Θεωρείται πια δεδομένο ότι το
νεοναζιστικό μόρφωμα έχει διεισδύσει στα σώματα της αστυνομίας. Εικόνες της
«συνεργασίας» των δύο αυτών μερών έχουμε
δει ακόμα και στις οθόνες των τηλεοράσεων μας. Πώς όμως μπορεί να ερμηνευτεί
αυτό το όντως ανησυχητικό φαινόμενο; Γιατί οι αστυνομικοί, σε μεγάλα ποσοστά, ψηφίζουν
τους νεοναζί, όπως έχει δείξει η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων;
Η αστυνομία συνιστά τον κύριο
κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους. Τον κύριο μηχανισμό άσκησης νόμιμης βίας.
Και πολύ περισσότερο οι δυνάμεις εκείνες που έρχονται αντιμέτωπες με τις μαζικές κινητοποιήσεις και τη διάλυση
των διαδηλώσεων. Οι τελευταίες αυτές
ασκούν κυρίως βία. Ζουν την πραγματικότητα και τη λογική ότι η βία λύνει προβλήματα
– σύμφωνα βέβαια με τις οδηγίες της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Το «είναι» τής εργασίας τους είναι η βία. Όχι η πειθώ, όχι η
συνεργασία, όχι η διαμεσολάβηση, όχι οι συμβουλές και οι υποδείξεις. Επομένως
αναγκάζονται, εκ των πραγμάτων να συμφιλιωθούν με τη βίαιη καθημερινότητα τους.
Είναι αδύνατον όσοι ασκούν συστηματικά βία να μη πιστεύουν ταυτόχρονα στην
αποτελεσματικότητα και την αξία της. Αν δεν συμβαίνει αυτό θα οδηγηθούν γρήγορα
σε παραίτηση – δύσκολο, πολύ δύσκολο στις μέρες μας-, διαφορετικά κινδυνεύουν
να ανισορροπήσουν ψυχικά, πολύ σοβαρά. Επομένως,
μένοντας σε αυτή την εργασία, εκ των πραγμάτων αναγκάζονται να αιτιολογήσουν τη χρήση βίας. Και προς τον
εαυτό τους και προς τα έξω. Η αποδοχή, όμως, της χρήσης βίας οδηγεί στη
συγκρότηση αντίστοιχης θεωρίας και ιδεολογίας, έστω και αν δεν έχουν συνείδηση
της διαδικασίας αυτής. Έτσι ισορροπούν και πορεύονται στη ζωή τους δίχως
εσωτερικές συγκρούσεις και τύψεις. Είναι επόμενο τα άτομα αυτά, με αυτές τις θέσεις περί βίας, να
επιζητούν και αντίστοιχη πολιτική κάλυψη. Αυτή θα τη βρουν , προφανώς, σε
εκείνο το κόμμα που χρησιμοποιεί τη βία για την επίλυση των κοινωνικών και
πολιτικών προβλημάτων. Στο κόμμα εκείνο που την έχει ιδεολογικοποιήσει και πολύ περισσότερο όταν τη χρησιμοποιεί
φανερά και ανενόχλητα. Το κόμμα αυτό είναι βέβαια το νεοναζιστικό.
Είναι προφανές ότι η
υπέρμετρη χρήση βίας, εκ μέρους της πολιτικής εξουσίας , προκειμένου να
εφαρμόσει αντικοινωνικά μέτρα, την
καθιστά ηθικό αυτουργό της διείσδυσης του νεοναζισμού στα σώματα ασφάλειας.
Χωρίς να μηδενίζεται η ατομική ευθύνη του κάθε
αστυνομικού για τις επιλογές του αυτές, οι ευθύνες τόσο της πολιτικής όσο και
της οικονομικής ελίτ είναι τεράστιες. Η τελευταία, μέσα από τα μέσα ενημέρωσης
που ελέγχει, πέρα από τη προβολή που έκανε στους νεοναζί, τους έβλεπε ακόμα και ως μελλοντικούς
κυβερνητικούς εταίρους…
Παράδειγμα1
Κάποτε είχα ένα μαθητή που
είχε οργανωθεί σε σκληρή αριστερή οργάνωση. Όταν αργότερα τον συνάντησα τον
ρώτησα με τι ασχολείται. Μου απάντησε ότι είναι στα ΜΑΤ. Πριν προλάβω να
αντιδράσω επιχειρηματολόγησε με έμφαση γιατί κάποιες ομάδες νέων χρειάζονται
ξύλο…
Παράδειγμα2
Ένας γνωστός μου κατάφερε με
την ευφυΐα και την εργασία του να δημιουργήσει δύο εταιρίες. Πήρε μαζί του και
τον αδερφό του, ο οποίος δεν είχε τις δικές του ικανότητες. Έτσι ανέλαβε τις
«παραεπιχειρηματικές» δραστηριότητες. Όταν αργότερα ο γνωστός μου πέθανε ο
αδερφός του προσπάθησε να ιδιοποιηθεί το σύνολο των εταιριών…
Ολύμπιος Δαφέρμος
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 10-10-13
