Η γενική αντίθεση του πληθυσμού εναντίον των πολιτικών των δύο κομμάτων εξουσίας όλο και μεγαλώνει. Προπηλακισμοί και ύβρεις τους συνοδεύουν όπου και να εμφανιστούν. Σύμφωνα με την κοινωνία, οι πολιτικοί αυτοί στερούνται ήθους, ηθικής και γενικώς διακρίνονται για την ανικανότητα τους και την προσπάθεια τους να ωφεληθούν από τα αξιώματα που καταλαμβάνουν. Πώς γίνεται όμως να στελεχώνονται τα δύο κόμματα εξουσίας με τέτοιας ποιότητας άτομα; Ποιός είναι εκείνος ο μηχανισμός που κάνει αυτή την επιλογή; Ή ποιές είναι εκείνες οι διαδικασίες που διαμορφώνουν αυτές τις απεχθείς προσωπικότητες; Για τα παραπάνω δεν γίνεται καμιά συζήτηση.
Πέρα από το ιστορικά διαμορφωμένο πελατειακό σύστημα, το οποίο διαβρώνει θεσμούς, δημοκρατικές διαδικασίες και συνειδήσεις, υπάρχει και ένα νέο στοιχείο που διαμορφώθηκε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Μετά τις τρεις μεταπολεμικές δεκαετίες –όπου ο κρατικός παρεμβατισμός εξασφάλισε στις καπιταλιστικές χώρες την πλήρη απασχόληση, τα εργασιακά δικαιώματα, την εργασιακή ασφάλεια, το κράτος πρόνοιας και τη σχετική αναδιανομή του πλούτου προς τα κάτω- γίνεται επέλαση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Τα πολιτικά πράγματα ανατρέπονται. Πέρα από τα άλλα η εξουσία των κρατών στα ζητήματα της οικονομίας, των εργασιακών σχέσεων, του ανταγωνισμού, του εμπορίου, της διακίνησης των κεφαλαίων κ.α. περνούν στους διεθνείς οργανισμούς και στις υπερεθνικές ενότητες. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα γίνεται πανίσχυρο και υπαγορεύει την πολιτική που το συμφέρει διεθνώς. Επομένως οι πολιτικοί που ασκούν την εξουσία καλούνται να εφαρμόσουν αυτή την πολιτική. Ουσιαστικά μετατρέπονται σε διαχειριστές-εκτελεστικά όργανα. Δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να ενεργήσουν με βάση ένα σχεδιασμό που να βασίζεται στην πραγματικότητα της εκάστοτε χώρας, να πολιτευτούν δημιουργικά, να αναγνωριστούν από το Λαό και να τους καταγράψει θετικά η ιστορία. Επομένως η στόφα του πολιτικού που τάσσεται στην υπηρεσία της χώρας και των ανθρώπων της δεν χρειάζεται. Σήμερα το σύστημα χρειάζεται πειθήνιους διαχειριστές. Όποιος, επομένως, αποφασίσει να εμπλακεί στην πολιτική εξουσία δεν έχει άλλο λόγο παρά να υπηρετήσει τον εαυτό του, σε γενικές γραμμές.
Ακόμη όμως και αν κάποιος πολιτικός έχει καλές προθέσεις, όταν βρεθεί μπροστά στη παγιωμένη και σκληρή πραγματικότητα δύο δρόμους έχει: ή να αποχωρήσει διατηρώντας τη αξιοπρέπεια του ή να προσαρμοστεί στο σύστημα και να εξασφαλίσει μια αμαρτωλή πορεία προς όφελος του.
Όσοι θέλουν ειλικρινά να υπηρετήσουν τον τόπο και τους ανθρώπους του βρίσκουν άλλα μετερίζια, όπως έκανε ο έως πρόσφατα δήμαρχος της Τήλου αλλά και μια σειρά άλλοι δήμαρχοι. Ο Δήμος είναι ίσως ο μόνος θεσμό που διαθέτει σχετική αυτονομία και επιτρέπει σε άξιους και ανιδιοτελείς ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή και να καταγραφούν θετικά από την ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου