ΔΡΟΜΟ-ΛΟΓΙΑ

AP Photo/Peter Dejong

 ΕΝΤΥΠ

Επτά επί... στάχτες!

Γιώργος Τσιάρας

Τριάντα χρόνια δημοσιογράφος, και 28 διεθνατζής, δεν ματαξαναθυμάμαι τέτοιο μπάχαλο στις διεθνείς σχέσεις. Οχι ότι δεν είχαμε και παλιότερα ανταγωνισμούς, συμφέροντα, πολέμους, θερμούς και ψυχρούς, και κόντρες ενδοϊμπεριαλιστικές και επιχειρηματικές – πάντα είχαμε και πάντα θα έχουμε. Τα πρόσωπα, τα σύνορα, ακόμη και τα κράτη αλλάζουν, αλλά το Μεγάλο Παιχνίδι της ισχύος δεν σταματά ποτέ.

Στην εποχή μας, παρακολουθούμε αμέριμνοι οχτώ χρόνια τώρα τη Συρία να καίγεται, τα εκατομμύρια των αθώων κατοίκων της να ξεριζώνονται βίαια και να μας χαλάνε την ηλιοθεραπεία μας: πριν από είκοσι χρόνια ήταν η γειτονική μας Γιουγκοσλαβία που καιγόταν, και τη διαταγή για τον... ανθρωπιστικό βομβαρδισμό της -τον πρώτο πόλεμο των ΗΠΑ χωρίς την άδεια του ΟΗΕ- δεν την έλαβε ο «κακός» Τραμπ, αλλά ο «καλός» Κλίντον, κατόπιν ισχυρής πίεσης από τη «γερακίνα» σύζυγό του (και παρ’ ολίγον πλανηταρχέσα, αν κέρδιζε τον μεγιστάνα στις τελευταίες εκλογές) Χίλαρι. Που με την ευκαιρία του Κοσόβου μάλιστα του... ξαναμίλησε τότε του Μπιλ, για πρώτη φορά μετά το φιάσκο με τον λεκέ στο μπλε φόρεμα της Μόνικας!

Αλλά όχι, τέτοιο μπάχαλο, τέτοιο δημόσιο ξεμάλλιασμα των πρωταγωνιστών, ποτέ ξανά. Παλιά λέγαμε ότι οι Επτά, οι Οχτώ, οι Είκοσι διαφωνούνε στο ένα ή στο άλλο θέμα. Τώρα ψάχνεις να βρεις ένα θέμα που να συμφωνούνε όλοι και δεν βρίσκεις! Ούτε σε ριάλιτι σόου δεν γίνονται αυτά!

Πάει, που λέτε, ο Τραμπ στο G7 του Μακρόν -το G7 που ήταν μέχρι πρότινος G8 με τη Ρωσία μέσα, αλλά... μπήκε στο πλύσιμο- και, αντί να κάνει μισό βηματάκι πίσω για να ανοίξει ένα παραθυράκι διαλόγου στα πολλαπλά ανοιχτά μέτωπα που έχει ανοίξει με το Ιράν, την Κίνα, τη Ρωσία και την Ευρώπη, ρίχνει χειροβομβίδες πριν καλά καλά πατήσει στο γαλλικό έδαφος.

Ακόμη και να ’θελε η Κίνα να κάνει μια κίνηση καλής θέλησης στο Μπιαρίτς, ας πούμε, σίγουρα θα το μετάνιωσε μαθαίνοντας ότι ο Τραμπ ενέκρινε την πώληση 75 F-16 στην Ταϊβάν. Κι έτσι, αντί για την αρχή μιας «εγκάρδιας συνεννόησης», το Πεκίνο ανακοίνωσε χθες πως θα επιβάλει πρόσθετους δασμούς-αντίποινα σε αμερικανικά προϊόντα, ύψους 75 δισ. δολαρίων, σε μια τελευταία ένδειξη κορύφωσης του εμπορικού πολέμου μεταξύ των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου.

Οι Κινέζοι δεν είναι βλάκες, ούτε βαράνε στα τυφλά: ανάμεσα στα 5.078 προϊόντα που θα πλήξει το κινεζικό υπουργείο Εμπορίου με τους επιπλέον δασμούς 5% ή 10%, είναι και πολλά που παράγονται σε «ευαίσθητες» πολιτικά περιοχές των ΗΠΑ, όπου ο Τραμπ έχει ανάγκη να ξανακερδίσει για να επανεκλεγεί – ανάμεσά τους διάφορα εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα, όπως καλαμπόκι και σόγια, επεξεργασμένα πετρελαιοειδή, μικρά αεροσκάφη, φορτηγά και αυτοκίνητα…

Αλλά δεν φταίει το Πεκίνο. Ούτε είναι ο Τραμπ ο μοναδικός υπεύθυνος για την κρίση απομονωτισμού και την «τρέλα του μεγαλείου» του αμερικανικού imperium, που δηλητηριάζει κάθε προσπάθεια συνεννόησης και παγκόσμιας τάξης. Μια ολόκληρη πλουτοκρατική τάξη τον στηρίζει σε κάθε του βήμα, όσο ακραίο κι αν είναι. Εδώ την έχουν ξανακούσει ότι είναι μεγάλες δυνάμεις οι ξεπεσμένοι Γάλλοι και Αγγλοι, και πουλάει ξανά μούρη στους Μεγάλους ο μετέωρος «σουλτάνος» Ερντογάν - γιατί να μην το κάνει κοτζάμ Τραμπ;

Ετσι φτάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα, με τις χαοτικές μονομερείς παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε μια σειρά καυτών θεμάτων, όπως η αποχώρηση από τη συμφωνία για την κλιματική αλλαγή, η κήρυξη εμπορικών πολέμων με την Κίνα, την Ε.Ε. και άλλες μεγάλες εμπορικές δυνάμεις, αλλά και η πρόσφατη αποχώρηση από τη συνθήκη για τους πυραύλους μέσου βεληνεκούς, και βέβαια το συνεχές σφίξιμο του οικονομικού, πολιτικού αλλά και στρατιωτικού πλέον κλοιού γύρω από το Ιράν.

Το G7 ήταν και είναι από ιδρύσεώς του πρωτίστως ένα οικονομικό φόρουμ, ένα θέατρο υψηλής διπλωματίας, σχεδιασμένο για να προωθεί την ατζέντα της εμπορικής παγκοσμιοποίησης, την ώρα που υπόσχεται στο πλανητικό πόπολο μεγαλόστομους στόχους, όπως η παγκόσμια ειρήνη, η ευημερία, η αειφόρος ανάπτυξη, η προστασία του περιβάλλοντος, η καταπολέμηση της φτώχειας και, εσχάτως, ο αγώνας των παγκόσμιων ανισοτήτων, που είναι και το καινούργιο... κοσκινάκι του Μακρόν, η επίσημη θεματική της φετινής συνόδου κορυφής του G7. Εννοείται ότι κανένας από αυτούς τους στόχους δεν έχει επιτευχθεί.

Αντιθέτως, όπως τεκμηριώνει και μια πολύ ενδιαφέρουσα «επετειακή» έκθεση της οργάνωσης Oxfam, η ρητορική Μακρόν περί «καταπολέμησης των ανισοτήτων» είναι απολύτως ψευδεπίγραφη και παραπειστική, καθώς οι ηγέτες των μεγάλων οικονομιών, παρά τις συνεχείς διακηρύξεις τους περί του αντιθέτου, «τροφοδοτούν ενεργά τις ανισότητες στις χώρες τους και στον κόσμο ολόκληρο».

«Οι εισοδηματικές ανισότητες επιδεινώθηκαν σε όλες τις χώρες του G7 από τη δεκαετία του 1980», αναφέρει η Oxfam. «Το φτωχότερο 20% του πληθυσμού στις χώρες του G7 δεν εξασφαλίζει, κατά μέσον όρο, παρά το 5% του συνόλου των εισοδημάτων που παράγονται από την εργασία, ενώ το πλουσιότερο 20% εξασφαλίζει περί το 45%», τονίζεται στην έκθεση.

Αλλά, παρά το στοιχείο αυτό και παρά τη διακήρυξη που έγινε για τη συγκεκριμένη ανάγκη από το G7 στο Μπάρι (Ιταλία) το 2017, οι επτά πιο ανεπτυγμένες οικονομίες του κόσμου «δεν καταφέρνουν να λάβουν μέτρα για να κλείσει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών», και φυσικά αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν αυτό που ο Μακρόν «αποκαλεί “κρίση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου” και “καπιταλισμό της συσσώρευσης πλούτου”», γράφει η Oxfam. Λόγω «της στασιμότητας και της πτώσης των μισθών, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στις χώρες του G7 που μπορεί να βρεθούν πιασμένοι στην παγίδα της φτώχειας δεν παύουν να αυξάνονται τα τελευταία δέκα χρόνια και έχουν φτάσει το 9% στη Γερμανία, πάνω από το 7% στη Γαλλία, το 12% στην Ιταλία και σχεδόν το 9% στο Ηνωμένο Βασίλειο», αναφέρει η ΜΚΟ.

Η οργάνωση, που συμμετέχει ως συνήθως στις κινητοποιήσεις ενάντια στη σύνοδο, καταγγέλλει εξάλλου την «αιχμαλωσία της δημόσιας πολιτικής» από τις μεγάλες περιουσίες και τις μεγάλες εταιρείες, και ότι το μοντέλο αυτό οι χώρες του G7 «το εξάγουν σε όλο τον κόσμο», με αποτέλεσμα να «παραμελούνται οι κοινωνικές δαπάνες» και ότι οι δημόσιες ή κοινωφελείς υπηρεσίες «γίνονται αντικείμενο δημοσιονομικής περιστολής, μεταρρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων με το πρόσχημα της λιτότητας και της σταθεροποίησης του χρέους».

Από την ΕφΣυν