ΕΛΕΟΣ

Κοντοζαμάνης για το 80% θανάτων εκτός ΜΕΘ: «Οι γιατροί αποφασίζουν»

Όταν ελέγχεις τα περισσότερα μμε νομίζεις ότι μπορείς να παραμυθιάσεις τους πάντες. Παρασύρεσαι στον απόλυτο ανορθολογισμό με ελαφρά την καρδία. Δεν αντιλαμβάνεσαι καν την αυτογελοιοποίηση σου

 ΠΟΙΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ;;;

ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: «Οι κυρώσεις για την Ελλάδα δεν είναι αυτοσκοπός, η απειλή όμως είναι το καλύτερο εργαλείο για να αλλάξει συμπεριφορά η Τουρκία». Ευχαριστημένος!

ΕΡΤΟΓΑΝ: "Οι λογικές χώρες στην ΕΕ απέτρεψαν προσπάθειες εναντίον της Τουρκίας". Ευχαριστημένος

 ΡΟΣΟΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ.

(Πολύ πέρα από ιδιοκτησιακή συμπεριφορά)

"Ορίζεται μέλος της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, ο Λάζαρος Καρνέζης.

Ο Λάζαρος Καρνέζης, γενικός αρχίατρος, διευθυντής Α παθολογικής κλινικής στο 401 γενικό στρατιωτικό νοσοκομείο Αθηνών, φέρεται σύμφωνα με πόρισμα του ΕΟΠΥΥ να έχει ζημιώσει το ελληνικό Δημόσιο κατά 1,7 εκατ. ευρώ για περισσότερες από 1.000 κατευθυνόμενες συνταγογραφήσεις, εκ των οποίων είχε στην πραγματικότητα εξετάσει μόλις πέντε εκ των ασθενών αυτών"

 ΨΑΡΙΑΝΟΣ

Διορίστηκε και αυτός στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης!!!

Ο ευγενής(ο λόγος του στο ράδιο αλλά και στην πολιτική έπρεπε να δραστηριοποιήσει τη δικαιοσύνη-δεν συνέβη), ο σταθερός στις πολιτικές του απόψεις (πέρασε από πολλά κόμματα), ο καριερίστας (αδιαφόρησε απολύτως για τη δυστυχία που σκόρπισαν τα μνημόνια), γνοιάστηκε μόνο για τον εαυτό του δίχως αρχές και αξίες και άλλα, και άλλα. Τώρα θα αναλωθεί για την ευημερία του τόπου και των ανθρώπων-έλεος!!!

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ

 Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ

"Προσαγωγές ακόμη και δικηγόρων από την ΕΛ.ΑΣ"!!!

Πώς αλλιώς θα περάσει η ανάλγητη και αντικοινωνική πολιτική που θα κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους;;;

Μόνο με την τρομοκρατία θεωρούν ότι θα αποθαρρύνουν κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις εναντίον τους (το δόγμα του σοκ σε ελληνική παραλλαγή)

Δυστυχώς εκμεταλλεύονται ακόμη και τον πόνο που προκαλεί η πανδημία

Ταυτόχρονα ο Μητσοτάκης με 100 νεκρούς την ημέρα- και με δικιά του ευθύνη- ξεσκά και παραβιάζει τους κανόνες που ο ίδιος έθεσε περιγελώντας τους πολιορκημένους κατοίκους αυτής της χώρας . Κάτι σαν αυτοκράτορας με άλλα δικαιώματα. Τί μας έλαχε...

(Δυστυχώς έχω αγριέψει. Ας το λάβουν υπόψη τους κάποιοι που υποστηρίζουν αυτή την ανάλγητη πολιτική - θα έχουν, βέβαια, τους λόγους τους)

 Ο δεκάλογος του ατομιστή στη πανδημία 

https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/o-dekalogos-toy-atomisti-stin-pandimia

 

Από την ποίηση στην πεζότητα

1973-2019

 

Να ναι η απόσταση του χρόνου. Να ναι ο ορίζοντας που πλησιάζει; Να ναι οι εποχές που μαραίνονται; Όλο και περισσότερο μου φαίνεται ποιητική εκείνη η εποχή (1972-73). Και τότε ποιητικά ένιωθα. Με μια διαφορά. Τότε (τη) ζούσα, σήμερα (την) αναστορούμαι.

 

Από τη μία οι κωμικοί δικτάτορες. Από την άλλη ή, σε σύγχυση, ηττημένη πολιτική ηγεσία. Και το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα να πορεύεται, ανασκευάζοντας δοκιμασμένες πρακτικές, καταργώντας βεβαιότητες, εκπλήσσοντας τους παραδοσιακούς, αυτοεκπλησσόμενο και το ίδιο. Και οι χωροφύλακες να ψάχνουν τα κρυφά δίκτυα της ανομίας. Και τέτοια να μη βρίσκουν.

 

Το κίνημα αυτοδιαμορφώνεται μέσα από τη δράση του. Δίχως πολλές θεωρητικές συζητήσεις και αναλύσεις, εισβάλλει στα δημόσια πράγματα από το πουθενά. Πιστεύει πως από μόνο του μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και πλημμυρίζει με ευτυχία και χαρά τους συμμετέχοντες. Είναι πράγματι ευτυχής συγκυρία να συμμετέχεις σε ένα αυτόνομο κίνημα χωρίς καθοδηγητές και οπαδούς, που το καθορίζει η ανιδιοτέλεια, η αντίσταση και η αξιοπρέπεια. Με βαθύ κοινωνικό περιεχόμενο, ένα κίνημα που έδειχνε να’ ναι χειραφετημένο.

 Με τη δράση του προκάλεσε ιστορικά γεγονότα και αναδείχθηκε ως ο μοναδικός υπολογίσιμος αντίπαλος των ανόητων συνταγματαρχών. Γεμάτο συναισθήματα, γεμάτο συγκινήσεις, ονείρατα και ελπίδες.

Περάσαμε καλά. Η ψυχή μας ήταν γεμάτη. Λέγαμε δημοκρατία και ελευθερία και συγκλονιζόμασταν. Λέγαμε σοσιαλισμός και απογειωνόμασταν.

Όπως όλα τα αυθόρμητα κινήματα λίγη σχέση είχε με τον ορθολογισμό. Και αναλύσεις προσπαθούσαμε να κάνουμε και τακτικές να καταστρώσουμε. Λίγα από αυτά λειτούργησαν. Το  αισθητήριο, το όνειρο, η ελπίδα, η ομορφιά του κινδύνου και η χαρά της δράσης πήγαιναν μπροστά. Είμαστε εμείς, με απόλυτη αυτοπεποίθηση, και απέναντι  οι κακοί. Ως προς αυτό εύκολα τα πράγματα. Γιατί υπήρχε και η εμμονή των παραδοσιακών σε παλιές δοκιμασμένες πρακτικές, που όμως μόλις είχαν αποτύχει.

Το κίνημα τολμά ίσαμε εκεί που φτάνει ώσπου μένει μόνο του. Πίσω του η αμηχανία.

Η πείρα δεν είδε και δεν άκουσε. Ήξερε όμως να περιμένει.

Η έκρηξη (Πολυτεχνείο) ήρθε ως νομοτέλεια. Και η ένδεια της σοφίας των εξουσιών αναδύθηκε. Το κίνημα εξαντλήθηκε. Κενό εξουσίας. Κενό αντίστασης. Κενό αμφισβήτησης...

Κατάρρευση του ολοκληρωτισμού. Η ελευθερία. Η ελευθερία των αρχηγών. Το ανολοκλήρωτο κίνημα κομμάτια και θρύψαλα.

Η δημοκρατία των πολιτικών υποκειμένων περιορίζεται στην αυτοσύσκεψη των αρχηγών. Σε όποιον αρέσει. Οι υπόλοιποι στο σπίτι τους. Πολλοί από το ρηξικέλευθο κίνημα πειθάρχησαν. Δρόσισαν κυρίως τα δύο κόμματα της Αριστεράς. Οργανώθηκαν στις δομές του παρελθόντος. Τίποτα παραπάνω. Οι παραδοσιακοί οδηγητές πορεύονται με γραμμική συνέπεια. Ως να μη μεσολάβησε τίποτα. Κρατούν την εξουσία ως το τέλος. Ώσπου το περιθώριο τους κατάπιε.

 

Στήνεται ο μύθος του Πολυτεχνείου. Από τη μία οι ενοχές της ελληνικής κοινωνίας, από την άλλη η προσπάθεια των μη δεξιών πολιτικών δυνάμεων να σφετεριστούν το γεγονός οδήγησε στη μυθοποίηση του. Ανακρίβειες και υπερβολές από πρόσωπα και κόμματα καλύπτουν την ουσία των πραγμάτων. Καμιά πολιτική δύναμη και κανείς φιλόδοξος δεν επιδιώκει να διερευνηθούν τα αίτια που προκάλεσαν το Πολυτεχνείο, να αναλυθεί ο χαρακτήρας του και οι κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις που προκάλεσε. Ο συντηρητισμός των μηχανισμών αμύνεται απέναντι σε ένα γεγονός που βρίσκεται εκτός της πολιτικής του λογικής Έτσι οι νέες γενιές θαυμάζουν το μύθο δίχως να κατανοούν τα γεγονότα. Τι πιο συντηρητικό;

Το πολυτεχνείο παίρνει μεταφυσικές διαστάσεις και απομακρύνεται από τους νέους, κυρίως, ανθρώπους. Οι προηγούμενες και οι επόμενες γενιές αδυνατούν να το ανταγωνιστούν. Αν και ελάχιστοι της γενιάς αναλαμβάνουν πολιτικά αξιώματα (υπάρχει σχετική έρευνα) διεγείρονται τα αντανακλαστικά. Οι ψίθυροι, ακόμη και λογοτεχνικοί, χρεώνουν στη γενιά την πολιτική και κοινωνική παρακμή. Άσχημος και ζηλότυπος τρόπος να μειωθεί η συνεισφορά κάποιων ανθρώπων που αν μη τι άλλο, έκαναν το καθήκον τους κάτω από σκληρές συνθήκες και στη συντριπτική τους πλειονότητα ιδιώτευσαν στην μεταπολίτευση. Δεν θα μπορούσαν εξάλλου να κάνουν κι αλλιώς. Η μεταπολιτευτική πολιτική ζωή χαρακτηρίζεται από ωμό ρεαλισμό, όσον αφορά τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις. Πώς λοιπόν να συνυπάρξει το όνειρο και ο ρομαντισμός με την πεζότητα, τη σκοπιμότητα και τη φιλοδοξία; Ελάχιστοι της γενιάς εκμεταλλεύτηκαν τη συμμετοχή τους στο κίνημα για πολιτική ανέλιξη και ακόμη λιγότεροι συνεισέφεραν στο στήσιμο του μύθου.

 

Στην μεταπολίτευση η πολιτική κυριαρχείται από δύο προσωπικότητες με την αριστερά στη γωνία. Όλη, σχεδόν, η χώρα μοιράζεται στα δύο και οπαδοποιείται. Η μοίρα μας  στα χέρια τους. Ποια συμμετοχή; Σιγά αλλά σταθερά οι πολίτες μετατρέπονται σε ιδιώτες και η κοινωνία εισέρχεται στον αστερισμό της αφασίας.

Η ευτελής κινούμενη εικόνα. Τα γυαλιστερά προϊόντα. Η αναζήτηση της ηδονής. Η απουσία του μέλλοντος.

Η πολιτική εξουσία στους κληρονόμους. Όπως τότε, στη φεουδαρχία.

Η πολιτική σε κρίση. Ευτελείς ατάκες, προσβολές, επικοινωνιακά τεχνάσματα, απουσία θέσεων, ηθικής και ευθύνης. Ανάλγητοι εξουσιαστές καλύπτουν τις ανομίες τους. Η κρίση χορεύει. Συμπαρασύρει την αμφισβήτηση. Εκτραχύνει την αντίσταση. Αντιδράσεις άμορφες, συγκεχυμένες, αντικοινωνικές, πολλές φορές, αδυνατούν να αναπτερώσουν την ελπίδα. Ο ωμός ρεαλισμός του ιδιώτη πορεύεται κυρίαρχος και καταπίνει το μέλλον.

Και το πολυτεχνείο γιορτάζεται δίχως να παραδειγματίζει. Το περίβλημα αναγορεύεται σε ουσία. Οι ψυχές άδειες, δίχως αξίες, ιδανικά και ελπίδες τσαλαβουτούν στον καταναλωτισμό και αυτοκαταναλώνονται.

Και ήρθε ο Δεκέμβρης 2008, βίαιος, άναρχος και απελπισμένος για να απορρίψει όχι μόνο το σαθρό πολιτικό σύστημα, αλλά συλλήβδην την κοινωνία των ενηλίκων. Ίσαμε σήμερα δεν φαίνεται να έχει γίνει αντιληπτό ότι τα παιδιά μας, το μέλλον αυτού του τόπου, μας διαγράφουν χωρίς να μπορούν ακόμα να γράφουν. Τι προοιωνίζεται το μέλλον;

Ιούλιος 2009

 

Ένιωσαν οι δεκαεξάρηδες τη φουρτούνα που έρχεται. Την ψυχανεμίστηκαν. Κι έψαξαν τ΄ αστέρια. Μα τάχαν  σβήσει οι παλιοί «επαναστάτες». Και ξανακάθισαν στο οικουμενικό σκαμνί της «κανονικότητας». Κι΄ ήρθε η λαίλαπα των μνημονίων. Σάρωσε κορμιά, αριθμούς, δημιουργίες, ελπίδες, χαμόγελα, ψυχές προς δόξαν των  φερόντων την ηθική του συστήματος. Ανταμείφθηκαν! Είχαν πει από νωρίς ναι στην όποια εξουσία και στον ατομικό ευδαιμονισμό.  Οι άλλοι; Όποιος μπορεί… Υπάρχει πιο υποκτηνώδης σκέψη;;; Κι΄ όμως, είναι η νέα θέση της κανονικότητας!

Και ανέτειλε το άστρο της εντόπιας Αριστεράς. Πορεύεται όπως και οι πριν. Και κερδίζει πρόσκαιρα. Ήθος, ύφος εξουσίας; Σχεδόν παραπλήσιο. Αποτέλεσμα; Χάνει από αυτούς που είχαν βυθίσει τη χώρα στο χάος και με μια, τώρα,  διογκωμένη χυδαία ακροδεξιά πτέρυγα! Χάνει από αυτόν που το μοναδικό του προσόν είναι το όνομα του! Και αρχίζουν οι ανατροπές. Ό,τι ελάχιστο θετικό χτίστηκε, γκρεμίζεται κάτω από τις ιαχές των δημοσκοπήσεων! Και ανατέλλουν οι μισάνθρωποι της ακροδεξιάς. Και ξανά η ιδιοκτησία του κράτους στους νικητές του εμφυλίου, με ένα θράσος και με μια φυσικότητα, εκείνης του παρελθόντος. Κανονικότητα! Μια λέξη που μπορεί να περιέχει ό,τι θέλει ο καθ΄ ένας. Μια λέξη-απάτη που γεμίζει το κενό της πολιτικής τους. Μια λέξη που αποκρύβει την αντικοινωνική τους πολιτική. Και η Αριστερά της ιστορίας να χάνει, να χάνει, να χάνει…

Δεκέμβριος 2019

Ολύμπιος Δαφέρμος

 ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ

Η Ροσάνα Ροσάντα, που «έφυγε» πρόσφατα, θεωρούσε ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να συνυπάρχει με την ελευθερία – πρέπει θα έλεγα εγώ. Επιβάλλεται. Είναι αυτονόητο.

Μια ιδεολογία που επαγγέλλεται την καθολική απελευθέρωση του ανθρώπου από τα λογής-λογής δεσμά του, που στοχεύει στην χειραφέτηση του και στον αυτοκαθορισμό του, πως μπορεί να τα επιτύχει δίχως ελευθερία και ουσιαστική και άμεση δημοκρατική διαδικασία; Πώς μπορεί να επιτύχει την ατομική και κοινωνική αυτονομία με απόντες-θεατές τους ίδιους τους ανθρώπους από όλη αυτή την διαδικασία; Η κοινωνική απελευθέρωση, κατά τη γνώμη μου, αφορά τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, αν όχι όλους. Επομένως ή θα είναι οι ίδιοι δημιουργοί της μοίρας τους ή θα την εκχωρήσουν σε κάποιους κατεχάρηδες. Οι τελευταίοι εκ των πραγμάτων θα ασκήσουν εξουσία, η οποία θα αναπαράγεται από τα πάνω με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η εξουσία και δη η ολοκληρωτική φθείρει και διαφθείρει. Τελικά γίνεται ταξικό καθεστώς. Οδηγεί αλλού και όχι στην απελευθέρωση του ανθρώπου. Το είδαμε, το διαπιστώσαμε στα σοβιετικά καθεστώτα του 20ου αιώνα.

Μέσα και σκοπός δεν μπορεί παρά να έχουν την ίδια λογική.( Έχει αποδειχθεί επανειλημμένως ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα). Τα μέσα προηγούνται και είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε οδηγούν σε ένα σκοπό που συνάδει με τη δικιά τους λογική, ανεξάρτητα από τη θέληση μας. Να το πω απλά: δεν μπορείς με αυταρχισμό, βία συγκεντρωτική-ιεραρχική οργάνωση, τυφλή πειθαρχεία, εκτελέσεις και άλλα παρόμοια να χτίσεις μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Θα χτίσεις ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.

Και τίθεται το μέγα ερώτημα: αν ο αντίπαλος στην δικιά σου ειρηνική-δημοκρατική πορεία αντιτάξει βία εσύ τί θα κάνεις; Αρκεί η μαζική (απαραίτητα) παρουσία και δράση; Αν ναι όλα καλά. Αν όχι μπαίνει επί τάπητος το ζήτημα της αντιβίας, η οποία είναι και αυτή βία και ασκώντας την μπορεί να αλλάξει ριζικά η φυσιογνωμία του κινήματος με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ίσαμε σήμερα δεν έτυχε να διαβάσω τίποτα για την αντιβία. Για το ρόλο της, τη φυσιογνωμία της κ.α. Με απασχολεί όμως το ζήτημα. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι αν αναγκαστούν οι άνθρωποι που αγωνίζονται για μια ανθρώπινη κοινωνία να ασκήσουν αντιβία θα πρέπει ταυτόχρονα να κλαίνε…

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών 1-10-20

 

ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Ποιός μας δίδαξε την κοινωνική ευθύνη;;; Ποιός μας δίδαξε τον σεβασμό στον άλλο άνθρωπο; Ποιός μας δίδαξε την αλληλεγγύη; Ποιός μας δίδαξε ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε δίχως την οργανωμένη κοινωνίας; Ποιός μας δίδαξε την υπευθυνότητα και την αυτοπειθαρχία; Ποιος μας δίδαξε την κοινωνική ηθική;

Το σύγχρονο κυρίαρχο "αξιακό" σύστημα στηρίζεται στον εγωισμό, τον ατομικισμό, τον χυδαίο ηδονισμό, τον ανταγωνισμό, την επίδειξη, την αντιπαλότητα, το συμφέρον (βλέπε και εκκλησία) και τον ευδαιμονισμό δίχως όρια.

Επιπλέον η έλλειψη ελπίδας για ένα καλύτερο κόσμο μας οδηγεί να θέλουμε να ζήσουμε έντονα, δίχως όρια και ηθική, το παρόν.

Και προέκυψε ο διαβολοϊός!

Και τώρα τί κάνουμε;;;

Μπορεί να αλλάξει ριζικά και αμέσως η συμπεριφορά μας ώστε να αντιμετωπίσουμε την πανδημία με το λιγότερο δυνατό κόστος; Δύσκολο, πολύ δύσκολο.

Τώρα δρέπουμε τους καρπούς των νεοφιλελεύθερων προτροπών ότι η αναζήτηση του ατομικού και μόνο συμφέροντος, δίχως την έγνοια του δημόσιου συμφέροντος, οδηγεί στην πρόοδο του συνόλου της κοινωνίας!  Η διαπαιδαγώγηση αυτή μάλλον οδηγεί  στον πολλαπλασιασμό των προβλημάτων. Η πανδημία το αποκαλύπτει…

13-8-20 Δημοσιεύτηκε στην ΕφΣυν 14-8-20

 

Ο κατασκοπευτικός καπιταλισμός
https://www.kathimerini.gr/1041786/gallery/periodiko-k/an8rwpoi/sosana-zoympof-ennoeitai-oti-den-exw-facebook-kai-den-anoigw-pote-to-google