Τότε δικτατορία. Τώρα, ποια δημοκρατία;;;

                                                                     Του Ολύμπιου Δαφέρμου

Ο μαύρος ογκόλιθος της δικτατορίας κατέστρεψε τις ελπιδοφόρες πολιτικές και πολιτιστικές διεργασίες που συγκλόνιζαν τη χώρα μας τη δεκαετία του ‘60. Ήττα των πολιτικών. Ήττα του εξεγερμένου πληθυσμού. Καθολική ήττα των προσδοκιών, των πόθων για δημοκρατία, ισοπολιτεία και ισονομία. Τελευταίος σπασμός του απεχθούς μετεμφυλιακού κράτους. Με τους φαιδρούς συνταγματάρχες σε ρόλο σωτήρα. Ολοταχώς προς τα πίσω. Παραληρηματικός πολιτικός λόγος. Ασυνάρτητη ιδεολογία. Παλαιοκομματική άσκηση εξουσίας.

 Κύριο πολιτικό τους εργαλείο, ο τρόμος. Απειλές, παρακολουθήσεις, φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια, στρατοδικεία.

Οι δικτάτορες κατείχαν την απόλυτη αλήθεια. Απαγορεύεται ο διάλογος. Οι πάντες έπρεπε να το αντιληφθούν. Νάρκισσοι στην αγραμματοσύνη τους. Η πολιτική ανοησία στην εξουσία.

Οι ηττημένες πολιτικές δυνάμεις αδυνατούν να αντιπαρατεθούν. Ούτε προέβλεψαν, ούτε, πολύ περισσότερο, αντιστάθηκαν στην έλευση της δικτατορίας. Ο πληθυσμός δεν τους εμπιστεύεται. Μόνη πηγή δροσιάς, ελπίδας και αισιοδοξίας οι απολογίες των αντιστασιακών στα στρατοδικεία. Έγραψαν ιστορία. Πυροδότησαν τις ψυχές των φοιτητών.

Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα εμφανίζεται δίχως την πρωτοβουλία οργανώσεων ή προσωπικοτήτων. Καλύπτει το κενό αντίστασης. Δρα και λειτουργεί αυτόνομα. Δίχως καθοδηγητές και οπαδούς. Μόνο συμμετέχοντες έχει. Μια νέα ποιότητα στο χώρο της αντίστασης. Ορατό και μαζικό αναδεικνύεται ως ο κύριος αντίπαλος της δικτατορίας. Κομίζει νέα πολιτικά ήθη. Οργανώνεται «από τα κάτω». Δεν αναδεικνύει ηγεσία. Μόνο εκπροσώπους και συντονιστές εκλέγει. Λειτουργεί δημοκρατικά κάτω από συνθήκες δικτατορίας. Συμπαρασύρει ακόμα και αυτούς που αργότερα θα μετανιώσουν. Στη λειτουργία, δράση και οργάνωσή του μοιάζει με τα αναρχικά φοιτητικά κινήματα της Δύσης της δεκαετίας του ‘60. Ως προς τις πολιτικές του βλέψεις έχει ένα αριστερό προσανατολισμό. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μετατρέπει τη Χούντα σε πολιτικό πτώμα. Με την τραγωδία της Κύπρου, που η δικτατορία προκάλεσε, έγινε και η εξόδιος  ακολουθία.

Και σήμερα τι; Ενοχοποιείται η γενιά του Πολυτεχνείου για την οδυνηρή κατάσταση της χώρας. Έστω και αν ελάχιστοι της γενιάς συμμετείχαν στα κόμματα εξουσίας. Στα ένοχα κόμματα. Η συντριπτική πλειονότητα  «γύρισε στο σπίτι», όπως συμπεραίνει σχετική έρευνα. Θέλουν επίσης να πάψει να γιορτάζεται η επέτειος του Πολυτεχνείου . Γιατί όλα αυτά; Γιατί οι απανταχού συστημικοί- και ωφεληθέντες- που στηρίζουν το μνημόνιο, ξέρουν ότι το Πολυτεχνείο είναι σύμβολο αντίστασης απέναντι σε κάθε αυθαίρετη και αντικοινωνική εξουσία. Και σήμερα, με άλλους όρους, μια αυθαίρετη και αντικοινωνική πολιτική εξουσία έχουμε, η οποία καθοδηγείται από ξένα κέντρα και λογοδοτεί σε αυτά αγνοώντας απολύτως την κοινωνία και τις ανάγκες των ανθρώπων. Μόνο το περίβλημα της Δημοκρατίας μας έμεινε.  Αποτελεί, επομένως, κίνδυνο τόσο η «μυθοποιημένη» γενιά , όσο και οι γιορτασμοί του Πολυτεχνείου. Σήμερα που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για την αντιφασιστική, αντιρατσιστική και δημοκρατική διαπαιδαγώγηση των νέων μας.

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 18-4-14