Αυξάνει η φτώχεια στην Ελλάδα

Στην 4η θέση μεταξύ των 28 κρατών- μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το υψηλότερο ποσοστό πολιτών στο όριο της φτώχειας, βρίσκεται η Ελλάδα.

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τα οποία δημοσιοποιούνται στην έκθεση του ΙΟΒΕ, το ποσοστό των Ελλήνων που ζούσαν πέρυσι στο όριο της φτώχειας (εισόδημα μικρότερο από το 60% του εθνικού διάμεσου διαθέσιμου εισοδήματος) ανήλθε σε 34,6% ή σε 3.795.100 άτομα. Μάλιστα, το ποσοστό αυτό βαίνει συνεχώς αυξανόμενο από το 2010 και το πρώτο Μνημόνιο (27,6% το 2010, 27,7% το 2011, 31% το 2012 και 34,6% το 2013).

Σημειώνεται ότι σε χειρότερη θέση από την Ελλάδα, βρίσκονται η Βουλγαρία (49,3%), η Ρουμανία (41,7%) και η Λετονία (36,2%).

Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχουν εμπλακεί σε Μνημόνια, στο όριο της φτώχειας βρίσκεται το 30% των πολιτών στην Ιρλανδία, το 28,2% στην Ισπανία, το 27,1% στην Κύπρο και το 25,3% στην Πορτογαλία.

Οι πέντε χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «28», είναι η Ολλανδία (15%), η Τσεχία (15,4%), η Σουηδία (15,6%), η Φινλανδία (17,2%) και το Λουξεμβούργο (18,4%). Ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανέρχεται σε 24,8% και στην ευρωζώνη σε 23,3%.

Την  ίδια στιγμή,  με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ο κίνδυνος φτώχειας αυξήθηκε σημαντικά για την Ελλάδα μετά το 2010 και το ποσοστό της σχετικής φτώχειας αυξήθηκε κατά 3,4 εκατοστιαίες μονάδες ή κατά 17,3%. Παράλληλα, το χάσμα της φτώχειας αυξήθηκε κατά 24,1%, ενώ ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκε κατά 7 εκατοστιαίες μονάδες ή κατά 25,4%.

Από το κουτί της Πανδώρας

ΔΝΤ: Οι περικοπές μισθών βλάπτουν σοβαρά την παραγωγικότητα

  

Νέο mea culpa από το ΔΝΤ που αποδομεί τη συνταγή που ακολούθησε η τρόικα στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης στις οποίες επιβλήθηκαν σκληρά μέτρα λιτότητας. «Η δημοσιονομική προσαρμογή και οι περικοπές μισθών έπληξαν την παραγωγικότητα της Ελλάδας και δεν συνοδεύτηκαν με την τόνωση της ανταγωνιστικότητας» είναι η παραδοχή του ΔΝΤ σε νέα έκθεσή του με τίτλο «Προσαρμογή στις χώρες της Ευρωζώνης με ελλείμματα: Πρόοδος, προκλήσεις και πολιτικές».

Οι αναλυτές του ΔΝΤ παραδέχονται τις αστοχίες της πολιτικής που υιοθετήθηκε για τις χώρες της ευρωζώνης με προβληματικές οικονομίες - μεταξύ αυτών και η Ελλάδα - ομολογώντας στην ουσία ότι οι προσδοκίες για την αύξηση της παραγωγικότητας αποδείχθηκαν υπερβολικά αισιόδοξες. Οι τεχνοκράτες υπογραμμίζουν πως αν και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της ζώνης του ευρώ έχει γίνει πλεονασματικό, η εσωτερική εξισορρόπηση σε ελλειμματικές οικονομίες όπως της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας συνοδεύεται από υποτονική δραστηριότητα και πολύ υψηλή ανεργία, κάτι που καθιστά οδυνηρή την προσαρμογή.

Το ΔΝΤ αναφέρει για την Ελλάδα πως η μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος προήλθε από τις περικοπές μισθών, αλλά και ότι η πτώση της παραγωγής ήταν πολύ μεγάλη μετά το 2010 γεγονός που εν τέλει είχε αρνητικές επιπτώσεις. Το ΔΝΤ επισημαίνει πως η Ελλάδα θα χρειαστεί πολλά χρόνια για να μειώσει τις υποχρεώσεις της και να βελτιώσει την καθαρή εξωτερική της θέση και πως απαιτούνται πρόσθετες προσαρμογές για την επίτευξη του διττού στόχου της αποκατάστασης της εξωτερικής ισορροπίας, μέσω βιώσιμου χρέους και διατηρήσιμης ανάπτυξης που θα περιορίσει την ανεργία σε αποδεκτά επίπεδα.

 Σημείωση:Αυτό θα πει να είσαι ανεξέλεγκτη εξουσία. Λες και κάνεις ότι  θες, χωρίς επιπτώσεις. Και μετά σου λένε κάποιοι, παρακολουθήματα  του συστήματος, πως έχουμε δημοκρατία!!!

                                                                   ΟΔ

Μαριναλέντα: Το χωριό που οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη

Guerra social

  

Στο νότο της Ισπανίας, ο δρόμος είναι σαν ένα συλλογικό σαλόνι. Οι καφετέριες που είναι διάσπαρτες στο πεζοδρόμιο σφύζουν από ζωή, και οι κάτοικοι συναντιούνται για να μιλήσουν για τα γεγονότα της ημέρας, μέχρι αργά τη νύχτα. To καλοκαίρι, η θερμοκρασία ξεπερνά τους 40 βαθμούς Κελσίου και οι μυρωδιές των φρέσκων θαλασσινών ξεπηδούν από τις κουζίνες και τα εστιατόρια. Αυτή η αρχετυπικά ισπανική σκηνή περιγράφει μια περιοχή της Ανδαλουσίας, τη Μαριναλέντα, όπου η ζωή βασίζεται  περισσότερο στο δημόσιο παρά στο ιδιωτικό συμφέρον. Επιμέλεια: Μικαέλα Κόλλια

Φαινομενικά, η Μαριναλέντα δε διαφέρει από αρκετές από τις τοπικές κοινωνίες που βρίσκονται στη νότια οροσειρά Σιέρα Σουρ, αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά, αναδεικνύονται σημάδια που αποκαλύπτουν το τ πραγματικά συμβαίνει εκεί. Ίσως είναι τα ονόματα των δρόμων (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Αλληλεγγύη και Σαλβαδόρ Αλιέντε Πλάθα). Ίσως είναι το γκράφιτι (σφυριά και δρεπάνια  δίπλα σε ένα αναρχικό «Α», αδιαφορώντας για τις διαφορές των δύο ιδεολογιών όπως αυτές καταγράφηκαν στο πρόσφατο ακόμα παρελθόν της χώρας). Ίσως είναι η προτομή του Τσε, η οποία στέκει αγέρωχη στο εξωτερικό τοίχωμα του τοπικού αθλητικού γηπέδου.

Η Μαριναλέντα έχει ονομαστεί «κομμουνιστική ουτοπία» της Ισπανίας, αν και η αυτή η τοπική παραλλαγή παρουσιάζει λίγες ομοιότητες με το σοβιετικό μοντέλο, το οποίο συσχετίζεται με τη φράση. Βάζοντας, όμως, τις κατηγοριοποιήσεις και τις ταμπέλες στην άκρη, αυτό που είναι σημαντικό να αναφερθεί, είναι ότι, μετά την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο στα μέσα του 1970, ο κοινωνικός ιστός της πόλης έχει υφανθεί από πολύ διαφορετικά οικονομικά νήματα σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Ανάμεσα στα βήματα που συντέλεσαν στο να γίνει η Μαριναλέντα φάρος ελπίδας, είναι η δημιουργία ενός  συνεταιριστικού ελαιουργείου, τα σπίτια που είναι χτισμένα από και για την κοινότητα, και μια απαλλοτρίωση μεγάλης κλίμακας στα σούπερ μάρκετ, με επικεφαλής τον δήμαρχο της πόλης, μέσω της οποίας οι εισπράξεις δόθηκαν στις τράπεζες τροφίμων.

Το νόμισμα της άμεσης δράσης

Δεδομένου ότι η ισπανική οικονομία συνεχίζει μετά το 2008 να βουτά στο κενό, η ανεργία βρίσκεται στο 26% σε εθνικό επίπεδο και πάνω από το 50% των νέων δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Εντούτοις, η Μαριναλέντα μπορεί να υπερηφανεύεται για ένα μέτριο αλλά σταθερό επίπεδο απασχόλησης σε τοπικό επίπεδο, στο οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τουλάχιστον κάποια εργασία ενώ όσοι δεν έχουν, προστατεύονται από ένα ισχυρό δίχτυ ασφαλείας.

Αλλά πέρα από τα μακροοικονομικά μεγέθη, η Μαριναλέντα έχει ένα νόμισμα που σπάνια συναντά κανείς πέρα από ομάδες ακτιβιστών μικρής κλίμακας ή αυτόχθονες κοινότητες που αγωνίζονται ενάντια στα καταστροφικά αναπτυξιακά έργα. Πρόκειται για το νόμισμα της άμεσης δράσης. Αντί να βασίζονται αποκλειστικά σε μετρητά, οι «Μαριναλένιος» με συλλογικό αγώνα έχουν δημιουργήσει μια σειρά εναλλακτικών συστημάτων.

Όταν τα χρήματα δεν ήταν άμεσα διαθέσιμα, οι Μαριναλένιος στράφηκαν σε ένα άλλο σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι, μεταξύ άλλων, καταλάμβαναν, κατά καιρούς, εκτάσεις που ανήκαν στην αριστοκρατία της Ανδαλουσίας και τις διέθεταν προς εκμετάλλευση στο λαό.

Ενώ εξακολουθούν να λειτουργούν με κάποιο βαθμό κεντρικής εξουσίας, το τοπικό συμβούλιο έχει περιέλθει στα χέρια εκείνων που εξυπηρετεί. Οι γενικές συνελεύσεις συγκαλούνται σε τακτική βάση, έτσι ώστε οι κάτοικοι να μπορούν να συμμετέχουν στις αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή τους. Οι συνελεύσεις προωθούν, επίσης, τη δημιουργία χώρων, όπου οι άνθρωποι μπορούν να συναντηθούν και να συνομιλήσουν  για να οργανώσουν ό, τι αφορά την κοινότητα, μέσω της συλλογικής δράσης.

«Το καλύτερο πράγμα που έχουμε εδώ στη Μαριναλέντα, και δεν μπορείτε να το βρείτε σε άλλα μέρη, είναι η γενική συνέλευση», λέει ο, εδώ και χρόνια, υπάλληλος του συμβουλίου της Μαριναλέντα, Μανουέλ Γκιτιέρεθ Ντανέρι. Επισημαίνοντας ότι ακόμη και ήσσονος σημασίας προβλήματα αντιμετωπίζονται συλλογικά μέσω της συνέλευσης, προσθέτει ότι, «καθώς η πόλη δεν έχει καμία αστυνομική ή δικαστική αρχή, η συνέλευση είναι το μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούν να συζητούν τα προβλήματα τους  ώστε όλοι μαζί να βρίσκουμε λύσεις».

Παράλληλα ο δήμαρχος, Χουάν Μανουέλ Σάντσεθ Γκορδίγιο, έχει καταφέρει να εξασφαλίσει σημαντική οικονομική στήριξη από την πολιτειακή κυβέρνηση, γεγονός που ο Ντανέρι το αποδίδει στην παράδοση της πόλης για άμεση δράση.

Ως αποτέλεσμα, η μικρή πόλη μπορεί να υπερηφανεύεται για τις εκτεταμένες αθλητικές εγκαταστάσεις, για τον όμορφο και καλοδιατηρημένο βοτανικό κήπο, καθώς και για μια σειρά από υπηρεσίες και υποδομές που καλύπτουν τις πιο βασικές ανάγκες. Όπως δήλωσε ο Ντανέρι στο Contributoria.com, «για ένα μικρό χωριό σαν αυτό, με όχι περισσότερα από 2.700 άτομα, έχουμε πολλές δυνατότητες».

Ο Βρετανός Κρις Μπερκ, ο οποίος ζει στην Μαριναλέντα πολλά χρόνια, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η πρόσβαση στη δημόσια πισίνα κοστίζει μόνο με 3 € για ολόκληρο το καλοκαίρι. Παράλληλα, ο Μπέρκ θυμάται τον δήμαρχο Σάντσεθ Γκορδίγιο να του λέει, «όλη η ιδέα του τόπου είναι ότι ο καθένας μπορεί να αντέξει οικονομικά μια καλή ζωή». Ο Μπέρκ, επικαλούμενος τον ρεαλισμός, αναφέρει πως δεν μπορεί να υπάρξει μια ουτοπία χωρίς κάποιες ζημιογόνες εγκαταστάσεις.
             
Από την κατοχή στη συνεργασία

Το 1979, ο Σάντσεθ Γκορδίγιο εξελέγη για πρώτη φορά δήμαρχος της πόλης και ηγήθηκε μιας εκτεταμένης εκστρατείας για να αλλάξει την πορεία της Μαριναλέντα, η οποία ξεκίνησε με απεργίες πείνας και με την κατάληψη εκτάσεων γης.

Από την πλευρά του, ο Μανουέλ Μαρτίν Φερνάντεθ, που ενεπλάκη από την αρχή στον αγώνα, εξηγεί πώς μέσα από τη διαδικασία της γενικής συνέλευσης, η κοινότητα αποφάσισε ότι κάτι έπρεπε να γίνει για να ανακόψουν τη ροή της μετανάστευσης από τη Μαριναλέντα. Με το σκοπό αυτό, προέβησαν στην κατάληψη μιας κοντινής δεξαμενής, ώστε να πείσουν την περιφερειακή κυβέρνηση να τους διαθέσει αρκετό νερό για γεωργικές καλλιέργιες. Έτσι, άρχισαν να δημιουργούν θέσεις εργασίας για όλους τους κατοίκους, προσφέροντάς τους κίνητρα και ελπίδα.

Μετά από την επιτυχία της δράσης αυτής, κατέλαβαν 1.200 εκτάρια αρδευόμενων εκτάσεων, οι οποίες την εποχή εκείνη ανήκαν σε μια αριστοκρατική οικογένεια. Το 1991, το οικόπεδο απαλλοτριώθηκε επίσημα και πέρασε στην τοπική χρήση. «Χρειάστηκαν 12 χρόνια για να αποκτήσουμε τη γη», εξηγεί ο Μανουέλ Μαρτίν Φερνάντεθ, αποκαλώντας τη νίκη τους «μια κατάκτηση».

Σήμερα, μεγάλες εκτάσεις με ελιές, αγκινάρες, φασόλια και πιπεριές αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της τοπικής οικονομίας, ενώ η γη διοικείται συλλογικά από το συνεταιρισμό «El Humoso». Ο Γκορδίγιο, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους η πόλη επέλεξε να δώσει προτεραιότητα στις καλλιέργειες που χρειάζονταν αρκετό εργατικό δυναμικό, υπογραμμίζει ότι ο στόχος δεν είναι η δημιουργία κέρδους, αλλά θέσεων εργασίας.

Καθώς οι περισσότεροι κάτοικοι στη Μαριναλέντα απασχολούνται σε γεωργικές δουλειές, είτε στα χωράφια ή στο εργοστάσιο συσκευασίας, η εργασία εκεί είναι εποχιακή και κυμαίνεται από έτος σε έτος. Αλλά σε αντίθεση με πολλές μικρές γεωργικές πόλεις, στη Μαριναλέντα  η εργασία μοιράζεται σε όσους την έχουν ανάγκη.

Η Ντολόρες Βαλδεράμα Μαρτίν, η οποία έχει ζήσει στην Μαριναλέντα ολόκληρη τη ζωή της και εργάζεται στο εργοστάσιο κονσερβοποιίας «Humoso» τα τελευταία 14 χρόνια, εξηγεί, στο Contributoria.com, ότι εάν 200 άνθρωποι ψάχνουν για δουλειά, αλλά χρειάζονται μόνο 40 εργαζομένους, συγκεντρώνονται όλοι μαζί για να αποφασίσουν τί θα κάνουν. «Συγκεντρώνοντας όλους αυτούς τους ανθρώπους που επηρεάζονται άμεσα, έχουμε δημιουργήσει ομάδες των 30 έως 40 ατόμων, και κάθε ομάδα εργάζεται για δύο ημέρες».

Ενώ ο συνεταιρισμός αποτελείται από εννέα ξεχωριστές οντότητες, η Ντολόρες Βαλδεράμα Μαρτίν σημειώνει ότι για σημαντικά θέματα, όπως η κατανομή της εργασίας, αποφασίζουν συλλογικά. Επιπλέον, πολλά θέματα που επηρεάζουν ολόκληρη την πόλη, τίθενται στη γενική συνέλευση. Προειδοποιεί, όμως, ότι, όπως συμβαίνει οπουδήποτε αλλού, όταν δεν υπάρχει κάποιο έργο, κάποιοι μένουν άνεργοι.

Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης επικρίνει τη σχετική έλλειψη εργασίας, αλλά το ευρύτερο δίχτυ κοινωνικής ασφάλισης βασίζεται στις αρχές της άμεσης δράσης και της αμοιβαίας ενίσχυσης, γεγονός που σημαίνει ότι, σε αντίθεση με άλλα μέρη της χώρας, οι μισθοί δύο μηνών μπορεί να είναι αρκετοί για να συντηρήσουν μια οικογένεια για ένα έτος. Στον πυρήνα αυτής της λογικής, είναι η προσέγγιση της πόλης σε ό,τι αφορά τη στέγαση, η οποία προσφέρει ένα από τα σαφέστερα παραδείγματα για το πώς η συλλογική προσπάθεια μπορεί να γεμίσει το κενό που αφήνει μια στάσιμη οικονομία.

Τα σπίτια της κοινότητας

Όταν πολλοί νέοι άνθρωποι σκέφτονται να κάνουν το πρώτο βήμα στην αγορά κατοικίας, τα χρήματα είναι αναπόφευκτα το μεγαλύτερο εμπόδιο. Η σημερινή κατάσταση της οικονομίας, καθιστά όλο και πιο ανέφικτο αυτό το βήμα για τη σύγχρονη γενιά, γνωστή και ως «παρατημένη γενιά».

Παρόλα αυτά, ο δήμαρχος Σάντσεθ Γκορδίγιο, χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό κρατικών επιδοτήσεων στέγασης για οικοδομικά υλικά με τη δωρεάν εργασία για την κατασκευή σπιτιών, έχει καταφέρει να αφαιρέσει τη στέγαση από την ελεύθερη αγορά. Αντ 'αυτού, τα μέλη της κοινότητας εργάζονται για την κατασκευή μπλοκ κατοικιών, μαζί με αρχιτεκτονικά σχέδια που παρέχονται από το δημοτικό συμβούλιο, χωρίς να ξέρουν εκ των προτέρων ποιο σπίτι θα ανήκει σε ποια οικογένεια.

Τα σπίτια, περίπου 350 μονάδες συνολικά, με αρκετές νέες κατασκευές, είναι μέρος ενός οικοδομικού συνεταιρισμού. Μάλιστα, οι πολίτες πληρώνουν  μόνο 15 € το μήνα για στεγαστικά δάνεια.

Η οικονομία άμεσης δράσης

Ενώ ο καπιταλισμός πλαισιώνει τις σχέσεις ως μια σειρά από ιδιοτελείς οικονομικές συναλλαγές, η Μαριναλέντα, στηρίζεται σε ένα μοντέλο αμοιβαίας βοήθειας. Όπως αναφέρουν οι ντόπιοι, αν και τα χρήματα που κυκλοφορούν στην πόλη είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με άλλες περιοχές, το μυστικό τους είναι ότι συνεργάζονται για την αντιμετώπιση κοινών αναγκών. Τα χρήματα είναι απλά ένας τρόπος για τη διευκόλυνση των δράσεών τους, οι οποίες δημιουργούν στους ανθρώπους το κίνητρο να συμμετέχουν σε εργασίες που σε άλλη περίπτωση μπορεί να μην ενδιαφέρονταν να κάνουν.

Η άμεση δράση, έχει τις ρίζες της στα κοινά συμφέροντα και αφορά στις συλλογικές  πρακτικές. Η άμεση δράση εξαλείφει το χάσμα μεταξύ όσων παρέχουν αγαθά και υπηρεσίες και των καταναλωτών, καθιστώντας περιττή την ύπαρξη μεσάζοντα. Όι εργαζόμενοι σε ένα τομέα είναι οι ίδιοι που απολαμβάνουν τους καρπούς της εργασίας τους, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.

Αν και η Μαριναλέντα έχει τις αδυναμίες της, μας θυμίζει ότι τα εναλλακτικά οικονομικά μοντέλα δεν είναι απλά εφικτά, αλλά υπάρχουν ήδη. Ένα εντυπωσιακό κομμάτι του γκράφιτι σε κεντρικό δρόμο της πόλης απεικονίζει μια ονειροπαγίδα, με ένα σφυρί και ένα δρεπάνι. Το συνοδευτικό μήνυμα προτρέπει: «Πιάστε τα όνειρά σας. Η ουτοπία είναι εφικτή».

Από το Contributoria.com

BlackRock: Πρώτη σε επικινδυνότητα για χρεοκοπία η Ελλάδα

20:19 | 21 Ιουλ. 2014

  

Στην πρώτη θέση παγκοσμίως τοποθετεί η BlackRock την Ελλάδα με βάση την επικινδυνότητα για χρεοκοπία. Ειδικότερα, με βάση του δείκτη κινδύνου που διαμορφώνεται βάση των δημοσιονομικών στοιχείων κάθε χώρας, η Ελλάδα καταλαμβάνει την πρώτη θέση στη σχετική λίστα, υψηλότερα ακόμη και από την Αργεντινή, παρά τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η τελευταία για μία ακόμη φορά με την εξυπηρέτηση του χρέους της.

Σύμφωνα με την έκθεση επιβαρυντική είναι για την Ελλάδα η πολιτική αστάθεια.

Επιδείνωση των οικονομικών προοπτικών κατέγραψε η BlackRock και για τις αναδυόμενες οικονομίες της Αργεντινής, της Βραζιλίας και της Ρωσίας. Έτσι, η Βραζιλία υποχώρησε τέσσερις θέσεις, στην 31η, ανάμεσα στις 50 χώρες, η Ρωσία έπεσε τρεις θέσεις, στην 24η, και η Αργεντινή, έπεσε μια θέση, στην 45η, σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο.

Στον αντίποδα το τελευταίο διάστημα ευνοήθηκαν οι αναπτυγμένες αγορές και κατά συνέπεια το Βέλγιο ανέβηκε τέσσερις θέσεις, η Βρετανία τρεις και η Ολλανδία δύο.

Μάνος Χατζιδάκις: Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

11:09 | 08 Μάιος. 2012

  

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη.Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

(*Κείμενο του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το οποίο  είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία)

  

από το tvxs

Η αποτυχία της λιτότητας

Ελμαρ Αλτφατερ

Από τον Θανάση Γιαλκέτση

Επιφανής εκπρόσωπος της γερμανικής αριστερής διανόησης, ο 76χρονος σήμερα Ελμαρ Αλτφατερ ήταν καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου μέχρι το 2004, οπότε συνταξιοδοτήθηκε. Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο ιταλικό περιοδικό «Micromega».

• Καθηγητή Αλτφατερ, σε ένα πρόσφατο κείμενό σας, με το οποίο συμμετείχατε στη συζήτηση που αναπτύχθηκε στη Γερμανία για το μέλλον της Ευρώπης, γράψατε: «Στις αρχές του 21ου αιώνα, επέστρεψε στην Ευρώπη η μεγάλη φτώχεια, η οποία μετά το 1945, στη διάρκεια των “σοσιαλδημοκρατικών δεκαετιών” που σημαδεύτηκαν από την επιρροή του κεϊνσιανισμού, είχε εξαλειφθεί». Εσείς είστε ένας από τους μεγαλύτερους επικριτές στη Γερμανία των πολιτικών της λιτότητας, στις οποίες αποδίδετε αυτήν την επιστροφή της φτώχειας στη γηραιά ήπειρο. Γιατί;

Αυτή δεν είναι μόνον η δική μου θέση. Είναι πολλοί σήμερα εκείνοι που κατανοούν ότι οι πολιτικές της λιτότητας μοιραία θα αποτύχουν. Το γνωρίζουμε ήδη από τη δεκαετία του 1980, από την κρίση του χρέους στις αναπτυσσόμενες χώρες, που υποχρεώθηκαν να εφαρμόσουν σκληρότατες πολιτικές λιτότητας. Η λιτότητα είναι προορισμένη να αποτυγχάνει πάντοτε και για λόγους συστημικού χαρακτήρα. Πρώτα απ’ όλα, για να το πούμε με όρους κλασικά κεϊνσιανούς, επειδή μειώνει την εσωτερική ζήτηση. Και χωρίς εσωτερική ζήτηση δεν υπάρχει ανάπτυξη, επομένως ούτε και έξοδος από την κρίση. Δεύτερον, επειδή προκαλεί την αύξηση των κερδών και τη μείωση των μισθών και αυτό, αργά ή γρήγορα, οδηγεί στην καταστροφή του κοινωνικού συμβιβασμού μεταξύ των τάξεων, στην καταστροφή δηλαδή εκείνης της ισορροπίας που είχε αναδυθεί στις δεκαετίες μετά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. Αυτές οι πολιτικές έχουν γίνει σήμερα η ευρωπαϊκή καθημερινότητα και βλέπουμε τα ολέθρια αποτελέσματά τους στις χώρες του Νότου, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και βέβαια η Ιταλία.

• Στα πιο πρόσφατα βιβλία σας έχετε περιγράψει τα διάφορα στάδια που οδήγησαν στη σημερινή οικονομική κρίση. Πώς φτάσαμε ώς εδώ;

Η οικονομική κρίση που άρχισε το 2008 μπορεί να κατανοηθεί μόνον αν μελετήσουμε την ιστορία του καπιταλισμού μετά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρέπει να θυμηθούμε άλλη μια φορά ότι όλα άρχισαν στις δεκαετίες 1970 και 1980, όταν απελευθερώθηκαν οι χρηματοπιστωτικές αγορές, καταρρίφθηκε το σύστημα των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Μπρέτον Γουντς, εγκαταλείφθηκε η διαμόρφωση των τιμών συναλλάγματος στις αγορές, δηλαδή στους μεγάλους πρωταγωνιστές της οικονομίας της αγοράς: τις μεγάλες τράπεζες, τα μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια, τους μεγάλους κερδοσκόπους. Πρωταγωνιστές που προσέλαβαν βαθμιαία υπέρμετρες διαστάσεις. Και σήμερα δεν υπάρχει πολιτικός που να μην αναγνωρίζει ότι οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια έχουν γίνει υπερβολικά μεγάλα ώστε να μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο.

Η δεύτερη πηγή της κρίσης πρέπει να εντοπιστεί στην απελευθέρωση των επιτοκίων και στο λεγόμενο «Big Bang», όταν η κυβέρνηση της κυρίας Θάτσερ άρχισε να απορρυθμίζει τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Η απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών, που έγινε από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στη δεκαετία του 1980, διεύρυνε υπέρμετρα τη δύναμή τους και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τις κερδοσκοπικές κινήσεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Η χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία, από την άλλη μεριά, ζει από τη συνεχή δημιουργία χρεών. Οι κερδοσκόποι μπορούν να έχουν δουλειές μόνον αν φτιάχνουν χρέη. Τα έχουν ανάγκη. Και επομένως δεν είναι τυχαίο που έγινε δυνατός, παράλληλα με τη διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα της οικονομίας, ένας ιστορικός κύκλος διαρκούς χρέωσης. Αρχισε στη δεκαετία του 1980 με τα χρέη των αναπτυσσόμενων χωρών, που οδήγησαν στην κρίση τους, έπειτα υπήρξε η υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, που οδήγησε στην οικονομική κρίση του 1997, κατόπιν υπήρξε η υπερχρέωση των επιχειρήσεων της «νέας οικονομίας» στις ΗΠΑ, που οδήγησε το 2000 στην έκρηξη της κερδοσκοπικής φούσκας.

Μετά την κρίση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο Γκρίνσπαν μείωσε τόσο πολύ τα επιτόκια ώστε δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την πρακτική των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων, η οποία τελικά οδήγησε με τη σειρά της στην κρίση των αναξιόχρεων οφειλετών. Συμπερασματικά, υπάρχει πάντοτε ανάγκη οφειλετών, αυτοί πρέπει να είναι ικανοί να πληρώνουν και, προκειμένου να καταστεί αυτό δυνατό, χρειάζεται η λιτότητα. Η συνέπεια είναι ότι όλα μεταφέρονται από τις δημόσιες επενδύσεις του κοινωνικού κράτους στην εξυπηρέτηση του χρέους. Αυτό οδηγεί σε μιαν απίστευτη κοινωνική αναδιανομή από τα κάτω προς τα πάνω, προς όφελος των μεγάλων χρηματοοικονομικών ομάδων του πλανήτη. Και εμείς βρισκόμαστε τώρα ακριβώς σε αυτήν την κατάσταση. Παρακολουθούμε μια συνεχή αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, όπως επιβεβαιώνουν όλες οι στατιστικές. Βλέπουμε να καταστρέφονται σταδιακά οι οικονομικές και πολιτικές βάσεις των δημοκρατικών συστημάτων, τα οποία γίνονται γι’ αυτόν τον λόγο μεταδημοκρατίες, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Κόλιν Κράουτς. Μια αντιστροφή αυτής της τάσης θα γινόταν εφικτή μόνον αν μειώνονταν οι μεγάλες περιουσίες των πλουσίων, αν ελεγχόταν η πείνα τους για χρέη και αν επιστρέφαμε στην πραγματικότητα μιας κανονικής φάσης συσσώρευσης του κεφαλαίου.

• Στη συζήτηση που αναπτύχθηκε στη Γερμανία εσείς, ωστόσο, ασκήσατε κριτική στις θέσεις όσων, όπως ο Βόλφγκανγκ Στρεκ, θεώρησαν εφικτή εναλλακτική λύση στις πολιτικές της λιτότητας την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Γιατί έχει σημασία σήμερα να υπερασπιζόμαστε το ευρωπαϊκό σχέδιο;

Οταν άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν σαφές ότι θα χρειαζόταν μια βαθύτερη συζήτηση για τις πραγματικές προοπτικές του κοινού νομίσματος. Τότε υπήρχε αντίθετα ένα είδος ευρωπαϊστικής ευφορίας, που οφειλόταν πρώτα απ’ όλα στην κατάρρευση του σοσιαλιστικού συστήματος, αλλά και στην πεποίθηση ότι μια κοινή νομισματική ένωση θα μας προστάτευε όλους από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, όπως εκείνες που έκανε ο Σόρος εκείνη την εποχή. Θυμάμαι ότι όποιος τότε προσπάθησε να εκφράσει κριτικές γνώμες για τη διαδικασία νομισματικής ενοποίησης στιγματιζόταν αμέσως ως αντιευρωπαίος, εθνικιστής και δεχόταν διάφορες προσβολές. Αυτό συνέβη και σε μένα. Τώρα όμως έρχονται πρόσωπα, μετά από είκοσι πέντε χρόνια, και μας λένε ότι πρέπει να γυρίσουμε προς τα πίσω και ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε το ευρώ.

Αυτές οι θέσεις αγνοούν την ιστορία που υπάρχει πίσω από τη νομισματική ένωση, το νόημά της. Κυρίως όμως δεν συνυπολογίζουν συγκεκριμένους λόγους οικονομικού χαρακτήρα. Αν οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου έβγαιναν από το ευρώ, αυτό θα είχε συνέπεια την υποτίμηση του νομίσματός τους. Κάθε υποτίμηση καθιστά όμως πιο ακριβές τις εισαγωγές. Τα πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν να προκύψουν για τις εξαγωγές θα περιορίζονταν δραστικά ή θα εκμηδενίζονταν από τα πρόσθετα κόστη για τις εισαγωγές. Σε δεύτερο επίπεδο, στον καιρό του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, στον οποίο από τον συνολικό όγκο των συναλλαγών μόνο το 1%-2% σχετίζεται με αγαθά και υπηρεσίες και το υπόλοιπο, το 99%, είναι καθαρά χρηματικές συναλλαγές, η υποτίμηση των νομισμάτων θα ήταν ακόμη μια ευκαιρία πλουτισμού για τους κερδοσκόπους. Τρίτον, είναι το ζήτημα που προανέφερα, του ελέγχου των κεφαλαίων, που παραπέμπει στη δημιουργία συλλογικών πολιτικών μέτρων. Αν μια χώρα βγει από το ευρώ, καταργεί τις βάσεις για μια κοινή νομισματική πολιτική. […]

Από την Εφημερίδα των Συντακτών

Τουλάχιστον 5.000.000 ευρώ στο Δημόσιο αν είχαν ελεγχθεί μόλις 14 της Λίστας Λαγκάρντ!

SHARE

• lagard.jpg

  

19 Ιουλίου

20:042014

Εκτύπωση του άρθρουΜοιράσου αυτό το άρθρο

1 Σχόλιο

Της Ελευθερίας Κόλλια

Ποσό 5 εκατ. ευρώ θα μπορούσε να έχει εισπράξει το Δημόσιο αν είχαν ελεγχθεί μόνο 14 από τα 2.062 πρόσωπα της λίστας Λαγκάρντ! Σύμφωνα με πληροφορίες του «Βήματος», οι ανακριτικές Αρχές έχουν υπολογίσει - και μάλιστα πολύ συντηρητικά, με βάση τον φόρο εισοδήματος - τη ζημιά που υπέστη το Δημόσιο από το γεγονός ότι οι πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ Ιωάννης Διώτης και Ιωάννης Καπελέρης δεν διενήργησαν τους ελέγχους που όφειλαν, πχ. για μη δηλωθέντα εισοδήματα, ως προς τα πρόσωπα που απαρτίζουν τη λίστα Λαγκάρντ, αφήνοντας ουσιαστικά σε αχρηστία ένα βασικό εργαλείο για τις φορολογικές αρχές.

Πηγή που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμη επισημαίνει καταρχήν ότι το ποσό των 5 εκατομμυρίων είναι απλώς ενδεικτικό, βεβαιώνει δε, ότι πρόσωπο που συγκαταλέγεται στην επίμαχη λίστα κατέθεσε προσφάτως 500.000 ευρώ από τον φόρο που του αναλογούσε - «ζεστό χρήμα στον δημόσιο κορβανά», λέει χαρακτηριστικά. 

Οι Διώτης και Καπελέρης καλούνται πάντως να δώσουν εξηγήσεις για «τα έργα και τις ημέρες τους» ενώπιον των ειδικών ανακριτών Διαφθοράς κ. Χρήστου Παπακώστα και κ. Δημήτρη Καβαλάρη την προσεχή εβδομάδα, στις 23 Ιουλίου. Οι πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ αναμένονται στην Ευελπίδων την Τετάρτη, όπως όλα δείχνουν όμως δεν θα επιλέξουν να περιγράψουν τώρα λεπτομέρειες και χειρισμούς που τους ενέπλεξαν στην ιστορία, αλλά τον Σεπτέμβριο, αφού λάβουν προθεσμία για να απολογηθούν.

Αμφότεροι κατηγορούνται για κακουργηματική απιστία σε βάρος του Δημοσίου, ενώ ο Ιωάννης Διώτης βαρύνεται και με την κατηγορία υπεξαίρεσης εγγράφου. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μέχρι σήμερα υπολογισθείσα ζημία υπερβαίνει το όριο του κακουργήματος.

Οι ανακριτές έδωσαν το πράσινο φως για τις απολογίες αφού προηγουμένως πήραν στα χέρια τους τις πολυαναμενόμενες εκθέσεις ελέγχου από το ΣΔΟΕ και τις κατά τόπους αρμόδιες ΔΟΥ. Οι εκθέσεις αυτές συντάχθηκαν με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ και αποτελούν τον πυρήνα του έργου που έχουν εκπονήσει υπάλληλοι των οικονομικών υπηρεσιών, με εντολή των οικονομικών εισαγγελέων κ.κ. Παναγιώτη Αθανασίου και Γαληνού Μπρη, και την ενεργή παρέμβαση του επίκουρου οικονομικού εισαγγελέα κ. Ιωάννη Δραγάτση, να επιταχύνουν τους ελέγχους προκειμένου να διαπιστωθεί αν και κατά πόσο τα 2.062 πρόσωπα της λίστας έχουν διαπράξει το αδίκημα της φοροδιαφυγής και της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα. Στην έρευνα μάλιστα έχει συμμετάσχει καθοριστικά και το ΚΕΦΟΜΕΠ, το Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου.

Σε κάθε περίπτωση, ο συγκεκριμένος έλεγχος δεν αφορά τον πρώην υπουργό Γιώργο Παπακωνσταντίνου και τα συγγενικά του πρόσωπα, τα ονόματα των οποίων «αφαιρέθηκαν» από την επίμαχη λίστα. Το εν λόγω σκέλος της υπόθεσης αφορά τον Άρειο Πάγο, όπου και έχει ολοκληρωθεί η ανάκριση ενώπιον του ειδικού αρεοπαγίτου ανακριτή κ. Ιωσήφ Τσαλαγανίδη. Εκκρεμεί ακόμη άλλωστε η πρόταση του εισαγγελέα για την παραπομπή ή μη του πρώην υπουργού στο Ειδικό Δικαστήριο.

Πηγή: tovima.gr

Έλα Μπάμπη πες την αλήθεια,για ποιον το έκανες;

ΠΑΝΔΩΡΙΚΩΣ

⌂ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ RSS FEED

SHARE

• vaxevanis.png

  

19 Ιουλίου

13:542014

Εκτύπωση του άρθρουΜοιράσου αυτό το άρθρο

✎από Κώστας Βαξεβάνης

27 Σχόλια

Του Κώστα Βαξεβάνη

Πριν από αρκετά χρόνια, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ξεκίνησε την νομοπαρασκευαστική του καριέρα, αλλάζοντας πέντε λέξεις στον Ποινικό Κώδικα, χωρίς να το απαιτεί ούτε ο νομικός κόσμος, ούτε κανένας άλλος. Με την μικρή αυτή επέμβαση, πάνω από 400 άτομα, όλοι επιφανείς Θεσσαλονικείς, οι οποίοι αντιμετώπιζαν ποινές φυλάκισης πάνω από 10 χρόνια, έμειναν ελέυθεροι και ευγνώμονες φυσικά στον γκουρού της νομικής τέχνης. Όλοι τους εμπλέκονταν σε σκάνδαλο μετεγγραφών φοιτητών από Πανεπιστήμια της Ανατολικής Ευρώπης στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Γιατροί, στρατηγοί, καθηγητές Πανεπιστημίου, βουλευτές,η αφρόκρεμα της Θεσσαλονίκης, είχαν καταφέρει να κάνουν μετεγγραφές των παιδιών τους με πλαστές βεβαιώσεις, πως είχαν προβλήματα υγείας. Ο Βενιζέλος έκανε το αδίκημα, από κακούργημα, πλημμέλημα με αποτέλεσμα να παραγραφεί.

Τέτοια απροκάλυπτη χρήση των νόμων υπέρ εγκληματιών είχε να γίνει χρόνια. Κατά καιρούς στα νομοσχέδια περί «αποσυμφόρησης των φυλακών» περνούν φωτογραφικές νομικές προβλέψεις για να αποφυλακιστεί κάποιος εγκληματίας του λευκού κολάρου. Ποτέ όμως κανένας υπουργός και καμία κυβέρνηση δεν επιχείρησε να απελευθερώσει εμπόρους ναρκωτικών για να αποσυμφορήσει φυλακές ή για να επιδείξει ευαισθησία περί τον σωφρονισμό.

Ώσπου εμφανίστηκε ο Βενιζέλος του μέλλοντος που λέγεται Χαράλαμπος Αθανασίου. Πρώην δικαστής ,Αρεοπαγίτης μάλιστα, επέλεξε να αποδώσει Δικαιοσύνη, περνώντας ένα άρθρο στο νομοσχέδιο περί Τροποποίησης του Ποινικού Κώδικα που απελευθερώνει εμπόρους ναρκωτικών. Από τις φυλακές, προκειμένου να αποσυμφορηθούν, δεν θα βγουν ούτε πορτοφολάδες, ούτε χρήστες, ούτε μικροκλέφτες που δεν έχουν να πληρώσουν την ποινή του. Θα βγουν έμποροι ναρκωτικών.

Στο Νόμο 4274 που ψηφίστηκε στο θερινό τμήμα της Βουλής, προβλέπεται πως «όσοι έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα ή αμετάκλητα σε ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης άνω των δέκα ετών για εγκλήματα που προβλέπονται στον νόμο 3459 του 2006 απολύονται υπό όρους, αν έχουν συμπληρώσει το ένα τρίτο της πραγματικής έκτισης της ποινής που τους επιβλήθηκε”. Και ποιός είναι ο νόμος 3459/2006 ο οποίος δεν κατονομάζεται αλλά περιγράφεται με έναν αριθμό στο Νομοσχέδιο; Μα ο νόμος περί ναρκωτικών. Και ποιοί καταδικάζονται με ποινές κάθειρξης πάνω από 10 χρόνια; Οι χρήστες, τα βαποράκια, οι έμποροι; Όχι φυσικά. Οι μεγαλέμποροι, όσοι παρασκευάζουν ή καλλιεργούν ναρκωτικά, όσοι εισάγουν ή πωλούν σε μεγάλες ποσότητες όπως περιγράφει ο ίδιος ο νόμος.

Ο Αθανασίου αποφυλακίζει μεγαλεμπόρους για να ανασάνουν οι φυλακές; Για να κάνει πιο δίκαιο τον Ποινικό Κώδικα; Για να αποδώσει Δικαιοσύνη; Ή ενδεχομένως για να συναγωνιστεί τον Βενιζέλο στο νομικό του έργο και να μείνει στην ιστορία ως ο Ευάγγελος Βενιζέλος του μέλλοντος;

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Χαράλαμπος Αθανασίου, ο Μπάμπης του Αρείου Πάγου, καταφέρνει να περάσει προκλητικούς νόμους υπέρ συμφερόντων. Αλλά είναι πρώτη φορά που τόσο απροκάλυπτα ευνοεί μια κατηγορία εγκληματιών που σχετίζονται με τα ναρκωτικά.

Επίσης είναι η πρώτη φορά που οι άνθρωποι των ελληνικών Διωκτικών Αρχών αλλά και η αμερικανική DEA, είναι θορυβημένοι. Οι περισσότερες από τις συλλήψεις και τις καταδίκες εμπόρων άνω των 10 χρόνων, έχουν γίνει με εμπλοκή και πληροφορίες των αμερικανικών υπηρεσιών. Επί χρόνια τα νομικά επιτελεία της μαφίας των ναρκωτικών προσπαθούν με νομικισμούς να εξασφαλίσουν αποφυλακίσεις χωρίς να τα καταφέρνουν. Πρόκειται για εμπόρους που μετέφεραν τόνους κοκαΐνης και συνελήφθησαν με κοινές επιχειρήσεις ΕΛΑΣ, τμήματος ναρκωτικών ΣΔΟΕ, Λιμενικού και αμερικανικής DEA. Ξαφνικά είναι ελεύθεροι με νόμο, έχοντας εκτίσει μόνο το ένα τρίτο της ποινής.

Αν λοιπόν ο Υπουργός θεωρεί πως πρέπει να μειωθούν οι ποινές για τους εμπόρους ναρκωτικών γιατί δεν το ανακοινώνει; Γιατί δεν αλλάζει ως προς αυτό τον Ποινικό Κώδικα; Γιατί οι ευνοϊκές προβλέψεις δεν αφορούν όπως θα ήταν λογικό τις ποινές όσων έχουν καταδικαστεί σε κάτω από  10 έτη κάθειρξης,τους λιγότερο επικίνδυνους, αλλά φωτογραφίζουν τους μεγαλέμπορους; Γιατί δεν απολύει τον συνεργάτη του εμπόρου ναρκωτικών ο οποίος καταδικάστηκε με 10 χρόνια κάθειρξη, αλλά απελευθερώνει αυτόν που έφερε το καράβι με τα ναρκωτικά από την Κολομβία και καταδικάστηκε με πάνω από 10 χρόνια;

Το νέο νομοθέτημα Αθανασίου, δεν αποτελούσε προβληματισμό του νομικού κόσμου ούτε ήταν κοινωνική απαίτηση για να αποκατασταθεί κάποια αδικία.Το γεγονός ότι μπορεί να ισχυριστεί πως το μελέτησε κάποια νομοπαρασκευαστική επιτροπή δεν είναι σοβαρό, γιατί απλώς οι επιτροπές παίρνουν εντολές από τον Υπουργό για το τι θα επεξεργαστούν και θα εισηγηθούν ως νόμο.

Με την οικειότητα λοιπόν που μου παρέχει η χρόνια γνωριμία με τον Χαράλαμπο Αθανασίου μπαίνω στον πειρασμό να τον ρωτήσω: Για ποιόν Μπάμπη έκανες το νέο νομικό τερατούργημα; Ποιος ωφελείται; Η Δικαιοσύνη;