Το πάθημα της ΔΗΜΑΡ

                 

                                                                          Του Ολύμπιου Δαφέρμου*

Η ΔΗΜΑΡ επέλεξε  να συγκυβερνήσει με δύο κόμματα απολύτως απαξιωμένα , τόσο ηθικά όσο και πολιτικά, χωρίς να χρειάζεται η κοινοβουλευτική της δύναμη για το σχηματισμό κυβέρνησης. Στόχος της, όπως ισχυρίστηκε, η σωτηρία της χώρας –υπονόησε ότι περίπου θυσιάζεται. Μπορούν όμως οι θύτες, εν προκειμένω  ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να σώσουν το θύμα, δηλαδή τη χώρα; Σαν παράλογο ακούγεται.

Η ΝΔ μετετράπη τυχοδιωκτικά , από τη μια στιγμή στη άλλη, από αντιμνημονιακή δύναμη σε μνημονιακή! Γεγονός που βεβαιώνει ότι στερείται αρχών και προγράμματος . Στερείται ηθικής.  Μοναδικός της στόχος λοιπόν η εξουσία  και τα εξ αυτής ιδιοτελή συμφέροντα. Αυτά ήταν γνωστά και ορατά. Η ΔΗΜΑΡ λοιπόν αποφασίζει και τους διαθέτει το ηθικό της κεφάλαιο. Έτσι μόνο μπόρεσαν και στάθηκαν ως κυβέρνηση. Γιατί όμως προέβη σε μια τέτοια ενέργεια;  Προφανώς στόχος της δεν ήταν η σωτηρία της χώρας γιατί  δεν θα αποχωρούσε τόσο σύντομα με την αφορμή της κατάργηση της ΕΡΤ. Εξ άλλου η χώρα για να σωθεί απαιτείται  και χρόνος και μια άλλη πολιτική. Προς το παρόν καταστρέφεται.

Ο λόγος  συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση ήταν η εξουσία. Συμβαίνει αυτό όταν στα νιάτα σου επέλεξες οραματικά κόμματα και βρισκόμενος στα όρια της τρίτης ηλικίας   εκτιμάς ότι προοπτική δεν υπάρχει. Τότε όλες οι φιλοδοξίες συμπυκνώνονται στην εξουσία. Καταλαμβάνει το κενό που άφησε ο ιδεαλισμός.

Συμμετείχε στην κυβέρνηση δίχως κανένα σχέδιο περάν εκείνου της παραμονής της χώρας στο ευρώ, το οποίο χρησιμοποίησε πληθωρικά ως  επιχείρημα, για να δικαιολογήσει κάθε της υποχώρηση και συμβιβασμό.

Κάπως αργά η ΔΗΜΑΡ συνειδητοποίησε ότι ο αυταρχισμός και ο ηγεμονισμός της δεξιάς, διά του Σαμαρά, ήταν όχι μόνο αφόρητος αλλά και επικίνδυνος για την πολιτική της επιβίωση. Αδιαφόρησε για τα βασανιστήρια, για το διορισμό χουντικού σε κυβερνητική θέση, για τις αντισυνταγματικές πράξεις, για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, για την ακροδεξιά φυσιογνωμία της κυβέρνησης, για την περιθωριοποίηση του κοινοβουλίου και για τις 18 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου! Οι τελευταίες αυτές πόσο αλήθεια διαφέρουν από τους αναγκαστικούς νόμους;  Αδιαφόρησε  για την ημιδικτατορία που δομούσε ο Σαμαράς! Ο ηγεμόνας αισθανόταν κυρίαρχος και ισχυρότατος . Αποφάσιζε και έπραττε, δίχως να δίνει λογαριασμό. Στην ΕΡΤ θα δείλιαζε; Ήρθε και ξεχείλισε το ποτήρι.  Τώρα η ΔΗΜΑΡ πρέπει να κάνει τον απολογισμό της. Να μας πει πότε χρησιμοποίησε το ηθικό της κεφάλαιο για να αντιμετωπίσει τις αντιδημοκρατικές αυθαιρεσίες του Σαμαρά. Φοβάμαι πως δεν θα υπάρχει ούτε ένα τέτοιο περιστατικό. Να μας πει τι διαφορετικό πρότεινε για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και της φτώχειας. Και εδώ μάλλον κενό θα συναντήσουμε. Ποιο σχέδιο πρότεινε, έστω σε ένα τομέα της κυβερνητικής ευθύνης, και τι αποτελέσματα είχε.

Αυτό που έβγαζε μάτι ήταν η αναλογία διορισμών των τριών εταίρων στον κρατικό μηχανισμό. Η κοινωνία άλλα περιμένει από τον έχοντα ηθικό κεφάλαιο και ο τίτλος του φέρει τη λέξη αριστερά. Φαίνεται πως η Κίρκη της εξουσίας τα ακυρώνει όλα. Αυτό ας το έχει υπόψη του ο ΣΥΡΙΖΑ.