Παρασκευή 20 Απριλίου 2018

«Ο Τραμπ θα το πάει πολύ μακριά, μην τον υποτιμάτε» λέει στο tvxs.gr o Τζον Κυριακού που έγινε εχθρός των ΗΠΑ και ευρέως γνωστός όταν αποφάσισε να περάσει στην απέναντι όχθη και από πράκτορας της CIA να γίνει μάρτυρας δημoσίου συμφέροντος, αποκαλύπτοντας τα βασανιστήρια που κάνουν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. 
Ο Ελληνοαμερικάνος πρώην πράκτορας που μπήκε στο πανεπιστήμιο παίζοντας κλαρίνο, έχασε δουλειά, οικογένεια, φίλους κι έμεινε με ένα τεράστιο χρέος στους δικηγόρους του αλλά στη φυλακή τον βοήθησε να επιβιώσει η εκπαίδευσή του ως πράκτορας. Μας μίλησε λίγο πριν την παρουσίαση του βιβλίου του «Ο φυλακισμένος πράκτορας» (Εκδόσεις Πατάκη), η οποία θα γίνει στα Public Συντάγματος, σήμερα στις 7.00 μ.μ. Ο Τζον Κυριακού αισθάνεται δικαιωμένος αφού ανάγκασε το Κογκρέσο να αλλάξει τον νόμο και να απαγορεύσει τους βασανισμούς στις φυλακές, ωστόσο αυτό που τον αρρωσταίνει είναι πως δεν συμβαίνει το ίδιο με την κοινή γνώμη στις ΗΠΑ.  «Οι αποκαλύψεις μου, δεν είχαν καμία επίδραση στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών υποστηρίζει τα βασανιστήρια. Οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να βασανίζουν κρατουμένους για να πάρουν πληροφορίες. Με αρρωσταίνει αυτό» λέει στο tvxs.gr φανερά απογοητευμένος. Στη συνέντευξη που ακολουθεί ο John Kiriakou αποκαλύπτει πως δεν φοβήθηκε τίποτα περισσότερο από την οργάνωση 17 Νοέμβρη της οποίας υπήρξε στόχος όπως λέει, μιλάει για τα γεωπολιτικά παιχνίδια στην περιοχή μας με αφορμή τον πόλεμο στη Συρία και την πολιτική Ερντογάν, για τον ρόλο των μυστικών υπηρεσιών σήμερα, την αξιοπιστία των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος και τον πατέρα του που έκανε περιοδεία ως μουσικός στις ΗΠΑ με τον Νίκο Γούναρη. 
Πως αποφασίσατε να περάσετε στην απέναντι όχθη κι από πράκτορας της CIA να γίνεται μάρτυρας δημοσίου συμφέροντος, διακινδυνεύοντας τη ζωή σας; Ποιο ήταν το καθοριστικό γεγονός; 
Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση για μένα. Ήξερα βαθιά στην καρδιά μου, ότι αυτό που έκανε η CIA στους φυλακισμένους της ήταν λάθος. Νόμιζα ότι μετά το 2002 και μέχρι να πάω εγώ δημόσια να το καταθέσω, κάποιος θα έλεγε κάτι. Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Τελικά, αποφάσισα ότι ήταν πιο σημαντικό να πούμε κάτι και να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους παρά να παραμείνουμε σιωπηλοί. Και βγήκα τελικά δημόσια τον Δεκέμβριο του 2007.
Γνωρίζατε εκ των προτέρων ποια θα ήταν τα αποτελέσματα της κίνησής σας και αλήθεια σήμερα θεωρείτε ότι άξιζε τον κόπο; Θα το ξανακάνατε και γιατί;
Υποτίμησα τα επακόλουθα. Περίμενα ότι θα ανακριθώ από το FBI. Αυτό συνέβη. Τον Δεκέμβριο του 2008 το FBI διαπίστωσε ότι δεν διέπραξα έγκλημα. Αλλά αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι ο Μπαράκ Ομπάμα ζήτησε από το FBI να ξανανοίξει την υπόθεση εναντίον μου. Με ανέκριναν για άλλα τρία χρόνια. Δεν είχα ιδέα ότι παρακολουθούσαν  τα τηλεφωνήματά μου, διάβαζαν τα μηνύματά μου και με ακολουθούσαν κιόλας. Και τον Ιανουάριο του 2012, μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες για πέντε εγκλήματα. Θα το έκανα σίγουρα ξανά, ναι.  Κάποιος έπρεπε να μιλήσει. Χαίρομαι που ήμουν εγώ. Ήταν το σωστό, αυτό που επιβαλλόταν να γίνει. 
Πως αλήθεια σας έμαθε η CIA να επιβιώνετε μέσα στη φυλακή; Αυτή η εκπαίδευση σάς έκανε περισσότερο καλό ή κακό στη ζωή σας;
Ναι, η εκπαίδευση της CIA συνέβαλε πράγματι στην ικανότητά μου να παραμείνω ασφαλής στη φυλακή. Η CIA δεν φαντάζεται φυσικά ποτέ ότι οπλίζει έναν πράκτορα για να αμυνθεί στις δικές της πρακτικές. Η εκπαίδευση που πήρα ήταν για να χρησιμοποιηθεί στις επιχειρήσεις της CIA. Αλλά είχε εφαρμογές πραγματικής ζωής. Και με κράτησε ασφαλή στη φυλακή. Φυσικά, θα προτιμούσα να μην πάω ποτέ στη φυλακή. Ποτέ δεν θα άφηνα τα παιδιά μου. Τελικά, με έκανε έναν καλύτερο άνθρωπο η εμπειρία. Έχω μια εκτίμηση για εκείνους που έχουν αδικηθεί. Ενδιαφέρομαι πολύ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες.
Ανεξάρτητα από τα βασανιστήρια, είστε σύμφωνος με τον τρόπο που λειτουργούν οι μυστικές υπηρεσίες;  Είστε πεισμένος πως ενεργούν για το κοινό καλό;
Ορισμένες υπηρεσίες πληροφοριών έχουν ευεργετική λειτουργία. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους εργάζονται σκληρά για να κρατήσουν τις χώρες και τους ανθρώπους ασφαλείς. Το πρόβλημα με τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ είναι ότι συχνά είναι προσβλητικές στη φύση τους και όχι αμυντικές. Παρεμβαίνουν σε άλλες χώρες, ακόμη και όταν δεν υπάρχει όφελος για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρεμβαίνουν για χάρη παρεμβολών. Πολλές από τις ενέργειες της CIA, για παράδειγμα, οδήγησαν στη δημιουργία της Αλ Κάιντα, του ISIS και άλλων ομάδων. Η δημιουργία τους ήταν  αντίδραση εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.
Έχει αλλάξει κάτι στις μυστικές υπηρεσίες χάρη στις αποκαλύψεις σας;
Ναι, υπήρξε ένα ακόμη αποτέλεσμα θετικό. Αφού πήγα δημόσια και κατήγγειλα, το Κογκρέσο ψήφισε την τροπολογία Μακ Κέιν - Φάινστιν, η οποία απαγορεύει μόνιμα  πλέον τα βασανιστήρια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο γερουσιαστής Τζον Μακ Κέιν είπε ότι ο νόμος αυτός ψηφίστηκε λόγω των πληροφοριών που έδωσα σχετικά με το πρόγραμμα βασανιστηρίων της χώρας. Έτσι όπως καταλαβαίνεις άξιζε τον κόπο.
Τα βασανιστήρια στο Γκουαντάναμο που αποκαλύψατε λέρωσαν περισσότερο την εικόνα των ΗΠΑ. Η κοινή γνώμη πως το εξέλαβε; Υπάρχουν πολίτες που το θεωρούν αναγκαίο κακό; 
Αυτό είναι το χειρότερο μέρος αυτού του έργου. Οι αποκαλύψεις μου, δεν είχαν καμία επίδραση στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών υποστηρίζει τα βασανιστήρια. Οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να βασανίζουν κρατουμένους για να πάρουν πληροφορίες. Με αρρωσταίνει αυτό. 
Ποιος είναι ο στόχος του βιβλίου που παρουσιάζετε σήμερα στην Ελλάδα. Τι θα θέλατε να πει ο αναγνώστης σας αφού το διαβάσει; 
Καταρχάς, νιώθω τιμή που οι Εκδόσεις Πατάκη αποφάσισαν να εκδώσουν το βιβλίο μου στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να σας πω πόσο περήφανο με κάνει το γεγονός. Θα ήθελα οι αναγνώστες να πάρουν δύο πράγματα από αυτό το βιβλίο. Πρώτον, τα 20 μαθήματα ζωής που μου δίδαξε η CIA, τα οποία περιγράφω στο βιβλίο. Είναι σημαντικά μαθήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην καθημερινή ζωή. Δεύτερον, το βιβλίο έχει χιούμορ. Θέλω να μεταφέρω την ιδέα ότι η φυλακή δεν είναι πάντα κάτι φοβερό. Υπάρχουν αστείες στιγμές. Και για να σας πω την αλήθεια, όπως μου είπε η γυναίκα μου, αυτό το βιβλίο δεν με  κάνει να φαίνομαι καλός. Μάλλον φαίνομαι παραπλανητικός. Αλλά ήθελα να είμαι ειλικρινής για το χρόνο μου στη φυλακή, για τους κινδύνους εκεί και για τις ενέργειες που έκανα. Και αυτό το πέτυχα. 
Υπάρχουν πράγματα που ακόμα κρατάτε για τον εαυτό σας. Γεγονότα που δεν συμπεριλάβατε και δεν έχετε σκοπό να δημοσιοποιήσετε ποτέ και γιατί;
Στο πρώτο μου βιβλίο, «The Reluctant Spy: Η μυστική ζωή μου στον πόλεμο της τρομοκρατίας της CIA», το οποίο δημοσιεύθηκε στην Ελλάδα το 2011, η CIA κατάργησε 90 σελίδες επειδή είπε ότι όλες αυτές οι πληροφορίες εξακολουθούσαν να «κατατάσσονται». Κατάφερα να αφηγηθώ τις ιστορίες, αλλά οι σημαντικές λεπτομέρειες είχαν όλες αφαιρεθεί. Σε αυτό το βιβλίο, η CIA δεν αφαίρεσε ούτε μία λέξη. Έτσι ήμουν σε θέση να αφηγηθώ την ιστορία σε πολύ μεγαλύτερο βάθος.
Υπήρξε κάποιο περιστατικό που σας έκανε να φοβάστε για τη ζωή σας;
Η μόνη φορά που φοβήθηκα για τη ζωή μου ήταν στην Αθήνα το 2000. Όχι στο Πακιστάν, όχι στο Αφγανιστάν, όχι στην Υεμένη ή τη Σομαλία. Στην Αθήνα. Στις 17 Νοεμβρίου σκοτώθηκε ο Στήβεν Σόντερς, ο Βρετανός στρατιωτικός και διπλωμάτης. Όταν κυκλοφόρησαν το μανιφέστο τους λίγους μήνες αργότερα, είπαν: «Έχουμε δει τον μεγάλο κατάσκοπο αλλά οδηγούσε ένα τεθωρακισμένο αυτοκίνητο και γνωρίζαμε ότι ήταν οπλισμένος. Έτσι πραγματοποιήσαμε την επαναστατική ποινή για τον εγκληματία Σόντερς». Έφυγα από την Ελλάδα δύο ώρες αργότερα. Δεν είχα ιδέα ότι η 17Ν ήθελε να με σκοτώσει. Δεν είχα ιδέα ότι ήξεραν ποιος ήμουν. Είναι η μόνη φορά στη ζωή μου που πραγματικά φοβόμουν.
Την υπόθεση της Novartis την παρακολουθείτε; Πιστεύετε ότι θα αποδοθούν ευθύνες; 
Είμαι ενημερωμένος για την υπόθεση Novartis και για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει δικαιοσύνη σε αυτήν την περίπτωση. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα χρειάζεται νέο νόμο προστασίας των καταγγελιών. Οι πολίτες της Ελλάδας πρέπει να μπορούν να υποβάλλουν πληροφορίες σχετικά με την απάτη, την κακομεταχείριση, την παρανομία ή τις απειλές για τη δημόσια υγεία ή τη δημόσια ασφάλεια και πρέπει να προστατεύονται όταν το κάνουν. Χωρίς αυτές τις προστασίες, δεν μπορεί να γίνει τίποτα για να σταματήσει η διαφθορά.
Αν ήσασταν ακόμα στο σώμα και ήταν δική σας υπόθεση η Novartis πως θα είχατε κινηθεί; 
Τίποτα δεν θα είχα κάνει. Η CIA δεν εμπλέκεται σε επιχειρηματικές υποθέσεις άλλων χωρών. Το σύνθημα της CIA είναι πολύ απλό. «Προσλάβετε κατασκόπους για να κλέψετε μυστικά». Αυτό είναι. Δεν μας άρεσε να το εφαρμόζουμε  για τις επιχειρήσεις.
Ως whistleblower έχετε εργαστεί για την προστασία των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος, μέσω αλλαγής του νομικού πλαισίου προς αυτόν τον σκοπό. Είστε αισιόδοξος;
Ναι. Είμαι αισιόδοξος γι 'αυτό. Παρόλο που υπήρξε ώθηση, όλα τα μεγάλα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα και όλες οι μεγάλες ομάδες  επιθυμούν αλλαγή για να προστατεύσουν τους μάρτυρες. Έχω μιλήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Δημοκρατία, τη ΔΗΣΥ και άλλους. Όλοι λένε το ίδιο πράγμα. Τώρα αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να συμφωνήσουμε στη γλώσσα που θα έχει αυτός ο νέος νόμος. Ακριβώς σήμερα, δημοσιεύθηκε μια δήλωση που αναφέρει  ότι θα υπάρξει νέο καθεστώς προστασίας για τους μάρτυρες για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός.
Είναι όλοι οι μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος αξιόπιστοι; Μήπως υπάρχει ο φόβος η ιστορία αυτή να αξιοποιηθεί εις βάρος των κοινωνιών τελικά; 
Αυτή είναι σπουδαία ερώτηση. Όχι, δεν είναι όλοι οι whistleblowers αξιόπιστοι. Δεν περνάει μέρα που να μη  λαμβάνω μηνύματα  στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, από ανθρώπους που μου λένε ότι είναι whistleblowers και που στη συνέχεια καταγγέλλουν ότι η CIA έβαζε ένα μικροτσίπ στα μυαλά τους για να τους δώσει εντολές ή ότι ένα UFO κατέβηκε για έλεγχο των κινήσεών τους ή ότι η CIA ακτινοβολεί κύματα για να τους ωθήσει να κάνουν κάποιο έγκλημα. Στην πραγματικότητα, έχουν ψυχική ασθένεια και δεν έχουν καμία σχέση με το whistleblowing. Υπάρχουν επίσης άλλοι που δεν καταγγέλλουν για το καλό της χώρας. Το κάνουν για να σωθούν ή για να προστατευθούν από τη δίωξη. Ένα σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι οι περισσότερες περιπτώσεις καταγγελίας δεν είναι σαφείς. Είναι περίπλοκα τα πράγματα. Και υπάρχουν συχνά δύο όψεις στην ιστορία.
Ένα σχόλιο για την περίπτωση της Εφίμοβα; 
Τα ελληνικά δικαστήρια έκαναν το σωστό που απελευθέρωσαν την Μαρία Εφίμοβα. Πρόκειται για μια πολύ περίπλοκη υπόθεση. Και οι αρχές δεν θα μπορέσουν να φτάσουν στο βαθύτερο σημείο, χωρίς να γνωρίζουν τις πληροφορίες που παρείχε η ίδια στην Δάφνη Γκαλίθια. Η Γκαλίθια είναι νεκρή και δεν μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό της. Έτσι, η υπόθεση βρίσκεται στους ώμους της Εφίμοβα. Είναι η μόνη που μπορεί να μας πει την αλήθεια.
Πιστεύετε ότι οι δολοφονίες δημοσιογράφων και μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος αποθαρρύνουν τους ανθρώπους να προβούν σε αποκαλύψεις; 
Σίγουρα ναι. Οι άνθρωποι δεν είναι ηλίθιοι. Βλέπουν αυτό που συμβαίνει στον κόσμο, όπως την περίπτωση της Μάλτας για παράδειγμα. Ρώσοι δημοσιογράφοι πεθαίνουν ξαφνικά στο δρόμο. Ναι. Αυτό φοβίζει τους ανθρώπους που διαφορετικά θα έλεγαν την αλήθεια σχετικά με τα απόβλητα, την απάτη, την κακομεταχείριση και την παρανομία.
Γιατί γίνεται η επέμβαση στη Συρία; Είναι μόνο γεωπολιτικοί οι λόγοι ή ο πρόεδρος Τραμπ θέλει να στείλει ένα μήνυμα στους ψηφοφόρους του; 
Πρώτον, επιτρέψτε μου να πω ότι η επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Οι ΗΠΑ δεν έχουν νόμιμο δικαίωμα να είναι στη Συρία ή να βλάψουν τη Συρία. Αυτό είναι ένα έγκλημα πολέμου. Υπάρχουν μόνο τρεις νόμιμοι τρόποι με τους οποίους μια χώρα μπορεί να παρέμβει σε άλλη χώρα: Πρώτον:  Μια χώρα δέχεται επίθεση από άλλη χώρα. Δεύτερον: Μια άλλη χώρα καλείται από μία κυβέρνηση να την βοηθήσει και τρίτον με την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα από αυτά τα δικαιολογητικά και δεν έχουν δικαίωμα να είναι στη Συρία. Νομίζω ότι οι στρατηγοί των ΗΠΑ έχουν πείσει τον Τραμπ ότι εάν φύγει από τη Συρία -  έχει πει ότι θέλει να το κάνει - θα τον κάνει να φαίνεται αδύναμος. Και έτσι ξεκίνησε τη ρίψη πυραύλων. 
Που μπορεί να φτάσει ο Τραμπ; 
Μην υποτιμάτε τον Τραμπ και την ανοησία του, ούτε την ανοησία των Αμερικανών στρατηγών. Θα το πάνε πολύ πιο μακριά από ό, τι φαίνεται ότι στοχεύουν μέχρι στιγμής στη Συρία. Θα πάνε τόσο μακριά ώστε θα τους δούμε να καταλαμβάνουν τη δυτική και βόρεια Συρία μαζί με τους Κούρδους. Υπάρχει ένα μεγαλύτερο ζήτημα εδώ για τον Τραμπ. Να αποδυναμώσει τους Ρώσους και να δει, ότι είτε αποτυγχάνουν στη Συρία είτε εγκαταλείπουν εντελώς τη Συρία.
Από τι κινδυνεύει περισσότερο ο πλανήτης σήμερα;
Αν κοιτάξετε τις δημοσκοπήσεις της διεθνούς κοινής γνώμης, το 75% των χωρών λένε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Μισώ που το λέω, αλλά συμφωνώ με αυτό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001, έχουν μετατραπεί σε μια μόνιμη οικονομία του πολέμου. Η οικονομία μας μπορεί να αναπτυχθεί μόνο όταν βρισκόμαστε σε πόλεμο. Ξοδεύουμε περισσότερα χρήματα για την άμυνα από τις επόμενες οκτώ μεγαλύτερες χώρες. Αυτό δεν γίνεται για την άμυνα. Είναι για τα αδικήματα. Δεν πιστεύω λοιπόν ότι οι μεγαλύτερες απειλές για την παγκόσμια ειρήνη είναι οι Ιρανοί, οι Βορειοκορεάτες, η τρομοκρατία κ.λπ. Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη απειλή είναι η ηγεμονία των ΗΠΑ.
Πως βλέπετε τις εξελίξεις στην περιοχή μας με δεδομένη την ένταση στη Συρία αλλά και τον ρόλο του Ερντογάν; Πιστεύετε  πως η Ελλάδα έχει λόγους να ανησυχεί;
Είμαι πολύ, πολύ ανήσυχος για τον Ερντογάν, όχι μόνο ως Αμερικανός, αλλά και ως Έλληνας. Κοιτάξτε πρώτα την εξωτερική πολιτική του Ερντογάν. Έχει τρομερές σχέσεις με την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ, το Ιράκ, τη Συρία και το Ιράν. Είναι τρομερός. Είναι στρατιωτική απειλή για την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ιράκ και τη Συρία. Προβαίνει σε προκλητικές ενέργειες κατά της Ελλάδας στο Αιγαίο και κατά της Κύπρου στην Οικονομική Ζώνη. Ο στρατός του αγωνίζεται στη Συρία και διασχίζει τα σύνορα για την καταπολέμηση των Κούρδων στο Ιράκ. Έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί στρατιωτική απειλή για ολόκληρη την περιοχή. Δεύτερον, οι πρόσφατες δηλώσεις του ότι τα Ίμια ανήκουν στην Τουρκία. Αυτό είναι σχεδόν πράξη πολέμου. Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι πολύ σαφής - και γράφτηκε από μια θέση τουρκικής υπεροχής. Τα νησιά είναι ελληνικά. Δεν μπορεί να υπάρξει διαπραγμάτευση. Τρίτον, οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, κυριολεκτικά κάθε μέρα αποτελούν στρατιωτική παραβίαση και πρόκληση. Τέταρτον, η μεταχείριση του δικού του λαού - κυρίως αθώων ανθρώπων - μετά το πραξικόπημα είναι μια διεθνής παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πιστεύω ότι ο Ερντογάν είναι ασταθής, είναι επικίνδυνος, δεν μπορεί να τον εμπιστευτεί  κανείς και πρέπει να καταψηφιστεί εάν θέλουμε να υπάρχει ειρήνη στην περιοχή.
Υπάρχει έντονη διαπλοκή στην Ελλάδα κατά τη γνώμη σας;
Σίγουρα ναι. Υπάρχει δωροδοκία όπως σε κάθε χώρα του πλανήτη. Υπάρχουν μελέτες που λένε ότι ένα πολύ χαμηλό επίπεδο διαφθοράς είναι καλό για την οικονομία μιας χώρας. Αλλά η μεγάλη διαφθορά, και κυρίως η διαφθορά στην κυβέρνηση, είναι κακή για όλους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα χρειάζεται ένα νόμο προστασίας των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος. 
Ασχοληθήκατε με την υπόθεση της 17Ν κατά τη θητεία σας στην Ελλάδα και πρόσφατα δηλώσατε ότι η κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να δώσει άδεια στον Δημήτρη Κουφοντίνα.  Δεν είναι κάπως αντιφατικό αυτό, με δεδομένο ότι εσείς υπερασπιστήκατε τα ανθρώπινα δικαιώματα με τη στάση σας; 
Δεν νομίζω ότι αυτό που είπα είναι αντιφατικό σε σχέση με τις πράξεις μου. Ο Κουφοντίνας δεν έπρεπε ποτέ να απελευθερωθεί σε καμία περίπτωση. Όταν ένας άνθρωπος διαπράττει ψυχρό φόνο, όταν τρομοκρατεί το λαό, χάνει το δικαίωμα στην ελευθερία του. Το να πάτε στην ταβέρνα και να πιείτε καφέ με τους φίλους σας δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Είναι ένα προνόμιο. Ο Κουφοντίνας έχασε αυτό το προνόμιο όταν αποφάσισε να γίνει τρομοκράτης και παράνομος.
Έχετε δηλώσει πως χάσατε φίλους, οικογένεια και μείνατε με 800 χιλιάδες δολάρια χρέη σε δικηγόρους. Πως βιοπορίζεστε σήμερα; 
Όταν περάσει κανείς από μια εμπειρία όπως η δική μου, μαθαίνει πραγματικά ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι του. Ναι, έχασα φίλους και μερικά μέλη της οικογένειας. Αλλά έχω κερδίσει πολύ περισσότερους νέους φίλους που εκτιμούν τι έκανα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εν τω μεταξύ, οι δικηγόροι μου έχουν διαγράψει το χρέος μου ύψους 880.000 δολάρια και δεν χρειάζεται να τους το επιστρέψω. Σήμερα κερδίζω τα προς το ζην με μια καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή διάρκειας δύο ωρών στην Ουάσιγκτον, έχω εβδομαδιαία στήλη σε εφημερίδα, γράφω βιβλία και μιλώ σε πανεπιστήμια και κολέγια γύρω από τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη. Κάνω επίσης κάποια συμβουλευτικά σεμινάρια  για τις ομάδες που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Από την Ελληνική καταγωγή σας, τι σας έχει καθορίσει περισσότερο; 
Για μένα, νομίζω ότι η πιο σημαντική πτυχή του ελληνικού πολιτισμού είναι η μουσική. Ο πατέρας μου έπαιξε σε ελληνικά συγκροτήματα για 55 χρόνια. Έγραψε τρία άλμπουμ ελληνικής μουσικής και έκανε περιοδεία στην Αμερική με τον Νίκο Γούναρη. Η συλλογή του  είναι τώρα στο Ελληνικό Μουσείο στο Σικάγο. Ακούγαμε μόνο την ελληνική μουσική στο σπίτι μας, πηγαίναμε στους ελληνικούς χορούς και στα πανηγύρια και ο αδερφός μου και εγώ παίζαμε κιθάρα και κλαρίνο στο συγκρότημα του πατέρα μας εδώ και χρόνια. Έτσι μπήκα στο κολέγιο.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνατε όταν ήρθατε στην Ελλάδα;
Κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα τρέχω στο Μοναστηράκι και στον Παρθενώνα. Ξέρω ότι αυτό κάνει κάθε τουρίστας, αλλά απλά βλέποντας την Ακρόπολη με γεμίζει με χαρά. Είμαι πάντα ευγνώμων όταν επιστρέφω.

Οι επιθέσεις με τη χρήση όπλων μέσα σε αμερικανικά σχολεία, σε «συνεχή αύξηση», στοίχισαν τη ζωή σε περισσότερους ανθρώπους τα τελευταία 18 χρόνια από ό,τι ολόκληρο τον 20ό αιώνα, αποκαλύπτει μελέτη που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη.
Η μελέτη, που δημοσίευσε το επιστημονικό περιοδικό Journal of Child and Family Studies, παραθέτει στοιχεία για τις επιθέσεις με τη χρήση πυροβόλων όπλων στις οποίες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν τουλάχιστον τέσσερις άνθρωποι -σ.σ. ο ορισμός των λεγόμενων mass shootings στις ΗΠΑ- και τον αριθμό των παιδιών μεταξύ 5 και 18 ετών που έχασαν τη ζωή τους σε τέτοια επεισόδια από το 1940 και μετά.
Από τη μελέτη αποκλείστηκαν κατά συνέπεια επεισόδια στα οποία αναμετρήθηκαν μέλη συμμοριών, αλλά και οι επιθέσεις που διαπράχθηκαν σε πανεπιστήμια.
Στις ΗΠΑ δεν είχε καταγραφεί καμιά επίθεση που να ανταποκρίνεται στα κριτήρια αυτά πριν από το 1940, όταν γυμνασιάρχης σκότωσε δύο υφισταμένους του, έναν εκπρόσωπο του τοπικού εκπαιδευτικού συστήματος και δύο δασκάλους, πριν αυτοκτονήσει, επειδή πίστευε ότι θα απολυόταν στο τέλος της σχολικής χρονιάς, σημειώνεται στη μελέτη.
Δεν καταγράφηκε καμιά τέτοια επίθεση ούτε τη δεκαετία του 1950, ούτε εκείνη του 1960. Αλλά έκτοτε, καταγράφεται «συνεχής αύξηση» των φονικών επεισοδίων αυτής της φύσης σε σχολικά ιδρύματα, αρχής γενομένης το 1979, όταν μια 16χρονη με εύθραυστη ψυχική υγεία σκότωσε δύο ενήλικους και τραυμάτισε έναν τρίτο καθώς και οκτώ μαθητές μέσα σε σχολείο.
Τη δεκαετία του 1990 οι τραγωδίες αυτού του είδους αυξήθηκαν ραγδαία, με 36 ανθρώπους να σκοτώνονται σε 13 επιθέσεις με τη χρήση όπλων.
Αλλά από το 2000 μέχρι το 2018, η μελέτη κάνει λόγο για 66 θανάτους σε 22 επιθέσεις με τη χρήση όπλων σε σχολεία, έναν αριθμό θεαματικά υψηλότερο από τον απολογισμό των 55 νεκρών σε 22 επιθέσεις από το 1940 μέχρι το 1999.
«Μέσα σε λιγότερα από 18 χρόνια, έχουμε ήδη δει περισσότερους θανάτους που οφείλονται σε επιθέσεις με τη χρήση όπλων απ' ό,τι ολόκληρο τον 20ό αιώνα», συνόψισε ο Αντώνης Κατσιγιάννης του Πανεπιστημίου Κλέμσον, στη Νότια Καρολίνα, ένας από τους βασικούς συγγραφείς της μελέτης.
«Μια τάση που προκαλεί συναγερμό είναι ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι δράστες των επιθέσεων με τη χρήση όπλων τον 210 αιώνα ήταν έφηβοι, κάτι που υποδεικνύει ότι τώρα πλέον είναι πολύ πιο εύκολο για αυτούς να αποκτήσουν πρόσβαση σε όπλα και ότι πάσχουν πιο συχνά από προβλήματα ψυχικής υγείας ή είναι λιγότεροι ικανοί στην επίλυση συγκρούσεων.»
Σύμφωνα με τη μελέτη, το 60% των επιθέσεων αυτού του είδους τον 20ό αιώνα που εξέτασαν οι ερευνητές διαπράχθηκε από έφηβους 11 μέχρι 18 ετών, αλλά το ποσοστό αυτό μετά το 2000 αυξήθηκε στο 77%.
Η βία με τη χρήση πυροβόλων όπλων στις ΗΠΑ έχει μετατραπεί σε «επιδημία που πρέπει να αντιμετωπιστεί», καταλήγει η μελέτη.
Από το tvxs

Τρίτη 17 Απριλίου 2018


Η "ΗΘΙΚΗ" ΤΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ
1. Προβάλλοντας οι "ηγέτες" του κόσμου πόσο απαίσια και καταστροφικά είναι τα χημικά όπλα αθωώνουν, έμμεσα πλην σαφώς, όλα τα άλλα όπλα, λες και αυτά σκοτώνουν μόνο τους "κακούς" όμορφα και ανώδυνα! Δυστυχώς αυτό περνά στην κοινή γνώμη, με τα ΜΜΕ που ελέγχουν! Έτσι νομιμοποιούν, ή νομίζουν πως νομιμοποιούν τους καταστροφικούς τους πολέμους
2. Γύρω στις 500.000 θύματα έχει ο πόλεμος στη Συρία ίσαμε σήμερα, με μη χημικά όπλα, είδατε κανένα δυτικό, ή άλλο, "ηγέτη" να αγανακτήσει;;; Άλλου είδους θάνατος φαίνεται πως είναι αυτός!!!
3.Οι αμερικάνοι χρησιμοποίησαν κατά κόρον χημικά όπλα στο Βιετνάμ. Δια της χειρός τους, φαίνεται, ότι τα όπλα αυτά εξαγνίζονται!!!
4.Τη δεκαετία του '80 οι αμερικάνοι τροφοδότησαν τον Σαντάμ του Ιράκ με χημικά όπλα στο πόλεμο του κατά του Ιράν...
5. Με το άλλοθι της κατοχής χημικών όπλων εισέβαλαν στο Ιράκ του Σαντάμ πάλι, ενώ τέτοια όπλα δεν υπήρχαν, όπως αποδείχτηκε!!! 
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΩ. ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΚΟΣΜΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ...
Ολύμπιος Δαφέρμος
15-4-18
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 16-4-18

Τετάρτη 11 Απριλίου 2018

Σε σχολείο της Σουηδίας διδάσκουν τις "16 Συνήθειες του Μυαλού"

 
Διαβάστηκε 105161 φορές
 
Σε σχολείο της Σουηδίας διδάσκουν τις  16 Συνήθειες του Μυαλού
Σοφία Αντερά, Ουρανία Μπούγα


Η συνήθεια είναι ένα καλώδιο, υφαίνουμε ένα κομμάτι της κλωστής της κάθε μέρα και στο τέλος δεν μπορούμε να την κόψουμε.
Horace Mann
American Educator
1796-1859[9]

Οι «Συνήθειες του Μυαλού» είναι 16 συμπεριφορές, που χαρακτηρίζουν έξυπνους και διακεκριμένους ανθρώπους. Εκπαιδευτικοί ερευνητές, υπό την καθοδήγηση του Arthur L. Costa, όρισαν τις «Συνήθειες του Μυαλού» ως δεξιότητες που σχετίζονται άμεσα με τη ζωή και είναι απαραίτητες για την επίλυση προβλημάτων και την αποτελεσματική συμμετοχή στην κοινωνία. Προάγουν το στρατηγικό συλλογισμό, την οξυδέρκεια και διορατικότητα, την επιμονή και αποφασιστικότητα, τη δημιουργικότητα και την ανάπτυξη ποικίλων δεξιοτήτων. Η κατανόηση και η εφαρμογή των 16 «Συνηθειών του Μυαλού» παρέχουν στα άτομα ικανότητες για να αντιμετωπίσουν καθημερινές καταστάσεις της ζωής, να ανταποκριθούν σε κοινωνικές περιστάσεις και να κινηθούν με τρόπο που θα φέρει θετικά αποτελέσματα σε κάθε προσπάθεια τους (Arthur L. Costa and Bena Kallick, 2000)[10].

Στο σχολείο της Gottsunda(στη Σουηδία) οι Συνήθειες του Μυαλού είναι μια προσφιλής μέθοδος στους μαθητές/τριες. Τα παιδιά, όπως και κάθε άνθρωπος, δοκιμάζοντας τις διάφορες συνήθειες, εντοπίζουν εκείνη που είτε υποσυνείδητα εφάρμοζαν ως τώρα, είτε ταιριάζει στον τρόπο σκέψης και λήψης αποφάσεών τους. Επιπροσθέτως, γνωρίζοντας 16 συνήθειες αναπτύσσουν εφεδρικές στρατηγικές επίλυσης προβλημάτων, για να αντιμετωπίζουν προβλήματα, διλήμματα και καταστάσεις που απαιτούν αποφάσεις.

Μέσα από τις 16 «Συνήθειες του Μυαλού» και τη διδασκαλία τους στο σχολείο της Gottsunda οι εκπαιδευτικοί προσδοκούν να εφοδιάσουν τους μαθητές/τριες με στρατηγικές που έχουν αποδειχθεί βοηθητικές και να ενισχύσουν την ανάπτυξη ικανοτήτων που θα τους θα επιφέρουν θετικά αποτελέσματα στην προσαρμογή τους στο κοινωνικό σύνολο.

Συνοπτικά οι 16 «Συνήθειες του Μυαλού» είναι οι εξής:

1.         Επιμονή: Η έννοια της επιμονής προσεγγίζεται ως την ικανότητα παραμονής σε μια προβληματική κατάσταση και την εφαρμογή διαφόρων στρατηγικών μέχρι την επίτευξη της επίλυσης της. Συχνά οι μαθητές/τριες σταματούν την προσπάθεια καθώς θεωρούν ότι «δεν μπορούν να το κάνουν». Η επιμονή επιφέρει την δοκιμαστική εφαρμογή και άλλων στρατηγικών μέχρι την επίλυση. Επίσης, ενισχύει την ικανότητα ανάλυσης μια κατάστασης και την ανάπτυξη μιας δομής για την αντιμετώπιση της.
2.         Διαχείριση παρορμητικότητας: Είναι με άλλα λόγια η σκέψη πριν τη δράση, η κατανόηση του προβλήματος, των δεδομένων και των κατευθύνσεων που αυτό μπορεί να πάρει. Η συλλογή πληροφοριών και η δημιουργία πλάνου δράσης είναι τα πλεονεκτήματα που προσφέρει αυτή η συνήθεια. Όσο αφορά τους μαθητές/τριες τους δίνει το χρόνο να προσεγγίσουν τις εναλλακτικές επιλογές, να κρίνουν και να οργανωθούν. Προάγει την κατανόηση της κατάστασης πριν την αναζήτηση της λύσης της.

3.         Ακρόαση με κατανόηση και ενσυναίσθηση: Πολλοί ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι η ακρόαση με κατανόηση και ενσυναίσθηση αποτελεί χαρακτηριστικό των πολύ έξυπνων ανθρώπων. Η συγκεκριμένη συνήθεια συνδυάζει την ακρόαση των όσων ο ομιλητής λέει και την κατανόηση των αιτίων, για τα οποία αυτά ειπώθηκαν, καθώς και των ιδεών που συνειδητά ή υποσυνείδητα ο ομιλητής προσπαθεί να μεταδώσει. Είναι αυτό που ο Piaget ονομάζει «ξεπέρασμα του εγωκεντρισμού» ("overcoming ego-centrism) και αναπτύσσει στα παιδιά την κριτική σκέψη, μειώνει την επίδραση των προκαταλήψεων και στερεοτύπων, ενισχύει την βαθύτερη και πληρέστερη γνώση του υπό συζήτηση θέματος και δίνει σαφή εικόνα των απόψεων και του τρόπου σκέψης του ομιλητή. Η συνήθεια αυτή μπορεί να καταστήσει οποιαδήποτε συζήτηση εκπαιδευτική διαδικασία και την εκπαιδευτική διαδικασία πολύ πιο αποτελεσματική. 
4.         Ευέλικτη σκέψη: Η προσαρμοστικότητα της σκέψης και η πλαστικότητα του ανθρώπινου μυαλού είναι ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του είδους μας. Στη συνήθεια αυτή ανήκει και η ταυτόχρονη επεξεργασία πληροφοριών αλλά και η αλλαγή της πορείας της σκέψης, όταν προκύπτουν νέα δεδομένα. Δυστυχώς, πολλοί μαθητές/τριες δυσκολεύονται να προσεγγίσουν ένα θέμα από διαφορετική προοπτική ή να κατανοήσουν και να δεχτούν την ύπαρξη και χρησιμότητα μιας εναλλακτικής. Παρόλα αυτά η ικανότητα να αφήνουμε την υποκειμενικότητα μας και να βλέπουμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική, αυτό που ο Piaget ονομάζει allocentrism, είναι απαραίτητη για την καθημερινή μας ζωή και αυξάνει τις πιθανότητες κατάληξης σε θετικό αποτέλεσμα
5.     Σκέψη για τη σκέψη (μεταγνώση): Πρόκειται για μια εσωτερική συζήτηση, μια ανασκόπηση της πορείας μέσω της οποίας έφτασε κάποιος σε κάποιο συμπέρασμα, έλυσε ένα πρόβλημα ή πήρε μια απόφαση. Η ανασκόπηση αυτή συνήθως συνοδεύεται από κριτική αξιολόγηση και επαναπροσδιορισμό της διαδικασίας που ακολουθήθηκε ώστε να χρησιμοποιηθεί ανανεωμένη και πιο αποτελεσματική την επόμενη φορά. Η συνήθεια αυτή συμπεριλαμβάνει την γνώση των συναισθημάτων και των ιδεών αλλά και την πρόβλεψη των επιπτώσεων αυτών σε μια κατάσταση ή απόφαση. Ο σχεδιασμός και η αξιολόγηση μια στρατηγικής, ο καθορισμός των βημάτων και των στοιχείων που αυτός χρειάζεται για αν είναι αποτελεσματικός φαίνεται πως είναι μια διαδικασία που ακόμα και ενήλικες δεν έχουν πετύχει (Whimbey, A. and Whimbey L. S. (1975). New York: Lawrence Erlbaum, Associates)[11]. Για τους μαθητές/τριες όμως οι μεταγνωστική σκέψη είναι απαραίτητη καθώς ενισχύουν την ανάπτυξη της αυτογνωσίας και εφαρμογής της κατάλληλης στρατηγικής και αντιστρόφως.
6.     Προσπάθεια για ακρίβεια: Η προσπάθεια για ακρίβεια και τελειότητα συχνά ωθεί τους ανθρώπους σε έλεγχο, αξιολόγηση και αλλαγή προς το καλύτερο. Για αυτό το λόγο και είναι σημαντική ικανότητα για τους μαθητές/τριες. Μεταφέρει το ενδιαφέρον από την εκτέλεση μιας εργασίας στην δημιουργία κάτι ολοκληρωμένου και συντελεί σε καλύτερα αποτελέσματα και πιο επίμονους ανθρώπους, με υψηλότερους στόχους.
7.     Διερώτηση: Η επιλογή του κατάλληλου ερωτήματος αποτελεί  συνήθη δυσκολία τόσο σε ενήλικες όσο και σε παιδιά. Ο διαχωρισμός των δεδομένων και των στοιχείων που λείπουν και  η διατύπωση του σωστού ερωτήματος που θα οδηγήσει στα στοιχεία αυτά είναι ο ορισμός της συνήθειας της διερώτησης. Τα παιδιά σπανίως μπαίνουν στη διαδικασία αυτή και για αυτό καταλήγουν να αναζητούν στοιχεία που δεν χρειάζονται.  Η κατάκτηση της συνήθειας αυτής είναι η αρχή για το σχεδιασμό πορείας προς την επίλυση ενός προβλήματος.
8.     Εφαρμογή προϋπάρχουσας γνώση σε νέες καταστάσεις: Η συνήθεια αυτή περιλαμβάνει την αναζήτηση προηγούμενης γνώσης, την αξιολόγηση της ως χρήσιμή ή μη στη συγκεκριμένη περίσταση και έπειτα την εφαρμογή της. Δυστυχώς πολλοί μαθητές/τριες συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα και καταστάσεις σαν να είναι η πρώτη φορά αν και προσφάτους έχουν ασχοληθεί με σχεδόν ίδια. Η ικανότητα να μάθουν από προηγούμενες εμπειρίες και να ξαναχρησιμοποιήσουν τη γνώση αυτή είναι βασική μέθοδος ανάπτυξης τόσο στη σχολείο όσο και στην καθημερινότητα.
9.     Σκέψη και επικοινωνία με σαφήνεια και ακρίβεια: Πρόκειται για την ικανότητα να εκφράζεται κάποιος με σαφήνεια, χρησιμοποιώντας δόκιμους όρους, παραδείγματα και δίνοντας εξηγήσεις όπου αυτό χρειάζεται. Τόσο στο γραπτό όσο και στον προφορικό λόγο η αποφυγή γενικεύσεων, διαστρεβλώσεων και παραλείψεων χαρακτηρίζει μια καθαρή σκέψη η οποία είναι αποτέλεσμα ολοκληρωμένης άποψης, που έχει υποστεί κριτική επεξεργασία. Η απουσία ακρίβειας στο λόγο των μαθητών/τριών είναι ένδειξη επιφανειακής κατανόησης και απόψεων χωρίς βάσεις.
10.                        Συλλογή δεδομένων με όλες τις αισθήσεις: Οι περισσότερες πληροφορίες που συλλέγουμε προέρχονται από τις αισθήσεις και είναι αυτές που κινητοποιούν τη λειτουργία του εγκεφάλου. Δυστυχώς πολλοί μαθητές/τριες αρκούνται σε περιγραφές και δεν τολμούν να «δοκιμάσουν με τις αισθήσεις», να συμμετάσχουν σε καταστάσεις, γεγονός που περιορίζει κατά πολύ τα ερεθίσματα τους.
11.                        Δημιουργία, φαντασία, καινοτομία: Η δημιουργικότητα δεν βρίσκεται στα γονίδια. Είναι μια διαρκής προσπάθεια για βελτίωση, εύρεση εναλλακτικής και μια άρνηση συμβιβασμού με την αποτυχία. Οι δημιουργικοί άνθρωποι συνήθως έχουν εσωτερικά κίνητρα και ανοιχτούς ορίζοντες, καθώς αφήνουν τα έργα τους ανοιχτά σε κριτικές των άλλων.
12.                        Αντιμετωπίζοντας καταστάσεις με δέος και ενδιαφέρον: Το ενδιαφέρον για τον κόσμο γύρω μας αποτελεί το αρχικό κίνητρο για την γνώση και το «κυνήγι» της. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας είναι «κλειστοί» στο ζήτημα της περαιτέρω μάθησης και θεωρούν συχνά τη γνώση άχρηστη. Η πιο χρήσιμη όμως γνώση προέρχεται με προσωπική αναζήτηση σε θέματα που προκαλούν δέος και ενδιαφέρον και η αναζήτηση αυτή συνοδεύεται από ευχαρίστηση. Το δέος αυτό μπορεί να αποτελέσει βασικό κίνητρο στην εκπαιδευτική διαδικασία.
13.                        Αναλαμβάνοντας ρίσκα με υπευθυνότητα: Πρόκειται για εκείνη την πλευρά του ανθρώπινου χαρακτήρα που δύσκολα συμβιβάζεται και επιθυμεί να αλλάξει τις καταστάσεις χωρίς να φοβάται την αποτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος. Σαφώς τα ρίσκα αυτά πρέπει να αξίζουν και να μην γίνονται χωρίς προηγούμενη σκέψη, ενώ και η εκτίμηση των εμποδίων είναι απαραίτητη. Η ανάπτυξη μιας τέτοιας συνήθειας από πλευράς των μαθητών/τριών είναι ευεργετικής σημασίας τόσο για την κριτική τους σκέψης όσο και για τη δημιουργικότητα και τη γενικότερη επιτυχία τους.
14.                        Αίσθηση χιούμορ: Η αίσθηση του χιούμορ είναι γνωστή ένδειξη εξυπνάδας. Δείχνει ανθρώπους που έχουν δυνατότητα να κάνουν συσχετίσεις, προβλέψεις και να αλλάζουν τις αναλογίες για αν προκαλέσουν γέλιο. Το χιούμορ έχει θετικές επιδράσεις στην ψυχολογία των ανθρώπων, απελευθερώνει τη δημιουργικότητα και αποτελεί μέσο κοινωνικοποίησης αλλά και επικοινωνίας. Η δυνατότητα να κατανοούμε ποτέ μια κατάσταση είναι πραγματικά αστεία είναι σημαντική, ειδικά για τα παιδιά που συχνά κάνουν χιούμορ με στοιχεία όπως η διαφορετικότητα και οι δυσκολίες των άλλων. Το δημιουργικό χιούμορ αντιθέτως βοηθά να αναγνωρίζουμε τις εναλλακτικές.
15.                        Αμοιβαία σκέψη: Πρόκειται για την εργασία σε ομάδες, την ανάπτυξη της συνεργατικότητας και του αισθήματος της αμοιβαιότητας. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό και λειτουργεί καλύτερα και αποτελεσματικότερα, όταν συνεργάζεται με τους υπολοίπους, καθώς κανείς δεν έχει πάντα όλες εκείνες τις πληροφορίες για να κρίνει μια κατάσταση. Η συνεργασία απαιτεί δικαιολόγηση των απόψεων, εναλλαγή των οπτικών γωνιών, κατανόηση και ενσυναίσθηση, ενώ και η αποδοχή μιας απόφασης με την οποία κάποιο μέλος δεν είναι σύμφωνο αποτελεί ένα δύσκολο στοιχείο της διαδικασίας αυτής. Παρόλα αυτά, οι μαθητές/τριες σε καταστάσεις ομαδικής εργασίας αναπτύσσουν την κοινωνικότητα τους και τον αλτρουισμό, ανταλλάσουν απόψεις, μαθαίνουν να ακούν τους άλλους και να υποχωρούν για το καλό του συνόλου, συμμορφώνονται με κανόνες και τέλος ενισχύουν τις διοικητικές τους ικανότητες. Τα παιδιά πρέπει να μυούνται στην ομαδική εργασία, διότι μια τέτοια κατάσταση έχει ποικίλα οφέλη για αυτά και είναι πολύ κοντά σε αρκετά ρεαλιστικά περιβάλλοντα εργασίας.
16.                        Με ανοιχτούς ορίζοντες προς τη συνεχιζόμενη μάθηση: Η συνήθεια αυτή αναδεικνύει την αξία της συνεχιζόμενης δια βίου μάθησης. Οι άνθρωποι, που την κατέχουν, είναι ανοικτοί σε νέα γνώση,  περήφανοι και ταπεινοί ταυτόχρονα να παραδεχθούν ότι δεν ξέρουν κάτι. Η επιλογή νέων στόχων και η επεξεργασία ποικίλων πληροφοριών ή η εφαρμογή διαφόρων στρατηγικών χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους αυτούς. Οι μαθητές/τριες μας πρέπει να αναγνωρίζουν την αξία της συνεχιζόμενης μάθησης, η οποία θα τους καθιστά ικανούς να παραμένουν ενεργά και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας, ειδικά στις συνεχώς αναπτυσσόμενες κοινωνίες, που ζούμε σήμερα[12].
 (απόσπασμα από τη  μελέτη περίπτωσης δύο δημοτικών σχολείων στην Σουηδία, Πτυχιακή Εργασία για το ΑΠΘ/ΠΤΔΕ)  
 Διαβάστε ολόκληρη την πολύ ενδιαφέρουσα εργασία στον παρακάτω σύνδεσμο.
Ο σύνδεσμος του σχολείου είναι εδώ
ΑΠΟ ΤΟ ENALLAKTIKOS.GR

Τρίτη 10 Απριλίου 2018

Δισ. ημίν σήμερον, τρισ. ημίν αύριον...

Τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου θα ελέγχει ώς το 2030 το πλουσιότερο 1% της ανθρωπότητας αν οι κυβερνήσεις δεν φιλοτιμηθούν να κάνουν κάτι άμεσα. Καμπανάκι κινδύνου για τη συνεχιζόμενη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των λίγων, την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα και την κλιμακούμενη δυσαρέσκεια και τον θυμό χτυπά ακόμη μια μελέτη, αυτή τη φορά από τη βιβλιοθήκη της βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων.
Σε σχετική ανάλυση που δημοσιοποιήθηκε πριν από λίγες ημέρες, οι επιστημονικοί σύμβουλοι του βρετανικού Κοινοβουλίου προειδοποιούν ότι αν οι τάσεις που σημειώθηκαν μετά το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κραχ του 2008 συνεχιστούν και τα επόμενα χρόνια, τότε ώς το 2030 το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού θα κατέχει το 64% του παγκόσμιου πλούτου.
Το εν λόγω πλουσιότερο 1% αυξάνει από το 2008 τον πλούτο του με ετήσιο ρυθμό 6%, διπλάσιο από αυτόν που αυξάνει τον δικό του πλούτο το υπόλοιπο 99% της ανθρωπότητας.
Εάν αυτή η τάση συνεχιστεί, τότε το 2030 ο συνολικός πλούτος του 1% θα εκτοξευθεί στα 305 τρισ. δολάρια από 140 τρισ. δολάρια σήμερα, προειδοποιούν οι αναλυτές.
Ας σημειωθεί ότι, σύμφωνα με μελέτη της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse που δημοσιοποιήθηκε τον περασμένο Νοέμβριο, το πλουσιότερο 1% αβγάτισε το μερίδιό του στον συνολικό παγκόσμιο πλούτο από 42,5% το 2008 σε 50,1% πέρυσι.
Μόνον οι 500 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου αύξησαν τον πλούτο τους το 2017 κατά 1 τρισ. δολάρια.
Η υπερσυγκέντρωση του πλούτου σε αυτά τα λίγα χέρια αποδίδεται από τους αναλυτές του βρετανικού Κοινοβουλίου στην τρέχουσα εισοδηματική ανισότητα (που τροφοδοτεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο στην οικονομία της αγοράς), τα υψηλότερα επίπεδα αποταμίευσης και συσσώρευσης περιουσιακών στοιχείων από τους πλούσιους.

Η... διάσωση της ελίτ

Οι πλούσιοι ευνοήθηκαν όσο κανείς άλλος στον κόσμο από την κρατική διάσωση των τραπεζών με τα χρήματα των απλών φορολογουμένων μετά το κραχ του 2008.
Η διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος από τις κυβερνήσεις και οι πολιτικές μηδενικών επιτοκίων και ποσοτικής χαλάρωσης από τις κεντρικές τράπεζες εκτόξευσαν τα χρηματιστήρια και οδήγησαν σε συνεχή άνοδο των τιμών των μετοχών και των άλλων χρηματοπιστωτικών προϊόντων στα οποία οι ελίτ επενδύουν τα κεφάλαιά τους.
Το σημείο είναι πλέον όμως οριακό. Οι πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου συγκεντρώνουν τον περισσότερο πλούτο που είχαν από τη «Χρυσή Εποχή των ΗΠΑ», στις αρχές του 20ού αιώνα όταν οικογένειες όπως οι Ροκφέλερ, Κάρνεγκι και Βάντερβιλτ ήλεγχαν τεράστια ολιγοπώλια.
Οκτώ δισεκατομμυριούχοι κατείχαν πέρυσι (σύμφωνα με τη γνωστή ΜΚΟ Oxfam) τόσα όσα ο μισός πληθυσμός της Γης (3,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι).

Απαισιοδοξία

Το χειρότερο όμως είναι ότι ακόμη κι αν οι κυβερνήσεις και η πλειονότητα των πολιτικών επιλέξουν να απεμπλακούν από τις στενές τους σχέσεις με τις οικονομικές ελίτ υιοθετώντας πολιτικές αναδιανομής του πλούτου, η ανισότητα θα συνεχίσει να μεγεθύνεται.
Ο Ντάνι Ντόρλινγκ, καθηγητής Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, τονίζει σχετικά πως ακόμη κι αν οι περιουσίες των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου σταματήσουν να αυξάνονται με τον τρέχοντα ρυθμό, αυτές θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν για κάποιο καιρό.
«Το τελευταίο αποκορύφωμα οικονομικής ανισότητας στην ανθρώπινη ιστορία σημειώθηκε το 1913. Είμαστε ξανά κοντά σε αυτό. Ακόμη κι αν μειώσουμε σήμερα την ανισότητα, αυτή θα συνεχίσει να αυξάνεται για μία με δύο δεκαετίες» προειδοποιεί.
Από την Εφημερίδα των Συντακτών

Κυριακή 8 Απριλίου 2018

Η σημερινή νεολαία είναι όλο και περισσότερο δυσαρεστημένη με τον τρόπο που κινείται ο κόσμος.
Η οργή τους εκφράζεται συχνά ακόμη και στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τη Νέα Υόρκη, όπου στις 24 Μαρτίου περισσότεροι από ένα εκατομμύριο νέοι άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στην ελεύθερη οπλοκατοχή, αλλά και την αυξανόμενη επιρροή του λόμπι των όπλων.
«Η ζωή μου είναι πιο σημαντική από τα όπλα σας» έγραφαν τα πανό στη μεγάλη συγκέντρωση της Νέας Υόρκης. «Το 2020 θα ψηφίσουμε», προειδοποίησε η μαθήτρια Λόρεν Τίλεϊ. «Η γενιά μας θέλει αλλαγή». Κάποιοι έκαναν λόγο για «ιστορικές κινητοποιήσεις». Ήταν ίσως οι μεγαλύτερες μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τους νεαρούς Αμερικανούς έγιναν σε όλον τον κόσμο, από τη Γερμανία και την Ισλανδία μέχρι το Χονγκ Κονγκ.
Υπάρχουν όμως ολοένα και περισσότερες ενδείξεις ότι οι σημερινοί νέοι, ηλικίας από 18 έως 29 ετών, είναι δυσαρεστημένοι και με άλλες θεμελιώδεις πτυχές του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού συστήματος, ενώ αυξάνονται αυτοί που απορρίπτουν τον καπιταλισμό.
Νέοι Αμερικανοί κατηγορούν τον καπιταλισμό για την κρίση στη στέγαση, την υγειονομική περίθαλψη και την πτώση των μισθών. Στην Αμερική το να σε πουν «σοσιαλιστή» ισοδυναμούσε με κατηγορία. Σήμερα, εκατομμύρια Αμερικανοί -ιδίως νέοι- αυτοπροσδιορίζονται «σοσιαλιστές», «προοδευτικοί» ή και τα δύο.
Έτσι, από τη μία αναπτύσσεται ένα μαζικό ρατσιστικό, ξενοφοβικό, μισογυνικό, ισλαμοφοβικό, αντισημιτικό, ακροδεξιό κίνημα και από την άλλη δυναμώνουν προοδευτικά κοινωνικά κινήματα που δίνουν μάχες σε πλήθος μετώπων, ενώ αναφέρονται στο μαρξισμό, στο δημοκρατικό σοσιαλισμό και στην πάλη των τάξεων.
Μεταξύ αυτών και η DSA , μια μέχρι πρόσφατα «μικρή» αριστερή οργάνωση που ιδρύθηκε πριν από 35 χρόνια, η οποία στήριξε την υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς και πενταπλασίασε την οργανωμένη βάση της τους τελευταίους 25 μήνες, η τεράστια πλειοψηφία της οποίας είναι κάτω των 30 ετών. Μάλιστα, στο συνέδριό της που έγινε στο Σικάγο τον περασμένο Αύγουστο, σημειώθηκε μια θεαματική μετατόπισή της προς τα αριστερά, γεγονός που αντικατοπτρίζει την έντονη ριζοσπαστικοποίηση της αμερικανικής νεολαίας.
Οπως υπογραμμίζει ο γνωστός Αμερικανός αρθρογράφος και σημαίνον στέλεχος της Αριστεράς, Χάρολντ Μέγερσον στον Guardian, δεν ήταν ο Σάντερς που έστρεψε τους νέους της Αμερικής στο σοσιαλισμό. Τους βρήκε ήδη εκεί μέσα από το κίνημα Occupy Wall Street, από τη μεταμαρξιστική βίβλο «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα», του Τομά Πικετί, από το παναμερικανικό κίνημα «Fight for 15$», για αύξηση του κατώτερου μεροκάματου στις αλυσίδες ταχυφαγάδικων, σούπερ μάρκετ κ.λπ. Τους βρήκε απογοητευμένους με τον καπιταλισμό, την εισοδηματική ανισότητα και την εταιρική σύλληψη της αμερικανικής κυβέρνησης.
«Βρισκόμαστε σε μια νέα περίοδο. Το κίνημα Occupy ήτανε μια έκπληξη. Συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι διαφορετικό συνέβαινε εδώ. Η νεότερη γενιά της Αμερικής δεν πρόκειται να είναι μια ακόμη υπάκουη γενιά που περιμένει το μικρό της κομμάτι από το αμερικανικό όνειρο, εξάλλου αυτό το μικρό κομμάτι του αμερικανικού ονείρου δεν θα έρθει σε αυτούς. εξαιτίας της κρίσης του καπιταλισμού» υποστηρίζει η Κσαμά Σαουάντ της «Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής», η οποία πήρε ένα εντυπωσιακό ποσοστό στις τελευταίες εκλογές στο Σιάτλ.
Απόρριψη του καπιταλισμού
Οι διαπιστώσεις αυτές μάλλον «ανησύχησαν» και το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, το οποίο πραγματοποίησε σχετική έρευνα. Ένας κοινωνιολόγος και ένας οικονομολόγος έθεσαν ερωτήματα στους νέους, με σκοπό να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο βιώνουν το σημερινό οικονομικό σύστημα και να δουν πώς θα μπορούσαν οι νέοι να το επανασχεδιάσουν αν μπορούσαν. Η απάντηση, σύμφωνα με τους ερευνητές, θα πρέπει να κάνει την κατεστημένη τάξη να επανεξετάσει σοβαρά την οικονομική πολιτική της.
Η έρευνα διαπίστωσε ότι το 51% των Αμερικανών νέων ηλικίας 18 έως 29 ετών δεν υποστηρίζουν πλέον τον καπιταλισμό. Μόνο το 42% δήλωσαν ότι το «αποδέχονται», ενώ μόνο το 19% ήταν διατεθειμένοι να αποκαλούνται «καπιταλιστές».
Παρόλο που η αλήθεια είναι ότι οι νέοι κάθε γενιάς τείνουν να αμφισβητούν τα κατεστημένα οικονομικά και πολιτικά συστήματα ενώ τείνουν να «συμμορφώνονται» καθώς μεγαλώνουν, οι δημοσκοπήσεις για το θέμα αυτό δείχνουν ότι η σημερινή αμφισβήτηση είναι ένα νέο φαινόμενο για την αμερικανική νεολαία.
Και; Προτιμούν άραγε τον σοσιαλισμό; Είναι ασαφές. Η δημοσκόπηση του Χάρβαρντ έδειξε ότι μόνο το 33% οραματίζεται το σοσιαλισμό.
Μια άλλη έρευνα που είχε παραγγείλει το ακροδεξιό, Ίδρυμα για τη Μνήμη Θυμάτων του Κομμουνισμού και πραγματοποίησε η διεθνής εταιρεία δημοσκοπήσεων YouGov στο διάστημα Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2017 διαπίστωσε ότι το 51% των ατόμων ηλικίας από 21 έως 29 ετών στις ΗΠΑ, δηλώνει ότι θα προτιμούσε να ζει σε μια σοσιαλιστική χώρα και όχι σε μια καπιταλιστική.
Tο 56% όσων συμμετείχαν στη δημοσκόπηση δήλωσαν ότι δεν θεωρούν προσβλητικό να τους αποκαλέσει κάποιος κομμουνιστές ενώ το 53% ανέφερε ότι το σημερινό οικονομικό σύστημα στις ΗΠΑ στρέφεται ενάντια στα συμφέροντά τους.
Όπως και να είναι, το μερίδιο του συνολικού πληθυσμού που αμφισβητεί τις βασικές αρχές του καπιταλισμού είναι το υψηλότερο εδώ και τουλάχιστον 80 χρόνια δημοσκοπήσεων επί του θέματος.
Βεβαίως, οι ερωτήσεις ποικίλουν σημαντικά από δημοσκόπηση σε δημοσκόπηση και τα μεγέθη των δειγμάτων δεν είναι πάντοτε αρκετά μεγάλα ώστε να αντλούν σταθερά συμπεράσματα.
Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι σημερινοί νέοι αποτελούν μέρος μιας πρωτοπορίας των Αμερικανών που χάνουν την πίστη στον καπιταλισμό και είναι έτοιμοι να αγκαλιάσουν κάτι νέο.
Αλλά τι θέλουν;
Όμως, αν οι νέοι απορρίπτουν όλο και περισσότερο τον καπιταλισμό, αλλά αμφιβάλλουν για τον σοσιαλισμό, τι θέλουν; Για να απαντηθεί αυτό ίσως πρέπει να διερευνηθεί τι τους θυμώνει τόσο με τον καπιταλισμό που τον απορρίπτουν.
Η μελέτη του Χάρβαρντ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πολλοί από αυτούς τους νέους αισθάνονται ότι «ο καπιταλισμός είναι άδικος και περιθωριοποιεί τους ανθρώπους παρά τη σκληρή δουλειά τους» και ότι δημιουργεί τεράστιες ανισότητες μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών στην αμερικανική κοινωνία. Η πλειοψηφία των νέων δήλωσε ότι στην κοινωνία προοδεύουν  αυτοί που «γεννήθηκαν σε πλούσιες οικογένειες».
Αυτές οι απόψεις για την ανισότητα που είναι εγγενής στον καπιταλισμό δεν φαίνεται παράλληλα να προωθούν και να υποστηρίζουν ένα συγκεκριμένο εναλλακτικό σύστημα, όπως ο σοσιαλισμός που θα μπορούσε να διορθώσει το πρόβλημα. Όμως ελκύονται από ιδέες όπως «επιχειρήσεις που ανήκουν σε εργαζόμενους», «μια οικονομία που ανήκει σε εργαζόμενους», κ.λπ.
Αυτό που είδαν οι Αμερικανοί στις 24 Μαρτίου ήταν μια ενεργητική, δυναμική και ισχυρή νέα πολιτική δύναμη στην Αμερική. Αυτή τη στιγμή έχει επικεντρωθεί στα όπλα. Αλλά αυτή η δύναμη μπορεί να στρέψει την προσοχή της στη δομή των επιχειρήσεων και στο οικονομικό σύστημα που γεννά όλο και αυξανόμενα επίπεδα ανισότητας.
Από το tvxs