές και βρετανικές κυβερνήσεις. Η αμερικανική Δικαιοσύνη άσκησε δίωξη εναντίον του και απαίτησε την έκδοσή του. Ο Σνόουντεν φυγοδικεί καθώς θεωρεί ότι δεν θα τύχει δίκαιης δίκης στην πατρίδα του. Βρίσκεται σήμερα σε άγνωστη αλλά ασφαλή τοποθεσία πιθανότατα της Ρωσίας που του έχει χορηγήσει άσυλο.

Ερβέ Φαλσιανί

Διαχειριστής συστημάτων της ελβετικής θυγατρικής της HSBC, δημιουργός της λίστας Λαγκάρντ και ο εφιάλτης εκατοντάδων χιλίαδων πλούσιων φοροφυγάδων που είχαν παρκάρει παράνομα τα χρήματά τους στην Ελβετία. Οι αποκαλύψεις του κλόνισαν την HSBC και το περιβόητο τραπεζικό σύστημα της Ελβετίας. Η ελβετική Δικαιοσύνη τον έχει παραπέμψει για παραβίαση των κανόνων τραπεζικού απορρήτου και βιομηχανική κατασκοπία.

FT: Πρόβλημα χρέους έχει και η Γερμανία

«Κρυφό» Χρέος

01:40 | 06 Μαρ. 2015

Τελευταία ανανέωση 16:02 | 06 Μαρ. 2015

Ferdinando Giugliano

  

Τα στοιχεία της Eurostat ανατρέπουν τα δεδομένα. Οι υποχρεώσεις του γερμανικού δημοσίου είναι οι μεγαλύτερες στην ευρωζώνη. Η δημιουργική λογιστική, οι κρατικές εγγυήσεις, οι αμαρτωλές συμμετοχές του Δημοσίου και η εμπλοκή του γερμανικού κράτους στις τράπεζες.

Η ευρωζώνη έχει βυθιστεί σε μία έντονη αντιπαράθεση αναφορικά με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, που αντιστοιχεί περίπου στο 175% του ΑΕΠ της και είναι το υψηλότερο στη νομισματική ένωση. Τα νέα στοιχεία που ανακοινώθηκαν την Τρίτη όμως δημιουργούν προβληματισμό ως προς το εάν τα κράτη-μέλη θα πρέπει να σταματήσουν να ανησυχούν για τα δημοσιονομικά προβλήματα της Αθήνας και να αρχίσουν να ανησυχούν περισσότερο για εκείνα του Βερολίνου.

Τα στοιχεία που δημοσίευσε η Eurostat αφορούν τις ενδεχόμενες κρατικές υποχρεώσεις (contingecy liabilities). Πρόκειται για χρέη τα οποία ο δημόσιος τομέας δεν είναι ακόμη επισήμως υποχρεωμένος να αποπληρώσει, αλλά θα πρέπει να κάνει στο μέλλον.

Η λίστα περιλαμβάνει κρατικές εγγυήσεις προς φορείς του ιδιωτικού τομέα -όπως τράπεζες- όπως και επενδυτικές συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτών όπου η κυβέρνηση δεσμεύεται να αγοράσει μελλοντικές υπηρεσίες σε αντάλλαγμα για την κατασκευή και τη λειτουργία υποδομών (ΡΡΡ).

Για πρώτη φορά στην Ιστορία, η Eurostat συνέλεξε αυτά τα στοιχεία από τις εθνικές στατιστικές υπηρεσίες και τα δημοσίευσε στη δική της ιστοσελίδα. Με μία πρώτη ματιά, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: οι μεγαλύτερες κρατικές υποχρεώσεις στην Ε.Ε. αφορούν τη Γερμανία, όπου ανέρχονται στο υπέρογκο 145% του ΑΕΠ. Η Ολλανδία και η Σλοβενία βρίσκονται με απόσταση στη δεύτερη και τρίτη θέση με 115% και 111% αντιστοίχως.

Ως προς την Ελλάδα, βρίσκεται πολύ πίσω στην κατάταξη με το ελάχιστο 17%.

Εάν αθροίσει κανείς τις συνολικές ενδεχόμενες υποχρεώσεις και το επίσημο κρατικό χρέος, τότε το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο. Το μεγαλύτερο βάρος χρέους βρίσκεται στην Ιρλανδία (234% του ΑΕΠ). Στη δεύτερη θέση, αλλά σε μικρή απόσταση, βρίσκεται η Γερμανία, με 222% του ΑΕΠ. Οι υποχρεώσεις του γερμανικού δημοσίου είναι κατά 24 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερες των πορτογαλικών και κατά 30 ποσοστιαίες μονάδες μεγαλύτερες των ελληνικών.

Μπορεί να σκέφτεστε: «Αποκλείεται αυτό να είναι σωστό». Η αλήθεια όμως, είναι λίγο πιο περίπλοκη. Η πλειονότητα των ενδεχόμενων υποχρεώσεων της Γερμανίας αντιστοιχούν σε αυτό που η Eurostat αποκαλεί «μονάδες που ελέγχονται από το Δημόσιο και ταξινομούνται εκτός γενικής κυβέρνησης».

Οι Ευρωπαίοι στατιστικοί δεν παρέχουν περισσότερες εξηγήσεις ως προς το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτούς τους αριθμούς. Η Destatis όμως, η ομοσπονδιακή στατιστική αρχή της Γερμανίας, δήλωσε στους FT πως αυτός ο επιβλητικός όγκος ενδεχόμενων χρεών αποδίδεται κυρίως σε υποχρεώσεις προς τις τράπεζες. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται, σε ομοσπονδιακό επίπεδο η KfW και οι τράπεζες κρατιδίων (Landensbanken), όπως και οι τοπικές αποταμιευτικές τράπεζες (Sparkassen).

Αυτό σημαίνει πως τα ευρωπαϊκά στοιχεία για αυτού του τύπου τις υποχρεώσεις περιλαμβάνουν χρήματα τα οποία οι Γερμανοί καταθέτες κρατούν στον τραπεζικό τομέα και τα οποία εμφανίζονται από την πλευρά του παθητικού στον ισολογισμό των κρατικά ελεγχόμενων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Δεδομένου όμως, ότι τα στοιχεία της Eurostat είναι μεικτά, αγνοούν τις αντίστοιχες τοποθετήσεις και στοιχεία ενεργητικού που έχουν οι τράπεζες, με αποτέλεσμα να δίνεται μία αμφισβητήσιμη εικόνα αδυναμίας για τα δημοσιονομικά της Γερμανίας.

Τα στοιχεία της Eurostat λένε ότι το Βερολίνο είναι βαριά εμπλεκόμενο στο γερμανικό τραπεζικό κλάδο: κάτι που ήδη γνωρίζαμε.

Είναι λοιπόν αυτή η άσκηση άχρηστη; Καθόλου. Όπως επισημαίνει και ο David Heald, καθηγητής λογιστικής στο University of Aberdeen, υπάρχουν δύο ακόμη στοιχεία στην ανακοίνωση της Eurostat που είναι ενδεχομένως πολύ πιο ενδιαφέροντα. Αναφέρονται στις «κρατικές εγγυήσεις» και στις «εκκρεμείς υποχρεώσεις που συνδέονται με ΡΡΡ».

Εάν αθροίσει κανείς αυτά τα δύο στοιχεία, τότε  το νούμερο για τις περισσότερες χώρες είναι σχετικό. Η Αυστρία και η Ιρλανδία βρίσκονται στην κορυφή με υποχρεώσεις που αντιστοιχούν περίπου στο 35% του ΑΕΠ. Το 18% της Γερμανίας παραμένει υψηλότερο από το 10% της Ελλάδας, αλλά δείχνει μικρότερο από το συνολικό νούμερο.

Ο κ. Heald θεωρεί πως τα στοιχεία αυτά έχουν σημασία καθώς αποτελούν ένδειξη για το είδος των οικονομικών μαγικών που ανέπτυξαν οι κυβερνήσεις καθώς προσπαθούν να βελτιώσουν τους προϋπολογισμούς τους και να σεβαστούν τα όρια για έλλειμμα και χρέος. «Ενώ οι κυβερνήσεις πιέζονται όλο και περισσότερο οικονομικά, παρατηρείται αυξανόμενη χρήση στοιχείων εκτός προϋπολογισμού, συμπεριλαμβανομένων των εγγυήσεων και των ΡΡΡ» εξηγεί.

Αναφέρει επίσης ότι ενώ οι πολιτικοί αποκτούν όλο και μεγαλύτερη επίγνωση για τους κινδύνους που σχετίζονται με τα ΡΡΡ, δεν έχουν γίνει ακόμη πλήρως κατανοητοί οι κίνδυνοι από τις κρατικές εγγυήσεις. Όπως αναφέρει και σε πρόσφατη έρευνα: «Οι υποχρεώσεις μπορεί να αυξάνονται σημαντικά - αφού δημιουργούνται όλο και περισσότερα τέτοια σχέδια εγγυήσεων - στο βαθμό που δεν θεωρείται ότι αυξάνουν τις άμεσες δαπάνες, οπότε μπορεί ακόμη και να περάσουν απαρατήρητα. Η δομή της οικονομικής πληροφόρησης είναι τέτοια που μπορεί να αυξάνεται ο κίνδυνος, ενώ δεν αυξάνονται οι δαπάνες, επειδή αυτές οι υποχρεώσεις είναι κυρίως ή αποκλειστικά, εκτός προϋπολογισμών»

Η προειδοποίηση αυτή αφορά όλες τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης – όχι μόνο τη Γερμανία, ούτε βεβαίως μόνο την Ελλάδα.

Πηγή: Euro2Day / Άρθρο στους Financial Times

Αύξηση φόρων 337% στους φτωχούς Έλληνες - 9% στους πλούσιους

Έρευνα

20:18 | 19 Μαρ. 2015

Τελευταία ανανέωση 21:45 | 19 Μαρ. 2015

  

Την παράλογη ανισότητα της εφαρμογής των μέτρων προς αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα καταδεικνύει έρευνα του Ιδρύματος Hans Böckler. Οι αριθμοί δείχνουν ότι το χάσμα είναι αγεφύρωτο, με τους φτωχότερους Έλληνες να έχουν επιβαρυνθεί φορολογικά στα χρόνια της κρίσης κατά 337% ενώ οι εύποροι κατά 9%.

Αν και θεωρητικά οι φορολογικές επιβαρύνσεις στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα ήταν σε απόλυτα νούμερα μερικών εκατοντάδων ευρώ, το ποσοστό αυτό προκύπτει από το λόγο σε σχέση με τις μειώσεις σε μισθούς αλλά και την αύξηση της ανεργίας.

Όπως επίσης προκύπτει, το ονομαστικό ακαθάριστο προϊόν των μέσων ελληνικών νοικοκυριών μειώθηκε συνολικά μεταξύ 2008 και 2012 έως 25%, ενώ οι μεγάλες αυτές μειώσεις οφείλονται κατά το ήμισυ στις περικοπές μισθών.

Συγκεκριμένα ως προς τους μισθούς, η μελέτη σημειώνει ότι οι μειώσεις ήταν πολύ πιο επίπονες στον ιδιωτικό τομέα σε σχέση με τον δημόσιο.

Η έρευνα αναφέρει επίσης ότι το 2012 ένα στα τρία ελληνικά νοικοκυριά έπρεπε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις με ετήσιο εισόδημα περί τα 7.000 ευρώ. Εντύπωση, τέλος, προκαλεί το γεγονός ότι τα μη προνομιούχα νοικοκυριά έχασαν μέσα στην κρίση το 86% του συνολικού τους εισοδήματος, ενώ οι πιο εύπορες οικογένειες μόλις το 16% με 20%.

Στην έρευνα για λογαριασμό του Ιδρύματος Hans Böckler αναλύθηκαν στοιχεία που αφορούσαν 260.000 ελληνικά νοικοκυριά. «Ελλάδα. Αλληλεγγύη και προσαρμογή στα χρόνια της κρίσης» είναι ο τίτλος της έρευνας που εκπόνησαν ο ομότιμος καθηγητής Οικονομικών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργός Τάσος Γιαννίτσης μαζί με τον αναπληρωτή καθηγητή Αγροτικής Οικονομίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Σταύρο Ζωγραφάκη.

Από το tvxs