ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ(;)

                                                                                            Του Ολύμπιου Δαφέρμου

«Μένουμε Ευρώπη», είναι το σύνθημα των απανταχού αντιπολιτευόμενων συστημικών,  χωρίς άλλη εξήγηση! Τα τρία συστημικά κόμματα πίεζαν και πιέζουν την κυβέρνηση να υπογράψει συμφωνία με τους δανειστές, δίχως να θέτουν όρους και δίχως καμιά κριτική απέναντι στις απαιτήσεις των τριών θεσμών. Παράδοση άνευ όρων, στην ουσία, ζητούν. Όπως ακριβώς έκαναν, τα δύο από αυτά, όταν συγκυβερνούσαν. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη βουλή, σε επίπεδο προέδρων, δεν τόλμησαν όμως να υποστηρίξουν την ανάλγητη και παράλογη πρόταση των δανειστών. Για κάποιο καιρό σιώπησαν και τώρα πάλι, επίμονα, συμφωνία ζητούν, δίχως όρους και προϋποθέσεις! Ουσιαστικά τίθενται με την πλευρά των δανειστών και απέναντι στην κυβέρνηση, απέναντι στη χώρα!

Όπως έδειξε και η συγκέντρωση «μένουμε Ευρώπη» το σύνθημα αυτό τείνει να γίνει ιδεολόγημα δίχως περιεχόμενο. Η Ευρώπη αναδεικνύεται σε υπέρτατο θεσμό, σε υπέρτατο αγαθό. (Κάποιοι δημοσιογράφοι και κάποιοι επίδοξοι πολιτικοί αυτό το εκφράζουν με υποτέλεια). Δεν έχουμε, όμως, μια Ευρώπη. Έχουμε την Ευρώπη του μεσοπολέμου, τη φασιστική Ευρώπη. Θα λέγαμε τότε μένουμε Ευρώπη; Όχι, βέβαια. Σήμερα έχουμε την Ευρώπη του σκληρού νεοφιλελευθερισμού, της ανισότητας, της ανεργίας, της μεταδημοκρατίας και της κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων. Ίσως θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι βαδίζουμε στη συγκρότηση της γερμανικής Ευρώπης με ημιαποικιακούς όρους. «Μένουμε», λοιπόν, παραδινόμαστε άκριτα σε αυτή την Ευρώπη;;; Δεν θα πρέπει ούτε να της αντισταθούμε; Ούτε να της ασκήσουμε κριτική; Μάλλον αυτό προτείνουν τα τρία κόμματα, οι διαδηλωτές που δεν τους άγγιξε η κρίση και κάποιοι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι. Είναι όμως αυτό λύση για τη χώρα; Τώρα και πέντε χρόνια έχουμε παραδοθεί στο Σόιμπλε και στις οικονομικές του απόψεις. Τι καλό είδαμε; Ποια θετική προοπτική άνοιξε για την κοινωνία και τη χώρα;

Υπήρχε ή υπάρχει, όμως, και η Ευρώπη του ουμανισμού, του διαφωτισμού, του κοινωνικού κράτους, των εργασιακών δικαιωμάτων, της, σχεδόν πλήρους, απασχόλησης,  της δημοκρατίας και της σχετικής κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, και της αλληλεγγύης. Οι δανειστές δεν την αγνοούν, απλά την απεχθάνονται! Γιατί, όμως, δεν ομιλούν, γι’αυτήν την Ευρώπη οι ντόπιοι θαυμαστές της;

Ας πουν λοιπόν με σαφήνεια ποια Ευρώπη θέλουν για να αναλάβουν και τις ευθύνες τους. Ας μη συσκοτίζουν άλλο τα πολιτικά μας πράγματα.