Η ενημέρωση μας εξαρτάται από:

                                               

Το  Mega του Γιώργου Μπόμπολα, που θέλει το χρυσό της Χαλκιδικής και άλλων περιοχών της Ελλάδας, που έχει φτιάξει τους μισούς αυτοκινητόδρομους, που έχει το μισό καζίνο της Πάρνηθας, που θέλει να εκμεταλλεύεται τα σκουπίδια σχεδόν όλα τα σκουπίδια της χώρας, κι έχει κι ένα μάτσο έντυπα. Σε αυτόν ανήκει το "Mega sou". Ε, και στον Γιώργο Βαρδινογιάννη.

Στον εθνικό μας πετρελαιά, δεν έφτανε μόνο το Mega, γι' αυτό πήρε και το Star. Αυτό που τόσο καιρό που καιγόταν ο κόσμος έπαιζε lifestyle... Η περιουσία τους είναι γνωστή, με τα καράβια της ΑΝΕΚ και τα πετρέλαια της Μότορ Όιλ να έχουν δεσπόζουσα θέση.

Ο εφοπλιστής των έξι ναυτιλιακών και των πέντε ηπείρων, Γιάννης Αλαφούζος, κρατάει το τιμόνι του ΣΚΑΪ και της Καθημερινής, καθώς και μίας ακόμα κατασκευαστικής εταιρείας. Στο "μάτι" του χρωστάμε αστέρια της δημοσιογραφίας όπως ο Μπάμπης και ο Πορτοσάλτε.

Ο Alpha είναι στα χέρια του Interamerican Κοντομηνά, που στην ιδιοκτησία του έχει ακόμα το Channel 9, μια τράπεζα, την αντιπροσωπεία της Panasonic, την Ευρωκλινική Αθηνών, στόλο αεροσκαφών και ελικοπτέρων, εταιρία βιολογικής καλλιέργειας. Α, και τα Village Cinemas!

Ο Ant 1 βρίσκεται στα χέρια ενός ακόμα καπετάνιου. Οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις του Μίνου Κυριακού κρατούν από το 1852, ενώ σήμερα κατέχει τρεις εταιρείες με τάνκερ μεταφοράς και εμπορίας πετρελαίου.

Οι ιδιοκτήτες των καναλιών αυτών φέρονται να ελέγχουν και την γνωστή πλέον Digea, ενώ το ενδιαφέρον κρατούν ζωντανό οι ιδιοκτησίες και των υπολοίπων καναλιών που στεγάζονται στην ίδια ψηφιακή στέγη και στο τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης μας.

Δύο από αυτά έχει ο προσωπικός φίλος του Αντώνη Σαμαρά, Φίλιππος Βρυώνης. Του ανήκουν τοΈξτρα 3, το Ζούμ και εσχάτως φέρεται να του ανήκει και το κανάλι Έψιλον. Ο Έλληνας επιχειρηματίας είναι εδώ και δεκαετίες ο βασιλιάς της διαφημιστικής ταμπέλας, ενώ ήταν εξαιρετικά τυχερός, αφού κατάφερνε να παίρνει δουλειές από όλες τις κυβερνήσεις. Από τις διαφημιστικές πινακίδες των δήμων μέχρι τις διαφημίσεις σε τρένα και τρόλεϊ, όλες πέρασαν από τα χέρια του.

Το Kontra Channel ανήκει στον γνωστό και μη εξαιρετέο Γιώργο Κουρή, που έκλεισε το Alter, που έφτιαξε και την Αυριανή, και που αντικειμενικά έχει προσφέρει τόνους «ενημέρωσης» εδώ και δεκαετίες. Τα λόγια είναι περιττά. Του ανήκει και το Mad.

Για το τοπικό κανάλι ΑΡΤ (πρώην Τηλεάστυ) του Γιώργου Καρατζαφέρη, δεν έχουμε επίσης να πούμε πολλά. Το κανάλι πάνω στο οποίο έστησε την πολιτική καριέρα ο Άδωνις και όλο το ΛΑΟΣ, εξασφάλισε άδεια πανελλαδικής εμβέλειας.

Το άλλο μουσικό κανάλι, το MTV Ελλάδος ανήκει στον επιχειρηματία Βίκτωρα Ρέστη. Επικεφαλής του πέμπτου μεγαλύτερου ναυτιλιακού ομίλου στην Ελλάδα, από τους πιο πλούσιους Έλληνες.

Το Action 24 βρίσκεται στα χέρια του Διονύση Παναγιωτάκη, συζύγου Ελένης Κούρκουλα, και εξ απορρήτων του Ευάγγελου Βενιζέλου. Στο κανάλι βρίσκουν ήδη στέγη αρκετοί φτωχοί, πλην τίμιοι, άστεγοι συντάκτες του ΠΑΣΟΚ.

Το Blue Sky του Νικηφόρου Κισσανδράκη και το Δημοτικό Τηλεοπτικό κανάλι Attica-tv ιδιοκτησίας του Δήμου Ασπροπύργου, έρχονται για να συμπληρώσουν το τοπίο των ελληνικών καναλιών.

Αυτά είναι τα ελληνικά κανάλια, και αυτά είναι τα επιχειρηματικά και μη συμφέροντα που εκφράζονται μέσα από τις συχνότητές τους. Από αυτή την ελληνική τηλεόραση αποκαθηλώθηκε η "αμαρτωλή" ΕΡΤ. Για αυτά τα κανάλια πριν λίγες ημέρες, σε άσχετο νομοσχέδιο για το υπουργείο Εργασίας, αποφάσισε η κυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου, πως οι τηλεοπτικοί σταθμοί που εξέπεμπαν στις 31 Αυγούστου του 2013 νομιμοποιούνται και καταργούνται οι τηλεοπτικές άδειες. Σε αυτά τα κανάλια χαρίζουν έτσι 23 χρόνια, για τα οποία δεν είχαν πληρώσει ούτε ένα ευρώ, ενώ λειτουργούσαν με προσωρινές άδειες.

Σε αυτούς ανήκει η ελληνική τηλεόραση, και αυτή την ελληνική τηλεόραση έχουμε μέσα στα σπίτια μας, στο σαλόνι, την κουζίνα, την κρεβατοκάμαρα. Από αυτή την ελληνική τηλεόραση αποκαθηλώθηκε πριν από πέντε μήνες η "αμαρτωλή" ΕΡΤ, και για να μην επιστρέψει η Ανοιχτή ΕΡΤ ανάμεσα σε αυτά τα κανάλια επιστρατεύτηκαν τα ΜΑΤ, αλλά και οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι αυτών ακριβώς των καναλιών.

Η Ανοιχτή ΕΡΤ που είδαμε όλους αυτούς τους μήνες, μπορεί να μην ήταν μία ΕΡΤ όνειρο. Προσέφερε όμως ένα, τουλάχιστον.

Η αντίσταση της ΕΡΤ ήταν, είναι και θα είναι η μεγαλύτερη πράξη αντίστασης στην λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα στη χώρα, και η επιχείρηση εξαφάνισή της, η πιο σημαδιακή επίδειξη ισχύος όσων ελέγχουν το παιχνίδι.

Αγνώστου συντάκτη

(Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι η πληροφόρηση μας είναι στρεβλή, κατευθυνόμενη και υπηρετεί απολύτως τα μεγαλοσυμφέροντα των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και όχι, βέβαια, της κοινωνίας. Είναι μια μη πληροφόρηση.

Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η Εφημερίδα των Συντακτών, γεγονός που δυστυχώς δεν το έχει αντιληφθεί μεγάλο μέρος των αναγνωστών. Ο.Δ)

Η τελευταία ζαριά στην μπαρμπουτιέρα Ελλάδα. Του Σ. Κούλογλου

Σχόλιο

09:13 | 30 Νοε. 2014

Τελευταία ανανέωση 09:17 | 30 Νοε. 2014

  

Αν το πολιτικό παιχνίδι παιζόταν χωρίς ζάρια, η κυβέρνηση θα έπρεπε να παραιτηθεί, προκηρύσσοντας εκλογές. Ο σχεδιασμός της έχει πλήρως καταρρεύσει. Υποτίθεται ότι με βάση το-ποιος το θυμάται ακόμη;- success story, η χώρα ήταν έτοιμη να βγει από τα μνημόνια και την επιτήρηση των δανειστών και να πάρει τον δρόμο της ανάκαμψης. Σύμφωνα με όσα έλεγε το καλοκαίρι, ακόμη και η συνάντηση με την τρόικα, για την αξιολόγηση της πορείας του ελληνικού προγράμματος, θα γινόταν στο Παρίσι και όχι στην Αθήνα. Τρεις μήνες αργότερα, για την ίδια αξιολόγηση που δεν έχει γίνει ακόμη, η κυβέρνηση έφθασε να εκλιπαρεί τους δανειστές για να έρθουν στην Αθήνα. Και αντί η χώρα να βγει από το μνημόνιο, ο κ. Βενιζέλος ανακοίνωσε προχθές ότι «πιθανώς» να παραταθεί για «τεχνικούς λόγους».

Οι λόγοι είναι φυσικά πολιτικοί. Η βασική αιτία της πλήρους κυβερνητικής αποτυχίας είναι ότι αθέτησε απροκάλυπτα την βασική επαγγελία,χάρις στην οποία είχε εκλεγεί το 2012: την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Ο κ. Σαμαράς εναπόθεσε όλες τις ελπίδες του στην κυρία Μέρκελ και στις υποσχέσεις που του έδωσε ότι, αν εφαρμόσει τα μνημόνια όσο πιο πιστά γίνεται, θα τον βοηθούσε κυρίως στην λυδία λίθο του ελληνικού προβλήματος, το χρέος. Πρόκειται για πλήρη άγνοια των κανόνων της πολιτικής: από επιστρατεύσεις μέχρι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ο πρωθυπουργός εφάρμοσε όσο πιο αμείλικτα γίνεται τις οδηγίες, χωρίς κανένα εναλλακτικό σχέδιο, αν η άλλη πλευρά δεν τηρήσει τις υποσχέσεις της. Για να συνειδητοποιήσει φέτος ότι το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες ετοιμάζονταν να τον πετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα.

Ακολούθησαν μερικές εβδομάδες στις οποίες, πέρα από το μίνι κραχ στην οικονομία, καταβαραθρώθηκε και η εθνική μας αξιοπρέπεια. Τα διαδοχικά «αδειάσματα» της κυβέρνησης από τις Βρυξέλλες, που έφτασαν να πουν ότι δεν ήξεραν για την συνάντηση στο Παρίσι. Τα ήξεις-αφήξεις της Μέρκελ, το κατσάδιασμα Χαρδούβελη στο eurogroup και το «έχετε 20λεπτά» της κυρίας Λαγκάρντ στην ελληνική αντιπροσωπεία, που είχε επισκεφτεί την Ουάσιγκτον. Με αποκορύφωμα το mail της τρόικας το οποίο διέτασσε την ελληνική κυβέρνηση να αλλάξει τον νόμο για τις δόσεις του ΕΝΦΙΑ, που είχε ψηφιστεί μόλις 2 μέρες πριν. Οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος υπάκουσαν και σε αυτό, αλλά πάλι η τρόικα δεν φάνηκε στην Αθήνα.

Την ίδια ώρα, δύο άλλες χώρες της ΕΕ παραβίαζαν με το έτσι θέλω το Σύμφωνο Σταθερότητας. Αν εφαρμόζονταν οι μερκελικοί κανόνες, οι προϋπολογισμοί της Γαλλίας και της Ιταλίας θα έπρεπε να είχαν ήδη απορριφθεί από τις Βρυξέλλες, αλλά οι τελευταίες θα κάνουν τα στραβά μάτια, όπως οριστικοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα. Εντάξει, η Ελλάδα είναι σε πολύ χειρότερη θέση, αλλά από την αρχή της κρίσης της ευρωζώνης ακόμη και ασθενέστερες χώρες, όπως η Πορτογαλία ή η Ιρλανδία αντιμετωπίζονται καλύτερα. Δεν πρόκειται για καμιά συνωμοσία ανθελλήνων: απλώς ούτε η σημερινή κυβέρνηση ούτε οι προηγούμενες έχουν τολμήσει να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά και να διαπραγματευτούν. Γιατί αυτό που έγινε και στο Παρίσι μάλλον την ταινία με το τελευταίο τανγκό θυμίζει, παρά διαπραγμάτευση.

Αντί να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να το παίξει στα ζάρια. Το σχέδιο είναι το εξής: θα υπάρξει μια συμφωνία με την τρόικα στην οποία θα ικανοποιούνται όλες οι απαιτήσεις της, από νέες απολύσεις μέχρι μείωση όλων των συντάξεων. Η συμφωνία δεν θα βαπτιστεί μνημόνιο και θα ανακοινωθεί μόνο στις γενικές της γραμμές. Παράλληλα τον Ιανουάριο θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες προεδρικής εκλογής και στους βουλευτές θα τεθεί το δίλημμα αν θα επιλέξουν την συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας με τις όποιες νέες, ασαφείς δεσμεύσεις,  ή «περιπέτειες» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα θα εξασκηθούν κάθε λογής πιέσεις, εσωτερικές και διεθνείς και θα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα ώστε να εξευρεθούν οι 180 βουλευτές, όπως δείχνει και η καταγγελία για την απόπειρα δωροδοκίας της βουλευτού των ΑΝΕΛ με 3 εκατομμύρια.

Τα πολιτικά ήθη και η οικονομία θα υποστούν νέες ζημιές, οι ξένες παρεμβάσεις θα πολλαπλασιαστούν. Αλλά η εξουσία είναι γλυκιά και οι ιδιωτικοποιήσεις που προλαβαίνουν να γίνουν εξαιρετικά κερδοφόρες-σε προσωπικό επίπεδο. Χώρια ότι στην «μπαρμπουτιέρα» Ελλάδα, όλα και κάποια έκτακτα γεγονότα μπορούν να συμβούν.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Πολιτική και οικονομική Αγορά»

Περί βίας

Ερώτηση: Πώς εξηγείτε ειδικότερα την κοινωνική έκρηξη της βίας στην Ελλάδα μετά τον Δεκέμβρη του 2008;
Απάντηση: Η βία δείχνει ότι ο Λόγος έχει υπονομευτεί, κάτι που συμβαίνει κατά κόρον στις μέρες μας, τόσο στην περίπτωση που την επιβάλλουν για λόγους καταστολής, όσο και στην περίπτωση που την ασκείς για να αποτρέψεις την καταστολή. Οταν οι πολιτειακοί παράγοντες αδιαφορούν για τον νόμο ή, το χειρότερο, όταν τον φέρνουν στα μέτρα τους, τότε η απάντηση που θα λάβουν θα είναι η κοινωνική έκρηξη. Ομως δεν θα πρέπει να δηλώνουν έκπληκτοι. Διότι τη βία την έχουν εισαγάγει πρώτοι αυτοί, παραβιάζοντας το θεσμοθετημένο νομικό πλαίσιο, τη στιγμή που αυτό είναι προϊόν διαλόγου και συμφωνίας, τη στιγμή που υποτίθεται πως οι ίδιοι είναι εκπρόσωποί του. Πρόκειται για την κατάρρευση των συμβολικών αναφορών σε επίπεδο κοινωνίας.
Θανάσης Χατζόπουλος (Εφ.Συν).

Η "πώληση" της Αγροτικής

"Περιουσιακά στοιχεία 7,47 δισ. ευρώ με τίμημα μόλις 95 εκατ. απέκτησε η Τράπεζα Πειραιώς με την απόκτηση της "καλής Αγροτικής" καταγγέλλουν με ερώτηση τους 29 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που επικαλούνται την οριστική αποτίμηση της Grant Thornton... Οι βουλευτές σημειώνουν επίσης ότι από το καλοκαίρι του 2014 η τράπεζα έχει απαλλαγεί με σκανδαλώδη τρόπο από φόρους και τέλη μεταβίβασης ύψους 200 εκατ. ευρώ για τα καταστήματα των κυπριακών τραπεζών...( Εφ.Συν. 22-11-14)" Επιτέλους αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πελώριο φανερό σκάνδαλο!!! Επιτέλους...
Και όλα αυτά όταν μειώνεται συνεχώς το εισόδημα των οικονομικά αδύνατων.... 

Ύμνοι Παπαχελά για Καρατζαφέρη!

( Και να σκεφτεί κανείς ότι τον εν λόγω δημοσιογράφο τον σπούδασε στην Αμερική το ΚΚΕεσ  Ολ. Δαφ.). 

• karatzaferis.jpg

  

22 Νοεμβρίου

20:082014

Εκτύπωση του άρθρουΜοιράσου αυτό το άρθρο

12 Σχόλια

Σήμερα κάνουν πως δεν τον ξέρουν. Μέχρι πριν λίγο καιρό, και ειδικώς την εποχή που συμμετείχε στην τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου, έγραφαν όμως ύμνους για τον ίδιο και το κόμμα του. Διαβάστε, για παράδειγμα, το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά για τον Γιώργο Καρατζαφέρη στην «Καθημερινή» της 11ης Μαρτίου 2011 και θαυμάστε συνέπεια…

“Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ένα κόμμα που κερδίζει σε δημοτικότητα και απήχηση είναι ο ΛΑΟΣ. Μπορεί να απωθεί πολλούς η ιδέα αισθητικά, ιδεολογικά, αξιακά ή δεν ξέρω πώς αλλιώς, αλλά είναι σαφές ότι υπάρχει ένα «φαινόμενο ΛΑΟΣ». Εχει λοιπόν ενδιαφέρον να δει κανείς τι κάνει σωστά ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης. Κατ' αρχάς ψήφισε το Μνημόνιο αγνοώντας τον μεγάλο κίνδυνο να χάσει ένα σημαντικό κομμάτι από την πελατεία του, μεγάλο τμήμα της οποίας έχει βιώσει στο πετσί της τις συνέπειες της δημοσιονομικής προσαρμογής. Δεν λογάριασε το ρίσκο της απώλειας ψήφων, αλλά πόνταρε στο ότι θα κερδίσει περισσότερες από μια υπεύθυνη στάση.

Ο κ. Καρατζαφέρης έχει επενδύσει επίσης στη συναίνεση. Είναι ο πρώτος που μίλησε για την ανάγκη μιας οικουμενικής κυβέρνησης και ο οποίος επαναλαμβάνει μονότονα ότι το πράγμα «δεν βγαίνει έτσι όπως πάει». Η συναίνεση είναι προφανές πως δεν του έκανε κακό...

Υπάρχει όμως και ένα ακόμη στοιχείο, αυτό του κοινού νου ο οποίος δεν περισσεύει στη χώρα μας. Οταν όλοι έβγαιναν στις τηλεοράσεις και θρηνούσαν για τα 50 δισ. ευρώ της δημόσιας περιουσίας, ο κ. Καρατζαφέρης βγήκε και μίλησε απλά και χωρίς πολλά πολλά: «Οταν βρίσκεσαι σε πόλεμο, τι κάνεις; Δεν πουλάς και τα ασημικά σου για να αγοράσεις όπλα και να τα βγάλεις πέρα; Ε, λοιπόν, πόλεμο έχουμε και τώρα». Απλές κουβέντες που δεν μπλέκονται σε περισπούδαστες αναλύσεις και βγάζουν νόημα.

Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ έπιασε όμως και τον σφυγμό της κοινής γνώμης σε ένα κρίσιμο θέμα, αυτό του «νόμου και της τάξης». Η αριστερόστροφη πολιτική ορθότης που μας επεβλήθη για πολλά χρόνια δεν επέτρεπε να τεθούν τέτοια ζητήματα. Ο κ. Καρατζαφέρης τα έθεσε πολύ πριν τα ανακαλύψει το ΠΑΣΟΚ ή, βεβαίως, και η Νέα Δημοκρατία. Αν σε αυτά προσθέσετε και μερικές αξιοπρεπείς παρουσίες από πλευράς πολιτικού λόγου στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο έχετε τα συστατικά μιας επιτυχημένης πολιτικής συνταγής. Να τα ξαναθυμηθούμε; Συναίνεση, υπεύθυνη στάση όταν κρίνονται καίρια θέματα, κοινός νους και όχι ξύλινος κομματικός λόγος και νέα επαρκή πρόσωπα. Μήπως είναι αυτά τα συστατικά που περιμένει κάποιος από ένα αστικό κόμμα αντιπολίτευσης και τα οποία προφανώς δεν έχει η Νέα Δημοκρατία”;

Από το κουτί της Πανδώρας

Η Ευρώπη των 566.200 σκλάβων

slavery-data.jpg

Στη Μαυριτανία η σκλαβιά είναι... κληρονομική από γενιά σε γενι

18.11.2014, 06:06 | Ετικέτες:  Ευρώπη, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, κοινωνία

Συντάκτης: 

Βίκυ Καπετανοπούλου

Ζουν ανάμεσά μας, αλλά συχνά δεν τους βλέπουμε ή επιλέγουμε να μην τους δούμε. Είναι παιδιά, γυναίκες και άντρες όλων των ηλικιών. Απλοί, αθώοι άνθρωποι και στις πέντε γωνιές του πλανήτη, οι οποίοι υπό κανονικές συνθήκες θα απολάμβαναν -έστω- την ελευθερία τους και κάποια βασικά κεκτημένα δικαιώματα: από τα κορίτσια, που ράβουν τα ρούχα μας στις φάμπρικες του Μπανγκλαντές, και τους Ασιάτες εργάτες, που πεθαίνουν σαν τα ποντίκια χτίζοντας τις χλιδάτες εγκαταστάσεις για το Μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ, μέχρι τους οικονομικούς μετανάστες (με ή χωρίς χαρτιά) στην Ευρώπη, που ίσα ίσα επιβιώνουν -έγκλειστοι πολλές φορές- σε τρισάθλιους χώρους στέγασης και δουλειάς, είτε πουλάνε διά της βίας το κορμί τους, για να βγάλουν -στην καλύτερη περίπτωση- ένα ισχνό χαρτζιλίκι.

Κυκλώματα εκμετάλλευσης

Σχεδόν 36 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, το 0,5% του παγκόσμιου πληθυσμού, ζουν σαν σύγχρονοι σκλάβοι εν έτει 2014, με εμάς ως καταναλωτές, θεατές και πελάτες να συμβάλλουμε και να παρακολουθούμε αμέτοχοι, την ώρα που οι κυβερνήσεις μας τάζουν πολλά και πράττουν ελάχιστα για να επιβάλουν επιτέλους παραδειγματικές τιμωρίες σε μεγαλοεργοδότες και κυκλώματα εκμετάλλευσης ανηλίκων κι ενηλίκων.

Η νέα έκθεση της αυστραλιανής ΜΚΟ Walk Free Foundation (δείτε τη στο:http://www.globalslaveryindex.org/) αποκαλύπτει σε πραγματικούς αριθμούς πόσοι συνάνθρωποί μας σε 167 κράτη βρίσκονται παγιδευμένοι σε καθεστώς σύγχρονης δουλείας, πρωτίστως για λόγους οικονομικού κέρδους, μέσω καταναγκαστικής εργασίας, αναγκαστικών γάμων, εμπορίας ανθρώπων, σεξουαλικής εκμετάλλευσης, ακόμα και δυσβάστακτων χρεών, που τους καθιστούν δέσμιους ενός ατέρμονου φαύλου κύκλου βιοπορισμού.

Από τα 35,8 εκατομμύρια των σύγχρονων σκλάβων, το 61% ζει σε πέντε χώρες: στην Ινδία (14,29 εκατ.), στην Κίνα (3,24 εκατ.), στο Πακιστάν (2,06 εκατ.), στο Ουζμπεκιστάν (1,2 εκατ.) και στη Ρωσία (1,05 εκατ.).

Σε αναλογία πληθυσμού, τα κράτη με τους πιο πολλούς σύγχρονους δούλους ανά κάτοικο είναι η Μαυριτανία, στην οποία η σκλαβιά είναι... κληρονομική από γενιά σε γενιά, το Ουζμπεκιστάν, όπου όλοι οι πολίτες εξαναγκάζονται να μαζεύουν κάθε χρόνο το βαμβάκι από τους αγρούς για να καλύψουν τις υποχρεωτικές κρατικές ποσοστώσεις, και η Αϊτή, όπου πολλά φτωχά παιδιά στέλνονται «πακέτο» σε πλούσιους συγγενείς ή γνωστούς και καταλήγουν να δουλεύουν δωρεάν, πέφτοντας και θύματα κακοποίησης. Από την 96η θέση πέρσι, το Κατάρ εκτοξεύτηκε στην 4η θέση φέτος, αφού πληθαίνουν πια οι καταγγελίες για τη στυγνή εκμετάλλευση Ασιατών κυρίως εργατών και οικιακών βοηθών, που βρίσκονται αιχμάλωτοι (συχνά με παρακρατημένα διαβατήρια) στα χέρια και στις ορέξεις οικοδομικών κολοσσών και ανάλγητων αφεντικών.

Στη φετινή έκθεση της Walk Free Foundation εμφανίζεται αύξηση περίπου 20% στα νούμερα των σύγχρονων σκλάβων σε σχέση με πέρσι, η οποία δεν οφείλεται σε έκρηξη του φαινομένου, αλλά σε αλλαγές στη μεθοδολογία και την καταγραφή των θυμάτων. Η Ευρώπη πέφτει σχετικά στα μαλακά, εμφανίζοντας 566.200 ανθρώπους να ζουν σε καθεστώς δουλείας. Αν κρίνουμε, όμως, από τους μόλις 1.400 σύγχρονους σκλάβους που η οργάνωση εντόπισε στην Ελλάδα, κατατάσσοντάς την στην 156η θέση, κάτι μας λέει πως τα μέλη της δεν πέρασαν π.χ. από πολλές γειτονιές αστικών κέντρων ή από χωράφια της περιφέρειας για να δουν πόσοι στ’ αλήθεια είναι οι σύγχρονοι σκλάβοι στη χώρα μας σήμερα...

Από την Εφ.Συν.

Κύμα απο-ιδιωτικοποιήσεων

germany.jpg

Κινητοποιήσεις πολιτών υπέρ του δημοψηφίσματος για την επανακοινωνικο-ποίηση των δικτύων ηλεκτρισμού του Αμβούργου τον Σεπτέμβριο του 2013 | Unser Netz

18.11.2014, 06:06 | Ετικέτες:  Γερμανία, οικονομία

Συντάκτης: 

Χριστίνα Πάντζου

Χρειάστηκαν πολλών ετών κινητοποιήσεις, αλλά στέφθηκαν με επιτυχία. Ο Δήμος του Αμβούργου, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας, συμφώνησε κατ’ αρχάς με τη σουηδική πολυεθνική Vattenfall και τη γερμανική E.Οn να επαναγοράσει τα δίκτυα ηλεκτρισμού που διαχειρίζονταν έναντι 400 εκατ. ευρώ, αποκτώντας έτσι το 100% των μετοχών της εταιρείας (από το 25,1% που κατείχε). Την ίδια τύχη αναμένεται να έχει και το αέριο το 2015, ενώ τα δίκτυα θέρμανσης προβλέπεται να περάσουν στα χέρια του Δημοσίου το 2019.

Η επανακοινωνικοποίηση των υπηρεσιών ενέργειας δεν θα ήταν εφικτή αν μια πρωτοβουλία πολιτών δεν είχε επιβάλει τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Από το 2010, η Unser Hamburg, Unser Netz («Το Αμβούργο μας, το δίκτυό μας»), μια συμμαχία 50 οργανώσεων πολιτών (από την Ευαγγελική Εκκλησία και δίκτυα κατά της φτώχειας ώς την περιβαλλοντική ομάδα Robin Wood και την Attac), με τη στήριξη του Die Linke (Αριστερά) και της Συμμαχίας 90/Πράσινοι, συσπείρωσε τους κατοίκους της πόλης στη μάχη για την επιστροφή της ενέργειας στα χέρια των τοπικών αρχών.

Διαμαρτυρόμενοι ανάμεσα στα άλλα και για την αύξηση από το 1998 κατά 68% της τιμής του ιδιωτικοποιημένου ηλεκτρισμού, στο δημοψήφισμα το 50,9% των πολιτών τάχθηκε υπέρ της πρωτοβουλίας, υπενθυμίζοντας στους αιρετούς αξιωματούχους ότι δεν μπορούν να κυβερνούν αγνοώντας τη βούληση των ψηφοφόρων.

Το δεσμευτικό αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας ήταν σαφές: «Κυβέρνηση και Κοινοβούλιο οφείλουν να λάβουν αμέσως όλα τα απαραίτητα μέτρα για να επανέλθουν πλήρως στον δημόσιο τομέα τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας, θέρμανσης και φυσικού αερίου του Αμβούργου. Δεσμευτικός στόχος είναι μια κοινωνικά δίκαιη, φιλική προς το περιβάλλον και δημοκρατικά ελεγχόμενη παροχή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές».

Για τους πολίτες του Αμβούργου η επανακοινωνικοποίηση των δομών ενέργειας αποτελεί προϋπόθεση για την αξιοποίηση ενός δημόσιου αγαθού με άξονα όχι την κερδοσκοπία αλλά το κοινωνικό όφελος. Δεν είναι απλά η μόνη συνθήκη που μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή και ταχεία μετάβαση μιας από τις πιο πράσινες πόλεις της Γερμανίας από τον άνθρακα και την πυρηνική ενέργεια στις ανανεώσιμες πηγές. Είναι επιπλέον ουσιώδες βήμα για την ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας.

Καθώς οι διαχειριστές της ενέργειας ήταν πολυεθνικές, τα κέρδη έφευγαν εκτός Γερμανίας. Στόχος τους τώρα είναι με τον δημοκρατικό έλεγχο οι πολίτες να εξασφαλίσουν την κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη του τόπου τους επανεπενδύοντας σε δημόσιες υποδομές προς όφελος όλων.

Το Αμβούργο, πρώτη πόλη στη Γερμανία σε δημοψηφίσματα έπειτα από λαϊκές πρωτοβουλίες, σύμφωνα με την ένωση «Αμεση Δημοκρατία», είναι η πιο πρόσφατη όχι όμως και η μοναδική πόλη που επανακοινωνικοποιεί αγαθά κοινής ωφέλειας. Από το 2007 σχεδόν 200 δήμοι έχουν επαναποκτήσει τον έλεγχο των δικτύων ηλεκτρισμού από ιδιωτικές επιχειρήσεις, και όπως έλεγε στον Guardian ο Κρίστιαν Μάας, πρώην υπουργός Περιβάλλοντος και Πολεοδομικού Σχεδιασμού του Αμβούργου: «Στη Γερμανία, δεν περνά σχεδόν μήνας που μια πόλη να μην επανακτά τις υποδομές της ενέργειας».

Παγκόσμια τάση

Το φαινόμενο δεν είναι μόνο γερμανικό αλλά οικουμενικό. Την τελευταία 10ετία εκατοντάδες πόλεις του πλανήτη έχουν προχωρήσει σε απο-ιδιωτικοποιήσεις βασικών υπηρεσιών ανακτώντας τον δημόσιο και κοινοτικό έλεγχο καίριων τομέων, ιδίως της ενέργειας και του νερού, σύμφωνα με το Διεθνικό Ινστιτούτο του Αμστερνταμ: «Πολλοί δήμοι έχουν απογοητευτεί από την ιδιωτικοποίηση, κυρίως ως προς τα κόστη και την ποιότητα των υπηρεσιών. Η επανακοινωνικοποίησή τους αναδύεται ως απτή απάντηση, ως ένας νέος τρόπος να αναδομηθούν οι κοινωνικές υπηρεσίες σε πιο δημοκρατικές βάσεις».

Παρ’ ότι δεν υπάρχει ακριβής αριθμός, ειδήμονες σαν τον Ντέιβιντ ΜακΝτόναλντ, καθηγητή του Πανεπιστημίου Κουίνς του Καναδά και εκ των συνιδρυτών του διεθνούς Προγράμματος Δημοτικών Υπηρεσιών, κάνουν λόγο για παγκόσμια τάση που έρχεται σε ρήξη με τις πολιτικές της δεκαετίας του ’90, όταν μαζικά επικράτησαν οι ιδιωτικοποιήσεις καίριων δημόσιων υπηρεσιών και πόρων υπό το βάρος της κυριαρχούσας νεοφιλελεύθερης Συναίνεσης της Ουάσινγκτον: ενός πακέτου δέκα μέτρων σταθεροποίησης–ιδιωτικοποίησης-απελευθέρωσης και απορρύθμισης που επεξεργάστηκε η αμερικανική κυβέρνηση το 1989 με τις ευλογίες ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας. Η συνταγή αυτο-προπαγανδίστηκε με συνθήματα όπως «πιο λιτοδίαιτο κράτος», «η αγορά μπορεί να ρυθμίσει τα πάντα», «ο ιδιωτικός τομέας μπορεί καλύτερα και φτηνότερα».

Αλλά τα πλεονεκτήματα που υποσχόταν -μείωση τιμών, αποδοτικότητα, ανταγωνισμός που ωφελεί τον καταναλωτή μέσα από την «ελευθερία επιλογής», έσοδα για τα δημοτικά ταμεία- αποδείχθηκαν φενάκη. Αντίθετα, οι τοπικές αρχές μακροπρόθεσμα έχασαν σημαντικά έσοδα, οι τιμές αυξήθηκαν, η ποιότητα υποβαθμίστηκε, πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν, επιδεινώθηκαν οι εργασιακές συνθήκες, ελάχιστη δε μέριμνα υπήρξε για τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Σοβαρότερο ακόμη, οι αρχές στερήθηκαν τη δυνατότητα άσκησης κοινωνικής πολιτικής για ευάλωτες ομάδες και περιορίστηκαν οι ευκαιρίες για δημοκρατική συμμετοχική λήψη αποφάσεων σε θέματα που αφορούν τις βασικές καθημερινές ανάγκες των πολιτών.

Ενδεικτικά των κοινωνικο-οικονομικών οφελών της επανακοινωνικοποίησης είναι τα αποτελέσματα της επιστροφής της διαχείρισης του νερού στον Δήμο του Παρισιού. Κατά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της η δημοτική επιχείρηση Eau de Paris ανακοίνωσε εξοικονόμηση 35 εκατ. ευρώ σε σχέση με προηγούμενα κόστη των συμβολαίων με τις Veolia και Suez και μείωση της τιμής του πόσιμου νερού κατά 8%. Επιπλέον δημιουργήθηκε το Παρατηρητήριο Νερού, ένα όργανο στο οποίο μετέχουν οι καταναλωτές και ασκεί έλεγχο, μεριμνά για τη διαφάνεια και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες κοινωνικής και περιβαλλοντικής ευθύνης.

Από την Εφ.Συν.

• ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ FB
• ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ TWITTER
• ΣΤΕΙΛΤΕ ΜΕ EMAIL
• ΕΚΤΥΠΩΣΤΕ

ΕΥΡΩΠΗ

Εξεταστική επιτροπή για τα «LuxLeaks» ζήτησε ο Δ. Παπαδημούλης

Να συγκροτηθεί άμεσα ειδική εξεταστική Επιτροπή από το Ευρωκοινοβούλιο για τη μεγάλη φοροαποφυγή, με αφορμή τις αποκαλύψεις για τα LuxLeaks ζήτησε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΧΕΤΙΚΑ - ΕΥΡΩΠΗ

• «Καπετάνιοι» με το ζόρι... (14:58)
• Έντονη κριτική της Λευκωσίας στον ΟΗΕ (11:40)
• «Vape», η λέξη της χρονιάς για το 2014 (10:58)
• Νέα αρχή στη Σκοτία με... δημοψήφισμα (06:00)
• Βίντεο-ντοκουμέντο για την τελετή ένταξης στην Ντράγκετα(06:00)
• Πανεθνική απεργία προκηρύσσει το συνδικάτο Uil στην Ιταλία (22:12)
• Κυπριακή κυβέρνηση: Δεν συζητείται θέμα φυσικού αερίου(20:11)
• Η Ακροδεξιά κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του Γιούνκερ (19:21)
• Οι θαλάσσιες μεταφορές στο επίκεντρο της Συνόδου του EMSA στη Λισαβόνα (18:59)
• Ναζί εναντίον ναζί στη γερμανική πόλη Wunsiedel (18:00)

Για τον κ. Μαρκογιαννάκη

Διάβασα στην Εφημερίδα των Συντακτών ότι ο κ. Μαρκογιαννάκης είπε στη Βουλή: «Δυστυχώς και η γενιά του Πολυτεχνείου διολίσθησε στο κατεστημένο, ένα σαθρό κατεστημένο και αυτό πρέπει να μας απασχολήσει». Αν εννοούσε τον σύμβουλο του πρωθυπουργού και συνάδελφο του και λίγα είπε. Όμως τί πρόβλημα έχει με το κατεστημένο; Ο ίδιος δεν υπηρετεί και δεν ανήκει ψυχή τε και σώματι σε αυτό το σαθρό, όπως το αποκαλεί, κατεστημένο; Ή μήπως είναι αντισυστημικός και αντικομφορμιστής και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;

Ας μάθει ο κ. Μαρκογιαννάκης  ότι κάθε γενιά κρίνεται από τις παρακαταθήκες που άφησε-αμφιβάλω αν μπορεί να τις καταλάβει- και όχι από την μετέπειτα πορεία των μελών της. Και λίγη ιστορία να ξέρει κάποιος, το αντιλαμβάνεται αμέσως.

Όσο για τη γενιά τον πληροφορώ ότι σχετική μελέτη του Παντείου Πανεπιστημίου διαπιστώνει ότι ελάχιστοι ασχολήθηκαν με την πολιτική, από τη θέση του δημοτικού συμβούλου και πάνω. Το συμπέρασμα της  μελέτης είναι: «η γενιά έκανε το καθήκον της και γύρισε στο σπίτι». Άραγε μπορεί να καταλάβει ο κ. Μαρκογιαννάκης τι σημαίνει αυτό το «γύρισε στο σπίτι»; Ας προσπαθήσει. Μπορεί έτσι να κοιτάξει τον καθρέπτη…

                                                                                                                       Ολ. Δαφ. 

Νέοι θεσμοί και πολιτικά σώματα – συνέντευξη του David Graeber

Του Andrea Staid

16:40 | 17 Νοε. 2014

Τελευταία ανανέωση 16:41 | 17 Νοε. 2014

  

Η συνέντευξη που πήρε ο Andrea Staid  από τον David Graeber, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του τελευταίου στην Ιταλία για την παρουσίαση των βιβλίων του Κριτική της δυτικής δημοκρατίας και Χρέος, δημοσιεύτηκε στο ιταλικό αναρχικό περιοδικό A Rivista Anarchica (Ιούνιος 2013 τεύχος 381). Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο #27 της εφημερίδας δρόμου Άπατρις.

A.S: Αγαπητέ David, ως ανθρωπολόγος και ελευθεριακός ακτιβιστής, θεωρείς ότι υπάρχουν διασυνδέσεις ανάμεσα στα κοινωνικά κινήματα, την ελευθεριακή σκέψη και την ανθρωπολογία;

D.G: Πιστεύω ότι το ίδιο πράγμα που με οδήγησε στις πολιτικές μου απόψεις, είναι το ίδιο με αυτό που με οδήγησε να γίνω ανθρωπολόγος, και εννοώ τη διεύρυνση του νοήματος των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Μεγάλωσα σε μια εργατική οικογένεια με ριζοσπαστικές τάσεις όπου διάβαζαν πολύ. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι είχαν πολλά βιβλία όμως σχεδόν κανένα κριτικής του κεφαλαίου. Δεν είχαν ανάγκη βιβλίων που θα τους έλεγαν γιατί ο καπιταλισμός δεν πήγαινε καλά είχαν όμως πολλά βιβλία ιστορίας, ανθρωπολογίας και επιστημονικής φαντασίας, ζούσαν μέσα στον καπιταλισμό από τις 9:00 έως τις 17:00, μετά ήθελαν να βρεθούν σε ένα άλλο μέρος, η ανθρωπολογία μας δίνει μια ιδέα αυτού του άλλου και μας δίνει επίσης τα αναγκαία κομμάτια για να το συναρμολογήσουμε.

A.S: Εδώ και πολλά χρόνια μέσα στα κινήματα, στην Ιταλία και σε πολλά άλλα μέρη,  έχει ανοίξει μια συζήτηση γύρω από την έννοια της επανάστασης. Μερικά χρόνια πριν οργανώσαμε και στο Μιλάνο ένα συνέδριο μελετών για να ξεκαθαρίσουμε τι θα μπορούσε να σημαίνει σήμερα. Κατά τη δική μου άποψη  η επανάσταση δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτή ως κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων, αλλά πρέπει να είναι μια επανάσταση της καθημερινής ζωής η οποία θα καταστρέφει τις σχέσεις κυριαρχίας ανάμεσα στους ανθρώπους, τα ζώα και τη φύση. Όλα αυτά βέβαια δεν αποκλείουν τη  στιγμή μιας πιθανής γενικής εξέγερσης προσέχοντας όμως ώστε να μην καταστεί αναμονή μιας μελλοντικής ρόδινης ανατολής κι αρχίζοντας μέρα με τη μέρα να αλλάζουμε τις ζωές μας. Γιατί, επίσης, αν δεν επαναστατικοποιήσουμε την καθημερινότητά μας, όταν γίνει η εξέγερση δεν θα είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε το νέο κόσμο και θα ξαναδημιουργήσουμε μια κυριαρχία που θα έχει μόνο  διαφορετικό όνομα. Πρόσφατα κι εσύ ασχολήθηκες με αυτό το θέμα, τι σκέφτεσαι;

D.G: Συμφωνώ απολύτως μαζί σου, πρόσφατα προσέγγισα  την αντίληψη του Immanuel Wallerstein για την επανάσταση, ο οποίος στα γραπτά του υποστηρίζει ότι όλες οι επαναστάσεις, από τη γαλλική και μετά, ήταν παγκόσμιες επαναστάσεις γιατί άγγιξαν κατά κάποιο τρόπο όλο τον κόσμο. Αυτό αφορά και τις περιπτώσεις του 1789 ή του 1917 όπου επαναστάσεις κατέλαβαν με ‘’επιτυχία’’ την εξουσία σε μια χώρα αλλά και τις περιπτώσεις του 1848 ή 1968 όπου δεν υπήρξε αυτή η ‘’επιτυχία’’, όμως γνωρίζουμε ότι μια επανάσταση επιτυγχάνει όταν μετά από αυτή συμβεί μια βαθιά αλλαγή στο κοινό πολιτικό αίσθημα.

Η γαλλική επανάσταση συνέβη μόνο σε μία χώρα, στην πραγματικότητα όμως μεταμόρφωσε ολόκληρη τη βορειο – ατλαντική περιοχή του κόσμου, τις ιδέες που θεωρούνταν παράλογες πριν την επανάσταση, π.χ. αν έλεγες ότι η κοινωνική αλλαγή είναι κάτι το θετικό, ή ότι η νομιμότητα των κυβερνήσεων εκπορεύεται από το λαό θα σε θεωρούσαν τρελό, η θα σε καταδίκαζαν σε φυλάκιση.
Τριάντα χρόνια μετά τη γαλλική επανάσταση όλοι όφειλαν τουλάχιστον να λένε ότι συμφωνούν με αυτές τις αρχές. Με όμοιο τρόπο θα βρεις αλλαγές στο κοινό πολιτικό αίσθημα μετά από κάθε  στιγμή επαναστατική ρήξης.

Το 1848 η επανάσταση εξερράγη σχεδόν ταυτοχρόνως σε πενήντα διαφορετικά μέρη από τη Βλαχία μέχρι τη Βραζιλία. Σε καμία χώρα οι επαναστάτες δεν κατάφεραν να καταλάβουν την εξουσία, στη συνέχεια όμως, οι εμπνευσμένοι από τη γαλλική επανάσταση θεσμοί – τα συστήματα καθολικής εκπαίδευσης π.χ. – δημιουργήθηκαν σχεδόν παντού. Μπορούμε να σημειώσουμε ότι το ίδιο μοντέλο αναπαράγεται κατά τη διάρκεια ολόκληρου του εικοστού αιώνα. Το 1917 στη Ρωσία, όπου οι επαναστάτες κατάφεραν να πάρουν την κρατική εξουσία. ‘Όμως εκείνο που ο Wallerstein ονομάζει η ‘’παγκόσμια επανάσταση του 1968’’ ήταν κάτι που έμοιαζε περισσότερο με αυτό που συνέβη το 1848: δηλαδή ένα κύμα που σηκώθηκε από την Κίνα έως την Τσεχοσλοβακία, από τη Γαλλία στο Μαρόκο, το οποίο δεν κατέλαβε την εξουσία πουθενά, αλλά όμως ξεκίνησε ένα τεράστιο μετασχηματισμό στον κοινό νου.

Κατά κάποιο τρόπο όμως, η αλληλουχία των γεγονότων στον εικοστό αιώνα ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη του προηγούμενου αιώνα, γιατί το 1968 δεν κατάφερε να παγιώσει τις νίκες που επιτεύχθηκαν το 1917. Στην πραγματικότητα σημείωσε το πρώτο σημαντικό βήμα στην αντίθετη κατεύθυνση. Η ρωσική επανάσταση βέβαια αντιπροσώπευσε την τελική αποθέωση του ιακωβίνικου ιδανικού για μετασχηματισμό της κοινωνίας από τα πάνω. Ενώ από την άλλη η παγκόσμια επανάσταση του 1968  ήταν περισσότερο αναρχική στο πνεύμα.

A.S: Με ποια έννοια η επανάσταση του ‘68 ήταν περισσότερο αναρχική;

D.G: Με την έννοια ότι το πνεύμα των αναρχικών ιδεών διαπότισε πολλούς από τους νέους αγώνες που ξεκίνησαν με τον γαλλικό Μάη: η εξέγερση ενάντια στον γραφειοκρατικό κομφορμισμό, η απόρριψη της κομματικής πολιτικής, η αφιέρωση στη δημιουργία μιας νέας απελευθερωτικής κουλτούρας που θα επέτρεπε μια αυθεντική ατομική αυτοπραγμάτωση.

Τα τελευταία χρόνια είδαμε ένα είδος συνεχών μικρών ‘68. Οι εξεγέρσεις ενάντια στον κρατικό σοσιαλισμό οι οποίες ξεκίνησαν στην πλατεία Τιενανμέν και κορυφώθηκαν με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησαν κατ’ αυτό τον τρόπο, αν και γρήγορα εκτράπηκαν στη μεγαλύτερη καπιταλιστική ενσωμάτωση του επαναστατικού πνεύματος της δεκαετίας του ‘60, η οποία έγινε γνωστή ως ‘’νεοφιλελευθερισμός’’.  Μετά την παγκόσμια Ζαπατιστική επανάσταση – από τους ίδιους επονομαζόμενη 4ος παγκόσμιος πόλεμος – η οποία άρχισε σαν ένα μίνι ΄68, η διαδικασία έγινε τόσο πυκνή και ταχεία που έμοιαζε σχεδόν θεσμισμένη: Seattle, Genova, Cancun, Quebec, Hong Kong …Και καθ όσον το κίνημα No Global ήταν πραγματικά θεσμισμένο, δεδομένου του ότι στη δημιουργία του συνέβαλλαν τα παγκόσμια δίκτυα και οι Ζαπατίστας, κατέστη ένα είδος μικρού πραγματοποιημένου αναρχισμού, στηριζόμενου στις αρχές της αποκεντρωμένης άμεσης δημοκρατίας και της άμεσης δράσης.

Η προοπτική υποχρεωτικής αντιμετώπισης ενός αληθινού και ιδιαίτερου παγκόσμιου δημοκρατικού κινήματος φόβισε ιδιαίτερα τις αμερικανικές αρχές οι οποίες αντέδρασαν πανικόβλητα. Στην Ιταλία, το 2001 η κυβέρνηση τρόμαξε και κατέστειλε σκληρά τους νέους που επαναστατούσαν ενάντια σε ένα ζοφερό κόσμο. Στις ΗΠΑ χρησιμοποίησαν την ίδια συνταγή; Υπάρχει φυσικά ένα παραδοσιακό αντίδοτο στην απειλή μαζικών κινητοποιήσεων από τα κάτω, αρκεί να ξεκινήσεις ένα πόλεμο. Δεν έχει σημασία ενάντια σε ποιον στρέφεται ο πόλεμος. Το σημαντικό είναι να έχεις έναν, κατά προτίμηση στην πιο ευρεία πιθανή κλίμακα.

Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε το εξαιρετικό πλεονέκτημα μιας αυθεντικής αφορμής – μια ομάδα δεξιών ισλαμιστών, ασύντακτη και κατά μεγάλο μέρος αναποτελεσματική μέχρι εκείνη τη στιγμή, η οποία για μια φορά στην ιστορία, δοκίμαζε την πραγματοποίηση μιας υπερβολικά φιλόδοξης τρομοκρατικής ενέργειας την οποία κατόπιν υλοποίησε στην πραγματικότητα. Οι ΗΠΑ αντί να περιοριστούν στον εντοπισμό των υπευθύνων άρχισαν να πετάνε δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς για το τίποτα. Δέκα χρόνια αργότερα, ο παροξυσμός που ακολούθησε την αυτοκρατορική υπερφόρτωση φαίνεται ότι ναρκοθέτησε τις ίδιες τις βάσεις της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Αυτό στο οποίο παριστάμεθα σήμερα είναι η διαδικασία κατάρρευσης της Αυτοκρατορίας.

Άρα λοιπόν φαίνεται λογικό που η παγκόσμια επανάσταση του 2011 ξεκίνησε ως μια εξέγερση ενάντια στα Κράτη δορυφόρους των ΗΠΑ, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που οι εξεγέρσεις οι οποίες οδήγησαν στην κατάρρευση τη σοβιετική εξουσία στην ΕΣΣΔ ξεκίνησαν από μέρη όπως η Πολωνία και η Τσεχοσλοβακία. Το επαναστατικό κύμα διαχύθηκε σε όλη τη μεσόγειο, από τη Β. Αφρική στη Ν. Ευρώπη και κατόπιν, αρχικά με πιο αβέβαιο τρόπο, μέσω του ατλαντικού στη Νέα Υόρκη. Όμως από τη στιγμή που γεννήθηκε, μέσα σε λίγες εβδομάδες, εξερράγη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Προσφάτως μετά τις διαδηλώσεις του Occupy και τα κινήματα  που αναπτύχθηκαν σε όλο τον κόσμο έγραψα ένα email στον  Immanuel Wallerstein για να τον ρωτήσω αν μπορούμε να μιλάμε και πάλι για μια παγκόσμια επανάσταση το 2011 κι εκείνος μου απάντησε ναι.

Τώρα πρέπει να δούμε πόση αλλαγή θα μείνει στο κοινό αίσθημα. Αυτό αφορά εμάς, πρέπει να δούμε πόσο μπορούμε να οικοδομήσουμε πάνω σε αυτό το υγιές και επαναστατικό ρήγμα και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε νέους θεσμούς και πολιτικά σώματα που θα εγγυώνται το χώρο μέσα στον οποίο η ελευθερία μπορεί να εκδηλωθεί.

Andrea Staid
(Μετάφραση Νίκος Χριστόπουλος)

Πηγή: eagainst.com

Από το tvxs