«ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ» ΑΝΗΛΙΚΩΝ

Άκουσα πρόσφατα δημοσιογράφο περιωπής (διευθυντής κυριακάτικης εφημερίδας αμφιβόλου ήθους) να καλεί τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης να επιληφθεί άμεσα του προβλήματος της παραβατικής συμπεριφοράς ομάδων παιδιών . Το κακό έχει παραγίνει, είπε. Καλεί λοιπόν τον υπουργό που έχει το μονοπώλιο, σχεδόν, της κρατικής βίας, να την ασκήσει εναντίον τους. Εναντίoν παιδιών!-απολύτως εντός της λογικής της κυβέρνησης. Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την απλοϊκή του άποψη «πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι»; Μια αταβιστική μέθοδο εκτός πολιτισμού και ανθρωπισμού; Την έλλειψη στοιχειώδους γνώσης περί παιδαγωγικής; Δεν γνωρίζει καν ότι όταν έχεις να κάνεις με παιδιά ποτέ τα πράγματα δεν είναι τελειωμένα. Πάντα υπάρχει επιστροφή, αρκεί να υπάρχει γνώση και ανθρωπιά. Ας ρίξει μια ματιά στο σωφρονιστικό σύστημα της Νορβηγίας για τα παραβατικά παιδιά. Εκεί θα δει μια εντελώς άλλη αντιμετώπιση, απολύτως εκτός της δικής του λογικής. Ακόμη και μικρά ζώα τους δίνουν να τα αναθρέψουν για να ξυπνήσουν τα ναρκωμένα συναισθήματα τους. Είναι προφανές ότι για τα ναρκωμένα συναισθήματα τους δεν έχουν τα ίδια καμιά ευθύνη. Ας ψάξει, ο εν λόγω, ποιος έχει την ευθύνη. Κάτι θα μάθει. Αλλά μην πάμε τόσο μακριά. Ας πάρει τηλέφωνο τον Κλήμη Πυρουνάκη και να τον ρωτήσει για τη λογική των προγραμμάτων στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Ή τον Πέτρο Δαμιανό, διευθυντή του σχολείου των φυλακών ανηλίκων Αυλώνα για να μάθει το τί γίνεται εκεί. Θα τον προέτρεπα επίσης να διαβάσει το βιβλίο «Συγγραφείς της ελευθερίας» ή να δει την αντίστοιχη ταινία. Εκεί θα διαπιστώσει ένα θαύμα. Νεαρή καθηγήτρια, σε λύκειο των ΗΠΑ, όπου φοιτούσαν παιδιά που συμμετείχαν σε συμμορίες με τουλάχιστον ένα νεκρό φίλο στις μεταξύ τους συγκρούσεις, προερχόμενα από δυσλειτουργικές οικογένειες, κατάφερε να εισαχθούν όλα σε κολέγια! Πράγμα που γινόταν για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο λύκειο. Ποια όμως είναι τα αίτια που γενούν το φαινόμενο της νεανικής παραβατικότητας; Ο Ρουσώ λέει ότι: «Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα και ο εγκληματίας το διαπράττει». Σήμερα, σε μια ρευστή εποχή, όπου αξιακά συστήματα, ιδεολογίες και η πολιτική βρίσκονται σε κρίση, όπου το μέλλον δεν υπόσχεται τίποτα - κυρίως στους νέους ανθρώπους, όπου η ανεργία είναι ο εφιάλτης των νέων, όπου η κρίση των εκπαιδευτικών συστημάτων είναι έκδηλη, όπου οι δυσλειτουργικές οικογένειες αυξάνονται, όπου τα πρότυπα που «δείχνει» η πολιτεία και η κοινωνία εξαντλούνται στις τηλεπερσόνες, τους ποδοσφαιριστές και στα άτομα του ευτελούς θεάματος, όπου η αναζήτηση του εύκολου κέρδους, ο ατομισμός, η έλλειψη νοήματος και σεβασμού στον άλλο άνθρωπο είναι καθημερινό φαινόμενο, όπου η κενότητα έχει το πάνω χέρι, πού θα κρατηθεί ο νέος; Η φαιά αυτή κατάσταση μόνο αρνητικά φαινόμενα γεννά. Είναι προφανές ότι και οι παραβατικές ομάδες παιδιών δικό της γέννημα είναι. Όπως δικά της γεννήματα είναι και τα άλλα καθημερινά νοσηρά φαινόμενα σε πολιτεία και κοινωνία. Δεν θα λυθεί λοιπόν το ζήτημα με το να σκληρύνει τη στάση της η κυβέρνηση απέναντι στην παραβατικότητα των νέων. Προφανώς και θα πρέπει να ληφθούν μέτρα, όμως σε μια προοπτική τόνωσης της αυτοεκτίμησης και της ελπίδας... Τον πρώτο λόγο εδώ έχουν τα υπουργία Παιδείας, Εργασίας και Πολιτισμού και όχι το Δημόσιας Τάξης.