Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

ΑΝΝΑ ΝΤΟΜΙΝΓΚΕΖ -ΣΑΛΟΜΕ ΡΑΜΙΡΕΖ(Podemos):Η αριστερά έχει έλλειμμα δημοκρατίας




Στο 9ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Χανίων ήρθαν προσκεκλημένες στην Ελλάδα δύο νέες γυναίκες, η Άννα Ντομίνγκεζ, ιστορικός, και η Σαλομέ Ραμίρεζ, μέλη του Podemos,του ισπανικού κόμματος – έκπληξη, που μετά από τέσσερις μόλις μήνες λειτουργίας κατάφερε να συγκεντρώσει το 8% περίπου των ψήφων των ισπανών ψηφοφόρων στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Βρέθηκαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος για τους περισσότερους από εμάς και όχι άδικα. Η συζήτηση μαζί τους ήταν αφορμή για πολύ ενδιαφέροντες προβληματισμούς, όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας ενός αριστερού κόμματος, τον κίνδυνο της “πασοκοποίησης”, την “επαναπολιτικοποίηση” της πολιτικής, τη σημασία των λέξεων και τα διδάγματα που η αριστερά δεν πήρε από τις πλατείες.

Τη συνέντευξη πήρε η Ζωή Γεωργούλα

Πώς λειτουργεί το Podemos;
Σαλομέ: Το κύτταρο λειτουργίας είναι οι λεγόμενοι «κύκλοι Podemos», δηλαδή ανοικτές ομάδες πολιτών, που οργανώνονται είτε κατά θεματική ενότητα είτε κατά τόπο κατοικίας και οι οποίοι είναι αυτοδιαχειριζόμενοι. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 600 «κύκλοι Podemos» σε όλο τον κόσμο, Ευρώπη, Αμερική, Ασία. Υπάρχουν επίσης και οι συνελεύσεις που οργανώνονται σε κεντρικά σημεία πόλεων ή χώρους δουλειάς. Σε αυτά τα δύο κύτταρα λειτουργίας μπορεί να συμμετέχει όποιος πολίτης θέλει, χωρίς να είναι απαραίτητα μέλος του «Podemos». Ο κάθε πολίτης μπορεί να συμμετέχει και να αναλαμβάνει δράση σε όποιο βαθμό θέλει και από κοινού ο «κύκλος Podemos» αποφασίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του καθενός. Υπάρχουν οι ακτιβιστές που έχουν πιο μόνιμη παρουσία και δράση, αλλά υπάρχουν και πολίτες που συμμετέχουν όσο και όποτε θέλουν.

Έχετε ήδη εκλέξει 5 ευρωβουλευτές. Με ποιο τρόπο αυτή η «από τα κάτω» λειτουργία φτάνει στους εκπροσώπους του Podemos που εφαρμόζουν την πολιτική του;
Άννα: Η φωνή των μελών του Podemos είναι πολύ σημαντική, αλλά πιο σημαντική είναι η φωνή των πολιτών. Τις πιο σημαντικές αποφάσεις που χρειάζεται να πάρει το Podemos, τις παίρνουν όλοι οι πολίτες και όχι μόνο οι ακτιβιστές ή τα μέλη του. Οι «κύκλοι Podemos» είναι το κανάλι μέσα από το οποίο περνάει η φωνή των πολιτών, τα μέλη τους είναι αυτοί που μιλούν με τον κόσμο στις γειτονιές και δημιουργούν τη διαδικασία που εξασφαλίζει τη λαϊκή συμμετοχή. Για παράδειγμα, τη λίστα των υποψηφίων ευρωβουλευτών στις πρόσφατες εκλογές την αποφάσισαν οι πολίτες με ψηφοφορία μέσω διαδικτύου, αλλά και με κάλπες στους δρόμους που έβγαλαν οι «κύκλοι Podemos». Συνολικά συμμετείχαν στις ψηφοφορίες πάνω από 33.000 πολίτες, αριθμός ρεκόρ για εσωτερικές διαδικασίες κόμματος στην Ευρώπη. Κάθε πολίτης που θέλει να ψηφίσει, λαμβάνει ένα κωδικό στο κινητό του και με αυτόν μπορεί να συμμετέχει στην ψηφοφορία και να εξασφαλιστεί ότι ο κάθε πολίτης ψηφίζει μία φορά.
Σ.: Για το φθινόπωρο οργανώνουμε μια μεγάλη συνέλευση, ας την πούμε συνδιάσκεψη, για την οποία χρειαζόταν να εκλεγεί ένα οργανωτικό συντονιστικό. Για την εκλογή του συμμετείχαν ψηφίζοντας 55.000 πολίτες διαδικτυακά, μέσα σε δύο μέρες. Το λογισμικό μέσω του οποίου γίνεται η ψηφοφορία είναι ελεύθερο, αλλά τα μηνύματα κοστίζουν αρκετά.

Από πού προέρχεται η χρηματοδότηση για τις ανάγκες αυτής της διαδικασίας;
Α.: Αποκλειστικά από τους πολίτες. Για παράδειγμα, για τις ανάγκες της προεκλογικής εκστρατείας, οι πολίτες συγκέντρωσαν 150.000 ευρώ. Όταν υπάρχει κάποια ανάγκη, απευθυνόμαστε στον κόσμο ανακοινώνοντας το σκοπό για τον οποίο χρειαζόμαστε τη χρηματοδότηση και δίνοντας τον αριθμό ενός λογαριασμού. Στην κεντρική μας ιστοσελίδα υπάρχει η δυνατότητα για τον καθένα να παρακολουθεί τα έσοδα και τα έξοδα του Podemos, σε πραγματικό χρόνο, με απόλυτη διαφάνεια. Το κλειδί είναι να δώσουμε την πρωτοβουλία στους πολίτες, να αισθανθούν ότι οι ίδιοι αποφασίζουν.

Σας άκουσα να λέτε ότι θέλετε να υπερβείτε την κατηγοριοποίηση των απόψεων με βάση το χαρακτηρισμό αριστερή – δεξιά. Σε αυτήν την υπέρβαση όμως μας καλούν και οι νεοφιλελεύθεροι.
Α.: Στην ουσία του το Podemos είναι αριστερό κόμμα. Όταν λέμε ότι θέλουμε να υπερβούμε τη διάκριση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, εννοούμε ότι οποιοσδήποτε που θεωρεί τον εαυτό του δεξιό, μπορεί να συμμετέχει στο Podemos, αρκεί να αγωνίζεται για δημοκρατία, αυτοδιάθεση και ανθρώπινα δικαιώματα. Πιστεύουμε ότι όποιος στην πράξη αποδέχεται αυτά τα τρία προτάγματα, δεν μπορεί να είναι δεξιός στον τρόπο που ζει.
Σ.: Αυτό που διαφοροποιεί το δικό μας κάλεσμα, είναι ότι οι δεξιοί υποστηρίζουν ότι δεν έχουμε δυνατότητα για άλλη πολιτική, πέρα από αυτή που ακολουθείται από τις κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου, αντίθετα εμείς λέμε ότι μια άλλη πολιτική είναι εφικτή.

Στην Ελλάδα, για ιστορικούς λόγους, είναι δύσκολο να ξεπεραστεί η διάκριση αριστεράς – δεξιάς, τουλάχιστον για τις εν ζωή γενιές. Και στην Ισπανία, όμως, έχετε παρόμοιες ιστορικές αναφορές. Ποια είναι η διαφορά που επιτρέπει αυτή την υπέρβαση στην περίπτωσή σας;
Α.: Υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο χωρών ιστορικά. Οι Έλληνες γνωρίζετε καλύτερα την ιστορία σας και ξέρετε ότι η δημοκρατία αποκαταστάθηκε μεταπολιτευτικά χάρη στους αγώνες της αριστεράς. Είναι γεγονός ότι η τότε κυβέρνηση κάλεσε τις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές στην Ελλάδα την ημερομηνία της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Αυτό σημαίνει ότι η εξουσία αντιλαμβανόταν τη δύναμη της αριστεράς και το ρόλο της σε αυτή τη δημοκρατική αλλαγή. Στην Ισπανία, όμως, η δική μας γενιά (η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων, σαραντάρηδων και κάτω) δεν ταυτίζει την αποκατάσταση της δημοκρατίας με τον αγώνα της αριστεράς. Η επίσημη ορολογία που προωθήθηκε στην περίπτωση της Ισπανίας ήταν εθνική συμφιλίωση. Αυτές οι γενιές, κατά συνέπεια, έχουν απαξιώσει το διαχωρισμό αριστεράς – δεξιάς και τις ταυτίζουν με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Λαϊκό Κόμμα, αντίστοιχα. Ενώ παράλληλα, τα θεωρεί και τα δύο το ίδιο χάλια. Τα πιο πολιτικοποιημένα μέλη του Podemos θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς, αλλά δεν θεωρούν χρήσιμο να επιμείνουν σε αυτή τη διάκριση, γιατί δεν αφορά κανέναν σήμερα στην Ισπανία, σε θεωρητικό επίπεδο.

Από την εμπειρία σας σε αριστερά κόμματα, ποιο είναι το έλλειμμα της αριστεράς;
Α.: Η αριστερά παρουσιάζει έλλειμμα δημοκρατίας ή, για να το πούμε διαφορετικά, το πρόβλημα είναι η γραφειοκρατικοποίηση της λειτουργίας των κομμάτων της αριστεράς, που υπονομεύει τη δημοκρατία. Αυτό που λείπει από τα συνδικάτα και τα κόμματα της αριστεράς, είναι οι πολίτες, η συμμετοχή τού κόσμου.
Σ.: Το πρόβλημα που έχουν τα κόμματα της αριστεράς, είναι ο φόβος ότι η ηγεσία θα χάσει τον έλεγχο, αν το κόμμα ανοιχτεί στον κόσμο.

Τι μπορεί να σημάνει για τους ευρωπαϊκούς λαούς –ιδιαίτερα του Νότου-το σημαντικό εκλογικό ποσοστό του Podemos και η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ;
Σ.: Διαφαίνεται πλέον η σαφής δυνατότητα, στην οποία αξίζει να επενδύσουμε, να δυναμώσουμε τον αγώνα ενάντια στην πολιτική που επιβάλλουν οικονομικές και πολιτικές ελίτ και δεν μπορεί να είναι πλέον αποδεκτή. Χρειάζεται να φτιαχτούν δομές από τα κάτω, που να υπερασπίζονται το αίτημα για περισσότερη δημοκρατία και λιγότερο φόβο. Χρειάζεται να επανανοηματοδοτήσουμε όλο το πολιτικό λεξιλόγιο, να δημιουργήσουμε νέα νοήματα και νέες αφηγήσεις.
Α.: Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ και η ψήφος στο Podemos είναι ψήφος στη δημοκρατία, περισσότερο από ό,τι είναι ψήφος στην αριστερά, και συμβάλλει στην ενδυνάμωση των λαών του ευρωπαϊκού Νότου. Στην προεκλογική εκστρατεία του Podemos είπαμε ότι θα μπούμε στην ομάδα της GUE στην ευρωβουλή, για να στηρίξουμε την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα, γιατί αυτή υπερασπιζόταν την αυτοδιάθεση των λαών και τη δημοκρατία. Στο δίλημμα δικτατορία ή δημοκρατία στην Ευρώπη, αλλά και στο δεύτερο σημαντικό δίλημμα πληρωμή ή όχι του χρέους, η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ μάς εκφράζει απολύτως.

Από την εμπειρία σας στη δημιουργία του Podemos, ποια είναι τα σημεία που χρειάζονται επιμονή, ώστε να μην ξεφύγετε από τους στόχους και τις αρχές σας;
Σ.: Αυτό που χρειάζεται να μην ξεχνάμε, είναι η παραγωγή πολιτικής από τα κάτω. Αυτή η δημοκρατία είναι το πιο σημαντικό στοιχείο. Να επιμείνουμε στην επανοηματοδότηση των πολιτικών όρων, που φτώχυναν και αλλοιώθηκαν στη διάρκεια της κρίσης, αλλά και πριν από αυτή. Καθώς δημιουργούμε ένα νέο κοινό μοντέλο πολιτικής λειτουργίας, χρειάζεται ένα σαφές πρόγραμμα, που να δίνει έμφαση στη νέκρωση της δημοκρατίας από την τρόικα και στην επανάκτησή της από τους πολίτες.
Α.: Να θυμόμαστε πάντα ότι το ζητούμενο δεν είναι η ενότητα της αριστεράς, αλλά η λαϊκή ενότητα, στη βάση των τριών προταγμάτων: δημοκρατία, αυτοδιάθεση, ανθρώπινα δικαιώματα.

Το Podemos προτάσσει συχνά τον όρο «επαναπολιτικοποίηση». Τι νόημα του δίνετε;
Α.: Στην Ισπανία, στο μεγάλο ζήτημα των εξώσεων, λόγω υποθηκευμένων σπιτιών με δάνεια που οι πολίτες αδυνατούσαν να αποπληρώσουν, αρχικά δημιουργήθηκε στους πληττόμενους πολίτες ένα αίσθημα ότι αυτοί έκαναν λάθος επιλογή, ότι ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους, ότι πρόκειται για προσωπικό θέμα. Το Podemos αγωνίστηκε να αναδείξει ότι το ζήτημα είναι πολιτικό και όχι προσωπικό και να αποδώσει τις ευθύνες των τραπεζών και κυρίως του κράτους και των δυνάμεων καταστολής που εφάρμοζαν την πολιτική των εξώσεων. Αυτή την προσπάθεια την ονομάσαμε «επαναπολιτικοποίηση», με την έννοια ότι ξαναδίνουμε σε ένα πολιτικό ζήτημα την πραγματική του διάσταση.

Το Podemos, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, δέχεται κριτική ότι «πασοκοποιείται». Πώς απαντάτε σε αυτήν την κριτική;
Α.: Η απάντηση και η ουσιαστική διαφορά μας με το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι ότι εμείς ανοίγουμε το κόμμα στο λαό, πράγμα που η σοσιαλδημοκρατία πάντα φοβόταν. Χρειάζεται να εμπιστευτούμε τους πολίτες και να τους εξηγούμε διαρκώς τα διακυβεύματα. Επίσης, εμείς δεν έχουμε στελέχη. Οι εκπρόσωποί των «κύκλων Podemos» ακολουθούν την εναλλαγή, την ανακλητότητα και είναι συνεχώς υπό τον έλεγχο των «κύκλων» που τους εξέλεξαν. Επιπλέον, δεν δεχόμαστε στο Podemos ανθρώπους που έχουν παραβιάσει τις αρχές μας, που έχουν ασκήσει πολιτική που αντίκειται στις αρχές μας ή ρατσιστές. Το Podemos είναι μια μέθοδος ανοιχτή στους πολίτες.
Σ.: Για παράδειγμα, μετά τις εκλογές υπήρξε ένας δήμαρχος που είχε εκλεγεί με την Ενωμένη Αριστερά, ο οποίος αποχώρησε από το κόμμα του και δήλωσε ότι εντάσσεται στο Podemos. Την επομένη, οι τίτλοι των εφημερίδων έγραφαν «Ο πρώτος δήμαρχος του Podemos». Το Podemos απάντησε δημόσια ότι αυτός ο κύριος δεν έχει συμμετάσχει ποτέ σε κανέναν «κύκλο Podemos» και συνεπώς, εφόσον αυτοί οι «κύκλοι» είναι τα κυρίαρχα όργανα, αυτός δεν εκπροσωπεί ή δεν μπορεί να μιλάει εκ μέρους του Podemos. Δεν υπήρχε θέμα διαφθοράς σε αυτήν την περίπτωση, αλλά ζήτημα σεβασμού της λειτουργίας μας.

Ποια είναι τα επόμενα βήματα του Podemos εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών;
Όλα θα αποφασιστούν από τη συνδιάσκεψη του φθινοπώρου.

* Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον μεταφραστή Κρίτωνα Ηλιόπουλο για τη σημαντική βοήθειά του.

 Αντιγραφή από την Εποχή

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Να καταργηθεί τώρα το ΤΑΙΠΕΔ



Της Αλίκης Γιωτοπούλου - Μαραγκοπούλου,

Ομότιμης καθηγήτριας Παντείου Πανεπιστημίου και προέδρου του Ιδρύματος
Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΙΜΔΑ)

Με ευχαρίστηση συμφωνούμε με τους πρόσφατους χειρισμούς του υπουργού Οικονομικών σχετικά με την αλλαγή της ηγεσίας του ΤΑΙΠΕΔ, αλλά μια ρύθμιση και μόνο θα αποτελέσει γενική λύση όλων των φοβερών προβλημάτων, τα οποία η απαράδεκτη ίδρυση του ΤΑΙΠΕΔ γέννησε στην Ελλάδα, τη μόνη χώρα του κόσμου όπου λειτουργεί αυτός ο θεσμός: η κατάργησή του! Σημειωτέον ότι όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες που χαρακτηρίζονται ως φτωχές, αρνήθηκαν να τον δεχτούν.

Η βασική αρχή του Νόμου 3986/2011 που ίδρυσε το ΤΑΙΠΕΔ, δηλαδή η μεταβίβαση σε μια Ανώνυμη Εταιρεία της κυριότητας όλων των σημαντικών περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας, στην οποία ανώνυμη εταιρεία δίνεται και το δικαίωμα γενικού ξεπουλήματός τους κατά την κρίση της, αποτελεί τερατώδη μετάθεση κυβερνητικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε αυτό το θεσμικό κατασκεύασμα. Η λειτουργία του κουρελιάζει ουσιαστικά την εθνική κυριαρχία και οδηγεί την Ελλάδα σε πλήρη πτώχευση και σε απώλεια του ανθρώπινου δυναμικού που θα μπορούσε να τη βοηθήσει αργότερα στην ανάκαμψή της, το οποίο, όμως, σήμερα αναγκάζεται να εκπατριστεί και να εγκατασταθεί σε ξένες – κυρίως, πολύ μακρινές – χώρες.

Συγκεκριμένα, κατά λέξη, το άρθρο 2 παρ. 4 του Νόμου 3986/2011 ορίζει τα εξής:

«Στο Ταμείο μεταβιβάζονται και περιέρχονται, χωρίς αντάλλαγμα:

α. Κατά πλήρη κυριότητα, κινητές αξίες εταιρειών από αυτές που περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Αποκρατικοποιήσεων του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015 του άρθρου 6Α του Ν. 2362/1995 (Α’ 247).

β. Περιουσιακής φύσεως δικαιώματα, δικαιώματα διαχείρισης και εκμετάλλευσης, κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, άυλα δικαιώματα και δικαιώματα λειτουργίας, συντήρησης και εκμετάλλευσης υποδομών, που περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Αποκρατικοποιήσεων του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015 του άρθρου 6Α του Ν. 2362/1995.

γ. Κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή, ακίνητα που περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Αποκρατικοποιήσεων του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015 του άρθρου 6Α του Ν. 2362/1995».

Η προβαλλόμενη από τους ισχυρούς απαίτηση να ξεπουλάμε όλα τα αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία μας με αποκλειστικό σκοπό την πλήρη πληρωμή του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, είναι σκανδαλωδώς μεροληπτική, γιατί επιβάλλει να εισπράττουν όλο το τίμημα οι ξένοι «δανειστές» μας, με τη διεθνώς πρωτοφανή δικαιολογία ότι οφείλουμε να εξοφλήσουμε ολοσχερώς το δημόσιο χρέος μας!

Μπορούν να μας πουν ποια χώρα του κόσμου είναι αυτή στην οποία επιβάλλεται να εξοφλήσει όλο το εξωτερικό δημόσιο χρέος της πουλώντας γι’ αυτό όλη την περιουσία της; Και όμως, το δημόσιο χρέος, ιδίως των μεγάλων χωρών, είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο από το δικό μας και η ασυνέπειά τους στην καταβολή των χρεών τους είναι απαράδεκτη.(1) Πράγματι, η χώρα με το υψηλότερο εξωτερικό δημόσιο χρέος είναι οι ΗΠΑ. Ωστόσο, τι πιέσεις ασκούνται σ’ αυτή για εξόφλησή του και μάλιστα ολοσχερή; Το ίδιο συμβαίνει και με τη Γερμανία, η οποία κρατάει την μπαγκέτα του διευθυντή ορχήστρας για την πλήρη εξόφληση των χρεών των αδύνατων χωρών, και ιδίως της Ελλάδας, στην οποία, όμως, η ίδια η Γερμανία οφείλει τεράστια ποσά από αναγκαστικό δανεισμό της από την Τράπεζα της Ελλάδος κατά την Κατοχή και από τις αθρόες σφαγές πολιτών, ιδίως ολόκληρων χωριών, ως αντίποινα για την αντιστασιακή δράση τους. Ως εύλογη εξήγηση θεωρείται η προσπάθεια της Γερμανίας να συμψηφίσει τα δικά της χρέη με τις σκοπίμως εμφανιζόμενες διογκωμένες από αυτήν οφειλές της Ελλάδας.

Εκποίηση κατά βούληση

Δεν πρέπει να παραλειφθεί και το ότι ο Νόμος 3986/2011 έχει κυριολεκτικά κουρελιάσει τις διεθνώς κρατούσες αρχές και πρακτικές σχετικά με τα χρέη των διαφόρων χωρών(2), αλλά και διατάξεις του Συντάγματός μας(3) και τη δυνατότητα στην πράξη διατήρησης της εθνικής κυριαρχίας μας.

Με άλλα λόγια, η αρπακτική διάθεση των ισχυρών χωρών του κόσμου, ιδίως της Ευρώπης, οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που μας παρουσιάζουν ότι δήθεν εξυπηρετεί. Το αποτέλεσμα αυτό επιτείνεται και από την εξαιρετικά σπάταλη λειτουργία του θεσμού του ΤΑΙΠΕΔ. Αυτό ισχυρίζονται ακόμα και δημόσια πρώην μέλη του, αλλά αποδεικνύεται και από τους ελλιπέστατους, και όμως τεράστιους, λογαριασμούς που έχουν ώς τώρα παρουσιαστεί από αυτόν.

Τα παραπάνω τα έχουμε και άλλοτε ισχυριστεί(4), αλλά τα ισχυρίζονται, επίσης, και οι αρμοδιότεροι για τα θέματα αυτά σε διεθνές επίπεδο, όπως ο Jean-Claude Juncker, επί 18 χρόνια πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και επί 8 χρόνια πρόεδρος του Eurogroup, και οι ειδικοί σύμβουλοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) Olivier Blanchard και Daniel Leigh. Όλοι αυτοί έχουν καταδικάσει και τα ξεπουλήματα, αλλά γενικά και την επιβολή βαρών υπεράνω της οικονομικής αντοχής ενός κράτους, και συγκεκριμένα της Ελλάδας.

Προ δύο εβδομάδων, τόσο ο εγχώριος όσο και ο διεθνής Τύπος ανέφεραν ότι είχε υποβληθεί στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας – γνωστού ως ESM (European Stability Mechanism) – η πρόταση να συσταθεί ένα διεθνές ΤΑΙΠΕΔ για την Ελλάδα αντί του ελληνικού. Πιο συγκεκριμένα, μια εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο ή τις Βρυξέλλες, η οποία θα διέθετε και θα εκποιούσε κατά βούληση την περιουσία του ελληνικού κράτους! Κατά πάσα πιθανότητα, η πρόταση αυτή ήταν γερμανικής έμπνευσης, των Merkel και Schäuble, εάν ληφθεί υπόψη, μάλιστα, το γεγονός ότι η Γερμανία διαθέτει στον ESM 27,146% των ψήφων, άρα τη σχετική πλειοψηφία.

Όπως αναμέναμε, η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ασφαλώς επηρεασμένη και από τις θέσεις του Jean-Claude Juncker και των δυο αρμοδίων συμβούλων του ΔΝΤ που προαναφέραμε, οι οποίοι δήθεν θα αναλάμβαναν το ξεπούλημα. Είναι φανερό ότι οι προτείνοντες αυτήν την αλλαγή ελπίζανε στον δελεασμό των εχθρών του ΤΑΙΠΕΔ και των βαρύτατων πιέσεων σε βάρος της Ελλάδας με την ανάθεση του νέου θεσμού σε αυτούς, αφού θα επωφελούνταν πρώτοι ως κράτη και οργανισμοί από τις παραπάνω υπέρογκες επιβαρύνσεις εις βάρος της Ελλάδας.

Όμως, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι πρόσωπα που είναι δυνατόν να φερθούν αντίθετα με τις δηλωμένες πεποιθήσεις τους κατά του ξεπουλήματος της χώρας μας, στις οποίες έμειναν σταθεροί μη υποκύπτοντας σε αυτήν την απόπειρα δελεασμού. Αυτό επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών στην εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής» την 1η Σεπτεμβρίου 2013 με την εξής δήλωση: «Η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου γίνεται από το ΤΑΙΠΕΔ και την ελληνική κυβέρνηση. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Διαψεύδω κατηγορηματικά το ενδεχόμενο μεταφοράς του ΤΑΙΠΕΔ στο εξωτερικό». Και έτσι, το δελεαστικό σχέδιο των Merkel και Schäuble ναυάγησε.

Ωστόσο, μετά την απόρριψη της πρότασης αυτής, μια νέα βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη της συζήτησης για το ελληνικό δημόσιο χρέος: η τιτλοποίηση των περιουσιακών στοιχείων μας, με πρώτα τα ακίνητα. Πιο συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή – προφανώς και πάλι υπό τις πιέσεις της Γερμανίας, την οποία συνεπικουρεί στο ζήτημα αυτό η Φινλανδία – προωθεί σχέδιο έκδοσης, έως το τέλος Νοεμβρίου του 2013, ομολογιακών δανείων με τιτλοποίηση πακέτων ελληνικής δημόσιας ακίνητης περιουσίας.

Σε αυτήν περιλαμβάνονται όχι μόνο τα ακίνητα που έχουν περιέλθει στην κυριότητα του ΤΑΙΠΕΔ, αλλά και τα περίπου 80.000 που ανήκουν στην Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε. (ΕΤΑΔ Α.Ε.)(5), όπως επίσης και ακίνητα κυρίως του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης (μεγάλες εκτάσεις αγροτικής γης), των ΟΤΑ και ΑΕΙ.

Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, τη διαχείριση των ακινήτων θα αναλάβει ένας trustee, ο οποίος, σύμφωνα με δημοσιεύματα, θα είναι η Deutsche Bank. Πρέπει να κατανοηθεί ότι η τιτλοποίηση αποτελεί ουσιαστικά προπώληση, καθώς, για να αποπληρωθούν οι ομολογιούχοι, θα πρέπει να πουληθούν τα τιτλοποιημένα ακίνητα πριν από την ημερομηνία λήξης του ομολογιακού δανείου.

Μάλιστα, σε περίπτωση που υπάρξει διαφορά μεταξύ της τιμής κατά την τιτλοποίηση – η οποία θα είναι ιδιαίτερα χαμηλή δεδομένης της κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων στην Ελλάδα – και της τιμής κατά την πώληση – σε δέκα ή περισσότερα χρόνια –, της διαφοράς αυτής θα επωφεληθεί ο trustee, δηλαδή η Deutsche Bank. Με άλλα λόγια, και η νέα αυτή πρόταση θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την προηγούμενη, δηλαδή το ξεπούλημα τουλάχιστον 80.000 ακινήτων του ελληνικού κράτους.

Επικίνδυνο ξεπούλημα

Υπενθυμίζουμε ότι το ξεπούλημα που ανατέθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ περιλαμβάνει ακόμη και τα απαραίτητα περιουσιακά στοιχεία για την ύπαρξη, την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία ενός κράτους, όπως π.χ. όλους τους αερολιμένες (39) που κατατάχθηκαν σε δύο ομάδες, καθεμία από τις οποίες πωλείται αυτοτελώς και ολόκληρη. Επίσης, τα κυριότερα λιμάνια της Ελλάδας, οι σιδηρόδρομοι, τα ΕΑΣ, η ΕΛΒΟ κ.ά.

Επιπλέον, αγαθά πρώτης ανάγκης, όπως νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο κ.ά., για τα οποία είχαν γίνει στο παρελθόν φοβεροί αγώνες για να αφαιρεθούν από ξένες επιχειρήσεις και να ανατεθούν σε ελληνικές (ηλεκτρικό ρεύμα, ULEN, Λίμνη Κωπαΐδος Α.Ε. κ.ά.). Περιλαμβάνει ακόμη αρχαιολογικούς χώρους και αρχαιολογικά ευρήματα – δηλαδή, τα υψηλότερα καλλιτεχνικά δημιουργήματα της ανθρωπότητας –, των οποίων μάλιστα την πώληση απαγορεύει το ίδιο το Σύνταγμα (αρ. 18 παρ. 1 Σ).

Θα πρέπει, λοιπόν, και εμείς οι Έλληνες και οι δημοκράτες Ευρωπαίοι να συμβάλουμε όλοι στην κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ που απεργάζεται την εξαφάνισή μας ως ανεξάρτητου κράτους. Πρέπει όλοι να βοηθήσουμε για τη ριζική λύση, που θα επιτευχθεί μόνο με την πλήρη κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ.

Ο κίνδυνος από το γενικό ξεπούλημα, ακόμη και των απαραίτητων για την ύπαρξή μας ως κράτους περιουσιακών στοιχείων, καθίσταται πολύ ισχυρότερος λόγω των γνωστών και ιταμά προβαλλομένων κατακτητικών διεκδικήσεων της γείτονός μας Τουρκίας. Πράγματι, το ξεπούλημα επιτρέπει στην τελευταία, είτε υποκρυπτόμενη από άλλους – τουρκικές επιχειρήσεις – είτε απευθείας, να πραγματοποιήσει τις κατακτητικές της βλέψεις εναντίον μας, βάσει των αρχών του εμπνευστή του νεο-οθωμανισμού Davutoglu και του εγκληματικού εφαρμοστού τους Erdogan, ο οποίος δεν δίστασε να εξοντώσει κατά χιλιάδες ακόμα και τους ίδιους τους συμπολίτες του, για να καταπνίξει την πρόσφατη εξέγερση 67 τουρκικών πόλεων εναντίον του.

Προς πλήρη πτώχευση;

Προς θεού, ας μη συμβάλουμε, πρώτα οι ίδιοι οι Έλληνες, αλλά και όλοι οι πολιτισμένοι λαοί, σε τέτοιες εγκληματικές εξελίξεις με εξοντώσεις πληθυσμών όχι μόνο στην Τουρκία αλλά και σε σημαντικά τμήματα της ελληνικής επικράτειας. Και ας μην επιρρίπτουμε τις ευθύνες για αυτές τις εξελίξεις μόνο στις αρπακτικές διαθέσεις των ξένων.

Η συστηματική υποχωρητικότητά μας από την εποχή της κρίσης των Ιμίων έως σήμερα πρέπει να αναγνωριστεί ότι είναι συνένοχος και ότι μας κατάντησε «κλοτσοσκούφι» της Ευρώπης και συνιστά ουσιαστική παραβίαση του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος που επιβάλλει στην Πολιτεία την πρωταρχική υποχρέωση του σεβασμού της αξίας του ανθρώπου. Είναι δυνατόν, σήμερα, με το ξεπούλημα να συμβάλουμε και εμείς στα σχέδια κυριαρχίας στον κόσμο του βάρβαρου νεο-οθωμανισμού;

Κύριε υπουργέ των Οικονομικών, ενεργήσατε θαρραλέα στην πρόσφατη περίπτωση αλλαγής της προεδρίας του ελληνικού ΤΑΙΠΕΔ. Προχωρήστε θαρραλέα σε γενναία ρύθμιση που θα επιτρέψει την πραγματική βελτίωση από τις ασφυκτικές σε βάρος της Ελλάδας πιέσεις. Αναλάβετε ο ίδιος, επικεφαλής ενός κυβερνητικού οργάνου, και υπό την εποπτεία του πρωθυπουργού, την ευθύνη για την ad hoc πώληση μερικών συγκεκριμένων ακινήτων, ποτέ βεβαίως των απαραίτητων για την ανεξαρτησία μας ή των υψηλότερων καλλιτεχνικών έργων τέχνης της υφηλίου που η χώρα μας δημιούργησε.

Με το ξεπούλημα όλων των σημαντικών περιουσιακών στοιχείων μας, βαίνουμε προς την πλήρη πτώχευσή μας, αλλά συγχρόνως οδηγούμεθα και στον αποκλεισμό της μελλοντικής αναγέννησης της Ελλάδας λόγω της απώλειας του ανθρώπινου δυναμικού μας που ξενιτεύεται μαζικά. Δεν πρέπει να παραλείψουμε, ωστόσο, ότι η ματαίωση της ανόρθωσής μας θα ενισχυόταν σημαντικότατα και από τη μη διεκδίκηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στην Ανατολική και Νότια Ελλάδα, περιοχές πλουσιότατες σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Υπενθυμίζουμε ότι για το ζήτημα της ΑΟΖ μας, το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ανέπτυξε σοβαρή αγωνιστική δραστηριότητα και μάλιστα ζήτησε από όλα τα κόμματα να δεσμευθούν με τα προεκλογικά τους προγράμματα ότι θα υποστηρίξουν την κήρυξη και εκμετάλλευση της ΑΟΖ, πράγμα που σχεδόν όλα έπραξαν.(6) Αυτά τα κοιτάσματα είναι ο μελλοντικός αξιολογότατος πλούτος της Ελλάδας. Η μη διεκδίκησή τους θα αποτελέσει κυριολεκτικά έγκλημα, διότι θα μας εμποδίσει να γίνουμε επιτέλους μια αξιοπρεπής, ανεξάρτητη και σεβαστή από όλους χώρα.Σημειώσεις

1. Βλ. τον κατάλογο της CIA με όλα τα κράτη και το ύψος του εξωτερικού δημοσίου χρέους εκάστου https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/fields/2079.html#42. Σημειωτέον ότι τα χρέη της Γερμανίας είναι ακόμη υψηλότερα από τα εμφανιζόμενα στον ανωτέρω κατάλογο (βλ. αναλυτικότερα παρακάτω).

2. Βλ. την Έκθεση του Ανεξάρτητου Εμπειρογνώμονα του ΟΗΕ Cephas Lumina, στην οποία περιλαμβάνονται οι κατευθυντήριες αρχές σχετικά με το εξωτερικό χρέος και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Α/HRC/20/23, 10.4.2011. Η έκθεση είναι διαθέσιμη στην ιστοσελίδα: http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/RegularSession/Session20/A-HRC-20-23_en.pdf.

3. Βλ. Ψήφισμα ΙΜΔΑ με ημερομηνία 3 Ιουνίου 2013, με τίτλο «Να επιστραφεί τάχιστα η κρατική περιουσία στο ελληνικό κράτος και να σταματήσει το γενικό “ξεπούλημα” της Ελλάδας από το ΤΑΙΠΕΔ», όπου αναφέρονται λεπτομερώς οι διατάξεις του Συντάγματος που παραβιάζονται από τον ιδρυτικό του ΤΑΙΠΕΔ νόμο: άρθρα 18 παρ. 1, 24, 25 παρ. 1, 28 παρ. 1, και το οποίο δημοσιεύθηκε ολόκληρο στην «Αυγή», 6.6.2013, ενώ αναφορά έγινε και στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 2.6.2013. Διαθέσιμο στην εξής διεύθυνση: http://www.mfhr.gr/notices.asp?ln=0&cm=viewarticle&id=404&pg=1).

4. Βλ. σχετικά άρθρα προέδρου και συνεργατών του ΙΜΔΑ: Κασσιανή Παττακού, «Εθνικά σκανδαλώδης πώληση. Δωρεά της Μονής Κύκκου στην Έγκωμη της Λευκωσίας, ξεπουλιέται από το ΤΑΙΠΕΔ, παρά τη δικαστική απαγόρευση», «Το Ποντίκι», 29.8.2013, Αιμιλία Ιωαννίδου, «Μεταμοντέρνα βαρβαρότητα», «Το Ποντίκι», 1.8.2013, Αλίκη Γιωτοπούλου - Μαραγκοπούλου, «Η υπερφόρτωση των οικονομικά αδύνατων χωρών της Ευρώπης αποδείχθηκε αναποτελεσματική και πολλαπλώς επικίνδυνη», «Αυγή», 13.7.2013, Αλίκη Γιωτοπούλου - Μαραγκοπούλου, «Προς Θεού! Τρελαθήκαμε; Να κλείσει άμεσα το ΤΑΙΠΕΔ και να επιστραφούν στο Ελληνικό Δημόσιο τα μεταβιβασθέντα σ’ αυτό κρατικά περιουσιακά στοιχεία», «Ελευθεροτυπία», 5.4.2013, Αλίκη Γιωτοπούλου - Μαραγκοπούλου, «Το “ξεπούλημα” των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας, πλήγμα της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας της», «Επίκαιρα», 2.8.2012. Όλα τα παραπάνω είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα του ΙΜΔΑ: http://www.mfhr.gr. Βλ. επίσης το συνέδριο που συνδιοργάνωσαν το ΙΜΔΑ και το Πάντειο Πανεπιστήμιο στις 26.6.2013 με θέμα «Να σταματήσει αμέσως το γενικό ξεπούλημα της Ελλάδας από το ΤΑΙΠΕΔ» (το σχετικό βίντεο είναι διαθέσιμο στην ως άνω ιστοσελίδα του ΙΜΔΑ).

5. Η ΕΤΑΔ Α.Ε. συστήθηκε το 2011 με τη συγχώνευση της Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε., της Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε. και της ΚΕΔ Α.Ε. (Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου).

6. Το ΙΜΔΑ έχει αναπτύξει έντονη δράση στο συγκεκριμένο ζήτημα: βλ. «Έκκληση του ΙΜΔΑ προς τους νέους πολιτικούς αρχηγούς να διεκδικήσουν ολόκληρη την ελληνική ΑΟΖ και να μη γίνουν συνένοχοι των προκατόχων τους», «Επίκαιρα», 19.4.2012, «Η Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ): Ανοιχτή επιστολή προς τον κ. Σταύρο Δήμα, Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 27.11.2011, Αλίκη Γιωτοπούλου - Μαραγκοπούλου, «Διεκδικήστε επιτέλους τον εθνικό μας πλούτο κοιτασμάτων μας πετρελαίου και αερίων», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 25.9.2011, καθώς και τη δημόσια συζήτηση που το Ίδρυμά μας διοργάνωσε στην Αθήνα στις 8.11.2011 με θέμα «Η εκμετάλλευση πετρελαίων και αερίων Ελλάδας και Κύπρου, ζωτικό θέμα εθνικό και οικονομικό». Όλα τα παραπάνω είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα του ΙΜΔΑ: http://www.mfhr.gr.
Από Το Ποντίκι
 

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Η κυβέρνηση «εξαφάνισε» την έκθεση του ΔΝΤ!


Του Γιώργου Δελαστίκ«Επίκαιρα»


Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκε η κυβερνητική επιχείρηση υποβάθμισης σε βαθμό «εξαφάνισης» της εξαιρετικά δυσάρεστης γι” αυτήν έκθεσης του ΔΝΤ! Άκρως αποτελεσματικό αποδείχτηκε το κόλπο της μετάθεσης κατά τέσσερις μέρες της δημοσιοποίησης της έκθεσης – αντί για την Παρασκευή πριν από τον ανασχηματισμό μετακινήθηκε την Τρίτη μετά τον ανασχηματισμό. Με τη συνενοχή, φυσικά, και των ΜΜΕ, το θέμα της έκθεσης του ΔΝΤ μόλις και μετά βίας εμφανίστηκε φευγαλέα την Τετάρτη και κατόπιν «ξεχάστηκε» σαν να μην υπήρξε!
Με μια πρώτη ματιά στην έκθεση αντιλαμβάνεται κάποιος αμέσως για ποιο λόγο η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου μόχθησε τόσο πολύ και τελικά πέτυχε να την «εξαφανίσει» από τη δημόσια συζήτηση. Νέο δάνειο από την EE, νέο Μνημόνιο, νέα αντιλαϊκά μέτρα είναι το ουσιαστικό μήνυμα της περί ης ο λόγος έκθεσης. Με άλλα λόγια, ετοιμαστείτε για νέες περικοπές ακόμη και στον κατώτατο μισθό, νέες μειώσεις των κύριων συντάξεων και σταδιακό μηδενισμό των επικουρικών. Και, βεβαίως, ξεχάστε για πολλά χρόνια τον τραπεζικό δανεισμό.
Τέρμα τα κεφάλαια κίνησης στις επιχειρήσεις τέρμα τα στεγαστικά δάνεια – καλά, περί καταναλωτικών δανείων ούτε λόγος! Κι όλα αυτά παράλληλα με μια εργασιακή ζούγκλα και τη συνέχιση της φορομπηξίας, για να σωθεί κυρίως το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, που σαφέστατα είναι «εύθραυστο», όπως λέει η έκθεση του ΔΝΤ – δηλαδή συνεχίζει να απειλείται με άμεση χρεοκοπία!
Το 2015 λείπουν 12,6 δις ευρώ
Το σημαντικότερο στην έκθεση του ΔΝΤ είναι ότι επαναλαμβάνει πως για τον επόμενο χρόνο η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει χρηματοδοτικό κενό ύψους 12,6 δις ευρώ. Πού θα τα βρει; Όσο κι αν προσπαθήσει να το κρύψει, δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο πέρα από αυτό που μήνες τώρα λέει και ξαναλέει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: η Ελλάδα θα πάρει δάνειο καμιά δεκαριά δις από την EE! Αυτό, φυσικά, συνεπάγεται την υπογραφή νέου Μνημονίου, πράγμα που, βεβαίως, συνεπιφέρει νέο κύμα αντιλαϊκών μέτρων.
Λείπουν στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο 12,6 δις ευρώ, λέει το ΔΝΤ. Τα ίδια λέει και η EE, αν και αυτή προσδιορίζει το ποσό στα 12,3 δις. Δυστυχής παρηγορία!… Δεν λείπουν όμως μόνο αυτά. Το ΔΝΤ υπενθυμίζει ότι, βάσει όσων έχουν ήδη υπογράψει οι ελληνικές κυβερνήσεις, έχουν συμφωνήσει να επιβάλουν νέα δημοσιονομικά μέτρα εναντίον του ελληνικού λαού για να εξοικονομήσουν 7,5 δις ευρώ την ερχόμενη τριετία – 2 δις το 2015, 3,7 δις το 2016 και 1,8 δις το 2017.
Σφαγή των εργαζομένων
Η έκθεση του ΔΝΤ επιβεβαιώνει ότι, βάσει των όρων των Μνημονίων, από το 2017 και μετά οι τριετίες δεν θα ισχύουν πλέον για τον κατώτατο μισθό! Δεν θα υπάρχει, δηλαδή, καμία αυτόματη αύξηση του μισθού των εργαζομένων, έστω και υποτυπώδης. Για τον κατώτατο μισθό αυτό συνιστά σοβαρό πλήγμα, γιατί οι τριετίες προσθέτουν από 10% έως 30% στους παλιούς εργαζόμενους. Όταν ο μισθός κάποιου είναι μόνο 580 ευρώ μεικτά, ακόμη και τα 175 ευρώ μεικτά που εκπροσωπεί το προαναφερθέν ποσοστό του 30% επιπλέον είναι ζωτικής σημασίας. Βάσει δε των όσων έχουν υπογράψει Σαμαράς και Βενιζέλος, υπάρχει πλέον η θεωρητική δυνατότητα με όποιον μισθό μπει σε μια επιχείρηση ένας 25χρονος νέος, με τον ίδιο μισθό ακριβώς να ..  συνταξιοδοτηθεί μετά από σαράντα χρόνιας δουλειάς!
Το ΔΝΤ προβάλλει και δύο απαιτήσεις στην έκθεση του. Η πρώτη είναι η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων. Να μπορεί δηλαδή, ο κάθε εργοδότης να απολύει ακόμη και όλους τουςεργαζόμενους και να τους  αντικαθιστά με όσους άλλους φθηνότερους  θέλει ανά πάσα στιγμή. Η δεύτερη απαίτησή του είναι να ξαναγίνει νόμιμο το λοκ- άουτ, το να κλείνει, δηλαδή, ο εργοδότης προσωρινά και για όσο διάστημα θέλει την. επιχείρησή του για να εκβιάζει τους εργαζόμένους. Κοντεύουν είκοσι χρόνια από τότε που πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, και δεκαπέντε σχεδόν χρόνια πριν από το θάνατό του είχε καταργήσει αυτό το δικαίωμα που αναγνώριζε η Δεξιά στους εργοδότες, Αυτός είναι ο «εκσυγχρονισμός» της ελληνικής οικονομίας κατά τον Αντώνη Σαμαρα – επιστροφή στην εργοδοτική ασυδοσία των δεκαετιών του… 1950 και του 1960!
Μείωση κύριων συντάξεων
Μαύρα μαντάτα και για τους συνταξιούχους, την τελευταία κοινωνική ομάδα που έχει μείνει πιστή στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, εκτός, φυσικά, από την αστική τάξη της χώρας. Το ΔΝΤ απαιτεί να έχει ολοκληρωθεί σε τρεις μήνες, μέχρι το Σεπτέμβριο, νέα αναλογιστική μελέτη που θα εξετάζει τη βιωσιμότητα όλου του ασφαλιστικού συστήματος – θα αφορά, δηλαδή, και στις κύριες συντάξεις και στις επικουρικές και στους φορείς πρόνοιας. Σε δέκα μέρες, μέχρι το τέλος Ιουνίου, πρέπει να έχει ολοκληρωθεί η κατά την τεχνοκρατική ορολογία «διαδικασία εναρμόνισης εισφορών – παροχών». Σε πέντε μήνες, μέχρι το Νοέμβριο, πρέπει να έχουν νομοθετηθεί οι αλλαγές που θα γίνουν στο συνταξιοδοτικό σύστημα, που θα τεθούν σε εφαρμογή από την 1 η Ιανουαρίου του 2015.
Επειδή, φυσικά, όλα τα Ταμεία θα κριθούν μη βιώσιμα αν δεν παίρνουν κρατική επ-χορήγηση -την οποία ήδη το ΔΝΤ επικρίνει ως πολύ υψηλή-, η «επίτευξη της αναλογιστικής δικαιοσύνης» θα επιτευχθεί καταρχάς με μείωση της κύριας σύνταξης και πιθανόν θα συνοδεύεται κι από νέα αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης. Όσο για τις επικουρικές συντάξεις, αυτές σύντομα θα πάψουν να υπάρχουν και θα αποτελούν ανάμνηση του παρελθόντος.
Από την 1 η Ιουλίου, αφενός καταργούνται όλες οι επιβαρύνσεις που χρηματοδοτούν επικουρικά ταμεία και αφετέρου απαγορεύεται στα Ταμεία αυτά να έχουν έλλειμμα έστω και ενός ευρώ – εφαρμόζεται, δηλαδή, η αποκαλούμενη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος». Σε έξι μήνες, από την 1 η Ιανουαρίου, καταργείται κάθε κρατική επιχορήγηση προς τα επικουρικά ταμεία, που πλέον θα χρηματοδοτούνται μόνο από τις εισφορές των μελών τους.
Μέσα σε ένα περιβάλλον αυξανόμενης ανεργίας αλλά και λεηλασίας των αποθεματικών των Ταμείων, μέσω της κλοπής της περιουσίας τους από την κυβέρνηση με το κόλπο του «κουρέματος» των κρατικών ομολόγων, καθώς διά νόμου επέβαλε στα Ταμεία να έχουν τα λεφτά τους σε κρατικά ομόλογα, είναι βέβαιη η σταδιακή μείωση των επικουρικών συντάξεων με τάσεις μηδενισμού τους.
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε στο μυαλό μας για το Ασφαλιστικό είναι ότι, όπως γράφει η έκθεση του ΔΝΤ, «θα επανεξεταστεί μέχρι το Σεπτέμβριο του 2014 και θα νομοθετηθεί μέχρι το Νοέμβριο του 2014 η κατάργηση των πόρων με τους οποίους χρηματοδοτούνται συντάξεις».
To αποτέλεσμα θα είναι να μειωθούν οι συντάξεις, να αυξηθούν οι εισφορές των εργαζομένων και ταυτόχρονα να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών. Έκτακτα!
Ξεχάστε τα δάνεια!
Σαν να μην έφταναν αυτά, όλα δείχνουν ότι οι Έλληνες πρέπει να πάψουν για πολλά χρόνια να υπολογίζουν στη βοήθεια του τραπεζικού δανεισμού. Αυτό επισημαίνει εμμέσως το ΔΝΤ στην έκθεσή του. Αναφερόμενο στα τεστ αντοχής που πραγματοποίησε η Τράπεζα της Ελλάδος στις τέσσερις μεγάλες ελληνικές τράπεζες (Πειραιώς, Εθνική, Alpha, Eurobank), χαρακτηρίζει «αισιόδοξες» κάποιες παραδοχές του δυσμενούς σεναρίου. Εν ολίγοις, το ΔΝΤ δεν δέχεται τις εκτιμήσεις της ΤτΕ, ότι στη χειρότερη περίπτωση οι κεφαλαιακές ανάγκες των ελληνικών τραπεζών θα ανέλθουν σε 9,4 δις ευρώ. Εκτιμά ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα μπορεί να χρειαστεί πάνω από 60% περισσότερα χρήματα, ανεβάζοντας τις κεφαλαιακές ανάγκες του στην περίπτωση κακής πορείας των πραγμάτων σε 15,4 δις ευρώ.
Αυτό αυξάνει τον εκνευρισμό των Ελλήνων τραπεζιτών ενόψει των τεστ αντοχής που διενεργούνται σε όλες τις συστημικές τράπεζες της Ευρωζώνης από την ΕΚΤ. Τα αποτελέσματα των τεστ θα ανακοινωθούν τον Οκτώβριο, και αυτή τη φορά οι όροι τους είναι πραγματικά σκληροί, γιατί από το Νοέμβριο θα αναλάβει η ίδια η ΕΚΤ τον έλεγχο όλων αυτών των συστημικών τραπεζών. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ούτε μέχρι τον Οκτώβριο θα δίνουν δάνεια οι τράπεζες, γιατί προσπαθούν πάση θυσία να περάσουν το τεστ αντοχής, αλλά ούτε και μετά τον Οκτώβριο υπάρχει ελπίδα χαλάρωσης της πιστωτικής πολιτικής των ελληνικών τραπεζών, αφού πλέον θα βρίσκονται υπό το διαρκή έλεγχο και την επί-βλεψη της ΕΚΤ!
Οι αριθμοί αποδεικνύουν του λόγου το αληθές: το 2009, στο 82% των αγοραπωλησιών ακινήτων υπήρχε συμμετοχή τραπεζικού δανεισμού. Τέσσερα μόλις χρόνια αργότερα, το 2013, το ποσοστό αυτό είχε καταποντιστεί στην άβυσσο του… 17%! Επιπροσθέτως, το 2009 ο τραπεζικός δανεισμός κάλυπτε κατά μέσο όρο το 70% της αξίας του ακινήτου. Το 2013 όμως ακόμη και τα ελάχιστα στεγαστικά που χορηγούσαν οι τράπεζες δεν κάλυπταν παρά το 35% της αξίας του.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Έντουαρντ Σνόουντεν: Προδότης ή Σωτήρας;


08:02 | 03 Ιουλ. 2014
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Λουκ Χάρντινγκ «Φάκελος Σνόουντεν στα ελληνικά, το Public Συντάγματος και οι εκδόσεις Καστανιώτη σάς καλούν την Τετάρτη 9 Ιουλίου στις 20.30 σε μια «ανήσυχη» συζήτηση, με συντονίστρια τη Μικέλα Χαρτουλάρη, γύρω από τις πλέον «ενοχλητικές» διαστάσεις της κατάχρησης εξουσίας, της πολιτικής ανυπακοής, της υποταγής αλλά και της χειραφέτησης των σύγχρονων κοινωνιών. Μια συζήτηση για το αίτημα της δημοκρατίας, τις πολιτικές ελευθερίες, και την εθνική ασφάλεια.
Η εκδήλωση θα γίνει στο Public café Συντάγματος και η είσοδος είναι ελεύθερη.
Στο πάνελ συμμετέχουν οι:
Άγγελος Βλάχος, ιστορικός με θητεία εμπειρογνώμονα στον κρατικό μηχανισμό, συνεργάτης του ηλεκτρονικού περιοδικού www.chronosmag.eu
Θοδωρής Γεωργακόπουλος, συγγραφέας, και blogger, συνιδρυτής της Nest Media εταιρείας ψηφιακών μέσων
Στέλιος Κούλογλου, δημοσιογράφος, ιδρυτής και διευθυντής του ψηφιακού ενημερωτικού ιστότοπου TVXS- TV χωρίς σύνορα, δημιουργός και του ντοκυμαντέρ «Whistleblowers: αυτοί που γνώριζαν μυστικά»
Φωτεινή Παζαρτζή, αναπληρώτρια καθηγήτρια Διεθνούς Δικαίου της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Δημήτρης Χριστόπουλος, πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής στο Πάντειο πανεπιστήμιο και αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Θα προβληθεί απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ «Whistleblowers: Αυτοί που γνώριζαν μυστικά» του Στέλιου Κούλογλου.
Η ελληνική έκδοση του βιβλίου «Φάκελος Σνόουντεν» από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, που έγραψε ο δημοσιογράφος και βραβευμένος ξένος ανταποκριτής της εφημερίδας Guardian Λουκ Χάρντινγκ και μόλις κυκλοφόρησε σε μετάφραση του Αντώνη Καλοκύρη, φωτίζει ένα ζήτημα-βόμβα με συνέπειες που ακόμα μάς διαφεύγουν.
Η αφήγηση ξεκινά από ένα παράξενο ραντεβού που έγινε κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες στο Χονγκ Κονγκ πριν από 13 ακριβώς μήνες, και παρακολουθεί τις ενέργειες του Σνόουντεν καθώς και των δημοσιογράφων που δέχτηκαν πιέσεις από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας για να θάψουν την υπόθεση.
Το βιβλίο προσπαθεί να δώσει απάντση στα ερωτήματα: Τι σημαίνουν για τη δημοκρατία, για τις πολιτικές ελευθερίες και την εθνική ασφάλεια στην ψηφιακή εποχή, οι αποκαλύψεις για τις μαζικές παράνομες ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφάλειας των ΗΠΑ, από αυτόν τον νεαρό άσσο της πληροφορικής που είναι σήμερα ο Νο 1 καταζητούμενος άνθρωπος στον κόσμο; Πού οδηγεί ο βρόμικος πόλεμος για τον έλεγχο του  Διαδικτύου;

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Ο αρχιμανδρίτης Βαρβέλης γράφει για τις καθαρίστριες

Η μάνα μου καθαρίστρια, εγώ παιδί και ανίψι
 καθαριστριών.

Έλαμπαν τα σπίτια που δούλευε 6 μέρες την
 εβδομάδα και την έβδομη, την Κυριακή,
 (στην "αργία" της), να καθαρίσει και το δικό μας
 το σπίτι κ εμάς, να μαγειρέψει ένα πιάτο ζεστό
 φαγητό, να πλύνει, ν απλώσει, να σιδερώσει,
 να μας αγκαλιάσει και να... ξεκουραστεί.

Αυτή η μάνα μου!

Αυτές οι Περιστεριώτισες οι μανάδες των φίλων
 μας, που ξεκινούσαν χαράματα νηστικές,
 αφήνοντας τα παιδιά στους δρόμους,
 για να φτάσουν στην Εκάλη, στη Φιλοθέη,
 στο Ψυχικό, με κρύο, με βροχή, με χιόνι,
 με ζέστη και να γίνουν "παραδουλεύτρες"
 όπως τις έλεγαν οι "Κυρίες", για να μας
 μεγαλώσουν, με το μεροκάματο τους, να μας μορφώσουν, να γίνουμε άνθρωποι. Και οι περισσότεροι γίναμε!

Κ οταν επέστρεφε η μάνα απ τη δουλεία, έχοντας μέσα στην τσάντα της την βρεγμένη της ρόμπα που
 φορούσε όταν σφουγγάριζε με τα γόνατα τα πατώματα, μικρός εγώ, πολύ μικρός, την ρώταγα με αγωνία:

- Μαμά τι μου έφερες?

- Κούραση παιδί μου, η απάντηση της. Κούραση.

Μεγαλώσαμε με τα ρούχα που έδιναν οι "Κυρίες" στη μάνα μας για ψυχικό. Δικό μας ρούχο δεν είχαμε.
 Αποφόρια. Μ αυτά ντυνόμασταν.

Μανάδες ηρωίδες!

Σ αυτές τις μανάδες σήκωσε το χέρι του ο Φασισμός. Αυτές τις μανάδες χτύπησαν οι "μπράβοι" των
 500 ευρώ.

Αντί να φιλήσουν το χέρι τους,τις έστειλαν στα νοσοκομεία.

Αυτοί που σκότωσαν τον "αδελφό" μας και το "παιδί" μας, τον Γρηγορόπουλο,

αυτοί που προσφέρουν ασυλία στους Ναζιστές, σάρκα από την σάρκα τους, αυτοί που πουλάνε πρέζα
 στις πιάτσες για να μην ξυπνήσει ποτέ ο λαός, αυτοί που εκδίδουν πόρνες για να μαζεύουν τα ποσοστά,

αυτοί που φέρονται απάνθρωπα στους μετανάστες,

αυτοί που εκβιάζουν καταστηματάρχες,

αυτοί που πάντα υπηρετούν την εκάστοτε εξουσία πιστά, οι ταγματαλήτες στην κατοχή, οι ασφαλίτες
 στη χούντα, για να λάβουν ως ανταπόδοση το " μέρισμα τους.." τόλμησαν και σήκωσαν το βέβηλο χέρι τους,
 στις μανάδες μας.

Σ ολα αυτά τα ανθρωπάρια, με τους γυμνασμένους μύες και το ελάχιστο μυαλό, που με την στάση και την
 συμπεριφορά τους έφτυσαν τις ίδιες τις μανάδες τους, γυρίζω την πλάτη.

Σκληραίνω την καρδιά μου.

Δεν τους ευλογώ πια. Δεν μου βγαίνει.

Δεν έχω ευχή γ αυτούς.

Όλοι αυτοί, θα με βρουν μπροστά τους, στον αγώνα.

Φωνάζω δυνατά:

Ξυπνήστε όλοι, ξύπνα επιτέλους λαέ του Θεού πριν να είναι αργά.


Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Βαρβέλης





Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ : ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ

Απ ' όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου - κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές -, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα.
Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της. ' Οχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.
Στη Γαλλία το 1983 οι Σοσιαλιστές ακολούθησαν κάποια πολιτική. Μετά, ήρθε η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ακολούθησε την ίδια πολιτική. Μετά, ξανάρθαν οι Σοσιαλιστές με τον Μπερεγκοβουά και συνέχισαν την ίδια πολιτική. Μετά, ξανά η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ξανά η ίδια πολιτική. Μετά, ο Σιράκ κέρδισε τις εκλογές λέγοντας « εγώ θα κάνω κάτι άλλο » και, τελικά, έκανε κι αυτός τα ίδια.
Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να « πηγαίνουν με το ρεύμα », δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ - φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κλπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. Στόχος τους είναι : είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ ' αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις · το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη...
Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους - ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής - και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς ' την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία. Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα.
Περίεργο επάγγελμα η πολιτική, ακόμη κι αυτή εδώ η μηδαμινή πολιτική. Γιατί ; Διότι προϋποθέτει δύο ικανότητες που δεν συνδυάζονται μεταξύ τους.
Η πρώτη ικανότητα είναι η κατάκτηση της εξουσίας ( μπορεί να έχει κανείς τις καλύτερες ιδέες, αλλά αυτό δεν χρησιμεύει, εάν δεν έχει κατακτήσει την εξουσία ). Η δεύτερη είναι, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, να την αξιοποιήσει κανείς, δηλαδή να κυβερνήσει.
Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι κάποιος που είναι ικανός να κυβερνήσει, είναι επίσης ικανός να ανέβει στην εξουσία. Στο παρελθόν, στις απόλυτες μοναρχίες, η άνοδος στην εξουσία προϋπέθετε να κολακεύει κανείς τον βασιλιά ή να είναι ευνοούμενος της Μαντάμ Πομπαντούρ. Σήμερα, στις ψευδο - δημοκρατίες μας, η άνοδος στην εξουσία προϋποθέτει να κολακεύει κανείς την κοινή γνώμη ή να έχει τηλεοπτική φωτογένεια.
Χρησιμοποίησα τον όρο « ψευδο - δημοκρατία », διότι ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω ότι η λεγόμενη « αντιπροσωπευτική δημοκρατία » δεν είναι αληθινή δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι της ελάχιστα αντιπροσωπεύουν τους εκλογείς. Κατά κύριο λόγο, αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους, ιδιαίτερα συμφέροντα, λόμπυ, κ. λπ.
Όταν λέμε ότι κάποιος με αντιπροσωπεύει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ανάκλησης του, αυτό σημαίνει ότι απεκδύομαι της κυριαρχίας μου. ( Ο Ζαν - Ζακ Ρουσσώ το έχει πολύ καλά διατυπώσει : « οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους κάθε πέντε χρόνια, πλην όμως είναι ελεύθεροι μόνον μία ημέρα κάθε πέντε χρόνια - την ημέρα των εκλογών ».) Το πρόβλημα δεν είναι μήπως στις εκλογές γίνει νοθεία και αλλοιωθούν τα αποτελέσματα. Αλλού έγκειται το πρόβλημα. Οι εκλογές είναι υπονομευμένες, διότι οι επιλογές των ψηφοφόρων έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων.
Θα σας θυμήσω μια φράση του Αριστοτέλη : « Ποιος είναι πολίτης ; Πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί ».
Στη Γαλλία, υπάρχουν τριάντα εκατομμύρια πολίτες. Γιατί δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν ; Διότι όλη η πολιτική ζωή στοχεύει ακριβώς στο να μη μαθαίνουν οι πολίτες πώς να κυβερνούν και, τελικά, να εμπιστεύονται στους ειδικούς το έργο της διακυβέρνησης.
Υπάρχει δηλαδή μια αντι - πολιτική εκπαίδευση. Ενώ οι άνθρωποι έπρεπε να αναλαμβάνουν όλων των ειδών τις πολιτικές ευθύνες και να παίρνουν ανάλογες πρωτοβουλίες, τελικά, εθίζονται στο να ακολουθούν και να ψηφίζουν τις πολιτικές επιλογές που άλλοι τους παρουσιάζουν έτοιμες.
Στις νεωτερικές κοινωνίες - ας πούμε από την εποχή της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης έως περίπου τον Β ' Παγκόσμιο Πόλεμο - υπήρχαν φλέγουσες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Αυτούς τους δύο αιώνες τους σημάδεψαν σημαντικοί αγώνες. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν διαδηλώσεις. Όμως δεν διαδήλωναν απλώς για μια σιδηροδρομική γραμμή ( χωρίς αυτό να είναι περιφρονητέο ), αλλά για μεγάλα πολιτικά ιδεώδη. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν απεργίες. Όμως δεν απεργούσαν απλώς για τα μικρά συντεχνιακά συμφέροντα τους, αλλά για μεγάλα ζητήματα που αφορούσαν όλους τους μισθωτούς.
Σήμερα, παρατηρείται σαφής υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας. Όσο οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πολιτική δραστηριότητα και αποσύρονται στην ιδιωτική τους σφαίρα, τόσο οι γραφειοκράτες και οι μικροπολιτικοί προελαύνουν. Και οι τελευταίοι έχουν για δικαιολογία ότι « ο κόσμος δεν κάνει τίποτα... γι ' αυτόν τον λόγο αναλαμβάνουμε εμείς πρωτοβουλίες...». Με τη σειρά του ο κόσμος λέει ότι « δεν αξίζει τον κόπο να ανακατευόμαστε... φθάνουν τόσοι που ασχολούνται, στο κάτω - κάτω τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ;...». Και έτσι δημιουργείται φαύλος κύκλος.
Η υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας συνδέεται και με την κατάρρευση των μεγάλοι πολιτικών ιδεολογιών, είτε επαναστατικών είτε ρεφορμιστικών, οι οποίες ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν την κοινωνία. Για χίλιους δυο λόγους, αυτές οι ιδεολογίες έχασαν το κύρος τους - έπαψαν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, στις προσδοκίες των ανθρώπων, στην κατάσταση της κοινωνίας, στην ιστορική εμπειρία.
Η κατάρρευση του κομμουνισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είναι ένα κεφαλαιώδες γεγονός.
Κατονομάστε μου όμως έστω έναν πολιτικό - για να μην πω πολιτικάντη - της Αριστεράς, ο οποίος πράγματι να συλλογίστηκε τι συνέβη και γιατί. Ποιος πολιτικός της Αριστεράς αποκόμισε κάποια διδάγματα από τα γεγονότα αυτά ;
Κι όμως η πορεία του κομμουνισμού - η πορεία προς τη θηριωδία, τον ολοκληρωτισμό, τα Γκουλάγκ έως την κατάρρευση - απαιτεί οπωσδήποτε πολύ βαθύ στοχασμό και συναγωγή συμπερασμάτων. Στοχασμό, για το τι ένα κίνημα - που θέλει να αλλάξει την κοινωνία - μπορεί ή δεν μπορεί, πρέπει ή δεν πρέπει, οφείλει ή δεν οφείλει να κάνει. Στην προκειμένη περίπτωση οι κύριοι της Αριστεράς παίρνουν ένα ολοστρόγγυλο μηδέν.
Πώς δημιουργείται, λοιπόν, ο καλός πολίτης ; Ποιες ιδιότητες πρέπει να διαθέτει ; Πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις ; Και τελικά, ποιοι πολίτες πρέπει να κυβερνούν ; Αυτό το δίλημμα έχει τεθεί από τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων έλεγε ότι οι φιλόσοφοι - αυτοί που έχουν γενική θεώρηση των πραγμάτων και είναι πάνω από τους ειδικούς - πρέπει να βασιλεύουν, δηλαδή να κυβερνούν. Η εναλλακτική λύση στις θέσεις του Πλάτωνος είναι η αθηναϊκή δημοκρατία.
Ας πάμε στην Αθήνα του 5 ου και 4 ου π. Χ. αιώνα. Για τους Αθηναίους εκείνης της εποχής κάθε πολίτης, ανεξαιρέτως κάθε πολίτης, είναι ικανός να κυβερνήσει ( θυμίζω ξανά τη διατύπωση του Αριστοτέλη : « πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί »). Και πώς γίνεται αυτό ; Με κλήρωση ! Ρίχνουν κλήρο ! Γιατί ; Διότι πιστεύουν έμπρακτα ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση των ειδικών. Διότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πολιτική επιστήμη. Υπάρχει μόνον γνώμη -» δόξα » στα αρχαία ελληνικά - περί της πολιτικής. Και θέλω να υπογραμμίσω ότι η ιδέα πως η πολιτική δεν αποτελεί υπόθεση των ειδικών και πως όλες οι γνώμες έχουν ίσην αξία, είναι η μόνη λογική δικαιολόγηση της αρχής της πλειοψηφίας.
Στην αρχαία Αθήνα, λοιπόν, τις πολιτικές αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και όχι οι ειδικοί. Υπάρχουν όμως και εξειδικευμένες δραστηριότητες. Οι Αθηναίοι ασφαλώς δεν ήταν τρελοί να νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα... Τι έκαναν, τότε, οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας σε σχέση με αυτό το θέμα ; Πώς το αντιμετώπισαν ; Έκαναν κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δημιούργησαν τις εκλογές. Σωστά ή λάθος, πάντως τις δημιούργησαν. Και αυτό είναι γεγονός ιστορικά τεκμηριωμένο.
Για τις εξειδικευμένες δραστηριότητες και μόνον γι ' αυτές - για την κατασκευή ναυπηγείων, για την ανέγερση ναών, για τη διεξαγωγή του. πολέμου - χρειάζονται οι ειδικοί ! Και αυτούς, τους ειδικούς, οι Αθηναίοι πολίτες τους εκλέγουν ! Να ποιο είναι το νόημα των εκλογών. Διότι εκλογές σημαίνει εκλογή των καλυτέρων.
Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο ; Πώς επιτυγχάνεται η εκλογή των καλυτέρων ; Εδώ υπεισέρχεται ο όρος « εκπαίδευση του λαού ». Ο λαός καλείται να επιλέξει, να εκλέξει. Οι Αθηναίοι, λοιπόν, εκλέγουν κάποιον για πρώτη φορά. Έστω ότι κάνουν λάθος. Έστω, ότι διαπιστώνουν, για παράδειγμα, πως ο Περικλής είναι ένας θλιβερός στρατηγός. Τι κάνουν σε μιαν τέτοια περίπτωση ; Απλούστατα, δεν τον ξαναεκλέγουν ή τον ανακαλούν.
Όμως, προκειμένου να έχει ουσία η γνώμη - η « δόξα »- των πολιτών για τα κοινά, θα πρέπει να έχει καλλιεργηθεί. Αλλά με ποιον τρόπο καλλιεργούν τη « δόξα » τους τη σχετική με τη διακυβέρνηση οι Αθηναίοι πολίτες ; Μα βέβαια κυβερνώντας ! Ως εκ τούτου, η αθηναϊκή δημοκρατία - και αυτό είναι το σημαντικό αποτελεί μια υπόθεση εκπαίδευσης και αγωγής των πολιτών. ( Αυτή η καίριας σημασίας διάσταση, καθώς όλοι γνωρίζουμε, λείπει εντελώς σήμερα.)
Πρόσφατα, ένα γαλλικό περιοδικό δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία το 60% των βουλευτών στη Γαλλία ομολογούν ότι δεν έχουν ιδέα από οικονομία ! Πρόκειται για τους βουλευτές, που αποφασίζουν να αυξηθούν ή να μειωθούν οι φόροι, που αποφασίζουν συνεχώς, ενώ δεν έχουν ιδέα από οικονομία... Τελικά, οι βουλευτές, όπως και οι υπουργοί, είναι υπόδουλοι των τεχνικών συμβούλων τους. Συμβουλεύονται τους δικούς τους ειδικούς, πλην όμως έχουν και οι ίδιοι προκαταλήψεις ή προτιμήσεις.
Εάν παρακολουθήσετε από κοντά τη λειτουργία μιας κυβέρνησης ή ενός μεγάλου γραφειοκρατικού μηχανισμού, θα διαπιστώσετε ότι οι κυβερνώντες και οι υπεύθυνοι εμπιστεύονται τους ειδικούς. Ωστόσο, επιλέγουν πάντα εκείνους τους ειδικούς που συμμερίζονται τις δικές τους απόψεις. Πάντα βρίσκεται ένας οικονομολόγος που θα πει « ναι, κύριε υπουργέ, όπως το λέτε πρέπει να γίνει ». Πάντα βρίσκεται ένας ειδικός για θέματα στρατιωτικά που θα πει « ναι, χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » ή « όχι, δεν χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » και ούτω καθεξής... Πρόκειται για ένα εντελώς ανόητο παιχνίδι, πλην όμως έτσι κυβερνόμαστε σήμερα.
Επανέρχομαι στο δίλημμα : « ο πολίτης πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις ;». Η δική μου απάντηση : πρώτον, οι ειδικοί στην υπηρεσία των πολιτών και όχι στην υπηρεσία κάποιων πολιτικών δεύτερον, οι πολίτες κυβερνώντας μαθαίνουν να κυβερνούν... Αλλά, για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τα κοινά, θα πρέπει να έχουν λάβει την ανάλογη παιδεία. Όμως, η σύγχρονη παιδεία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό το αίτημα. Στο σχολείο, ουσιαστικά, παίρνουμε εξειδικευμένες γνώσεις. 
Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας. Αλλά τι λέω τώρα... Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία.
Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν - και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες - την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.