Συνεργοί στο ξέπλυμα τρεις τραπεζικοί κολοσσοί

24-danske_bank.jpg

20.11.2018, 15:23 | Ετικέτες:  τράπεζες, σκάνδαλα, μαύρο χρήμα, Εσθονία, Δανία

Συντάκτης: 

Μπάμπης Μιχάλης

Στο «μεγαλύτερο ξέπλυμα μαύρου χρήματος της ιστορίας» συμμετείχαν, όπως όλα δείχνουν, τρεις από τις μεγαλύτερες τράπεζες της υφηλίου.

Σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, η Deutsche Bank, η μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας, και σε μικρότερο βαθμό η JP Morgan Chase, η μεγαλύτερη τράπεζα των ΗΠΑ, και ο -επίσης αμερικανικός- τραπεζικός κολοσσός Bank of America αποτέλεσαν επί χρόνια ανταποκρίτριες τράπεζες της εσθονικής θυγατρικής (Sampo Bank) της δανέζικης Danske Bank.

Η τελευταία φέρεται ότι από το 2007 έως το 2015 μετέφερε στη Δύση μέσω Εσθονίας περισσότερα από 200 δισ. ευρώ, ποσό που είναι περίπου 10 φορές το μέγεθός της.

Αυτά αποτελούσαν «μαύρο χρήμα» πελατών του εσθονικού υποκαταστήματος της Danske από τη Ρωσία και άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Προέρχονταν στο μεγαλύτερο μέρος τους από παράνομες δραστηριότητες και με τη βοήθεια της Danske και των «τριών μεγάλων τραπεζών» έμπαιναν νόμιμα στο τραπεζικό σύστημα της Βρετανίας, των ΗΠΑ και άλλων χωρών της Δύσης. Επενδύονταν μέσω εταιρειών-βιτρίνα σε ακίνητα, γιοτ κ.λπ.

Ως ανταποκρίτριες τράπεζες του εσθονικού υποκαταστήματος της Danske, οι Deutsche, JP Morgan και Bank of America εκτελούσαν τις περισσότερες διακρατικές συναλλαγές αυτής, μετατρέποντας μεταξύ άλλων και το ξένο συνάλλαγμα των πελατών της από τη Ρωσία, το Αζερμπαϊτζάν και τις άλλες χώρες σε δολάρια.

Το «πλυντήριο» ήρθε στο φως για πρώτη φορά στα τέλη του 2013 από τον τότε επικεφαλής trading της Danske στην Εσθονία, Χάουαρντ Γουίλκινσον. Ωστόσο η διοίκηση της Danske, που γνώριζε από το 2007, προσπάθησε να κουκουλώσει την υπόθεση.

Ξεκίνησε σχετική έρευνα μόλις το 2017 μετά από σειρά δημοσιευμάτων στη δανέζικη εφημερίδα Berlingske.

Σήμερα, εκτός της Δανίας, έρευνες για το σκάνδαλο διεξάγουν οι αρμόδιες αρχές της Εσθονίας, της Φινλανδίας, των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Ελβετίας.

Ο Γουίλκινσον κατέθεσε χθες σε εξεταστική επιτροπή του δανέζικου Κοινοβουλίου και «έσφαξε» την Deutsche Bank. Χωρίς να την κατονομάσει -προκειμένου να μη φάει αγωγή- αλλά δίνοντας σαφέστατα στους Δανούς βουλευτές να καταλάβουν ότι πρόκειται για τη γερμανική τράπεζα, είπε ότι περισσότερα από τα μισά χρήματα από τα 200 δισ. ευρώ που ξεπλύθηκαν, διοχετεύτηκαν μέσω αμερικανικής θυγατρικής της Deutsche Bank.

«Αυτή ήταν η βασική ανταποκρίτρια τράπεζα για αμερικανικά δολάρια. Ηταν η τελευταία που σταμάτησε το 2015… τους πήρε 9 χρόνια», είπε σύμφωνα με το Bloomberg.

Ο Γουίλκινσον αποκάλυψε ακόμη στους Δανούς βουλευτές ότι του προσφέρθηκε πλουσιοπάροχο πακέτο αποζημίωσης προκειμένου να σιωπήσει. Ας σημειωθεί ότι τόσο η Deutsche Bank όσο και η Bank of America και η JP Morgan ερευνώνται σήμερα από τις αμερικανικές δικαστικές αρχές.

H τελευταία σταμάτησε να παρέχει υπηρεσίες ανταποκρίτριας τράπεζας στο εσθονικό υποκατάστημα της Danske Bank το 2013 ενώ οι υπόλοιπες δύο συνέχισαν για ακόμη δύο χρόνια.

Από την ΕφΣυν

Εκείνο τον Νοέμβρη...

17noembri-15.11.jpg

Συντάκτης: 

Ολύμπιος Δαφέρμος*

Πριν από το ξεκίνημα του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, ο φοιτητικός χώρος ήταν πλήρως διασπασμένος. Καμιά συλλογική εκδήλωση. Ανεξάρτητες παρέες υπήρχαν, με διάφορα ενδιαφέροντα. Σχέσεις μεταξύ των παρεών ελάχιστες. Κανείς δεν γνώριζε τι ρόλο παίζει ο άλλος.

Κάποιο απόγευμα, κατά τη διάρκεια του μαθήματος, φοιτητές διορισμένοι στα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων μπαίνουν στην αίθουσα για ανακοινώσεις. Ηταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Εγινε αντιπαράθεση μαζί τους. Κάποιοι γνωριστήκαμε και δημιουργήθηκε αμέσως ο αντιστασιακός πυρήνας της σχολής.

Αμέσως μετά, η διορισμένη από το καθεστώς Διοικούσα Επιτροπή Συλλόγων ΕΜΠ οργανώνει, για πρώτη φορά, φοιτητική συγκέντρωση στο αμφιθέατρο Γκίνη, τον Ιανουάριο 1972.

Ο πυρήνας που μόλις είχε σχηματιστεί δραστηριοποιείται. Δεν είχαμε ιδέα από φοιτητικό συνδικαλισμό. Δεν ξέραμε τι διαφέρει η συγκέντρωση από τη συνέλευση, δεν ξέραμε πώς λειτουργεί η συνέλευση. Τι είναι σύλλογος.

Ψάξαμε και βρήκαμε προδικτατορικούς φοιτητές με συνδικαλιστική δράση.

Μας ενημέρωσαν, μας παρέπεμψαν στον Αστικό Κώδικα και μας έδωσαν καταστατικά των παλαιών φοιτητικών συλλόγων. Διαβάζαμε, ρωτούσαμε και συζητούσαμε.

Αποφασίσαμε να διαλύσουμε τη συγκέντρωση αφού δεν θα μπορούσαμε να την ελέγξουμε.

Στη συγκέντρωση τρέμαμε. Ηταν όμως ωραία τρεμούλα. Τη συγκέντρωση αυτή τη θυμάμαι περισσότερο από όλες τις μετέπειτα δράσεις μας. Η αντιπαράθεση με τους διορισμένους έγινε σε χαμηλούς τόνους.

Ζητήσαμε συνέλευση για να πάρουμε αποφάσεις, αμφισβητώντας τη σημασία της συγκέντρωσης. Εγινε κόντρα και η συγκέντρωση διαλύθηκε. Εμειναν μόνοι τους οι διορισμένοι στο αμφιθέατρο.

Αρχισαν οι κλήσεις στην Ασφάλεια, στην οποία οι φοιτητές δοκίμασαν τόσο τις απειλές όσο και τους άγριους ξυλοδαρμούς των ασφαλιτών. Εκεί προβάλαμε το άλλοθι των φοιτητικών προβλημάτων.

Ομως ξέραμε από την αρχή ότι η δράση μας στρεφόταν εναντίον της δικτατορίας.

Μετά τη συγκέντρωση αυτή άρχισε να υπάρχει μια σχετική κινητικότητα στον φοιτητικό χώρο, η οποία αυξάνεται με τη διαδικασία συλλογής υπογραφών για την προσφυγή στα δικαστήρια με το αίτημα του διορισμού νέων διοικητικών συμβουλίων στους φοιτητικούς συλλόγους και τη διενέργεια εκλογών.

Η διαδικασία αυτή επέτρεψε τη συγκρότηση του φοιτητικού χώρου.

Γνωριστήκαμε, αποκτήσαμε συνοχή και αρχίσαμε να απομονώνουμε δυναμικά τους διορισμένους. Οι τελευταίοι δεν μπορούσαν πια να σταθούν στο προαύλιο. Με κάθε αφορμή που δινόταν οργανώναμε κινητοποιήσεις.

Οσοι φοιτητές έβγαιναν μπροστά τούς καλούσαμε στους πυρήνες χωρίς άλλες διατυπώσεις. Αρκούσε ότι δημόσια τόλμησαν να εκφράσουν τη δημοκρατική τους άποψη. Δεν λαθέψαμε ούτε μια φορά.

Οι πυρήνες λειτουργούσαν περισσότερο σαν φιλικές παρέες. Η ζεστασιά στις σχέσεις, η αλληλοαποδοχή, ο αλληλοσεβασμός, ακόμη και όταν διαφωνούσαμε, ήταν μια όαση μέσα στη μουντή έρημο της χούντας.

Με εκλογές στους πυρήνες οργανώθηκε το Διαπολυτεχνειακό όργανο και αργότερα, με εκλογές επίσης, το Διασχολικό. Αυτά τα όργανα ήταν συντονιστικά και ανταλλαγής πληροφοριών και απόψεων και όχι καθοδηγητικά-ηγετικά.

Ταυτόχρονα, με την παράνομη οργάνωση του κινήματος λειτουργούν οι συνελεύσεις και οι συγκεντρώσεις, όπου εκλέγονται επιτροπές, τα ονόματα των οποίων δίδονται στη δημοσιότητα.

Επιτροπές και πυρήνες συνεργάζονται αρμονικά και στην πλειονότητά τους αποτελούνται από τους ίδιους φοιτητές.

Ο τρόπος λειτουργίας, δράσης και οργάνωσης του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος δεν μοιάζει καθόλου με εκείνο των αντιστασιακών οργανώσεων.

Πυρήνες, εκλεγμένες επιτροπές, «πηγαδάκια», μικροδιαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, δημοσιεύματα, ανακοινώσεις, κάτω από τα απειλητικά βλέμματα των ασφαλιτών, συνιστούν ένα πλέγμα δυναμικό, ζωντανό, ευέλικτο και τελικά επικίνδυνο για το καθεστώς.

Οι ασφαλίτες ψάχνουν για υποκινητές και παράνομες κομμουνιστικές οργανώσεις. Υποβαθμίζοντας το αυτόνομο κίνημα εκ των πραγμάτων του δίνουν χρόνο για να αναπτυχθεί.

Το φθινόπωρο 1972 διενεργούνται φοιτητικές εκλογές κάτω από άγρια τρομοκρατία και απροκάλυπτη νοθεία. Επιχειρούμε να επιβάλουμε ελεύθερες εκλογές. Δεν τα καταφέρνουμε, εκτός από δύο σχολές.

Η αντιπαράθεση όμως αυτή δείχνει ότι στους πανεπιστημιακούς χώρους το κίνημα είναι παντοδύναμο, δίχως αντιπάλους, εκτός των ασφαλιτών που σουλατσάρουν σε όλους τους χώρους απειλώντας και συλλαμβάνοντας τους αντιστασιακούς φοιτητές.

Ακολουθεί έξαρση του κινήματος στο Πολυτεχνείο τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο 1973, εισβολή της αστυνομίας, άγριοι ξυλοδαρμοί ακόμη και μέσα στην αίθουσα της συγκλήτου, κλείσιμο του Πολυτεχνείου, παραίτηση τη συγκλήτου.

Το καθεστώς, ανήμπορο να καταστείλει το κίνημα, διακόπτει την αναβολή στράτευσης δεκάδων φοιτητών και τους στέλνει στα στρατόπεδα. Ετσι προκαλεί την κατάληψη της Νομικής, στην οποία για πρώτη φορά το κίνημα έχει την ενεργή συμπαράσταση και μη φοιτητικού πληθυσμού.

Στον στρατό ο αγώνας δίνεται ώστε να μη φωνάξουμε συνθήματα υπέρ του καθεστώτος. Νομίζω τα καταφέραμε. Βρισκόμαστε υπό συνεχή παρακολούθηση. Οσοι ήταν οργανωμένοι πέρασαν από τα κολαστήρια της ΕΣΑ.

Καμιά σημασία δεν δώσαμε στην εκπαίδευση των όπλων, αν και οι περισσότεροι πιστεύαμε ότι ο εμφύλιος πόλεμος είναι αναπόφευκτος προκειμένου να περάσουμε στον σοσιαλισμό.

Αντιφατικό επίσης φαίνεται ή είναι και το γεγονός ότι, ενώ πιστεύαμε στην αναγκαιότητα του εμφυλίου, οργανώναμε ένα απολύτως ειρηνικό κίνημα και όχι παράνομες οργανώσεις δυναμικής δράσης, απέναντι σε μια βίαιη και παράνομη στρατιωτική δικτατορία, η οποία βασάνιζε, φυλάκιζε και τρομοκρατούσε κάθε άνθρωπο που τολμούσε να πει τη διαφορετική άποψή του. Ερώτημα προς ερμηνεία.

Εξέγερση Πολυτεχνείου. Μόλις την προηγούμενη μέρα είχα φτάσει στην Αθήνα μετά την επαναχορήγηση αναβολής στράτευσης στους στρατευμένους φοιτητές από τη δοτή κυβέρνηση Μαρκεζίνη.

Η παρουσία των στρατευμένων φοιτητών στο Πολυτεχνείο, που ήταν κουρεμένοι και κάποιοι με στρατιωτικά ακόμη, ανυψώνει το ηθικό των συγκεντρωμένων. Θεωρήθηκε νίκη του κινήματος, μια και ήταν πάγιο αίτημά του η επιστροφή τους.

Βρίσκομαι μπροστά σε ένα κίνημα που ξεπερνά και τους ίδιους τους φοιτητές που το προκάλεσαν. Πολύ περισσότερο εμένα που για εννέα μήνες βρισκόμουν στον στρατό.

Λίγο-πολύ, κοιτάζω τα πράγματα σαν χαμένος. Οντας ανένταχτος στερούμουν και γραμμής…

Εξαρση της καλής πλευράς των ανθρώπων. Της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού. Το άδολο ενδιαφέρον όλων για όλους.

Με την άδεια της συντονιστικής αναλαμβάνω να βοηθήσω τη διεξαγωγή της συνέλευσης των μαθητών. Βρίσκομαι στην εξής κατάσταση: οι μαθητές κάθονται ήσυχα και από το βήμα παρελαύνουν οι εκπρόσωποι των μικρών αριστερών οργανώσεων που προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν στους μαθητές το άπλετο φως της οργάνωσής τους…

Ευτυχώς δίχως αντιρρήσεις, αποχωρούν και αφήνουν μόνους τους τούς μαθητές να συζητήσουν και να εκλέξουν την επιτροπή τους.

Η αυθόρμητη εξέγερση οδηγήθηκε σε μετωπική σύγκρουση με το αρματοφόρο καθεστώς. Το σύνθημα «ή τώρα ή ποτέ», που εξέφραζε με τον πλέον δραματικό τρόπο πως «μόνο εμείς υπάρχουμε», βρήκε την αιματηρή πραγμάτωσή του.

Οι οργανωμένες δυνάμεις όχι μόνο δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν την εξέλιξη της εξέγερσης αλλά, αντίθετα, κατά τη διάρκεια του τριημέρου, διαλύθηκαν με την ουσιαστική έννοια του όρου. Οι «γραμμές» δεν τηρήθηκαν. Οι καθοδηγητές απέτυχαν. Τα μέλη αυτονομήθηκαν.

Τα αριστερά ηγετικά σχήματα δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να προσαρμόσουν τη θεωρία τους στην πραγματικότητα. Αντίθετα… Επόμενο ήταν, λοιπόν, και στο Πολυτεχνείο να βρεθούν εκτός πραγματικότητας.

Αυτό το αυτόνομο κίνημα, που δεν είχε καθοδηγητές και οπαδούς, αλλά μόνο συμμετέχοντες, είχε πάθος, ένταση, ενέργεια, συγκινήσεις, χαρά, ανιδιοτέλεια, αξιοπρέπεια, συντροφικότητα και φιλία.

Η αίσθηση ότι συμμετείχες στη δημιουργία ιστορικών γεγονότων σού έδινε μια πληρότητα που άγγιζε τα όρια της ευτυχίας.

(*) Ο Ολύμπιος Δαφέρμος ήταν φοιτητής της σχολής Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του ΕΜΠ την περίοδο της δικτατορίας. Συμμετείχε στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, στρατεύτηκε από το καθεστώς και υπήρξε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Εχει γράψει σημαντικές μελέτες για το φοιτητικό κίνημα.

Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι η μαρτυρία «Από την ελπίδα στην απόγνωση, 1973-2013» (εκδ. Γαβριηλίδης).

Από την Εφημερίδα των Συντακτών

Αντιδικτατορικό Φοιτητικό Κίνημα: Το ανολοκλήρωτο κίνημα

polytexneio-epeteios.jpg

Συντάκτης: 

Ολύμπιος Δαφέρμος*

Πολύς λόγος έγινε, κατά τα πρώτα χρόνια του Μνημονίου, για την πολιτεία και διαδρομή της «γενιάς του Πολυτεχνείου» κατά τη Μεταπολίτευση.

Σχεδόν όλα τα αμαρτήματα της Μεταπολίτευσης σε αυτή χρεώθηκαν – το ίδιο συνέβη και στη Γαλλία με τον Μάη του 1968. Εως και άχρηστη γενιά χαρακτηρίστηκε!

Υπήρξε όμως δρώσα η γενιά κατά τη Μεταπολίτευση;

Υπήρξε, δηλαδή, έστω και ένα μέρος της που πήρε πολιτικές ή άλλες πρωτοβουλίες και έδρασε επηρεασμένο από τα ιστορικά γεγονότα, τα ήθη, τη λειτουργία και τη δράση του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος (αφκ);

Τέτοιο φαινόμενο δεν υπήρξε κατά τη Μεταπολίτευση. Η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου έπαψε να υπάρχει από τις 18 Νοεμβρίου 1973.

Το αφκ και το Πολυτεχνείο έναν στόχο είχαν: τον εξοστρακισμό της χούντας από την εξουσία και δευτερευόντως την απεξάρτηση της χώρας από τις ΗΠΑ.  Οι θέσεις του και τα συνθήματά του αυτό έδειχναν.

Για τη μετά τη χούντα εποχή δεν είπε απολύτως τίποτα. Δεν ήταν ένα κίνημα καθολικής αμφισβήτησης όπως εκείνα στην Ευρώπη. Ούτε καν τις απαρχαιωμένες εξουσιαστικές δομές του ελληνικού Πανεπιστημίου αμφισβήτησε!

Αντίθετα, μάλλον με σεβασμό τις αντιμετώπιζε, τουλάχιστον στο Πολυτεχνείο, σε αντίθεση με τον γαλλικό Μάη!

Αμφισβήτησε μόνο τη χουντική τάξη πραγμάτων. Ενώ στην οργάνωση, λειτουργία και δράση του ήταν ανατρεπτικό, οι πολιτικές του θέσεις δεν ξεπερνούσαν το αίτημα να ανατραπεί το δικτατορικό καθεστώς.

Ας δούμε, όμως, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κινήματος, τα οποία δεν κατάφερε να θεωρητικοποιήσει και να συγκροτήσει θέσεις για τη μετά τη δικτατορία εποχή.

Το αφκ, κάτω από τις σκληρές συνθήκες της δικτατορίας, λειτούργησε αμεσοδημοκρατικά. Η οργάνωσή του δομήθηκε «από τα κάτω». Δεν επέλεξε ηγεσία αλλά ανακλητούς εκπροσώπους, οι οποίοι είχαν έναν συντονιστικό ρόλο και δεν αποφάσιζαν ερήμην των αντιστασιακών πυρήνων των σχολών.

Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων οι αποφάσεις, είτε στις συνελεύσεις είτε στους πυρήνες των σχολών, ήταν συναινετικές, δηλαδή ομόφωνες.

Το κίνημα ήταν αυτόνομο. Ποτέ δεν καθοδηγήθηκε ούτε προσέτρεξε για βοήθεια σε κέντρα εκτός φοιτητικού χώρου.

Ηταν ένα αντιαυταρχικό, αντιιεραρχικό και βαθύτατα δημοκρατικό κίνημα.

Δεν είχε οικονομικά και συνδικαλιστικά αιτήματα. Το πολιτικό του αίτημα αφορούσε όλη την κοινωνία.

Δεν ήταν εθνικιστικό. Αντίθετα είχε και διεθνιστικά χαρακτηριστικά.

Δεν είχε ιδεολογική ομοιομορφία. Στις γραμμές του έδρασαν το σύνολο των αριστερών και αμφισβητησιακών δυνάμεων, χωρίς καμιά να το καθορίσει.

Κυριαρχούσε η αλληλεγγύη μεταξύ των ενεργοποιημένων φοιτητών, κυρίως μετά τα σκληρά χτυπήματα του καθεστώτος.

Ζητούσε δημοκρατία και λειτουργούσε δημοκρατικά. Ζητούσε ελευθερία και εκφράζονταν ελεύθερα, και προς τα μέσα και προς τα έξω, όλοι οι συμμετέχοντες. Υπήρξε συσχέτιση μέσων και σκοπού.

Δεν θέλησε ποτέ να έρθει σε καμιά διαπραγμάτευση με το καθεστώς.

Ολα τα παραπάνω χαρακτηριστικά του -αυτονομία, αυτοοργάνωση, εθελοντική συνεργασία, άμεση δημοκρατία-συναίνεση, μη ιεραρχική διαδικασία λήψης αποφάσεων, αλληλοβοήθεια, καθολική άρνηση διαπραγμάτευσης με την εξουσία, άμεση δράση (στη δράση του προεικονίζεται η κοινωνία που θέλει να δημιουργήσει) και απόλυτη συμφωνία μέσων και σκοπού- συνθέτουν τις αρχές οργάνωσης, λειτουργίας και δράσης των αναρχικών, σύμφωνα με τον Ντ. Γκρέμπερ.

Ολα τα παραπάνω το κίνημα ποτέ δεν τα πρόβαλε, ούτε προς τα μέσα ούτε προς τα έξω, ως ιδεολογικές και πολιτικές του θέσεις. Παρέμεινε ένα κίνημα με έναν γενικό αριστερό προσανατολισμό, χωρίς ούτε αυτόν να τον εξειδικεύσει.

Ηταν επόμενο, λοιπόν, η κατάρρευση της δικτατορίας να βρει τους φοιτητές «άοπλους» και αμήχανους.

Η εμπειρία του κινήματος, από κάθε φοιτητή ξεχωριστά, δεν σημαίνει ότι συνειδητοποίησε τη φυσιογνωμία του και τα νέα πολιτικά ήθη που κόμισε.

Γι’ αυτά τα ζητήματα δεν έγινε καμιά συζήτηση, ούτε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας –δεν ήταν δυνατόν– ούτε και αμέσως μετά.

Στη Μεταπολίτευση το τοπίο, στον αριστερό χώρο, καθορίστηκε απολύτως από τις οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς, μικρές και μεγάλες, τις οποίες δεν συνέφερε να συζητηθούν τα ήθη του αφκ, αφού αυτά αντιστρατεύονταν τα χαρακτηριστικά της δικής τους οργάνωσης και λειτουργίας.

Στη Μεταπολίτευση οι φοιτητές του αφκ μοιάζουν κομφορμιστές. Δεν έχουν επεξεργασμένες θέσεις, τέτοιες που θα τους επέτρεπαν να αμφισβητήσουν τη νέα πραγματικότητα και να χαράξουν έναν ριζοσπαστικό δρόμο αντίδρασης βασισμένο στις δικές τους εμπειρίες.

Ετσι γίνονται εύκολη «βορά» των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, στις οποίες δεν μπόρεσαν να κομίσουν τίποτα, και του οικονομικοκοινωνικού συστήματος, του οποίου δεν αμφισβήτησαν ούτε τη λογική ούτε και την ηθική.

Με ποια ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση θα το έκαναν;

Ελάχιστοι πήραν διακεκριμένες πολιτικές θέσεις χωρίς να «δείξουν» ένα διαφορετικό πολιτικό στίγμα.

Κάποιοι άλλοι ιδιώτευσαν μελαγχολώντας. Κομμάτια και θρύψαλα!

Σε κάθε περίπτωση η όποια πορεία ήταν προσωπική και όχι της γενιάς. Κινήματα ή άλλες πρωτοβουλίες εμπνεόμενες από του αφκ δεν υπήρξαν στη Μεταπολίτευση.

Ποια ευθύνη, λοιπόν, μπορεί να έχει η γενιά (που δεν υπήρξε στη Μεταπολίτευση) για τη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα της χώρας;

Οι παρακαταθήκες της είναι γνωστές: αντίσταση, ανιδιοτέλεια, δημοκρατική λειτουργία, ελευθερία, αυτονομία, χειραφέτηση, πολιτικό ήθος, κοινωνική ευαισθησία, αξιοπρέπεια κ.ά.

Η Μεταπολίτευση τους γύρισε την πλάτη!

Επίμετρο: Στη Μεταπολίτευση, στον δημόσιο λόγο η «νεολαία» μετατρέπεται από απειλή σε εγγυητή της δημοκρατικής ομαλότητας και ελπίδα για το μέλλον.

Γι’ αυτό και η «γενιά του Πολυτεχνείου» δαιμονοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια. Χρεώθηκε την ηχηρή διάψευση ουτοπικών προσδοκιών (Εφη Αβδελά, «Αυγή» 9.11.14)».

ΥΓ. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να εξεταστούν οι διαφορές του αφκ και των φοιτητικών κινημάτων των ευρωπαϊκών χωρών, την αντίστοιχη περίοδο, και ιδιαίτερα του γαλλικού Μάη. Τα κινήματα αυτά άσκησαν θεμελιακή κριτική στο σύνολο του συστήματος και στις εξουσιαστικές δομές του, έτσι που μετά το τέλος τους να έχουν επηρεάσει σημαντικά και τη λογική της εξουσίας και τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις.

*επίτιμος σύμβουλος Παιδαγωγικού Ινστιτούτου

Από την Εφημερίδα των Συντακτών

Resistance in Occupied Greece (WWII)

Greek Recompense Resisted

16 OCTOBER 2018, 

JEFFREY LEVETT

Voices from the earth…
Wayfarer do go tell
Of voices you have heard from those who fell
Dead who never once a tyrant’s line adored
Who never ever lied or once betrayed.
Wayfarer you are now our ears and eyes
Examine our concerns we ask
In honesty and in faith
In crystal clear revealing light.
We say enjoy your days
Walk tall in courage, knowing well
That if you love and you are loved,
That every shred of good that comes with life
Was freely given by those now dead.
Wayfarer, do go tell, with one raised voice
What you have heard
Through tears and from the many voices from the ground.

(S. Rotas, translated by JL)

Zeus was captivated by the girl with the wide-eyed gaze, Europa. He turned himself into a playful white bull to possess her. Enchanted, she hopped onto his back. Before she could bat a beautiful eyelid she was whisked away to Crete. It was both a coming together and a separation. It symbolized a distancing from Asia and the beginnings of Europe; a Europe of two world wars (WWI, WWII) and a European Union (EU) in deep trouble and disarray with exit, potential exits and important parts of Europe left out.

Disguise played an important role in the abduction of a high ranking German officer by members of the Greek Resistance at the time of the Battle of Crete. Dressed as German soldiers they whisked him away over the Cretan mountains to rendezvous with an Allied submarine that took him to Egypt. Ill met by moonlight tells this story. German reprisals were asymmetrical, methodical and cruel.

I was in the Municipality of Amiras Viannos in the southeast quadrant of Crete, 70 kilometers from Knossos to participate in an event held in the recently opened Museum of the Holocaust. My talk was a part of the 3rd Panhellenic National Congress on Hellenic Holocausts and German Compensations (14-16 September, 2018) held in the new, innovative, commemorative and still evolving Museum of the Holocaust. [1]

The related events paid tribute to well documented sufferings of Greece and its people. More specifically it reinforced an unrelenting struggle to keep alive the persistent claims of Greece for justice and recompense (Gerechtigkeit und Wedergutmachung). For me, it opened some blood splattered pages that document the horrors of war and a great need for world peace, all the more important as the symbolic timepiece of the Atomic Scientists stands at 2 minutes to midnight. My part was to address the health impact of the occupation and especially of enforced famine in Athens (1941-2). Its consequences were death for more than100,000 people within a short span of a few winter months out!!! Between 1941-42, stunted growth in children, tuberculosis, vitamin deficiency, dry eyes and blindness as well as a set of debilitating life-time, psychological problems and much more; typhus was rampant.

The book of the German Occupation of Greece in WWII is black, still open and only partially read by Europe. Then it was midnight at dawn, in the morning and in the afternoon. Except for a few crumbs, Germany has not yet made recompense for the suffering of the Greek people during its cruel occupation in WWII (1941-44). The German debt to Greece from WWII is of the same order of magnitude as the Greek debt today, in its age of austerity. One official estimate is 341 billion euros. If compensation to the victims is included the total amount is about 400 billion euros. .

The cost of Greece’s support of the occupation forces threw its financial mechanisms into turmoil. It cost several times more than the revenues of what the Greek government collected and Greece was forced to take on the burden of a gigantic and imposed loan to Germany by Greece estimated today at a value of 10 billion. It supported both the needs on the home front and Germany’s military needs in Africa. All Greek products and its natural resources confiscated and taken by the 3rd Reich. Fish had to be caught and be handed over for so called central distribution. As a result of Occupation, social progress was halted and the post war future of Greece was jeopardized. Brutal behaviors of the invaders not only generated a second Greek NO in the name of the Greek Resistance to the Axis powers, it also reduced the average caloric intake of many Greeks to 30% of minimum requirements. It left behind death, destruction and enormous suffering. Some believe that the invasion of Greece was a full dress rehearsal for Hitler’s invasion of the Soviet Union (Barbarosa), which because of Crete was delayed.

Nazi Occupation of Greece was a time of enforced famine, forced hard labor, executions, torture and disease. The Jewish community was extinguished. As German forces withdrew from Greece in 1944 there were approximately one million fewer Greeks.

Between the 14th and 16th of September 1943 almost 500 civilians were ruthlessly and cruelly murdered in Viannes and several surrounding villages. The earth was indelibly stained with the blood of children, mothers, pregnant women, men, grandfathers and grandmothers and one invalid. They died on the orders of the Commander of the occupation forces in Crete. According to the Third Reich, the order came in reprisal for the killing of German soldiers by resistance fighters. A burnt earth policy was a well worked out and methodical plan, cynical, systematic and catastrophic.

September, 2018 and each and every September is a month of incredible grief in Crete with little or no consolation. It was for me a boyhood recollection of annual Poppy day, Flanders field where poppies grow, Armistice Day and not a day of unconditional surrender. On November the 11th we remember those who sacrificed their lives in WWI for us. They are commemorated with a poppy pinned on the lapel and celebrated by poetry they grow not old as we that are left grow old, Age does not weary them nor the years condemn while at the setting of the sun and in the morning we will remember them.

WWI the war to end all wars, was a war of abominable trench and chemical warfare; killed, maimed, crazed. George Barnes, first British minister of pensions rose to speak to men with war casualties (1917). It was just another fair day for the patients at Britain’s largest limb fitting center (Roehampton Hospital). Assembled on the lawn with crutches, eye patches, head bandages, in wheelchairs, with empty sleeves and trouser legs they waited in utmost silence. The minister stood for a long while and left without saying a word; tears streaming down his cheeks. He never got to speak on government pensions. The aftermath of war in Europe was a time of women without men.

In WWII Greece was just once charged by the 3rd Reich of committing atrocities against the occupation forces and then used it to support its policy of terror, reprisals and asymmetrical response. Views have been presented contrasting the chivalry of the invading German paratroopers in the Battle of Crete with the alleged brutality of patriotic Cretans against the invaders. Initial act, invasion and response, resistance, event sequence, circumstances and motives are all important in this case of alleged Greek brutalities against paratroopers in Crete. The claim followed on from terror attacks on civilians after the Battle of Crete ended: It is estimated that more than 2.000 Cretans were executed by Nazi German troops between June and October 1941. Judge Rudel who was appointed by the 3rd Reich reported on mutilation of German soldiers whose bodies were exposed for a few days in a heat wave and devoured by animals, after death. It was a constructed argument by the 3rd Reich, to obscure massacres, which included two close to Chania (24 dead, Kakopetros; 5 dead, Alikianos) and one close to Rethimnon (108 dead, Misiria) on the 23 and 24 May 1941.

The Hellenic-German Assembly (ΕΓΣ), emerged through a bilateral agreement between Germany and Greece at the time of the Greek Memorandum and of imposed austerity, 2010. It is supported by a Fund for the future and a Foundation of Greek-German Youth. How much financial support will be given to related activities is not clear and one question that came up in Crete was, is this a means of influencing decision making in Greece with respect to larger issues. A meeting of this entity is scheduled to take place in Crete later this year for which there are serious ongoing objections and a strong and vociferous demand for its cancellation. The Assembly’s aim according to participants of the Congress is to weaken and annul the demands of Greece for moral and economic redress and that the countless crimes committed throughout Greece by the Third Reich, forgotten.

From the Holocaust Congress a unanimous resolution emerged demanding the cancellation of the 8th meeting of the Greek German Assembly (November, 2018) in Crete and a request to all local governments and other authorities to refrain from actions that could undermine historical memory and truth. The Hellenic-German Assembly I was told is inseparably linked to a high pressure German State policy to permanently and irrevocably abolish the requests of Greece for recompense.

Such a body must be able to openly demonstrate that its initiatives seek a just, democratic and mutual rapprochement beneficial to solidarity, collaboration and in the service of Greek Youth. However with wounds still wide open, the events herein described suggest that little positive, can result from such a body for Crete, the Cretans or the families of victims and their descendants of Nazi atrocities.

A significant part of the event was taken up by moving accounts of survivors, their descendents, organizations representing them, participants in the Greek Resistance and representatives of local and national government. Present were members of the Parliamentary Committee and the National Council relating to Germany’s debt to Greece. Aristomenis Singelakis represented and spoke on behalf of the National Council of Greek Claims against Germany and promised to be interviewed by me at a later date. His message was a reminder to the German government of its obligation to make amends to Greece for damages from WWII based on justice and democracy in order to establish a true friendship between the two countries and send out a universal message against fascism.

We were treated to a diverse cultural programme inclusive of Cretan songs and matinades, traditional music, songs of resistance, sounds of ancient and modern musical instruments, a worldwide walk through music and a final concert with special comments by Manolis Hadzinakis who was deputy Minister, supporting Melina Mercouri as Minister of Culture.

During the ceremonial parts of the event a Greek General Manoussos Paragioudakis was honored for his resistance to the distortion of history and his negative stance to the award of an honorary doctorate to a German scholar who allegedly distorted facts and descriptions relating to the Battle of Crete. Awards of recognition were given by the Society of Viannos Holocaust Victims and the Viannos Municipality to several other prestigious individuals including to Dr. Martin Seckendorf, an internationally known German Historian who first documented the Crimes against Humanity that the 3rd Reich commited in Greece.

One summing up is contained in a strong message received by the Congress from Manolis Glezos one of the two Greek youths, (the other is Apostolos Santas)who insulted Hitler when they took down his war flag from the Acropolis. The ageing Glezos, and member of the European Parliament indicted democratic Germany for its refusal to acknowledge crimes committed against Greece by the 3rd Reich in WWII and Greece for sustained lack of daring by sequential Greek governments and their ineffectual decision making to seek Compensation and Reparations .

[1] The construction of the Museum was supported by EU funds. Support for the Congress came from the Municipalities, Prefecture and Greek Parliament.

Jeffrey Levett

Jeffrey Levett is Director Emeritus, Department of Public Health Management and founding Dean of the National School of Public Health, Athens, Greece. He is currently, Professor, International Health and a member of the Executive Board, European Center for Peace and Development, United Nations University for Peace, Belgrade, Serbia.

Author profile

1. Greek resistance fighters
2. Italian and German soldiers posing in front of the Parthenon in Athens, Greece, 1941
3. German soldiers on the Acropolis. Athens, May 1941
4. A Greek man at a soup kitchen in Athens 1941-42. It is estimated that at least 100.000 people died (up to 1000 a day) during the Athens famine
5. Raising the flag at the Acropolis, Athens, April 1941
6. After the 1941-42 famine, emergency food supplies reached Greek cities

Ο κυνισμός των άθλιων εξουσιών
https://tvxs.gr/news/eyropi-eop/martyria-diasosti-sto-tvxsgr-i-ee-xrimatodotei-symmories-gia-na-katastelloyn-prosfyg

ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ
(Δημοσιεύτηκε στις 12-10-18 στην Εφημερίδα των Συντακτών με τον τίτλο "Περί κοινωνικής δικαιοσύνης")

 Ο Μητσοτάκης, στην προσπάθεια του να αναρριχηθεί στην εξουσία,  υποσχέθηκε ότι  όταν θα βρεθεί στην κυβέρνηση θα επιδιώξει ισότητα ευκαιριών και κοινωνική δικαιοσύνη! Ας υποθέσουμε ότι τα εννοεί και δεν είναι κενά προεκλογικά λόγια.

Κοινωνική δικαιοσύνη σημαίνει, τουλάχιστον: αναδιανομή του πλούτου από τους οικονομικά ισχυρούς προς τους οικονομικά αδύνατους, ανάπτυξη κοινωνικού κράτους, εργασιακά δικαιώματα, σχεδόν πλήρη απασχόληση κ.α. Στις άγριες νεοφιλελεύθερες μέρες που ζούμε, δεν μπορεί παρά η κοινωνική δικαιοσύνη να συμπεριλάβει και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Πώς θα τα κάνει όλα αυτά ο Μητσοτάκης όταν είναι δεδηλωμένος νεοφιλελεύθερος; Που σημαίνει ότι πιστεύει πως  οι ασύδοτες αγορές, το κεφάλαιο και τα κέρδη τους έχουν τον πρώτο λόγο στον καθορισμό της κρατικής οικονομικής πολιτικής. Που σημαίνει ότι ο σκληρός ανταγωνισμός αντικαθιστά την αλληλεγγύη. Που σημαίνει ότι το κράτος πρόνοιας, τα εργασιακά δικαιώματα, η πλήρης απασχόληση και το δίκαιο φορολογικό σύστημα θεωρούνται εμπόδια στην ανάπτυξη των επενδύσεων. Είναι προφανές ότι με τον όρο κοινωνική δικαιοσύνη ο Μητσοτάκης εννοεί ότι θα εγγυηθεί το δίκαιο του ισχυροτέρου, του «ικανού», του αδίστακτου, του σκληρού, του αριβίστα. Αυτό εξάλλου συμβαίνει διεθνώς κάτω από την προστασία της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και ιδεολογίας. Τα τεράστια σκάνδαλα στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, η υπερσυσώρρευση πλούτου στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού και οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, που βαίνουν αυξανόμενες,  το βεβαιώνουν.  

Ισχυρίζεται ακόμη ότι θα επιδιώξει την ισότητα ευκαιριών. Γνωρίζει, άραγε, ότι η ισότητα ευκαιριών, όταν είναι άνισες οι αφετηρίες είναι η απόλυτη ανισότητα ευκαιριών; Ή μήπως εννοεί ότι θα λάβει ειδικά μέτρα για τα παιδιά των ανέργων, των φτωχών, των λαϊκών τάξεων και για τα ψυχικά τραυματισμένα παιδιά έτσι ώστε να μπορούν με ίσους όρους να ανταγωνιστούν τα παιδιά των προνομιούχων;  Μα ο ίδιος έχει δηλώσει ότι δεν πιστεύει στην ισότητα. Η φύση, ισχυρίζεται, δεν παράγει ισότητα.  Είναι προφανές ότι μπερδεύει την έννοια της διαφορετικότητας, που όντως την παράγει η φύση, με την έννοια της ισότητας που είναι πολιτική έννοια. Πώς, λοιπόν, αφού δεν πιστεύει στην ισότητα θα πραγματώσει την ισότητα ευκαιριών; Η παράδοση να τα υπόσχονται όλα οι πολιτικοί, τα πιστεύουν δε τα πιστεύουν, εφικτά και ανέφικτα, προκειμένου να κερδίσουν στις επερχόμενες εκλογές, καλά κρατεί. Εκείνο όμως του χρίζει διερεύνησης είναι το γιατί τους πιστεύουν οι ψηφοφόροι αφού την έχουν «πάθει» επανειλημμένως.  

Ολύμπιος Δαφέρμος

8-10-18 

Ποιός είναι στην πραγματικότητα ο Μπολσονάρο

Federico Finchelstein

Μοιραστείτε στο twitter

Τον αποκαλούν «βραζιλιάνο Τραμπ». Τον συμβουλεύει ο Στιβ Μπάνον. Και η εκστρατεία του ήταν ένα μίγμα μέτρων λιτότητας, ρατσισμού, μισογυνισμού και ακραίων θέσεων για τον νόμο και την τάξη. Θέλει οι κακοποιοί να εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες αντί να περνούν από δίκη. Χαρακτηρίζει τους ιθαγενείς «παράσιτα» και υποστηρίζει μεθόδους ευγονικής για τον έλεγχο των γεννήσεων. Αποκαλεί τους πρόσφυγες από την Αϊτή, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή «απόπατο» και πιστεύει ότι πρέπει να τους αναλάβει ο στρατός. Εξισώνει την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία. Είναι ο Ζαϊρ Μπολσονάρο, που στον χθεσινό πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της Βραζιλίας ήλθε πρώτος με ποσοστό 46,1%.

Το λεξιλόγιο του Μπολσονάρο θυμίζει τους Ναζί και αν και συμμετέχει σε εκλογική διαδικασία, πρόσφατα δήλωσε ότι δεν θα δεχόταν ποτέ μια εκλογική ήττα και ότι στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να αναλάβει τον έλεγχο ο στρατός. Αυτό συνιστά ευθεία απειλή για τη δημοκρατία. Θαυμαστής του Πινοσέτ και άλλων δικτατόρων της Λατινικής Αμερικής, όπως και του ίδιου του Χίτλερ, ο Μπολσονάρο δεν αναγνωρίζει νομιμότητα στην αντιπολίτευση, που γι’αυτόν είναι συνώνυμη με την τυραννία. Τον περασμένο μήνα άλλωστε υποστήριξε ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι, και μέλη του Εργατικού Κόμματος, πρέπει να εκτελεστούν.

Σε αντίθεση με άλλους που απορρίπτουν τη βία και τον ρατσισμό, ο λαϊκισμός του Μπολσονάρο παραπέμπει κατευθείαν στην εποχή του Χίτλερ. Δεν είναι τυχαίο ότι τον περασμένο μήνα η γερμανική πρεσβεία πολιορκήθηκε ηλεκτρονικά από σχολιαστές που υποστήριζαν ότι ο ναζισμός είναι ταυτόσημος με τον σοσιαλισμό. Οι επικριτές του Μπολσονάρο τον είχαν χαρακτηρίσει ναζί λόγω των ακραίων απόψεών του και οι οπαδοί του έσπευσαν να τον υποστηρίξουν με μηνύματα στη γερμανική πρεσβεία.

Στη Βραζιλία και άλλες χώρες, οι δεξιοί λαϊκιστές συμπεριφέρονται όπως οι Ναζί και την ίδια στιγμή αποκηρύσσουν τη ναζιστική κληρονομιά ή κατηγορούν την Αριστερά για την κληρονομιά αυτή. Για τα μετα-φασιστικά μέλη της εναλλακτικής Δεξιάς, το να συμπεριφέρεσαι όπως οι Ναζί και να κατηγορείς τους αντιπάλους σου ότι είναι Ναζί δεν συνιστά αντίφαση. Η ιδέα ενός αριστερού ναζισμού είναι άλλωστε ένας πολιτικός μύθος που απορρέει ευθέως από τις μεθόδους της ναζιστικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με βραζιλιάνους δεξιούς και αρνητές του Ολοκαυτώματος, εκείνη που απειλεί να αναβιώσει τον ναζισμό είναι η Αριστερά.

Την ώρα που ο Χίτλερ κατηγορούσε τον ιουδαϊσμό ότι αποτελούσε τη δύναμη πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ισχυριζόταν ότι οι Εβραίοι ήθελαν να ξεκινήσουν έναν πόλεμο και να εξοντώσουν τους Γερμανούς, ξεκινούσε ο ίδιος τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο και εξόντωνε τους Εβραίους. Οι φασίστες πάντα υποκαθιστούσαν την πραγματικότητα με τα ιδεολογήματά τους. Αυτός είναι ο λόγος που ο Μπολσονάρο εμφανίζει τους σημερινούς ηγέτες της Αριστεράς ως θαυμαστές του Χίτλερ, ενώ στην πραγματικότητα εκείνος είναι ο μοναδικός υποψήφιος που βρίσκεται κοντά στον Χίτλερ τόσο ως προς το στιλ όσο και ως προς την ουσία του.

Στη σημερινή Γερμανία, ορισμένοι ακροδεξιοί διαδηλωτές χαιρετούν ναζιστικά σε διαδηλώσεις, και παρ’όλα αυτά οι ηγέτες τους στην Εναλλακτική για τη Γερμανία αποκηρύσσουν τον ναζισμό. Ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, που το 2017 είπε ότι ορισμένοι Νεοναζί και λευκοί εθνικιστές είναι «μια χαρά άνθρωποι», κατηγόρησε κάποια στιγμή τη CIA ότι συμπεριφέρεται όπως οι Ναζί. Ακολουθώντας το προπαγανδιστικό δόγμα των Ναζί, πολλοί από τους σύγχρονους ακροδεξιούς αρνούνται κάθε σχέση με τους ιδεολογικούς προκατόχους τους και υποστηρίζουν ότι πραγματικοί Ναζί είναι οι αντίπαλοί τους.

Όταν ένας προεδρικός υποψήφιος κατηγόρησε τον Μπολσονάρο ότι είναι ένας «τροπικός Χίτλερ», εκείνος απάντησε ότι τον Χίτλερ δεν τον εκθειάζει εκείνος, αλλά οι αντίπαλοί του (το 2011 είχε πει ότι προτιμά να τον συγκρίνουν με τον Χίτλερ παρά να πουν γι'αυτόν ότι είναι γκέι). Στη νέα λαϊκιστική εποχή των fake news και των ξεδιάντροπων ψεμάτων, αυτό το ψέμα για τον ναζισμό ξεχωρίζει: ότι ο ναζισμός και ο φασισμός δηλαδή είναι αριστερά φαινόμενα.

Η Λατινική Αμερική έχει κατ΄εξοχήν γνωρίσει μια πολιτική εμπνευσμένη από τον φασισμό. Στη διάρκεια του Βρώμικου Πολέμου της Αργεντινής, τη δεκαετία του ’70, σκοτώθηκαν δεκάδες χιλιάδες πολίτες της. Ο Μπολσονάρο δήλωσε το 1999 ότι έπρεπε και η δικτατορία της Βραζιλίας να έχει σκοτώσει 30.000 πολίτες, ξεκινώντας από το Κονγκρέσο και τον πρόεδρο Φερνάντο Ενρίκε Καρντόσο. Όπως και οι φασίστες προκάτοχοί του, υποστηρίζει ότι η πραγματική δημοκρατία ήταν αυτά τα φασιστικά καθεστώτα. Θέλει δηλαδή να πλασάρει τον φασισμό ως δημοκρατία. Πολιτικοί όπως ο Μπολσονάρο αρνούνται συχνά οποιαδήποτε σχέση με τον φασίστα δικτάτορα της Γερμανίας και κατηγορούν τους αντιπάλους τους ότι είναι οι πραγματικοί Ναζί. Η ιστορία όμως μας διδάσκει ότι αν θέλουμε να κατανοήσουμε τους νέους λαϊκιστές της Δεξιάς δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις φασιστικές ρίζες της πολιτικής τους - και την προπαγάνδα τους.

* Άρθρο του Φεντερίκο Φίνκελσταϊν στο Foreign Policy. Ο αρχικός τίτλος του άρθρου ήταν: «Το πρότυπο του Ζαϊρ Μπολσονάρο δεν είναι ο Μπερλουσκόνι, αλλά ο Γκέμπελς». Ο Federico Finchelstein είναι καθηγητής Ιστορίας στο «New School for Social Research and Eugene Lang College». Είναι επίσης συγγραφέας του βιβλίου «From Fascism to Populism in History». 

Από το tvxs

Έρευνα: 9 στους 10 Έλληνες δηλώνουν ότι βιώνουν εργασιακό μεσαίωνα

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΣΕΕ - ΑΔΕΥ  EUROKINISSI

Sharetwitter

σχόλια

Έρευνα για λογαριασμό του του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ πιστοποιεί τις διαλυτικές προεκτάσεις της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης την ώρα που το 85% αντιλαμβάνεται την εργασία (και) ως κοινωνικό αγαθό.

news24702 Οκτωβρίου 2018 18:38

Καθολική είναι η αντίληψη της κοινωνίας για επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων σε όλους τους τομείς τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με έρευνα της Alco για λογαριασμό του Ινστιτούτου Έρευνας της ΓΣΕΕ που παρουσιάστηκε σε εκδήλωση του ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ και του ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ, στο πλαίσιο εορτασμού των 100 χρόνων της Συνομοσπονδίας.

Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας κορυφαία προβλήματα είναι η μείωση των αποδοχών σε ποσοστό 65% και η ανασφάλεια για τη διατήρηση της θέσης εργασίας σε ποσοστό 50%, προβλήματα που πλήττουν καθοριστικά τους εργαζόμενους αλλά και την ίδια την έννοια της εργασίας, που θεωρείται από την συντριπτική πλειοψηφία (85%) της κοινής γνώμης κοινωνικό αγαθό.

Όπως αναφέρει η ΓΣΕΕ: «Περίπου 6 στους 10 εργαζόμενους αξιολογούν θετικά το ρόλο των Συνδικάτων στη βελτίωση των όρων δουλειάς και στην ενίσχυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, στοιχεία που με δεδομένη την γενικευμένη θεσμική περιδίνηση καταδεικνύουν τα όρια αντοχής αλλά και τα ευρεία περιθώρια μεγιστοποίησης της συνδικαλιστικής πυκνότητας.

Στο πλαίσιο της Εκδήλωσης διοργανώθηκαν δύο πάνελ διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων».

Στο 1ο πάνελ, με αντικείμενο «Το μέλλον της εργασίας και ο ρόλος του Σ.Κ. σε συνθήκες κρίσης», υπό το συντονισμό του Επιστημονικού Διευθυντή του ΙΝΕ ΓΣΕΕ Καθηγητή Γ. Αργείτη, συμμετείχαν και εμβάθυναν σε κρίσιμες διαστάσεις του θέματος οι έγκριτοι πανεπιστημιακοί Χ. Αθανασιάδης, Α. Καζάκος και Ξ. Κοντιάδης.

Στο 2ο πάνελ, με συντονιστή το δημοσιογράφο Β. Σκουρή, που εστίασε στη σχέση Συνδικάτων και Πολιτικού Συστήματος («Συνδικάτα και Πολιτικό Σύστημα») τοποθετήθηκαν, κατέθεσαν τις απόψεις τους και συζήτησαν σχετικώς εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων (Ν. Φίλης ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Βρούτσης ΝΔ, Χρήστος Μέγας ΚΙΝΑΛ, Δημήτρης Στρατούλης ΛΑΕ) καθώς και ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος.

Από το 24/7