Politico: Η «βρώμικη δωδεκάδα» που κατάστρεψε την Ελλάδα

Η λίστα

14:00 | 05 Μάιος. 2015

Τελευταία ανανέωση 14:06 | 05 Μάιος. 2015

  

Την «βρώμικη δωδεκάδα» που κατέστρεψε την Ελλάδα, καθιστώντας ιστορικά τη χώρα τον «κάδο απορριμάτων» που είναι σήμερα παρουσιάζει το πολιτικό περιοδικό Politico.

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα του περιοδικού ενώ οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας - Ευρώπης βρίσκονται σε εξέλιξη το βάρος της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας φαίνεται να στηρίζεται στους ώμους του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αλλά και του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Όπως αναφέρει ο Damian Mac Con Uladh που υπογράφει το άρθρο, η ιστορία αποδεικνύει ότι από τον Κωνσταντή και Γεώργιο Μαυρομιχάλη μέχρι την τρόικα, η ευθύνη πρέπει να αναζητηθεί διαχρονικά.

Η «βρώμικη» δωδεκάδα του Politico:

1. Κωνσταντής και Γεώργιος Μαυρομιχάλης (πέθαναν το 1831)
Οι δολοφόνοι του Ιωάννη Καποδίστρια, του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας που είχε ως όραμα ένα μοντέρνο ελληνικό κράτος, βύθισαν τη χώρα στο χάος και οδήγησαν τις ευρωπαϊκές προστάτιδες δυνάμεις να επιβάλλουν έναν ξένο βασιλιά, τον Βαυαρό Οθωνα, δίνοντας στη χώρα μια πρώτη γεύση «γερμανικής ηγεμονίας».

2. Ουίνστον Τσώρτσιλ (1874–1965)
Το 1944, οι αριστεροί αντάρτες της Ελλάδας, κατόρθωσαν να διώξουν τους Ναζί, μετά από τριάμιση χρόνια βάρβαρης γερμανικής Κατοχής. Αυτό που δεν ήξεραν τότε ήταν ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσώρτσιλ και ο Σοβιετικός ηγέτης Στάλιν είχαν ήδη μοιράσει τις χώρες που θα ασκούσαν επιρροή έκτοτε, τοποθετώντας την Ελλάδα στην σφαίρα της βρετανικής επιρροής. Για το γεγονός φέρει ευθύνη βέβαια και ο κομμουνιστής ηγέτης, όμως η αποφασιστικότητα του Τσώρτσιλ να επιβάλει εκ νέου τον αντιδημοφιλή μονάρχη και να αποκλείσει τους νικητές του πολέμου από τον στρατό της χώρας οδήγησε τελικά τους Έλληνες στον εμφύλιο.

3. Τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος (1940)
Από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα το 1974, ο τέως βασιλιάς δεν παίζει κανέναν ρόλο στην πολιτική ή δημόσια ζωή του τόπου, προκάλεσε αρκετή ζημιά όμως όταν στα 23 του ανέλαβε τον θρόνο, από το 1964 έως το 1967. Οι χειρισμοί του σε σχέση με τον Γεώργιο Παπανδρέου που τον οδήγησαν σε παραίτηση, αλλά και ο σχηματισμός κυβερνήσεων με την υποστήριξη αντιπάλων της κεντροαριστεράς, οδήγησαν τελικά σε συνταγματική και πολιτική αστάθεια, που τελικά κατέληξε στην επιβολή της Χούντας το 1967.

4. Γεώργιος Παπαδόπουλος (1919–1999)
Η αδύναμη ελληνική δημοκρατία δέχτηκε ένα ισχυρό πλήγμα το 1967 όταν μία ομάδα συνταγματαρχών, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, επέβαλαν στην Ελλάδα στρατιωτικό πραξικόπημα. Ακολούθησαν επτά χρόνια δικτατορίας κατά τα οποία και ο ίδιος  ο Παπαδόπουλος ανετράπη. Οι ατάκες που χρησιμοποιούσε, ότι είναι ο γιατρός που θα θεραπεύσει τον ασθενή- Ελλάδα, ακούστηκαν και πάλι στην πολιτική σκηνή της χώρας όταν το 2009 ξέσπασε η κρίση.

5. Ανδρέας Παπανδρέου (1919–1996)
Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας μετά τη Μεταπολίτευση το 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στην ελληνική πολιτική και οικονομία. Κατά τη θητεία του, ο εκ του Χάρβαρντ ορμώμενος Παπανδρέου εισήγαγε κοινωνικές και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, ενώ προσέλαβε στο Δημόσιο τους υποστηρικτές του σοσιαλιστικού του κόμματος, του ΠΑΣΟΚ. Ενώ «σήκωσε» πολλούς Έλληνες στη μεσαία τάξη, αυτή η επιτυχία έγινε εις βάρος των δημόσιων οικονομικών και του χρέους. Ενώ ξεσπούσαν σκάνδαλα διαφθοράς στο τέλος της δεκαετίας του 1980, ο Παπανδρέου έκανε το δικό του σόου, με το να αντικαταστήσει την σύζυγο του με την αεροσυνοδό ερωμένη του.

6. Κώστας Καραμανλής (1956)
Όπως αρκετοί Έλληνες πρωθυπουργοί, ο Κώστας Καραμανλής έγινε ηγέτης της χώρας με τη δύναμη του επιθέτου του - ο θείος του ήταν πρωθυπουργός και πρόεδρος της Δημοκρατίας σε διάφορες περιόδους από το 1955 μέχρι το 1995 -  και γιατί υποσχέθηκε την «επανίδρυση του κράτους». Αλλά, στα πέντε χρόνια της διακυβέρνησης του (2004–2009), πολύ λίγες μεταρρυθμίσεις εφαρμόστηκαν και η κυβέρνηση έχασε τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών. Αν είχε περάσει λιγότερο χρόνο μπροστά στο Playstation, όπως φημολογείται, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Η εκτίναξη του δημοσίου χρέους στα ύψη στα χρόνια της πρωθυπουργίας του και αμέσως μετά, ήταν που ανάγκασε την επόμενη κυβέρνηση να αναζητήσει πρόγραμμα διάσωσης.

7. Γιώργος Παπανδρέου (1952)
Όπως ο πατέρας του και ο παππούς του πριν από αυτόν, ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας τον Οκτώβρη του 2009, χρησιμοποιώντας το λαοφιλές  σύνθημα... «λεφτά υπάρχουν», παρά το γεγονός ότι γνώριζε την οικονομική κατάσταση της χώρας. Μη μπορώντας να διαχειριστεί την κατάσταση, ο Παπανδρέου ζήτησε πακέτο διάσωσης 110 δισεκατομμυρίων ευρώ από την ΕΕ και το ΔΝΤ, έξι μήνες μετά. Παρά την δυσπιστία των Ελλήνων, ο πρώην ηγέτης της χώρας επιχείρησε ένα πολιτικό του comeback στις εκλογές του 2015, κάνοντας πολιτική εκστρατεία κατά της λιτότητας.

8. Ακης Τσοχατζόπουλος (1939)
Η χώρα θα ήταν σε μακράν πολύ χειρότερη κατάσταση σήμερα αν ο Ακης Τσοχατζόπουλος κατόρθωνε να γίνει πρωθυπουργός της χώρας το 1996. Ευτυχώς για έξι μόλις ψήφους δεν αντικατέστησε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το 2013 το δικαστήριο τον καταδίκασε τον 75χρονο Τσοχατζόπουλο για μίζα 55 εκατομμυρίων ευρώ που αποκόμισε από συμφωνίες για εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ ήταν υπουργός Αμυνας της χώρας από το 1996 έως το 2001. Η γυναίκα του, η πρώην γυναίκα του, η κόρη του, ο ξάδερφός του και συνεργάτες του καταδικάστηκαν επίσης για το σκάνδαλο.

9. Ελληνες ολιγάρχες
Με δυναστείες που μετρούν δεκαετίες, οι Έλληνες ολιγάρχες είναι αυτοί που έμειναν αλώβητοι από την ελληνική κρίση και συνεχίζουν να ελέγχουν τεράστιο πλούτο. Είναι σε μεγάλο βαθμό μια κληρονομική νόσος που απορρέει και από τα συνεχιζόμενα συμφέροντά τους στους τομείς της ναυτιλίας, επικοινωνίας, τραπεζών, κατασκευών και δημόσιων έργων. Αυτή η κλίκα των ισχυρών Ελλήνων επιχειρηματιών χρησιμοποίησε τις πολιτικές διασυνδέσεις της με τις συντηρητικές και σοσιαλιστικές πρώην κυβερνήσεις για να κερδίσει δημόσιες συμβάσεις και να περιορίσει την ελληνική αγορά. Ελέγχουν επίσης ένα μεγάλο μέρος -αν όχι το σύνολο - των ιδιωτικών ΜΜΕ στην Ελλάδα, σε μια χώρα όπου η δημόσια ραδιοτηλεόραση παραμένει υπό τον έλεγχο του κράτους. Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποσχεθεί να χαλιναγωγήσει τους ολιγάρχες, αν και μερικά πράγματα είναι πιο εύκολα στα λόγια παρά στις πράξεις.

10. Πέτρος Κωστόπουλος (1954)
Επιχειρηματίας και «φανταχτερός» εκδότης, ο Πέτρος Κωστόπουλος κέρδισε δόξα την δεκαετία του 1990 που τα ΜΜΕ έκαναν το μεγάλο τους μπαμ. Εισήγαγε μια σειρά lifestyle περιοδικών που υποτίθεται ότι θα έσπαγαν τα ταμπού και θα καθιστούσαν την Αθήνα «δυτική» πρωτεύουσα. Το μήνυμα ανάμεσα στις γραμμές των κειμένων του όμως ήταν εκείνο του άκρατου καταναλωτισμού. Πολλαπλές πιστωτικές κάρτες, Καγιέν, διακοπές για σκι, υπέρογκα στεγαστικά δάνεια και ιδιωτικές πισίνες. Όλα αυτά τα σύμβολα κοινωνικού κύρους έγιναν ακόμα πιο προσιτά, όταν η Ελλάδα - μία από της πιο φτωχές χώρες της ΕΕ- υιοθέτησε το ευρώ το 2001, γεγονός που έδωσε στις τράπεζες της πρόσβαση σε πιο εύκολο χρήμα.

11. Νίκος Μιχαλολιάκος (1957)
Σχετικά άγνωστος μέχρι πριν λίγα χρόνια, ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο ηγέτης της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής καπηλεύτηκε την ελληνική κρίση για να μπει στη Βουλή των Ελλήνων και το Ευρωκοινοβούλιο. Σαν να είχε μια ιδιώτυπη ασυλία από την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη, τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής έκαναν ανενόχλητα περιπολίες επιτιθέμενα σε μετανάστες αλλά και πολιτικούς τους αντιπάλους. Μόνο όταν ένα μνέλος της Χρυσής Αυγής δολοφόνησε μαχαιρώνοντας τον αντιφασίστα ράπερ Παύλο Φύσσα το 2013, το επίσημο κράτος  αντέδρασε στέλνοντας τον Μιχαλολιάκο κι άλλα εξέχοντα στελέχη τςη οργάνωσης στη φυλακή, που σύντομα θα δικαστούν αντιμετωπίζοντας κατηγορίες για σύσταση και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.

12. Τρόικα
Η τρόικα, που αποτελείται από την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, φέρει βαρύτατες ευθύνες για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα. Τα προγράμματα που εφάρμοσε, βασισμένα σε υπερβολικά αισιόδοξες οικονομικές εκτιμήσεις, οδήγησαν σε πολλές αναθεωρήσεις της δημοσιονομικής σταθερότητας της Ελλάδας. Η σκληρή λιτότητα που επέβαλε στον ελληνικό λαό είχε ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος οδηγώντας τους ανθρώπους στην ανεργία και στη φτώχεια, ενώ δεκάδες χιλιάδες έμειναν χωρίς ιατρική περίθαλψη.

Από το tvxs

Φινλανδία: Ανοικτές φυλακές με «ελεύθερους» φυλακισμένους

Υπόδειγμα

13:55 | 04 Μάιος. 2015

Τελευταία ανανέωση 13:56 | 04 Μάιος. 2015

  

Στην πόλη Κεράβα της Φινλανδίας υπάρχουν φυλακές, όπου δεν υπάρχουν ούτε δεσμοφύλακες ούτε κλειδαριές, οι κρατούμενοι πληρώνουν ενοίκιο και εργάζονται καθημερινά σε ένα θερμοκήπιο, όπου μεταφυτεύουν νεαρά φυτά σε γλάστρες και έχουν κουνέλια για κατοικίδια ζώα.

Για να βρει κάποιος τους κρατούμενους στις φυλακές της Κεράβα στη Φιλανδία, αρκεί να ακολουθήσει το πευκόφυτο μονόπατο που οδηγεί σε ένα θερμοκήπιο και να ανοίξει την πόρτα. «Είναι πολύ χαλαρωτικό να περνάς τις ώρες σου εδώ. Έχουμε και πρόβατα», είπε ο κρατούμενος Χάνου Κάλιο, που έχει καταδικαστεί για εμπόριο ναρκωτικών.

Οι 70 κρατούμενοι σε αυτές τις «ανοικτές φυλακές» βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ποινής τους και έχουν επιλεγεί κατόπιν δικής τους αίτησης. Στη φυλακή πληρώνουν ενοίκιο, κερδίζουν 8 δολάρια το μήνα, έχουν κινητό, κάνουν τα ψώνια τους στην πόλη και δικαιούνται τρεις μέρες αργίας το δίμηνο.

Επίσης, εάν επιλέξουν να σπουδάσουν για κάποιο πανεπιστημιακό δίπλωμα στην πόλη, εισπράττουν επιδότηση! Οι κρατούμενοι γνωρίζουν ότι είναι εύκολο να δραπετεύσεις, αλλά δεν το κάνουν γιατί «αν δραπετεύσεις επιστρέφεις στην φυλακή. Εδώ είναι πολύ καλύτερα».

Μιλώντας στο ειδησεογραφικό site PRI, πολίτες της Κεράβα δήλωσαν ότι δεν τους ανησυχεί που μοιράζονται την πόλη τους με εγκληματίες και πρόσθεσαν ότι οι κρατούμενοι βελτιώνουν την κοινότητα καθαρίζοντας για παράδειγμα τους δημόσιους χώρους.

Πριν από μερικές δεκαετίες η Φινλανδία, είχε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά φυλακισμένων στην Ευρώπη. Την δεκαετία του ΄60, όμως, Σκανδιναβοί ερευνητές, άρχισαν να εξετάζουν πόσο αποτελεσματική είναι η τιμωρία στη μείωση της εγκληματικότητας. Ήταν η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκε μια τόσο κρίσιμη έρευνα, η οποία έδειξε ότι η φυλάκιση δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Τα επόμενα τριάντα χρόνια, η Φινλανδία αναμόρφωσε την πολιτική της και κατέληξε με το χαμηλότερο ποσοστό φυλακισμένων πανευρωπαϊκά, χωρίς καμία αύξηση της εγκληματικότητας.

Οι ανοικτές φυλακές λειτουργούν στην Φινλανδία από το 1930. Τότε, ήταν περισσότερο σαν αποικίες εργασίας. Σήμερα, αποτελούν το τελευταίο στάδιο στην ποινή φυλάκισης των κρατουμένων πριν την επαναφορά στην κανονική ζωή. «Δεν έχουμε την πρόθεση να 'κλειδώσουμε' τους ανθρώπους για το υπόλοιπο της ζωής τους», λέει ο Τάπιο Λάπι-Σεπάλα, επικεφαλής του ινστιτούτου της εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι.

Περίπου το 1/3 των Φινλανδών κρατουμένων ζουν σε ανοιχτές φυλακές. Αυτοί είναι που έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να συλληφθούν εκ νέου. Ακόμα επιβάλλονται ισόβια, αλλά μετατρέπονται σε ποινές 10ετούς και 15τούς κάθειρξης.

Από το tvxs

Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για την Ισλανδία και η Μέρκελ και το MEGA δεν θα σας πουν ποτέ

SHARE

• islandia.jpg

  

02 Μαΐου

16:152015

Εκτύπωση του άρθρουΜοιράσου αυτό το άρθρο

82 Σχόλια

Η Ελλάδα, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει με επιτυχία τη μεγαλύτερη ίσως κρίση της ιστορίας της, χρειάζεται πλέον μία επαναστατική στρατηγική – με τη βοήθεια της οποίας να μπορέσει να αναδιαμορφώσει ολόκληρο το σύστημά της. Αυτή ήταν άλλωστε η ουσιαστική πρόθεση των Ελλήνων, όταν εξέλεξαν για πρώτη φορά μία αριστερή κυβέρνηση, χωρίς την παραμικρή εμπειρία – έχοντας την ελπίδα πως θα κατάφερνε να αλλάξει εντελώς τα, από χρόνια τώρα, «κακώς κείμενα» στη χώρα τους.

Στα πλαίσια αυτά, ίσως βοηθήσει η πορεία ενός άλλου πρώην προβληματικού κράτους, της Ισλανδίας η οποία, στηριζόμενη στην παράδοση της άμεσης δημοκρατίας που αναβίωσε μετά το ξέσπασμα της κρίσης, ακολούθησε μία εντελώς διαφορετική στρατηγική – μέχρι σήμερα με μεγάλη επιτυχία, αν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον.

Έχοντας ήδη αναφερθεί στην κρίση της χώρας (ανάλυση), καθώς επίσης στην απόφαση της υιοθέτησης της άμεσης δημοκρατίας εκ μέρους της, η οποία θορύβησε σε μεγάλο βαθμό το διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο (άρθρο), θα δώσουμε μια εικόνα της σημερινής της κατάστασης – μετά από μία περιληπτική ιστορική αναδρομή. Ειδικότερα τα εξής:

Ο πρώην πρωθυπουργός της Ισλανδίας των 239.000 κατοίκων (D. Oddsson), το 2001, ενθουσιασμένος από τις ιδέες της νεοφιλελεύθερης σχολής του Σικάγο (M. Friedman), υιοθέτησε τα βασικά της στοιχεία – μειώνοντας το φόρο εισοδήματος στο 18%, καταργώντας εντελώς το φόρο περιουσίας και ιδιωτικοποιώντας το τραπεζικό σύστημα.

Εκτός αυτού, συνέδεσε τη χώρα του με την ΕΕ, μέσω μίας συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου, δημιούργησε στενές σχέσεις με τις τότε κυβερνήσεις των Η.Π.Α. και λάμβανε μέρος στις συναντήσεις της λέσχης Bilderberg – θεωρώντας τον εαυτό του μέλος της διεθνούς ελίτ.

Στη συνέχεια, έγινε διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Ισλανδίας (2005), προωθώντας τη μεγαλομανία των τριών ιδιωτικών τραπεζών της, οι οποίες ήθελαν να μετατρέψουν τη μικρή χώρα σε ένα παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο – τυπώνοντας παράλληλα χρήματα με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό και πλημυρίζοντας την οικονομία με ρευστότητα. Όλα αυτά έως το 2009 όπου, ως αποτέλεσμα της μεγαλύτερης χρηματοπιστωτικής κρίσης που βίωσε η χώρα του στην ιστορία της, «καθαιρέθηκε» από το κοινοβούλιο.

Αναλυτικότερα στο ξεκίνημα της κρίσης, ως αποτέλεσμα της χρεοκοπίας της Lehman Brothers, οι τρεις μεγάλες τράπεζες συνολικά είχαν περιουσιακά στοιχεία ίσα με έντεκα φορές το ΑΕΠ της χώρας τους – εξωτερικά χρέη δε ύψους άνω των 50 δις $, απέναντι σε ένα ΑΕΠ της τάξης των 20 δις $ το 2008 (περί τα 15 δις $ σήμερα).

Η κατακόρυφη ανάπτυξη τους  είχε στηριχθεί στο δανεισμό τους από τη διατραπεζική αγορά, κυρίως από τις βρετανικές και τις ολλανδικές τράπεζες – οι οποίες τελικά υποχρεώθηκαν να εγγράψουν μεγάλες ζημίες, όταν η Ισλανδοί αρνήθηκαν να διασώσουν τις τράπεζες τους, όπως δυστυχώς οι Ιρλανδοί, μη αναλαμβάνοντας τα χρέη τους.

Η ολοκληρωτική κατάρρευση των τραπεζών της Ισλανδίας (γράφημα), θεωρήθηκε ως το μεγαλύτερο κραχ που έχει βιώσει ποτέ μία χώρα, συγκριτικά με το ΑΕΠ της – ενώ, σε αντίθεση με την Ιρλανδία, με την Ελλάδα, με τις Η.Π.Α. και με τις υπόλοιπες χώρες, το κοινοβούλιο της Ισλανδίας απέρριψε την παροχή κρατικών εγγυήσεων, για τη διάσωση των τραπεζών.

Συνεχίζοντας, αντί να δοθούν κρατικές εγγυήσεις, οι τράπεζες κρατικοποιήθηκαν, με τη δημιουργία ενός μοντέλου «καλής και κακής τράπεζας» - κατά το παράδειγμα της Σουηδίας το 1992, για την αντιμετώπιση της κρίσης των τραπεζών της (Securum).

Όλα τα περιουσιακά στοιχεία των τριών χρεοκοπημένων τραπεζών μεταφέρθηκαν στις καινούργιες, οι οποίες ανήκαν πλέον στο κράτος - ενώ όλες οι υποχρεώσεις τους στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένων των θυγατρικών τους στη Βρετανία και στην Ολλανδία, τέθηκαν σε εκκαθάριση, υπό την εποπτεία ενός συνδίκου πτώχευσης.

Οι βρετανικές και οι ολλανδικές τράπεζες, καθώς επίσης οι κυβερνήσεις των χωρών τους, διαμαρτυρήθηκαν έντονα, απειλώντας να αποκλείσουν την Ισλανδία από τις παγκόσμιες χρηματαγορές - με αποτέλεσμα η νέα κυβέρνηση της χώρας να επιβάλλει ελέγχους στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων (περιορισμούς αναλήψεων, απαγόρευση εμβασμάτων στο εξωτερικό κλπ.).

Περαιτέρω, το κοινοβούλιο δημιούργησε την ανεξάρτητη Αρχή, το νέο Θεσμό καλύτερα ενός ειδικού εισαγγελέα, ο οποίος ανέλαβε να ερευνήσει τις κατηγορίες για απάτη – όσον αφορά την κυβέρνηση που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, καθώς επίσης τις διοικήσεις των τραπεζών.

Έπραξε λοιπόν κάτι εντελώς διαφορετικό, από αυτό που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα, από την ειδική επιτροπή της Βουλής για τη διερεύνηση των αιτίων που οδήγησαν την πατρίδα μας στην καταστροφή – η οποία δεν έχει ούτε την εξειδίκευση για να το κάνει, ούτε την απαιτούμενη ανεξαρτησία, οπότε μάλλον δεν πρόκειται να οδηγηθούμε σε σοβαρά συμπεράσματα.

Συνεχίζοντας, οι υπεύθυνοι της ισλανδικής τραγωδίας οδηγήθηκαν στη φυλακή – μεταξύ των οποίων ο γενικός γραμματέας του υπουργείου οικονομικών, καθώς επίσης οι πρόεδροι δύο τραπεζών, ενώ ασκήθηκε δίωξη εναντίον του πρώην πρωθυπουργού.

Η κυβέρνηση της χώρας τώρα, αντί να εκλιπαρεί διεθνώς για βοήθεια, όπως η ελληνική, εξευτελιζόμενη εις βάρος της εθνικής αξιοπρέπειας των Ελλήνων, αποφάσισε να επικεντρωθεί στην ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης οικονομίας της – δανειζόμενη μεν υποχρεωτικά από το ΔΝΤ, αλλά εφαρμόζοντας μία εντελώς διαφορετική πολιτική, από αυτήν που επιβάλλει η γερμανική Τρόικα στην Ελλάδα.

Κατάφερε δε τελικά να αντιστρέψει το εξαιρετικά αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της (γράφημα), το οποίο ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτό της Ελλάδας (διπλάσια αρνητικό), καθώς επίσης να περιορίσει την ανεργία στο καταπληκτικό 3,9% – όταν η κατάσταση στην αγορά εργασίας στην Ελλάδα, επίσης στην Ισπανία, είναι εκτός ελέγχου.

Ολοκληρώνοντας, η αναφορά του ΔΝΤ για την Ισλανδία ήταν εξαιρετικά θετική (πηγή), αφού κατάφερε να αποπληρώσει πρόωρα ένα μεγάλο μέρος των δανείων της – όταν η Ελλάδα είναι αδύνατον ποτέ να τα καταφέρει, εφαρμόζοντας μία πολιτική που οδήγησε το ΑΕΠ της στο ναδίρ, καθώς επίσης τα χρέη της στο ζενίθ (ανάλυση).

Ενώ στην Ελλάδα βιώνουμε ένα πραγματικό δράμα, μία τραγωδία άνευ προηγουμένου στην πολιτική, με το επίπεδο της να καταβαραθρώνεται, η Ισλανδία, υιοθετώντας την άμεση δημοκρατία, χαράσσει το δρόμο του μέλλοντος - την απεξάρτηση της από το τοκογλυφικό κεφάλαιο, το οποίο απομυζεί τον πλανήτη.

Η δραματικότερη, αλλά και η πλέον ευχάριστη εξέλιξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης της, η οποία ήταν κατά πολύ πιο επώδυνη από την ελληνική κρίση δημοσίου χρέους, είναι χωρίς καμία αμφιβολία η πρόταση του σημερινού πρωθυπουργού της – ο οποίος θέλει να αλλάξει τον τρόπο της δημιουργίας χρήματος στην πατρίδα του.

Πρόκειται για την πρώτη χώρα στον πλανήτη που σχεδιάζει ένα τόσο θαρραλέο μέτρο - αν και η Ελβετία, η δεύτερη χώρα που έχει ως πολίτευμα την άμεση δημοκρατία, ευρίσκεται επίσης πολύ κοντά, κρίνοντας από την «πρωτοβουλία για την εισαγωγή του πλήρους χρήματος» (Sovereign Money System), την οποία έχουν ξεκινήσει οι Πολίτες της.

Ειδικότερα, ο πρωθυπουργός της Ισλανδίας έδωσε την εντολή για τη διεξαγωγή μίας μελέτης, με σκοπό την εξέταση του τρόπου, με τον οποίο η δημιουργία χρήματος από το πουθενά εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών, προκάλεσε την οικονομική αστάθεια της χώρας του - ένα σοβαρό θέμα που θεωρείται όμως ταμπού για το τοκογλυφικό σύστημα της εποχής μας (ανάλυση).

Πρόκειται για το πλέον κρυφό μυστικό των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, από την εποχή που εισήχθη, λόγω της χρεοκοπίας της τράπεζας συναλλαγών του Άμστερνταμ, στα τέλη του 17ου αιώνα, η συστηματική απάτη της παροχής δανείων: το σύστημα των ελάχιστων εγγυητικών κεφαλαίων.

Ουσιαστικά σημαίνει πως μία τράπεζα μπορεί να εγκρίνει δάνεια πολλαπλάσια των κεφαλαίων της – με αποτέλεσμα, όταν δημιουργηθεί μία κρίση εμπιστοσύνης στην αγορά, να ακολουθούν τραπεζικές επιθέσεις (bank runs), οπότε να χρεοκοπεί η τράπεζα αφού δεν έχει στα ταμεία της τις καταθέσεις των πελατών της.

Στο τέλος της μελέτης που παραδόθηκε στον πρωθυπουργό της Ισλανδίας, εξετάσθηκε αναλυτικά η σχέση της παροχής δανείων εκ μέρους των τραπεζών, με το μέγεθος της κρίσης (πηγή) – καταλήγοντας στο συμπέρασμα, σύμφωνα με το οποίο το σύστημα των ελάχιστων εγγυητικών κεφαλαίων ήταν υπεύθυνο για μία σειρά κρίσεων, στις οποίες βυθίστηκε κατά καιρούς η Ισλανδία.

Μεταξύ αυτών για τον υπερπληθωρισμό της δεκαετίας του 1980, για το χρόνιο πληθωρισμό, για την υποτίμηση της κορώνας, για τα πολύ υψηλά επιτόκια, για την απώλεια των εσόδων της κυβέρνησης από τη δημιουργία χρημάτων, για τα αυξημένα χρέη του δημόσιου, καθώς επίσης του ιδιωτικού τομέα κοκ.

Η μελέτη περιγράφει αναλυτικά τα στάδια όλων των τραπεζικών κρίσεων από το 1790 και μετά, όπου η τράπεζα του Άμστερνταμ χρεοκόπησε από την τραπεζική επίθεση που συνέβη. Σύμφωνα με αυτήν τα εξής:

«Τα χρήματα στα ταμεία μίας τράπεζας (μετρητά), καθώς επίσης οι εγγυήσεις της στην κεντρική (και τα δύο περιουσιακά στοιχεία της τράπεζας) είναι, σε σύγκριση με τις συνολικές καταθέσεις της (τις υποχρεώσεις της τράπεζας), πάρα πολύ χαμηλά. Επομένως μία οποιαδήποτε φήμη, σύμφωνα με την οποία η τράπεζα αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, οδηγεί τους πελάτες της σε ενέργειες πανικού – όπου προσπαθούν να αποσύρουν μαζικά τις καταθέσεις τους (bank runs).

Μία επίθεση αυτού του είδους εναντίον της τράπεζας, την υποχρεώνει να πουλήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα τα περιουσιακά στοιχεία της, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει με τις αναλήψεις των πελατών της. Μία τέτοια όμως ξαφνική αύξηση της προσφοράς περιουσιακών στοιχείων, μπορεί να οδηγήσει στη ραγδαία πτώση των τιμών τους – η οποία φέρνει σε δύσκολη θέση τις υπόλοιπες τράπεζες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Για να αποφευχθούν τα παραπάνω απαιτείται, σύμφωνα με τη μελέτη, μία επαναστατική αλλαγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα – ένας διαφορετικός τρόπος παροχής δανείων, με βάση τον οποίο να μπορεί να ελέγχεται η ακόρεστη απληστία των ιδιωτικών τραπεζών.

Επομένως, ένα σύστημα «πλήρους χρήματος», όπου μόνο η κεντρική τράπεζα θα μπορεί να δημιουργεί χρήματα από το πουθενά, οποιασδήποτε μορφής – ενώ θα πρέπει να είναι στην ιδιοκτησία του κράτους κατά 100% (στο ελληνικό δημόσιο ανήκει λιγότερο από το 9% των μετοχών της Τράπεζας της Ελλάδας).

Αντίθετα, οι εμπορικές τράπεζες δεν θα μπορούν να δανείζουν άνω του 100% των καταθέσεων τους – οπότε δεν θα έχουν τη δυνατότητα να παράγουν χρήματα (σήμερα για να δώσουν 100 € δάνειο, υποχρεώνονται σε εγγύηση 1% στην ΕΚΤ – οπότε το 99% είναι αέρας, χρήματα από το πουθενά).

Για να μπορέσει μία χώρα να σταθεί πραγματικά στα πόδια της, πρέπει να σταματήσει να εξαρτάται από το παγκόσμιο τοκογλυφικό σύστημα – υιοθετώντας το πλήρες χρήμα και εθνικοποιώντας, πριν από κάθε τι άλλο, την κεντρική της τράπεζα, η οποία πρέπει να έχει τον απόλυτο έλεγχο της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά.

Διαφορετικά είναι έρμαιο της παγκόσμιας ελίτ και των ισχυρών κρατών του πλανήτη, τα οποία την απομυζούν κυριολεκτικά – συνήθως με τη βοήθεια των οικονομικών κρίσεων, με το χρηματισμό της πολιτικής της ηγεσίας κοκ. Στα πλαίσια αυτά, στο επόμενο κείμενο μας θα ασχοληθούμε με αυτό ακριβώς το θέμα – έτσι όπως εξελίσσεται στις δύο χώρες που έχουν υιοθετήσει την άμεση δημοκρατία: στην Ισλανδία και στην Ελβετία.

Πηγή: analyst.gr

Από 2 τρισ. οφείλουν Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία και Ιταλία!

12:06 | 02 Μάιος. 2015

Τελευταία ανανέωση 12:09 | 02 Μάιος. 2015

Γιώργος Δελαστίκ

  

Αλήθεια, έχετε σκεφθεί ποτέ ποιες χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ χρωστούν τα μεγαλύτερα ποσά στους δανειστές τους; Υποσυνείδητα, με όλη αυτή τη συζήτηση για τα μνημόνια και τις χώρες που έχουν υπαχθεί σε μνημονιακό καθεστώς, υφέρπει η εντύπωση ότι είναι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που τα έχουν κάνει ρημαδιό. Ας απαντήσουμε όμως στα ερωτήματα αυτά βάσει των στοιχείων που εξέδωσε την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat). Ποιο κράτος της Ευρωζώνης χρωστάει, λοιπόν, τα περισσότερα χρήματα; Μα, φυσικά, η... Γερμανία! Χρωστάει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια ευρώ!

Ναι, ξεπερνά τα δύο τρισ. το δημόσιο χρέος της - για την ακρίβεια ανέρχεται στα 2,17 τρισεκατομμύρια! Οι Γερμανοί δηλαδή χρωστούν τα... επταπλάσια λεφτά από τη «χρεοκοπημένη» Ελλάδα! Η πρώτη οικονομία της Ευρωζώνης, της ΕΕ, της ευρωπαϊκής ηπείρου χρωστάει περισσότερα ως δημόσιο χρέος από όλα τα κράτη της Ευρώπης - από όλα πλην ενός! Ας κρατήσουμε για πολύ λίγο μυστικό το όνομα του κράτους αυτού και ας πάμε στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής μας: Ποιο κράτος της ΕΕ χρωστάει τα περισσότερα χρήματα στους δανειστές του; Αν βιαστήκατε να απαντήσετε «Μα, φυσικά, η Γερμανία!», χάσατε!

Το 2014, βάσει της ισοτιμίας της στερλίνας προς το ευρώ, είναι η Βρετανία η πιο καταχρεωμένη χώρα της ΕΕ με 2,22 τρισεκατομμύρια ευρώ ή 1,60 τρισεκατομμύρια στερλίνες! Τόσο η Γερμανία όσο και η Αγγλία ανήκουν στον βαθύ ευρωπαϊκό... Νότο! Σχεδόν πάντα μέχρι τώρα η Γερμανία καταλάμβανε τη θέση της χώρας με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος τόσο στην Ευρωζώνη όσο και στην ΕΕ. Φέτος δεν πήρε... νταμπλ, έχασε τον τίτλο της ΕΕ.

Αφήνοντας όμως κατά μέρος την ΕΕ και επιστρέφοντας στην Ευρωζώνη, ποιες χώρες κατατάσσονται μετά τη Γερμανία στη «λίστα της ντροπής» των χωρών που χρωστούν τα περισσότερα χρήματα; Δεύτερη πανηγυρικά η Ιταλία, η τρίτη δηλαδή οικονομία της Ευρωζώνης. Χρωστάει οριακά λιγότερα από τη Γερμανία - 2,13 τρισεκατομμύρια ευρώ.

Μπορεί η ιταλική οικονομία να είναι μόλις η μισή από τη γερμανική (το 56% βάσει του ΑΕΠ των δύο χωρών του 2014), αλλά οι Ιταλοί έχουν κατορθώσει να δανειστούν άνω του 98% των όσων έχουν δανειστεί οι Γερμανοί. Τρίτη χώρα στην κατάταξη αυτή είναι η Γαλλία, η δεύτερη δηλαδή οικονομία της Ευρωζώνης, με δημόσιο χρέος 2,04 τρισεκατομμύρια. Η γαλλική οικονομία είναι λίγο μικρότερη από τα τρία τέταρτα της γερμανικής (το 74% βάσει των ΑΕΠ του 2014), αλλά και οι Γάλλοι κατάφεραν να δανειστούν σε απόλυτο νούμερο το 94% των χρημάτων που έχουν δανειστεί οι Γερμανοί. Αλλού όμως θέλουμε να εστιάσουμε την προσοχή των αναγνωστών μας: Οι τρεις πρώτες οικονομίες της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) είναι ταυτόχρονα και αυτές με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος σε απόλυτα νούμερα. Και οι τρεις αυτές χώρες μαζί έχουν συνολικό δημόσιο χρέος ύψους 6,34 τρισεκατομμυρίων ευρώ.

Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το συνολικό δημόσιο χρέος και των 19 κρατών της Ευρωζώνης συναθροίζεται σε 9,29 τρισεκατομμύρια ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι οι τρεις οικονομικά ισχυρότερες χώρες της Ευρωζώνης ευθύνονται για το... 68% του όλου δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης! Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς ότι το συνολικό δημόσιο χρέος των τεσσάρων κρατών της Ευρωζώνης που τέθηκαν υπό μνημονιακό καθεστώς είναι 670,9 δισεκατομμύρια ευρώ (317,1 η Ελλάδα συν 225,3 η Πορτογαλία και 109,7 η Ιρλανδία συν 18,8 η Κύπρος), αντιλαμβανόμαστε ότι η κάθε μία χωριστά από τις τρεις ισχυρότερες χώρες της Ευρωζώνης έχει μόνη της υπερτριπλάσιο δημόσιο χρέος από όσο και οι τέσσερις μαζί μνημονιακές χώρες! Αφήστε δε που το δημόσιο χρέος των 15 μικρότερων χωρών από τις 19 της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένων στην κατηγορία αυτή και των τεσσάρων μνημονιακών, είναι μικρότερο συνολικά από το δημόσιο χρέος της κάθε μίας από τις τρεις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρωζώνης.

Δεκαπέντε κράτη έχουν όλα μαζί μικρότερο δημόσιο χρέος από ένα κράτος! Αυτό εξηγεί καλύτερα γιατί οι Γερμανοί δεν τόλμησαν να επιβάλουν μνημονιακό καθεστώς στην Ιταλία (με δημόσιο χρέος ύψους 2,13 τρισεκατομμυρίων ευρώ το 2014) ή στην Ισπανία (με δημόσιο χρέος το 2014 ύψους 1,03 τρισεκατομμυρίου). Εμάς φυσικά το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αυτό που μας καίει, αλλά ελπίζουμε με τη σημερινή ανάλυση και τα σχετικά στοιχεία να συνειδητοποιούν καλύτερα οι αναγνώστες ότι το πρόβλημα του ευρώ δεν είναι ελληνικό. Οταν η Γερμανία η ίδια χρωστάει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια ευρώ και είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης στην Ευρωζώνη, είναι προφανές ότι το ζήτημα κρίνεται αλλού και όχι στις αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα να υποταχθεί η όχι, απόφαση που θα έχει συνέπειες μόνο στη ζωή των Ελλήνων.

Πηγή: Έθνος

Οι συνταγές της «μετριότητας»

ntragi_soible.jpg

Σόιμπλε-Ντράγκι βυθίζουν στη στασιμότητα την οικονομία της ευρωζώνης

30.04.2015, 12:00 | Ετικέτες:  Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ΕΚΤ, οικονομία, Ευρώπη, Μάριο Ντράγκι

Συντάκτης: 

Μπάμπης Μιχάλης

Κι όμως, παρά την πρόσφατη διαπόμπευσή του στο Eurogroup, ο Γιάνης Βαρουφάκηςαλλά και όλοι όσοι ζητούν αλλαγή οικονομικής πολιτικής σε Ελλάδα και Ευρώπη έχουν δίκιο. Η συνταγή της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και των νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης μεταρρυθμίσεων που ζητούν επίμονα οι πιστωτές μας όχι μόνο δεν βγάζουν πουθενά, αλλά αντίθετα βυθίζουν οικονομίες όπως η ελληνική σε πολυετή ύφεση και το σύνολο της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομίας σε μια παρατεταμένη στασιμότητα ή αλλιώς «μετριότητα».

Περίπου ενάμιση μήνα από την έναρξη της διαβόητης ποσοτικής χαλάρωσης –το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων και άλλων τίτλων που μετά βαΐων και κλάδων ξεκίνησε η ΕΚΤ στοχεύοντας στην ενίσχυση της ρευστότητας, των πιστώσεων και της τόνωσης της οικονομίας της ευρωζώνης– τα αποτελέσματα είναι πενιχρά, αν όχι απελπιστικά. Οι τράπεζες, που ξεφορτώθηκαν τα περιττά «χαρτιά» τους στην ΕΚΤ, δεν δανείζουν με το ρευστό που εισέπραξαν στην πραγματική οικονομία: τα τραπεζικά δάνεια αυξήθηκαν μεν τον Μάρτιο για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια στην ευρωζώνη, αλλά μόλις κατά 0,1%.

Ακόμη, σε αντίθεση με τις σχετικές προβλέψεις και παρά τα δισεκατομμύρια της ΕΚΤ, η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν έρχεται: ο σύνθετος δείκτης PMI -που μετρά την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα στην ευρωζώνη- υποχώρησε τον Απρίλιο (σε 53,5 έναντι 54 τον Μάρτιο και εκτιμήσεων 54,4), ενώ οι τιμές στη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, τη Γερμανία, σημείωσαν αυτόν τον μήνα πτώση, υποδηλώνοντας αποδυνάμωση της εγχώριας κατανάλωσης και της ζήτησης.

Από την άλλη πλευρά, οι πολύχρονες δημοσιονομικές θυσίες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων -που γονάτισαν τους λαούς της Ευρώπης- δείχνουν να καθίστανται αναποτελεσματικές ακόμη και ως προς τις βασικές τους επιδιώξεις: στο δ' τρίμηνο του 2014, το -εποχιακά προσαρμοσμένο- δημόσιο έλλειμμα των 19 χωρών του ευρώ αυξήθηκε αντί να μειωθεί, στο 2,4% του ΑΕΠ από 2,2% στο γ' τρίμηνο.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χθες ήλθε και η «κεραμίδα» από την αμερικανική οικονομία, η ανάπτυξη της οποίας προσγειώθηκε στο α' τρίμηνο μόλις στο 0,2% έναντι 2,2% στο δ' τρίμηνο του 2014 και 1%-1,2% που ανέμεναν οι περισσότεροι αναλυτές. Τώρα αρκετοί από τους τελευταίους φοβούνται επιστροφή της ύφεσης στην παγκόσμια οικονομία και το ερώτημα βέβαια είναι για πόσο καιρό ακόμη ο πλανήτης θα συνεχίσει να ανέχεται τις αποτυχημένες πολιτικές της λιτότητας και τους εκφραστές της.

Αν ξαναθυμηθούμε τα όσα διεμήνυσε από το βήμα του Πανεπιστημίου Κολούμπια oBόλφγκανγκ Σόιμπλε πριν από δύο εβδομάδες, ο στόχος των τελευταίων είναι μάλλον για καιρό. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ήταν σαφής: Θέλουμε μια «μετριοπαθή και διατηρήσιμη ανάπτυξη» στην Ευρώπη, με «μεταρρυθμίσεις για μικρότερο δημόσιο τομέα και πιο ελαστικές αγορές εργασίας… που βοηθούν στη μείωση των δαπανών του Δημοσίου και φέρνουν την ανάπτυξη». Ομως δεν είναι μόνο τα παραπάνω θεμελιώδη μεγέθη που τον διαψεύδουν, είναι και τα 2 εκατομμύρια Γερμανοί -το 5% του ενεργού πληθυσμού- που σήμερα αναγκάζονται να κάνουν δύο δουλειές για να ζήσουν, είναι και τα 12,5 εκατομμύρια των συμπατριωτών του που ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας.

Από την Εφημερίδα των Συντακτών